ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε ότι αναμφισβήτητα γνωρίζουμε τι είναι η προσευχή και με ποιόν τρόπο γίνεται. Οι Πατέρες όμως της εκκλησίας μας, που έκαναν έργο ζωής τους την προσευχή, δίνουν μία άλλη διάσταση σε αυτήν. Ακολουθώντας τα δοκιμασμένα βήματά τους, ας δούμε πολύ συνοπτικά κάποια πράγματα που μας διδάσκουν και μας προτείνουν, προκείμενου η σχέση μας με το Θεό να γίνει πιο άμεση και αληθινή.

***

Α. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Πρώτα από όλα είναι απαραίτητο να θυμόμαστε ότι η προσευχή είναι μία ζωντανή σχέση μεταξύ ημων και του Θεού, άρα δεν μπορεί να επιβληθεί με τη βία ούτε από τη δίκη μας πλευρά ούτε όμως και από την πλευρά του Θεού. Τι σημαίνει αυτό;... Ότι ούτε ο Θεός επιβάλλει την επικοινωνία μας μαζί Του, διότι ενώ θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο, αυτό θα παραβίαζε την ελευθερία μας, ούτε εμείς όμως μπορούμε να εκβιασουμε το Θεό να συναντηθεί μαζί μας.

Εδώ βέβαια πρέπει να προσέξουμε το εξής. Ο Θεός ως Πατέρας και Θεός αγάπης επιθύμει τη συνεχή επικοινωνία μαζί με τα πλάσματά του, όμως οι δίκες μας αμαρτίες και αδυναμίες γίνονται αιτία να απομακρυνόμαστε από αυτόν και να μην τον ποθούμε πραγματικά, διότι όσο κι αν ισχυριζόμαστε ότι τον ποθούμε, όταν τα έργα μας δεν είναι αυτά που τον χαροποιούν, τότε στην πραγματικότητα η καρδιά μας βρίσκεται αλλού. Αν ανατρέξετε στις ανθρώπινες σχέσεις, θα δείτε ότι όταν κάποιον τον αγαπούμε πολύ, θέλουμε να τον μιμηθούμε και να κάνουμε πράγματα που θα τον χαροποιήσουν. Πόσο συχνά άραγε το κάνουμε αυτό για το Θεό που ισχυριζόμαστε ότι αγαπάμε;

• Είμαστε πάντοτε έτοιμοι για μία συνάντηση με το Θεό;

Θα έχετε ίσως παρατηρήσει ότι μετά από κάποια αμαρτία μας, δυσκολευόμαστε να αντικρυσουμε το Θεό, με λίγα λόγια αισθανόμαστε ότι η προσευχή μας δε φτάνει στο Θεό. Όταν πάλι έχουμε εξομολογηθεί ειλικρινά ή διανύουμε μία περίοδο ευλογημένη στη ζωή μας που νιώθουμε πιο έντονη την παρουσία του, τότε αισθανόμαστε ότι είναι πιο εύκολη η επικοινωνία μας μαζί του. Αυτό συμβαίνει διότι η συνάντηση πρόσωπο προς πρόσωπο με το Θεό είναι πάντοτε μία στιγμή δικής μας κρίσης.

Αν ανατρέξουμε στην Αγία Γραφή θα βρουμε πολλά χωρία όπου αναφέρεται πόσο φοβερό είναι να βρεθεί κανείς πρόσωπο προς πρόσωπο με τον ζώντα Θεό.

• Τι επηρεάζει την ένταση της προσευχής μας;

Άλλες φορές πάλι η θέρμη, το βάθος και η ένταση της προσευχής μας καθορίζονται από τη σημαντικότητα που έχει το θέμα της προσευχής για μας. Ζητούμε κάτι διακαώς και αισθανόμαστε μεγάλη ένταση στην προσευχή, άλλοτε πάλι μπορεί να νιώθουμε τη διάθεσή μας πιο παγωμένη, καθώς αυτό που ζητάμε δε μας ενδιαφέρει και πολύ. Σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι ο Θεός που αλλάζει στάση απέναντί μας, αλλά η δική μας ψυχολογική κατάσταση.

• Αντιλαμβανόμαστε άραγε ποιός πραγματικά είναι ο Θεός;

Κάτι άλλο που πρέπει να προσέξουμε όταν επιθυμούμε την επικοινωνία με το Θεό είναι ότι δεν συνειδητοποιούμε για ποιόν πραγματικά πρόκειται. Νομίζουμε ότι τα 5 ή 10 ή 15 λεπτά που αποφασίσαμε μέσα στη μέρα να του αφιερώσουμε, συνήθως νυσταγμένοι και κατάκοποι λογω των δραστηριοτήτων που έχουν προηγηθεί, διότι ξέρουμε ότι αποτέλει καθήκον μας, είναι αρκετά για να φανερώσουν το Θεό εκείνη την ώρα σε μας. Παραπονιόμαστε ότι είναι απών, κάποιες φορές ίσως αμφισβητούμε και την ύπαρξή του, διότι δεν τον καταλαβαίνουμε. Έχουμε όμως αναρωτηθεί πόσες φορές ο Θεός χτύπησε την πόρτα μας τις υπόλοιπες 23 και κάτι ώρες; Εμείς τότε που ήμασταν; Προφανώς κάτι άλλο μας είχε τραβήξει την προσοχή και αποφασίσαμε ότι αργότερα θέλουμε να συναντηθούμε μαζί του.

Αν πραγματικά επιθυμούμε να μάθουμε να προσευχόμαστε, πρέπει να μάθουμε να στεκόμαστε σωστά απέναντι στον Κύριο και Θεό μας.

Όταν κάποιες ευλογημένες στιγμές αισθανόμαστε την παρουσία του Θεού, ας μην αγνοούμε το κάλεσμά του και ας προσπαθούμε για λίγη ώρα έστω με το νου και την καρδία μας να προσευχηθούμε σε Αυτόν.

Να συνειδητοποιούμε ότι ο Θεός δεν είναι δούλος μας που είναι υποχρεωμένος να εκτελεί τα παραγγέλματά μας όπως και όποτε εμείς επιθυμούμε κι αν δεν το κάνει εμείς να θυμώνουμε μαζί του και να αναρωτιόμαστε για την παντοδυναμία του.

Είναι απαραίτητο να αισθανθούμε ότι αυτός είναι ο Δημιουργός του σύμπαντος, ότι γνωρίζει τα πάντα, ότι βλέπει αυτά που εμείς αγνοούμε και για αυτό πρέπει να τον εμπιστευόμαστε. Εμείς, τα παιδιά του, έχουμε ανάγκη το έλεος και την αγάπη του και θα του είμαστε ευγνώμονες αν κάνει κάτι ώστε να μπορέσουμε να τον συναντήσουμε πρόσωπο προς πρόσωπο όχι προς κρίσιν ή κατάκρισιν αλλά προς ζωήν αιώνιον.

Μέσα από την Καινή Διαθήκη και από τα λόγια του Χριστού, μαθαίνουμε πως πραγματικά πρέπει να προσευχόμαστε. Ο Χριστός μας αναφέρει βέβαια «αιτείτε και δοθησεται ημιν, ζητείτε και ευρησετε, κρούετε και ανοιγησεται υμιν… ποσω μάλλον ο πατήρ υμων ο εν τοις ουρανοις δώσει αγαθά τοις αιτουσιν αυτόν;» (Ματθ. ζ 7-12) για να μας δείξει την αγάπη και το έλεος του Θεού προς το πλάσμα του και ότι του χαρίζει αυτό που έχει ανάγκη. Αυτό βέβαια με την εγκάρδια προσευχή και εφόσον το αίτημα είναι προς το συμφέρον της ψυχής.

Παράλληλα ανέφερε ότι ο Θεός Πατέρας γνωρίζει τις ανάγκες μας πριν εμείς αιτηθούμε, και γι’ αυτό μας προτρέπει να αιτούμαστε πρώτα τη βασίλεια του Θεού, δηλαδή να μετέχουμε στη βασίλεια του Θεού και όλα τα υπόλοιπα θα μας προστεθούν (ματθ. Στ 32-33). Ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και την προσευχή του Χριστού στον κήπο της Γεθσημανης, πριν τα σωτήρια Πάθη, που έλεγε στο Θεό Πάτερα, «πάτερ μου, ει δυνατόν εστι, παρελθετω απ’ εμού το ποτήριον τούτο πλην ουχ ως έγω θέλω, αλλ’ ως συ» (ματθ. Κστ 40). Με αυτή την προσευχή ο Χριστός μας δείχνει ότι δεν πρέπει στην προσευχή μας να εμμένουμε στο δικό μας θέλημα, αλλά να δεχόμαστε το θέλημα του Θεού Πατέρα και να έχουμε βαθεία συναίσθηση ότι η οποία δοκιμασία εμφανίζεται στη ζωή μας, είναι προς το συμφέρον της ψυχής μας.

Β. ΠΩΣ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ

Σύμφωνα με την Παράδοση της Εκκλησίας μας υπάρχουν τρεις τρόποι που μπορούμε να κάνουμε προσευχή: Η αυθόρμητη προσευχή, η καθορισμένη προσευχή και η ευχή του Ιησού.

Τι εννοούμε όταν λεμέ αυθόρμητη προσευχή και πότε την συναντάμε;

Σε στιγμές που έχουμε ζωντανή την αίσθηση της παρουσίας του Θεού, πχ ένα θαύμα στη ζωή μας και σε περιπτώσεις που αισθανόμαστε κάποιο ξαφνικό και θανάσιμο κίνδυνο, όποτε κράζουμε προς το Θεό για βοήθεια μέσα στην απελπισία μας. Όπως γίνεται αντιληπτό η αυθόρμητη προσευχή αποτέλει την έκτακτη περίσταση και όχι τον κανόνα.

Ας δούμε τώρα την καθορισμένη προσευχή.

Πρόκειται για τις προσευχές που έχει ορίσει η Εκκλησία μας και υπάρχουν στους ψαλμούς ή στα λειτουργικά βιβλία. Είναι μεγάλος ο πλούτος που έχουμε, επομένως ο καθένας από εμάς μπορεί να βρει κάποιες προσευχές που να τον εκφράζουν και αυτές να χρησιμοποιεί.

Βέβαια μπορεί να ρωτήσει κάποιος και γιατί να χρησιμοποιήσω μία έτοιμη προσευχή; Εγώ θέλω να μιλήσω από καρδίας στο Θεό και να του πω αυτά ακριβώς που με εκφράζουν. Σίγουρα και αυτό δεν απαγορεύεται, όμως οι προσευχές που υπάρχουν στα λειτουργικά βιβλία είναι γραμμένες από άγιους θεοπνεύστους ανθρώπους που μας βοηθούν να ζητούμε από το Θεό αυτά που είναι πιο βοηθητικά για τη σωτηρία της ψυχής μας. Με κάποιο τρόπο δηλαδή μας καθοδηγούν στην προσευχή. Για παράδειγμα μπορεί εμείς να ζητούμε διακαώς κάτι που θεωρούμε ότι ο Θεός πρέπει να μας δώσει, ακούμε όμως από την Εκκλησία που εύχεται υπέρ των προς σωτηρία αιτημάτων, δηλαδή να μας δώσει ο Θεός αυτά που θα βοηθήσουν στη σωτηρία της ψυχής μας.

Έτσι σιγά σιγά αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε το σωστό τρόπο προσευχής, συνομιλίας με το Θεό και ακολουθούμε τα βήματα των άγιων Πατέρων μας.

Τέλος υπάρχει η λεγόμενη ευχή του Ιησού η καρδιακή προσευχή.

Πρόκειται για την προσευχή που συνηθίζουν πολύ οι μοναχοί αλλά και ευσεβείς λαϊκοί που ζουν στον κόσμο. Κατά την προσευχή αυτή ο προσευχόμενος επαναλαμβάνει πολλές φορές την ευχή: Κύριε ημων Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με. Συχνά η προσευχή γίνεται με το κομποσκοίνι, που στις μέρες μας πολλοί φορούν αλλά λίγοι χρησιμοποιούν. Κάθε κόμπος του κομποσκοινιού αντιστοιχεί και με μία επανάληψη της ανωτέρω ευχής.

Έτσι σιγά σιγά ο πιστός συγκεντρώνεται και κατανοεί τα λόγια αυτά. Το ‘’Κύριε ημων Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού’’ δηλώνει ότι δεχόμαστε το πρόσωπο του Χριστού ως Θεό και αποτελεί μία δοξολογία προς Αυτόν, ενώ το δεύτερο κομμάτι ‘’ελέησον μέ’’ αποτέλει την ικεσία προς το Θεό. Για αυτό λέγεται ότι ‘’η ευχή ‘’ είναι κατά κάποιο τρόπο από μονή της μία ολοκληρωμένη προσευχή.

Είναι πολύ χρήσιμο και ωφέλιμο και για όλους εμάς που ζούμε στον κόσμο, να έχουμε ένα κομποσκοίνι μαζί μας και μέσα στην ήμερα, οπού κι αν βρισκόμαστε, στο αυτοκίνητο, το λεωφορείο, το σχολείο μας, καί κάποιες στιγμές να επαναλαμβάνουμε μυστικά την ευχή του Ιησού είτε δοξολογικα, είτε σε κάποια στιγμή δυσκολίας, είτε σε στιγμές πειρασμού. Με αυτόν τον τρόπο θα αφήνουμε ανοιχτή την πόρτα της καρδιάς μας στο Θεό και θα του επιτρέπουμε να μας επισκέπτεται συχνότερα.

***

Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ο Θεός λαχταρά να επικοινωνεί με τα πλάσματά του, καθώς από αγάπη μας δημιούργησε. Είναι σίγουρο ότι αν βάλουμε λίγο πιο εντατικά και σοβαρά την προσευχή στη ζωή μας, θα νιώσουμε τις αλλοιώσεις που επιφέρει σε πολλά επίπεδά της ζωής μας. Οι Άγιοι επέλεξαν αυτόν το δρόμο και επιβεβαιώθηκαν. Ας ακολουθήσουμε τα βήματά τους, ας το δοκιμάσουμε.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Ξέρετε ποιό βιβλίο σημειώνει τις περισσότερες πωλήσεις κάθε χρόνο; (Πούλησε 250.000 αντίτυπα, περισσότερα από κάθε άλλο βιβλίο στη χώρα μας!!! Και ακόμα αυτό το ίδιο, ήταν το βιβλίο με τις περισσότερες πωλήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο για μια ακόμη χρονιά) Η Αγία Γραφή!

Η απάντηση απροσδόκητη γιά πολλούς, για μας όμως αναμενόμενη και δικαιολογημένη. Γιατί;   «Η Αγ.Γραφή. Παλαιά καί Καινή Διαθήκη είναι το βιβλίο που διαβάζεται με απληστία κάθε εποχή και ανταποκρίνεται στις πιό βαθειές πνευματικές ανάγκες του ανθρώπου. Κι αυτό γιατί δεν περιέχει λόγια ανθρώπων αλλά τον παντοδύναμο λόγο του Θεού. Δεν υπάρχουν ερωτήματα που βασανίζουν την ανθρώπινη ψυχή, γιά τα οποία δεν έχει δοθεί μέσα στην Αγ. Γραφή άμεση ή έμμεση απάντηση. Στις σελίδες της αποκαλύπτεται όλη η αλήθεια για τον Θεό, τον κόσμο και τον άνθρωπο....»

ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Γνωρίζουμε ότι ο Θεός έδωσε στο τελειότερο δημιούργημά Του, τον άνθρωπο,την τάση να Τον αναζητά και ν’ ακούει τη φωνή Του, μέσα στην τόσο θαυμαστά πλασμένη φύση αλλά και μέσα στήν καρδιά του. Αυτή είναι η πρώτη φανέρωση του Θεού και του λόγου Του, η φυσική Θ. Αποκάλυψη. Ακολούθησε όμως και Θεία Αποκάλυψη υπερφυσική.

Μέσα στη διαδρομή της Ιστορίας, ο Θεός ετοιμάζει αρχικά ένα λαό,τον Ισραήλ, που θα δεχθεί και θα διατηρήσει τη Θεία Αποκάλυψη. Με έκτακτα θαυμαστά γεγονότα και τρόπους (διάβαση Ερυθράς θαλάσσης, Πλάκες Διαθήκης...), με συγκεκριμένα, εκλεγμένα πρόσωπα (Πατριάρχες, Προφήτες) τους αποκαλύπτει τον λόγο και το θέλημά του και τους ετοιμάζει για τη μέγιστη των Αποκαλύψεων. Ποιά; Την Ενανθρώπηση του Ίδιου του Υιού και Λόγου του Θεού.

Ο Θεάνθρωπος Ιησούς έρχεται στη γη για να φανερώσει στον άνθρωπο την αληθινή γνώση για τον Θεό και τον τέλειο ηθικό Νόμο και να ανοίξει με την Σταυρική του Θυσία και την Ανάστασή του δρόμο αληθινής ζωής και σωτηρίας.

Μέσα στην Αγία Γραφή είναι θησαυρισμένη από τους ιερούς συγγραφείς,με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, όλη αυτή η Ιερή Αποκάλυψη. Γι’αυτό η Αγία Γραφή είναι η βάση και το θεμέλιο της Ορθόδοξης πίστης, λατρείας και ζωής.

Όμως συχνά ακούγονται κάποια ερωτήματα:

1)Υπάρχουν μέσα στην Αγία Γραφή αναφορές και σε πρόσωπα, περιγραφές τόπων, πολέμων,καταστροφών(Πύργος Βαβέλ-Κατακλυσμός). Όλα αυτά είναι αληθινά γεγονότα ή μύθοι;

Η Αγία Γραφή είναι θεόπνευστη. Γράφτηκε με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος από αγίους ανθρώπους μέσα στη διαδρομή του ιστορικού χρόνου και των γεγονότων χωρίς να έχει σκοπό την ιστορική πληροφόρηση. Όσα όμως γεγονότα αναφέρει είναι απόλυτα ιστορικά και αδιαμφισβήτητα. Αυτό αποδεικνύεται από την αρχαιολογική σκαπάνη, τις παραδόσεις άλλων λαών ή από σύχρονους των γεγονότων συγγραφείς.  

Αυτά τα γεγονότα αποκαλύπτουν στον άνθρωπο την αγία Βουλή και Πρόνοια του Θεού για τη σωτηρία του.Για παράδειγμα: η αιχμαλωσία του Ισραήλ από τους Βαβυλώνιους και η καταστροφή της Ιερουσαλήμ είναι ένα αποδεδειγμένο ιστορικό γεγονός. Δεν χρειαζόταν να το αποκαλύψει στο συγγραφέα ο Θεός. Μέσα όμως στο γεγονός αυτό αποκαλύπτεται η Θεία Πρόνοια που παιδαγωγεί τον Ισραήλ για την αποστασία του, πράγμα που δεν αφορούσε μόνο τον τότε λαό του Θεού, αλλά και τους ανθρώπους κάθε εποχής όλων των αιώνων.

2) Μπορούμε να πούμε ότι η θεοπνευστία της Αγίας Γραφής είναι απόλυτη; Δεν υπεισέρχονται και προσωπικά στοιχεία του συγγραφέα;

Η αλήθεια είναι ότι οι ιεροί συγγραφείς κάθε φορά δεν κατέγραψαν απλά, καθ’υπαγόρευσιν του Αγ. Πνεύματος-λέξη προς λέξη- με αμέτοχη τη δική τους σκέψη. Δέχτηκαν τα νοήματα, τις νεύσεις, την Αποκάλυψη του Θεού και τη διατύπωσαν με το δικό τους γλωσσικό ιδίωμα, χρησιμοποιώντας γνώσεις, εμπειρίες και προσωπικά συναισθήματα.

Ξέρετε μέσα σε πόσο διάστημα γράφτηκαν τα 76 βιβλία της Αγ. Γραφής;

Σε διάστημα 1600 περίπου ετών! Από το 1500 π.Χ. που γράφτηκε η Γένεση ως το 95 μ.Χ. που γράφτηκε το τελευταίο, η Αποκάλυψη του Ιωάννου. Και είναι ενδεικτικό της θεοπνευστίας της το γεγονός ότι τα 76 αυτά βιβλία παρουσιάζουν μια εντυπωσιακή ενότητα μεταξύ τους, ενώ γράφτηκαν σε διαφορετική εποχή και τόπο, από ανθρώπους διαφόρων κοινωνικών τάξεων, πολιτισμών και συνθηκών (από βασιλιάδες, μέχρι ψαράδες και τελώνες, ποιμένες και επιστήμονες) άγνωστους και άσχετους μεταξύ τους και χωρίς τη συνείδηση ότι γράφουν βιβλίο της Αγ. Γραφής.

Για να καταλάβουμε πόσο δύσκολο είναι αυτό, ας υποθέσουμε ότι αποφασίζεται να γίνει ένα άγαλμα υπέροχο, όχι από έναν αλλά από πολλούς γλύπτες. Ο καθένας θα δουλέψει χωρίς καμιά γνωριμία, ούτε συνεννόηση με τον άλλον. Στον καθένα ανατίθεται να φτιάξει ένα διαφορετικό κομμάτι, στον ένα το κεφάλι, στον άλλο το χέρι, στον άλλο το πόδι κλπ. Και ύστερα τα συναρμολογούμε και βλέπουμε ότι το έργο είναι τόσο θαυμαστό, έχει τέτοια ενότητα σαν να το έφτιαξε ένας και μόνο άνθρωπος ή σαν να είναι αποτέλεσμα στενής συνεργασίας! Και όμως, στην περίπτωση αυτή ο καθένας έκανε το δικό του κομμάτι μόνος! Έτσι ακριβώς έγινε και με τη συγγραφή των βιβλίων της Αγ. Γραφής.

3)Πώς είμαστε σίγουροι ότι η Αγ. Γραφή περιλαμβάνει ανόθευτη την αλήθεια και πως τα κείμενα της είναι τα αυθεντικά; Μεσολάβησαν καταστροφές, πόλεμοι, πυρπολήσεις, σεισμοί… Πώς ανευρέθηκαν και διατηρήθηκαν αναλλοίωτα μέσα σε τόσους αιώνες;

Κατ’ αρχήν μας δίνουν σχετικές πληροφορίες, τα ίδια τα ιστορικά βιβλία της Βίβλου (π.χ. ανεύρεση και συγκέντρωση χαμένων χειρογράφων από τον Έσδρα). Οι Ιουδαίοι άλλωστε αν και δεν εφάρμοζαν πάντα το Θείο Νόμο είχαν μεγάλο ζήλο στο να τον διατηρούν και να τον διδάσκονται σαν αποκλειστική δωρεά του Θεού στο έθνος τους. Έτσι, το 250 π.Χ. στην Αλεξάνδρεια επί Πτολεμαίου Β΄ τα 49 βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης μεταφράστηκαν στην ελληνική γλώσσα από 72 ερμηνευτές. Η μετάφραση αυτή λέγεται «Των Εβδομήκοντα» (Ο’) και έχει μεγάλη σπουδαιότητα, γιατί είναι η αρχαιότερη και την χρησιμοποίησε και ο Ίδιος ο Κύριος και ο Απόστολος Παύλος, πράγμα που την επικυρώνει.

Τα βιβλία της Καινής Διαθήκης γράφτηκαν απευθείας στην ελληνική, πλην του «κατά Ματθαίον» που γράφτηκε στα Αραμαϊκά και μεταφράστηκε άμεσα από τον ίδιο τον Ευαγγελιστή. Ηταν γνωστά από τους πρώτους χρόνους της Αποστολικής Εκκλησίας. Κυκλοφόρησαν αρχικά και στίς περιοχές που διαδραματίστηκαν τα γεγονότα που ιστορούν και έχουν μεγάλη χρονική εγγύτητα με αυτά. Οι αναγνώστες τους επομένως ήταν σίγουρα και άνθρωποι που είχαν προσωπική αντίληψη και γνώμη για τη διδασκαλία του Χριστού και τα θαύματά Του.

Μια από τις πρώτες μέριμνες της Εκκλησίας ήταν να ξεχωρίσει και να απορρίψει τα ψευδεπίγραφα ευαγγέλια, γνωστά ως «απόκρυφα» και επιστολές (που δεν περιείχαν απόλυτα ακριβή στοιχεία). Τα κανονικά βιβλία της Κ.Δ. κυκλοφόρησαν αμέσως ως αυτόγραφα μεταξύ των πρώτων Εκκλησιών. Φυλάχτηκαν και αντιγράφηκαν σε περγαμηνές και παπύρους από ειδική τάξη μοναχών, τους «Αντιγραφείς» και «Καλλιγράφους» μέχρι την ανακάλυψη της τυπογραφίας.

Η Αγ. Γραφή είναι το αυθεντικότερο βιβλίο. Αυτό αποδεικνύεται από το πλήθος και την αρχαιότητα των χειρογράφων που μας διασώζουν τα κείμενά της. Υπάρχουν χειρόγραφα της Κ.Διαθήκης του 4ου μ.Χ. αιώνα,απέχουν δηλαδή 3-4 αιώνες από το χρόνο συγγραφής των πρωτοτύπων κειμένων. Ενώ την ιστορία του Θουκυδίδη (5ος μ.Χ αιώνας ) και τα Ομηρικά έπη (8ος π.Χ αι.) τα διασώζουν χειρόγραφα του 10ου μ.Χ αιώνα.

Ποιά ανταπόκριση έχει η Αγ. Γραφή στον κόσμο;

Τον 18ο αιώνα ο φιλόσοφος Βολταίρος είχε πει ότι ύστερα από 50 χρόνια η Βίβλος θα πωλείται μόνο στα παλαιοπωλεία. Και ξέρουμε ότι λίγα χρόνια αργότερα το σπίτι του Βολταίρου έγινε βιβλιοπωλείο της Αγίας Γραφής!

Σήμερα η Βίβλος είναι μεταφρασμένη σε 1200 γλώσσες και κάθε χρόνο κυκλοφορεί σε 25 εκατομμύρια αντίτυπα περίπου, αριθμό ρεκόρ στον οποίο κανένα άλλο βιβλίο δε φτάνει! Κυρίως όμως η Αγία Γραφή είναι ένα βιβλίο που κάνει θαύματα, μεταμορφώνει ανθρώπους. Ξέρετε κανένα περιστατικό;...

Ο Μέγας Αντώνιος (251-356),που εορτάζει αύριο/σήμερα, από μικρός αγαπούσε να πηγαίνει την Εκκλησία και να παρακολουθεί τα ιερά αναγνώσματα και τα συναξάρια των Αγίων. Όταν έφθασε σε ηλικία περίπου 20 ετών έμεινε ορφανός και από τους δύο γονείς του και κληρονόμησε την μεγάλη περιουσία τους. Παράλληλα ανέλαβε την ανατροφή της μικρότερης αδελφής του. Ωστόσο εκείνο που απασχολούσε έντονα την σκέψη του ήταν το παράδειγμα των Αγίων και μάλιστα των Αποστόλων και των Μαρτύρων οι οποίοι εγκατέλειψαν τα πάντα και ακολούθησαν τον Χριστό μέχρι τέλους της ζωής τους. Κάποια ημέρα, λοιπόν που πήγε στην Εκκλησία, άκουσε τον ιερέα να διαβάζει την περικοπή του Ευαγγελίου όπου ο Κύριος είπε στον πλούσιο νέο: «Ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς,... και δεύρο ακολούθει μοι» (Ματθ. ιθ’ 21). Συγκλονίστηκε. Κάτι του έλεγε μέσα του ότι ο λόγος αυτός διαβάστηκε ειδικά γι’ αυτόν. Αισθάνθηκε την φωνή του Θεού ν’ απαντά στους μυστικούς πόθους του. Χωρίς να χάσει καιρό, πήγε και μοίρασε όλα τα υπάρχοντά του στους πτωχούς. Δεν κράτησε τίποτε παρά μόνο τα απαραίτητα για την αποκατάσταση της αδελφής του. Όταν πάλι μια άλλη φορά άκουσε στην Εκκλησία τον λόγο του Κυρίου «μη ουν μεριμνήσητε εις την αύριον» (Ματθ. ς’ 34), αποφάσισε να μοιράσει και το υπόλοιπο της περιουσίας του και να φύγει οριστικά από τον κόσμο, αφού πρώτα εμπιστεύθηκε την αδελφή του σε κάποιες χριστιανές νέες, για να μένει με ασφάλεια κοντά τους. Έτσι ο όσιος Αντώνιος αφού δέχθηκε την κλήση του Θεού μέσα από το ιερό Ευαγγέλιο, έζησε το υπόλοιπο της ζωής του ως μοναχός και με τους ασκητικούς του αγώνες αναδείχθηκε «καθηγητής της ερήμου», το πρότυπο όλων των μοναχών.

Κι ο άγιος Αυγουστίνος ο οποίος στα χρόνια της νεότητάς του είχε παρασυρθεί μακριά από τον Θεό, κάποια ημέρα άνοιξε τυχαία την Αγία Γραφή κι έπεσε πάνω σ’ένα χωρίο: «ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. Ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός. ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίτας καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ, ἀλλ᾿ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας» (Ρωμ. ιγ’12-14 ). Αισθάνθηκε ρίγος, συγκλονισμό, μίλησε στην καρδιά του και η ζωή του άλλαξε πορεία.Έγινε ο Ιερός Αυγουστίνος!! Και πόσοι άλλοι! Η Αγία Γραφή αναγέννησε και άλλαξε τα ήθη και τις καρδιές πολλών ανθρώπων.  

Ποιά είναι η θέση της Αγ. Γραφής στη δική μας ζωή;            

Η Αγία Γραφή είναι το βιβλίο στο οποίο οφείλουμε απέραντη τιμή και σεβασμό, είναι ιερό. Είναι χαρακτηριστικό ότι στους ορθόδοξους ναούς το Ιερό Ευαγγέλιο το βλέπουμε καταστόλιστο με ακριβά πετράδια και τοποθετημένο στην πιο επίσημη και ιερή θέση, πάνω στην Αγία Τράπεζα κι όταν το προσκυνούμε νοιώθουμε πως προσκυνούμε τον ίδιο τον Κύριο.

Να φροντίσουμε και στο σπίτι μας το ίδιο τιμητική να είναι η θέση της Αγ. Γραφής. Όχι ανάμεσα στα άλλα βιβλία μας, με πεταμένα πάνω της χαρτιά, περιοδικά, χάρακες και ό,τι άλλο και φυσικά όχι κάπου καταχωνιασμένη σε αχρησία.

Κυρίως όμως να θελήσουμε να έχει τιμητική θέση και στη ζωή μας. Να συνειδητοποιήσουμε τη σπουδαιότητα των λόγων της και την αιώνια διαχρονική ισχύ τους. Από τους λόγους του Χριστού «ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται.» (Ματθ. ε’ 18). Τα λόγια του Χριστού ισχύουν, σε κάθε εποχή για κάθε άνθρωπο και έχουν δύναμη μεγάλη.

***

Ο λόγος του Θεού έχει δύναμη γιατί μέσα του κρύβει Πνεύμα Άγιο... Ακούς το λόγο του Θεού και παίρνεις Πνεύμα Άγιο. Διαβάζεις το λόγο του Θεού καί παίρνεις Πνεύμα Άγιο, παίρνεις ζωή ,παίρνεις δύναμη,όγκους δυνάμεων ,να αντιμετωπίσεις τα προβλήματα και τις συντυχίες της ζωής σου... Στην αρχή της κάθε μέρας, μ’αυτό ή εκείνο το παρασκεύασμα, θα πάρεις,λέει, θετική ενέργεια. Άσε τη θετική ενέργεια, και άντλησε τη θεϊκή ενέργεια, την ενέργεια του Αγ. Πνεύματος,που θά σου δώσει και σήμερα ο λόγος του Θεού. Μην τον παραμελήσεις καμιά μέρα. Αφιέρωσε λίγα λέπτα,και θα πάρεις τεράστια δύναμη,χάρη Θεοῦ μέσα σου. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είπε: «Τά ρήματα ἅ ἐγώ λαλῶ ὑμῖν πνεῦμά ἐστι καί ζωή ἐστιν» (Ιωαν στ’ 63).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ο λόγος του Θεού έχει δύναμη γιατί μέσα του κρύβει Πνεύμα Άγιο.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α΄. Εἰσαγωγή

Ἡ Ἐκκλησία μας, παιδιά, ὅπως πολλές φορές ἔχουμε ξαναπεί, ἔχει ἑκατομμύρια μαρτύρων καί ἁγίων πού εἴτε μέ τό παράδειγμά τους εἴτε μέ τή ζωή τους τήν ἴδια ὁμολόγησαν τήν πίστη τους στόν Χριστό καί ἔδειξαν ποιά εἶναι ἡ μοναδική ἀγάπη τῆς καρδιᾶς τους!

Τέτοιοι ὅμως ἄνθρωποι ἁγιασμένοι δέν ὑπῆρξαν μόνο στά χρόνια τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀλλά καί στά χρόνια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Σήμερα λοιπόν θά ἀνοίξουμε τήν Π.Δ. καί θά πραδειγματιστοῦμε ἀπό τή ζωή κάποιων νέων ἀνθρώπων πού ἦταν ἔτοιμοι νά δώσουν καί τή ζωή τους ἀκόμα γιά τήν ἀγάπη καί τήν λατρεία τους πρός τόν ἀληθινό Θεό!

Β΄. Διήγηση

Πολλά χρόνια πρό Χριστοῦ ἕνας βασιλιάς τῶν Βαβυλωνίων, ὁ Ναβουχοδονόσορας, πολιόρκησε τήν πρωτεύουσα τῶν Ἰουδαίων, τήν Ἱερουσαλήμ, μέ πολύ στρατό. Κυρίευσε τήν πόλη, γκρέμισε τά τείχη καί πῆρε αἰχμαλώτους στήν Βαβυλώνα ἕνα μεγάλο πλῆθος Ἰουδαίων. Οἱ αἰχμάλωτοι αὐτοί Ἰουδαῖοι, στή Βαβυλώνα πού πῆγαν, πῆραν μαζί τους τά ἱερά τους βιβλία, τά ὁποῖα ἔγραφαν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί τίς εἶχαν μέσα στήν καρδιά τους. Σκέπτονταν, ὅτι καί ἐκεῖ θά μποροῦσαν νά πιστεύουν καί νά ἀγαποῦν τόν Θεό καί νά Τόν ὑπηρετοῦν, ἀκριβῶς ὅπως καί στήν πατρίδα τους. Ἐντούτοις, τό νά ὑπακούουν στόν ἀληθινό Θεό δέν ἦταν χωρίς κίνδυνο. Διότι οἱ κάτοικοι τῆς χώρας ἐκείνης ἦσαν εἰδωλολάτρες καί προσκυνοῦσαν ψεύτικους θεούς. Καί νά, τί συνέβη κάποτε!

Μεταξύ τῶν αἰχμαλώτων ἦταν καί τρεῖς χαριτωμένοι νέοι, λίγο μεγαλύτεροι ἀπό σας. Ὀνομάζονταν Ἀνανίας, Ἀζαρίας καί Μισαήλ. Ἦταν καί οἱ τρεῖς πιστοί καί ἀφοσιωμένοι στό Θεό. Τούς νέους αὐτούς ὁ βασιλιάς τούς εἶχε πάρει στό παλάτι του, τούς σπούδασε καί, ὅταν μεγάλωσαν, τούς ἔδωσε μεγάλα ἀξιώματα.

Μιά μέρα ὁ βασιλιάς διέταξε καί ἔφτιαξαν ἕνα ἄγαλμα πού παρουσίαζε τόν ἑαυτό του, δηλαδή μιά πολύ μεγάλη ὁλόχρυση εἰκόνα, καί τήν τοποθέτησαν σέ μιά πεδιάδα κοντά στήν πρωτεύουσα, σέ μέρος ψηλό, ὥστε ὁ καθένας νά μπορεῖ νά τήν δεῖ!

Τότε ὁ βασιλιάς ἔστειλε ἀπεσταλμένους σέ ὅλο τό βασίλειο καί κάλεσε τό λαό του νά συγκεντρωθοῦν καί νά προσκυνήσουν τήν εἰκόνα του. Πράγματι, λοιπόν, ἦλθαν ἀπό ὅλα τά μέρη τοῦ βασιλείου του διάφοροι λαοί. Μιλοῦσαν διάφορες γλῶσσες καί φοροῦσαν διαφορετικά ἐνδύματα.

Ἀνάμεσα στίς τόσες χιλιάδες τῶν ἀνθρώπων πού εἶχαν μαζευτεῖ μπροστά στήν εἰκόνα τοῦ Βασιλέα ἔβλεπε κανείς στρατηγούς, διοικητές, νομάρχες, ἰσχυρούς ἄρχοντες, καί μαζί μέ ὅλους αὐτούς καί τούς τρεῖς αὐτούς Ἱσραηλίτες νέους. Ὅταν ἐπιτέλους μαζεύτηκε ὅλος ὁ λαός, τότε ἕνας στρατιώτης σάλπισε δυνατά μέ μιά σάλπιγγα, ὥστε ὅλοι νά προσέξουν καί νά ἀκούσουν τή βασιλική διαταγή. Τούς εἶπε λοιπόν:

-Ακοῦστε ὅλοι ἐσεῖς, πού ἤρθατε ἀπό ὅλα τά μέρη τοῦ βασιλείου, ἀπό ὁποιονδήποτε τόπο ἤ φυλή κι ἄν εἶστε. Ὅταν θ’ ἀρχίσουν νά χτυποῦν τά μουσικά ὄργανα, σάλπιγγες καί κιθάρες καί ψαλτήρια, θά πέσετε ὅλοι κάτω καί θά προσκυνήσετε τή χρυσή εἰκόνα, πού ἔστησε ὁ βασιλιάς Ναβουχοδονόσορας. Προσέξτε καλά! Γιατί ὅποιος δέν πέσει νά προσκύνησει τήν εἰκόνα, τήν ἴδια ὥρα θά τόν πιάσουν καί θά τόν ρίξουν μέσα στό ἀναμμένο ἐκεῖνο καμίνι, πού καίει τόσο φοβερά!

Καί πράγματι κάπου ἐκεῖ κοντά ἦταν ἀναμμένο ἕνα καμίνι καί ἔκαιγε τρομερά. Καί νά τό ἔβλεπε κανείς, τόν ἔπιανε φόβος.

Ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἄκουσαν τή διαταγή αυτή, φοβήθηκαν πολύ. Διότι ἤξεραν ὅτι ὁ βασιλιάς δέν ἀστειεύεται, ἀλλά θά ἔκανε αὐτά πού φοβέριζε! Γι’ αὐτό, ὅταν τά ὄργανα ἄρχισαν νά παίζουν, γονάτισαν ὅλοι καί ἄρχισαν νά προσκυνοῦν τήν εἰκόνα, τό εἴδωλο τοῦ βασιλιά.

Ἀλλά γονάτισαν ὅλοι; Ἦταν δυνατόν νά ὑπῆρχε κανείς ὄρθιος; Κι ὅμως τρεῖς ἄνθρωποι δέν γονάτισαν γιά νά προσκυνήσουν. Φαντάζεστε, ποιοί ἦταν οἱ τρεῖς αὐτοί. Ἦταν ὁ Ἀνανίας, ὁ Ἀζαρίας καί ὁ Μισαήλ. Μόνον αὐτοί ἔμειναν ὄρθιοι μέσα στό πλῆθος τοῦ λαοῦ. Δέν θέλησαν νά προσκυνήσουν τό εἴδωλο, διότι ἤξεραν, ὅτι μόνο τόν ἀληθινό Θεό πρέπει νά προσκυνοῦμε.

Τό ἀναπάντεχο αὐτό γεγονός ἔτρεξαν ἀμέσως καί τό ἀνέφεραν στόν βασιλιά.

—Βασιλιά, τοῦ εἶπαν, πολυχρονεμένος νά εἶσαι! Ἐρχόμαστε νά σοῦ ποῦμε μιά μεγάλη περιφρόνηση καί προσβολή πού ἔγινε πρός τό πρόσωπό σου. Ἔβγαλες διαταγή νά πέσουν ὅλοι οἱ λαοί καί νά προσκυνήσουν τήν εἰκόνα σου. Καί εἶπες, ὅτι ὅποιος δέν πέσει νά προσκυνήσει, θά πρέπει νά τόν ρίξουμε ἀμέσως στό ἀναμμένο καμίνι. Εἶναι λοιπόν ἐδῶ τρεῖς νέοι, ὁ Σεδράχ, ὁ Μισάχ καί ὁ Ἀβδεναγῶ (ἔτσι λέγανε στή γλώσσα τῶν Βαβυλωνίων τούς τρεῖς Ἰσραηλίτες νέους, τόν Ἀνανία, τόν Ἀζαρία καί τόν Μισαήλ), πού δέν θέλουν νά προσκυνήσουν τήν εἰκόνα σου τή χρυσή.

Τότε ὁ βασιλιάς θύμωσε πολύ καί διέταξε νά φέρουν ἐνώπιόν του τούς τρεῖς νέους. Καί τούς λέει:

—Ἀλήθεια, ἀρνηθήκατε νά προσκυνήσετε τήν εἰκόνα μου; Ἐμπρός, ἑτοιμασθεῖτε νά τήν προσκυνήσετε τώρα, μόλις χτυπήσουν τά ὄργανα. Διότι, ἐάν δέν τό κάμετε, χωρίς ἄλλο θά σᾶς ρίξω στό ἀναμμένο καμίνι. Καί δέν ξέρω ποιός Θεός θά εἶναι ἐκεῖνος πού θά σᾶς γλυτώσει ἀπό τά χέρια μου.

Ἐκεῖνοι ὅμως, χωρίς νά φοβηθοῦν, ἔδωσαν καί οἱ τρεῖς μία γενναία ἀπάντηση:

—Ἐμεῖς, βασιλιά, πιστεύουμε στό Θεό τόν ἀληθινό καί μόνον Αὐτόν προσκυνοῦμε. Καί Αὐτός ἔχει τή δύναμη νά μᾶς σώσει ἀπό τή φωτιά καί ἀπό τά χέρια σου. Ἀλλά, καί ἄν δέν θελήσει νά μᾶς σώσει, μάθε καλά ὅτι δέν προσκυνοῦμε τούς θεούς σου, οὔτε τή χρυσή εἰκόνα πού ἔστησες.

Ὁ Ναβουχοδονόσορας, ἄμα ἄκουσε τά λόγια αὐτά, ἔγινε θηρίο ἀπό τήν ὀργή! Θύμωσε τόσο πολύ, ὥστε ἄλλαξε ἐντελῶς ἡ ὄψη του. Ἀμέσως διατάσσει τούς ὑπηρέτες του νά κάψουν ἑφτά φορές περισσότερο τό καμίνι, νά δέσουν τούς τρεῖς νέους χέρια καί πόδια καί νά τούς ρίξουν δεμένους μέσα στή φωτιά.

Ἔτσι καί ἔγινε. Οἱ τρεῖς Παῖδες τώρα ρίχνονται στή φωτιά. Οἱ φλόγες ἀνέβαιναν ὁλόκληρα μέτρα ἐπάνω ἀπό τό καμίνι. Ὁ βασιλιάς μέ τούς ὑπασπιστές του καί τούς ἄρχοντες, μακριά λίγο ἀπ' τό καμίνι, παρακολουθοῦσαν μέ περιέργεια.

Αἴφνης, ἄκουσαν ὅλοι κάτι σάν μουσική ἁρμονική —σάν ψαλμωδία— νά βγαίνει ἀπό τό καμίνι. Μπά! Τί νά ’ναι αὐτό; Πλησιάζουν πρός τό καμίνι, ἀλλά ἡ μουσική ἁρμονία ὅλο καί ζωήρευε. Ἔρχονται τότε κοντά καί τί νά δοῦν! Οἱ τρεῖς Παῖδες δέν εἶχαν πάθει τίποτε ἀπολύτως! Ὄρθιοι μέσα στό καμίνι ἔψαλλαν ὕμνους στόν Θεό. Ἡ φωτιά δέν ἔκαψε τίποτε ἄλλο, παρά μόνο τό σχοινί, μέ τό ὁποῖο τούς εἶχαν δέσει. Ἀλλά καί κάτι ἄλλο ἀνεξήγητο ἔβλεπε ὁ βασιλιάς. Ἔβλεπε μέσα στό καμίνι τέσσερις νέους ἀντί γιά τρεῖς. Ὁ τέταρτος ἦταν πολύ λαμπρός καί ἄστραφτε σάν ἄγγελος. Καί πράγματι ἄγγελος ἦταν! Ὁ Θεός γιά νά βραβεύ¬σει τήν ἀκλόνητη πίστη τῶν τριῶν αὐτῶν παιδιῶν, ἔστειλε ἄγγελο ὁ ὁποῖος ἔδιωξε ἔξω ἀπ’ τό καμίνι τή φλόγα καί μετέτρεψε τό καμίνι σέ δροσερό τόπο. Γι’ αὐτό καί οἱ τρεῖς παῖδες χαρούμενοι ἔψαλλαν μέσα στό καμίνι καί δοξολογοῦσαν τόν Θεό!

Ὅταν ὁ βασιλιάς εἶδε τό μεγάλο αὐτό θαῦμα, διέταξε νά φωνάξουν τούς τρεῖς νέους νά βγοῦν ἔξω. Ἐκεῖνοι βγῆκαν ἀμέσως. Ἔτρεξαν τότε καί τούς περικύκλωσαν ὅλοι οἱ μεγάλοι νομάρχες καί οἱ στρατηγοί τοῦ βασιλιά. Ὅλοι ἔμειναν ἐκστατικοί, διότι ἔβλεπαν ὅτι οἱ τρεῖς νέοι δέν εἶχαν πάθει τίποτε ἀπολύτως. Ὁ βασιλιάς γυρίζει τότε καί λέει:

—Εὐλογημένος καί δοξασμένος νά εἶναι ὁ Θεός τόν Σεδράχ, τοῦ Μισάχ καί τοῦ Ἀβδεναγῶ. Αὐτός ἔστειλε τόν Ἄγγελό του καί ἔσωσε τούς δούλους του πού πιστεύουν σέ Αὐτόν.

Καί τότε, παιδιά, ἔκανε κάτι πολύ σπουδαῖο! Ἔστειλε ἀμέσως διαταγή σ’ ὅλο τό βασίλειό του καί διέταξε νά μήν τολμήσει κανείς στό ἑξῆς νά εἶναι ἐναντίον τοῦ Θεοῦ στόν ὁποῖο πιστεύουν οἱ τρεῖς Παῖδες, ἀλλιῶς θά τιμωρεῖται πολύ αὐστηρά. Διότι δέν ὑπάρχει ἄλλος Θεός πού νά μπορεῖ νά σώζει τούς ἀνθρώ¬πους, ὅπως ἔσωσε αὐτούς ὁ Θεός τους.

Γ´. Επεξεργασία:

- Τί σᾶς ἔκανε, παιδιά, ἐντύπωση ἀπό τή διήγηση αὐτή τῆς Π. Διαθήκης;

Ἡ τόλμη, τό θάρρος, ἡ ἀγάπη στόν ἀληθινό Θεό τῶν τριῶν αὐτῶν νέων!

- Πῶς μπόρεσαν αὐτοί οἱ εὐλογημένοι νέοι καί κράτησαν τήν ἀληθινή πίστη τους, τήν πίστη τῶν πατέρων τους;

Εἴπαμε στήν ἀρχή ὅτι καθώς ἔφευγαν αἰχμάλωτοι γιά τήν Βαβυλώνα, πῆραν μαζί τους καί τά βιβλία μέ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Δέν ξέχασαν δηλαδή ἐκεῖ πού πῆγαν τήν ἀληθινή τους πίστη. Δέν ξέχασαν τίς ἱερές τους παραδόσεις!

Παρότι βρέθηκαν μεταξύ εἰδωλολατρῶν καί ἀπίστων, αὐτοί συνέχισαν νά ζοῦν σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ!

- Ὅμως, τί ἔπαθε ὁ ὑπόλοιπος λαός; Σέ ποιά ἁμαρτία ἔπεσε;

Πολύ σωστά! Ξέχασαν ἀπό φόβο, ἀπό δειλία, ἀπό ντροπή κλπ. τήν πίστη τους, τήν πίστη τῶν πατέρων τους καί ἔπεσαν στήν εἰδωλολατρία!

Ἀγάπησαν δηλαδή πάνω ἀπό τόν Θεό τά ὑλικά πράγματα, τίς ἀπολαύσεις πού ζητοῦσε τό σῶμα τους, τήν ἴδια τήν ἁμαρτία. Ἀγάπησαν καί λάτρεψαν τό εἴδωλο τοῦ βασιλιά, ὁ ὁποῖος βέβαια δέν θά μποροῦσε νά τούς βοηθήσει σέ τίποτα, σέ σχέση μέ τόν Παντοδύναμο Θεό!

- Ὑπάρχει σήμερα ὁ κίνδυνος νά πέσουμε ἐμεῖς στήν ἁμαρτία πού ἔπεσαν ἐκεῖνοι;

Καί βέβαια ὑπάρχει αὐτός ὁ κίνδυνος. Νά ξεχάσουμε τήν ἀγάπη μας στόν ἀληθινό Θεό καί νά θυμόμαστε μόνο τίς φτηνές καί ἐπίγειες ἀγάπες!

- Νά ξεχάσουμε τόν ἐκκλησιασμό τῆς Κυριακῆς καί τήν λατρεία πρός τόν Θεό μας, τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό καί λατρεύσουμε μιά ἀθλητική ὁμάδα ἤ ἕναν ποδοσφαιριστή.

- Νά ξεχάσουμε τήν ἀγάπη στόν Θεό καί τήν Παναγία μητέρα Του, καί νά κάνουμε Θεό μας ἕναν ἀθλητή – ποδοσφαιριστή. Νά φτάσουμε νά τόν ἀποκαλοῦμε «θεό» γιά τίς ἱκανότητές του!

- Νά ξεχάσουμε τήν εὐλογημένη συγκέντρωση τοῦ Σμήνους μας ἤ τοῦ Κατηχητικοῦ μας, γιά πράγματα ἀσήμαντα. Π.χ. γιά νά παίξουμε μόνοι μας στο σπίτι play station, γιά νά δοῦμε τηλεόραση.

- Νά ξεχάσουμε τήν μεγάλη μας ἀγάπη καί λατρεία πρός τόν Δημιουργό μας καί νά λατρεύσουμε τό χρῆμα καί τόν πλοῦτο! Κι ὅταν μεγαλώσουμε νά μήν σκεφτόμαστε τίποτε ἄλλο ἀπό τό πῶς θά πλουτίσουμε. Νά κάνουμε θεό μας τό χρῆμα καί τήν ὕλη.

- Πῶς θά μιμηθοῦμε τούς τρεῖς Παῖδες στήν ἀγάπη τους πρός τόν Θεό;

Ἡ Ἀγάπη μας καί ἡ Λατρεία μας νά εἶναι μόνο πρός τόν ἀληθινό Θεό! Καθῆκον μας, νά προσέξουμε αὐτές τίς μέρες καί πάντοτε τίς παγίδες πού στήνει ὁ διάβολος καί νά μένουμε γιά πάντα ἑνωμένοι μέ τόν ἀγαπημένο μας Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ ἀγάπη τῆς καρδιᾶς μας καί ἡ λατρεία μας νά ἀπευθύνεται μόνο πρός τόν ἀληθινό Θεό μας.

Σήμερα λοιπόν τό σύνθημά μας ποιό λέτε ὅτι πρέπει νά εἶναι;

Σύνθημα: Ἡ Ἀγάπη μου καί ἡ Λατρεία μου μόνο πρός τόν ἀληθινό Θεό!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Από ένα πρόσφατο δημοσίευμα πληροφορηθήκαμε ότι η διεθνής υπηρεσία που ρυθμίζει το επίσημο ρολόι της Γης πρόσθεσε ένα επιπλέον, εμβόλιμο δευτερόλεπτο στην ώρα, την Τρίτη 30 Ιουνίου 2015-μια αλλαγή που απαιτείται για το συγχρονισμό των ατομικών ρολογιών με τον λεγόμενο αστρονομικό χρόνο. Η προσθήκη θα διορθώσει την απόκλιση που έχει συσσωρευτεί τα τελευταία χρόνια ανάμεσα στην αστρονομική ώρα, η οποία υπολογίζεται με βάση την περιστροφή της Γης, και το λεγόμενο «Συγχρονισμένο Παγκόσμιο Χρόνο» (UTC), ένα στάνταρτ που βασίζεται σε μετρήσεις από ατομικά ρολόγια σε όλο τον κόσμο.

Τις τελευταίες δεκαετίες η περίοδος περιστροφής της Γης τείνει να μειώνεται κατά περίπου 2 χιλιοστά του δευτερολέπτου την ημέρα με αποτέλεσμα να απαιτείται η προσθήκη εμβόλιμων δευτερολέπτων.H τεχνική προσδιορισμού της περιόδου περιστροφής της Γης βασίζεται σε επίγειους σταθμούς που παρακολουθούν μακρινά αστρονομικά αντικείμενα που ονομάζονται κβάζαρ. Λόγω της τεράστιας απόστασής τους από τη Γη, τα κβάζαρ είναι ουσιαστικά ακίνητα στον ουρανό και λειτουργούν ως σημεία αναφοράς για την παρακολούθηση της περιστροφής τουπλανήτη.

Οι επίγειοι σταθμοί είναι διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο, οπότε το φως ενός οποιουδήποτε κβάζαρ φτάνει ταχύτερα σε ορισμένους σταθμούς από ό,τι σε άλλους. Αυτές οι μικρές διαφορές στον χρόνο άφιξης επιτρέπουν τον ακριβή υπολογισμό της ταχύτητας περιστροφής και του προσανατολισμού της Γης στο Διάστημα. Εμβόλιμα δευτερόλεπτα έχουν προστεθεί συνολικά 25 φορές από την πρώτη εφαρμογή του μέτρου το 1972.Σκεφτείτε πόσο πολύπλοκα συστήματα έχει αναπτύξει ο άνθρωπος για να υπολογίζει το χρόνο με μεγάλη ακρίβεια.

Σήμερα, οι ΗΠΑ και άλλες χώρες ζητούν κατάργηση των εμβόλιμων δευτερολέπτων λόγω των προβλημάτων που δημιουργούν στην υποδομή του Διαδικτύου και τους δορυφόρους GPS. Η προσθήκη του τελευταίου εμβόλιμου δευτερολέπτου το 2012 γονάτισε δικτυακούς τόπους, ενώ προβλήματα εμφανίστηκαν και στο λειτουργικό σύστημα Linux και τα προγράμματα γραμμένα στη γλώσσα Java.

Άλλες χώρες διαφωνούν, καθώς η κατάργηση του μέτρου θα σήμαινε ότι το διεθνές στάνταρτ μέτρησης του χρόνου, η ώρα UTC, θα αποσυνδεόταν μια για πάντα από την αστρονομική ώρα που βασίζεται στην περιστροφή της Γης.

Όπως δήλωσε ο Ρόρι ΜακΊβοϊ του Βασιλικού Αστεροσκοπείου του Γκρίνουιτς, η διατήρηση ή κατάργηση των εμβόλιμων δευτερολέπτων είναι αντικείμενο παθιασμένων συζητήσεων εδώ και 12 χρόνια.

Βλέπουμε λοιπόν πόσο μεγάλη σημασία δίνει η επιστήμη και γενικά ο σύγχρονος άνθρωπος στο χρόνο. Πώς όμως ο σύγχρονος άνθρωπος χρησιμοποιεί το χρόνο του; Ποια είναι η άποψή σας και εσείς πώς διαχειρίζεστε το χρόνο σας; Τι σημαίνει ο χρόνος για τη ζωή σας;

Οι αρχαίοι έλληνες έλεγαν «χρόνου φείδου», να χρησιμοποιείς το χρόνο με φειδώ, δηλαδή να μην σπαταλάς το χρόνο σου αλλά να τον χρησιμοποιείς με σύνεση.Η φράση ανήκει στον Χίλωνα τον Λακεδαιμόνιο, ο οποίος ήταν ένας από τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδας, περίφημος για τα επιγραμματικά του αποφθέγματα.

Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει αλλάξει τη φράση και λέει «ο χρόνος είναι χρήμα». Όλοι γενικά παραδέχονται ότι ο τρόπος ζωής, κυρίως στις μεγάλες πόλεις, είναι τέτοιος ώστε οι άνθρωποι να κινούνται με ταχύτατους ρυθμούς. Ακόμα και οι μαθητές σήμερα έχουν τόσο ασφυκτικά γεμάτο πρόγραμμα, με σχολείο, φροντιστήρια, ξένες γλώσσες, αθλητικές υποχρεώσεις που δεν έχουν πλέον χρόνο για επικοινωνία και παιχνίδι. Πολλοί γονείς δουλεύουν ασταμάτητα, στην προσπάθειά τους να κερδίσουν όσο γίνεται περισσότερα χρήματα, ώστε να προσφέρουν στα παιδιά τους όσο γίνεται περισσότερα υλικά και τελικά ξεχνάνε το σημαντικότερο, που είναι η προσωπική ενασχόληση με τα παιδιά τους και η μετάδοση της αγάπης.

Ποιος είναι ο συνετός τρόπος χρήσης του χρόνου.

Θυμάστε την παραβολή του άφρονα πλουσίου; Ένας άνθρωπος, που καρποφόρησε πολύ η γη του, σκέφτηκε να κάνει μεγάλες αποθήκες, για να συγκεντρώσει όλη τη συγκομιδή του και να μπορέσει να ζήσει πλουσιοπάροχα την υπόλοιπη ζωή του. Χαρακτηριστικά, όπως λέει το Ευαγγέλιο, σκεφτόταν ότι όταν θα μάζευε όλα τα αγαθά του, θα έλεγε στην ψυχή του, «φάε, πίνου, ευφραίνου», όπως δηλαδή σκέφτεται εν πολλοίς ο σύγχρονος άνθρωπος. Όμως τι έγινε στη συνέχεια, πριν καν προλάβει να γευθεί τους κόπους της ζωής του; Διακόπηκε ξαφνικά ο χρόνος της επίγειας ζωής του, ήρθε απροσδόκητα ο θάνατος. Γι’ αυτό ο Χριστός ανέφερε στην επί του Όρους ομιλία «μη μεριμνάτε για την ψυχή σας τι θα φάτε και τι θα πιείτε, ούτε για το σώμα σας με τι θα ντυθείτε. Δεν είναι σημαντικότερη η ψυχή της τροφής και το σώμα του ενδύματος;» και ακολούθως ανέφερε το παράδειγμα των πτηνών που δεν σπέρνουν ούτε θερίζουν, αλλά φροντίζει ο Ουράνιος Πατέρας για την τροφή τους, όπως και ότι τα ταπεινά κρίνα είναι πολύ πιο όμορφα από τις πλούσιες στολές που φορούσε ο ένδοξος βασιλιάς Σολόμωντας. Και καταλήγει ότι δεν πρέπει να μεριμνούμε για το τι θα φάμε και τι θα πιούμε ή με τι θα ντυθούμε, αλλά να ζητούμε πρώτα τη Βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη του και όλα τα υπόλοιπα θα μας δοθούν. Αναφέρει χαρακτηριστικά «μη ουν μεριμνήσητε εις την αύριον^. η γαρ αύριον μεριμνήσει τα εαυτής^. αρκετόν τη ημέρα η κακία αυτής». Αντίστοιχα σε άλλο σημείο του Ευαγγελίου μας λέει: τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος αν κερδίσει όλο τον κόσμο, ζημιωθεί όμως την ψυχή του.

Αυτό λοιπόν που προβάλλει η Εκκλησία, είναι η προετοιμασία του ανθρώπου για τη αιωνιότητα. Φυσικά ο άνθρωπος οφείλει να αγωνίζεται για την καθημερινότητα: ο μαθητής να αποκομίσει από το σχολείο όσο γίνεται περισσότερα εφόδια για τη ζωή του, ο ενήλικας να δουλέψει για να μπορέσει να ζήσει ο ίδιος και η οικογένειά του, ακόμα και ο μοναχός στο μοναστήρι οφείλει να εργάζεται. Παράλληλα όμως προκρίνεται η ψυχική ωφέλεια του ανθρώπου, η καλλιέργεια των αρετών με μέγιστη αυτών την αγάπη για το Θεό και το συνάνθρωπο.

Πως όμως γίνεται αυτό; Πως μπορεί ο σύγχρονος άνθρωπος αλλά και ο άνθρωπος της κάθε εποχής να χρησιμοποιήσει εποικοδομητικά το χρόνο του;

Πρώτο από όλα τα μέσα είναι η συμμετοχή στα Μυστήρια της Εκκλησίας. Η εξομολόγηση, η Θεία Λειτουργία, η συμμετοχή στη Θεία Ευχαριστία, δηλαδή στη μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, αλλά και στα υπόλοιπα Μυστήρια είναι ο τρόπος να προσφέρουμε γαλήνη στην ψυχή μας και την προσέγγιση στο Θεό. Η μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του Χριστού με συντριβή, δίνει στον άνθρωπο την αιώνια ζωή, σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Χριστού. Η αφιέρωση λίγων ωρών κάθε εβδομάδα για τη συμμετοχή στις ακολουθίες, βοηθάει τον άνθρωπο να αποκτήσει γαλήνη στην ψυχή του. Μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε από την πρώτη στιγμή και να μας δυσκολεύει η τακτική συμμετοχή στις ακολουθίες της Εκκλησίας, όμως ο άνθρωπος σταδιακά μεταβάλλεται, βελτιώνεται η ψυχική του κατάσταση. Έτσι, μειώνοντας λίγο κάποιες δραστηριότητές μας, όπως αθλητικές δραστηριότητες τα πρωινά των Κυριακών ή μειώνοντας λίγο τις βραδινές εξόδους, προκειμένου να ξυπνήσουμε για να πάμε στην εκκλησία, ωφελούμαστε πολύ και ο Θεός ανταμείβει τον κόπο ή τη θυσία μας. Αντίστοιχη ωφέλεια προκύπτει και από την προσευχή στο σπίτι. Όταν μειώσουμε κάποιες συνήθειές μας, όπως την τηλεόραση ή το internet ή το κινητό και αφιερώσουμε έναν ελάχιστο χρόνο για να προσευχηθούμε – να απευθυνθούμε προς το Θεό Πατέρα μας και προσπαθούμε κάθε φορά να αυξήσουμε έστω και λίγο αυτό το χρόνο, αισθανόμαστε στη συνέχεια ότι η αγάπη του Θεού μας προστατεύει και μας καθοδηγεί, φεύγει από πάνω μας το άγχος και αφηνόμαστε στην πρόνοια του Θεού. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια, απλά γνωρίζουμε ότι ο Θεός θα επιτρέψει τόσο την επιτυχία ή την ευκολία όσο και την αποτυχία ή τη δυσκολία και αυτό θα βοηθήσει την ψυχή μας ώστε να γίνουμε ακόμα καλύτεροι.

Η ζωή του ανθρώπου μέσα και μαζί με την Εκκλησία αποσκοπεί στη συνεχή προσπάθεια για την ένωση με το Θεό, η οποία επιτυγχάνεται με το έλεος του Θεού, δηλαδή αποτελεί στην ουσία μία δωρεά του Θεού σε όσους ανθρώπους αγωνίζονται, παρά τα πάθη και τις αδυναμίες τους, σε όσους προσπαθούν να αφιερώσουν όσο γίνεται περισσότερο χρόνο στο Θεό. Και αυτή η ένωση με το Θεό οδηγεί το φθαρτό άνθρωπο από το πρόσκαιρο στην αιωνιότητα.

Ας αφήσουμε λοιπόν τους επιστήμονες που εμμένουν στα φθαρτά, να διαφωνούν για τα δευτερόλεπτα και εμείς ας κάνουμε κάθε μέρα μία νέα αρχή για την κατάκτηση της αιωνιότητας, με τη χάρη του Θεού!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Τον είδαμε να φιγουράρει παντού. Ένας κοντόχοντρος και πάντα χαμογελαστός παππούς με κατάλευκη γενειάδα, ντυμένος στα κόκκινα, με μαύρες μπότες και ένα σακί γεμάτο δώρα για όλους. Έρχεται, λέει, με το έλκηθρο από τον παγωμένο βορρά, κατεβαίνει την καμινάδα και αφήνει τα δώρα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Είναι ο Αϊ-Βασίλης η όπως προβάλλεται παγκοσμίως ο Santa Claus.

• Ποιά όμως είναι αυτή η φιγούρα; Είναι ο Μέγας Βασίλειος, ο μεγάλος αυτός Άγιος της Εκκλησίας μας που εορτάζει την 1η Ιανουαρίου; (...)

Όχι, βέβαια! Ο Αϊ-Βασίλης των παραμυθιών και των εμπορευματοποιημένων διακοπών δεν έχει καμία σχέση με τον ασκητικό ιεράρχη και οικουμενικό διδάσκαλο, τον Μέγα Βασίλειο, τον οποίο εορτάσαμε την 1η Ιανουαρίου και θα τον τιμήσουμε πάλι στη μεγάλη εορτή των Τριών Ιεραρχών (30 Ιανουαρίου). Είναι ευκαιρία λοιπόν σήμερα να γνωρίσουμε ποιός πραγματικά είναι ο Άγιος Βασίλειος.

ΔΙΗΓΗΣΗ: Η ζωή και το έργο του Μ. Βασιλείου

• Τί ξέρετε εσείς για τον μεγάλο αυτό Πατέρα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, τον Οικουμενικό Διδάσκαλο, τον κορυφαίο θεολόγο του 4ου αι. μ.Χ., Αρχιεπίσκοπο Καισαρείας, έναν από τους Τρεις Ιεράρχες, προστάτες της παιδείας; (…)

Γεννήθηκε το 330 μ.Χ. στη Νεοκαισάρεια του Πόντου από την Εμμέλεια, κόρη μάρτυρος, και τον Βασίλειο, διδάσκαλο ρητορικής. Από τα εννέα αδέλφια της οικογενείας του οι πέντε είναι γνωστοί άγιοι της Εκκλησίας μας!

Τα πρώτα γράμματα τα πήρε από τον πατέρα του στην Καισάρεια και από εκεί πήγε στην Κωνσταντινούπολη, κοντά στον ονομαστό ρήτορα Λιβάνιο και στη συνέχεια στην Αθήνα, όπου σπουδάζει ρητορική, φιλοσοφία, αστρονομία, γεωμετρία, ιατρική και συνδέεται με μοναδική φιλία με τον Άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο, ώστε ο τελευταίος να ομολογήσει: «είμαστε μία ψυχή σε δύο σώματα!». Πόσο μεγάλη ήταν η επιστημονική του μόρφωση φαίνεται από τα συγγράμματά του.

Επιστρέφοντας στην πατρίδα του γίνεται καθηγητής ρητορικής. Μπροστά του ανοίγεται μια ζωή γεμάτη ανέσεις, πλούτη και δόξα. Κάτι άλλο όμως πολύ μεγάλο και δυνατό μιλά στην καρδιά του. Η αδελφή του Μακρίνα του εμπνέει το δρόμο της αφιερώσεως στο Θεό. Βαπτίζεται Χριστιανός και ξεκινά ένα οδοιπορικό σε γνωστά κέντρα ασκητισμού της Ανατολής, για να καταλήξει και πάλι στο ησυχαστήριο της αδελφής του στον Πόντο, εγκαινιάζοντας τη μνημειώδη αλληλογραφία του με τον Άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο.

Το καλοκαίρι του 364 μ.Χ. χειροτονείται από τον Ευσέβιο Καισαρείας πρεσβύτερος και σε ηλικία 40 ετών εκλέγεται Επίσκοπος Καισαρείας. Τώρα είχε να αντιμετωπίσει την επικίνδυνη αίρεση του Αρειανισμού και του Αρειανού Αυτοκράτορα Ουάλη και υπερασπίζεται ο,τι είχε θεμελιώσει η Α Οἰκουμενική Σύνοδος. Είναι πολύ χαρακτηριστικός ο διάλογος του Μ. Βασιλείου με τον ύπαρχο Μόδεστο, απεσταλμένο του αιρετικού αυτοκράτορα. Όταν ο Μόδεστος τον απείλησε με δήμευση της περιουσίας του, εξορία, βάσανα και θάνατο, ο Άγιος απάντησε: «Περιουσία δεν έχω εκτός από αυτά τα τρίχινα και φτωχά ενδύματα. Την εξορία δεν τη φοβούμαι, γιατί θα έχω πατρίδα μου κάθε τόπο στον οποίο θα με ρίξουν. Τα βασανιστήρια δεν θα με λυγίσουν, γιατί το σώμα μου είναι ήδη ασθενικό και δεν θα αντέξει για πολύ. Και ο θάνατος μάλλον θα είναι για μένα ευεργεσία, γιατί θα με φέρει γρηγορότερα κοντά στο Θεό».

Έργο ζωής και σημαντικός σταθμός στην πορεία του αποτελεί η ίδρυση και λειτουργία ενός κοινωνικού φιλανθρωπικού συστήματος, της Βασιλειάδας, πρότυπου κέντρου περί-θαλψης και φροντίδας ανθρώπων που είχαν ανάγκη. Ο Μέγας Βασίλειος έκανε όλο το έργο της φιλανθρωπίας δίνοντας το παράδειγμα με προσωπική διακονία, μοιράζοντας την περιουσία του στους φτωχούς και μένοντας με ένα τριμμένο ράσο και λίγα βιβλία.

Καταπονημένος από την ασκητική του ζωή και την πολυποίκιλη δράση του, φεύγει για την αιώνια πατρίδα σε ηλικία 49 ετών την 1η Ιανουαρίου του 379 μ.Χ. Πλήθη λαού ακόμη και ειδωλολατρών συρρέουν για να προσκυνήσουν το άγιο λείψανο.

Μας άφησε τεράστιο σε μέγεθος και σημασία θεολογικό του έργο. Διακήρυξε την ενότητα της Αγίας Τριάδος και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους δογματικούς θεολόγους. Τα έργα του διακρίνονται σε δογματικά, ασκητικά, ομιλίες και 365 επιστολές.

***

1. Γιατί δεν έχει καμία σχέση η παγκοσμιοποιημένη και εμπορευματοποιημένη παρουσίαση του Αϊ-Βασίλη (η Santa Claus) με την αγιασμένη μορφή του Μεγάλου Βασιλείου; Μπορείτε να επισημάνετε τις βασικές διαφορές τους; (...)

Ο Μέγας Βασίλειος...

• Εἶναι πρόσωπο της άσκησης: λεπτός, ολιγαρκής, με μακριά και μαύρη γενειάδα, αφού δεν πρόλαβε να γεράσει, και όχι πρόσωπο της καλοπέρασης: ευτραφής και ροδοκόκκινος.
• Ἔρχεται από την Καισάρεια της Καππαδοκίας και όχι από τη Λαπωνία της Φιλανδίας η από την Ολλανδία η άλλες χώρες της Δύσης, όπως παρουσιάζεται για καθαρά εμπορικούς σκοπούς διαφήμισης και προώθησης προϊόντων (Coca Cola).
• Διακρινόταν όχι για το προσόν της προώθησης των εμπορευμάτων αλλά για την αγιότητα του βίου του, τη δύναμη του πνεύματός του. Υπήρξε πανεπιστήμονας της εποχής του, μέγας διδάσκαλος και απαράμιλλος παιδαγωγός, οικουμενικός διδάσκαλος.
• Ποτέ του δεν μοίρασε δώρα στα παιδιά, εφήμερα και κάποτε επιβλαβή, αλλά τους έδινε πάντοτε την απέραντη αγάπη του, τα αγαθά της παιδείας και την ευλογία του. Και έτσι κάνει πάντα όχι μια φορά μόνο το χρόνο, αλλά κάθε φορά που τον επικαλούνται.
• Δέν πετάει με έλκηθρα και ταράνδους στον αέρα, πράξη μαγική, αλλά καταπολεμά με τα συγγράμματά του τέτοια μαγικά και μη ορθόδοξα στοιχεία.
• Ἦταν άγαμος και δεν χρειάστηκε ποτέ τη βοήθεια της γυναίκας του, για να μοιράσει τα δώρα, όπως ακούστηκε πρόσφατα!
• Ἡ πραγματική μίμηση του Αγίου είναι γνώση και μίμηση της ζωής και του έργου του και όχι μεταμφίεση με τη στολή του και συμμετοχή σε εκδηλώσεις που γελοιοποιούν και ασεβούν στην αγία μορφή του.

2. Μελετώντας τη ζωή και το έργο του Μ. Βασιλείου τι μηνύματα αφήνει σε μας σήμερα; (...)

• Τή βαθιά, άρτια και ουσιαστική μόρφωσή του. Δούλεψε σκληρά για να καλλιεργήσει τα χαρίσματα του Θεού και να αποκτήσει τη σοφία του κόσμου. Αγαπούσε ιδιαίτερα τα αρχαία ελληνικά γράμματα αλλά εκείνο που σε όλη του τη ζωή δεν παραμέλησε ποτέ ήταν η μελέτη της Αγίας Γραφής, η γνώση και η τήρηση του θελήματος του Θεού.
• Τή συνεπή, αγωνιστική, αγία ζωή του. «Η ζωή του υπήρξε φθεγγομένη και σιωπώσα παραίνεσις» (Αγ. Γρηγόριος Θεολόγος). Δηλαδή η ζωή του μιλούσε από μόνη της. Ήταν η πιο πειστική συμβουλή.
• Τήν πίστη και την αγάπη του στο Χριστό. Θυσίασε τα πάντα για να έχει το Χριστό!
• Τήν κοινωνική και φιλανθρωπική του δράση, δίνοντας προσωπικό παράδειγμα αυταπάρνησης και προσφοράς, κάνοντας την αγάπη πράξη.
• Τή θαρραλέα ομολογία και υπεράσπιση της ορθοδόξου πίστεώς μας.

Ας ακούσουμε και μερικά από τα σπουδαία μηνύματά του, όπως τα βρίσκουμε στο πλήθος των έργων του:

«Αν χάσουμε χρήματα, μπορούμε και πάλι να τα αποκτήσουμε, αν όμως χάσουμε το χρόνο μας, δεν μπορούμε να τον ξαναβρούμε».

«Σε κάθε μας επίδοση ας προηγείται η πίστη στο Θεό και ας ακολουθεί η αισιοδοξία…»

«Η τίμια εργασία ωφελεί τον άνθρωπο σωματικά και πνευματικά»

«Αν δεν θεωρείς τον εαυτό σου αξιόλογο και σπουδαίο, τότε είσαι ταπεινός. Με την ταπείνωση το μηδέν γίνεται το παν. Χωρίς ταπείνωση το παν γίνεται μηδέν».

***

Στο ξεκίνημα της καινούργιας χρονιάς στέκει να μας υποδεχθεί ο Μ. Βασίλειος. Είναι πράγματι ο ιδανικότερος οδηγός. Η φωνή του αληθινή, γιατί είναι Άγιος. Πειστική, γιατί την απέδειξε με τη ζωή του. Ας τον παρακαλέσουμε θερμά να μας εμπνέει και να μας καθοδηγεί στο δρόμο της χριστιανικής ζωής και της αγάπης στο Θεό και στο συνάνθρωπο.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ο Μέγας Βασίλειος πρότυπο σοφίας, αγιότητος και αγάπης στο Θεό και στον πλησίον.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α’. Μικρή Εἰσαγωγή

Παιδιά, χρόνια πολλά!... Εὐλογημένος ὁ καινούργιος χρόνος!...

Αὐτές τίς μέρες πού μεταξύ μας ἀνταλλάσσουμε εὐχές γιά τόν νέο χρόνο, θυμήθηκα μιά μικρή ἱστορία, πού εἶχα διαβάσει κάποτε. Τήν ἀντέγραψα καί θά σᾶς τή διαβάσω...

«Λίγες μέρες μετά τά Χριστούγεννα ἕνα ἀγόρι βάδιζε μέ πολλή δυσκολία σ᾿ ἕναν ἀπό τούς πολυσύχναστους δρόμους τοῦ Σάν Φραντσίσκο (ΗΠΑ), σέρνοντας ἕνα ὁλοκαίνουργο καί γεμᾶτο φῶς βαγονάκι. Στό βαγονάκι ὑπῆρχε ὡς ἐπιβάτης... ἕνα μικρό νήπιο. ῏Ηταν μιά εἰκόνα τοῦ Νηπίου ᾿Ιησοῦ ἀπό τή φάτνη, ἡ ὁποία εἶχε στηθεῖ τίς μέρες τῶν Χριστουγέννων σέ γειτονικό Ναό τῆς πόλεως. ῾Η μητέρα τοῦ ἀγοριοῦ, μόλις ἀντιλήφθηκε τί ἔκανε ὁ γιός της, ἔτρεξε πρός τό μέρος του καί τόν ἐπέπληξε αὐστηρά, διότι κυκλοφοροῦσε στόν ἐπικίνδυνο δρόμο καί, κυρίως, διότι πῆρε ἀπό τό Ναό τήν εἰκόνα τοῦ Νηπίου ᾿Ιησοῦ.

«Μά, μητέρα», διαμαρτυρήθηκε τό ἀγόρι μέ ὀρθάνοιχτα τά λαμπερά του μάτια, «ὑποσχέθηκα στό Νήπιο ᾿Ιησοῦ τοῦτο· ῎Αν μοῦ χάριζε ὡς Χριστουγεννιάτικο δῶρο ἕνα ὄμορφο βαγονάκι, ὁ πρῶτος πού θά ᾿μπαινε σ᾿ αὐτό γιά μιά βόλτα θά ᾿ταν αὐτό τό ῎Ιδιο»!...

Θέλω νά μοῦ πεῖτε, ὅμως, γιατί ἄρχισα μέ αὐτή τήν ἱστορία σήμερα.

- Μήπως ὁ μικρός Χριστός ἔκανε καί σέ μᾶς κάποιο βαγονάκι δῶρο...;

- Ἀρκετά πετυχημένες οἱ ἀπαντήσεις σας. Τό «βαγονάκι» πού μᾶς χάρισε καί πάλι δῶρο ὁ Χριστός, εἶναι ὁ καινούργιος χρόνος! Ὁλοκαίνουργο, γεμᾶτο φῶς, ὄνειρα, ἐλπίδες, εὐχές! Μπαίνουμε μέσα καί προχωροῦμε! Ποῦ μᾶς πάει; Τί θά βροῦμε μπροστά μας;... Δέν τό ξέρουμε!

- ῞Ομως, πῶς θά γίνει ἐπιτυχημένο τό ταξίδι μας, ὥστε νά φτάσουμε κοντά Του;...

῾Η μικρή ἱστορία πού ἀκούσαμε, κρύβει τό μυστικό τῆς ἐπιτυχίας. Τό καταλάβατε;

- Στό βαγονάκι τοῦ νέου χρόνου νά βάλουμε πρῶτο ἐπιβάτη καί ὁδηγό μας τό Νήπιο ᾿Ιησοῦ Χριστό! Γιατί αὐτό τό Νήπιο τῆς Βηθλεέμ εἶναι ὁ ἄχρονος Θεός μας. Ὁ ἐξουσιαστής καί κυβερνήτης τοῦ χρόνου! Θά Τοῦ δώσουμε τήν πρώτη θέση στό χρόνο πού ἀνοίγεται μπροστά μας!

Καί θά κάνουμε σήμερα πιό στενή τή γνωριμία μαζί Του. Θά γνωρίσουμε τόν Μεγάλο ἐπιβάτη τοῦ βαγονιοῦ μας πού εἶναι φίλος μας καί Θεός μας. Θά μιλήσουμε γιά τά παιδικά χρόνια τοῦ Ἰησοῦ!

Β’. Ἁγιογραφική Διήγηση (Λουκ. β´ καί Ματθ. β´)

Γιά τά παιδικά χρόνια τοῦ Χριστοῦ μᾶς πληροφοροῦν μέ λίγα ἀλλά πολύ διαφωτιστικά λόγια οἱ Εὐαγγελιστές Λουκᾶς καί Ματθαῖος. Ἀπό τή Βάπτισή Του, στά τριάντα Του χρόνια, ἀρχίζει ἡ δημόσια ζωή τοῦ Κυρίου μας ἀφοῦ πρίν ἀπό τήν ἡλικία αὐτή δέν ἐπιτρεπόταν στούς ᾿Ιουδαίους νά γίνονται διδάσκαλοι.

• Ὅταν συμπληρώθηκαν ὀκτώ μέρες ἀπό τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἔγινε ἡ «περιτομή» τοῦ Παιδίου. Καί ἔδωσαν σ᾿ αὐτό τό ὄνομα «᾿Ιησοῦς», πού σημαίνει ὁ Θεός Σωτήρας! ᾿Ιησοῦς! Τό πιό μεγάλο καί ἀγαπημένο ὄνομα στόν οὐρανό καί στή γῆ.

• Οἱ μέρες κυλοῦν καί τό Νήπιο τῆς Βηθλεέμ μεγαλώνει. Εἶναι τώρα 40 ἡμερῶν. Ἡ Παναγία Μητέρα Του καί ὁ προστάτης Του ᾿Ιωσήφ τό ὁδηγοῦν στό Ναό τοῦ Σολομώντα στά ῾Ιεροσόλυμα! Ἐκεί τούς ὑποδέχεται ὁ Γέροντας Συμεών, ὁ ὁποῖος καί λαμβάνει τό θεῖο βρέφος στήν ἀγκαλιά του καί προφητεύει μέ τό φωτισμό τοῦ Θεοῦ τί θά συμβεῖ στό Παιδί καί στήν μητέρα Του, τήν Παναγία. Προφητική ὑποδοχή στόν Κύριο καί Σωτήρα μας! Τό γεγονός αὐτό ἑορτάζει ἡ ᾿Εκκλησία μας στίς 2 Φεβρουαρίου μέ τήν ἑορτή τῆς ῾Υπαπαντῆς τοῦ Κυρίου (ὑπαπαντή = ὑποδοχή).

• Δέν ἄργησε ὅμως νά φανεῖ ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων ἀπό τήν νηπιακή ἀκόμα ἡλικία τοῦ Χριστοῦ μας! Ὁ ἐχθρός Διάβολος ἐχθρικά εἶδε τόν ἐρχομό Του στή γῆ καί βάλθηκε ἀπό τήν ἀρχή νά Τόν ἀφανίσει! Νά ματαιώσει τό ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων!

—Σφαγή ὅλων τῶν ἀγοριῶν τῆς Βηθλεέμ ἀπό δύο ἐτῶν καί κάτω, σφυρίζει στό αὐτί τοῦ Βασιλιᾶ τῆς ᾿Ιουδαίας ῾Ηρώδη! Ἀνάμεσά τους σίγουρα θά σφαχτεῖ καί ὁ Μεσσίας!

Καί τό θεῖο Βρέφος; Πῶς σώθηκε;

—Σάν προσφυγόπουλο, στήν εἰδωλολατρική Αἴγυπτο!

Μεσάνυχτα! Καί ῎Αγγελος Κυρίου ξυπνάει τόν ᾿Ιωσήφ!

—Σήκω, ᾿Ιωσήφ! «Παράλαβε τό παιδίον καί τήν μητέρα αὐτοῦ καί φεῦγε εἰς Αἴγυπτον»! Καί μεῖνε ἐκεῖ ἕως ὅτου σοῦ πῶ νά ξαναγυρίσεις! Γιατί ὁ ῾Ηρώδης θέλει νά θανατώσει τόν μικρό ᾿Ιησοῦ!

Φοβερή ἡ εἴδηση! Πῶς ξεσηκώθηκαν μέσα στή νύχτα! Πῶς ἑτοίμασαν γρήγορα-γρήγορα τά ἀναγκαῖα τους πράγματα, τά φόρτωσαν στό γαϊδουράκι τους καί ξεκίνησαν!... Σίγουρα θά πῆραν μαζί τους καί τά πολύτιμα δῶρα τῶν Μάγων! Νύχτα ξεκίνησαν καί κρυφά γιά τό πολυήμερο ταξίδι! Ὁ Θεός πρόσφυγας! Πῶς νά τό χωρέσει ὁ νοῦς! ῾Η ῾Αγία Οἰκογένεια προχωρεῖ στό ἄγνωστο! Ποῦ θά μείνουν; Πῶς θά ζήσουν ἐκεῖ;!... Αὐτό θά πεῖ πίστη καί ἐμπιστοσύνη καί ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ!...

Φεύγουν, λοιπόν, καί ἀφήνουν πίσω τους τήν Βηθλεέμ καί τόν αἱμοσταγή Ἡρώδη νά ἑτοιμάζεται γιά νά πραγματοποιήσει τό σατανικό σχέδιο τῆς σφαγῆς τόσων καί τόσων ἀθώων νηπίων!

῎Ω! Τί ἔγινε τότε στή μικρή πόλη τῆς Βηθλεέμ καί στά περίχωρά της! «Θρῆνος καί κλαυθμός καί ὀδυρμός πολύς...»! ῞Οπως εἶχε προφητέψει ὁ προφήτης ῾Ιερεμίας! Αὐλάκια τό αἷμα στά περίχωρά της! Οἱ πρῶτοι ἀθῶοι Μάρτυρες γιά τόν Χριστό! (14.000 περίπου, πού τούς γιορτάζει ἡ ᾿Εκκλησία μας στίς 29 Δεκεμβρίου).

Καί ὁ Σωτήρας μας; Πρόσφυγας στήν Αἴγυπτο,μέ τήν Παναγία μητέρα Του καί τόν Ἰωσήφ. Πόσα χρόνια ἔμειναν ἐκεῖ; Δέν ξέρουμε. Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος μᾶς λέει, ἕως ὅτου πέθανε ὁ ῾Ηρώδης (μέ φριχτό θάνατο). Τότε ῎Αγγελος Κυρίου πάλι εἰδοποιεῖ τόν ᾿Ιωσήφ νά γυρίσουν στήν πατρίδα τους! Φόρτωσαν πάλι τό γαϊδουράκι καί πῆραν τό δρόμο τοῦ γυρισμοῦ! Ὁ μικρός ᾿Ιησοῦς, παιδάκι πιά, ἀρκετό δρόμο θά τόν ἔκανε μέ τά ποδαράκια Του! Γύριζαν χαρούμενοι στήν πατρίδα. Καί μέ συμβουλή τοῦ Ἀγγέλου πῆγαν καί κατοίκησαν στή Ναζαρέτ τῆς Γαλιλαίας, ὅπου βασίλευε ὁ πιό μαλακός γιός τοῦ ῾Ηρώδη, ὁ Ἀντίπας. Στή Ναζαρέτ πέρασε τά παιδικά καί νεανικά Του χρόνια ὁ Κύριός μας. Γι᾿ αὐτό καί τόν ὀνόμασαν Ναζωραῖο. ῎Ετσι πραγματοποιήθηκε ἡ προφητεία, ὅτι «Ναζωραῖος κληθήσεται».

• ῾Η Ναζαρέτ ! ῞Ενα ἄσημο χωριό! ῞Ενα σπιτάκι της ταπεινό στέγασε ᾿Εκεῖνον, πού δέ χωροῦν οἱ οὐρανοί! Δέν ἔζησε ὁ Κύριός μας, ὁ Βασιλιάς τῶν ὅλων σέ ἀνάκτορο, μέ εὐρύχωρα δωμάτια καί πλούσιες ἐπιπλώσεις! Δέν φοροῦσε ροῦχα, μάρκες ἀκριβές! Οὔτε ἔτρωγε φαγητά στίς νόστιμες ποικιλίες πού τά ἔχουμε σήμερα! ῞Ολα ἁπλοϊκά. Σάν σ᾿ ἕνα χωριό, πρίν 2.000 χρόνια! Καί μάλιστα κάτω ἀπό τή σκλαβιά τῶν Ρωμαίων! ῞Ενα σπιτάκι φτωχικό, μαζί μέ τό ἐργαστήρι τῆς ξυλουργικῆς τοῦ ᾿Ιωσήφ!...

Σπιτάκι ὅμως πού ἔλαμπε ἀπό καθαριότητα καί τάξη! Γεμᾶτο φῶς, γαλήνη, ἀγάπη, εἰρήνη, εὐλογία οὐράνια! Κατοικοῦσε μέσα σ᾿ αὐτό, σάν Παιδί, ὁ ἴδιος ὁ Θεός! Πόσο τό ζήλεψαν ὅλες οἱ οἰκογένειες μέσ᾿ στούς αἰῶνες! Νά εἶχε κάθε σπίτι, παλάτι ἤ καλύβι αὐτή τήν εὐτυχία!

• Ὁ μικρός ᾿Ιησοῦς! Τό αἰώνιο πρότυπο γιά κάθε παιδί!...

Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς μᾶς πληροφορεῖ ὅτι τό «Παιδίον» αὐτό, ἐκεῖ στή Ναζαρέτ, μεγάλωνε καί ψήλωνε καί δυνάμωνε στό σῶμα, ἀλλά γινόταν συγχρόνως δυνατό καί στό πνεῦμα καί στό νοῦ! Οὔτε σέ Σχολεῖα, οὔτε σέ Πανεπιστήμια σπούδασε! ῾Η θεϊκή Χάρη τό δυνάμωνε καί τό ὁδηγοῦσε σέ κάθε ἀρετή! Φωτεινή ἡ παρουσία Του καί σέ ὅλα χαριτωμένη καί ἁγία ἡ συμπεριφορά Του, ὅλο καί περισσότερο ὅσο μεγάλωνε! (Λουκ. β´ 40).

Γ´.Επεξεργασία

Ποιός μπορεῖ νά φανταστεῖ τή συμπεριφορά τοῦ Κυρίου μας σάν Παιδί 10, 11, 12 χρόνων;! Παιδί ὑποδειγματικό! Μοναδικό μέσ᾿ στούς αἰῶνες! Μέ ὅλη ἐπάνω Του τήν ὀμορφιά καί τή φωτεινότητα τῆς καθαρῆς καί ἀναμάρτητης ζωῆς Του! Εὐωδίαζε, μέ εὐωδία οὐράνια, παντοῦ καί πάντα!

• Καί κατ’ ἀρχήν, τί ὑπομονή, ἔδειξε στίς θλίψεις, στή φτώχεια, τί προθυμία στίς δουλειές. Πολύ μικρός ἀκόμη ὁ Κύριός μας, ἔγινε πρόσφυγας. Βιαστικά ἔφυγε ἡ ἁγία Οἰκογένεια γιά τήν Αἴγυπτο μπροστά στή μανία τοῦ Ἡρώδη, μαζεύοντας τά λιγοστά τους ὑπάρχοντα. Καί σέ λίγα χρόνια πάλι, τό κοπιαστικό ταξίδι τῆς ἐπιστροφῆς. Στή Ναζαρέτ ὅπου ἔμειναν, φτωχικά ἔζησαν. Καί πόσο βοήθησε ὁ Ἰησοῦς τόν προστάτη του Ἰωσήφ στό ξυλουργεῖο, γιά νά ζήσουν. Κι ὅλα αὐτά τά πέρασε ὁ Χριστός χωρίς γκρίνιες καί κλάματα ἀνυπομονησίας.

- Αὐτό ἐμᾶς, παιδιά, σήμερα τί μᾶς διδάσκει;

Μᾶς διδάσκει ἀφ’ἑνός νά δεχόμαστε μέ εἰρήνη τίς δυσκολίες καί τίς δοκιμασίες πού ἐπιτρέπει ὁ Θεός στή ζωή μας καί στήν οἰκογένειά μας καί νά δείχνουμε τήν ἀπαραίτητη ὑπομονή.

Καί ἀφ’ ἑτέρου νά μήν κουράζουμε τούς γονεῖς μας μέ γκρίνιες, μουρμουρητά καί πείσματα. Ἀλλά πρόθυμα καί χαρούμενα νά τούς βοηθοῦμε στίς διάφορες ἐργασίες τους. Ἔτσι μέ τήν ἐργατικότητά μας καί τήν προθυμία μας θά τούς ξεκουράζουμε ἀπό τό βάρος τῶν εὐθυνῶν καί τῶν κόπων πού βαστάζουν.

- Ἐκτός ὅμως ἀπό τήν προθυμία καί τήν ὑπομονή στίς δουλειές, ὁ Κύριος ἦταν ἀπολύτως ΥΠΑΚΟΥΟΣ στούς γονεῖς Του. Τούς ἄκουγε σέ ὅλα. Δέν ἔβγαζε γλώσσα ἀντιλογίας οὔτε ἀντιδροῦσε στίς συμβουλές τους, ὥστε νά τούς πικραίνει.

Μπορεῖτε, παιδιά, νά ἀναφέρετε κάποια παραδείγματα, ὅπου θά φαίνεται ἡ ὑπακοή στούς γονεῖς μας;

- (......) Νά μιλήσουν τά παιδιά...

- Ἀλλά καί κάτι ἄλλο: Παρά τίς δουλειές τοῦ σπιτιοῦ καί τοῦ ξυλουργείου, στίς ὁποῖες τόσο βοηθοῦσε, δέν ἀμελοῦσε τήν προσευχή. Ἀντίθετα, πόσο λαχταροῦσε νά μιλᾶ μέ τόν οὐράνιο Πατέρα Του. Μέ τί θέρμη προσευχόταν! Χωρίς χασμουρητά, χωρίς νά βαριέται ἤ νά χαζεύει γύρω-γύρω, σάν νά κάνει ἀγγαρεία...

Κι ἐμεῖς, βλέποντας τό ἅγιο παράδειγμα τοῦ μικροῦ Χριστοῦ μας, πῶς θά προσευχόμαστε ἀπό σήμερα;

- (......) Νά μιλήσουν τά παιδιά...

Ἐπίσης, καί πρός τούς ἄλλους ἀνθρώπους, πού δέν ἦταν τοῦ σπιτιοῦ, καί στά παιδιά τῆς πόλης ἡ συμπεριφορά Του ἦταν ἄψογη. Εἴχε ἀγάπη σέ ὅλους. Κανέναν δέν κορόιδευε καί δέν στενοχωροῦσε. Ἦταν εὐγενής, καλοσυνάτος καί πρός τούς μεγαλύτερους σεβαστικός!

Αὐτό εἶναι μιά ἀφορμή νά προσέξουμε καί τή δική μας συμπεριφορά...

- (.......)

Δ´. Γύρω ἀπό τό Σύνθημα

Βλέπω μερικά παιδιά στήν ἐποχή μας νά μαζεύουν ἀπό γκοφρέτες, γαριδάκια, σοκολάτες κ.ἄ.π. μικρές φωτογραφίες ποδοσφαιριστῶν, τραγουδιστῶν... ἤ νά ἀγοράζουν σχετικές ἀφίσσες καί νά γεμίζουν μ᾿ αὐτές τά συρτάρια τους καί τά δωματιά τους!! Τούς θαυμάζουν!! Εἶναι οἱ ἥρωές τους!! Τί παγίδα! Γιατί;

—Γιατί ὅλ᾿ αὐτά ἀπομακρύνουν τά παιδιά ἀπό τό μοναδικό πρότυπό μας τόν Χριστό!

Εἶναι ὅμως καί κάποια ἄλλα παιδιά!... ῎Εξυπνα, πού δέν τά ἔχει ξεγελάσει ὁ Πονηρός!... Εἶναι κάποια παιδιά, πού δέν ἔχουν ζαλιστεῖ ἀπό τέτοιους ψεύτικους ἥρωες, πού τούς σβήνει ὁ χρόνος! ῎Εχουν ξεχωρίσει τό πρότυπό τους! ῎Εχουν διαλέξει τόν ἀγαπημένο τους ῞Ηρωα!... Τόν πρωταθλητή τους καί παντοτινό νικητή, τόν Χριστό, μέ τά ἑκατομμύρια τούς ῾Αγίους, πού Τόν ἀκολούθησαν!

- Ἐμεῖς, παιδιά, ποιόν ἥρωα, ποιό πρότυπο θά βάλουμε στή ζωή μας τώρα στήν ἀρχή τοῦ χρόνου;

Σύνθημα:

Πρότυπό μου μέσα στό χρόνο ὁ μικρός Χριστός!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Λίγες ημέρες μας χωρίζουν από τη μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων και όλα μας τη θυμίζουν: οι φωταγωγημένοι δρόμοι, τα δέντρα και οι φάτνες στις πλατείες, οι στολισμένες βιτρίνες, οι μελωδίες των επίκαιρων τραγουδιών στις αγορές και στα μέσα μαζικής ενημερώσεως. Όλα αυτά ίσως μας βοηθούν, είναι ενδεχόμενο όμως και να μας αποπροσανατολίζουν. Υπάρχει ο κίνδυνος να απορροφηθούμε από τα  επιφανειακά,  τις  αγορές, τα δώρα, τις επισκέψεις, και να χάσουμε την ουσία, να μη γιορτάσουμε Χριστούγεννα με τον Χριστό, η καρδιά μας να μην καταλάβει κάτι  βαθύτερο.
Η Εκκλησία με τις ιερές ακολουθίες της μας βοηθά να εμβαθύνουμε στο νόημα των Χριστουγέννων, που είναι ο ερχομός του Θεού στη γη για τη σωτηρία των ανθρώπων. Γι αὐτό δεν πρέπει να λείψουμε από την εκκλησία. Εκεί θ ἀκούσουμε υπέροχους ύμνους και αναγνώσματα, θα λατρεύσουμε τον Θεό μας, θα Τον ευχαριστήσουμε για την ευδοκία Του∙ το σπουδαιότερο: θα Τον  κοινωνήσουμε.
Στα Ευαγγέλια δύο είναι οι περικοπές οι σχετικές με την εορτή, οι οποίες και θ αναγνωσθούν στην εκκλησία: Λουκ. β’ 1-20: η κατά σάρκα γέννηση του Κυρίου και η προσκύνηση των ποιμένων. Ματθ. α’ 18 - β’ 12: η κατά σάρκα γέννηση του Κυρίου και η προσκύνηση των Μάγων. Ας συγκεντρώσουμε σήμερα την προσοχή μας, παιδιά, στις μορφές των Μάγων, για τους οποίους μας ομιλεί ο ευαγγελιστής  Ματθαίος.
Διαβάζουμε την περικοπή Ματθ. β’ 1-12 ήτμήμα της (κείμενο - ερμηνεία).

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ
1. Ποιός μπορεί να μας πει τι λέει η περικοπή που διαβάσαμε;  (…)

2. Τι ήταν οι Μάγοι; (...)
Βέβαια σήμερα όταν λέμε «μάγοι», εννοούμε ανθρώπους που ασχολούνται  με τη μαγεία και   τα πονηρά πνεύματα, δηλαδή όργανα του σατανά, ψυχές συνειδητά παραδομένες στο σκότος της πλάνης και της αμαρτίας. Οι Μάγοι του Ευαγγελίου δεν ήταν τέτοιοι, δεν μπορεί να ήταν τέτοιοι, διότι προσκύνησαν τον Χριστό ως σωτήρα του κόσμου. Ήταν βέβαια ιερείς και μάντεις των ειδώλων, από την Περσία η την Αραβία, που λατρευαν τον ήλιο και τ  ἀστέρια1  και ασκούσαν  επιστήμη  αναμεμιγμένη  με  δεισιδαιμονία∙  είχαν  όμως  σοφία  και  εντιμότητα  και
καλή διάθεση. Αναζητούσαν την αλήθεια. «Ερευνούσαν τα ουράνια σώματα όχι για να προλέγουν το μέλλον, αλλά για να διακρίνουν τις οδούς της θείας Προνοίας, και μελετούσαν     τα μυστικά της φύσης για να φθάσουν σε γνώση της Αλήθειας»2. Γι αὐτό και ανταποκρίθηκαν στην κλήση του Θεού.

3. Πως τους κάλεσε ο Θεός; (…)
Με το αστέρι. Παρατήρησαν ένα αστέρι στον ουρανό ασυνήθιστα λαμπρό. Και το θεώρησαν σημάδι από τον Θεό.

4. Πως όμως έβγαλαν το συμπέρασμα απ τό αστέρι ότι πρόκειται για «τον τεχθέντα βασιλέα των Ιουδαίων», όπως οι ίδιοι είπαν στα Ιεροσόλυμα;  (…)
Γνώριζαν την προφητεία του μάντη Βαλαάμ από τη Μεσοποταμία, τον οποίο είχε προσκαλέσει στην Παλαιστίνη την εποχή του Μωυσή ο Βαλάκ, βασιλιάς των Μωαβιτών ‒ λαού γειτονικού   και εχθρικού των Ισραηλιτών ‒ για να τους καταραστεί. Ο Θεός όμως τον ενέπνευσε να τους ευλογήσει. Ανάμεσα στα άλλα είπε και τα εξής: «Ανατελεί άστρον εξ Ιακώβ, αναστήσεται άνθρωπος εξ Ισραήλ και θραύσει τους αρχηγούς Μωάβ και προνομεύσει πάντας υιούς Σηθ». Δηλαδή, θ  ἀνατείλει από τους απογόνους του Ιακώβ λαμπερό Αστέρι, θα παρουσιασθεί από  τον ισραηλιτικό λαό άνθρωπος λαμπρός, ένδοξος και ακατάβλητος,  ο  οποίος  θα  συντρίψει τους αρχηγούς των Μωαβιτών, θα καταστρέψει και θα λεηλατήσει όλους τους απογόνους του Σηθ (δηλαδή όλους τους εχθρούς του λαού του Θεού, τις δυνάμεις του σκότους και τα όργανά
τους)3. Γνώριζαν λοιπόν οι Μάγοι την προφητεία του συμπατριώτη τους και προσδοκούσαν
την έλευση του Λυτρωτή του ανθρωπίνου γένους, την οποία δήλωσε αυτό το   αστέρι.
Να  πούμε ότι το αστέρι δεν ήταν φυσικό ουράνιο σώμα αλλά θεία  δύναμη, άγγελος  που πήρε τη μορφή άστρου∙ή κατ’ ἄλλη εκδοχή, η πρώτη του εμφάνιση ήταν  φυσικό  φαινόμενο που κατά θεία Πρόνοια συνέπεσε χρονικά με τη Γέννηση του Σωτήρος. Κατόπιν  όμως άγγελος Θεού. Γιατί, αν δεν ήταν υπερφυσικό φαινόμενο, πως φαινόταν την ημέρα καθοδηγώντας τους Μάγους και κατέβηκε τόσο χαμηλά, ώστε να δείχνει σαφώς το σπίτι όπου βρισκόταν «το παιδίον»;…
Όμως όλα όσα είπαμε μέχρι τώρα, ήταν απλώς βοηθητικά για να καταλάβουμε την περικοπή που διαβάσαμε. Διότι η Αγία Γραφή λέει πολλά μέσα σε λίγους στίχους. Ας έλθουμε στο κυριότερο:

5. Που έγκειται το μεγαλείο των Μάγων; Γιατί είναι αξιοθαύμαστοι και αξιομίμητοι; (…)  Πρώτα - πρώτα, σίγουρα χρόνια ανέμεναν την εκπλήρωση της προφητείας του   Βαλαάμ.
Οι καρδιές τους δεν είχαν κολλήσει στη γη, δεν ξεχάστηκαν στις απολαύσεις και τις ανέσεις. Άγρυπνες διατηρούσαν στα βάθη τους την προσδοκία του Λυτρωτή. Με τι πόθο θα κοιτούσαν τις νύχτες τον ουρανό για κάποιο ξεχωριστό σημείο που θ  ανάγγελλε τον ερχομό   Του!
Κι όταν το είδαν, πόσο θα χάρηκαν! Και ανταποκρίθηκαν. Έδειξαν μία εξαιρετική προθυμία να υπακούσουν στη φωνή του Θεού. Θαυμάζει ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Ω πίστις αδιάκριτος! Ω υπακοή υπερβάλλουσα!» Τι πίστη χωρίς ταλαντεύσεις και αμφιβολίες! Τι μεγάλη υπακοή!… Άφησαν τις οικογένειές τους, την πατρίδα τους, την  εργασία  και  τις  ασχολίες τους για ενα μακρινό, κοπιώδες και επικίνδυνο ταξίδι σε μία άγνωστή τους χώρα∙ με μόνο τους εφόδιο την πίστη στη θεό-πνευστη προφητεία, τον άγιο πόθο να προσκυνήσουν τον βασιλιά του κόσμου. Και μήπως μόνο αυτοί από τους ιερείς αστρολάτρες και τους άλλους συμπατριώτες τους είδαν το αστέρι; Αλλά δεν κινήθηκε άλλος μαζί τους. Μέσα σε πόση αδιαφορία ‒ ίσως και σαρκασμό ‒ θα ξεκίνησαν το παράτολμο, το ιερό ταξίδι   τους!
Αλλά και τι σταθερότητα και υπομονή έδειξαν στο μακρινό τους ταξίδι, το οποίο  φαίνεται ότι κράτησε αρκετούς μήνες4 . Ωστόσο η πίστη τους θα δοκιμαστεί πιο πολύ όταν θα φθάσουν στη χώρα των Ιουδαίων. Όταν το αστέρι κρύβεται, η πίστη τους δεν κλονίζεται5. Πηγαίνουν στην πρωτεύουσα του Ισραήλ, όπου θ ἀνέμενε κανείς να γεννηθεί «ο βασιλεύς των Ιουδαίων». «Κι όταν, αντί να  βρουν  μια πολιτεία που να τραντά-ζεται από τον  ενθουσιασμό  για τη γέννηση του βασιλιά της, αντικρίζουν μια πόλη απληροφόρητη, μια αδιάφορη και κοιμισμένη πόλη, δεν βουβαίνονται από τη διάψευση. Ρωτούν∙ όχι αν γεννήθηκε, αλλά που γεννήθηκε Εκείνος»6  . Ο βασιλιάς Ηρώδης ταράζε-ται και φοβάται για τον θρόνο του. Και οι
Ιεροσολυμίτες ταράζονται από φόβο μήπως ξεσπάσει επάνω τους η σκληρότητα  του  αδίστακτου βασιλιά. Δηλαδή όλοι ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους. Κανένα ενδιαφέρον για τον Μεσσία. Οι αρχιερείς και γραμματείς στο ερώτημα του Ηρώδη δείχνουν στη Βηθλεέμ. Χωρίς κανένα ενδιαφέρον κι αυτοί. Κανένα σκίρτημα. Γιατί οι καρδιές τους ήταν   νεκρές.
Οι Μάγοι ξεκινούν για τη Βηθλεέμ. Και ξεκινούν απολύτως μόνοι. Κανείς Ιουδαί-ος δεν τους ακολουθεί. Κι όμως συνεχίζουν ακλόνητοι. Και μετά απ αὐτή τη δοκιμασία ο Θεός τους χαρίζει μια μεγάλη παράκληση. Ξαναφάνηκε το αστέρι. «Ιδόντες δε τον αστέρα  εχάρησαν  χαράν μεγάλην σφόδρα» (Ματθ. β’ 10). Το αστέρι τους οδηγεί στη Βηθλεέμ και στέκεται πάνω από το σπίτι όπου «το παιδίον». Εδώ είναι η έσχατη δοκιμα-σία της πίστεώς τους: ένα φτωχόσπιτο, μια νεαρή μητέρα κι ένα μικρό παιδί∙ χωρίς κανένα εξωτερικό ίχνος βασιλικής ιδιότητας. Και όμως προσκυνούν! Ίσως θα ρωτούσε κανείς: Δεν είχαν μάτια να δουν; Και προσκυνούν, χρυσοφορεμένοι αυτοί, ένα φτωχό παιδάκι; ‒Έβλεπαν με τα μάτια της πίστεως, που τα είχαν φωτίσει άλλα θαυμαστά γεγονότα  προηγουμένως.

ΕΦΑΡΜΟΓΗ
Τι μήνυμα μας στέλνουν οι Μάγοι;  (…)
Οι Μάγοι με το μακρινό ηρωικό τους ταξίδι μας λένε να βαδίζουμε κι εμείς τον ίδιο δρόμο, της υπακοής στο θέλημα του Θεού. Όπως εκείνοι άκουσαν τη φωνή του Θεού, το αστέρι, έτσι κι εμείς. Να προσπαθούμε να πλησιάζουμε όλο και περισσότερο τον  Χριστό.
Και τι δώρα να Του προσφέρουμε;
Έργα αρετής. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας προτρέπει: Πλησίασε τον Χριστό στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας προσφέροντάς Του δώρα πολυτιμότερα από  αυτά  των  Μάγων. Αντί για χρυσό την καθαρότητα και την αρετή∙ αντί για λιβάνι το θυμίαμα της καθαρής προσευχής∙ αντί για σμύρνα το άρωμα της ταπεινοφροσύνης και  αγάπης.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Να γίνουμε, λοιπόν, παιδιά, συνοδοιπόροι των Μάγων. Όλο να πλησιάζουμε τον Χριστό και να παίρνουμε δύναμη από Εκείνον, όπως είναι και το σύνθημα του έτους. Και να μην ξεχνιόμαστε στη μακρινή Περσία η και την Ιερουσαλήμ της άνεσης και των απολαύσεων. Τώρα μάλιστα τα χριστούγεννα, που θα δούμε τον άπειρο Θεό να βρίσκεται μέσα στη φάτνη από αγάπη για μας, να έρχεται στη γη για να μας χαρίσει το ανεκτίμητο δώρο της σωτηρίας μας, ας γεμίσει  η  καρδιά μας με ευγνωμοσύνη και ας πάρουμε αποφάσεις για μια άλλη ζωή. Να μας αξιώσει ο Θεός.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Συνοδοιπόροι των Μάγων στον δρόμο προς τη  Βηθλεέμ.

[1] Πρβλ. το απολυτίκιο της εορτής: «οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες».
[2] Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, τόμ. 4ος: Δεκέμβριος, εκδ. Ίνδικτος, Αθήναι 2005, ΚΕ’, σελ. 283.
[3] Ἀριθ. κδ’ 17. Για την ωραία και διδακτική ιστορία του Βαλαάμ βλ. Ἀριθ., κεφ. κβ’-κδ’.
[4] Οι Μάγοι πρέπει να προσκύνησαν τον Κύριο κατά τη διάρκεια του δεύτερου έτους της ανθρώπινης ζωής Του. Γι  αὐτό και ο
Ηρώδης, ο οποίος είχε εξακριβώσει από αυτούς τον χρόνο κατά τον οποίο είχε φανεί το αστέρι που ανήγγειλε τη γέννησή Του (Ματθ. β’ 7), διέταξε κατόπιν να σφαγούν τα νήπια στην περιφέρεια της Βηθλεέμ «από διετούς και κατωτέρω» (στιχ. 16).
[5] Κατά μία άποψη καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού τους δεν είχαν δει το αστέρι∙ ή κατ΄ άλλη άποψη εξαφανίστηκε τουλάχιστον πριν φθάσουν στην Ιερουσαλήμ.
[6] Πρός τήν ΝΙΚΗΝ 1998, 490.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α´. Μικρή εἰσαγωγή
Χριστούγεννα!
—Τί σημαίνει, ὄμως παιδιά, ἡ λέξη Χριστούγεννα;
῞Οτι γεννήθηκε ὁ Χριστός καί Θεός μας..!
Μπορεῖ νά συλλάβει ὁ μικρός μας νοῦς αὐτό τό μέγα θαῦμα καί μυστήριο; ῾Ο ἄναρχος Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ νά φοράει τήν ἀνθρώπινη σάρκα καί νά γεννιέται στή γῆ ὡς ἄνθρωπος! Σάν ἕνα μικρό καί ἀδύνατο βρέφος, ὁ Παντοδύναμος καί Δημιουργός τῶν πάντων Θεός!
῾Η Γέννηση τοῦ Χριστοῦ μας χώρισε τήν ῾Ιστορία τῆς ἀνθρωπότητας στά δύο· «πρό Χριστοῦ» καί «μετά Χριστόν»! Πρό Χριστοῦ, σκοτάδι, ἁμαρτία καί εἰδωλολατρία. Μετά Χριστόν, φῶς, εἰρήνη, χαρά, ἐλπίδα...!

Β’. Ἁγιογραφική Διήγηση (Λουκ. β´ 1-20).
Νύχτα ἔφτασε στή Βηθλεέμ τῆς ᾿Ιουδαίας, ὁδοιπορώντας 4 μέρες, ἀπό τή Ναζαρέτ τῆς Γαλιλαίας, ὁ δίκαιος ᾿Ιωσήφ μέ τήν Παρθένο Μαρία, ἕτοιμη νά φέρει στόν κόσμο τό θεῖο Βρέφος! Γιατί αὐτό τό κουραστικό ταξίδι;
῾Η ῾Ιστορία λέει: γιά νά ἀπογραφοῦν, στήν πρώτη ἀπογραφή, πού διέταξε ὁ μέγας αὐτοκράτορας τῆς Ρώμης Καίσαρας Αὔγουστος. Καθένας ἔπρεπε νά πάει στόν τόπο τῆς καταγωγῆς του. Κι ὁ ᾿Ιωσήφ ἔπρεπε νά δηλώσει τά οἰκογενειακά του στοιχεῖα στήν πόλη τοῦ Δαβίδ, τή Βηθλεέμ. ῾Η Ρώμη ἤθελε νά ξέρει πόσους ὑπηκόους ἔχει στήν κυριαρχία της, γιά νά ὁρίσει ἀνάλογα καί τή φορολογία.
Ἔτσι καί στή μικρή Βηθλεέμ κόσμος πολύς κατέφτασε γιά τό σκοπό τῆς ἀπογραφῆς! Κίνηση μεγάλη στά μαγαζιά καί τούς δρόμους. Εὐκαιρία γιά τά πανδοχεῖα καί τά σπίτια νά νοικιάζουν ὅσο κι ὅσο τά δωμάτιά τους στούς ξένους. Καί νά πού ὁ ᾿Ιωσήφ μέ τήν Παρθένο Μαρία τά βρίσκουν ὅλα γεμᾶτα! Καμμιά πόρτα δέν ἄνοιξε γι᾿ αὐτούς! Δέν ἔδειχναν, βλέπετε, καί πλούσιοι, γιά νά τούς προτιμήσουν! ᾿Αφιλόξενη ἡ γῆ γιά τόν Δημιουργό της!... Κλειστές οἱ καρδιές καί ψυχρές γιά τόν Βασιλέα τῶν ὅλων!...
Καί νά... ὁ στάβλος! ῎Αν ξέρατε πῶς ἦταν ὁ χωριάτικος στάβλος ἐκείνου τοῦ καιροῦ, δάκρυα θά ἔρχονταν στά μάτια σας! Βρωμιά, ὑγρασία, σκοτάδι, κοπριά, ζῶα ἐδῶ - ἐκεῖ νά κοιμοῦνται καί νά μουγκρίζουν!... ᾿Εδῶ, λοιπόν, βρῆκαν οἱ ἄνθρωποι νά ὑποδεχτοῦν τόν Θεό καί Σωτήρα τους!... ᾿Εκεῖνον πού ἔχει ὑπέρλαμπρο θρόνο τά Χερουβείμ καί ἐξουσιάζει τά σύμπαντα;!... Ναί· ἐδῶ!
Καί γεννήθηκε, παιδιά, μέσα στό στάβλο τῆς γῆς ἐκείνη τή νύχτα ὁ Χριστός μας! Μέσα στό παχνί (τή μόνη καθαρή γωνίτσα) μέ τ᾿ ἄχυρα, πού ᾿τρωγαν τά ζῶα, τοῦ ἔστρωσε κούνια ἀχυρένια ἡ Θεομάνα Κόρη!
Ἐκεῖνο τό παχνί, λούσθηκε στό φῶς ἀπ᾿ τήν οὐράνια ᾿Ανατολή, τό θεῖο Βρέφος!
῎Αστραψαν τ᾿ ἄχυρα! Τά ζῶα ξύπνησαν ἡμερωμένα καί βάλθηκαν νά ζεσταίνουν μέ τά χνῶτα τους τόν Δημιουργό τους!.. ᾿Αγάλλεται ἡ Παρθένος καί «μεγαλύνει τόν Κύριον»! Σκύβει ταπεινά ὁ ᾿Ιωσήφ καί προσκυνᾶ τόν Θεό του πού ἔγινε ἄνθρωπος! Μέ σεβασμό καί εὐλάβεια παραστέκει τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ!... Πῶς μέ μιᾶς ὁ στάβλος φάνταξε πρωτόφαντο παλάτι; Ἀλλά ἔτσι συμβαίνει πάντα, ὅπου γίνεται δεκτός ὁ Χριστός!
῎Εξω κανείς δέν ἔχει πάρει εἴδηση! Δέν ἦταν ἄξιος ἐκεῖνος ὁ κόσμος νά δεῖ τό μέγα θαῦμα!
῎Αν ἤξεραν τά πανδοχεῖα καί τά σπίτια τί ἔχασαν, πού δέ δέχτηκαν τή Βασίλισσα τῶν Οὐρανῶν!...
῞Ομως, κάπου κοντά σ᾿ αὐτούς τούς ἀδιάφορους ἀνθρώπους, πού ᾿χαν τό νοῦ τους στά κέρδη, τά δηνάρια καί τήν καλοπέραση, ἔξω στά λιβάδια καί στίς πλαγιές ἦταν καί κάποιοι ἄλλοι! ῏Ηταν ἁπλοί αὐτοί καί ταπεινοί! Ποιμένες, πού περνοῦσαν τή ζωή τους στά βουνά καί στά λιβάδια, βόσκοντας τά κοπάδια τους. ῞Ησυχοι ἄνθρωποι. ῎Ακακοι· Πού πρόσμεναν κι ἐπιθυμοῦσαν καί ζοῦσαν μέ τό ὅραμα γιά τόν ἐρχομό τοῦ Μεσσία! Τοῦ Σωτήρα τοῦ κόσμου! Τίς προφητεῖες γι᾿ Αὐτόν τίς εἶχαν ἀκούσει πολλές φορές. Τίς ἤξεραν καλά· καί τίς θύμιζε ὁ ἕνας στόν ἄλλο τά βράδια, καθώς φύλαγαν τά πρόβατά τους κάτω ἀπό τ᾿ ἄστρα! Κι οἱ πιό νέοι ψαλμούς τοῦ Δαβίδ γιά τόν Μεσσία ἔπαιζαν γλυκά στή φλογέρα τους. Ποῦ νά τό ἤξεραν!... Καί νά! ᾿Απίστευτο κι ἀπρόσμενο! Σ᾿ αὐτούς πρωτόρχεται τό μέγα μήνυμα! Αὐτούς ἀξιώνει ὁ Θεός πρώτους προσκυνητές τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ Του! Καί τῆς χαρᾶς τό μήνυμα ῎Αγγελοι τούς τό φέρνουν!
Ξαφνιάστηκαν! Θαμπώθηκαν! ῾Η νύχτα πῆρε γύρω τους λάμψη οὐράνια! Σάν νά κατέβηκε μπροστά τους ὁ οὐρανός! ῎Αγγελος φωτεινός στά μάτια τους ξαστράφτει καί νιώθουν «φόβον μέγαν»! ῎Εντρομοι σκύβουν μπρός στόν ᾿Αρχάγγελο Εὐαγγελιστή!
—«Μή φοβεῖσθε»! τούς καθησυχάζει! «᾿Ιδού γάρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην»! Σᾶς φέρνω εἴδηση μεγάλης χαρᾶς! Χαρᾶς ἀπέραντης γιά ὅλον τό λαό! ᾿Αφοῦ γεννήθηκε σήμερα γιά σᾶς ὁ Σωτήρας πού περιμένατε! Χριστός ὁ Κύριος! Στήν πόλη τοῦ Δαβίδ!
Οἱ ποιμένες σκίρτησαν. Θυμήθηκαν ὅτι ἔτσι εἶχε προφητέψει ὁ Μιχαίας. ῞Οτι στή Βηθλεέμ θά γεννηθεῖ ὁ Μεσσίας (Σωτήρας Χριστός). Ποιός μπορεῖ νά φανταστεῖ τί ἔνιωσαν ἐκείνη τή στιγμή! Μά δέν μπόρεσαν· δέν πρόλαβαν νά ποῦν λέξη! ῎Αλλο θέαμα ὑπερκόσμιο καί ἀποκαλυπτικό ἀνοίγεται μπροστά τους! Οἱ οὐρανοί χύνονται στή γῆ καί πανηγυρίζουν.
᾿Αναρίθμητοι ῎Αγγελοι ἀνεβαίνουν, κατεβαίνουν μέσα σέ οὐράνιο φῶς καί μαζί μέ τόν
᾿Αρχάγγελο ψάλλουν μέ τίς ἀγγελικές τους φωνές τόν χαρούμενο ὕμνο! Πρωτάκουστο ἄγγελμα! Μήνυμα χαρᾶς κι ἐλπίδας ἀπό τόν οὐρανό στή γῆ: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία»!...
Πόσο κράτησε αὐτό τό πανηγύρι τῶν ἀγγέλων στῆς Βηθλεέμ τόν Οὐρανό! Πόση ὥρα ἔζησαν οἱ ταπεινοί βοσκοί μέσα σ᾿ αὐτή τήν οὐράνια περίλαμψη! Δέν μετριοῦνται οἱ οὐράνιες ὧρες! ῎Αλλο δέ σκέπτονται μετά τή θεία ὀπτασία! ῎Αλλο δέν ποθοῦν! Νά τρέξουν θέλουν, νά βροῦν, νά προσκυνήσουν τό θεῖο Βρέφος! ῞Οπως τούς ὑπέδειξε ὁ ῎Αγγελος! Τυλιγμένο στά σπάργανα! Μέσα στή φάτνη!... Εἶναι ὁ ᾿Αναμενόμενος! ῾Ο Λυτρωτής καί Σωτήρας τους!
—᾿Εμπρός, λοιπόν! Σηκωθεῖτε! ῎Ας ἀφήσουμε τά λιβάδια καί τά πρόβατα καί πᾶμε στή Βηθλεέμ. ᾿Εκεῖ πού μᾶς κάλεσε ὁ Κύριος, νά δοῦμε καί νά προσκυνήσουμε τό μέγα θαῦμα!
Δίχως καθυστέρηση καί χασομέρια παίρνουν τά φτωχικά τους δῶρα ἀπό τή στάνη καί φεύγουν γρήγορα. Τρέχουν! Πετᾶνε! ῾Η ἀγάπη τους γιά τόν Χριστό δίνει φτερά στά πόδια τους! ῎Εφτασαν!! ῎Ω θάμπος καί θεία ἀκτινοβολία μέσα ἀπ᾿ τό παχνί!! Ναί! Αὐτός εἶναι! ῾Ο Μεσσίας! ῾Ο Υἱός τοῦ Θεοῦ! Αὐτός μόνο μποροῦσε νά χύσει τέτοιο φῶς μέσα στό στάβλο καί στήν καρδιά τους! ῎Εχει ἐπάνω Του τή δόξα τοῦ Θεοῦ! Στό ἀντίκρυσμά Του πλημμυρίζεις μέσα σου ἀπό χαρά καί εἰρήνη! Πῶς λάμπει πάνω Του εὐλαβικά σκυμμένη ἡ ῞Αγια Μάνα! Ποιό ἅγιο δέος στήν ὄψη τοῦ προστάτη τους ᾿Ιωσήφ! Πραγματικά, Θεοῦ «εὐδοκία», ἀγάπη κι εὐσπλαγχνία γιά τούς ἀνθρώπους τό θεῖο Βρέφος!...
Γονατισμένοι σκύβουν καί Τό προσκυνοῦν! Κι ἄς ἦταν ποτέ τους νά μή φύγουν μπροστά ἀπ᾿ τήν ἅγια φάτνη! Τί ἄραγε νά εἶπαν μυστικά στόν Βασιλιά τους!
Μετά τήν οὐράνια αὐτή συνάντηση, γυρίζουν στά βοσκοτόπια γεμᾶτοι ἀπό τή χάρη τοῦ θείου Βρέφους στήν καρδιά τους! Γίνονται κήρυκες τῆς μεγάλης χαρᾶς! Διηγοῦνται παραστατικά τά ὅσα εἶδαν κι ἄκουσαν ἀπ᾿ τούς ᾿Αγγέλους! Καί βεβαιώνουν τό μέγα θαῦμα τῆς σπηλιᾶς! Μέ πόσο ζῆλο μιλοῦν. Καί ὄσοι τούς ἄκουσαν ἐθαύμαζαν γιά ὅσα ἔλεγαν σ᾿ αὐτούς οἱ ποιμένες! Καί βέβαια θά πῆραν τό δρόμο πρός τή θεία φάτνη!

Γ´. Επεξεργασία
Οἱ ἁπλοϊκοί ποιμένες μετά τήν ὀπτασία πού ἔζησαν, τί κάνουν;
—῾Η χαρά ἡ ἀνέκφραστη, ἡ μεγάλη τούς ξεσηκώνει. Ποῦ νά λογαριάσουν κόπο! Μέ λαχτάρα σπεύδουν νά προσκυνήσουν τό θεῖο Παιδί! Τί φῶς θά πῆρε ἡ καρδιά τους ἀντικρύζοντας τόν ἀληθινό ῞Ηλιο τῆς Ζωῆς! Ποῦ τόπος γιά κακίες πιά, ἀντιπάθειες καί μίση! Ποῦ χῶρος στό νοῦ γιά κακές σκέψεις, ὅταν τούς γέμιζε ἡ ὄψη τοῦ Θεοῦ! ῞Ενα θαῦμα ἔγινε στήν καρδιά τους. ῞Ενας πόθος, νά μείνουν μέσα τους αἰώνια τά Χριστούγεννα! Καί Τοῦ προσφέρουν τά δῶρα τους! Μέ τήν καρδιά τους!
Ἐμεῖς σήμερα κάνουμε ἄραγε ὄ,τι ἔκαναν οἱ Ποιμένες, οἱ Ἄγγελοι, οἱ Μάγοι, ἡ Παναγία μας;
Ἄν ἀγαπάμε πραγματικά τόν νεογέννητο Χριστό μας, πρέπει νά τό δείξουμε μέ τίς πράξεις καί τή ζωή μας. Πρέπει νά γίνουμε πιστά παιδιά Του, καί:
Νά Τόν ὑμνοῦμε, ὅπως οἱ ῎Αγγελοι! Νά Τόν προσκυνοῦμε ταπεινά στῆς προσευχῆς τήν ὥρα, στήν ὄμορφη ᾿Εκκλησιά μας, ὅπως οἱ βοσκοί! Νά Τοῦ φέρνουμε γιά δῶρα, ὅπως οἱ Μάγοι, τήν πιό θερμή ἀγάπη τῆς καρδιᾶς μας! Νά Τόν εὐχαριστοῦμε μέ τήν ὑπακοή μας στό θέλημά Του! Νά κρατᾶμε καθαρή καί ἁγνή τήν καρδιά καί τό σῶμα μας, ὅπως ἡ Πάναγνη Παρθένος Θεοτόκος!
Κι ἔπειτα; οἱ βοσκοί ἐπιστρέφουν στά βοσκοτόπια τους. Ποιό εἶναι ὄμως τό πρῶτο τους μέλημα;
— Φορτωμένοι τόν ῞Ηλιο τῆς Χαρᾶς, τρέχουν νά διώξουν τό σκοτάδι κι ἀπό ἄλλες καρδιές! Νά τίς ὁδηγήσουν κοντά στόν Χριστό καί στό φῶς Του! Τό ἴδιο ἔκαναν καί οἱ σοφοί Μάγοι στίς εἰδωλολατρικές πατρίδες τους. Τό ἴδιο καί πολλοί ἄλλοι μέσ᾿ στούς αἰῶνες, πού ἔγιναν προσκυνητές τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως!
Γιά νά μιμηθοῦμε τό ἄγιο παράδειγμά τῶν βοσκῶν τῆς Βηθλεέμ, τό ἴδιο πρέπει νά κάνουμε καί μεῖς τά σημερινά παιδιά Του, πού ἀκοῦμε καί ζοῦμε τό χαρμόσυνο ἄγγελμα τῆς γεννήσεώς Του. Νά καλοῦμε κι ἄλλους κοντά Του νά Τόν γνωρίσουν, νά Τόν προσκυνήσουν. Μή διστάσουμε νά διαλαλήσουμε τή χαρά μας. «ΕΛΑ ΚΑΙ ΣΥ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ», μᾶς λέει τό σύνθημα πού ἔχουμε φέτος.

Δ´. Γύρω ἀπό τό Σύνθημα
«Νύχτα θαυμάτων» τά Χριστούγεννα! Θαῦμα ἡ γέννηση τοῦ Θεοῦ! Θαῦμα τό ἄνοιγμα τῶν οὐρανῶν! Τό θέαμα τῶν ᾿Αγγέλων! Τό ξεχωριστό ἐκεῖνο ἄστρο! ᾿Αλλά θαῦμα καί ἡ νέα ζωή, πού ἀρχίζει ἀπό τή φάτνη!
Θαῦμα πού δίνει χαρά στούς ᾿Αγγέλους, ὅταν ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου γίνεται φάτνη τοῦ Σωτήρα καί Λυτρωτῆ της! Καί βέβαια, ἄν ζούσαμε ἐκείνη τή νύχτα στή Βηθλεέμ, ποτέ δέ θ᾿ ἀφήναμε τόν Χριστό μας στό βρώμικο στάβλο!
Τί θά κάναμε; (...)
—Καί τώρα, παιδιά, ζητάει κατάλυμα ὁ Χριστός μας! Στέκεται μπροστά στήν πόρτα τῆς καρδιᾶς μας καί χτυπάει, γιά νά φέρει τό θαῦμα! Νά μᾶς χαρίσει τ᾿ ἀνεκτίμητα οὐράνια δῶρα Του, πού ὅμοιά τους δέν μπορεῖ κανείς νά μᾶς δώσει.
Τί θά κάνουμε, παιδιά, σ᾿ αὐτό τό χτύπημα; (... Νά ἀκούσουμε τό σύνθημα ἀπό τά παιδιά)

Σύνθημα: Ἡ καρδιά μου φάτνη καθαρή γιά τόν Χριστό!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Σήμερα ζούμε σε μία εποχή που τα πάντα γύρω μας συντελούν στη  βελτίωση  της  ποιότητας ζωής μας. Προσπαθούμε να αποβάλουμε από την καθημερινότητά μας τον κόπο και την κούραση. Αποφεύγουμε τη χειρωνακτική εργασία, παίρνουμε έτοιμα πράγματα που θα μπορούσαμε να φτιάξουμε εμείς, ακόμη και τα αθλήματα έχουμε αντικαταστήσει με προσομοιωτές στο διαδίκτυο.
Μία τέτοια λοιπόν κοινωνία τι έχει να μας διδάξει για την αρρώστια,  τον  πόνο,  τη δυσκολία; Ακούμε πολλούς συνανθρώπους μας να αποφεύγουν κάποια συζήτηση που μπορεί να τους στεναχωρεί και να τους δυσκολεύει. Ο περισσότερος κόσμος αντί να αντιμετωπίσει  κατά μέτωπο τη δυσκολία, όσο μπορεί την καταχωνιάζει στο πίσω μέρος του μυαλού του και προσποιείται ότι δεν υπάρχει. Αυτός όμως ο τρόπος αντιμετώπισης μας βοηθά όντως να ξεπεράσουμε τα ποικίλα προβλήματα που προκύπτουν στη ζωή μας;Ας ξεκινήσουμε όμως με από την αρχή.

***

1. Για ποιό λόγο υπάρχουν στον κόσμο προβλήματα και αρρώστιες που πολλές φορές αδυνατούμε ανθρωπίνως να αντιμετωπίσουμε; Μήπως ο Θεός είναι αυτός που τα προκαλεί;

Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο μέσα στον παράδεισο αθάνατο, χωρίς  στοιχεία  φθοράς  επάνω του. Όλα ξεκίνησαν όταν ο άνθρωπος θέλησε να γίνει ο ίδιος θεός και έπεσε στο προπατορικό αμάρτημα. Τότε λόγω της ανυπακοής και της αμετανοησίας του έφυγε από τον παράδεισο, έγινε θνητός και μπήκαν στη ζωή του ο πόνος, ο κόπος και η αρρώστια, ως αποτέλεσμα της αμαρτίας και του χωρισμού του από το Θεό. Από τότε λοιπόν ο άνθρωπος άρχισε να ζει σε έναν φθαρτό κόσμο όπου υπήρχε η δυσκολία, ο κόπος, η αρρώστια αλλά και η αμαρτία που χώριζε τους ανθρώπους από τους συνανθρώπους τους και από το Θεό και εμφανίστηκαν δεινά όπως οι κλοπές, οι φόνοι, οι πόλεμοι. Άρα οι θλίψεις μπήκαν στη ζωή του ανθρώπου μετά το προπατορικό αμάρτημα, ως αποτέλεσμα αυτού. Ο Θεός παρόλο που αγαπούσε το πλάσμα Του, άφησε ελεύθερο τον άνθρωπο, όπως τον είχε πλάσει, χωρίς να τον υποχρεώνει να είναι κοντά του.

2. Το επόμενο λογικό ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: Ο Θεός ως πατέρας που αγαπά τα πλάσματά Του, δεν μπορεί να παρέμβει και να πάρει τις  δυσκολίες από  τους ανθρώπους όταν αυτοί Του το  ζητούν;

Ο Θεός όπως προείπαμε επιτρέπει τον πόνο, δεν τον δημιουργεί ο ίδιος. Όταν ο άνθρωπος με υπομονή και εμπιστοσύνη στο Θεό περνάει τη δοκιμασία, δείχνει αν έχει πίστη. Επίσης εξαγνίζεται μέσα από τις δοκιμασίες όπως κάποτε οι μάρτυρες με το μαρτύριο. Άλλες φορές  ενώ μπορεί να είναι μακριά από το Θεό και να ζει μόνο για τις γήινες απολαύσεις, αντιλαμβάνεται ότι αυτές είναι πρόσκαιρες και στρέφεται προς το Θεό Πατέρα. Οι δοκιμασίες βοηθούν  τους  ανθρώπους  να  συνέλθουν και  να  συνειδητοποιήσουν  ότι  η ζωή είναι ψεύτικη και σύντομη. Γι’ αυτό και οι έμπειροι πνευματικοί πατέρες μας λένε ότι αυτόν που δεν έχει θλίψεις τον έχει ξεχάσει ο Θεός. Η ωφέλεια όμως κάποιου δεν είναι δεδομένη. Εξαρτάται από την προαίρεση του κάθε ανθρώπου. Κάποιος μπορεί να ωφεληθεί τα μέγιστα, ενώ κάποιος άλλος μπορεί να τα βάλει με το Θεό και τους ανθρώπους κι έτσι   να χάσει την ευκαιρία που   του προσφέρεται.
3. Για ποιο λόγο συχνά βλέπουμε πιστούς ανθρώπους να δοκιμάζονται πολύ ενώ ταυτόχρονα άλλοι που είναι μακριά από το Θεό μπορεί να ζήσουν και ολόκληρη τη  ζωή τους  χωρίς δυσκολίες;
Η Αγία Γραφή λέγει: «ὅν ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει». Κι ο όσιος Παΐσιος Αγιορείτης έλεγε σχετικά το εξής παράδειγμα: «Ένας πατέρας έχει λ.χ. οκτώ παιδιά. Τα πέντε μένουν στο σπίτι, κοντά στον πατέρα τους, και τα τρία φεύγουν μακριά του και δεν τον σκέφτονται. Σ’ αυτά που μένουν κοντά του, αν κάνουν καμμιά αταξία, τους τραβάει το αυτί, τους δίνει κανένα σκαμπιλάκι· ή, αν είναι φρόνιμα, τα χαϊδεύει, τους δίνει και καμμιά σοκολάτα. Ενώ αυτά που είναι μακριά, ούτε χάδι ούτε σκαμπίλι έχουν. Έτσι κάνει και ο Θεός. Τους ανθρώπους που είναι κοντά Του και εκείνους που έχουν καλή διάθεση, αν σφάλουν λίγο, τους δίνει ένα σκαμπιλάκι και εξοφλούν ή, αν τους δώση περισσότερα σκαμπίλια, αποταμιεύουν. Σ’ εκείνους πάλι που είναι μακριά Του, δίνει χρόνια, για να μετανοήσουν. Γι’ αυτό βλέπουμε κοσμικούς ανθρώπους να κάνουν σοβαρές αμαρτίες και παρ’ όλα αυτά να έχουν άφθονα υλικά αγαθά και να ζουν πολλά  χρόνια,  χωρίς  να  περνούν  δοκιμασίες.  Αυτό  γίνεται  κατ’  οικονομίαν  Θεού, για να μετανοήσουν. Αν δεν μετανοήσουν, θα είναι αναπολόγητοι στην άλλη   ζωή»[1].
Πάντως ο άνθρωπος που ειλικρινά πιστεύει και αγαπά το Θεό, δεν είναι κοντά Του για να  τον γλιτώνει από τις συμφορές. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε πρόκειται για μια συμφεροντολογική δοσοληψία, που την ρυθμίζει ο άνθρωπος κατά το λογισμό του καθώς νομίζει ότι υποτάσσει το Θεό σε  αυτόν.
Εξάλλου αν ο άνθρωπος σκεφτεί σωστά, θα δει ότι  κανείς  δεν  πέρασε από αυτήν  τη ζωή χωρίς θλίψη και πόνο.
Πρώτος έδωσε το παράδειγμα ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος ενώ μπορούσε ως  τέλειος Θεός να αποφύγει την κακοπάθεια, κατέβηκε από τον ουρανό, σαρκώθηκε, ταλαιπωρήθηκε, σταυρώθηκε, προκειμένου να σηκώσει το βάρος των αμαρτιών όλου του κόσμου, χωρίς ο Ίδιος να έχει αμαρτήσει καθόλου. Ως βρέφος, λόγω της κακίας του Ηρώδη, υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη γενέτειρά Του και να βρεθούν Αυτός και η Αγία Οικογένειά Του ως ξένοι στην Αίγυπτο. Ασκήθηκε με νηστεία και προσευχή επί 40 ημέρες και παρά την πείνα που ως άνθρωπος ένιωσε, δεν υπέπεσε στον πειρασμό του διαβόλου. Λυπήθηκε και δάκρυσε με το θάνατο του αγαπημένου Του φίλου Λαζάρου. Έζησε την επιθανάτια αγωνία και στο σταυρό αισθάνθηκε πλήρως τον πόνο και τη δοκιμασία ως τέλειος  άνθρωπος.
Και η Παναγία μας όμως και οι Άγιοί μας πόνεσαν στο πέρασμά τους από αυτήν τη ζωή. Εμείς αφού προσπαθούμε να τους μιμηθούμε, δεν μπορούμε να επιλέξουμε άλλο  δρόμο. Πολλοί μοναχοί και ασκητές σκληραγωγούν και καταπονούν τον εαυτό τους εκουσίως. Εμείς  που είμαστε πιο αδύναμοι και δεν μπορούμε ίσως να τους μιμηθούμε σε αυτόν τον αγώνα  τους, τουλάχιστον αυτά που επιτρέπει ο Θεός ας προσπαθούμε να τα σηκώνουμε   αγόγγυστα.

[1]  Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Δ΄ Οικογενειακή ζωή, σελ.   196.
 

4. Ο Θεός συμπαραστέκεται στις δυσκολίες που περνούν τα παιδιά Του ή απλά παρακολουθεί χωρίς να  παρεμβαίνει;
Κανένας πατέρας δε βλέπει τα παιδιά του να ταλαιπωρούνται χωρίς πόνο. Έτσι ο Θεός σαν καλός Πατέρας παρηγορεί τα παιδιά Του και όπως βεβαιώνει και στο Ευαγγέλιό Του,  το φορτίον «ελαφρόν εστί», καθώς το ακουμπάμε σε Αυτόν και με εμπιστοσύνη Του το παραδίδουμε. Εξάλλου, ο σταυρός που επιτρέπει ο Κύριος στον καθένα, είναι ακριβώς αυτός που μπορεί να σηκώσει: «πιστὸς δὲ ὁ Θεός, ὃς οὐκ ἐάσει ὑμᾶς πειρασθῆναι ὑπὲρ ὃ δύνασθε, ἀλλὰ ποιήσει σὺν τῷ πειρασμῷ καὶ τὴν ἔκβασιν τοῦ δύνασθαι ὑμᾶς ὑπενεγκεῖν» (Α΄ Κορ. ι΄13). Οι θλίψεις όμως που περνάει ο συνάνθρωπός μας, μπορούν να βοηθήσουν κι εμάς στην αντιμετώπιση των δικών μας  προβλημάτων, καθώς αισθανόμαστε  ότι δεν είμαστε  μόνοι μας στο δύσκολο στίβο της ζωής.
Το βέβαιο είναι ότι δεν πρόκειται να ζήσουμε μία ζωή στρωμένη με ροδοπέταλα, αλλά κάποια στιγμή θα αντιμετωπίσουμε δυσκολίες και στεναχώριες. Ας ακολουθήσουμε το δρόμο που μας προτείνει η Αγία Εκκλησία μας με όπλα τα μυστήρια, προκειμένου να βγούμε όσο γίνεται πιο κερδισμένοι και στην παρούσα αλλά κυρίως και στη μέλλουσα   ζωή.

***

Λένε ότι τα δέντρα που μεγαλώνουν σε υψόμετρο επειδή τα φυσούν πιο πολύ  οι  άνεμοι  και οι χιονοθύελλες, αποκτούν ρίζες πιο πολλές, πιο μεγάλες και πιο γερές από τ’ άλλα δένδρα. Και επιπλέον είναι πιο ευλύγιστα για να μην σπάζουν. Οι δυσκολίες τα κάνουν πιο ανθεκτικά  και τα γιγαντώνουν! Μήπως αυτό δεν συμβαίνει και στη δική μας ζωή; Οι δοκιμασίες μας βοηθούν να ωριμάσουμε, να αναπτύξουμε μυστικές δυνάμεις που κρύβουμε μέσα μας και ακόμη να καλλιεργήσουμε την ταπείνωση, καθώς αντιλαμβανόμαστε την αδυναμία μας και ζητούμε βοήθεια από τον Παντοδύναμο  Θεό.
Και να θυμόμαστε πάντα ότι μετά τη χειμωνιά έρχεται η άνοιξη... Μετά τη φουρτούνα η γαλήνη... Μετά το Σταυρό, η Ανάσταση!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ο Θεός επιτρέπει τις δοκιμασίες για το καλό μας, το αιώνιο συμφέρον   μας!

Σημείωση: Εντυπωσιακή είναι η ιστορία την ιστορία του Νικ Βούιτσιτς (Nick Vujicic), ενός 30χρονου νέου από την Αυστραλία ο οποίος γεννήθηκε και ζει χωρίς χέρια και χωρίς πόδια και ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο (έχει ήδη επισκεφθεί πάνω από 25 χώρες) για να  διαλαλήσει  παντού τη δύναμη που χαρίζει η πίστη στο Θεό ακόμη και κάτω από τις  πιο  δύσκολες  συνθήκες! Ο Κατηχητής θα μπορούσε να επιλέξει και  να  προβάλλει  κάποιο μικρό βίντεο από την ζωή του . Δείτε ενδεικτικά: https://www.youtube.com/watch?v=Z_N-BEZbAQ0 & https://www.youtube.com/watch?v=krFjpStgkBg.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ-ΔΙΗΓΗΣΗ
Μια από τις πιο γενναίες μορφές της Π. Διαθήκης είναι ο δίκαιος Ιωσήφ. Ο Ιωσήφ ήταν το προτελευταίο από τα 12 παιδιά του Ιακώβ. Το παιδί αυτό ξεχώριζε για την αρετή του και δυστυχώς τα αδέλφια του τον ζήλευαν πολύ γι αὐτό. Κι όσο περνούσε ο καιρός, η ζήλεια φούντωνε μέσα τους και γινόταν φθόνος. Μάλιστα, τόσο πολύ τους είχε τυφλώσει το πάθος  του φθόνου, ώστε προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να τον  εξοντώσουν!
Κάποια μέρα λοιπόν που ο Ιωσήφ πήγε να συναντήσει τους αδελφούς του εκεί που έβοσκαν τα κοπάδια τους, τον έπιασαν και τον έριξαν σ  ἕνα λάκκο. Μάταια ο Ιωσήφ έκλαιγε  και τους παρακαλούσε να τον λυπηθούν. Εκείνοι είχαν σκοπό να τον αφήσουν εκεί να πεθάνει. Ήθελαν να απαλλαγούν οριστικά από την παρουσία του αδελφού τους που τόσο ζήλευαν! Η Πρόνοια του Θεού έφερε έτσι τα πράγματα κι εκείνη την ώρα περνούσαν από την περιοχή κάποια καραβάνια εμπόρων Ισμαηλιτών. Τότε πρότεινε κάποιος από τους σκληρόκαρδους αδελφούς να πουλήσουν τον Ιωσήφ δούλο στους εμπόρους αυτούς που ταξίδευαν για την Αίγυπτο κι έτσι να χαθεί μια για πάντα από τα μάτια τους. Έτσι κι έγινε. Οι φθονεροί αδελφοί πούλησαν τον αδελφό τους στους ξένους εμπόρους κι εκείνοι με τη σειρά τους τον πούλησαν σκλάβο στην Αίγυπτο· δούλο στον άρχοντα Πετεφρή, αρχιμάγειρα του   Φαραώ!
Ως δούλος στην Αίγυπτο ο Ιωσήφ κατόρθωσε με την τιμιότητα, την εργατικότητα, την αρετή του και πάνω απ ὅλα με τη βοήθεια του Θεού να  κερδίσει  την  εμπιστοσύνη  του  άρχοντά του και σιγά-σιγά να αποκτήσει υπεύθυνη θέση κοντά του. Μάλιστα η φήμη του έφτασε ως το μεγάλο Βασιλιά της Αιγύπτου, τον ξακουστό Φαραώ, ο οποίος και τον διόρισε πρώτο άρχοντα μετά το Βασιλιά σ  ὅλη τη γη της  Αιγύπτου!
Είκοσι χρόνια πέρασαν από τότε... Εκείνο τον καιρό έπεσε φοβερή πείνα στην Παλαι¬στίνη. Οι αποθήκες του σιταριού άδειασαν εντελώς. Ο Ιακώβ, που είχε μεγάλη οικογένεια να αναθρέψει, αποφάσισε να στείλει τα 10 παιδιά του να  πάνε  να  αγοράσουν σιτάρι από την Αίγυπτο, όπου πληροφορήθηκε  ότι υπήρχε μεγάλο απόθεμα. Υπεύθυνος εκεί  για τη διανομή του σιταριού ήταν ο Ιωσήφ. Τι τραγική ειρωνεία! Χωρίς να το ξέρουν, τα παιδιά του Ιακώβ παρουσιάζονται να ζητήσουν βοήθεια από εκείνον από τον  οποίο  πίστευαν  ότι είχαν απαλλαγεί! Βέβαια, όταν πρωτοεμφανίστηκαν μπροστά του, ούτε που κατάλαβαν ότι ο άρχοντας αυτός της Αιγύπτου είναι ο αδελφός τους, ο Ιωσήφ. Εκείνος παρά το ότι τους ανεγνώρισε, δεν τους αποκαλύφθηκε αμέσως. Για αρκετό καιρό τους δοκίμασε με διάφορες ερωτήσεις και τεχνάσματα κι αφού βεβαιώθηκε για την ειλικρίνειά τους, τότε τους φανέρωσε ποιός ήταν:
—Κοιτάξτε με. Είμαι ο αδελφός σας ο  Ιωσήφ, που πουλήσατε  δούλο!
Όπως ήταν φυσικό, αυτοί κατατρόμαξαν!  Ηταν στα χέρια εκείνου που  τόσο άσχημα   του είχαν φερθεί. Τωρα, σκέφθηκαν, θα ξεσπάσει επάνω μας η δίκαιη οργη του!... Με αγωνία περί-μεναν την απόφασή του. Αλλά, όχι! Ο Ιωσήφ δεν θυμάται με κακία το κακό που του  έκαναν. Δεν μνησικακεί. Είναι ανεξίκακος! Δεν έχει σκοπό να εκδικηθεί. Μονο ξέσπασε σε δυνατό κλάμα...Εκείνοι ταράχτηκαν. Κιτρίνισαν.  Ετρεμαν.  Ο  Ιωσήφ κυριάρχησε στον εαυτό  του και ξαναμίλησε:

—Μη φοβάστε. Μη λυπάστε γι αὐτό που κάνατε. Σε καλό βγήκε. Ο Θεός έφερε τα πράγματα έτσι, για να ζήσει το σπίτι μας. Θα χουμε ακόμη πέντε χρόνια σκληρού λιμού. Να πάτε λοιπόν στον πατέρα μας και να του πείτε ότι ο Ιωσήφ, το παιδί του, ζει... Και να μου τον φέρετε μαζί σας. Να ρθεῖτε όλοι με τα παιδιά και τις γυναίκες και τα ζώα σας εδώ. Εγώ θα σας βάλω σε πλούσιο μέρος να κατοικήσετε. Μη φοβάστε.  Εγώ σας μιλώ, ο αδελφός σας ο    Ιωσήφ.
Αυτά είπε και αγκάλιασε το μικρό αδελφό του, τον Βενιαμίν. Τον φιλούσε κι έκλαιγε. Ε- πειτα πλησίασε και φίλησε με στοργη έναν-έναν τούς αδελφούς του,  που  τον  είχαν πουλήσει!...
Ο Ιωσήφ έκανε πράξη όσα είπε και εξασφάλισε τόπο για να μείνουν ο πατέρας του και όλα τα αδέλφια του. Όταν όμως αργότερα πέθανε ο πατέρας  τους, τ  ἀδέρφια  του άρχισαν  πάλι να φοβούνται μήπως τότε τους εκδικηθεί. Επινόησαν μάλιστα έναν πλαστό όρκο ότι τάχα   ο Ιωσήφ δεσμεύτηκε πως δεν θα τους ανταποδώσει κακό. Ο Ιωσήφ το πληροφορήθηκε και έσπευσε να τους καθησυχάσει: «Μη φοβείσθε, του γαρ Θεού ειμι εγώ» (Γεν. ν’ 19). Μη φοβάστε, είμαι άνθρωπος του Θεού. Σε κανέναν δεν πρόκειται να κάνω  κακό.
Πραγματικά είναι εντυπωσιακή η ανεξικακία του Ιωσήφ. Ο Ιωσήφ και στο σημείο αυτό μοιάζει με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Δίκαια χαρακτηρίστηκε «ο ωραιότερος τύπος του Χριστού». Είναι η τελειότερη προτύπωση του Χριστού, γιατί η ζωή του έμοιαζε σε πολλά με τη ζωή του Κυρίου Ιησού Χριστού. Τον φθόνησαν τα αδέλφια του, τον πούλησαν για 20 χρυσά νομίσματα, έπαθε πολλά, αλλά και δοξάσθηκε πολύ. Κυρίως όμως ο Ιωσήφ έμοιαζε με τον Χριστό, διότι η- ταν και αυτός ταπεινός και ανεξίκακος.

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ
Ας δούμε λοιπόν γιατί μας κάνει εντύπωση η αρετή της  ανεξικακίας.
1. Τι θα έκανε κάποιος άλλος, αν ήταν στη θέση του Ιωσήφ;  (...)
Την ώρα που τα αδέλφια του τον έριχναν στον λάκκο και τον πουλούσαν σκλάβο, θα τα έβριζε, θα τα απειλούσε οργισμένος. Αργότερα, που είχε τη δύναμη, θα μπορούσε να τους εκδι-κηθεί,   η έστω να τους φερθεί με ψυχρότητα, να μην τους δώσει καμία σημασία. Η συμπεριφορά του όμως διαψεύδει κάθε προσδοκία.
2. Τι έκανε ο Ιωσήφ; (...)
Από την πρώτη στιγμή της μεγάλης αδικίας εμφανίζεται με μια ειρήνη ψυχής και ανεξί-κακη διάθεση. Ξέρει πως ο,τι του συμβαίνει το γνωρίζει ο Θεός και χωρίς καμιά ανησυχία εμπιστεύεται τη ζωή του σε Κείνον. Τι γενναία  ψυχή...!
Αλλά και όταν του δόθηκε η ευκαιρία να εκδικηθεί τους σκληρόκαρδους αδελφούς του στην Αίγυπτο, δεν το έπραξε. Τους δέχθηκε με στοργή, τους ασπάστηκε, τους δικαιολόγησε, τους ευεργέτησε πολλαπλά. Δεν ζήτησε τη συγγνώμη τους, αλλά τους την έδωσε μαζί με πλούσια δώρα. Δεν έβγαλε κανένα παράπονο, καμία πίκρα... Όλα σβησμένα μέσα του και  λησμονημένα... Κι αυτό διότι στην ψυχή του έκρύβε μια σπάνια αρετή (άγνωστη και σχεδόν ανύπαρκτη στα χρόνια που ζούσε), την  ανεξικακία.
3. Τι είναι ανεξικακία; (...) Ανεξικακία (ανέχομαι +  κακία) είναι:
□    νά ξεχνώ το κακό που μου έκαναν οι  άλλοι
□    νά μη θυμάμαι τις λέξεις, φράσεις, γεγονότα, περιστατικά φίλων μου που με   πλήγωσαν.
□    νά βρίσκω δικαιολογητικά για τους άλλους (ήταν σε δύσκολη θέση, σίγουρα δεν το   ήθελε)
 

□    νά μη σχολιάζω με άλλους αυτό που μου έκαναν, να μην κατακρίνω ούτε εσωτερικά ούτε εξωτερικά
□    νά βρίσκω ευκαιρίες να ευεργετώ όποιους με έβλαψαν (με προσευχή, με καλοσύνη, με συγχωρητικότητα, με καλά λόγια γι αὐτούς). Εφαρμόζω έτσι το «ευλογείτε τους διώκοντας υμάς, ευλογείτε και μη καταράσθε» (Ρωμ. ιβ’  14).

4. Είναι εύκολη ή δύσκολη αρετή; (...)
Είναι βέβαια δύσκολη, γιατί απαιτεί πολλή ταπείνωση και γενναιότητα. Όμως αξίζει να αγωνιστούμε να την αποκτήσουμε,  διότι:
α. Έτσι μας θέλει ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Ο Κύριος σε όλη Του τη ζωή με τη στάση Του απένα-ντι στους διώκτες, τους αρνητές, τους εχθρούς Του ήταν το υπόδειγμα της ανεξικακίας. Κορυφαία στιγμή της ανεξικακίας Του: «πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. κγ’ 34). Μεσ στούς αφόρητους πόνους Του,  προσεύχεται  γι  αὐτούς που τους προκάλεσαν,  τους δικαιολογεί, ζητά τη συγχώρησή τους. Τέτοια ήταν η αγάπη Του για τον άνθρωπο… τον κάθε άνθρωπο.
β. Έτσι μας έμαθαν οι Άγιοι:
□    Ὁ πρωτομάρτυρας  Στέφανος, που προσευχόταν γι  αὐτούς που τον λιθοβολούσαν: «Κυριε,  μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην» (Πραξ. ζ’  60).
□    Ὁ επίσκοπος Πολύκαρπος έστρωσε τραπέζι και φιλοξένησε τους στρατιώτες που ήρθαν να  τον συλλάβουν και ο επίσκοπος Κυπριανός – πρωτάκουστο πράγμα – έδωσε εντολή να πληρώ- σουν τον δήμιό του με 25 χρυσά  νομίσματα.
5. Η ανεξικακία τελικά είναι στάση αδυναμίας;  (...)
Έτσι την παρουσιάζουν όσοι την απαξιώνουν, γιατί δεν μπορούν να τη φτάσουν. Όμως η ανε- ξικακία είναι πράξη δυναμική, απαιτεί  ηρωισμό ψυχής. Γι  αὐτό κι οι άνθρωποι κάθε εποχής,  και   της  δικής   μας,   έχουν  την  τάση  να  λύνουν   τις  διαφορές  τους  με  την  αδυναμία     του
«οφθαλμόν αντί οφθαλμού» και όχι με τη δύναμη του «καλόν αντί κακού». Οι άνθρωποι του Θεού μπορούν  να «εκδικούνται» με... την  αγάπη.

ΕΦΑΡΜΟΓΗ
- Εμείς πως θα καταφέρουμε να αγγίξουμε αυτή την υψηλή κορυφή της αρετής που λέγε¬ται ανεξικακία; (...)
□    Νά προσπαθούμε να βρίσκουμε κάποια ελαφρυντικά για την κακή συμπεριφορά των άλλων που μας θλίβει.
□    Νά παραδεχόμαστε με ειλικρίνεια και το μερίδιο της δικής μας  ευθύνης.
□    Νά φέρνουμε στη σκέψη μας η να μιλάμε για κάποιο καλό που έκανε ο άνθρωπος που μας λυπεί.
□    Νά προσευχόμαστε θερμά για όσους μας βλάπτουν και να ζητούμε από τον Κύριο να μας στείλει τη χάρι Του για να τα  καταφέρουμε.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η ανεξικακία μπορεί να γίνει χαρακτηριστικό όποιου σ αὐτό τον κόσμο ακολουθεί τα ίχνη του ανεξίκακου Κυρίου. Διαφορετικά είναι αδύνατη. Μόνον όσοι συνδέονται με τον Θεό μπορούν να βρίσκουν τη δύναμη της συγγνώμης. Ο κάθε άνθρωπος του Θεού που ζει την απύθμενη μακροθυμία και ευσπλαχνία Του, με τη συμπεριφορά του δίνει μια γεύση της και σ ὅσους είναι μακριά Του και συχνά γίνεται αφορμή να θελήσουν να Τον γνωρίσουν κι εκείνοι.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ανεξικακία - ηρωισμός  ψυχής.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα