ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ο Άγιος Θεός μας έδωσε στον αγώνα μας συμπαραστάτες τους Αγίους Του, όλων των αιώνων και των εποχών, για να μας εμπνέουν και να μας ενισχύουν. Μια τετοιά μεγάλη μορφή είναι και η αγία Φιλοθέη, η κυρά των Αθηνών. Είναι ιδιαίτερη τιμή για μας που ζούμε στην Αθήνα, να έχουμε πολιούχο μια γυναίκα που άλλαξε τα δεδομένα στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, μια γυναίκα πρωτοπόρο στην Ευρώπη και συνάμα δοσμένη ολόψυχα στον Θεό.

Ο ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΦΙΛΟΘΕΗΣ
Ρεγγίνα ή Ρεγούλα Μπενιζέλου ήταν το όνομα της Αγίας. Γεννήθηκε στα 1526 μ.Χ., τότε που «όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Κόρη του ονομαστού άρχοντα της Αθήνας, Άγγελου Μπενιζέλου και της ευσεβούς συζύγου του Συρίγης. Από τα πολύ μικρά της χρόνια έδειξε ότι ήταν προικισμένη με έξοχα χαρίσματα. Έλαβε μόρφωση σπουδαία για την εποχή της. Παράλληλα μέσα στην καρδιά της φώλιαζε η αγάπη κι η συμπόνια για όλους τους φτωχούς και κατατρεγμένους. Συχνά η μικρή κόρη μοίραζε το φαγητό της στους φτωχούς και κάποια μέρα, όπως μαρτυρούν οι βιογράφοι της, χάρισε και το πανωφόρι της σε κάποιο παιδάκι που κρύωνε.
Οι γονείς της βιάστηκαν να την παντρέψουν νωρίς.  Ετσι συνέβαινε την εποχή εκείνη, για να προστατεύονται οι νεαρές κοπέλες από την μανία των κατακτητών οθωμανών. Δυστυχώς όμως δεν ευτύχησε στην οικογενειακή της ζωή. Ο σύζυγός της σκληρός και δίχως καλοσύνη την κακομεταχειριζόταν. Στα είκοσί της μένει χήρα. Είχε όλα τα προσόντα να ξαναπαντρευτεί, να ταξιδέψει στην Ευρώπη, να μορφωθεί, πλούσια καθώς ήταν από τον πατέρα της. Έπειτα από λίγα χρόνια χάνει και τους δυό γονείς της.
Και η αρχοντοπούλα της Αθήνας μένει κληρονόμος μιας τεράστιας κληρονομιάς μέσα στην τουρκοκρατούμενη Αθήνα. Όμως τα περιφρονεί όλα και κάνει την αγάπη της στον Θεό και το συνάνθρωπο κινητήρια δύναμη. Πρώτη αυτή, προτού ακόμη φανεί ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, συλλαμβάνει κάτι ασύλληπτο. Τι; … Ότι όποιος χάσει την Ορθοδοξία, χάνει και την Ελληνικότητά του. Έτσι από δω και πέρα  καταστρώνει ένα μοναδικό σχέδιο και το θέτει σε εφαρμογή μέσα στην τουρκοκρατία, κάτω από τη στυγνή δουλεία του  τυράννου.
Καθώς το αρχοντικό της ανάσαινε κάτω από την Ακρόπολη, ονειρεύτηκε να χτίσει κάτω από τον Παρθενώνα μια φωλιά για τα Ελληνικά Γράμματα, για τα Ελληνικά νιάτα. Μεταβάλλει λοιπόν το αρχοντικό της σε ένα είδος σχολής.
Στα 1550 πλάϊ στο σπίτι της χτίζει το μοναστήρι της. Περιέλαβε σ’ αυτό το ναό του Αγίου Ανδρέα (σημερινή Αρχιεπισκοπή). Το μοναστήρι το ενισχύει με ένα σωρό κτήματα από την περιουσία της. Γίνεται η πρώτη μοναχή και μετονομάζεται Φιλοθέη. Μ΄ αυτό το όνομα θα περάσει στην αθανασία.
Στο Μοναστήρι της αναζήτησαν ασφάλεια οι γυναίκες βοηθοί του σπιτιού της, οι οποίες και συγκρότησαν την πρώτη αδελφότητα με ηγουμένη την μοναχή Φιλοθέη. Όμως η Φιλοθέη δεν ιδρυσε το μοναστήρι της, για να απομονωθεί. Όχι. Στόχος της είναι να ξυπνήσει το δούλο γένος. Και για να ξυπνήσει το γένος πρέπει να μορφωθεί πρώτα. Έτσι λοιπόν η Αγία Φιλοθέη θα ιδρύσει μέσα στη Μονή βιοτεχνικά εργαστήρια ραπτικής και πλεκτικής, σχολείο, νοσοκομείο, ορφανοτροφείο, συσσίτιο. Στη μικρή αυτή «Βασιλειάδα» καταφεύγουν οι κατατρεγμένες φτωχές Ελληνίδες. Δίπλα στην Φιλοθέη συσπειρώνονται οι αρχοντοπούλες των Αθηνών και βοηθούν στο μεγάλο κοινωνικό έργο της. Κι αυτή όλες τις καθοδηγεί, όλες τις εμπνέει. Άσκηση, προσευχή, διακονία, διδασκαλία η ζωή της. Η ίδια ζει με πενιχρά μέσα στο υπόγειο, απέριττο κελλάκι της.
Πρωτάκουστο το έργο της. Μέσα στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα ένας φάρος πολιτισμού και Ορθοδοξίας. Γίνεται γνωστή και στις Ευρωπαϊκές βασιλικές αυλές. Όμως το έργο της είναι πρωτοποριακό και για έναν άλλο λόγο. Η Φιλοθέη συντρέχει όχι μόνο Ελληνίδες αλλά και Τουρκάλες κι όποιον άλλο πονεμένο φτάσει στην πόρτα της. Το κοινωνικό της φιλανθρωπικό έργο δεν κάνει διάκριση. Κι ακόμη σε καιρό ξηρασίας μοιράζει τα υπάρχοντα της Μονής σε φτωχούς και πεινασμένους. Κι ο Θεός που βλέπει τις θυσίες της, πάντα θαυματουργικά στέλνει τα πλούσια δώρα Του στο μοναστήρι της. Στην περιοχή των αγρών ανοίγει με προσωπικά της έξοδα πηγάδι για τους κουρασμένους οδοιπόρους. Μοναδικό δώρο την εποχή εκείνη, μεγάλο «Ψυχικό».
Όμως τα χρόνια είναι δύσκολα. Ως πότε θα ανέχονται οι οθωμανοί έναν τέτοιο λαμπρό φάρο; Ως πότε θα ανέχονται «να κυβερνάει το ραγιάδικο μια γυναίκα;». Τα σχέδια τους για τον εξισλαμισμό του γένους έβρισκαν σοβαρό εμπόδιο. Αποφασίζουν να δραστηριοποιηθούν για να τη χαλάσουν. Τη συλλαμβάνουν και τη φυλακίζουν. Την εκβιάζουν να αλλαξοπιστήσει, την απειλούν και... Η είδηση της φυλάκισής της προκαλεί μεγάλο πόνο στους Χριστιανούς. Ώσπου οι δημογέροντες της Αθήνας μεσολαβούν και αφήνεται ελεύθερη.
Τώρα πια αποδύεται σε μεγαλύτερους αγώνες. Οι απειλές όχι μόνο δεν έκαμψαν το φρόνημά της, αλλά στάθηκαν αφορμή για ακόμη μεγαλύτερα έργα. Χτίζει μετόχι στα Πατήσια, στην Καλογραίζα, στη Φιλοθέη, σην Κέα. Όλα γίνονται εστίες ελληνισμού. Όλα παίρνουν το όνομά τους.
Για πόσο ακόμη. Οι οθωμανοί μαίνονται. Είναι αποφασισμένοι να την βγάλουν από τη μέση μια για πάντα. Έτσι χωρίς προηγουμένως να εκδηλώσουν φανερά τις προθέσεις τους ορμούν αιφνιδιαστικά  στο μετόχι της στα Πατήσια, στον Άγιο Ανδρέα. Ξημέρωνε η 3η Οκτωβρίου 1588, γιορτή του αγίου Διονυσίου και στο μετόχι είχαν αγρυπνία. Τη συλλαμβάλουν, τη δένουν και τη χτυπούν αλύπητα. Την αφησαν ημιθανή και λιπόθυμη στη γη που είχε βαφτεί με το αίμα της. Όταν έφυγαν οι εξαγριωμένοι οθωμανοί, οι μοναχές με δάκρυα την πήραν και την περιποιήθηκαν. Η Φιλοθέη συνήλθε για λίγο. Έμεινε κοντά τους για πέντε ακόμη μήνες μη μπορώντας να συνέλθει εντελώς από τα άγρια βασανιστήρια. Στις 19 Φεβρουαρίου 1589 η αγία, λεπτή, ευαίσθητη ψυχή της πέταξε στον ουράνιο νυμφίο της, για να προσεύχεται για την πόλη της, για την Ελλάδα ολόλκληρη δίπλα στο θρόνο του Αγίου Τριαδικού Θεού. Το ιερό της λείψανο που σύντομα ευωδίασε φυλάσσεται στον καθεδρικό ναό Αθηνών.

Α. ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ
1.Κάθε άγιος λέμε ότι επαναλαμβάνει στη ζωή του τη ζωή του Χριστού. Πως εφαρμόστηκε αυτό στην αγία Φιλοθέη; (...)
Η αγία Φιλοθέη τα έδωσε όλα για τον Χριστό. Έζησε θυσιαστικά στη γη ανάμεσα στους ανθρώπους. Διακόνησε υλικά και πνευματικά. Δίδαξε αλλά και χόρτασε τους πεινασμένους. Έντυσε τους φτωχούς. Περιμάζεψε τα ορφανά. Δεν έκανε διακρίσεις, έβλεπε τον κάθε άνθρωπο ως εικόνα Θεού. Προσευχόταν θερμά. Έδωσε τη μαρτυρία και το μαρτύριό της για το Θεό. Μα όλα αυτά τι άλλο παρά αντιγραφή της ζωής του Κυρίου είναι;

2. Οι Άγιοι έχουν τη δύναμη του Χριστού. Αυτό που φαίνεται στη ζωή της αγίας Φιλοθέης;
• Πρώτα πρώτα στη σύλληψη του μεγάλου κοινωνικού της έργου. Ο Άγιος Θεός τη φωτίζει και αναλαμβάνει έναν ξεχωριστό ρόλο στην εποχή και την κοινωνία της.
• Οργανώνει ένα τέλειο σύστημα φιλανθρωπίας, γυναίκα αυτή μέσα στην τουρκοκρατούμενη Αθήνα. Και δεν δειλιάζει.
• Θαυματουργεί με την προσευχή της. Και τότε και τώρα.
• Δίνει τη μαρτυρία της. Υπομένει τα βασανιστήρια χωρίς μικροψυχίες και γογγυσμούς.

Β. ΕΦΑΡΜΟΓΗ: ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΙ ΕΜΕΙΣ
Ποιά σχέση πρέπει να έχει καθένας από εμάς, κάθε χριστιανός, με τους αγίους;
• Νά έχουμε προσωπική πνευματική γνωριμία μαζί τους. Δηλαδή να μελετούμε τα συναξάρια τους, να γνωρίζουμε τη ζωή τους (κυρίως του αγίου που φέρουμε το όνομα)
• Νά προσευχόμαστε σ’ αυτούς με πίστη. Δηλαδή να πιστεύουμε ότι είναι δίπλα στον αγώνα μας,  μας αγαπούν, προσεύχονται για μας στον άγιο Θεό. Γι’ αυτό κι εμείς να ζητούμε την προστασία τους σε κάθε δύσκολη ώρα
• Νά εμπνεόμαστε από το παράδειγμά και τη βιωτή τους. Δηλαδή να μιμούμαστε στη ζωή μας την πίστη τους, την αγάπη τους προς τον Θεό και τους ανθρώπους. Πόσα έχει να μας διδάξει η Αγία Φιλοθέη...!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Σήμερα που διάφορα ακούγονται για την πατρίδα μας, δύσκολα και ταπεινωτικά, είναι η πιο κατάλληλη ώρα, η πιο επείγουσα περίσταση να ζητήσουμε τη βοήθεια όλων των Αγίων μας και ιδιαιτέρως της Αγίας Φιλοθέης. Να την παρακαλέσουμε θερμά να βοηθήσει το έθνος μας, που χειμάζεται. Να παρακαλεί συνεχώς τον άγιο Θεό για την Ελλάδα, για την νεολαία, για τους ιθύνοντες της πολιτείας, για τα εθνικά μας θέματα. Και να έχουμε την πεποίθηση και τη βεβαιότητα ότι θα γίνει το θαύμα!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η Αγία Φιλοθέη εμπνευστής και συμπαραστάτης μας.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Όλο και πιο συχνά συμβαίνει να συναναστρεφόμαστε στην καθημερινότητά μας με ανθρώπους που κατάγονται από άλλες χώρες πλην της Ελλάδας. Ανθρώπους που έχουν μεταναστεύσει στη χώρα μας, πιστεύοντας πως θα ζήσουν εδώ ένα καλύτερο «αύριο». Κάποιοι απ  αυτούς μπορεί να είναι συμμαθητές μας ή γείτονές μας, ενώ κάποιους θα τους καλέσουμε να εργαστούν στο σπίτι μας, προκειμένου να μας παράσχουν διάφορες υπηρεσίες. Ερχόμαστε συνεπώς αντιμέτωποι με το ζήτημα ποιά πρέπει να είναι η συμπεριφορά μας και η στάση μας απέναντί τους.
Το θλιβερό είναι ότι τον τελευταίο καιρό σε διάφορες χώρες ― και στη δική μας ― ακούμε συχνά από τα ΜΜΕ ειδήσεις που αναφέρουν από τη μια μεριά εγκλήματα των μεταναστών, αλλά και από την άλλη έκτροπα εκ μέρους συγκεκριμένων ομάδων σε βάρος αλλοδαπών∙ στη Γερμανία μάλιστα έφθασαν στο σημείο κάποιοι οργισμένοι νέοι να φονεύσουν ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή ήταν ξένοι!...
Το θέμα λοιπόν είναι πολύ σοβαρό και οφείλουμε ως χριστιανοί νέοι να τοποθετηθούμε σοβαρά κι υπεύθυνα.

ΣΥΖΗΤΗΣΗ
1. Απαραίτητη διευκρίνιση
Στην κοινωνία που ζούμε, ακούμε διάφορες προτάσεις ως προς το θέμα αυτό: από τη μια μεριά φωνές που απαιτούν τον πλήρη εξοβελισμό και την απομάκρυνση των αλλοδαπών από τη χώρα μέσω ρατσιστικών και σοβινιστικών συμπεριφορών, κι από την άλλη προτάσεις που ζητούν την χωρίς όρους είσοδο και εγκατάσταση στη χώρα αλλοεθνών, ευνοώντας την πολυπολιτισμικότητα και την αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας. Ωστόσο εμείς δεν πρόκειται να συζητήσουμε εδώ το ζήτημα των προσφύγων, το οποίο είναι θέμα πολιτικής του Κράτους. Το αν η χώρα μας θα επιτρέπει την είσοδο και παραμονή στους μετανάστες είναι θέμα που αφορά αποκλειστικά τα αρμόδια κρατικά όργανα, τα οποία και έχουν την ευθύνη για το θέμα αυτό. Οπωσδήποτε ο καθένας μας οφείλει να λάβει τα κατάλληλα μέτρα για την προσωπική του ασφάλεια, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να υποκαταστήσει τον Νόμο η την κρατική πολιτική και να διώχνει τους πρόσφυγες/μετανάστες με τη βία.
Διευκρινίζουμε λοιπόν ότι δεν ταυτίζεται και δεν πρέπει να ταυτίζεται η στάση και η αποστολή του Κράτους στο μεταναστευτικό με την προσωπική στάση καθενός από εμάς απέναντι στους μετανάστες. Εμείς θα αναφερθούμε στην προσωπική στάση και συμπεριφορά που οφείλει να έχει κάθε χριστιανός απέναντι στους μετανάστες και στους αλλοδαπούς γενικότερα.
2. Τι είναι ρατσισμός;
Ρατσισμός είναι το να αξιολογούμε άτομα που ανήκουν σε άλλες φυλές ως κατώτερης βιολογικής και ψυχοδιανοητικής ποιότητας, να τους βλέπουμε δηλαδή ως ανθρώπους που ανήκουν σε ένα κατώτερο είδος.
Η λέξη ρατσισμός έχει ρίζα λατινική, προέρχεται από τη λατινική λέξη «ράτσα» (=φυλή) και συνεπώς ρατσισμός σημαίνει φυλετική διάκριση.
3. Ποιά είναι τα αίτια του ρατσισμού;
• Αίσθηση υπεροχής του εαυτού μας και της κοινωνικής ή εθνικής ομάδας όπου ανήκουμε έναντι των υπόλοιπων – Εγωισμός.
• Έλλειψη θέλησης και διάθεσης να ανεχθούμε και να αποδεχθούμε τους συνανθρώ-πους μας με τις ιδιαιτερότητές τους, ακόμα και με τις αδυναμίες τους. Περιφρόνησή τους, αδιαφορία για τα προβλήματα και την κατάστασή τους – Έλλειψη αγάπης.
• Φόβος & προκατάληψη - αίσθηση απειλής από τον άγνωστο και το άγνωστο. Αίσθηση πως ο αλλοεθνής θα βλάψει την καθημερινότητά μας, θα αποκτήσει πρόσβαση στις θέσεις εργασίας μας, απειλεί την ασφάλεια της ζωής μας.
4. Ποιά είναι η ορθή πνευματική - κοινωνική αντιμετώπιση του θέματος; (...)
α) «Κατ εἰκόνα και καθ  ὁμοίωσιν».
Όπως μας πληροφορεί η Αγία Γραφή, ο Δημιουργός Θεός έπλασε τον άνθρωπο «κατ  εἰκόνα... και καθ  ὁμοίωσιν» (Γεν. α’ 26). Έτσι κάθε άνθρωπος έχει επάνω του κάτι θεϊκό∙ είναι πλασμένος «κατ’ εικόνα» του Θεού. Συνεπώς η ασέβεια και περιφρόνηση του οποιουδήποτε συνανθρώπου μας, ακόμα και του αλλοεθνή, συνιστά περιφρόνηση και ασέβεια απέναντι στον ίδιο τον Θεό.
β) «Ξένος ήμην και συνηγάγετέ με».
Κριτήριο την ημέρα της Κρίσεως για την είσοδο του καθενός στον Παράδεισο θα είναι η εφαρμογή της εντολής της αγάπης. Ο ίδιος ο Κύριος θα πει τότε: «Δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου»,  διότι «ξένος ήμην, και συνηγάγετέ με», δηλαδή, ήμουν ξένος και δεν είχα που να μείνω και με περιμαζέψατε στο σπίτι σας (Ματθ. κε’ 34-35). Είναι φανερό ότι ο Κύριος μας καλεί να δείξουμε αγάπη προς τους ξένους, άρα και προς τους μετανάστες και τους αλλοεθνείς. Διότι η προσφορά αγάπης προς αυτούς είναι και προσφορά αγάπης και προς τον Ίδιο: «Εφ  όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (Ματθ. κε’ 40).
Εξάλλου ο Κύριός μας σταυρώθηκε από αγάπη για να σώσει όχι μόνο εμάς αλλά και όλους τους ανθρώπους, άρα και τον κάθε ξένο, τον κάθε μετανάστη. Εμείς πως μπορούμε να αρνηθούμε την αγάπη στους ανθρώπους για τους οποίους σταυρώθηκε ο Χριστός κι έχυσε το Τίμιο Αίμα Του;
γ) «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών».
Αλλά ακόμη κι αν ένας μετανάστης η αλλοδαπός βλάψει εμάς η άλλους συμπατριώτες μας, η εντολή του Κυρίου είναι ξεκάθαρη: «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών» (Λουκ. ς’ 27). Να αγαπάτε τους εχθρούς σας, να τους συγχωρείτε και να τους ευεργετείτε. Δύσκολο μεν ― θεϊκό ―, όχι όμως ακατόρθωτο! Ο ίδιος ο Κύριος συγχώρεσε και αγάπησε τους σταυρωτές Του. Εξάλλου η προσφορά αγάπης τότε έχει αξία, όταν γίνεται χωρίς προϋποθέσεις, ανεξάρτητα από τη συμπεριφο¬ρα του δέκτη.
Ακούστε ένα συγκινητικό παράδειγμα μεγαλοψυχίας μιας Ελληνίδας μητέρας μετά τον πόλεμο του 1940 όπως το διηγήθηκε ο Γερμανός συγγραφέας Έρχερτ Κέσνερ:
«Στα 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο στην Αθήνα. Η γερμανική πρεσβεία όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στην Κρήτη τότε, μου συνέστησε επειδή ήταν πάρα πολύ νωρίς και ακόμα οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες, να λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα αλλά ξανάζησα παντού όπου πέρασα τη θρυλική κρητική φιλοξενία. Ένα σούρουπο καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, έρημο με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες. Έκανα όμως λάθος. Υπήρχε εκεί μέσα μία ζωντανή ψυχή, μία μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα να ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα. Την πλησίασα και τη ρώτησα:
–Είστε από εδώ;
–Μάλιστα, μου λέει.
–Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν τους Κρητικούς.
Απαντάει λοιπόν η γυναίκα:
–Παιδί μου, από την προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δε θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα ‘41 με ‘44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης και έμεινα με το μονάκριβο γιο μου που τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω που είναι θαμμένο το παιδί μου, ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μίας κάποιας μάνας σαν και μένα και ανάβω στη μνήμη τους επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να έρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μία άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του δικού μου γιου εκεί!».
Και σημειώνει ο Κέσνερ: «Αυτή η απάντηση μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί!».
δ) Εθνική μας παράδοση: η φιλοξενία. Αρχαιοελληνικό και βυζαντινό παράδειγμα. Περιγράφονται χαρακτηριστικά παραδείγματα φιλοξενίας στα ομηρικά έπη, ενώ το βυζαντινό τυπικό υποδοχής και φιλοξενίας στα ανάκτορα το ακολούθησαν και το προσάρ-μοσαν στις ανάγκες των αυλών τους οι περισσότεροι βασιλικοί οίκοι της Δύσεως, όπως το πρωτόκολλο που ακολουθείται στα βρετανικά ανάκτορα.
ε) Κοινωνικός στόχος: Στην περίπτωση των μεταναστών στόχος είναι όχι η περιθωριοποίησή τους, αλλά η ομαλή ένταξή τους στην κοινωνία. Η έλλειψη αγάπης και αποδοχής οδηγεί αναπόφευκτα στην κοινωνική πόλωση και τελικά στη δημιουργία lobbies - μειονο-τήτων. Συνέπεια: κατακερματισμός της κοινωνίας, ανασφάλεια - φόβος, ακόμα και κίνδυνος κατάλυσης εθνικής κυριαρχίας. Παράδειγμα: η διάλυση της πρώην ενωμένης Γιουγκοσλαβίας. Ειδικά εμείς οι Έλληνες, που φέρουμε ως πολύτιμη κληρονομιά τον ελληνορθόδοξο πολιτισμό μας, έναν πολιτισμό με παγκόσμια ακτινοβολία, θα μπορούσαμε να εργαστούμε ώστε να τον προβάλουμε ως πρότυπο ζωής στους ξένους που έρχονται σε επαφή μαζί του και τότε θα δούμε ότι πολλοί θα τον ακολουθήσουν και μόνοι τους θα αφομοιωθούν στην ελληνική κοινωνία. Όχι βέβαια με πιεστικά μέσα αλλά με το σωστό παράδειγμα και με την εφαρμογή του θελήματος του Θεού, ιδίως της εντολής της αγάπης, που συγκινεί τις καρδιές όλων των ανθρώπων.
Η αξία και η υπεροχή του Ορθόδοξου Χριστιανισμού και του Ελληνισμού δεν έγκειται στην καταγωγή των φορέων τους η στο τι αναγράφεται στην αστυνομική τους ταυτότητα, αλλά στο καλλιεργημένο πνεύμα τους, στο ήθος τους, στον πολιτισμό τους, στην ευγένειά τους, στην ελευθερία της σκέψης τους, στο σεβασμό, στην απόδοση τιμής και προσφορά αγάπης στο πρόσωπο του συνανθρώπου. Αν αυτά τα ιδεώδη προσπαθήσει να τα κάνει κτήμα του ο καθένας μας, θα επηρεάσει τους γύρω του, συνεπώς και τους αλλοεθνείς με τους οποίους θα έρθει σε επαφή. Και οπωσδήποτε με την αγάπη του θα τους κερδίσει.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η συντριπτική πλειοψηφία των προσφύγων είναι άνθρωποι πονεμένοι, φτωχοί, ξενιτεμένοι, χωρισμένοι ενδεχομένως απ  τήν οικογένειά τους, με πικρές, σκληρές και οδυνηρές εμπειρίες να τους συνοδεύουν. Προσπαθούν, με τελείως αβέβαιη προοπτική, να επιβιώσουν. Κι εμείς οι Έλληνες έχουμε ζήσει, κυρίως σε παλαιότερες εποχές, τον πόνο της ξενιτειάς. Εργάστηκαν σκληρά οι Έλληνες μετανάστες και παρά τα εμπόδια που συνάντησαν έγιναν αποδεκτοί στις κοινωνίες που εισήλθαν.
Ας ελαφρύνουμε κι εμείς λοιπόν, όσο μπορούμε, τον ζυγό των αλλοεθνών συνανθρώπων μας, κι ας μην τους δημιουργούμε προβλήματα. Καθήκον μας είναι να τους αγαπούμε χωρίς διακρίσεις, αλλά παράλληλα να είμαστε πολύ προσεκτικοί και να μην κάνουμε εύκολα κι αμέσως φιλίες με άγνωστους μετανάστες, διότι δεν ξέρουμε τι κρύβουν. Δυστυχώς υπάρχουν και μετανάστες που ήλθαν για κακούς, εγκληματικούς σκοπούς. Σε κάθε περίπτωση να μην ξεχνούμε ότι όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι φέρουν μέσα τους ανεξίτηλη τη σφραγίδα του Θεού: είναι παιδιά Του, και συνεπώς οφείλουμε να τους αγαπούμε ως αδελφούς μας!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ο ξένος δεν είναι εχθρός∙ είναι αδελφός μου!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Θα συζητήσουμε σήμερα ένα θέμα πρωτότυπο που μας αφορά άμεσα και έχει σχέση με τον βαθύτερο εαυτό μας, με την πρόοδο και την εξέλιξή μας, αλλά και με τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους.  Και φυσικά το θέμα μας αυτό είναι ένα από τα μεγάλα μυστικά της επιτυχίας στη ζωής. Μα ποιό είναι επιτέλους; Δεν θα σας το πω ακόμη. Ελάτε να διαβάσουμε μέσα από ένα νεανικό περιοδικό, τον προβληματισμό της Κατερίνας, και θα καταλάβετε αμέσως.
Διαβάζουμε το περιστατικό από το περιοδικό «Προς τη Νίκη», τόμος 2008, σελ. 274 (βλ. επισυναπτόμενη φωτοτυπία, μέρος Α).
Ίσως και κάποιοι από εμάς να κάνουμε παρόμοιες σκέψεις... Έχω ταλέντα; Ποιά είναι τα ταλέντα μου; Πως μπορώ να τα ανακαλύψω; Να το θέμα που θα μας δώσει αφορμή για συζήτηση.

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ
1. Τι είναι τα ταλέντα; (...)
Είναι φυσικά χάρισματα, κάποιες εξαιρετικές ικανότητες, μας λένε τα λεξικά. Είναι λέξη αντιδάνειο από την ιταλική και παράγεται από την αρχαία ελληνική λέξη «τάλαντον» (τάλαντον> λατ. talentum > ιταλ. talento > NE ταλέντο). Στην πνευματική γλώσσα ονομάζεται χάρισμα και δωρεά του Θεού. Ταλέντα λοιπόν είναι οι ιδιαίτερες κλίσεις και επιδεξιότητες κάποιου, συγκεκριμένες αρετές και προσόντα που στολίζουν το χαρακτήρα του, κάνουν ξεχωριστή την προσωπικότητά του, του δίνουν χαρά και αυτοπεποίθηση. Επίσης ανάλογα με την χρησιμοποίηση των ταλέντων του ο κάθε άνθρωπος γίνεται ωφέλιμος στο περιβάλλον του και φτάνει να δοξάζει το Θεό.

2. Ποιοί έχουν ταλέντα; (...)
Όλοι οι άνθρωποι έχουν ταλέντα. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, είναι αληθινό. Ο Θεός δίνει σε όλους τους ανθρώπους πλούσια τα δώρα Του. Στολίζει τον κάθε άνθρωπο με εκείνα τα χαρίσματα, που θα του χρειαστούν για να πετύχει το σκοπό της ζωής του. Δεν υπάρχει άνθρωπος α-τάλαντος. Γι’ αυτό είναι εντελώς απαραίτητο να ανακάλυψουμε τον κρυμμένο εαυτό μας, τα χαρίσματά μας.

3. Ποιά στάση κρατούν συχνά οι εφηβοι απέναντι στα χαρίσματά τα δικά τους και των άλλων; (...)
• Απέναντι στον εαυτό τους: Άλλοι κολακεύονται και υπερηφανεύονται για τα χαρίσματά τους. Γίνονται αλαζόνες και υπεροπτικοί. Θεωρούν ότι τα απέκτησαν με την αξία τους. Και τελικά καταλήγουν αποκρουστικοί και μόνοι, χωρίς φίλους. Άλλοι πάλι, που δεν έσκυψαν στον εαυτό τους και δεν ανακάλυψαν τα χαρίσματά τους γίνονται μειονεκτικοί, γκρινιάρηδες, μεμψίμοιροι. Θεωρούν ότι τίποτε καλό δεν έχουν. Κλείνονται στον εαυτό τους και δεν βλέπουν και φυσικά δεν αξιοποιούν τα ταλέντα τους. Παρατηρούν συνεχώς και μόνο τα χαρίσματα των άλλων και μελαγχολούν η συγκρίνουν τον εαυτό τους και τον βγάζουν κατώτερο. Και οι δύο αυτές στάσεις είναι νοσηρές, όσο κι αν συχνά συμβαίνουν.
• Απέναντι στα χαρίσματα των άλλων: Άλλοτε τα υποτιμούν, άλλοτε τα ζηλεύουν και τελικά μελαγχολούν, όπως είπαμε και παραπάνω. Άλλοτε προσπαθούν να τα αμαυρώσουν, δηλαδή να τα παρουσιάσουν κατώτερα στα μάτια τρίτων.

4. Ποιά είναι η σωστή στάση; (...)
Βεβαίως, πρώτα πρέπει να ανακαλύψουμε τα χαρίσματά μας. Πως; Με την αυτογνωσία. Να σκύψουμε στον εαυτό μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τότε θα δούμε ότι μπορούμε να κάνουμε πράγματα που και ευχάριστα μας είναι και ωφέλιμα για μας και τους άλλους και στα οποία έχουμε κάποια άνεση.
• Να χαίρομαστε ταπεινά με τα χαρίσματά μας και να ευχαριστούμε τον Άγιο Θεό για τα δώρα που μας έδωσε.
• Να μην ζηλεύουμε τα χαρίσματα των άλλων, αλλά να χαίρομαστε γι’ αυτά. Αυτή είναι άλλωστε η ομορφιά της ζωής: Να συμπληρώνει ο ένας τον άλλο. Και τότε μοιραζόμαστε τα χαρίσματα, γίνεται κοινά τα ταλέντα. Για σκεφτείτε: αν σε έναν ζωγραφικό πίνακα όλα τα χρώματα ήταν ίδια; Αν σε μια ορχήστρα όλοι έπαιζαν το ίδιο όργανο; Κάτι θα χανόταν από την ομορφιά και την αρμονία.
• Να αξιοποιούμε τα χαρίσματά μας, να τα πολλαπλασιάζουμε με την επιμέλεια και τον αγώνα μας. Αυτή είναι εξάλλου και η εντολή του Αγίου Θεού. Τι είπε στην παραβολή των ταλάντων; Έδωσε ο Κύριος της παραβολής σε όλους τους δούλους του τάλαντα, σ’ άλλους λίγα και σ’ άλλους πολλά. Και από όλους ζήτησε να τα αξιοποιήσουν. Και το θαυμαστό είναι ότι σ’ όποιον αξιοποίησε το χάρισμά του έδωσε μεγάλη αμοιβή ενώ όποιον το έθαψε στη λάσπη, τον καταδίκασε σε τιμωρία αιώνια. (βλ. Ματθ. κε’ 14-30 & Λουκ. ιθ’ 11-27).

5. Τι σημαίνει πρακτικά πολλαπλασιάζω τα χαρίσματά μου; (...)
Συμβαίνει το εξής παράδοξο: Στα ταλέντα ο πολλαπλασιασμός επιτυγχάνεται με την διαίρεση. Π.χ. είσαι καλός σε κάποιο μάθημα, έχεις χάρισμα, έφεση σ  αὐτό. Όσο λοιπόν διαβάζεις, τόσο αξιοποιείς το χάρισμα. Και όσο προσπαθείς να βοηθήσεις και τους άλλους, δηλαδή όσο το μοιράζεσαι με άλλους το χάρισμά σου, τόσο το πολλαπλασιάζεις. Αυτό συμβαίνει διότι όταν μοράζεσαι ένα χάρισμά σου, αποκτάς κι άλλα, γίνεσαι μεταδοτικός, κοινωνικός, αγαπητό. Ή π.χ. έχεις χάρισμα στη ζωγραφική, μπορείς να δίνεις χαρά στους γύρω σου. Τότε πολλαπλασιάζεις το χάρισμα. (Καλό είναι να βάλουμε τα παιδιά να σκεφτούν ανάλογα και για άλλα χαρίσματά τους).
Δυστυχώς υπάρχουν έφηβοι, οι οποίοι ενώ έχουν χαρίσματα, τα αφήνουν αναξιοποίητα και τελικά τα χάνουν ή, όπως λέμε κοινώς, τα «θάβουν». Τι τραγικό αλήθεια!

6. Τόση ώρα μιλάμε για ταλέντα και ίσως να σκεφτόμαστε μερικά μόνο συγκεκριμένα εξωτερικά, σαν κι αυτά που δέσμευαν τη σκέψη της Κατερίνας στο άρθρο που διαβάσαμε (π.χ. ομορφιά, ωραίο σώμα, άνεση στο λόγο, ευφυΐα, χιούμορ, κοινωνικότητα, χάρισμα στη ζωγραφική, στη μουσική, στα αθλήματα,χρήματα κ.λπ.) Όμως μόνο αυτά είναι χαρίσματα;...

Μήπως βρίσκετε και κάποια άλλα που είναι πιο ουσιαστικά για τη ζωή μας και άρα ανώτερα; (...)
Ο αιώνιος Λόγος του Θεού λέει: «ζηλούτε τα χαρίσματα τα κρείττονα». Δηλαδή να επιδιώκετε με ζήλο τα καλύτερα, τα ανώτερα χαρίσματα. Τέτοια είναι π.χ. η διάθεση για αγαθοεργίες, το χάρισμα να ειρηνεύεις τους ανθρώπους γύρω σου, να γίνεσαι ειρηνοποιός. Επίσης η ικανότητα να παρηγορείς τους πονεμένους, το χάρισμα της ιεραποστολής, της προσευχής, της σιωπής, του ενθουσιασμού, η ευγένεια και η ευγνωμοσύνη. Κι ακόμη μεγάλο χάρισμα είναι η γνώση του Λόγου του Θεού και η διάθεση να ακούω και να εφαρμόζω το θέλημά Του. Όλα αυτά με φέρνουν πιο κοντά στο Θεό. Γι  αυτό και είναι τα «κρείττονα», τα καλύτερα και ουσιαστικότερα χαρίσματα.
Ελάτε να διαβάσουμε το υπόλοιπο άρθρο, για να δούμε τι έκανε η Κατερίνα με την απελπισία που την είχε πιάσει και πως κατάφερε να ανακαλύψει τα πιο σημαντικά χαρίσματα. (Π.τ.Ν. τ. 2008, σελ. 275, Μέρος Β)΄.  

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Έχεις ταλέντα;... Φυσικά και έχεις! Μην αμφιβάλλεις. Ευχαρίστησε τον Άγιο Θεό και αγωνίσου με χαρά και αισιοδοξία, ειδικά τώρα στην αρχή της νέας χρονιάς, για να τα αξιοποιήσεις και να τα πολλαπλασιάσεις.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: ΑΞΙΟΠΟΙΩ ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ Ο ΘΕΟΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Με αφορμή την ημέρα της Υπαπαντής, που είναι και η χριστιανική γιορτή της Μητέρας θα μιλήσουμε στα παιδιά για το σεβασμό στους κόπους των γονιών μας.

Α´. Διήγηση
Ἔσταξε λίγες σταγόνες ἀπ’τό μισό λεμόνι μέσα στή χούφτα της κι ἄλειψε τή μιά μέ τήν ἄλλη παλάμη, ἔτριψε γρήγορα τίς χοῦφτες της καί τά δάκτυλά της. Ἦταν ἀνάγκη νά τά συνεφέρει λιγάκι τά κακοπαθιασμένα ἀπ’τήν μπουγάδα χέρια της, νά πάει συμμαζεμένη κάπως στό σχολεῖο γιά τό παιδί.
Ὂχι ὄτι εἶχε φόβο μήπως δέν προχωροῦσε καλά ὁ Ἀντώνης της. Μήπως ἦταν ἄτακτος καί τή ρεζίλευε. Μά ἢθελε ἔτσι νά φανεῖ κι αὐτή στό σχολεῖο, νά δείξει πώς τό παιδί της ἔχει μητέρα πού τό παρακολουθοῦσε. Ἔστω κι ἄν ἀναγκαζόταν νά δουλεύει στά ξένα σπίτια ἀπ’ τή βαθιά νύχτα ὤς τό βράδυ ἀργά.
Ἢθελε ἔτσι ν’ ἀκούσει ἔνα καλό λόγο ἀπ’ τούς καθηγητές του σάν ἄλλες χρονιές, νά πάρει δύναμη μαθαίνοντας ὄτι οἱ κόποι της δέν πήγαιναν χαμένοι, ὄτι ὁ Ἀντώνης προόδευε καί τήν ἔβγαζε ἀσπροπρόσωπη. Κάτι τέτοιο γι’αὐτήν θά ἦταν ἡ μεγαλύτερη ξεκούραση.
Φόρεσε τήν καλή της ζακέτα -ἡ μέρα βέβαια ἦταν κρύα, μά τό παλτό ἦταν τόσο παλιό! - καί παίρνοντας τή φτηνή νάυλον τσάντα της βγῆκε ἀπ’ τή στενή ξεβαμμένη πορτούλα τῆς αὐλῆς μ΄ἐλπίδα. Μ’ ἐλπίδα προχώρησε. Μ’ ἐλπίδα μπῆκε στό σχολεῖο, στό γραφεῖο τῶν καθηγητῶν.
Κι ὔστερα... ὔστερα... Γιατί σκούρυναν ἔτσι ὄλα σιγά-σιγά; Γιατί ἄρχισε ἔνα σφίξιμο στήν καρδιά, ἀλαφρό πρῶτα, πού πῆρε κι ἔγινε δυνατότερο καί τή γέμισε μέ λύπη;
Ἔτσι καθώς περπατάει ἀργά στό δρόμο τοῦ γυρισμοῦ μέ τά μάτια στηλωμένα στά πλακάκια τοῦ πεζοδρομίου, περνοῦν ὄλα πάλι ἀπό τή μνήμη της ζωηρά. Ὁ φιλόλογος ἔλειπε μέ τή τάξη σ’ ἔνα μουσεῖο, ἐκείνη τήν ὤρα, κι ὁ μαθηματικός ἦταν ἄρρωστος τῆς εἶπαν. Σκέφτηκε νά φύγει, μά μετάνιωσε. Μέ τό χτύπημα τοῦ κουδουνιοῦ κάποιον ἄλλον καθηγητή μποροῦσε νά συναντήσει ὑπολόγιζε, καί περίμενε κοντά στήν ἄλλη μητέρα, πού στεκόταν ἐκεῖ γιά τόν ἲδιο λόγο.
-Τί περιμένετε ἐσεῖς; τήν ρώτησε κάποιος κύριος -καθηγητής θά ’ταν- μπαίνοντας στό γραφεῖο.
-Θά’θελα νά ρωτήσω γιά τήν πρόοδο τοῦ γιοῦ μου, τοῦ Ἀστεριάδη.
-Γιά τόν Ἀστεριάδη τῆς τρίτης τάξης; Σήμερα λείπει ἡ τρίτη. Ἢ... μήπως ἔχετε κι’ἄλλον;
-Τῆς τρίτης ἔνα τόν ἔχω...
-Ἔνα τόν ἔχετε. Ἔναν ἀλλά λέοντα...
Κάποιος φώναξε τόν κύριο μέ τόν ὁποῖο μιλοῦσαν, στό γραφεῖο τοῦ διευθυντή κι ἡ καημενούλα ἡ χήρα ἡ κυρα-Λένη ἔμεινε ἐκεῖ στήν ἄκρη τοῦ διαδρόμου κρατώντας σφιχτά τήν νάυλον τσάντα της μέ ἱδρωμένα ἀπ’τήν ἀγωνία δάκτυλα, κοιτάζοντας τόν ἄγνωστο πού ἀπομακρυνόταν, μέ ὀρθάνοιχτα μάτια.
-Τί ἦταν αὐτό πού τῆς εἶπε; Τί κρυβόταν πίσω ἀπό τή φοβερή ἐκείνη λέξη;
Στέγνωσε τό στόμα της. Ἔνοιωσε νά σκουραίνουν ὄλα σιγά-σιγά. Ἄρχισε ἔνα σφίξιμο στήν καρδιά, ἀλαφρό πρῶτα, πού πῆρε κι ἔγινε δυνατότερο καί τή γέμισε μέ λύπη.
-Ποῦ νά περιμένω; Θά φύγω, μιά καί λείπουν, ψιθύρισε κι ἔσυρε τά πόδια της στό μωσαϊκό.
Τό βιαστικό στρίψιμο τοῦ κλειδιοῦ στήν κλειδαρότρυπα φανέρωνε τήν ταραχή της. Τή βία της νά μπεῖ στό σπίτι, πρίν τῆς ἀνοίξουν κουβέντα οἱ γειτόνισσες καί δοῦν τά μάτια της τά θολωμένα. Αὐτή γράμματα δέν ἢξερε, τό παιδί της ὄμως πού τ’ ἀνάστησε μέ τόν ἱδρώτα της ἀπ’ τά τρία του χρόνια πού πέθανε ὁ πατέρας του, ἢθελε νά τό μορφώσει νά τό κάνει ἄνθρωπο καλό προπάντων.
Τί ἔκρυβαν λοιπόν ἐκεῖνα τά λόγια; Εἶχε χαλάσει ὁ Ἀντώνης της πού μόνον ἐπαίνους ἄκουγε μέχρι τώρα γι’αὐτόν; Καλύτερα νά μήν πήγαινε στό σχολεῖο. Καλύτερα νά’ μενε κεῖ σκυμμένη στή σκάφη καί σήμερα, συντροφιά μέ τίς σαπουνάδες καί τά καυτά νερά, πού τῆς σούφρωσαν τά χέρια, παρά νά δοκιμάσει τέτοια πίκρα πηγαίνοντας στό σχολεῖο.
Φόρεσε ξανά τήν παλιά της ρόμπα. Γέμισε ἔνα λεκανάκι μέ πατάτες κι’ ἄρχισε νά τίς καθαρίζει μέ σκυμμένο κεφάλι. Ἐκεῖ τήν βρῆκε μπαίνοντας σέ λίγο ὁ Ἀντώνης, ἐκεῖ στήν ἄκρη τῆς κουζινίτσας μέ τό ἀδύνατο φῶς, γερμένη πάνω στό λεκανάκι μέ τίς πατάτες, νά’χει γίνει ἔνα κουβάρι μέ τό σκαμνί.
-Καλησπέρα! Δέν πῆγες σήμερα στή δουλειά, μαμά; Ἔκανε τ’ ἀγόρι μέ χαρά, βλέποντάς την νωρίς στό σπίτι.
-Ἔφυγα ἀπ’τό μεσημέρι... Εἶπα νά πάω στό σχολεῖο σου...
-Ἄ, κρίμα! Κι ἔλειπαν σήμερα οἱ καθηγητές! Εἶδες κανέναν;
- ....
- Φαίνεσαι λυπημένη, μαμά. Γιατί;
- Λυπημένη...
Ὁ Ἀντώνης τήν κοίταξε γεμάτος ἀνησυχία. Στέναξε ἐκείνη.
-Ξέρεις μέ ποιόν τρόπο σέ ἀνάστησα... Γι’ αὐτό κάθε πικρός λόγος μοῦ στοιχίζει.
-Πές μου τί σοῦ εἶπαν, μαμά! Μιλήσατε μέ κανέναν καθηγητή;
-Δέν ξέρω ἄν ἦταν δικός σου καθηγητής, γιατί τόν φώναξαν καί ἔφυγε γρήγορα. Πάντως σέ ἢξερε. Καί τό μόνο πού μοῦ εἶπε γιά σένα ἦταν αὐτό: «ἔνα τόν ἔχετε, ἀλλά λέοντα...». Γιατί παιδί μου, γιατί τόν εἶπε αὐτό τό λόγο; Τί ἀφορμή τούς ἔχεις δώσει;
Τό ἀγόρι τήν κοίταξε μέ στοργή, μέ χαρά, ἀλλά καί μέ ἀνησυχία. Τί νά ἀπαντοῦσε; Ὄτι μ’ αὐτή τή φράση ὁ καθηγητής εἶπε ἔνα μεγάλο ἔπαινο; Ὄτι ὁ γιός της ξεπερνοῦσε ὄλους τούς ἄλλους στήν ἐπιμέλεια, στίς ἐπιτυχίες, στούς βαθμούς;
Ὂχι ποτέ δέ θά ξέπεφτε σέ τέτοια ἐγωϊστική περιαυτολογία. Ποτέ δέ θά ἄφηνε τόν ἐγωισμό του νά τοῦ μολύνει τήν ψυχή. Νά τοῦ χαλάσει σέ μιά στιγμή ὄ,τι τόσο καιρό ἀγωνιζόταν νά πετύχει στήν ταπείνωση. Μόνο τή μητέρα του θά καθησύχαζε.
-Δέν τό εἶπε γιά κακό, μαμά. Καλό εἶπε. Ἔπαινο. Δέν τούς ἔχω δώσει ἀφορμή, εἶπε ἁπλά καί παίρνοντας ἔνα μαχαίρι ἄρχισε νά καθαρίζει κι’ αὐτός πατάτες.
Ἡ μητρική ὑπερηφάνεια τῆς κυρα-Λένης γέμισε τά μάτια της μέ δάκρυα χαρᾶς καί εὐφροσύνης γιά τήν ἀρετή τοῦ παιδιοῦ της. Τό κουράσμένο της πρόσωπο γέμισε χαρά καί αἰσιοδοξία. ἔνιωσε ὄλων τῶν χρόνων τούς κόπους νά πιάνουν τόπο. Ἔνιωσε τά χέρια της, τά κακοπαθιασμένα, μέ τά φουσκαλιασμένα δάχτυλα, νά γίνονται δυνατά, ἱκανά γιά πολλά χρόνια ἀκόμα νά δουλέψουν, ἀκούραστα καί νεανικά, ὄπως ὄταν πρωτάρχισαν τά μεροδούλια. Ὁ Ἀντώνης της ἄξιζε κάθε θυσία!
-Νά τόν χαίρεσαι! Μπράβο! Εὐχήθηκε μέ εἰλικρινή ἀγάπη καί ἐνδιαφέρον μιά φίλη της πού ἔμαθε τά νέα.
-Τόν χαίρομαι καί τόν καμαρώνω! ἀποκρίθηκε ἡ μάννα καί συνέχισε τό δρόμο της φτερωτή...!

Β´. Επεξεργασία

Ἡρωική μητέρα, παιδιά, ἡ μητέρα τοῦ Ἀντώνη.
Τί θυσίες ἔκανε γιά τό παιδί της, τόν Ἀντώνη;
-...... (ἐργασία σέ ξένα σπίτια, κουρασμένα χέρια..., ξενύχτια)
-Καί τί δέν ἔκανε, παιδιά! Καί τί δέν κάνουν γιά τά παιδιά τους ὄλοι οἱ γονεῖς! Ἀπό τότε πού ἐκοιμήθη ὁ σύζυγός της, ἄρχισε νά δουλεύει σέ σπίτια ἀπό τό πρωί μέχρι τό βράδυ, καί μάλιστα σκληρά, προκειμένου νά μή λείψει τίποτε στόν Ἀντώνη. Πόσες καί πόσες ἀγωνίες θά πέρασε μέ τή σκέψη πῶς θά μεγαλώσει ὁ Ἀντώνης.
Ἀλλά καί οἱ δικοί μας γονεῖς πόσο κοπιάζουν γιά νά μᾶς μεγαλώσουν! Πόσο ὑποφέρουν πολλές φορές ὄταν ἀρρωσταίνουμε! Πόσο φροντίζουν ὤστε νά μή μᾶς λείψει τίποτε.
 Ὡστόσο τά παιδιά συχνά δέν ἀναγνωρίζουν τούς κόπους τῶν γονέων καί τί προκαλοῦν;
- Προκαλοῦν στενοχώριες, πίκρες, βάσανα στούς γονεῖς τους. Ὄμως ὁ Ἀντώνης δέν ἔμοιαζε μέ τά παιδιά αὐτά. Αὐτός ἢξερε νά δίνει χαρά καί κουράγιο στή μητέρα του, γιά νά παίρνει δύναμη καί νά συνεχίζει τόν ἀγώνα της.
Αὐτό περιμένουν καί οἱ δικοί μας γονεῖς. Περιμένουν νά ζήσουν στιγμές χαρᾶς ἀπό τήν πρόοδο στό σχολεῖο, ἀπό τήν ὑπακοή μας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τοῦ πνευματικοῦ μας, ἀπό τόν καλό μας τόν λόγο. Περιμένουν καί τήν δική μας ἔμπρακτη ἀγάπη.  

Πῶς μποροῦμε, παιδιά, νά δίνουμε χαρά στούς γονεῖς μας;
¯........
- Πολύ σωστά, παιδιά! Τό παράδειγμα τοῦ Ἀντώνη μᾶς δείχνει τό δρόμο.
Δίνω χαρά στούς γονεῖς μου: ὄταν διαβάζω τά μαθήματά μου καί εἶμαι καλός καί συνεπής μαθητής, ὄταν ζῶ σύμφωνα μέ τό ἃγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὄταν εἶμαι ὑπάκουος σέ ὄ,τι μοῦ ζητήσουν, ὄταν δείχνω ἐνδιαφέρον καί κατανόηση γιά κάποιο πρόβλημα (οἰκογενειακό - οἰκονομικό) πού τούς ἀπασχολεῖ, ὄταν κλείνω τήν τηλεόραση γιά νά καλωσορίσω τόν πατέρα μου πού ἦρθε κουρασμένος ἀπό τήν ἐργασία του.
 Χαίρονται, παιδιά, οἱ γονεῖς μας ὄταν: μᾶς βλέπουν νά μή φωνάζουμε ἢ νά βρίζουμε, νά μή θυμώνουμε, χαίρονται τέλος ὄταν ἀκοῦνε ἀπό παντοῦ καλά λόγια γιά τό παιδί τους. Αὐτό ξεκουράζει τούς γονεῖς μας. Αὐτό τούς γεμίζει χαρά καί ἀγαλλίαση γιά μᾶς. Αὐτό τούς δίνει δύναμη νά συνεχίζουν τόν ἀγώνα τους γιά νά μᾶς μεγαλώσουν. Αὐτά τά παιδιά ἑλκύουν τή χάρη καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

Γ´. Κλείσιμο
Μεγάλη ἁμαρτία διαπράττουμε, παιδιά, ὄταν ἀντί γιά χαρά δίνουμε λύπη στούς γονεῖς μας. Καί στό θέμα αὐτό ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ἦταν πρότυπο καί ἃγιο παράδειγμα. Ἦταν ἡ μεγάλη χαρά τῆς Παναγίας μας καί τοῦ Ἰωσήφ. Ἡ συμπεριφορά στό σπίτι καί παντοῦ ἦταν ἁγία. Μέ τό παράδειγμά Του ἦταν ἔνας ἄγγελος στήν οἰκογένεια. Ποτέ δέ μάλωνε. Ποτέ δέν ἔβριζε. Ποτέ δέν ἀπαιτοῦσε κάτι. Πάντοτε ἦταν πρόθυμος νά ξεκουράσει τήν Παναγία μητέρα Του καί τόν Ἰωσήφ.
Ἔτσι μᾶς θέλει καί μᾶς τά παιδιά Του ὁ Χριστός μας. Παιδιά πού μέ τή ζωή καί τό παράδειγμά μας θά σκορποῦμε γύρω μας τή χαρά! Καί τότε ὁ Θεός θά στέλνει πλούσιες τίς εὐλογίες Του στή ζωή μας.

Σύνθημα:
Δίνω πάντοτε χαρά στούς γονεῖς μου!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Εορτάζουμε σήμερα (30 Ιανουαρίου) τους «τρεις μεγίστους φωστήρας της τρισηλίου Θεότητος», δηλαδή τους τρεις Ιεράρχες, τους προστάτες των γραμμάτων και της παιδείας.
Ασφαλώς γνωρίζετε τα ονόματά τους...
Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος ο Θεολόγος και Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Σήμερα, θα αναφερθούμε σε από αυτούς τους μεγάλους Πατέρες και στυλοβάτες της Εκκλησίας, τον Μέγα Βασίλειο και τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο και θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε μια πολύ ωραία πτυχή της ζωής τους: την υποδειγματική τους φιλία.

***

Ο Βασίλειος και ο Γρηγόριος συναντήθηκαν και γνωρίστηκαν για πρώτη φορά στα χρόνια των γυμνασιακών τους σπουδών, στην Καισάρεια της Καππαδοκίας, την ξακουσμένη πολιτεία με τους περίφημους ρήτορες, τη «μητρόπολη των επιστημών», όπως τη λέγανε.
Και οι δύο είχαν άριστη επίδοση στα μαθήματα, εξαιρετικές ικανότητες και το σπουδαιότερο: σταθερό και ακέραιο χαρακτήρα. Έγιναν φίλοι αλλά σύντομα οι δρόμοι τους χώρισαν. Ο Βασίλειος έφυγε για ένα διάστημα στην Κωνσταντινούπολη και επέστρεψε αργότερα όταν ο Γρηγόριος είχε ήδη φύγει για να συνεχίσει τις σπουδές του στην Αθήνα.
Βρισκόμαστε στο 352 μ.Χ. Η Αθήνα έχει ακόμα λάμψη κι ομορφιά. Έχει φήμη. Τα λαμπρά της μνημεία, τα αθάνατα καλλιτεχνήματα, τραβούν περιηγητές από όλον τον κόσμο. Ιδιαίτερα με τους περιλάλητους σοφιστές και τις ειδωλολατρικές γιορτές με τα αμαρτωλά γλέντια, ελκύει τη χαλαρή φοιτητική νεότητα. Εκεί οι πλούσιοι φοιτητές φερμένοι από τις άκρες του κόσμου ασχολούνταν με όλα τα άλλα εκτός από τις σπουδές τους. Άλλοι, «φιλοθεάμονες» χαζεύουν στις ιπποδρομίες, άλλοι «σφαιρίζοντες» ξενυχτούν στα σφαιριστήρια κι άλλοι με τρόπο σατανικό μπλέκουν στης αμαρτίας τα δίχτυα τους καινούργιους, τους νεοφερμένους επαρχιώτες.
Τι φοβερή συνήθεια κι αυτή! «Αττικό νόμο» την ονόμαζαν. Σύμφωνα με αυτήν την συνήθεια οι παλιότεροι φοιτητές παραλάβαιναν το νεοφερμένο, τον ξεναγούσαν και συγχρόνως του έκαναν χίλια δυό πειράγματα, άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο χοντρά και χυδαία. Αυτά γίνονταν για να σπάσουν το ηθικό του νεοφερμένου φοιτητή και να τον κάνουν υποχείριο των παλαιοτέρων.
Ο Γρηγόριος όμως που είχε φθάσει στην Αθήνα πριν από τον Βασίλειο, είχε πείσει τους φοιτητές να κάνουν εξαίρεση στην περίπτωση του Βασιλείου και να μην εφαρμόσουν το «νόμο» τους. Και το δέχθηκαν μάλλον εύκολα διότι πολλοί από αυτούς είχαν ακούσει για την σοβαρότητα του νέου σπουδαστή και τους ήταν ήδη σεβαστός.
Έτσι ο Γρηγόριος παρέλαβε μόνος του τον Βασίλειο από το λιμάνι του Πειραιά και τον οδήγησε στο σπίτι που θα έμεναν. Η πρωτοβουλία αυτή του Γρηγορίου συγκίνησε τον Βασίλειο κι έγινε αφορμή για να αναπτυχθεί ακόμη περισσότερο η φιλία και η εκτίμηση που είχαν μεταξύ τους.
Πόσο ωραία περιγράφει ο άγιος Γρηγόριος τα χρόνια εκείνα της νεανικής τους φιλίας!
«Σπουδάζαμε φιλοσοφία, μέναμε στην ίδια στέγη, με το ίδιο φαγητό... Κυριαρχούσαν στην ψυχή μας οι ίδιες ελπίδες, για πράγμα πολύ ζηλευτό, για την παιδεία, και ενώ είχαμε αποκλείσει τον φθόνο από την ψυχή μας, καλλιεργούσαμε τον ζήλο. Αγωνιζόμαστε δηλαδή και οι δύο, όχι πως να πάρει καθένας το πρωτείο για τον εαυτό του, αλλά πως να το παραχώρησει στον άλλο. Ο καθένας θεωρούσε την πρόοδο του άλλου σαν δική του πρόοδο. Και τόσο είμαστε ψυχικά
 

ενωμένοι, ώστε φαινόμασταν σαν να ήμασταν μία ψυχή σε δύο σώματα... Στις φιλικές μας σχέσεις δεν συναναστρεφόμαστε με νέους ανήθικους η άλλους εριστικούς, αλλά με νέους ηθικούς και ήρεμους. Διότι το ξέραμε καλά πως είναι πιο εύκολο να πάρει κανείς του άλλου την κακία, παρά να του μεταδώσει την αρετή, όπως είναι ευκολότερο να κολλήσει κανείς αρρώστια από τον άλλο παρά να του χαρίσει υγεία».
Και συνεχίζει ο κατοπινός μεγάλος Ιεράρχης, ο Θεολόγος Γρηγόριος: «Δύο μονάχα δρόμους γνωρίζαμε: Τον δρόμο για την εκκλησία και τον άλλον για τη σπουδή. Τους άλλους τους είχαμε αφημένους για όσους επιθυμούσαν τις ειδωλολατρικές γιορτές, τα θέατρα, τα πανηγύρια, τα συμπόσια»... «Αν είχαν κι έδειχναν με περηφάνια οι άλλοι τίτλους και μεγάλα ονόματα, εμείς ένα τίτλο θεωρούσαμε μεγάλο: και στην πράξη και στο όνομα να λεγόμαστε και να είμαστε πραγματικά Χριστιανοί». Και με στοργή πατρική μας δίνει την πολύτιμη πείρα του: «Σε μας – γράφει – η αμαρτωλή ζωή της Αθήνας δεν προξένησε απολύτως καμιά ζημιά, γιατί είχαμε τη διάνοιά μας καλά στεριωμένη και φραγμένη ολόγυρα με πίστη» .
Ωστόσο, οι δύο Χριστιανοί νέοι δεν μείναν μονάχοι. Η ηθική ακτινοβολία τους συνδυασμένη με την θαυμαστή πρόοδό τους στα μαθήματα και την πλούσια επιστημονική τους κατάρτιση, μίλησε σε πολλούς φοιτητές. Έτσι δημιουργήθηκε μία ομάδα χριστιανών φοιτητών με κύριο μοχλό, τον Βασίλειο. Αυτός δίδασκε και καθοδηγούσε την ομάδα ως αρχηγός της. Σύντομα η χριστιανική αυτή ομάδα έκανε αισθητή την παρουσία της μέσα στις σχολές. Κάθε φορά δηλαδή που οι συζητήσεις στις αίθουσες και στους διαδρόμους των μικρών σχολών άγγιζαν φλέγοντα θέματα, τα μέλη της ομάδας έπαιρναν θέση. Σε μικρό χρονικό διάστημα η ομάδα αυτή έγινε γνωστή όχι μόνο ανάμεσα στους σπουδαστές αλλά σε όλη την Αθήνα και στην Ελλάδα ολόκληρη! Όλος ο πολιτισμένος κόσμος της εποχής εκείνης γνώριζε πλέον όχι μόνο τους καθηγητές που δίδασκαν στην Αθήνα αλλά και τη δράση εκείνου του πρωτοφανούς χριστιανικού κινήματος !
Τι δύναμη στ’ αλήθεια έχει η χριστιανική φιλία! Θωρακίζει πνευματικά τους χριστιανούς νέους αλλά και δίνει φτερά στην ψυχή για να εργαστεί με ζήλο ιεραποστολικό για να λάμψει μέσα στον κόσμο το φως του Χριστού!

ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Οι δύο μεγάλοι και ιεροί φίλοι με το αξεπέραστο παράδειγμά τους μας έδωσαν σήμερα αφορμή να προβληματιστούμε στο σπουδαίο θέμα της φιλίας.

1. Σέ τι βοήθησε τον Μέγα Βασίλειο και τον άγιο Γρηγόριο η μεταξύ τους φιλία; (...)

• Προστάτευε ο ένας τον άλλο από διάφορες κακοτοπιές (π.χ. «αττικός νόμος»)
• πέφευγαν τις κακές συναναστροφές και απέρριπταν από κοινού ο,τι βλαβερό και ανήθικο
• Βοηθούσαν ο ένας στην πρόοδο του άλλου στα μαθήματα και στην χριστιανική ζωή
• Δημιούργησαν μία χριστιανική ομάδα φοιτητών και ανέπτυξαν    ιεραποστολική δραστηριότητα.

2. Γιά κάθε άνθρωπο ένας καλός φίλος είναι θησαυρός!
«Φιλος πιστός σκέπη κραταιά, ο δε ευρών αυτόν εύρε θησαυρόν» μας λέγει η αγία Γραφή, δηλαδή ο πιστός φίλος αποτελεί δυνατή προστασία και κείνος, που τον βρήκε, βρήκε θησαυρό»! (Σοφ. Σειρ. ς 14).
Και σε άλλο σημείο ο λόγος του Θεού υπογραμμίζει ιδιαίτερα την αναγκαιότητα της αληθινής φιλίας: «Αγαθοί οι δύο υπέρ τον ένα»! (Εκκλησιαστής δ 9, 10). Αλλά και ο Σολομώντας σημειώνει στις Παροιμίες του: «Αδελφός υπό αδελφού βοηθούμενος ως πόλις οχυρά και υψηλή» (Παρ. ιη’ 19).
Όλα αυτά φανερώνουν πόσο αναγκαίο και ωφέλιμο είναι να βρει κάποιος έναν καλό φίλο.

3. Μπορεί όμως ο καθένας να σταθεί δίπλα μας ως αληθινός φίλος; Τι θα πρέπει να προσέξουμε στην επιλογή των φίλων μας; (...)
•    Να είναι ειλικρινής και εχέμυθος για να μπορούμε να τον εμπιστευθούμε.
•    Να είναι σοβαρός χαρακτήρας, όχι επιπόλαιος. Πως θα ανοίξουμε την καρδιά μας σ’ ένα παιδί ανώριμο; Δεν θα μπορέσει να μας καταλάβει.
•    Να έχει καθαρή ψυχή. Νέοι με κοσμική ζωή και αμαρτωλές συνήθειες, με απρόσεκτο στόμα και συμπεριφορά, που γυρίζουν στους δρόμους και στις διασκεδάσεις δεν είναι κατάλληλοι για να συνδεθούμε μαζί τους σε μια αγνή φιλία. Διότι όπως μας δίδαξαν σήμερα κι οι δυό άγιοι φίλοι, «είναι πιο εύκολο να πάρει κανείς του άλλου την κακία, παρά να του μεταδώσει την αρετή, όπως είναι ευκολότερο να κολλήσει κανείς αρρώστια από τον άλλο παρά να του χαρίσει υγεία».
Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να τα συνοψίσουμε σε μια φράση: Αληθινός φίλος μπορεί να γίνει μόνο όποιος είναι φίλος του Χριστού!
Θα πρέπει όμως να υπογραμμίσουμε ότι όπως εμείς έχουμε απαιτήσεις από τους φίλους μας, είναι φυσικό τις ίδιες απαιτήσεις να έχουν κι εκείνοι από εμάς. Ας φροντίσουμε λοιπόν κι εμείς να γίνουμε φίλοι του Χριστού ώστε να μπορούμε να κτίσουμε αληθινές και γνήσιες φιλίες και με τους άλλους φίλους Του!

***

Σήμερα είδαμε πόσο μεγάλη αξία έχει το να αποκτήσει κάποιος έναν αληθινό φίλο. Ας ρωτήσουμε κι εμείς τον εαυτό μας: Είναι οι φίλοι μου, φίλοι του Χριστού; Είμαι εγώ όπως με θέλει ο Θεός ώστε να μπορώ να σταθώ ως αληθινός φίλος και συμπαραστάτης;...
Ο άγιος Αυγουστίνος που γνώρισε όσο κανείς άλλος και την κοσμική ζωή και την χριστιανική, έγραφε με τρόπο κατηγορηματικό: «Δεν υπάρχει φιλία παρά εκείνη που σφυρηλατείς εσύ, Θεέ μου, με τον δεσμό της χριστιανικής αγάπης». Ας τα θυμόμαστε αυτά τα φωτισμένα λόγια κι ας προσευχόμαστε στον άγιο Θεό να μας φωτίζει ώστε κι εμείς να συντελούμε με την ζωή και τα έργα μας ώστε να δημιουργούνται αγνές, χριστιανικές φιλίες που θα ασκούν και ευεργετική επίδραση στην σύγχρονη κοινωνία μας.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Ο κατηχητής ας χρησιμοποιήσει ώς βάση το συνημμένο άρθρο «Οι δικοί μας Άγιοι» - από το Περιοδικό «Προς την Νίκη», (τ. Ιανουαρίου 2011, σελ. 16-17), για να εξηγήσει στα παιδιά ποιοί είναι οι τρείς λόγοι για τους οποίους αισθανόμαστε ότι οι Τρείς Ιεράρχες είναι «οι δικοί μας Άγιοι».

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΗ
1. Σύμφωνα με όσα είπαμε γιατί οι Τρεις Ιεράρχες είναι «Οι δικοί μας Άγιοι»; (...)
Γιατί αναδείχθηκαν οι άγιοι:

• Των μαθητών και των δασκάλων
• Των Ελλήνων
• Όλων των ανθρώπων

2. Ποιό είναι το μήνυμα που έχουν να δώσουν και σε μας;
Να τους έχουμε πρότυπα...

• Στον αγώνα για την μόρφωση. Όπως αυτοί ασχολήθηκαν με επιμέλεια με τις σπουδές και απέκτησαν σφαιρική γνώση και άρτια μόρφωση κι εμείς να μελετούμε με επιμέλεια τα μαθήματά μας και να μην χάνουμε τις ευκαιρίες που μας παρουσιάζονται για τον προσωπικό μας καταρτισμό.
• Στην αγάπη προς την Ελλάδα. Ίσως δεν έχουμε εκτιμήσει τον πλούτο που μας έχουν κληρονομήσει οι πρόγονοί μας. Ας μαθητεύσουμε στην αρχαία ελληνική σοφία, στον βυζαντινό πολιτισμό αλλά και σε κάθε σελίδα της ένδοξης ιστορίας μας και τότε είναι βέβαιο ότι θα διδαχθούμε πολύ. Κι όποιος αντέχει... ας αναζητήσει τον υπέροχο λόγο του Μεγάλου Βασιλείου «Όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων» κι ας τον διαβάσει. Θα θαυμάσει την ευρύτητα του πνεύματος του Μεγάλου Βασιλείου αλλά και τον πλούτο της αρχαίας ελληνικής κληρονομιάς.
• Στην αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Μακάρι και οι δικές μας καρδιές να ανάψουν από τη φλόγα της θείας αγάπης, όπως και των αγίων Τριών Ιεραρχών, που όλη η ζωή τους ήταν ένα ευωδιαστό θυμίαμα στο θρόνο του Θεού. Η αγάπη στον Θεό μας δίνει ώθηση στον πνευματικό αγώνα για την τήρηση των εντολών που Εκείνος μας έδωσε. Παράλληλα γίνεται η κινητήρια δύναμη και για την προσφορά προς το συνάνθρωπο. Βλέποντας το μοναδικό φιλανθρωπικό έργο των αγίων Τριών Ιεραρχών ας συγκινηθούμε κι εμείς για να προσφέρουμε αγάπη στους αδελφούς που έχουν τόσες ανάγκες...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Οι Τρεις Ιεράρχες, που γιορτάζουμε σήμερα (30 Ιανουαρίου), έζησαν σε εποχή που δεν ήταν καθόλου ευνοϊκή για την πίστη. Οι σχολές που σούδαζαν και η κοινωνία που έδρασαν ήταν περιβάλλοντα όπου κυριαρχούσε η ειδωλολατρία και η ζωή της αμαρτίας.
Κι όμως αυτοί έμειναν σταθεροί και ακλόνητοι στην πίστη τους, με απόλυτη αφοσίωση στον Κύριο Ιησού Χριστό. Ξεχώρισαν από τούς νέους της εποχής τους. Διακρίθηκαν στα γράμματα, στη μάθηση, αλλά προπάντων στην αρετή. Γι’ αυτό και αναδείχθηκαν πραγματικά Μεγάλοι. Πρότυπα αιώνια για τους μαθητές, για τους Έλληνες, για όλους τους ανθρώπους. Και δόξα τω Θεώ υπάρχουν ακόμα νέοι που δέχονται τα μηνύματά τους. Νέοι, όπως κι εσείς, που τους αναγνωρίζουν δικούς τους, τους αγαπούν πραγματικά και ζητούν τις πρεσβείες τους. Γιατί πράγματι είναι «οι δικοί μας Άγιοι»!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Οι άγιοι Τρεις Ιεράρχες προστάτες και πρότυπά μας... Οι δικοί μας Άγιοι!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Σήμερα, παιδιά, θά ἐπισκεφθοῦμε μία φημισμένη σχολή, ἀνώτερη, σάν Πανεπιστήμιο σημερινό, σέ μία μεγάλη πόλη τῆς δοξασμένης Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Ἡ πόλη αὐτή εἶναι ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα πνευματικά κέντρα τῆς ἐποχῆς αὐτῆς. Βρισκόμαστε στόν 4ο αἰώνα μ.Χ.
Ἡ Ἀντιόχεια ἦταν τότε μία μεγάλη κοσμούπολη μέ 200.000 ἐλευθέρους κατοίκους, Χριστιανούς, Ἰουδαίους, εἰδωλολάτρες καί 300.000 δούλους. Τήν ὀνόμαζαν «Μητρόπολη τῆς Ἀνατολῆς» γιατί ἦταν πόλη πλούσια σέ θησαυρούς καί στά γράμματα. Μέ τίς περίφημες σχολές, τίς ρητορικές, φιλοσοφικές, θεολογικές, συγκέντρωνε πλῆθος μαθητῶν ἀπό ὅλα τά μέρη καί ἔμοιαζε μέ τήν Ἀθήνα, γι' αὐτό τήν ἔλεγαν καί «Κέντρον φωτός».
Πρέπει ὅμως νά σημειώσουμε ὅτι ἡ Ἀντιόχεια δέν ἦταν μόνο πόλη τῶν γραμμάτων ἀλλά καί πόλη τῶν διασκεδάσεων... Τά θέατρα, ὁ Ἱππόδρομος, οἱ παρέες ἐπιδροῦσαν ἄσχημα στό χαρακτήρα καί στίς συνήθειες τῶν παιδιῶν...
Αὐτή τήν ἐποχή στήν Ἀντιόχεια εἶχε ἐγκατασταθεῖ ἕνας περίφημος διδάσκαλος, ὁ Λιβάνιος ὁ ὁποῖος διηύθυνε τή φημισμένη ρητορική Σχολή του. Πλῆθος μαθητῶν φοιτοῦσαν στή σχολή αὐτή κι ἀνάμεσά τους ὁ γιός τῆς χήρας Ἀνθούσας, ὁ Ἰωάννης ὁ μετέπειτα Χρυσόστομος. Ἔξυπνος, ἐπιμελής, προσεκτικός στή διδασκαλία, σοβαρός, ἀξιοπρεπής, εὐγενικός στή συμπεριφορά!
Ὁ εἰδωλολάτρης Λιβάνιος ἐντυπωσιάζεται ἀπό τή σοφία, τό σεβασμό, τήν εὐγένεια.
– Τίνος παιδί εἶναι αὐτός ὁ λαμπρός νέος; – Ποιός τοῦ ἔδωσε τέτοια ἀνατροφή; – Εἶναι τό στολίδι τῆς σχολῆς μου!
– Εἶναι ὁ γιός τῆς Χριστιανῆς ἀρχόντισσας Ἀνθούσας καί τοῦ ἔνδοξου στρατηγοῦ Σεκούνδου, πού σκοτώθηκε ὅταν ὁ Ἰωάννης ἦταν νήπιο ἀκόμη!
Στάθηκε γιά λίγο γεμάτος θαυμασμό ὁ σοφός μά εἰδωλολάτρης Λιβάνιος...
– Ὥστε μία γυναίκα Χριστιανή ἀνέδειξε αὐτό τό ὑπέροχο παιδί! Πόσο σπουδαῖες λοιπόν εἶναι οἱ γυναῖκες τῶν Χριστιανῶν!...
Συχνά πολλοί συμμαθητές του παραμελοῦσαν τή σπουδή τους καί ἐπιδίδονταν στίς διάφορες ψυχαγωγίες, θέατρα, Ἱππόδρομο... Ὁ Ἰωάννης ἦταν ἀφοσιωμένος στή μελέτη! Ἀκούραστος, πολλές ὧρες σκυμμένος πάνω στά βιβλία τρεφόταν διαρκῶς μέ τό νέκταρ τῆς γνώσεως!... Ὅλα τά ἄλλα τόν ἄφηναν ἀδιάφορο!
Πολλές φορές οἱ συμμαθητές του τόν παρακινοῦσαν νά πάρει μέρος στίς διασκεδάσεις τους...
– Ἔλα, τοῦ ἔλεγαν, νά ξεκουραστοῦμε καί λίγο! Νά ξεσκάσουμε! Νέος εἶσαι, χρήματα ἔχεις!... (ἦταν μεγάλη ἡ περιουσία πού κληρονόμησε ἀπό τόν πατέρα του.)
Κινδύνευσε λοιπόν ὁ Ἰωάννης, ἀλλά τόν ἔσωσε ὁ ἀπέραντος σεβασμός πού ἔνιωθε πρός τή μητέρα του καί τίς συμβουλές της! Ἔμεινε λοιπόν σταθερός στίς χριστιανικές ἀρχές πού εἶχε ἀπό τό σπίτι του καί ἀφοσιωμένος στή σπουδή του.
Καί νά! Εἶναι πιά ἀπόφοιτος τῆς σχολῆς τοῦ Λιβανίου, διαβάζει μία ἀπό τίς τελευταῖες του ἐργασίες (πτυχιακές θά τίς λέγαμε σήμερα). Ὁ Λιβάνιος λάμπει ἀπό χαρά. Τοῦτος ὁ νεαρός μαθητής χωρίς ἄλλο θά γίνει μεγάλος ρήτορας! Δέν θά γίνει! Εἶναι ἀπό τώρα!... Χείμαρρος ἡ γλώσσα του! Ὁ λόγος του χρυσάφι! Οἱ συμμαθητές του δέν μποροῦν νά συγκρατήσουν τόν ἐνθουσιασμό τους! Ξεσποῦν σέ χειροκροτήματα καί ζητωκραυγές!... Σείεται ἡ αἴθουσα!... Καί ὁ νεαρός Ἰωάννης δέν εἶναι ἀκόμα 18 χρονῶν! Οἱ σπουδές τελείωσαν!... Ὅλη ἡ Ἀντιόχεια τώρα μίλα γι' αὐτόν! Τόν περιμένει σάν ρήτορα (δικηγόρο) καί οἱ ρήτορες τῆς Ἀντιόχειας τόν ἀναγνωρίζουν σάν κορυφή! Ὁ Λιβάνιος τόν θέλει γιά διάδοχό του στή διεύθυνση τῆς σχολῆς!...
Ἀλλά τόν Ἰωάννη, τόν προικισμένο μέ τά σπάνια ταλέντα καί τήν εὐφυΐα, δέν τόν θαμπώνει ἡ ψεύτικη δόξα τοῦ κόσμου!... Τόν κερδίζει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί στήν ὑπηρεσία της προσφέρει ὁλόκληρο τόν ἑαυτό του!
Ἐμπρός του ἀνοίγεται ἕνας καινούργιος δρόμος ὁλόφωτος!... Τά ὑπέροχα κηρύγματά του τρέχουν νά τά ἀπολαύσουν ὄχι μόνο οἱ Χριστιανοί ἀλλά καί οἱ Ἰουδαῖοι καί οἱ εἰδωλολάτρες ἀκόμα!
Θησαυρός τά συγγράμματά του! Ἀποτελοῦν πολλούς ὀγκώδεις τόμους πού μεταφράζονται σέ ὅλες τίς γλῶσσες! Δική του ἡ Θεία Λειτουργία πού ἀκοῦμε κάθε Κυριακή...
Τή σοφία καί τή γνώση τήν ἀγάπησαν καί οἱ ἄλλοι δύο Ἅγιοι Ἱεράρχες!
Ὁ Μ. Βασίλειος σπούδασε: Ἑλληνική φιλολογία, φιλοσοφία, ρητορική, γεωμετρία, ἀστρονομία, Ἰατρική... Ὅλη του ἡ σοφία ξεχύνεται στά πολλά συγγράμματά του. Λόγοι κατά τῶν αἱρετικῶν, ἑρμηνεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἐπιστολές, ὁμιλίες πρός τούς νέους, κανόνες μοναχικῆς ζωῆς καί ἡ περίφημη Θεία Λειτουργία του.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀγαποῦσε πολύ τή μόρφωση καί ἡ ἀγάπη του αὐτή φαίνεται στά παρακάτω λόγια: «Ὅλα τά ἀλλά, δηλαδή τόν πλοῦτο, τήν εὐγενή καταγωγή, τό ἔνδοξο ὄνομα, τήν ἐξουσία, τά ἄφησα νά τά χαροῦν ἐκεῖνοι πού τά ἐπιθυμοῦν! Ἐγώ κρατῶ μέ ζῆλο πολύ τή μόρφωση, γιά τήν ὁποία διαθέτω δυνάμεις, ὑποβάλλομαι σέ θυσίες, σέ κόπους ταξιδιῶν, ξηρᾶς καί θαλάσσης»... «Ἐμεῖς πού ξεπερνοῦμε τούς ἄλλους στήν ἀλήθεια, εἶναι ἀπαράδεκτο νά ὑστεροῦμε στά γράμματα...», ἔλεγε ἀργότερα... Καί πέτυχε τό μεγάλο του σκοπό... Σπούδασε φιλοσοφία, ρητορική, ἀστρονομία, γεωμετρία, Ἰατρική, λογική, ποίηση. Τά ποιήματά του εἶναι πολλά! Ξεπερνοῦν τούς 17.500 στίχους!
Τόση εἶναι ἡ σοφία καί ἡ δύναμη τοῦ λόγου του, ὥστε οἱ εἰδωλολάτρες συμμαθητές του στήν Ἀθήνα παραδέχονται τόν Γρηγόριο ἀνώτερό τους καί τόν παρακαλοῦν νά δεχθεῖ τήν ἕδρα τοῦ καθηγητῆ πού τοῦ προσφέρεται, γιά νά τούς διδάσκει.

Β´. Ἐπεξεργασία.
Οἱ Ἅγιοι Τρεῖς Ἱεράρχες ἀγαποῦσαν πολύ τόν Χριστό μας καί τήν Ἐκκλησία, γι' αὐτό καί ἔθεσαν στήν ὑπηρεσία τοῦ Χριστοῦ τή σοφία καί τίς γνώσεις τους! Ἀκόμα πρόσεξαν νά ἐφαρμόζουν στή ζωή τους τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί ἀναδείχτηκαν μεγάλοι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι τούς τιμοῦμε ὅλους μαζί στίς 30 Ἰανουαρίου καί χωριστά τόν καθένα καί ζητοῦμε τίς πρεσβεῖες τους!
Ἀλλά ἄς θυμηθοῦμε αὐτά πού εἴπαμε νωρίτερα γιά τόν ἱερό Χρυσόστομο! Σέ ποιά πόλη σπούδασε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος;
(...) Πολύ σωστά, στήν Ἀντιόχεια. Γιατί μετονομάστηκε σέ Χρυσόστομο;
(...) Τά λόγια του ἦταν σάν τό χρυσάφι πολύτιμα! Πῶς κατόρθωσε νά ἔχει ἄριστη ἐπίδοση;...
Ἀγαποῦσε τή μόρφωση. Δέν ἔφευγε ἀπό τό νοῦ του ὁ σκοπός γιά τόν ὁποῖο φοιτοῦσε στή σχολή, γι' αὐτό καί δέν παραμελοῦσε τή μελέτη ἀλλά διέθετε ὅλες του τίς δυνάμεις...
Ἄς δοῦμε ὅμως καί γιά τούς τρεῖς Ἱεράρχες μερικές πληροφορίες: Ποιές ἐπιστῆμες σπούδασε ὁ καθένας;...
(...) ΧΡ: ρητορική ΒΑΣ: ρητορική, φιλολογία, φιλοσοφία, γεωμετρία, ἀστρονομία,  ἰατρική.
ΓΡΗΓ: ρητορική, φιλοσοφία, γεωμετρία, ἀστρονομία, ἰατρική, λογική, ποίηση.
Ἰδιαίτερα ποιοί τούς τιμοῦν;
Οἱ μαθητές καί οἱ δάσκαλοι γιατί τούς ἔχουν προστάτες. Γιατί εἶναι προστάτες τῶν γραμμάτων;...
Μάλιστα, γιατί ἀγαποῦσαν πολύ τή μόρφωση καί τά γράμματα καί οἱ ἴδιοι εἶχαν μορφωθεῖ πολύ!

Γ´. Ἐφαρμογή στή ζωή μας.
Ποιό μήνυμα στέλνουν στά σημερινά Ἑλληνόπουλα καί Χριστιανόπουλα οἱ 3 Ἱεράρχες; Ὅτι πρέπει νά μορφωθοῦμε, νά κατακτήσουμε τή γνώση ὅσο μᾶς εἶναι δυνατόν.
Πῶς μπορεῖ κανείς νά μορφωθεῖ;
α) Μέ τήν προσοχή του στά μαθήματα.
β) Μέ τή μελέτη τῶν μαθημάτων καί ἄλλων μορφωτικῶν καί διδακτικῶν βιβλίων. Εἶναι εὔκολο ἔργο ἡ μόρφωση;
Ὄχι βέβαια! Χρειάζεται κόπους καί θυσίες. Ποιοί εἶναι οἱ κόποι πού πρέπει νά καταβάλεις;
Νά ἐπιστρατεύεις τίς δυνάμεις τίς πνευματικές - κρίση, προσοχή, μνήμη... γιά νά κατακτᾶς τή γνώση. Νά μείνεις ὧρες μπροστά στό βιβλίο, νά θυσιάσεις τήν ξεκούραση, τόν πολύ ὕπνο, τήν ψυχαγωγία, τό παιχνίδι...
Τά κάνουν αὐτά ὅλα τά παιδιά; (...) Γιατί; Ποιός μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει;
Ὁ Πάνσοφος Θεός! Νά μάθουμε νά προσευχόμαστε γιά τή μόρφωσή μας, γιά τήν ἐπιτυχία μας στά μαθήματα, στούς διαγωνισμούς... Καί πάντα νά ἔχουμε στή ζωή μας πρότυπα τούς Τρεῖς Ἱεράρχες. Νά τούς μιμηθοῦμε στήν ἀγάπη τους γιά τόν Χριστό, τήν Ἐκκλησία καί τή μόρφωση.

Αὐτό θά εἶναι καί τό σύνθημά μας, παιδιά:
Οι Τρεις Ιεράρχες πρώτοι στη Γνώση και στην Αρετή.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Συχνά αναφέρουμε ότι σκοπός της ζωής μας είναι ο αγιασμός μας, δηλαδή να γίνουμε άγιοι. Οποιαδήποτε πνευματική προσπάθεια κάνουμε έχει ως σκοπό να μας οδηγήσει στην αγιότητα, στη θέωση, στην ένωσή μας με το Θεό. Όσο κι αν προσπαθούμε όμως, δεν μπορούμε να επιτύχουμε αυτόν τον στόχο άν δεν ζούμε ως μέλη της εκκλησίας και μάλιστα άν δεν συμμετέχουμε ενεργά στη Θεία Λειτουργία.
Δυστυχώς, για τους περισσότερους ανθρώπους η Θεία Λειτουργία αποτελεί μία τυπική διαδικασία και όχι μία δυνατότητα για πραγματική μεταμόρφωση. Αξίζει λοιπόν, εμείς εδώ να προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε καλύτερα τί είναι η θεία λειτουργία.

***

Έργο της είναι η μεταβολή των δώρων που προσφέρουν οι πιστοί – του άρτου και του οίνου- σε σώμα και αίμα Χριστού και σκοπός της ο αγιασμός των πιστών, οι οποίοι με τη θεία κοινωνία αποκομίζουν την άφεση των αμαρτιών τους και κάθε πνευματικό αγαθό.

1. Ποιος καθιέρωσε τη θεία λειτουργία;
Δεν την σκέφτηκαν και δεν την έφτιαξαν άνθρωποι, ούτε οι απόστολοι. Είναι το μεγαλύτερο μυστήριο που το ίδρυσε και το συνέστησε ο ίδιος ο Χριστός το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης. Η Εκκλησία τελεί τη θεία λειτουργία συνεχίζοντας αυτό το πανάχραντο Μυστήριο.

2. Ποιος τελεί τη θεία λειτουργία ο ιερέας ή όλοι μαζί;
Η θεία λειτουργία γίνεται από το λαό του Θεού για το λαό του Θεού. Ιερείς και πιστοί αποτελούν το λαό του Θεού. Ο ιερέας δεν μπορεί ποτέ να λειτουργήσει μόνος του. Πρέπει πάντα να υπάρχουν τουλάχιστον δύο, ο ένας να λειτουργεί και ο άλλος να αντιπροσωπεύει τους λαϊκούς. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι στη Θεία Λειτουργία δεν είμαστε απλοί θεατές όπως όταν παρακολουθούμε ένα έργο. Όλοι μαζί λειτουργούμε και λειτουργούμεθα. Για αυτόν το λόγο έχουμε και ευθύνη. Όπως έχει ευθύνη ο ιερέας που στέκεται μπροστά στην Αγία Τράπεζα, έτσι έχει ευθύνη και ο λαϊκός που στέκεται στο ναό.

3. Τι περιλαμβάνει συνοπτικά η Θεία Λειτουργία;
Οι προσευχές, οι ψαλμωδίες, τα αγιογραφικά αναγνώσματα καθώς και όλα αυτά που τελούνται και λέγονται στη διάρκεια της λειτουργίας αποσκοπούν στον αγιασμό των πιστών. Μέσα σε αυτά είναι σαν να βλέπουμε τη ζωή του Χριστού, από την αρχή ως το τέλος της. Ο καθαγιασμός των δώρων, η ίδια δηλαδή η θυσία, διακηρύττει το θάνατο, την Ανάσταση και την Ανάληψή Του, καθώς τα δώρα αυτά μεταβάλλονται στο ίδιο το σώμα του Κυρίου που σταυρώθηκε, αναστήθηκε και αναλήφθηκε. Όσα προηγούνται της θυσίας, φανερώνουν όσα έγινα πριν το θάνατο του Κυρίου, δηλαδή την έλευσή Του στον κόσμο, τη δημόσια εμφάνισή Του, τα θαύματα και τη διδασκαλία Του. Εκείνα που έπονται της θυσίας συμβολίζουν την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στους Αποστόλους, την επιστροφή των ανθρώπων στο Θεό και την κοινωνία τους μαζί Του.
Πριν από τη Θεία Λειτουργία τελείται...
Η προσκομιδή. Κατά τη διάρκειά της τα Τίμια Δώρα που έχουν προσφέρει οι πιστοί, δηλαδή το πρόσφορο και το νάμα (ψωμί και κρασί) που κατά τη θεία Λειτουργία θα γίνουν Σώμα και Αίμα Χριστού, τοποθετούνται όχι στην Αγία Τράπεζα, αλλά στην Αγία Πρόθεση, που βρίσκεται αριστερά της Αγίας Τράπεζας. Ο ιερέας τοποθετεί στο άγιο Δισκάριο τον αμνό, δηλαδή εκείνο το κομμάτι του προσφόρου που θα γίνει Σώμα Χριστού. Στη συνέχεια τοποθετεί μερίδες για την Παναγία, τους Αγίους και τους Αγγέλους. Χρησιμοποιώντας ξεχωριστό κομμάτι του προσφόρου
Ιερά Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Γραφείο Νεότητας βγάζει με τη λόγχη μικρά ψίχουλα πάνω στο Δισκάριο μνημονεύοντας ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων. Ο ιερέας για τους Αγίους ευχαριστεί ενώ για τους άλλους ικετεύει. Αφού ολοκληρωθεί η Προσκομιδή με την κάλυψη των τιμίων δώρων, ο λειτουργός στέκεται μπροστά στην Αγία Τράπεζα και αρχίζει τη Λειτουργία.

4. Από ποια μέρη αποτελείται η Θεία Λειτουργία;
Αποτελείται από τη δοξολογία, τα ειρηνικά, τα αντίφωνα, τη Μικρή Εισοδο, τον Τρισάγιο Ύμνο, τα Αναγνώσματα, τη Μεγάλη Είσοδο, το Σύμβολο της Πίστεως, την Αγία Αναφορά, τη Θεία Κοινωνία και την Απόλυση.
Η πρώτη πρόταση της Λειτουργίας είναι η εξής : ΄΄ Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος΄΄ . Στην αρχή λοιπόν δοξολογούμε την Αγία Τριάδα.
Στη συνέχεια ακολουθούν τα ειρηνικά που αποτελούν αιτήσεις του ιερέα για το κράτος, τους άρχοντες και όλους τους ανθρώπους γενικά.
Έπειτα αρχίζουν τα αντίφωνα, που είναι ψαλμωδίες που περιέχουν θεόπνευστα λόγια από τους προφήτες. Μετά την έλευση του Χριστού δεν υπήρχε πια η ανάγκη των Προφητών.
Την ώρα που ψάλλεται το τρίτο αντίφωνο, γίνεται η είσοδος του Ευαγγελίου (Μικρή Είσοδος) με συνοδεία λαμπάδων. Η ύψωση του Ευαγγελίου συμβολίζει την ανάδειξη του Κυρίου, όταν άρχισε να εμφανίζεται στα πλήθη. Με το Ευαγγέλιο δηλώνεται ο ίδιος ο Χριστός. Υμνούμε λοιπόν το Χριστό για όσα έκανε για μας και εγκωμιάζουμε την Παναγία ή άλλους Αγίους ανάλογα με τη γιορτή ή τον Άγιο που τιμά η εκκλησία μας κάθε φορά.
Μετά τη Μικρή Είσοδο ακολουθεί ο Τρισάγιος Ύμνος. Ψάλλουμε το Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος ελέησον ημάς, για να διακηρύξουμε ότι με την έλευση του Χριστού άγγελοι και άνθρωποι ενώθηκαν και αποτελούν πλέον μία Εκκλησία.
Στη συνέχεια ακολουθούν το Αποστολικό και το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα. Στη Μικρή Είσοδο το Ευαγγέλιο ήταν κλειστό και συμβόλιζε το διάστημα των 30 πρώτων ετών του Κυρίου, τότε που ο Ίδιος ακόμα σιωπούσε. Τώρα που διαβάζονται τα Αναγνώσματα, έχουμε την πληρέστερη αποκάλυψή Του με όσα ο Ίδιος δίδασκε δημόσια ή πρόσταζε τους Αποστόλους να κηρύσσουν.
Σε λίγο ο ιερέας θα προχωρήσει πλέον στη θυσία, οπότε πρέπει τα δώρα να τοποθετηθούν στην Αγία Τράπεζα. Η Μεγάλη Είσοδος συμβολίζει την πορεία του Χριστού προς τα Ιεροσόλυμα, όπου πρέπει να θυσιαστεί. Στο πέρασμα του ιερέα οι πιστοί ψάλλουν και προσκυνούν παρακαλώντας να τους μνημονεύσει την ώρα που θα προσφέρει στο Θεό τα τίμια δώρα.
Στη συνέχεια μετά από κάποιες αιτήσεις του ιερέα, οι πιστοί απαγγέλλουν δυνατά το Σύμβολο της Πίστεως, διακηρύσσοντας το δόγμα της πίστεώς μας.
Κατά την Αγία Αναφορά ο ιερέας προσπίπτει και ικετεύει θερμά το Θεό για τα δώρα που έχει μπροστά του να μεταβληθούν σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Μετά από αυτές τις ευχές ολοκληρώνεται η Θεία Λειτουργία. Αυτό που βλέπουμε πάνω στην Αγία Τράπεζα δεν είναι πλέον άρτος και οίνος αλλά είναι το ίδιο το Πανάγιο Σώμα και Αίμα του Κυρίου. Το Άγιο Πνεύμα με το χέρι και τη γλώσσα του λειτουργού τελεσιουργεί το μυστήριο. Για αυτό και δεν έχει σημασία αν ο ίδιος είναι γεμάτος αμαρτίες, δεν προσφέρει τίποτε από τον εαυτό του, είναι υπηρέτης της Χάριτος του Άγιου Πνεύματος.
Σε λίγο ο ιερέας θα κοινωνήσει ο ίδιος και θα καλέσει και τους πιστούς να κοινωνήσουν. Την Θεία Κοινωνία την δεχόμαστε με το στόμα, αλλά δεν ακολουθεί την πορεία των άλλων τροφών. Η Θεία Κοινωνία είναι τροφή πνευματική πού εισέρχεται στην ψυχή κι εκεί πραγματοποιείται η ένωσή μας με το Χριστό.
Ο Χριστός προκειμένου να μας αγιάσει ζητάει από εμάς κάθαρση ψυχής, πίστη, αγάπη, διακαή πόθο και λαχτάρα για τη Θεία Κοινωνία.
Αφού κοινωνήσουν οι πιστοί, ευχαριστούν το Θεό και ο ιερέας μνημονεύει την Παναγία και πολλούς Αγίους. Στο τέλος μοιράζει το αντίδωρο αντί του δώρου και για όσους δεν κοινώνησαν και οι πιστοί φιλούν το χέρι του ιερέα παίρνοντας χάρη από το χέρι του λειτουργού που άγγιξε το Πανάγιο Σώμα του Χριστού μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων.

***

Έχετε ακούσει, παιδιά, για τον άγιο Βάρβαρο;... Μη σας ξαφνιάζει το όνομά του. Διότι ο Άγιος Βάρβαρος, πριν γνωρίσει το Χριστό, ήταν πειρατής! Ζούσε σαν αγρίμι στα βουνά και είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος για την περιοχή της Ακαρνανίας.
Κάποια μέρα ο Βάρβαρος είδε από μακριά τον ιερέα από το χωριό Τρύφο Ξηρομέρου, τον  π. Ιωάννη, να μπαίνει στο Ναό για να τελέσει τη Θεία Λειτουργία. Χωρίς να χάσει καιρό, κατέστρωσε το σχέδιό του για να ληστέψει τον ευλαβή ιερέα και να τον σκοτώσει. Άργησε όμως να φτάσει στην εκκλησία και ο ιερέας είχε ήδη προχωρήσει αρκετά στη Θεία Λειτουργία.
Μπαίνοντας με εχθρικές διαθέσεις στο Ναό, βρέθηκε μπροστά σε μια υπερφυσική κατάσταση, σ’ ένα μεγάλο θαύμα. Βλέπει τον ιερέα λουσμένο μέσα σε θεϊκό Φως να βρίσκεται ενώπιον της Αγίας Τραπέζης και να μην πατά στο έδαφος! Δυό νεαροί άνδρες, που επίσης έλαμπαν, κρατούσαν τον ιερέα από κάθε πλευρά και τον είχαν σηκώσει περίπου δυό πήχεις από τη γη. Άγγελοι είχαν κυκλώσει την Αγία Τράπεζα και έψαλλαν ύμνους και δοξολογίες στο Θεό.
Τότε παρουσιάστηκε ένα χαριτωμένο Βρέφος. Το κρατούσαν στα χέρια τους δυό Άγγελοι που Το έφεραν και Το απέθεσαν στο Άγιο Δισκάριο...
Η Θεία Λειτουργία συνεχίστηκε. Είπαν το Σύμβολο της Πίστεως και έφτασαν στον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων. Ο Λειτουργός τα ευλόγησε και είπε: «Και ποίησον τον μεν Άρτον τούτον Τίμιον Σώμα του Χριστού σου, το δε εν τω Ποτηρίω τούτω Τίμιον Αίμα του Χριστού σου…, μεταβαλών τω Πνεύματί Σου τω Αγίω. Αμήν. Αμήν. Αμήν». Τότε, βλέπει ο Βάρβαρος το λειτουργό ιερέα να θυσιάζει το Θείο Βρέφος.
Μετά τη Θεία Μετάληψη, όταν ο ιερεύς ύψωσε τα Άγια προς το λαό και είπε «Πάντοτε νυν και αεί…», η στέγη του Ναού σα να σκίστηκε στα δυό. Από εκεί Άγγελοι ανέβασαν το Θείο Βρέφος στους ουρανούς με ύμνους και δοξολογίες, όπως Το είχαν κατεβάσει, ενώ μία υπέροχη ευωδία και μία λάμψη ξεχύθηκε μέσα στο Ναό.
Ο Βάρβαρος δεν άντεξε στη θέα αυτού του εκπληκτικού θαύματος. Συγκινήθηκε βαθύτατα και μαλάκωσε η σκληρή καρδιά του. Με δέος και συστολή, μόλις τελείωσε η Θεία Λειτουργία, πλησίασε και γονάτισε μπροστά στο Λειτουργό του Θεού. Διηγήθηκε συγκλονισμένος το θαύμα που αξιώθηκε να δει. Ταυτόχρονα, εξομολογήθηκε το αμαρτωλό παρελθόν του. Κατηχήθηκε και βαπτίστηκε Χριστιανός.
Η Χάρη του Αγίου Πνεύματος τον επεσκίασε και τον ανέστησε από την πνευματική του αναισθησία. Από πειρατής έγινε Χριστιανός με αφορμή την ουράνια εμπειρία μιας Θείας Λειτουργίας!
Τι θαύματα τελούνται στη Θεία Λειτουργία! Ας μετέχουμε λοιπόν στη Θεία Λειτουργία όσο πιο συχνά μπορούμε δείχνοντας έτσι ευγνωμοσύνη στον Πανάγαθο Θεό που, θυσιάζοντας τον Εαυτό Του, μας έδωσε τη δυνατότητα να μετέχουμε στη χάρη Του και να γινόμαστε ένα μαζί Του.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ!

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Η Θεία Λειτουργία είναι τό κέντρο της ζωής της Εκκλησίας. Κάθε Κυριακή και σε κάθε γιορτή η καμπάνα της Εκκλησίας μάς καλεί για να συμμετάσχουμε στη θεία Λειτουργία. Να συγκεντρωθούμε δηλαδή όλοι οι χριστιανοί ως ένα σώμα, να λατρεύσουμε τόν άγιο Θεό και να συμμετάσχουμε στο ιερότερο Μυστήριο, την Θεία Ευχαριστία.
Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι δεν έχουν συνειδητοποιήσει το θαύμα που συντελείται στην Θεία Λειτουργία, αγνοούν εντελώς το μεγαλείο που κρύβει κι έτσι είτε δεν έρχονται στο ναό ή κι άν ακόμη έρχονται δεν συμμετέχουν συνειδητά. Εμείς λοιπόν, σήμερα, πρώτον θα προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε τι συμβαίνει κατά τη φοβερή και συγκλονιστική ώρα της θείας Λειτουργίας και, δεύτερον, θα δούμε πως πρέπει κι εμείς να συμμετέχουμε σ’ αυτή.

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή κι ας θυμηθούμε τι γίνεται σε κάθε θεία Λειτουργία από τη στιγμή που αρχίζει.
Πριν από τη θεία Λειτουργία γίνεται μέσα στο ιερό Βήμα η προετοιμασία των Τιμίων Δώρων (του άρτου και του οίνου) με την ακολουθία της Προσκομιδής. Εκεί ο ιερέας προσεύχεται ξεχωριστά για όλους τους πιστούς (ζώντες και κεκοιμημένους) που έχουν γράψει τα ονόματα τα δικά τους και των γνωστών τους και τα έχουν δώσει μαζί με το πρόσφορο για να μνημονευθούν.
Έπειτα αρχίζει η θεία Λειτουργία. Θυμάστε με ποιά λόγια;
Με δοξολογία και ομολογία πίστεως στον Τριαδικό Θεό: «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων»
Στη συνέχεια τι ακολουθεί;
Τα «Ειρηνικά», δηλαδή προσευχές και αιτήματα για την ειρήνη και τη σωτηρία όλου του κόσμου, τα «Αντίφωνα», η «Μικρά Είσοδος» με το Ευαγγέλιο, τα Απολυτίκια, που μας θυμίζουν την εορτή της ημέρας, ο Τρισάγιος Ύμνος και τα ιερά Αναγνώσματα (Απόστολος και Ευαγγέλιο).
Εδώ τελειώνει το πρώτο μέρος της θείας Λειτουργίας που ονομάζεται Λειτουργία των Κατηχουμένων διότι στην αρχαία Εκκλησία μέχρι αυτό το σημείο είχαν δικαίωμα να παρακολουθούν και να συμμετέχουν οι κατηχούμενοι, δηλαδή οι μη βαπτισμένοι που όμως ετοιμάζονταν για το Άγιο Βάπτισμα.
Έπειτα αρχίζει η Λειτουργία των Πιστών με τις ειδικές ευχές που διαβάζει ο ιερέας, τον Χερουβικό Ύμνο, την Μεγάλη Είσοδο (τα Τίμια Δώρα μεταφέρονται από την Πρόθεση στην Αγία Τράπεζα) και το Πιστεύω.
Ακολουθεί το τμήμα εκείνο της θείας Λειτουργίας που ονομάζεται αγία Αναφορά. Είναι το πιο ιερό σημείο της θείας Λειτουργίας. Την ώρα αυτή συντελείται το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Γίνεται η προσφορά (=η «αναφορά») των δώρων μας στον Θεό Πατέρα. Αυτά με τον καθαγιασμό τους μεταβάλλονται σε Σώμα και Αίμα Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό ο  ιερέας μας καλεί να σταθούμε προσεκτικά, με ιδιαίτερη ευλάβεια:

– Ακούστε πως ακριβώς το λέει αυτό ο ιερέας:
«Στῶμεν καλῶς· στῶμεν μετά φόβου· πρόσχωμεν τήν ἁγίαν Ἀναφοράν ἐν εἰρήνη προσφέρειν».
Δηλ. «Ας σταθούμε προσεκτικά. Ας σταθούμε με ευλάβεια και σεβασμό. Ας προσέξουμε να προσφέρουμε με ψυχική ειρήνη την αγία αναφορά, δηλαδή την ιερή θυσία της θείας Ευχαριστίας».
Όλα είναι έτοιμα. Σε λίγα λεπτά στην αγία Τράπεζα θα κατέλθει το Άγιο Πνεύμα και θα μεταβάλει τα υλικά δώρα μας σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Και γίνεται την ώρα εκείνη ένα ασύλληπτο θαύμα: ο Θεός βρίσκεται επάνω στην αγία Τράπεζα! Και κάτι ακόμα πιο θαυμαστό και ασύλληπτο: ο Θεός με τη θεία Κοινωνία μέσα μας! Μέσα σε όλους μας, στον καθένα μας, στην καρδιά του καθενός μας! Ο Θεός στη γη... Τον βλέπεις, Τον αγγίζεις και Τον παίρνεις ως τροφή «και λαβών οίκαδε αναχωρείς»∙ και φεύγεις για το σπίτι σου παίρνοντάς Τον µαζί σου (ιερός Χρυσόστοµος).

ΕΦΑΡΜΟΓΗ
Μας αξιώνει και μας ο Θεός να παρευρισκόμαστε σ’ αυτό το μεγάλο θαύμα.
Πως λοιπόν θα πρέπει να στεκόμαστε και να συµµετέχουµε στη θεία Λειτουργία; (...).
α) Με τη συναίσθηση ότι βρισκόµαστε ενώπιον του Θεού. Μη µάς εξαπατά αυτό που βλέπουν τα σωµατικά µας µάτια, αλλά να κατανοούµε την πραγµατικότητα. Στο ναό την ώρα της θείας Λατρείας βρισκόμαστε ενώπιον του αγίου Τριαδικού Θεού. Αυτό να μην το λησμονούμε ποτέ. Ο άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης το υπογραμμίζει έντονα αυτό: «Όταν προσέρχεσαι στο ναό για να συμπροσευχηθείς με τους αδελφούς σου, πρέπει να γνωρίζεις και να πιστεύεις βαθιά και ακλόνητα ότι θα βρεθείς με τον Θεό πρόσωπο προς πρόσωπο»! (Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΣΤΗ ΓΗ, εκδ. «Ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ», σελ. 101).
β) Με την κατάλληλη προετοιμασία. Να προετοιμαζόμαστε για τη θεία Λειτουργία σωματικά και ψυχικά. Να περιορίζουμε τις απασχολήσεις και τις εξόδους μας το σαββατόβραδο. Να μελετούμε κάτι σχετικό με τη λατρεία της Κυριακής (π.χ. μπορούμε να μελετούμε το ευαγγελικό ανάγνωσμα). Να δημιουργούμε μια ατμόσφαιρα ειρήνης στην ψυχή μας αποφεύγοντας εντάσεις και ψυχρότητες. Αν υπάρχει κάτι τέτοιο μέσα μας, οπωσδήποτε να φροντίζουμε να το αποβάλλουμε με τη συγχώρηση και τη συμφιλίωση. Μέσα λοιπόν σε αυτή την ατμόσφαιρα της κατανύξεως και της ειρήνης θα κάνουμε την προσευχή μας και θα πέσουμε να κοιμηθούμε νωρίς, ώστε ξεκούραστοι και ενδυναμωμένοι να ξυπνήσουμε πρωί την Κυριακή, για να φθάσουμε στο ναό όσο το δυνατό νωρίτερα και να αφοσιωθούμε στη λατρεία του αγίου Θεού μας.
γ) Με ευλάβεια πολλή και φόβο Θεού. «Στῶμεν καλῶς στῶμεν μετά φόβου»! Ας σταθούμε
σωστά, με ευλάβεια∙ ας σταθούμε με φόβο! Να λατρεύουμε τον Θεό ευαρέστως με σεβασμό και με ευλάβεια, διότι Αυτός ο Θεός μας είναι φωτιά που κατακαίει όσους ανευλαβώς Τον πλησιάζουν (βρ. ιβ΄ 28-29: «λατρεύωμεν εὐαρέστως τῷ Θεῷ μετὰ εὐλαβείας καὶ δέους∙ καὶ γὰρ ὁ θεὸς ἡμῶν πῦρ καταναλίσκον»).
Πρακτικότερα αυτά σημαίνουν ότι θα πρέπει να στεκόμαστε μέσα στο ναό πρωτίστως σεμνά! Και η ενδυμασία μας σεμνή, απλή και ευπρεπής, και η όλη στάση μας να είναι στάση «αἰδοῦς», συστολής ενώπιον του αγίου των αγίων Θεού. Τα δε μάτια να μην περιεργάζονται τους άλλους πιστούς, αλλά να είναι στραμμένα προς τα μέσα.

Ακόμη είπαμε να στεκόμαστε μέσα στο ναό με φόβο. Δηλαδή να μην μπαίνουμε θαρρετοί και άφοβοι, όπως οπουδήποτε αλλού. Μέσα στο ναό θα πρέπει να είμαστε απολύτως σιωπηλοί! Κανένας θόρυβος, καμία συζήτηση. Πολύ περισσότερο όσοι εισέρχονται στο άγιο Βήμα για να διακονήσουν θα πρέπει να συναισθάνονται την ιερότητα του χώρου και ότι χρειάζεται να το κάνουν με απόλυτη ησυχία. Αυτός είναι ο σωστός τρόπος συμμετοχής στη θεία Λατρεία. Μόνο όταν έχουμε αυτή την αγία συστολή και τον άγιο φόβο του Κυρίου, μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα ελκύσουμε τη χάρη, την ευλογία και το έλεος του Θεού.
Καλό όμως είναι να γνωρίζουμε και μερικά πρακτικά για να συμμετέχουμε σύμφωνα με την τάξη και την ακρίβεια που διατηρεί η Παράδοση της Εκκλησίας μας:
Ρωτούμε και δίνουμε στα παιδιά πρακτικές οδηγίες, όπως π.χ.:
Πότε κάνουμε το σταυρό μας; (...)
Πότε δεν κάνουμε το σταυρό μας αλλά απλή υπόκλιση; (...)
Πότε στεκόμαστε οπωσδήποτε όρθιοι; (...)
Και ας μην ξεχνούμε: η εκκλησία είναι «οίκος Θεού» γι’ αυτό και στην αρχή μπαίνουμε αθόρυβα στην εκκλησία και στο τέλος της θείας Λειτουργίας δεν βιαζόμαστε, ενώ είμαστε ακόμη μέσα στο ναό, ν’ ανοίξουμε συζητήσεις και να σκορπίσουμε έτσι τη χάρη της θείας Λατρείας.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Είναι αλήθεια ότι αυτά που συμβαίνουν στη θεία Λειτουργία ξεπερνούν και την ίδια τη φαντασία µας. Και όµως είναι πραγµατικότητα. Αν µπορούσαν να δουν τα µάτια µας τι γίνεται την ώρα της θείας Λειτουργίας, θα µέναµε άφωνοι και οπωσδήποτε θα ήμασταν πολύ πιο προσεκτικοί.
Είναι πολύ χαρακτηριστικό ένα περιστατικό από τη ζωή του αγίου προφήτου Ελισαίου.  Ο βασιλιάς της Συρίας θέλησε κάποτε να συλλάβει τον προφήτη, για να µή φανερώνει στους Εβραίους τα σχέδιά του. Έστειλαν λοιπόν στη Δωθαΐµ, όπου ήταν ο Ελισαίος, ιππικό και άρµατα και µεγάλη στρατιωτική δύναµι («δύναµιν βαρε αν»), και νύχτα περικύκλωσαν την πόλη. Το πρωί ο µαθητής του προφήτη τρόµαξε όταν είδε όλο το στράτευµα να τους έχει κυκλωµένους. Τότε ο προφήτης του είπε: «Μὴ φοβοῦ, ὅτι πλείους οἱ μεθ᾿ ἡμῶν ὑπὲρ τοὺς μετ᾿ αὐτῶν»∙ µή φοβάσαι, είναι περισσότεροι οι δικοί µας από αυτούς. Και προσευχήθηκε να ανοίξει ο Θεός τα µάτια του παιδιού για να δει. Και τότε, λέγει, είδε ο µαθητής του ότι όλο το βουνό ήταν γεµάτο από ιππικό αγγέλων, πλήθος δε από πύρινα άρµατα προστάτευαν ολόγυρα τον προφήτη (Δ΄ Βασ. ς΄ 13-17).
Λοιπόν, κάτι ανάλογο ζούµε µέσα στην εκκλησία στη θεία Λειτουργία. Ακόµη κι αν οι εκκλησιαζόµενοι σε κάποιο ναό µετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, την ώρα της θείας Λειτουργίας µυριάδες άγγελοι και όλος ο ουράνιος κόσµος συγκεντρώνεται εκεί. Και αυτοί οι ελάχιστοι πιστοί µετέχουν σε ένα εκρηκτικό και υπερθαύµαστο ουράνιο πανηγύρι.
Λοιπόν, πως θα σταθούμε κι εμείς μπροστά σ’ αυτό το συγκλονιστικό θαύμα της θείας Λειτουργίας;... Την απάντηση μας την δίνει ο ιερέας στη Θεία Λειτουργία:


ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: «Στῶμεν καλῶς στῶμεν μετά φόβου».

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Τὸ θέμα εἶναι μεγάλο γιαυτὸ θὰ ἐπιλέξουμε ὁ καθένας ἀνάλογα πόσα θὰ ποῦμε.

Α'. Διήγηση:
Βρισκόμαστε γύρω στὰ 850 π.Χ. Ὁ Ἀρχιστράτηγος τῶν Σύρων, ποῦ ὀνομαζόταν Νεεμᾶν ἔφθασε ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ προφήτου Ἐλισαίου, συνοδευόμενος ἀπὸ πλῆθος ἔφιππους ὑπασπιστὲς καὶ ἀπὸ ἅρματα.
Τὶ ζητοῦσε ὁ μεγάλος στρατηγὸς ἀπὸ ἕναν φτωχὸ Προφήτη; Γιατί ἄραγε ἔκανε ἕνα τόσο μεγάλο ταξίδι μέχρι ἐκεῖ;
Τὶ ζητοῦσε! Ὁ Νεεμᾶν, ὁ ἔξυπνος καὶ δυναμικὸς στρατηγός, ἦταν – ποιὸς νὰ τὸ ἀκούσει; – ἦταν λεπρός! Κι ἔψαχνε μὲ κάθε τρόπο νὰ βρεῖ τὴν ὑγεία του. Γὶ ‘ αὐτὸ ἦλθε τώρα ἐδῶ καὶ χτυπᾶ ἱκετευτικὰ τὴν πόρτα τοῦ Προφήτη.
Ὁ Ἐλισαῖος δὲν βγῆκε νὰ μιλήσει στὸν Νεεμᾶν. Γνωρίζοντας μὲ τὴ φώτιση τοῦ Θεοῦ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸ πρόβλημά του, τοῦ παρήγγειλε λακωνικά: Πήγαινε στὸν Ἰορδάνη νὰ λουσθεῖς ἑφτὰ φορὲς καὶ θὰ γιατρευθεῖς.
Ὁ Νεεμᾶν ξαφνιάσθηκε μὲ τέτοια μεταχείρηση. Τὸ θεώρησε προσβλητικὸ ποῦ δὲν βγῆκε ὁ Ἐλισαῖος νὰ τοῦ μιλήσει καὶ νὰ τὸν εὐλογήσει. Νόμιζε ὅτι τὸν περιφρονοῦσε. Γὶ‘ αὐτὸ καὶ θύμωσε.
– Δὲν εἶχα ἐγὼ ποτάμια στὴ Συρία, εἶπε, γιὰ νὰ λουσθῶ, πολὺ καλύτερα μάλιστα ἂπ ’ τόν Ἰορδάνη κι ἀπ’ ὅλα τα νερὰ τοῦ Ἰσραήλ; Γι’ αὐτὸ ἦλθα τόσο ταξίδι; Πίσω! Πᾶμε νὰ γυρίσουμε στὴν πατρίδα! Ἔδωσε ἐντολὴ στὴν συνοδεία τοῦ ἐκνευρισμένος. Θὰ κάνω λουτρὸ ναί, ἀλλὰ ἐκεῖ, στὸν Ἀβανὰ καὶ τὸν Ὑαρφάρ, τὰ ὡραῖα μας ποτάμια, ποῦ τὰ ξέρω καὶ τὰ ἀγαπῶ.
Ὅμως οἱ ὑπασπιστές του, πιὸ ψύχραιμοι καὶ μὲ μεγάλο ἐνδιαφέρον γιὰ τὸ καλό του, ὅσο καὶ μὲ πίστη πιὸ ἀληθινή, τοῦ εἶπαν πιὸ σεβαστικᾶ.
– Νὰ μᾶς συγχωρεῖς, στρατηγέ, μὰ σὲ νιώθουμε σὰν πατέρα. Μιὰ σκέψη ταπεινὴ νὰ ἐκφράσουμε. Τὶ μεγάλο καὶ βαρὺ τάχα σὲ πρόσταξε ὁ προφήτης; Ἄν σου ζητοῦσε κάτι ἄλλο δυσκολοτερο, θὰ’ τᾶν καλύτερα; Σὶ σὲ πειράζει νὰ κάνεις αὐτὸ τὸ λουτρό, τώρα, ἐδῶ, στὸν Ἰορδάνη;
Αὐτὰ τὰ λόγια ἠρέμησαν τὸν Νεεμᾶν καὶ τὸν ἔπεισαν νὰ κάνει ὑπακοὴ στὸν Προφήτη τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ λουσθεῖ στὸν ποταμὸ τῆς Ἁγίας Γῆς. Μιά, δυό, τρεῖς... ἑπτὰ φορές. Μὲ ἐπανειλημμένη πίστη καὶ προσδοκία. Καί, ναί! Σὸ θαῦμα τελικὰ ἦρθε! Ἡ ἐπιδερμίδα τοῦ ἔγινε καθαρὴ καὶ τρυφερὴ σὰν μικροῦ παιδιοῦ!...
Αὐτὸ τὸ θαῦμα ἀπὸ τὰ χρόνια της Παλαιᾶς Διαθήκης ἦταν προφητικὸ καὶ συμβολικό.
Προφητικὸ διότι προτύπωνε τὴν ἁγιαστικὴ καὶ ἰαματικὴ χάρη ποῦ θὰ ἀποκτοῦσε ὁ ποταμὸς Ἰορδάνης μετὰ τὴν Βάπτιση τοῦ Κυρίου καὶ τὴν φανέρωση τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ στὸν περίφημο αὐτὸ ποταμὸ τῆς Παλαιστίνης. ὑμβολικὸ διότι ἡ θεραπεία τοῦ λεπροῦ Νεεμᾶν συμβολίζει τὴν θεραπεία καὶ τὴν ψυχικὴ κάθαρση ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ποῦ μᾶς παρέχει ὁ Θεὸς μὲ τὴν ἁγιαστικὴ χάρη τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Β'. Ἐπεξεργασία:
Σήμερα, παιδιά, μὲ ἀφορμὴ τὴν μικρὴ αὐτὴ συμβολικὴ διήγηση ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη θὰ μιλήσουμε γιὰ τὸ πρῶτο καὶ βασικὸ Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ Ἅγιο Βάπτισμα!
Γενικὰ περὶ τῶν ἁγίων Μυστηρίων:
α) Γιατί τὸ Ἅγιο Βάπτισμα λέγεται «Μυστήριο»;  Υπάρχουν ἄλλα Ἱερὰ Μυστήρια στὴν Ἐκκλησία μας; Καὶ πῶς μὲ τὸ Ἱερὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος, ὁ ἄνθρωπος γίνεται αἰώνιος;
Στὴν Ἐκκλησία μας μὲ δύο ἔννοιες χρησιμοποιεῖται ἡ λέξη «Μυστήριο».  Ἡ μία, γιὰ νὰ δηλώσει κάποιες μεγάλες (δογματικὲς) Ἀλήθειες τῆς Πίστεώς μας, ποῦ ὁ νοῦς μας δὲν μπορεῖ νὰ τὶς καταλάβει, π.χ. τὸ Μυστήριο τῆς Ἁγίας Σριάδος! Ὅμως «Μυστήρια» λέγονται καὶ κάποιες ἱερὲς τελετὲς τῆς Ἐκκλησίας μας, ποῦ μ' αὐτὲς μας μεταδίδει τὴν ἀόρατη θεία Φάρη.
— Ποιές εἶναι οἱ ἱερὲς αὐτὲς τελετές;
Εἶναι τὰ ἑπτὰ Ἅγια Μυστήρια, ποῦ ἀπὸ τὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ φέρνουν στὴν ψυχὴ μᾶς τὴ θεία Χάρη ποῦ μᾶς ἁγιάζει.
Ξέρετε ποιὰ εἶναι αὐτά;
Τὸ Ἅγιο Βάπτισμα – Τὸ Χρίσμα –  Ἡ Ἐξομολόγηση (Μετάνοια) –  Ἡ θεία Εὐχαριστία –  Ἡ Ἱερωσύνη – Ὁ Γάμος – Τὸ Εὐχέλαιο.
— Είναι ὅλα ὑποχρεωτικά;
Ὑποχρεωτικὰ εἶναι τὰ τέσσερα πρῶτα ποῦ ἀναφέραμε (νὰ ἀναφερθοῦν). Τὰ ἄλλα τρία (νὰ ἀναφερθοῦν) δὲν εἶναι ὑποχρεωτικὰ γιὰ ὅλους τους Φριστιανούς. Εἶναι ὅμως ἀπόλυτα δεμένα μὲ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας. Τὰ Ἱερὰ Μυστήρια εἶναι Θεοσύστατα. Δηλαδὴ τὰ ἵδρυσε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ἢ μὲ ἐντολή Σου οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι. Γι’ αὐτὸ μόνο ἀπὸ τοὺς Ἱερεῖς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μᾶς μπορεῖ γίνουν, ποῦ συνεχίζουν τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας μᾶς πάνω στὴ γῆ.
β) Τί εἶναι ὅμως ἡ «θεία Χάρις», ποῦ τὰ Ἅγια Μυστήρια μᾶς μεταδίδουν;
Χάρη=χάρισμα· δῶρο. Καὶ ἡ θεία Χάρη δῶρο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο εἶναι.
Δῶρο θεϊκό της Ἁγίας Τριάδος. Τὴ φέρνει στὴν Ἐκκλησία μᾶς τὸ Ἅγιο Πνεῦμα! Καὶ ἡ Ἐκκλησία μᾶς τὴν μεταγγίζει στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα μας μὲ τὰ Ἅγια Μυστήρια! ἂν θεῖο φῶς καὶ δύναμη, ποῦ μᾶς ἁγιάζει καὶ μᾶς βοηθάει νὰ μοιάσουμε στὸ Θεό μας.  Ἡ θεία Χάρη περιλαμβάνει ὅλα τα πλούσια χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!
Βέβαια, ἡ θεία Χάρη εἶναι «ἀόρατη». Γι' αὐτό, σὲ κάθε Ἱερὸ Μυστήριο, γιὰ νὰ καταλάβουμε τὸ θαῦμα ποῦ γίνεται χρησιμοποιοῦνται καὶ ἐξωτερικά, «ὁρατὰ» καὶ αἰσθητὰ σημεῖα, ποῦ τὰ βλέπουμε καὶ τὰ ἀκοῦμε (π.χ. Σὸ νερὸ στὸ Βάπτισμα. Σὸ ἅγιο μύρο στὸ Χρίσμα καὶ τὸ λάδι στὸ Εὐχέλαιο. Σὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασὶ στὴ θεία Εὐχαριστία). Ὅλα αὐτά, ἂν καὶ συμβολικά, ἁγιάζονται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποῦ ἔρχεται μὲ τὶς εὐχὲς τοῦ Ἱερέα (ποῦ ἀκοῦμε) καὶ μεταδίδουν τὴ θεία Χάρη!
γ) Γιατί τὸ Μυστήριο τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος τὸ λέμε πρῶτο καὶ βασικό;
Γιατί μόνο μὲ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα γινόμαστε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ! Ξαναγεννιόμαστε πνευματικὰ ἀπὸ τὴ θεία Χάρη.
Μᾶς «υἱοθετεῖ» ὁ Θεός! Μᾶς γράφει στὸν κατάλογο τῆς Βασιλείας Του, ποῦ ἐδῶ στὴ γῆ εἶναι ἡ Ἐκκλησία μας.  Ἂν δὲν βαπτιστοῦμε, οὔτε στὰ ἄλλα Ἅγια Μυστήρια μποροῦμε νὰ μετέχουμε.
Γιὰ νὰ γίνει ὅμως αὐτό, ὁ Κύριος ὅρισε σὰν ἀπαράβατο ὄρο τὸ Ἅγιο Βάπτισμα. Θυμάστε τί εἶπε στοὺς Μαθητές Του;
— «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Τιοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθ. ἡ’ 19). Ποιὸ εἶναι τὸ νόημα;... Ὅτι, γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ ἄνθρωπος, δὲν φτάνει μόνο νὰ ἀκούσει τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Πρέπει καὶ νὰ πιστέψει.
Ἀπαραίτητα, πρέπει καὶ νὰ βαπτισθεῖ. «Ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεῖς σωθήσεται» (Μάρκ. ἰ 16).
Ὅλοι ἔχετε ἀκούσει γιὰ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα καὶ ἔχετε παρακολουθήσει βαφτίσια. Θὰ ξέρετε λοιπὸν πολλὰ πράγματα νὰ πεῖτε. Πῶς γίνεται; Ποῦ; Ποιὰ σημασία ἔχει; (...)
δ) Ἐλᾶτε τώρα νὰ τὰ βάλουμε στὴ σειρὰ καὶ νὰ τὰ συμπληρώσουμε:
Ἡ Βάπτιση γίνεται στὸν Ἱερὸ Ναό· τὸν οἶκο τοῦ Οὐρανίου Πατέρα! Τὸ παλάτι τῆς Ἐκκλησίας Του! ποῦ ἰδιαίτερα ἐκείνη τὴν ὥρα γιορτάζει!  Ἕνα καινούργιο παιδί Σου, μπαίνει στὴν οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ, τὴν Ἐκκλησία!
Ἀπὸ Ὀρθόδοξο Χριστιανὸ Ἱερέα. Γιατί μόνο οἱ Ὀρθόδοξοι Ἱερεῖς ἔχουν πάρει τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ μποροῦν νὰ τὴ μεταδίδουν.
Δίπλα στὸν Ἱερέα ἀπαραίτητος καὶ ὁ Ἀνάδοχος (Νονός). Εὐσεβὴς Ὀρθόδοξος Χριστιανός, ποῦ ἀναλαμβάνει νὰ διδάξει στὸ παιδὶ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ ζωὴ τοῦ καλοῦ Χριστιανοῦ. Ἔχει γι' αὐτὸ μεγάλη εὐθύνη.
Γιορτή, πρώτη καὶ μεγαλύτερή του κάθε Χριστιανοῦ!  Ἕνας ὅμως πρέπει νὰ λείπει ἀπ' τὴ γιορτὴ μακριά. Ποιός;
— Ὁ Σατανᾶς! Καὶ νά! Πρὶν ἀρχίσει ἡ Βάφτιση, στὸ μπρὸς μέρος τοῦ Ναοῦ (ἄλλοτε Πρόναο) ὁ Ἱερέας τὸν διώχνει μὲ πολὺ αὐστηρὸ τρόπο. Πρέπει, ὅμως, σ' αὐτὸ νὰ συμφωνήσει καὶ ὁ Νονός.
— Τί νὰ συμφωνήσει;
— Νά συμφωνήσει καὶ νὰ βεβαιώσει ὅτι ὁ ἴδιος καὶ ὁ ἀναδεξιμιὸς τοῦ καμιὰ σχέση δὲν ἔχουν μὲ τὸν ἀτανά. Φεύγουν ἀπὸ κοντά Του. Νὰ βεβαιώσει ὅτι ἀνήκουν στὸ στράτευμα τοῦ Φριστοῦ.
— «Ἀποτάσση τῷ ἀτανά»; Ρωτάει ὁ ἱερέας. — «Ἀποτάσσομαι». Ἀπαντᾶ ὁ νονός. —  «Συνετάξω τῷ Χριστῷ»; — «Συνεταξάμην».
Καμιὰ σχέση πιὰ ὁ Χριστιανὸς μὲ τὸ Διάβολο.
Καὶ ὁ Νονὸς τώρα (ἀντὶ γιὰ τὸ νήπιο) ὁμολογεῖ εὐλαβικὰ τὴν Πίστη του στὴν Ἁγία Τριάδα, καὶ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἀπαγγέλλει, τὸ «Σύμβολο τῆς Πίστεως».
Καὶ ἀρχίζει ἡ κύρια τελετὴ τοῦ Βαπτίσματος, εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος.
— «Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Τιοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος...». Ὁ Ἱερέας, εὐλογεῖ τὸ νερὸ τῆς κολυμβήθρας.  Υπέροχοι οἱ ὕμνοι καὶ οἱ εὐχὲς (προσευχές).
Παίρνει στὰ χέρια τοῦ τὸ νήπιο καὶ τὸ ἀλείφει σὲ ὅλο του τὸ σῶμα μὲ τὸ λάδι τὸ ὁποῖο συμβολίζει τὴν πνευματικὴ πανοπλία ποῦ μᾶς δίνει ἡ Ἐκκλησία μας γιὰ τὸν πόλεμο κατὰ τοῦ διαβόλου.
Καὶ ἡ μεγάλη στιγμὴ φθάνει. Ταφῆ καὶ Ἀνάσταση μαζὶ μὲ τὸ Χριστὸ γίνεται τώρα! ( Ἡ τριήμερη Ταφὴ καὶ Ἀνάστασή του). Τρεῖς «καταδύσεις» στὸν τάφο τοῦ Χριστοῦ (ποῦ συμβολίζει ἡ κολυμβήθρα) καὶ τρεῖς ἀναδύσεις.
— «Βαπτίζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ... εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός. (Κατάδυση).
— Αμήν! (Ἀνάδυση)
— Καί τοῦ Υἱοῦ! (Κατάδυση).
— Αμήν (Ἀνάδυση).
— Καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Κατάδυση).
— Αμήν» (Ἀνάδυση).
Κατάδυση, βούτηγμα τέλειο=Βάπτισμα. Ὅπως ὅρισε ὁ Κύριος.  Ὄχι ράντισμα, ὅπως κάνουν οἱ αἱρετικοί.
Τρεῖς καταδύσεις «καὶ τρεῖς» ἀναδύσεις. Τιμὴ στὴν Ἁγία Τριάδα, ποῦ μὲ τὴν ἐπέμβαση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ξαναγεννᾶ τὸν ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο σὲ νέα ζωὴ μαζὶ μὲ τὸ Χριστό.
— Γι' αὐτό, ξέρετε πῶς λέγεται;...
— «Λουτρὸ παλιγγενεσίας»! Δηλαδή, ποῦ σὲ ξαναγεννάει σὲ νέο ἄνθρωπο!
Τὸ «προπατορικὸ ἁμάρτημα» θάφτηκε πιά.
— «Μακάριοι, ὧν ἀφέθησαν αἳ ἀνομίαι...» ψάλλουν οἱ ψάλτες χαρούμενα! τὸ χέρι τοῦ Χριστιανοῦ ἀγωνιστῆ εἶναι πιὰ νὰ διατηρήσει τὸν χιτώνα τῆς ψυχῆς τοῦ καθαρό. Αὐτὸ εὔχεται ὁ ἱερέας φορώντας στὸ νεοβαπτισμένο τὰ λευκὰ βαπτιστικὰ ἐσωρουχάκια, ἐνῶ οἱ ψάλτες γλυκὰ ἱκετεύουν:
— «Χιτώνα μοὶ παρασχου φωτεινόν, ὁ ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον»! (Χάρισέ μου χιτώνα καθαρότητας φωτεινὸ ὕ, Κύριε, ποῦ φορᾶς γιὰ ἔνδυμα οὐ τὸ φῶς)!
(Μεσολαβεῖ τὸ Μυστήριο τοῦ Ἁγίου Χρίσματος, ποῦ θὰ μιλήσουμε γι' αὐτὸ μιὰ ἑπόμενη φορᾶ).
Στὴ συνέχεια θὰ φορέσει ὁ Ἱερέας ἐπίσημα στὸ μικρὸ Χριστιανὸ τὸ χρυσὸ Σταυρὸ μὲ τὸ ὄνομά του, δῶρο τοῦ Νονοῦ. Τὸ πολυτιμότερο στολίδι γιὰ ὅλη του τὴ ζωή. Μ' αὐτόν, θὰ βγεῖ νικητὴς στοὺς ἀγῶνες του. Ποιὸς θὰ δεχθεῖ ποτὲ νὰ ἀνταλλάξει αὐτὸ τὸ πολύτιμο στολίδι καὶ ἀκατανίκητο ὅπλο μὲ κορδονάκια καὶ πετσάκια καὶ χωρὶς σταυρὸ ἁλυσιδάκια;
 Ἡ πνευματικὴ χαρὰ ἔχει τώρα φθάσει στὸ κατακόρυφο! Γύρω ἀπὸ τὴν κολυμβήθρα, σὰν σὲ χορὸ ἅγιο, γυρίζουν τρεῖς φορὲς ὁ Ἱερέας, ὁ Ἀνάδοχος μὲ τὸ ὁλοφώτεινο μικρὸ στὴν ἀγκαλιά του. Ἀναμμένη ἡ λευκὴ λαμπάδα, συμβολίζει τὸ καινούργιο φῶς ποῦ χαρίστηκε σήμερα στὸ «νεοφώτιστο»!
' ὅλα τα πρόσωπα φωτεινὰ χαμόγελα. Δάκρυα χαρᾶς στῆς μανούλας, τοῦ πατέρα τὰ μάτια. Οἱ ψάλτες κι ὅλος ὁ λαὸς ψάλλουν μὲ θριαμβευτικὴ χαρά:
— «Ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε»! «Ἀλληλούϊα»! «Ἔνδυμα ἀπαστράπτον καὶ καταφλέγον τοὺς δαίμονας»! λέει ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος.
Λίγο πρὶν τὸ τέλος ὁ Ἱερέας μὲ ἕνα ψαλιδάκι κόβει σταυροειδῶς λίγα μαλλάκια ἀπὸ τὸ νεοβαπτισμένο παιδάκι. Τὶ συμβολίζει αὐτό;
—  Συμβολίζει τὸ πρῶτο δῶρο του στὸ Σωτήρα Χριστό! Καὶ ὅτι σ' Ἐκεῖνον θὰ χαρίζει πιὰ ὅλες τὶς μέρες τῆς ζωῆς του. Θὰ Σὸν ἀκολουθεῖ πιστά.
Τὸ Ἱερὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος ἔχει φθάσει στὸ τέλος του.  Ἡ εὐτυχισμένη Μητέρα μὲ βαθιὰ μετάνοια μπροστὰ στὸ Νονό, σὲ ἔνδειξη σεβασμοῦ, παίρνει στὴν ἀγκαλιὰ τῆς τὸ ἀναγεννημένο παιδί της. Ἀπὸ σήμερα ἀνήκει καὶ σὲ μιὰ δεύτερη οἰκογένεια. Σὴν οἰκογένεια τοῦ Οὐρανίου Πατέρα. Σὴν οἰκογένεια τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Γ'. Γύρω ἀπὸ τὸ Σύνθημα:
Κλείνοντας, παιδιά, τὸ σημερινὸ θέμα μας, ποῦ ἦταν ἀφιερωμένο στὸ πρῶτο καὶ βασικὸ μυστήριο, στὸ βάπτισμα, νὰ ξέρουμε καὶ τὰ ἑξῆς:
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, τί ἔλεγε σὲ κείνους ποῦ πήγαιναν νὰ βαπτισθοῦν στὸν  Ἰορδάνη;
— «Ἐγὼ σᾶς βαπτίζω μὲ νερό. Δεῖγμα ὅτι μετανοεῖτε. Ἐκεῖνος ὅμως, ποῦ ἔρχεται πίσω ἀπὸ μένα (ὁ Χριστὸς) θὰ σᾶς βαπτίσει μὲ Ἅγιο Πνεῦμα... Αὐτὸ τὸ Βάπτισμα θὰ εἶναι γιὰ τὴ Σωτηρία σας». Καὶ αὐτό, παιδιά, πραγματοποιεῖται στὴν Ἐκκλησία μας, ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα τῆς ἱδρύσεώς της.
Μὲ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα καθαρίζομαι ἀπὸ τὴν λέπρα, ὄχι τοῦ σώματος, ὅπως ὁ Βασιλιὰς Νεεμᾶν ποῦ εἴδαμε στὴ διήγηση, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν πνευματικὴ λέπρα τῆς ἁμαρτίας καὶ μάλιστα τοῦ πρωπατορικοῦ ἁμαρτήματος.
Μὲ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα ἀνήκω πιὰ καὶ  εγῶ στὸ Χριστό!  Ἔδωσα ὑπόσχεση μὲ τὸ στόμα τοῦ Νονοῦ μου; Ποιά; Ἀποτάσσομαι τὸν ἀτανά! Συντάσσομαι μὲ τὸ Χριστό! Τί σημαίνουν αὐτά;
Μόνο στὸ Χριστὸ ἀνήκω πιά! Χριστιανός! Δικός Του εἶμαι. Αὐτὸν ἀκολουθῶ, ὅπως ὁ καλὸς στρατιώτης τὸ Βασιλιά του! Τὶς ἅγιες ἐντολές Του ἐκτελῶ ἀπὸ ἀγάπη σὲ Κεῖνον! Εἶμαι ντυμένος τὸ Χριστό!

Σύνθημα: Βαπτίστηκα! Ἀνήκω στὸ Χριστό!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα