Α´. Μικρή εἰσαγωγή

α) Μεγάλα γεγονότα περίμεναν τήν Αἴγυπτο! ῾Ο ἐρχομός τοῦ Μωυσῆ, θά τήν ἀναστάτωνε ἀπ᾿ ἄκρη σ᾿ ἄκρη. Οι Ισραηλίτες ετοιμάζονται να  φύγουν.
Το πείσμα του Φαραώ όμως δεν τους αφήνει... Γι' αυτό ο Θεός επέτρεψε κάποιες τιμωρίες στους Αιγυπτίους.
᾿Αποφάσισε τέλος, νά ὑποχωρήσει ὁ  Τύραννος!
῞Ως τώρα κρατοῦσε ἐγωιστικά τήν ἄμυνά του. Τί δύναμη μπορεῖ νά ἔχει ὁ Θεός ἑνός σκλάβου λαοῦ; ἔλεγε περιφρονητικά. ᾿Ενῶ, ὁ πρᾶος Μωυσῆς εἶχε πολύ προσπαθήσει νά τοῦ φέρει τή σκέψη πρός τόν Δυνατό Θεό, καί νά γλυτώσει ἡ Χώρα του ἀπό τόσα  δεινά.
—Φύγετε! φύγετε! φωνάζει τώρα! Καί ὁ λαός, ὕστερα ἀπό τετρακόσια τριάντα  χρόνια ξεκινᾶ μέ χαρά γιά τή γῆ πού ὁ Θεός ἔταξε στούς προγόνους του. Μ᾿ αὐτή τήν ῾Ιστορία θ᾿ ἀσχοληθοῦμε σήμερα. Τήν «῎Εξοδο», ὅπως λέγεται, τῶν ᾿Ισραηλιτῶν ἀπό τήν  Αἴγυπτο.

῾Η «῎Εξοδος» (᾿Εξ. ιγ´ ιε´)
α) Μεγαλειῶδες ξεκίνημα! ῾Ο Μωυσῆς εἶναι τώρα ὁ ἄνθρωπος πού τούς μεταφέρει τίς ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ. ῾Ο θεοκίνητος ὁδηγός τους «Καί ἐλάλησε Μωυσῆς τοῖς υἱοῖς ᾿Ισραήλ, κατά πάντα ὅσα ἐνετείλατο Κύριος...»).
Κρατάει στά χέρια του τά ὀστά τοῦ προπάτορά τους ᾿Ιωσήφ γιά νά τά μεταφέρει στήν πατρική γῆ. ῞Ολοι τόν ἀκολουθοῦν μέ ὕμνους καί δοξολογίες στόν Κύριο. Εἶναι ὁ λαός τοῦ  Θεοῦ! Σέ Κεῖνον ἐμπιστεύεται τήν πορεία του μέσα στό ἄγνωστο. Καί νά τό πρῶτο δεῖγμα τῆς θεϊκῆς παρουσίας! «῾Ο δέ Θεός ἡγεῖτο αὐτῶν»! Πήγαινε μπροστά ῾Οδηγός  τους,  στήλη  νεφέλης, φωτεινῆς τή νύχτα, σκιερῆς καί δροσερῆς τήν ἡμέρα. Τούς ἔχει κι ὅλας ὁδηγήσει μπροστά στήν ᾿Ερυθρά θάλασσα!
β) ᾿Αλλά! Τί εἶναι αὐτό πού τούς ταράζει  ξαφνικά;
- Οἱ Αἰγύπτιοι! Μᾶς κυνηγοῦν οἱ Αἰγύπτιοι. Σύννεφο ἡ σκόνη ἀπ᾿ τό ποδοβολητό στρατοῦ καί ἱππικοῦ! Κρότοι ἀπό τ᾿ ἅρματα! ῎Αγρια ἀστράφτουν στόν ἥλιο τά ὅπλα τους! ῾Ορμή ἄγριων θηρίων κατά πάνω τους!Τί ἔχει συμβεῖ; ῾Ο Φαραώ ἄλλαξε γνώμη καί θέλει νά τούς γυρίσει πίσω!...
Τί θά κάνουν τώρα; Τρομάζουν! Φωνάζουν! Χαμός στόν καταυλισμό! Μά νά! Κάποιος μιλάει.
 

«Εἶπε δέ Μωυσῆς πρός τό λαό»· —῎Εχετε θάρρος. Μήν  τρομοκρατεῖσθε.  Σταθεῖτε  γενναῖοι. Καί θά δεῖτε, πῶς θά μᾶς σώσει σήμερα ὁ Κύριος! Τούς Αἰγυπτίους πού  μᾶς  κυνηγοῦν, δέν θά τούς ξαναδεῖτε. ῾Ο Κύριος θά μᾶς ὑπερασπιστεῖ.  ῾Ησυχᾶστε»!
Καί στάθηκε ὁ Μωυσῆς σέ θέση πού νά τόν βλέπουν ὅλοι, ὄρθιος καί ἀκίνητος. ῎Αγαλμα, λές! Καί μέ κλειστά τά χείλη! Μόνο τά μάτια εἶχε ὑψωμένα στόν οὐρανό! Κανείς δέν ἄκουσε τή μυστική προσευχή, πού συγκλόνιζε τήν καρδιά του. Μόνον ᾿Εκεῖνος, πού Μόνος ἀκούει τίς ἀμίλητες προσευχές τῶν παιδιῶν Του.
Καί εἶπε στό Μωυσῆ ὁ  Καρδιογνώστης.
- «Τί βοᾷς πρός με»; Τί μοῦ ζητᾶς μέ τόση δύναμη φωνῆς! Δῶσε ἐντολή στό λαό νά προχωρήσει! Σήκωσε τό ραβδί σου καί χτύπα τή θάλασσα πού σᾶς φράζει τό  δρόμο.  Καί  δρόμος σας, θά γίνει ἡ θάλασσα!
γ) Κι ἀμέσως, ἡ φωτεινή στήλη πού τούς ὁδηγοῦσε, πῆγε καί στήθηκε ἀνάμεσα στά δύο στρατόπεδα. ῾Η μεριά της πρός τούς Αἰγυπτίους στέλνει σκοτάδι βαθύ· κατασκότεινη νύχτα! Τούς ἀκινητοποιεῖ! ῾Η μεριά της πρός τούς ᾿Ισραηλίτες, χύνει φῶς! ῾Ολόλαμπρη μέρα! ῾Ο Μωυσῆς ὑψώνει τό χέρι καί μέ τό ραβδί του χτυπᾶ τά νερά. Τί θαῦμα! ῾Η θάλασσα, σχίσθηκε στά δύο! Τά νερά της τραβιοῦνται καί ὑψώνονται δεξιά - ἀριστερά σέ ὑδάτινα τείχη. ῾Ο πυθμένας τῆς θάλασσας φάνηκε κι ἔγινε δρόμος πλατύς καί μακρύς, 8-10 χιλιόμετρα! ᾿Αέρας φυσάει καί στεγνώνει τό δρόμο. ῾Ο λαός, σπρωγμένος ἀπό μιά δύναμη ἐσωτερική, ὁρμᾶ, προχωρεῖ καί περνᾶ, ψέλνοντας ὕμνους στόν  Κύριο! Θαλασσινό  περιβόλι  τοῦ βυθοῦ,  ἔμοιαζε ὁ δρόμος πού περνοῦσαν· μᾶς πληροφορεῖ τό βιβλίο «Σοφία Σολομῶντος»! Χλοερό καί πανέμορφο! Κοντεύουν νά περάσουν ὅλοι.
δ) Καί νά πού τώρα, διαλύεται τό σκοτάδι στό στρατόπεδο τοῦ  Φαραώ.
- ᾿Εμπρός! ἐπάνω τους! ἀκούγεται ἡ φωνή του! ῾Ορμῆστε, καταδιῶξτε τους. ῎Αλογα καί ἅρματα ὁρμοῦν στόν ὄμορφο ἐκεῖνο δρόμο. Οἱ λόγχες ἀστράφτουν. Τρέχουν! Σέ λίγο τούς φθάνουν· θά βρίσκονται στά χέρια τους καί πάλι αἰχμάλωτοι, οἱ  ᾿Ισραηλίτες!
Φυσοῦν ἐκδίκηση καί χαλασμό οἱ διῶκτες, ὅταν ξάφνου, ἐκτυφλωτική ξαστράφτει μπρός τους ἡ νεφέλη, σάν μάτι τοῦ Θεοῦ! Ταράζονται! Τρόμος καί φόβος τούς συγκλονίζει! Τέτοια ταραχή, πού μπερδεύονται τ᾿ ἅρματα, οἱ ἄξονες, καί πέφτουν ὁ ἕνας ἐπάνω στόν   ἄλλο!
- «Φύγωμεν»! φωνάζουν. Μακριά ἀπό τούς ᾿Ισραηλίτες· γιατί ὁ ῎Ιδιος ὁ Θεός μᾶς πολεμᾶ γιά χάρη τους!... Καί ὁ Μωυσῆς, μέ ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ξαναχτυπᾶ τή θάλασσα. Τότε ἔγινε τό μεγάλο κακό! Τά ὑψωμένα στά πλάγια τοῦ δρόμου νερά ξεσποῦν ἀπότομα, πέφτουν μέ ὁρμή, καί σκεπάζουν ἀφρισμένα τό θαλάσσιο ἐκεῖνο δρόμο! Θάβουν καί πνίγουν ἅρματα καί ἁρματηλάτες, ἄλογα καί ἀναβάτες τοῦ Φαραώ! Κανείς δέν ἐγλύτωσε. ῾Ο Κύριος, εἶχε ἀμείψει τήν πίστη καί τήν ὑπακοή τοῦ δούλου του Μωυσῆ. Εἶχε σώσει καί πάλι μέ θαῦμα τό λαό Του! Καί  ἡ  ψυχή τοῦ  λαοῦ,  πλημμυρᾶ  ἀπό θαυμασμό καί  δοξολογία  στόν  Κύριο!  Θαυμασμό   καί ἐμπιστοσύνη στόν ἐκλεκτό Του δοῦλο Μωυσῆ, πού τοῦ ἐχάρισε ᾿Αρχηγό!
ε) ῾Ο ρόλος, ὅμως τοῦ Θεοσεβοῦς Μωυσῆ, σάν ἀρχηγοῦ λαοῦ δέν ἐτελείωσε. Πρέπει νά  τούς διδάξει καί τήν εὐγνωμοσύνη πρός τόν Σωτήρα τους Κύριο. Γι᾿ αὐτό τώρα ἡ προσευχή του δέν γίνεται μέ χείλη κλειστά. Δέν βοᾶ τήν εὐχαριστία του πρός τόν Θεό του ἀλάλητα. Τώρα ξεσπᾶ σέ ὕμνο νικητήριας δοξολογίας, πού μόνος του, σάν θεόπνευστος ποιητής, συνθέτει.  Εἶναι τό ἀρχαιότερο ἆσμα πού ξέρουμε. Γνωστό ὡς «᾿Ωδή Μωυσέως» (Πρώτη στίς ἐννέα ὠδές τῆς ὑμνογραφίας μας). Τό ἆσμα στούς ἄνδρες διευθύνει ὁ ἴδιος ὁ Μωυσῆς· καί στίς γυναῖκες,     ἡ ἀδελφή του Μαριάμ. Μέ συνοδεία ὀργάνων καί τυμπάνων, ὅπως συνήθιζαν τότε. Μεγάλη ἡ σημασία αὐτοῦ τοῦ ὕμνου. Εἶσθε μικροί ὅμως, γιά νά τήν ἀναλύσουμε. Λίγους στίχους θά ἀναφέρουμε, γιατί μ᾿ αὐτούς κάθε Χριστιανός, μικρός καί μεγάλος, ἡ ᾿Εκκλησία μας ὁλόκληρη καί κάθε εὐσεβής λαός ἔχει χρέος νά δοξολογεῖ τόν Κύριο. ῎Υστερα ἀπό ὅλο τό ἱερό πανηγύρι τῆς δοξολογίας καί εὐχαριστίας στόν Κύριο, ὁ Μωυσῆς διατάζει τή συνέχιση τῆς πορείας. Εἶχαν ἀκόμη πολύ νά βαδίσουν καί πολλά θαυμάσια τοῦ Θεοῦ νά  δοῦν!...

Β´. Επεξεργασία
᾿Εντυπωσιακή καί θαυμαστή ἱστορία. Σέ ποιό σημεῖο της νά πρωτοσταθοῦμε; Μᾶς δίνει τόσα μηνύματα, ἄν καί πέρασαν ἀπό τότε 3.500  χρόνια!
῾Ο  Θεομάχος  Φαραώ,  ὄχι  ἁπλῶς  τίποτε  δέν  ἐπέτυχε  ἐμποδίζοντας  τήν  «῎Εξοδο»     τῶν
᾿Ισραηλιτῶν ἀπό τήν Αἴγυπτο, ἀλλά ἀντίθετα προκαλεῖ τή δίκαια τιμωρία τοῦ Θεοῦ στό λαό καί στό στρατό του. Ποιός μπόρεσε ποτέ, νά πολεμήσει νικηφόρα τόν  Θεό;
῾Ο λαός καί ὁ ἄνθρωπος πού ἐμπιστεύεται καί ὑπακούει στό Θεό ἔχει  πάντα  τήν  προστασία Του καί στίς ἀνθρωπίνως ἄλυτες δυσκολίες του. Τή φωτεινή  νεφέλη  στέλνει  ὁ  Θεός, μέρα - νύχτα σέ ὅλη τήν πορεία τῆς ζωῆς του ὁδηγό, σκεπαστή καί βοηθό του. Τί ἄλλο εἶναι ὁ φύλακάς μας ῎Αγγελος, ὁ θεῖος Του Νόμος, ἡ ᾿Εκκλησία  μας;
῾Η μορφή τοῦ Μωυσῆ, σάν Θεοδίδαχτου ὁδηγητῆ δέν ἀπουσιάζει ποτέ ἀπό τό λαό τοῦ Θεοῦ. ᾿Εκεῖνος «ὥρισε ποιμένας καί διδασκάλους εἰς τόν καταρτισμόν τῶν ἁγίων». Νά σεβόμαστε καί νά ὑπακοῦμε τόν πνευματικό μας, τούς ἱερεῖς καί κατηχητές μας, πού μᾶς ὁδηγοῦν στή «γῆ τῆς ᾿Επαγγελίας», τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μέ τό θεῖο Του   λόγο.

Γ´. Γύρω ἀπό τό Σύνθημα
α) Πόσες σημαντικές γνώσεις μᾶς ἔδωσε ἡ σημερινή μας συζήτηση, ἀλλά καί σέ πόσες ὡραῖες σκέψεις καί μεγάλα μηνύματα ἄνοιξε τό νοῦ μας! Σάν ἡ φωτεινή νεφέλη νά ἦταν ἐδῶ  καί νά τόν φώτιζε!
Καί πρέπει νά ξέρετε παιδιά, ὅτι ἡ θαυμαστή διάβαση τῆς ᾿Ερυθρᾶς θάλασσας ἔχει καί σημασία συμβολική. ῞Οπως ἄλλωστε καί ὅλα τά γεγονότα τῆς Παλαιᾶς  Διαθήκης.
Τί ἔγινε τότε;  Οἱ  ᾿Ισραηλίτες  ζοῦσαν δυστυχισμένοι στή γῆ τῆς αἰχμαλωσίας, τήν   Αἴγυπτο.
 

Τί κάνει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ; Στέλνει τόν Προφήτη Μωυσῆ καί τούς σώζει ἀπό τά δεινά τῆς σκλαβιᾶς. Ποῦ τούς ὁδηγεῖ; Στήν ἐλευθερία! Στή γῆ τήν προορισμένη γι᾿ αὐτούς, τήν εὐτυχισμένη καί πλούσια! Τή γῆ τῆς ᾿Επαγγελίας! Μέ ποιά ὅπλα γιά βοήθεια; Τή  φωτεινή νεφέλη καί τό θαυματουργό ραβδί!
—Καί ποιός εἶναι ὁ συμβολισμός σέ ὅλ᾿ αὐτά; Θά τόν  βροῦμε.
Στή σκλαβιά τῆς ἁμαρτίας βρίσκεται τό ἀνθρώπινο γένος. Κάθε ἄνθρωπος. Ποιόν στέλνει ὁ Οὐράνιος Πατέρας, ᾿Ελευθερωτή μας;
Τόν Κύριό μας ᾿Ιησοῦ Χριστό!
Ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ; Στήν «ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ», λέει ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος. Μᾶς λύνει ἀπό τή σκλαβιά τῆς ἁμαρτίας καί μᾶς φέρνει στή Βασιλεία τοῦ Οὐρανίου Πατέρα! Στή χαρά, στήν Εἰρήνη, στή δόξα τοῦ Θεοῦ. Καταλάβατε τίνος εἶναι σύμβολο ὁ Προφήτης Μωυσῆς; Τοῦ Λυτρωτῆ μας ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ! Σταυρό σχημάτισε στήν ᾿Ερυθρά Θάλασσα, χτυπώντας την ὁ Μωυσῆς  μέ τό θαυματουργό ραβδί του! Ποιό ὅπλο δυνατότερο, καί  πιό θαυματουργό, ἀπό   τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Κυρίου μας!...
γ) Σάν συμπέρασμα, παιδιά — καί ἄς τό καταλάβουν ὅποιοι σατανοκίνητοι «Φαραώ»  ζητᾶνε νά μᾶς αἰχμαλωτίσουν — ἡ μεγάλη εὐτυχία τῆς ζωῆς μας εἶναι, ὅτι ἀνήκουμε στό λαό  καί τήν οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ! Τήν ᾿Εκκλησία  τοῦ Χριστοῦ  μας!  Οἱ ᾿Ισραηλίτες, ἀκολουθοῦσαν  μέ σιγουριά τό Μωυσῆ, πού τούς μετέφερε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Μέ πόση ἐμπιστοσύνη χρειάζεται ν᾿ ἀκολουθοῦμε ἐμεῖς τό Χριστό! Εἶναι ὁ Μέγας καί  Μόνος  ᾿Ελευθερωτής  τῶν  ψυχῶν μας! Τοῦ ῎Εθνους μας! Τοῦ κόσμου ὅλου, ἀπό κάθε εἴδους δεσμά, πού ὁ Σατανᾶς ἐφευρίσκει νά μᾶς αἰχμαλωτίζει! ῾Ο Θριαμβευτής Χριστός δέν μᾶς ἀνοίγει μόνο ἕνα δρόμο στή θάλασσα τῶν δυσκολιῶν τῆς ζωῆς μας. Μᾶς παίρνει μαζί Του στό δρόμο πού ἑνώνει τή γῆ μέ  τόν Οὐρανό. Μᾶς δοξάζει στήν Αἰώνια γῆ τῆς ᾿Επαγγελίας Του, τή Βασιλεία  Του!

Σύνθημα:
Στή ζωή μέ ὁδηγεῖ ὁ Χριστός! Τί νά  φοβηθῶ;

Παιχνίδι - Γκολ
Παίρνουμε ένα χαρτόκουτο από χυμο και σε κάθε πλευρά του γράφουμε ένα νούμερο από το 1 ως το 6. Χωρίζουμε τα παιδιά σε δυο ομάδες και τους λέμε να προσπαθήσουν να βάλουν γκολ η μία ομάδα στην άλλη. Όταν μπει κάποιο γκολ κοιτάμε ποια πλευρά του χυμού φαίνεται και λέμε στη χαμένη ομάδα, να κάνει αντίστοιχα: 1 γύρο του γηπέδου, ή 2 λεπτά τρέξιμο, ή 3 σουτ από μπασκέτα κτλ.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Παρατηρώντας κανείς το αγιολόγιο της εκκλησίας μας θα διαπιστώσει ότι κάθε μέρα γιορτάζει κάποιος άγιος γνωστός ή άγνωστος σε εμάς, σίγουρα όμως γνωστός στη μνήμη του Θεού. Αναρίθμητες λοιπόν είναι οι στρατιές των αγίων, άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών, άνδρες, γυναίκες, ευγενείς ή άσημοι, μορφωμένοι ή αγράμματοι, με ένα  όμως κοινό σημείο,  την πίστη, την αγάπη και την αφοσίωσή τους στο Θεό. Εξαιτίας αυτής της ποικιλίας, βλέπουμε ότι υπάρχουν προστάτες άγιοι για διάφορα επαγγέλματα. Ας θυμηθούμε τον Άγιο Τρύφωνα προστάτη των γεωργών, τον Άγιο Νικόλαο προστάτη των ναυτικών, τον Άγιο Χριστοφόρο προστάτη των αυτοκινητιστών και πολλούς άλλους.(Ο Κατηχητής μπορεί να  διαβάσει  επιλεκτικά από το Παράρτημα επαγγέλματα και τους αντίστοιχους προστάτες  αγίους  η  να  κάνει ερωτήσεις στα παιδιά, με τη μορφή παιχνιδιού, για τα γνωστά επαγγέλματα «ποιός είναι   ο προστάτης άγιος»).
Το επάγγελμα δεν είναι λοιπόν κάτι αδιάφορο και ξεκομμένο από τη ζωή της εκκλησίας.Επειδή, παιδιά, κι εσείς είστε ήδη μαθητές Λυκείου και οπωσδήποτε σας απασχολεί το θέμα ποιό επάγγελμα θα ακολουθήσετε, καλό είναι σήμερα  να συζητήσουμε τι  σημασία  έχει το επάγγελμα στη ζωή μας και με ποιά κριτήρια θα το  επιλέξουμε.

1. Τι σημαίνει ο όρος επάγγελμα;
Σαφέστατα ως επάγγελμα σήμερα ορίζεται η τακτική εργασία με την οποία ασχολείται κανείς και από την οποία εξασφαλίζει τα προς το ζην. Μέσα στη λέξη αυτή όμως υπάρχει το ρήμα επαγγέλλομαι που σημαίνει υπόσχομαι. Υπάρχει λοιπόν η έννοια της υπόσχεσης που δώσαμε στην κοινωνία και στους συνανθρώπους μας για τις δυνάμεις και  τις ικανότητες που   θα διαθέσουμε μέσω του επαγγέλματός μας με σκοπό την  πρόοδο του κοινωνικού συνόλου.  Με αυτό το σκεπτικό έχει επικρατήσει και η ορκωμοσία των τελειόφοιτων φοιτητών όταν πρόκειται να λάβουν το πτυχίο τους.

2. Στην Αγία Γραφή γίνεται κάπου αναφορά για το  επάγγελμα;
Στο βιβλίο της Γενέσεως στην Παλαιά Διαθήκη διαβάζουμε: «Καὶ ἔλαβε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασε, καὶ ἔθετο αὐτὸν ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς, ἐργάζεσθαι αὐτὸν    καὶ φυλάσσειν».
Αργότερα, όταν με το προπατορικό αμάρτημα ο άνθρωπος βγήκε από τον παράδεισο.
Ο Θεός του είπε ότι με ιδρώτα θα βγάζει το ψωμί  του.
Στην παράδοση της Εκκλησίας αναφέρεται ότι και ο ίδιος ο Κύριος εργαζόταν ως ξυλουργός.
Μελετώντας τους βίους των Αγίων διαπιστώνουμε ότι και αυτοί ασκούσαν κάποιο επάγγελμα: ο Απ. Παύλος ήταν σκηνοποιός, άλλοι Απόστολοι ψαράδες, οι Άγιοι  Ανάργυροι  ήταν ιατροί, οι Άγιοι Γεώργιος και Δημήτριος  στρατιωτικοί.

3. Είναι όλα τα επαγγέλματα καλά; (…)
Ναι, αρκεί να είναι τίμια και ηθικά. Ένα άδικο η ανήθικο επάγγελμα,  όπως  ο  παράνομος τζόγος κι η αισχροκέρδεια, το λαθρεμπόριο, η ενασχόληση με τη μαγεία κ.α., δεν ταιριάζει ποτέ να γίνει επάγγελμα ενός χριστιανού, γιατί είναι συνυφασμένο με την   αμαρτία.

Κάθε άλλο επάγγελμα, που αποκτήθηκε δίκαια και ασκείται τίμια, είναι καλό κι ευλογη- μένο από τον Θεό. Δεν είναι σωστό να ξεχωρίζουμε τα επαγγέλματα σε ανώτερα και σε κατώτερα. Τι θα γινόταν αν, για παράδειγμα, γίνονταν όλοι γιατροί; Η ποιός θα μπορούσε να υπερηφανευθεί για τον πολιτισμό μας αν δεν υπήρχαν και οι δημοτικοί υπάλληλοι καθαριότητας; Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας, θεωρώντας καλό κάθε τίμιο επάγγελμα, αναπέμπει συγκινητικές ευχές για να ευλογήσει ο Θεός κάθε είδος τίμιας εργασίας και να χαριτώσει τον ανθρώπινο μόχθο. Στο Ευχολόγιο υπάρχουν για παράδειγμα ευχές «εις το ευλογήσαι άλωνα»,
«εις το ευλογήσαι ποίμνην», «εις το κατασκευάσαι πλοίον», «επί ορύξει φρέατος», «επί τη ενάρξει παντός ιδιωτικού έργου» και τόσες άλλες! Δυστυχώς, στις μέρες μας, με την  τεχνολογική πρόοδο εμπιστευτήκαμε περισσότερο τους εαυτούς μας και αφήσαμε στην άκρη   το Θεό.

4. Με ποιά κριτήρια θα εκλέξει κανείς σωστό επάγγελμα;  (…)

Μέ ταπεινή σκέψη, όχι με στόχο τα πολλά λεφτά και άλλα κοσμικά  κριτήρια
Δεν θα παραβλέψει βέβαια τον οικονομικό παράγοντα, αλλά ούτε και θα τον υπερτονίσει. Θα κοιτάξει το αναγκαίο, να καλύπτει οικονομικά τις ανάγκες του∙ η δίψα του κέρδους μπορεί να οδηγήσει σε λανθασμένη επιλογή ή σε μια υπερεντατική εργασία, που θα βλάψει την υγεία  μας. Από την άλλη μεριά η κοινωνική καταξίωση και προβολή δεν είναι τόσο σημαντικό κριτήριο. Το πιο σημαντικό είναι το επάγγελμά μας να είναι  θεάρεστο.

Ελεύθερα, χωρίς πίεση από τρίτους
Ο καθένας οφείλει να εκλέξει ελεύθερα ό,τι θέλει, ό,τι του αρέσει. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ακολουθήσει κάτι αναγκαστικά, χωρίς να το θέλει, για το χατίρι των γονέων ή καθηγητών η άλλων παραγόντων που τον πιέζουν. Οπωσδήποτε δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς μια υπάρχουσα οικογενειακή επιχείρηση με ευοίωνο μέλλον ή να αγνοήσει τις δυνατότητες τις δικές του και της οικογενείας του να σπουδάσει τον τάδε κλάδο, αν τα έτη σπουδών είναι πολλά ή ο τόπος μακρινός. Ας σταθμίσει τις  δυσκολίες,  ας ακούσει  τη γνώμη των γονέων/καθηγητών του, ας συμβουλευθεί τον πνευματικό του κι ας αφήσει τον Θεό να πει το τελικό ναι ή όχι∙ Εκείνος ξέρει να δίνει τις πιο συμφέρουσες λύσεις στα   αδιέξοδα.

Η αγορά εργασίας
Ούτε θα αφήσει ανεξέταστο το αν η αγορά εργασίας είναι ανοιχτή για το επάγγελμα που σκέφτεται να διαλέξει. Κι αυτό θα το σταθμίσει, χωρίς όμως να είναι αυτό ο καταλυτικός παράγοντας που θα τον εμποδίσει από κάποιο επάγγελμα, γιατί το μέλλον είναι στα χέρια του Θεού, που μας αγαπά. Είναι καθαρά θέμα προσωπικό∙ ο ένας ξεκινά με δυνατή πίστη να χτίζει  το μέλλον του σ’ ένα «κορεσμένο» επάγγελμα και τ’ αφήνει όλα σαν παιδί στα χέρια του Θεού Πατέρα, ο άλλος αισθάνεται να του μιλά ο Θεός δια των περιστάσεων και εκλέγει άλλο επάγ- γελμα. Όταν και το ένα και το άλλο γίνονται με σύνεση και με εξάρτηση από τον Θεό, είναι επαινετά.

Όχι επιπόλαια σχέδια για το μέλλον
Είναι ωραίο να κάνουμε σχέδια για το μέλλον και να οραματιζόμαστε κάτι που μας συγκινεί    και μας  ενθουσιάζει.  Ωστόσο ας μη βιαζόμαστε να κοινοποιούμε τα σχέδια και τα οράματά  μας. Να τα αφήνουμε να ωριμάζουν πρώτα μέσα μας, έτσι ώστε να μην είμαστε εκτεθειμένοι αργότερα και αναγκαστούμε να ακολουθήσουμε κάτι που τελικά δεν μας εκφράζει... Και το κυριότερο, να κάνουμε θερμή προσευχή ώστε ο Κύριος να μας εμπνεύσει ο,τι είναι σύμφωνο με το θέλημά Του και για το συμφέρον της ψυχής μας. Λένε ότι «όποιος κάνει  σχέδια μόνος  του για τη ζωή του, τα βλέπει ο Θεός και  γελάει».

Άς ανακαλύψουμε τα τάλαντα που μας έδωσε ο  Θεός.
Κυρίως όμως πρέπει να σταθμίσει κανείς τις ηθικές, πνευματικές και σωματικές του δυνάμεις, τις κλίσεις και τα τάλαντα που έχει πάρει από τον Θεό. Υπάρχουν επαγγέλματα που μπορεί να μας ικανοποιούν, αλλά που αν σκεφτούμε τον εαυτό μας να τα ασκεί, θα διαπιστώσουμε ότι  δεν αρκούν οι δυνάμεις μας. Για παράδειγμα, ένας θετικός νους δεν μπορεί εύκολα να γίνει ιστορικός, ένας εσωστρεφής χαρακτήρας ίσως αλλοτριωθεί με την πολυδιάσπαση του δημοσιογράφου, ένας με μέτριες σωματικές δυνάμεις δεν μπορεί να γίνει μεταφορέας. Το επάγγελμα που μας ταιριάζει περισσότερο, είναι αυτό στο οποίο αισθανόμαστε μεγαλύτερη εσωτερική πληρότητα και μπορούμε να το ασκήσουμε με τις δυνάμεις με τις οποίες ο Θεός προίκισε χωριστά τον καθένα από  μας.

Ας αγαπήσουμε τα επαγγέλματα του  Πνεύματος.
Υπάρχουν κάποια επαγγέλματα ― καλύτερα ονομάζονται «λειτουργήματα» ― τα οποία υπηρετούν τον άνθρωπο και υψηλές αξίες όπως η αγάπη, η δικαιοσύνη, η παιδεία κλπ. Τέτοια είναι ο γιατρός, ο νοσηλευτής, ο δικαστικός, ο εκπαιδευτικός, ο ιερέας... Στ’ αλήθεια πόσα μπορεί να προσφέρει ο πιστός χριστιανός σ’ αυτές τις τόσο νευραλγικές  θέσεις!
Ο Μέγας Βασίλειος λέγει ότι «δει μετά πολλής περισκέψεως δοκιμάζεσθαι προς τι έκαστος επιτηδείως έχει, και ούτως εγχειρίζεσθαι οτιούν έργον»• οφείλει δηλαδή  να  εξετάζει  ο καθένας με πολλή περίσκεψη για ποιό έργο είναι κατάλληλος κι έπειτα να το   αναλαμβάνει.

***

Είναι στους περισσότερους από εμάς γνωστή η παραβολή των ταλάντων (Ματθ. κε΄14- 30). Ένας κύριος έδωσε στους 3 δούλους του 5, 2 και 1 τάλαντα (νομίσματα) αντίστοιχα. Αυτοί, όταν επέστρεψε του έδωσαν αντίστοιχα 10, 4 και 1 τάλαντα. Οι δύο πρώτοι λοιπόν τα διπλασίασαν ενώ ο τρίτος επέστρεψε αυτό που είχε πάρει, χωρίς να το έχει αξιοποιήσει. Ο Κύριο επαίνεσε τους δύο πρώτους και τιμώρησε τον τρίτο που δεν αξιοποίησε το τάλαντο. Σύμφωνα με τον Ιερό Χρυσόστομο το ζητούμενο είναι να αξιοποιήσουμε τις δωρεές του Θεού βοηθώντας τον εαυτό μας και τους συναθρώπους μας προς δόξαν  Θεού.
Πολλές φορές βλέπουμε ανθρώπους με κάποιες ιδιαιτερότητες ή λιγότερο ικανούς και θεωρούμε ότι δεν προσφέρουν κάτι στην κοινωνία. Στα μάτια του Θεού όμως, μπορεί να είναι πολύ καλύτεροι, καθώς αξιοποίησαν τα ελάχιστα που έλαβαν από Αυτόν. Ας μην ξεχνάμε την πάμφτωχη χήρα στην Καινή Διαθήκη που προσέφερε το δίλεπτό της και ο Χριστός αναφέρει     ότι ελεημοσύνη της ήταν μεγαλύτερη σε σχέση με άλλες προσφορές γιατί η δική της ήταν από  το υστέρημά της.
Ας μην είμαστε λοιπόν βιαστικοί στην κρίση μας, διότι η κρίση του Θεού είναι τελικά αυτή που μετράει και εμείς ως άνθρωποι δεν μπορούμε να τη γνωρίζουμε. Ας  βάλουμε ως  κύριο στόχο της ζωής μας την ευαρέστηση στο Θεό, την οποία θα επιτύχουμε με κόπο αξιοποιώντας τα χαρίσματα και τις δωρεές  Του.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Μελετημένη εκλογή επαγγέλματος για τη δική μας επιτυχία και την ωφέλεια των άλλων.

ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΑΓΙΟΙ ΤΩΝ  ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ*
1. Ἁγιογράφων (ζωγράφων): Ἀπ. Λουκᾶς ὁ εὐαγγελιστής (18  Ὀκτωβρίου).
2. Ἀεροπόρων (πιλότων): Ἀρχάγγελοι Μιχαήλ καί Γαβριήλ (8  Νοεμβρίου).
3. Ἀθλητῶν (Γυμναστῶν): Ἅγιοι Δημήτριος καί Νέστωρ (26 καί 27  Ὀκτωβρίου).
4. Ἁλιέων: Ἅγιοι Ἀπόστολοι (30 Ἰουνίου).
5. Ἀνθοπωλῶν: Ἅγιος Μιχαήλ (Πακνανᾶς) ὁ Ἀθηναῖος, νεομάρτυς, ὁ καί κηπουρός (9   Ἰουλίου).
6. Ἀρτοποιῶν: Ἅγιος Παντελεήμων (27  Ἰουλίου).
7. Ἀρωματοπωλῶν: Ἁγία Μυροφόρος Μαρία ἡ Μαγδαληνή (22  Ἰουλίου).
8. Αὐτοκινητιστῶν (ὁδηγῶν καί μεταφορέων): Ἅγιος Χριστοφόρος (9  Μαΐου).
9. Βιβλιοπωλῶν (Βιβλιοθηκονόμων): Μέγας Φώτιος (6  Φεβρουαρίου).
10. Βοσκῶν: Ἅγιος Σώζων (7 Σεπτεμβρίου).
11. Βουλευτῶν: Ἅγιος Ἰωσήφ (ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας, ὁ εὐσχήμων  βουλευτής).
12. Γεωργῶν (ἀμπελουργῶν): Ἅγιος Τρύφων (1  Φεβρουαρίου).
13. Γουναράδων: Προφήτης Ἠλίας (20  Ἰουλίου).
14. Δημοσιογράφων: Ἅγιος Μηνᾶς ὁ καλλικέλαδος (10  Δεκεμβρίου).
15. Δικαστῶν: Ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης (3  Ὀκτωβρίου).
16. Δικηγόρων: Ἅγιος Φιλογόνιος ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας (20  Δεκεμβρίου).
17. Ἐκπαιδευτικῶν (καί τῶν μαθητῶν, σπουδαστῶν καί φοιτητῶν): Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες, Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καί Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (30  Ἰανουαρίου).
Ἐκπαιδευτικῶν Πληροφορικῆς: Ἀρχάγγελος Γαβριήλ (11  Ἰουνίου).
18. Ἐπιπλοποιῶν (ξυλουργῶν): Ἅγιος Ἰωσήφ ὁ μνήστωρ τῆς Παρθένου Μαρίας. Ἡ ἑορτή  του εἶναι τήν Κυριακή μετά τά  Χριστούγεννα.
19. Θεολόγων: Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος (8  Μαΐου).
20. Ἠθοποιῶν: Ἅγιος Πορφύριος ὁ ἀπό μίμων (15  Σεπτεμβρίου).
21. Ἰατρῶν: Ἅγιοι Ἀνάργυροι (1 Νοεμβρίου). Σημειώνουμε ὅτι: «Ὡς προστάτες γενικῶς τῆς Ἰατρικῆς (νοσολογίας, παθολογίας) θεωροῦνται οἱ Λουκᾶς, Κοσμᾶς καί  Δαμιανός,  Παντελεήμων, καί οἱ Ζηναΐς, Φιλονίλλα καί  Ἑρμιόνη».
22. Ἱεροψαλτῶν: Ἅγιοι Ρωμανός ὁ Μελωδός καί Ἰωάννης ὁ Κουκουζέλης (1 Ὀκτωβρίου) καί Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός (4  Δεκεμβρίου).
23. Κεραμοποιῶν: Ἅγιος Σπυρίδων (12 Δεκεμβρίου)· ἐπειδή στήν Α’ Οἰκ. Σύνοδο (ἐν Νικαίᾳ) μίλησε γιά τό δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος μέ θαυμαστό τρόπο, χρησιμοποιώντας ἕνα   κεραμίδι.
24. Κηπουρῶν: Ἅγιος Κόνων ὁ κηπουρός (5  Μαρτίου).
25. Κουρέων (κομμωτῶν): Ἅγιος Ἠλίας ὁ Ἀρδούνης, νεομάρτυς, ὁ ὁποῖος ἀσκοῦσε τό ἐπάγγελ¬μα τοῦ κουρέα (31  Ἰανουαρίου).
26. Ξυλογλυπτῶν: Ἅγιος Γεώργιος ὁ Χιοπολίτης, νεομάρτυς (26 Νοεμβρίου), ὁ ὁποῖος ἀσκοῦσε τήν τέχνη τοῦ ξυλογλύπτη.
27. Μαγείρων (καί ἑστιατόρων): Ἅγιος Εὐφρόσυνος ὁ μάγειρος (11  Σεπτεμβρίου).
28. Μεταφραστῶν: Ἅγιος Συμεών ὁ Μεταφραστής (9  Νοεμβρίου).
29. Μετεωρολόγων: Προφήτης Ἠλίας (20  Ἰουλίου).
30. Ναυαγοσωστῶν: Προφήτης Ἰωνᾶς (21  Σεπτεμβρίου).
31. Ναυτικῶν: Ἅγιος Νικόλαος (6 Δεκεμβρίου).
32. Ξενοδόχων: Ἅγιος Σαμψών ὁ ξενοδόχος (27  Ἰουνίου).
33. Ὀδοντιάτρων: Ἅγιος Ἀντίπας (11  Ἀπριλίου).
34. Ὀφθαλμιάτρων: Ἁγία Παρασκευή (26  Ἰουλίου).
35. Παιδιάτρων: Ἅγιος Στυλιανός (26  Νοεμβρίου).
36. Παντοπωλῶν (super market): Ἅγιος Νικόλαος ὁ παντοπώλης, νεομάρτυς (23   Σεπτεμβρίου).
37. Ποιητῶν: Ἁγία Κασσιανή ἡ ποιήτρια (7  Σεπτεμβρίου).
38. Πυροσβεστῶν: Οἱ Τρεῖς Παῖδες (17  Δεκεμβρίου).
39. Ραπτῶν: Ἅγιος Δούκας ὁ ράπτης, νεομάρτυς (24  Ἀπριλίου).
40. Σιδηροδρομικῶν: Ἀπόστολος καί Διάκονος Φίλιππος (11  Ὀκτωβρίου).
41. Σιδηρουργῶν: Ἁγία Ἑλένη (6 Μαρτίου – Εὕρεση Τιμίου Σταυροῦ καί τῶν  Ἥλων).
42. Συμβολαιογράφων: Ἅγιοι Μαρκιανός καί Μαρτύριος οἱ νοτάριοι (25   Ὀκτωβρίου).
43. Ταχυδρομικῶν: Ἅγιος Ζήνων ὁ ταχυδρόμος (10  Φεβρουαρίου).
44. Τελωνιακῶν: Ἀπόστολος καί εὐαγγελιστής Ματθαῖος (16  Νοεμβρίου).
45. Ὑδραυλικῶν: Δίκαιος Ἐζεκίας (28 Αὐγούστου), ὁ ὁποῖος κατασκεύασε σύστημα ὑδραγω- γείου καί ἔφερε νερό στά Ἱεροσόλυμα.
46. Ὑποδηματοποιῶν (καί καταστημάτων ὑποδημάτων): Ἅγιος Ἰωάννης ὁ κάλφας, νεομάρτυς  (26 Φεβρουαρίου).
47. Ὑφασματοπωλῶν: Ἁγία Λυδία ἡ Φιλιππησία, ἡ πορφυρόπωλις (20  Μαΐου).
48. Φαρμακοποιῶν: Ἁγία Ἀναστασία ἡ Φαρμακολύτρια (22  Δεκεμβρίου).
49. Φιλοσόφων: Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ φιλόσοφος καί μάρτυς (1  Ἰουνίου).
50. Χημικῶν: Ἅγιος Μένιγνος ὁ κναφεύς (22  Νοεμβρίου).
51. Χρυσοχόων: Ἅγιος Συμεών ὁ Τραπεζούντιος ὁ χρυσοχόος, ὁ νεομάρτυς (14   Αὐγούστου).

Ἐπίσης ἔχουμε προστάτες:
Τῶν μητέρων τῶν κληρικῶν: Οἱ Ἅγιες Ἐμμέλεια, Νόννα καί Ἀνθούσα (μητέρες τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν), τίς ὁποῖες ἑορτάζουμε τήν Κυριακή μετά τήν Ὑπαπαντή τοῦ  Κυρίου.
Τῶν ἱεροκηρύκων: Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (13 Νοεμβρίου). Τῶν κατηχητῶν: Ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων (18  Μαρτίου).
Τῶν ὁμαδαρχῶν: Ἅγιος Δημήτριος (26  Ὀκτωβρίου).
Τῶν ἱεροπαίδων: Ἅγιος Ταρσίζιος, ὁ δωδεκάχρονος μάρτυρας τοῦ 3ου αἰ. στή Ρώμη. (Προτείνεται νά τελεῖται ἡ ἑορτή του τήν τελευταία Κυριακή τοῦ   Σεπτεμβρίου).
Τῆς οἰκογένειας: Ἅγιοι ἀπόστολοι Ἀκύλας καί Πρίσκιλλα (13  Φεβρουαρίου).
Τῶν πολυτέκνων: Ἅγιοι Τερέντιος καί Νεονίλλα μέ τά ἑπτά τέκνα τους (28 Ὀκτωβρίου). Τῶν κωφαλάλων: Προφήτης Ζαχαρίας (5  Σεπτεμβρίου).
Τῶν κρατουμένων: Ἀπόστολος Ὀνήσιμος (15 Φεβρουαρίου). Τοῦ Στρατοῦ Ξηρᾶς (Πεζικοῦ): Ἅγιος Γεώργιος (23 Ἀπριλίου). Τοῦ Πυροβολικοῦ: Ἁγία Βαρβάρα (4  Δεκεμβρίου).
Τοῦ Ναυτικοῦ (καί Λιμενικοῦ): Ἅγιος Νικόλαος (6 Δεκεμβρίου). Τῆς Ἀεροπορίας: Ἀρχάγγελοι Μιχαήλ καί Γαβριήλ (8 Νοεμβρίου). Τῆς Ἀστυνομίας: Ἅγιος Ἀρτέμιος (20  Ὀκτωβρίου).

* Βιβλιογραφία: Ἅγιοι καί Ἐπαγγέλματα (Ἔκδοση Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς  Ἀθηνῶν).

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Αν βρισκόμασταν σήμερα στην Πάτρα, θ' ακούγαμε χαρμόσυνες να χτυπούν όλη την ημέρα οι καμπάνες του μεγαλοπρεπέστερου ναού της πόλεως, του ναού του Αγίου Ανδρέου και να καλούν όλους τους πιστούς να συμμετάσχουν στον εορτασμό της μνήμης του Αγίου... Του Αγίου που πρώτος κλήθηκε από τον Χριστό να γίνει μαθητής Του...
Στ' αλήθεια, γιατί να ‘ταν αυτός ο πρώτος μαθητής του Χριστού; Τι είδε ο Κύριος στα βάθη του; ΔΙΗΓΗΣΗ

1. H ΠΡΟΣΜΟΝΗ
Για να γνωρίσουμε τον Άγιο Ανδρέα, θα γυρίσουμε είκοσι αιώνες πίσω, στην άγνωστη και άσημη έως τότε Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας. Εκεί, ανάμεσα στους ηλιοκαμένους ψαράδες θα συναντήσουμε και τον Ανδρέα. Αυτή είναι η πατρίδα του. Στα ήσυχα νερά της λίμνης Τιβεριάδος εργαζόταν ως ψαράς.
Είναι άνθρωπος της υπομονής, ρίχνει τα δίχτυα του και εγκαταλείπεται στο έλεος του Θεού. Εκεί, στα νερά του Ιορδάνου, ακούει το κήρυγμα του Ιωάννου του Προδρόμου. Φαίνεται μάλιστα πως έγινε ένας από τους πρώτους μαθητές του Βαπτιστή. Ακούει από εκείνον για τον προσδοκώμενο Μεσσία κι ο νους του νύκτα-μέρα στρέφεται γύρω από τον Μέγα Αναμενόμενο. Πότε θα έρθει άραγε; Πότε θα Τον ακούσει; Πότε θα Τον δει με τα μάτια του; Στις σκέψεις αυτές η καρδιά του κτυπά δυνατά, ο πόθος φουντώνει.

2. Η ΚΛΗΣΗ
Μια μέρα, αξέχαστη θα μείνει στον Ανδρέα, ο Μέγας Αναμενόμενος ήλθε στην περιοχή του Ιορδάνου. Τι ώρα αλησμόνητη, όταν άκουσε και είδε τον Ιωάννη, το δάσκαλό του, να υψώνει το χέρι του και να του δείχνει τον Αμνό του Θεού! Με ασυγκράτητη χαρά έτρεξε μαζί με τον Ιωάννη να Τον πλησιάσει. Ο Χριστός στρέφεται και τους ρωτά: «Τι ζητείτε;». Ο Ανδρέας σπεύδει τώρα ν' απαντήσει με ένα άλλο ερώτημα: «Ραββί, που μένεις;». Δεν του αρκεί μόνο να δει τον Χριστό, θέλει να Τον γνωρίσει καλύτερα.
—Ελάτε να δείτε, είναι η απάντηση και μαζί η κλήση του Διδασκάλου.
Δυό και πλέον ώρες έμεινε κοντά Του ο Ανδρέας. Στη ζωή του Πρωτοκλήτου η ημέρα εκείνη στάθηκε αλησμόνητη. Είναι τόση η χαρά του, η ευγνωμοσύνη του για τον θησαυρό που ανακάλυψε, που δεν αντέχει. Με «καιομένην καρδίαν» από όσα άκουσε, τρέχει να βρει τον αδελφό του, τον Πέτρο, να του αναγγείλει το ευχάριστο, το μεγάλο γεγονός, να Τον φέρει και αυτόν έως εκεί, να γνωρίσει τον Κύριο. «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν». Καμία αμφιβολία, κανείς δισταγμός δεν υπάρχει στην ψυχή του. Από εκείνη τη στιγμή ο Ανδρέας γίνεται, φυσικά και αυθόρμητα, ο πρώτος ιεραπόστολος, ξεκινώντας τη σπορά από τον ίδιο τον αδελφό του και προσφέροντας στην Εκκλησία τον Πρωτοκορυφαίο Πέτρο.
Ο Ανδρέας εξακολουθούσε το έργο του στη λίμνη της Γεννησαρέτ. Ένα πρωινό, εκεί που εργαζόταν μαζί με τον αδελφό του, τον επισκέπτεται Εκείνος. Τον βρήκε με τα ρούχα της δουλειάς, ξυπόλυτο, ηλιοψημένο. Και του έκαμε τη μεγάλη, την οριστική πρόσκληση: «Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων» (Ματθ. δ 19). Ο Ανδρέας έδωσε αμέσως το «παρών». Τα άφησε όλα για χάρη Του. Τον ακολούθησε πιστά και Τον αγάπησε θερμά. Τρία χρόνια όλοι μαζί οι μαθητές σαν μια ψυχή ρουφούν τα «ρήματα της αιωνίου ζωής».
Μετά τα συγκλονιστικά γεγονότα της Σταύρωσης και της Ανάστασης του Διδασκάλου, φαίνεται ότι η περίοδος της μαθητείας έχει τελειώσει. Η εντολή είναι σαφής: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη...» (Ματθ. κη 19-20). Η καρδιά του Ανδρέα πυρπολείται από ιερή συγκίνηση. Ωστόσο τα γόνατά του λυγίζουν από το βάρος της μεγάλης αυτής αποστολής. Πως θα τα καταφέρει αυτός, ένας αγράμματος ψαράς, να «μαθητεύσει τα έθνη», να πείσει τους ανθρώπους για την αλήθεια του Ευαγγελίου; Το Πνεύμα το Άγιον όμως κατεβαίνει στη γη και ετοιμάζει για τη μεγάλη αυτή πορεία τους Αποστόλους του Χριστού. Τώρα ο Ανδρέας είναι έτοιμος.
Από τη θάλασσα της Τιβεριάδας θα βαδίσει στα παράλια του Ευξείνου Πόντου, της Προποντίδας, του Κερατίου κόλπου, στη Σκυθία, στην ηπειρωτική Ελλάδα... Αντιμετωπίζει διωγμούς, στερήσεις, κακουχίες, ταλαιπωρίες, μα τίποτε δεν τον σταματά να κηρύττει το
«Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν» και να προσελκύει ψυχές στο άγιο όνομά Του...

3. ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΗ ΣΙΝΩΠΗ
Θα σταματήσουμε για λίγο μαζί του στη Σινώπη, πόλη στα παράλια του Ευξείνου Πόντου. Εδώ ο Άγιος Απόστολος έχει να αντιμετωπίσει ένα βάρβαρο λαό ανθρωποφάγων. Δεν αποθαρρύνεται όμως απ’ τις σκληρές κι αδιάφορες καρδιές, τις πρωτόγονες συνήθειες... Πιστεύει στη δύναμη του λόγου του Θεού, που αλλοιώνει τις καρδιές και τις αναγεννά. Γι’ αυτό κι εργάζεται εντατικά. Κι οι πρώτοι καρποί εμφανίζονται. Τότε ακριβώς έρχεται ο πειρασμός. Όσοι δεν άντεχαν τον έλεγχο που δημιουργούσε ο λόγος του Θεού, εξεγέρθηκαν. Ο απόστολος Ματθίας, που συνόδευε τον Πρωτόκλητο, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται με σκοπό να κατασπαραχθεί...! Ο απόστολος Ανδρέας όμως με θαυμαστό τρόπο τον απελευθερώνει και βιαστικά αναγκάζεται να φύγει από την πόλη, αφήνοντας το έργο του στη μέση.
Το οδοιπορικό του ραβδί θα τον οδηγήσει σε άλλες πόλεις. Ο σπόρος του Ευαγγελίου πέφτει και καρποφορεί. Κι ο σποριάς Απόστολος χαίρεται την πλούσια πνευματική συγκομιδή. Μέσα του όμως υπάρχει ένας πόνος, η Σινώπη, κι ένας πόθος, η επιστροφή του σ' αυτήν. Δεν θέλει να παρατήσει το ιεραποστολικό έργο που είχε αρχίσει. Ας συναντήσει δυσκολίες, ας κινδυνεύσει. Το δύσκολο και επικίνδυνο δεν τρομάζουν τον γενναίο μαθητή.
Και πράγματι, επιστρέφει στη Σινώπη! Οι κάτοικοι μόλις πληροφορήθηκαν την επιστροφή του, σαν θηρία ορμούν να τον συλλάβουν. Κι έπειτα προσπαθούν να βρουν το σκληρότερο βασανιστήριο. Και το βρίσκουν. Περιτυλίγουν στο λαιμό του ένα σκοινί και τον σέρνουν σε όλες τις πλατείες και τα σοκάκια της πόλεως. Κι όχι μόνο μία φορά. Το ίδιο φρικτό βασανιστήριο επαναλαμβάνουν και τις επόμενες δυό ημέρες... Τα χείλη του Αποστόλου ψελλίζουν μόνο μια προσευχή: «Μη εγκαταλείπης με, Κύριέ μου Ιησού Χριστέ. Ξέρω πως δεν βρίσκεσαι μακριά από τους δούλους σου». Την τρίτη πια μέρα μοιάζει πως έχει φτάσει το τέλος του. Όμως, εκείνη τη νύχτα ο Κύριος εμφανίζεται στον Απόστολό Του και του χαρίζει την υγεία για να συνεχίσει την ιερή αποστολή του.
Τι πέτυχε ο Απόστολος με την επιστροφή του στη Σινώπη; Ο,τι δεν θα κατάφερναν εκατό κηρύγματα το πέτυχε με τη στάση του, την υπομονή του, τη μακροθυμία και ανεξικακία που έδειξε κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου του. Το παράδειγμά του αυτό σαγήνευσε τις άγριες καρδιές των κατοίκων της Σινώπης και τις οδήγησε κι αυτές στον Μεσσία και Λυτρωτή Χριστό. Τώρα θα συνεχίσει την πορεία του φέροντας στο σώμα του «τα στίγματα του Κυρίου Ιησού».

4. ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ
Το τέρμα της αποστολικής του περιοδείας θα γίνει στις ακτές του Πατραϊκού κόλπου, στην Πάτρα. Τόσο οι ιδέες του ξένου επισκέπτη όσο και η μορφή του, που έδειχνε πολλή πείρα και σοφία, προκάλεσαν μεγάλη εντύπωση στους κατοίκους των Πατρών. Όλοι τρέχουν στα καθημερινά κηρύγματα του Πρωτοκλήτου, που συνοδεύονται συχνά και από πλήθος θαυμάτων. Η πόλη είναι ανάστατη.
Ἡμέρα με την ημέρα η Εκκλησία των Πατρών αυξάνει και στερεώνεται. Ο ανθύπατος Λέσβιος έπειτα από θαύμα που τον συγκλόνισε έγινε πιστός ακόλουθος του Πρωτοκλήτου. Η σύζυγος του νέου και σκληρού ανθυπάτου, του Αιγεάτη, η Μαξιμίλλα, ο αδελφός του, ο σοφός μαθηματικός Στρατοκλής, και τόσοι άλλοι πιστεύουν στο Χριστό. Ένας μόνο μένει πεισματικά άπιστος, ο Αιγεάτης. Τυφλωμένος από τον εγωισμό του και το μίσος του, διατάσσει τη φυλάκιση του Αποστόλου και τελικά την καταδίκη του σε σταυρικό θάνατο.
Έχει ξημερώσει η μεγάλη ημέρα. Η ημέρα του προσωπικού θριάμβου του αγίου Αποστόλου. «Παρά το χείλος της θαλασσιάς ψάμμου», στην ακρογιαλιά, πάνω στην αμμουδιά και κάτω από μια ελιά, στήθηκε ο σταυρός σε σχήμα Χ. Ο Απόστολος με δέος και συγκίνηση τον πλησιάζει. Το σχήμα του του θυμίζει το αρχικό γράμμα του πιο αγαπητού στη ζωή του ονόματος: Χριστός!... «Ω, αγαθέ σταυρέ, επί πολύ επιπόθητε και σπουδαίως επιθυμητέ, λάβε με από των ανθρώπων και απόδος με τω Διδασκάλω μου». Ύστερα από τρεις ημέρες ηρωικού μαρτυρίου πάνω στον σταυρό, ο Πρωτόκλητος περνά στην αιωνιότητα έχοντας πια ολοκληρώσει την ιερή αποστολή του να διαλαλήσει παντού το «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν».
 
ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ - ΕΦΑΡΜΟΓΗ
Ο απόστολος Ανδρέας πόθησε, γνώρισε, ακολούθησε τον Κύριο, οδήγησε κι άλλους κοντά Του.

1. Αυτό το «ευρήκαμεν τον Μεσσίαν» μπορούμε να το πούμε κι εμείς; (...)
Πραγματικά, ανήκουμε κι εμείς στους ευεργετημένους από την αγάπη του Θεού, γιατί
ανακαλύψαμε το μεγάλο θησαυρό, τον Χριστό, και γνωρίσαμε απ’ τα μικρά μας χρόνια το θέλημά Του μέσω της χριστιανικής μας οικογένειας, της Εκκλησίας, της Ομάδας μας...
Και σήμερα αυτό έρχεται να μας πει ο απόστολος Ανδρέας: να νιώσουμε τη γνωριμία μας με τον Χριστό ως τη μεγαλύτερη ευλογία της ζωής μας. Αυτή είναι η χαρά και η ευτυχία μας. Αυτός είναι ο θησαυρός μας, και μεγαλύτερος θησαυρός δεν υπάρχει... Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, έλεγε κάποιος, δεν θα μπορούμε να κοιμηθούμε από τη χαρά μας... Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, θα ποθήσουμε να στερεώσουμε, να βαθύνουμε τη σχέση μας με τον Χριστό, να την κάνουμε ακόμη πιο στενή, πιο ουσιαστική και συνεχή θα Τον αναζητήσουμε οπουδήποτε μπορούμε να Τον βρούμε, ρωτώντας σαν τον απόστολο Ανδρέα «Διδάσκαλε, που μένεις;».
2. Όταν έτσι ζήσουμε το γεγονός της γνωριμίας μας με τον Χριστό, θα κάνουμε αυθόρμητα και φυσικά το δεύτερο βήμα, όπως το έκανε κι ο Απόστολος. Ποιό ήταν αυτό; (...)
Μάλιστα, έτρεξε στον απόστολο Πέτρο. Κι εμείς να τρέξουμε στους αδελφούς μας, στους ανθρώπους που είναι γύρω μας και να μοιραστούμε μαζί τους το θησαυρό μας.
— Σε ποιόν πρώτα έτρεξε ο απόστολος Ανδρέας; Εμείς σε ποιούς μπορούμε να στραφούμε και να μιλήσουμε για τον Χριστό;
α) Στα μέλη της οικογενείας μας. Αν χαιρόμαστε γιατί ακολουθούμε τον Χριστό, τότε, φυσικά κι αυθόρμητα, θα μεταδώσουμε αυτή τη χαρά μας πρώτα στο οικογενειακό μας περιβάλλον. Κι ακριβώς τότε, όταν οι δικοί μας βλέπουν στα πρόσωπά μας τη χαρά που πηγάζει από τη ζωή κοντά στο Χριστό και την αγάπη μας γι’ Αυτόν, θα παρακινηθούν να ζήσουν κι εκείνοι πιο συνειδητά τη ζωή της Εκκλησίας.
Αν έχουμε γευθεί την ειρήνη που χαρίζει το μυστήριο της ιεράς Εξομολογήσεως, τη δύναμη και τη χάρη της Θείας Κοινωνίας, την πληρότητα από τη μελέτη του λόγου του Θεού, θα προτρέψουμε και τους δικούς μας (γονείς, αδέλφια, συγγενείς...) να τα γευθούν...
β) Όμως, ο απόστολος Ανδρέας δεν περιορίστηκε μόνο στον αδελφό του. Δεν αισθανόταν πως είχε κάνει ο,τι μπορούσε για τον Χριστό οδηγώντας κοντά Του μόνο τον απόστολο Πέτρο. Αλλά;... «πάντα τα έθνη»...
Κι εμείς σε ποιούς άλλους θα μιλήσουμε για τον Χριστό; Σε όλους τους ανθρώπους... Όπου σταθούμε, όπου βρεθούμε... Σε όλους να ρίχνουμε το σπόρο... στους καλοδιάθετους αλλά και σε κείνους που φαίνονται αδιάφοροι. Στις διψασμένες ψυχές μα και σε κείνες που μοιάζουν ξερές, άγονες, απρόθυμες... (συμμαθητές στο σχολείο και στο φροντιστήριο, συγγενείς, ένοικοι της πολυκατοικίας...).
3. Βέβαια ξεσηκώνονται μέσα μας ερωτηματικά, φόβοι και δυσκολίες. Να πούμε μερικές; (...)
«Θα τα καταφέρω; Τι θα απαντήσω στα ερωτήματα που μπορεί να μου κάνουν;» (...)
Έτσι ένιωθε στην αρχή και ο απόστολος Ανδρέας. Μέχρι που ήρθε το Άγιο Πνεύμα. Αυτό που κι εμείς παίρνουμε στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Ο ίδιος ο Κύριος έχει υποσχεθεί ότι αυτό το Άγιο Πνεύμα θα μας εμπνέει τι να αποκριθούμε σε τέτοιες περιστάσεις: «Μη μεριμνήσητε πως η τι λαλήσετε• δοθήσεται γαρ υμίν εν εκείνη τη ώρα τι λαλήσετε. ου γαρ υμείς εστε οι λαλούντες, αλλά το Πνεύμα του πατρός υμών το λαλούν εν υμίν» (Ματθ. ε’ 19-20).
Μια άλλη σκέψη ανασταλτική μέσα μας λέει: «Τόσες φορές τους έχω πει.. δεν ενδιαφέρονται... Δεν θέλουν...».
Αν το ίδιο έλεγε ο απόστολος Ανδρέας και δεν επέστρεφε στη Σινώπη, η πόλη θα είχε μείνει στο σκοτάδι. Δεν απογοητεύθηκε όμως από την πρώτη τους αντίδραση, την απροθυμία... Επέμεινε και νίκησε...
Κι ίσως... η πιο δυνατή αναστολή: «Φοβάμαι... Θα με ειρωνευτούν, θα είμαι δακτυλοδεικτούμενος. Θα με απομονώσουν».
Πολλοί από τους φόβους μας είναι πλαστοί, υποθετικοί. Και συχνά ντροπιαζόμαστε όταν εκεί που περιμέναμε την ειρωνεία, βλέπουμε την πρόθυμη ανταπόκριση μιας διψασμένης ψυχής.
Αλλά κι αν μας ειρωνευτούν, θα ‘ναι αυτή η δική μας «θυσία» ασύγκριτα μικρότερη από εκείνη των Αποστόλων και μαρτύρων στη μεγάλη υπόθεση της διαδόσεως του Ευαγγελίου στον κόσμο και της σωτηρίας των ψυχών.
Έπειτα, στις δύσκολες ώρες της ιεραποστολής να θυμόμαστε τον άγιο Απόστολο. Τι πέρασε εκείνος για τον Χριστό... Να είμαστε βέβαιοι ότι παρακολουθεί τα βήματά μας και πρεσβεύει για μας...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ανάμεσα στα πολλά καθημερινά μας βήματα υπάρχουν κάποια που ξεχωρίζουν, κάποια που ακούγονται και καταγράφονται στον ουρανό γιατί φέρνουν τον Ουρανό στη γη. Είναι τα βήματα που κάνουμε για να πλησιάσουμε τους αδελφούς μας και να τους μιλήσουμε για το μεγάλο θησαυρό που βρήκαμε: το θησαυρό της Πίστεως.
Αν με ειλικρίνεια και συναίσθηση παρακαλούμε καθημερινά «Ελθέτω η Βασιλεία σου...», τότε είναι ανάγκη να πληθύνουν τούτα τα βήματά μας... Να γίνουν πιο συχνά, πιο σταθερά! Και θα δούμε τότε πως ο δρόμος της ιεραποστολής φέρνει τον Χριστό πρώτα μέσα μας και γεμίζει τη ζωή μας με τη δική Του χαρά και ειρήνη!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Μαζί με τον Άγιο Ανδρέα στον αγώνα για την ιεραποστολή - «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν»! (Ιω. α 42).

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α´. Μικρή εἰσαγωγή

— Ποιός γνωρίζει ποιά εἶναι ἡ Χώρα τοῦ Νείλου;...

— (...)῾Η Αἴγυπτος. Πανάρχαια, ὅπως καί ἡ ῾Ελλάδα! Καί ἡ ὁποία βρίσκεται στή Βόρειο Ἀφρική.
— Ἐκεῖ θά μεταφερθοῦμε σήμερα... Μά, ὄχι στήν τωρινή Αἴγυπτο ἀλλά σέ κείνη τῶν 3.500 χρόνων πρίν! Πυραμίδες! Βασιλιάδες Φαραώ! Εἰδωλολατρικοί ναοί, ἀγάλματα θεῶν, γλυπτά, ἱερογλυφικά! Μέ κέντρο τόν ποταμό - θεό Νεῖλο καί τή μεγαλόπρεπη πόλη Μέμφιδα!
Ἀπό ἐκεῖ λοιπόν θ᾿ ἀρχίσει σήμερα ἡ ἱστορία μας. Καί μάλιστα ἀπό μιά πανέμορφη ὄχθη τοῦ Νείλου μέ ψηλά δένδρα καί πυκνές καλαμιές. Ἀπό μιά κούνια μέσα στό Νεῖλο!...

Β´. Ἁγιογραφική διήγηση

1. ῾Ο Θεός ἑτοιμάζει τόν ᾿Ελευθερωτή τοῦ λαοῦ Του

Κανείς, παιδιά, δέν εἶδε τή δακρυσμένη ᾿Ισραηλίτισσα πού ἀξημέρωτα ἀκούμπησε στά ἥσυχα νερά τοῦ Νείλου τήν παράξενη μικρή βαρκούλα. Μέ πνιγμένα ἀναφιλητά, γύρισε καί χάθηκε. Ἄφηνε στή φύλαξη τοῦ Κυρίου Σαβαώθ τό νεογέννητο ἀγοράκι της. ᾿Εάν ᾿Εκεῖνος ἤθελε, θά τό γλύτωνε ἀπό τήν ὀργή τῶν Αἰγυπτίων. ῾Η νέα ἐντολή τοῦ Φαραώ ἦταν ἐπίσης αὐστηρή σάν τήν πρώτη, πού θανάτωνε μέ μαχαίρι τά νεογέννητα ἀγόρια τους.
Τώρα, κάθε ἑβραιόπουλο πού γεννιέται, ἔπρεπε νά ρίχνεται στό Νεῖλο. Τροφή στούς κροκόδειλους.
Οἱ Βασιλιάδες τῶν Αἰγυπτίων μισοῦν τώρα πλέον τούς ῾Εβραίους, πού τόσο πλήθυναν καί θέλουν νά τούς ἐξοντώσουν. Νά τούς ἐξοντώσουν τελειωτικά!
῞Ομως, μιά οἰκογένεια ῾Εβραίων ἔχει τό δικό της σχέδιο. Μέ θερμή πίστη καί προσευχή στόν ῞Ενα Ἀληθινό Θεό, προχωρεῖ. Νά, ἐδῶ, σ᾿ αὐτά τά νερά, δίπλα στή λιμνούλα τῶν Βασιλιάδων θά ρίξουν τήν κουνίτσα. Καί θά τήν δοῦν ἐκεῖνοι, ὅταν ἔλθουν.
Θεέ μου! ἄς λυπηθοῦν καί ἄς σώσουν τό χαριτωμένο ἀγοράκι μας!

Κρύφτηκε μέσα στά δένδρα καί τίς καλαμιές ἡ ἀδελφούλα του, γιά νά παραμονεύει καί νά δεῖ τί θά γίνει...

Καί νά! Μέσ᾿ στό ἡλιόλουστο πρωινό ἔφτασε ἡ βασιλοπούλα μέ τή συνοδεία της, νά δροσιστοῦν στά νερά!
— Τί εἶναι αὐτό; φωνάζει μέ ἔκπληξη μιά ὑπηρέτρια. ῞Ολες μαζεύτηκαν γύρω ἀπ᾿ τήν παράξενη μικρή βαρκούλα. ῞Ενα καλαθάκι καλά πλεγμένο ἀπό χορτάρι ἀσφαλτωμένο μέσα- ἔξω καί σκεπασμένο μέ ἀραιοπλεγμένη λυγαριά!... ῾Η ὑπηρέτρια μέ ἐντολή τῆς πριγκίπισσας μπαίνει στά νερά καί σηκώνει στά χέρια τό μικρό παράξενο πλεούμενο!
— Κούνια! κούνια! φώναξαν ὅλες μόλις τό ἄνοιξαν! ῞Ενα πανέμορφο βρέφος πνιγμένο στό κλάμα ἄρχισε τώρα νά τούς χαμογελᾶ. ῾Η πονετική, καλόκαρδη βασιλοπούλα συγκινήθηκε.
῏Ηταν τόσο χαριτωμένο!

— Θά εἶναι ἀπό τά παιδιά τῶν ῾Εβραίων! εἶπε. Δέν θά τό ἀφήσω νά χαθεῖ! Θά τό κάνω παιδί δικό μου! Πρίγκιπα στό παλάτι! Καί θά τό λέμε «Μωυσῆ», ἀφοῦ σώθηκε μέσα ἀπ᾿ τό νερό!...
— Μήπως, βασίλισσά μου, θέλετε καμιά γυναίκα ῾Εβραία, γιά νά σᾶς θρέψει τό παιδί; Πετάχτηκε ἀπό τήν κρυψώνα της ἡ ἀδελφούλα τοῦ μωροῦ ἡ Μαριάμ.
— Ναί. Πάρε το! Μεγάλωσέ το μου καί θά σέ πληρώσω καλά!...

῾Ο Θεός εἶχε κάνει τό θαῦμα Του! Καί ὁ μικρός Μωυσῆς ξαναγύρισε στό σπίτι του. Ποιό νά᾿ ταν ἄραγε τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γι᾿ αὐτό τό παιδί;... Θά μᾶς τό δείξει ἡ συνέχεια.
Στό πατρικό του σπίτι λοιπόν πέρασε ὁ Μωυσῆς τά παιδικά του χρόνια. Κι ἔμαθε πολλά καί σημαντικά, πού θά τά θυμᾶται πάντα.
Τά χρόνια πέρασαν. Ἔχει μεγαλώσει ἀρκετά. ῞Ωρα τώρα νά τόν παραλάβει ἡ κόρη τοῦ Φαραώ! Ἡ ζωή του τώρα συνεχίζεται μέσα στό παλάτι...

2. Ἀρνεῖται τή δόξα γιά χάρη τοῦ λαοῦ του

Μορφωμένος ὁ Πρίγκιπας μέσα στό παλάτι, πῶς θά ζοῦσε ἄραγε;

Καί ὅμως! Δέν ἔκανε αὐτό πού θά ἦταν φυσικό καί δικαιολογημένο νά κάνει. Δέν προτίμησε, πλούτη, φήμη, δόξα καί ἀξιώματα βασιλικά. Ἀλλά;...

Ἀρνήθηκε νά παραμείνει γιός τῆς θυγατέρας τοῦ Φαραώ!

Ἀνόητο! θά ἔλεγε κανείς! ῞Ενας σκλάβος, νά ἀρνεῖται τή βασιλική ζωή!...

Μά ὁ Μωυσῆς διαφορετικά σκέπτεται. ῎Ενιωθε καί τόσο ἀσφυκτικά μέσα σέ κεῖνο τό περιβάλλον τῆς δαιμονικῆς θρησκείας!

Μέσα στίς δόξες καί τίς τιμές δέν μποροῦσε νά μένει εὐχαριστημένος. Τά φιλήματα τῆς σκλάβας μητέρας του τά ἔνιωθε νωπά στό μέτωπό του. Οἱ συμβουλές κι οἱ λόγοι της, ν᾿ ἀγαπάει θερμά τό Θεό καί τό λαό Του, δέν ἦταν δυνατόν νά ξεχαστοῦν!...
῎Επειτα, πῶς νά ἀνεχθεῖ ἡ εὐαίσθητη καρδιά του τά μαρτύρια τῶν συμπατριωτῶν του ἀπό τούς Αἰγυπτίους; ῾Η πείνα τους, οἱ ξυλοδαρμοί, ἡ σκληρή δουλειά μέσ᾿ στά λιοπύρια, ἡ θλιβερή κατάντια «τῶν υἱῶν ᾿Ισραήλ» τοῦ σπάραζαν τήν καρδιά! Δέν τό ἄντεχε ὁ ἴδιος νά καλοπερνᾶ μέ πλούτη καί δόξα, τή στιγμή πού οἱ ἀδελφοί του ᾿Ισραηλίτες ὑπέφεραν τόσα δεινά!...
Καί! τήν πῆρε τή μεγάλη ἀπόφαση. Μέ ὅπλο του τήν Πίστη στό Θεό τῶν πατέρων του θά φύγει ἀπό τ᾿ ἀνάκτορα τοῦ Βασιλιᾶ! «Προτιμᾶ καλύτερα νά ταλαιπωρεῖται καί νά κακοπαθεῖ μαζί μέ τό λαό τοῦ Θεοῦ παρά νά ἔχει πρόσκαιρη ἀπόλαυση πλούσιας ἀλλά ἁμαρτωλῆς ζωῆς στό βασιλικό παλάτι. Αὐτή τήν κακοπάθεια τή θεωρεῖ μεγαλύτερο πλοῦτο ἀπ᾿ ὅλους τῆς Αἰγύπτου τούς θησαυρούς» (῾Εβρ. ια´ 24-26).
Καί ἔφυγε, παιδιά! Ἔφυγε ὁ Μωυσῆς ἀπό τήν Αἴγυπτο, φυγάς καί καταδιωγμένος, παραδίνεται στήν Πρόνοια τοῦ ἁγίου Θεοῦ. Μέ τή βοήθεια καί προστασία Του, περνᾶ τά σύνορα τῆς Αἰγύπτου καί φθάνει στή γῆ Μαδιάμ. Ἐκεῖ παρουσιάζει μπροστά του ὁ Θεός ἕναν φιλόξενο καί καλόκαρδο ἄρχοντα, τόν ᾿Ιοθόρ. Ἀντιλαμβάνεται τά πνευματικά προσόντα τοῦ Μωυσῆ καί τόν κάνει παιδί του καί σύζυγο τῆς πιό ἀγαπημένης του κόρης. ῾Ο μέγας πρίγκιπας τῆς Αἰγύπτου γίνεται τώρα βοσκός! Στά ἥσυχα λιβάδια τοῦ ὑψηλοῦ ὄρους Χωρήβ, θά ζήσει πιό κοντά στό Θεό του. Θά ἀναπνεύσει ἐλεύθερο καί μυρωμένο ἀγέρα. ῏Ηταν τόσο πληκτικές καί γελοῖες ἐκεῖνες οἱ εἰδωλολατρικές γιορτές στό παλάτι!...
— Δόξα στόν Κύριο! Δόξα στόν Κύριο! ἀναφωνεῖ τώρα ἡ καρδιά του.

Καί ἡ σκέψη του μία. ῞Ενας ὁ πόνος κι ὁ πόθος πού κρυφά τόν τραντάζει. ῾Η ἀνακούφιση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ...

3. ῾Η μεγάλη προετοιμασία καί ἡ φλεγόμενη βάτος!

Περνοῦν τά χρόνια. ῾Ο Μωυσῆς μεγαλώνει. ῾Η ταπεινή ζωή τοῦ βοσκοῦ, τοῦ καλοῦ οἰκογενειάρχη, ἡ ἡσυχία καί ἡ προσευχή, στολίζουν τό χαρακτήρα του μέ ἄλλη ὀμορφιά. Τόν κάνουν πράο καί ταπεινό. Δίνουν στό δυναμισμό τῆς καρδιᾶς του φρόνηση. Θερμαίνουν τήν πίστη καί τήν ἀγάπη του στό Θεό. Στερεώνουν τήν ἐμπιστοσύνη του σέ Κεῖνον. Τώρα βλέπει πώς ὁ ἄνθρωπος μόνος του, ὅσα προσόντα κι ἄν ἔχει, τίποτα δέν μπορεῖ νά κάνει χωρίς τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ...
Καί!.. μιά μέρα!... ᾿Εντελῶς ξαφνικά! ἦλθε τό κάλεσμα τοῦ Θεοῦ! Τί ἔγινε;

᾿Ενῶ ὅλα ἦταν ἤρεμα καί ὄμορφα ὁλόγυρά του,... κάτι παράξενο! Ἔκεῖ πού  ἔβοσκε,

ξαφνικά ἡ στιβάδα μέ τά βάτα γύρω στό βράχο, ἀπέναντί του, ἔπιασε φωτιά! Μέτρα ὕψος οἱ φλόγες!... Ποιός ἔβαλε τή φωτιά σέ τούτη τήν ἐρημιά; Καί τί φωτιά! Παράξενη! Οἱ τεράστιες φλόγες της δέν βγάζουν καπνό! Δέν καῖνε τή βάτο!... Περίεργο!... Κάνει νά πλησιάσει πιό κοντά. Νά δεῖ καλύτερα! Μά!... στά πρῶτα βήματα,... μέσ᾿ ἀπ᾿ τίς φλόγες, ἀκούστηκε φωνή βροντερή καί πρωτάκουστη!
— «Μωυσῆ, Μωυσῆ».

Ταράχτηκε! Ποιός εἶναι;... Τί συμβαίνει;!..

— «Τί ἐστι;», ρωτάει.

— Μή πλησιάσεις ἐδῶ! Λύσε καί βγάλε τό ὑπόδημά σου, γιατί ὁ τόπος αὐτός πού βρίσκεσαι εἶναι ἱερός!...
῾Ο Μωυσῆς συγκλονίστηκε! Γύρισε ἀλλοῦ τό πρόσωπό του. Ἔνιωθε ἀνάξιος νά κοιτάζει πρός τό μέρος πού τοῦ μιλοῦσε ὁ Θεός!
— ᾿Εγώ εἶμαι ὁ Θεός τῶν πατέρων σου, Ἀβραάμ, ᾿Ισαάκ καί ᾿Ιακώβ! Ξαναμίλησε ὁ Κύριος στό Μωυσῆ.
— Εἶδα τά παθήματα τοῦ λαοῦ μου, τούς στεναγμούς καί τή θλίψη του κάτω ἀπ᾿ τό μαστίγιο τῶν Αἰγυπτίων. Καί ἦλθα μέ τήν ἀπόφαση νά τούς ἐλευθερώσω! Νά τούς βγάλω ἀπό τά χέρια τοῦ Δυνάστη καί νά τούς ὁδηγήσω σέ μεγάλη, εὔφορη καί πλούσια χώρα, πού κυλάει μέλι καί γάλα! Στή γῆ Χαναάν! Λοιπόν, ἔλα! Τό ἔργο αὐτό θά τό ἀναλάβεις ἐσύ! Σύ θά πᾶς ἐκπρόσωπός μου στό Φαραώ καί θά βγάλεις τό λαό μου ἀπ᾿ τήν αἰχμαλωσία! Σύ θά τόν ὁδηγήσεις ἐλεύθερο στή γῆ Χαναάν!
Βαθιά εὐλάβεια συγκλονίζει τό Μωυσῆ. ῾Η ταπεινή πιά καρδιά του δέν στηρίζεται στά πολλά του προσόντα, τίς ἱκανότητες καί τή μεγάλη μόρφωσή του. Οὔτε κάν συλλογιέται πώς στό παλάτι τοῦ Φαραώ εἶχε σπουδάσει τήν τέχνη νά εἶναι ἀρχηγός λαοῦ! Νιώθει τόσο μικρός καί ἀνίκανος γιά μιά τέτοια εὐθύνη!
— Καί ποιός εἶμαι ἐγώ, Κύριε, πού θά ἀναλάβω ἕνα τέτοιο ἔργο; εἶπε δειλά καί μέ σεβασμό!
— Δέν θά εἶσαι μόνος σου, Μωυσῆ! Θά εἶμαι μαζί σου ᾿Εγώ. Θά σέ βοηθῶ καί θά σέ δυναμώνω! Καί, πίστεψέ το, σ᾿ αὐτόν ἐδῶ τόν τόπο, πού βλέπεις τή λάμψη ἐτούτη καί ἀκοῦς τή φωνή μου, σέ λίγο καιρό θά μέ λατρέψετε σύ καί ὁ λαός μου!...
Ταπεινά καί μέ ὑπακοή στή θεία ᾿Εντολή, εἶπε πάλι ὁ Μωυσῆς:

— Μάλιστα, Κύριε. ῞Ετοιμος εἶμαι νά ἐκτελέσω τήν ἐντολή Σου. Θά πάω στούς ᾿Ισραηλίτες καί θά τούς πῶ ὅτι ὁ Θεός τῶν πατέρων σας μέ στέλνει νά σᾶς ἐλευθερώσω. Ἄν μέ ρωτήσουν ὅμως, ποιό εἶναι τό ῎Ονομά Του, τί θά τούς πῶ;
Τήν ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ τήν ξέρετε, παιδιά. Ποιός τό θυμᾶται τό ῎Ονομα πού ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ Θεός στόν ἑαυτό Του γιά πρώτη φορά;
— (...)

— «Ο ΩΝ»! Δηλαδή ᾿Εκεῖνος ὁ Μόνος πού πραγματικά ὑπάρχει! ὁ Αἰώνιος!

— Αὐτό εἶναι τό ῎Ονομά μου, «ὁ ὤν»! Καί θά πεῖς στούς «υἱούς ᾿Ισραήλ» νά Τό θυμοῦνται αἰώνια, ἀπό γενιά σέ γενιά!
— Ναί, Κύριε. Ἀλλά, ἄν δέν μέ πιστέψουν; πρόσθεσε συνεσταλμένα πάλι ὁ Μωυσῆς. Δέν ἔβρισκε τόν ἑαυτό του ἱκανό νά τούς πείσει.
Μά ὁ Θεός δίνει μεγάλες δυνάμεις στούς ταπεινούς. Τούς ὁπλίζει καί μέ τή δύναμη νά κάνουν θαύματα. Τέτοια δύναμη ἔδωσε τώρα καί στό ραβδί τοῦ Μωυσῆ. Τό ᾿ριχνε κάτω; γινόταν ἀγριεμένο φίδι! Τό ᾿πιανε στό χέρι του; ξαναγινόταν ραβδί. Μ᾿ αὐτό τό ραβδί θά ἔπειθε τούς ᾿Ισραηλίτες! Μ᾿ αὐτό θά θαυματουργοῦσε καί σέ τόσες ἄλλες δύσκολες ὧρες!...
῾Ο Μωυσῆς ὅμως σκέπτεται πάντα ταπεινά! Δέν εἶναι φιλόπρωτος. Δέν ἁρπάζει περήφανα τήν ἀρχηγία πού τοῦ δίνει ὁ Θεός. Σκέπτεται ὅτι κάποιος ἄλλος ἴσως νά ἦταν καλύτερος σάν Ἀρχηγός αὐτῆς τῆς μεγάλης ἀποστολῆς. Καί ἐπισημαίνοντας τίς ἀδυναμίες του, λέει πάλι παρακαλεστικά στόν Κύριο.

— Ὤ Κύριέ μου, σέ παρακαλῶ! Δέν εἶμαι ἱκανός ἐγώ γιά τέτοια ἀποστολή. ᾿Εγώ εἶμαι βραδύγλωσσος. Πῶς θά μιλήσω;

Μά ὁ Κύριος τόν ἐνθαρρύνει. Ποιός ἔδωσε στόμα στόν ἄνθρωπο; Αὐτιά καί μάτια;... ᾿Εγώ δέν τά ἔδωσα; Ξέχασες πώς σοῦ εἶπα ὅτι θά εἶμαι μαζί σου; ᾿Εγώ θά σοῦ δώσω λόγο. Μά ὁ Μωυσῆς παρακαλεῖ ξανά.
— Σέ παρακαλῶ, Κύριε, διάλεξε κάποιον ἄλλον, πιό ἱκανό ἀπό μένα καί ἀνάθεσέ του τήν ἀρχηγία αὐτοῦ τοῦ ἔργου... Ὁ Θεός ὅμως τώρα γίνεται αὐστηρός!
— Μωυσῆ, ἐσύ θά πᾶς. Ἀφοῦ ὅμως ἐπιμένεις, πάρε βοηθό σου τόν ἀδελφό σου Ἀαρών. Στό στόμα του θά βάλεις τά λόγια πού σοῦ εἶπα. Καί θά μιλήσει ἐκεῖνος. ᾿Εγώ θά εἶμαι μαζί σας. Θά ἀνοίξω καί τό δικό σου καί τό δικό του στόμα. Καί θά σᾶς διδάξω ὅ,τι πρέπει νά κάνετε.

῾Ο Μωυσῆς καταλαβαίνει ὅτι πρέπει νά ὑπακούσει στήν ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ. Πιστεύει ὅτι δέν εἶναι ἄξιος γιά ᾿Ελευθερωτής καί ὁδηγητής. Μά ἔχει ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στή βοήθεια πού τοῦ ὑποσχέθηκε «ὁ ὤν»! «᾿Εγώ θά εἶμαι μαζί σου».
῾Ετοιμάζεται καί παίρνει τό δρόμο τοῦ γυρισμοῦ στήν Αἴγυπτο, γιά νά ἐκτελέσει μέ ἅγιο φόβο τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ.

Γ´. Επεξεργασία

Στό χαρακτήρα τοῦ Μωυσῆ ὁ Θεός εἶδε ἀπό πρίν κάποια ὡραῖα στοιχεῖα, γιά νά τόν διαλέξει γιά μιά τόσο μεγάλη ἀποστολή! Ποιά ἦταν αὐτά;
α) ῏Ηταν πραγματικά ὑπέροχη ἐκείνη ἡ δυναμική πράξη τῆς ζωῆς του. «᾿Ηρνήσατο λέγεσθαι υἱός θυγατρός Φαραώ», θεωρώντας μεγαλύτερο πλοῦτο τό νά κακοπαθήσει μαζί μέ τό λαό τοῦ Θεοῦ! Δέν τόν αἰχμαλώτισαν τά πλούτη καί ἡ δόξα. Ἀλλά ἡ ἀφοσίωση καί ἡ ἀγάπη στό Θεό τῶν πατέρων του καί στό φτωχό λαό του. Καί ἔφυγε ἀπό τό βασιλικό παλάτι! Δυνατός, ἀποφασιστικός, ἀκέραιος χαρακτήρας. ῎Ηξερε νά κάνει θυσίες!
β) Τόν θαυμάσαμε ὅμως καί σέ κάποια ἄλλη μεγάλη στιγμή. Τήν ὥρα πού ὁ Θεός μέ θαυμαστό τρόπο τοῦ φανερώνεται καί τοῦ ἀναθέτει τή μεγάλη καί τιμητική ἀποστολή. Λαχταροῦσε τήν ἀπελευθέρωση τοῦ λαοῦ του καί εἶχε πολλά προσόντα Ἀρχηγοῦ. Πῶς φέρθηκε ὅμως; ῞Αρπαξε τήν ἐξουσία καί τήν ἀρχηγία μέ αὐτοπεποίθηση καί καμάρι, μέ διαβεβαιώσεις καί ὑποσχέσεις ὅτι θά τά καταφέρει καλά;
— Ὄχι, φέρθηκε μέ ταπεινοφροσύνη. Δέν εἶμαι ἱκανός ἐγώ, Κύριε... εἶπε. Εἶμαι καί βραδύγλωσσος... ῞Ορισε, Σέ παρακαλῶ, κάποιον ἄλλον, πού θά τά καταφέρει καλύτερα ἀπό μένα!... Πόση σεμνότητα, εὐγένεια, σοβαρότητα σκέψης καί μεγαλεῖο ψυχῆς δείχνουν! Μετριόφρων καί συνετός ὁ Μωυσῆς. Γι᾿ αὐτό καί τόν ἐδιάλεξε ὁ Θεός. Τέτοιους θέλει τούς ἀρχηγούς τοῦ λαοῦ Του.

Εἶχε λοιπόν πολλές καί σπουδαῖες ἀρετές, παιδιά, ὁ προφήτης Μωϋσῆς. Ἀρετές που΄προκάλεσαν τήν εὐαρέσκεια τοῦ Θεοῦ! Καί γι’αὐτό ὁ Θεός τόν ἐτίμησε τόσο πολύ.

Τέτοιες ἀρετές πρέπει καί μεῖς νά ζητοῦμε ἀπό τόν οὐρανιο Πατέρα μας, παιδιά! Ἅγιες ἀρετές! Οὐράνιες ἀρετές ὄχι ἐπίγειες καί ἐφήμερες! Νά ζητᾶμε καί μεῖς τίς ἀρετές τοῦ Μωϋσῆ.

Σύνθημά μας:

Κύριε, χάρισέ μου τίς ἀρετές τοῦ Μωυσῆ!

Παιχνίδι - Το αλλιώτικο κρυφτό

Ένα παιδί κρύβεται και όλα τα υπόλοιπα “τα φυλούν”!! Μόλις τελειώσουν το μέτρημα ψάχνουν να βρουν αυτόν που κρύφτηκε. Όποιος τον βρει κρύβεται μαζί του στο ίδιο μέρος, μέχρι που όλοι οι παίκτες να στριμωχτούν στην ίδια κρυψώνα. Στο επόμενο παιχνίδι κρύβεται μόνο του το παιδί που πρώτο βρήκε τον κρυμμένο σ’αυτό το παιχνίδι.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Σήμερα/αύριο εορτάζουμε τα Εισόδια της Θεοτόκου (21 Νοεμβρίου). Η Παναγία, μικρό κοριτσάκι, αφιερώνεται στον Θεό. Όλοι γνωρίζουμε πόσο η Εκκλησία μας τιμά την Παναγία, περισσότερο από όλους τους αγίους και τα αγγελικά τάγματα. Γιατί; (…)
Για την εξαιρετική καθαρότητα και αρετή της. Η μεγάλη όμως τιμή που της αποδίδουμε δεν εξηγείται μόνο από αυτό, αλλά κυρίως από την εξαιρετική δωρεά – λόγω ακριβώς αυτής της καθαρότητας – να γίνει Μητέρα του Θεού κατά την ανθρώπινη φύση Του. Έχει λοιπόν ένα μοναδικό αξίωμα: τη Θεομητορία. Έχει μία εξέχουσα θέση στο μυστήριο της θείας ενανθρωπήσεως. Με την υπακοή της συνέβαλε στη σωτηρία του ανθρώπινου γένους, που ενήργησε ο δι’ αὐτῆς ενανθρωπήσας Υιός του Θεού.
Αποτελεί λοιπόν η εορτή των Εισοδίων μία ωραία ευκαιρία να μάθουμε τη ζωή της, αλλά και να συνειδητοποιήσουμε πόσο κοντά μας είναι, πόσο μπορεί να μας βοηθήσει στον αγώνα και τη ζωή μας.

ΔΙΗΓΗΣΗ: Ο ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Οι γονείς της Παναγίας λέγονταν Ιωακείμ και Άννα. Ήταν άνθρωποι πολύ μεγάλης αρετής και ευσεβείας. Είχαν όμως ένα μεγάλο πόνο: δεν είχαν παιδιά. Γι αὐτό και παρακαλούσαν θερμά τον Κύριο να τους δώσει παιδί. Η δικαία Άννα μάλιστα έταξε στον Θεό ότι, αν της έδινε παιδί, θα το αφιέρωνε σ Ἐκεῖνον. Οι πολλές προσευχές τους εισακούστηκαν και έτσι απέκτησαν τη Μαρία. Σε ηλικία τριών ετών την οδήγησαν στο Ναό του Σολομώντος για να εκπληρώσουν το τάμα τους∙ την παρέδωσαν στους ιερείς του Ναού για να την αναθρέψουν «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου» (Αυτό ακριβώς εορτάζουμε στα Εισόδια της Θεοτόκου, 21 Νοεμβρίου).
Η μικρή Μαρία συμμετέχει με όλη της την καρδιά στη λατρεία του Θεού και επιδίδεται με ζήλο σε ζωή προσευχής, μελέτης της Παλαιάς Διαθήκης και ακριβούς τηρήσεως των θείων εντολών. Έτσι ετοιμαζόταν – χωρίς βέβαια να το γνωρίζει η ίδια – για τη μεγάλη αποστολή της. Όταν έφθασε σε ηλικία περίπου 15 ετών, οι ιερείς με υπόδειξη του ουρανού την αρραβώνιασαν με τον Ιωσήφ, άνδρα πολύ ευσεβή, όχι για να γίνει σύζυγός της αλλά προστάτης της, και τον ακολουθεί στην πόλη που έμενε στη Ναζαρέτ.
Εκεί, ύστερα από λίγο καιρό συνέβη ο Ευαγγελισμός της. Ο αρχάγγελος Γαβριήλ της ανήγγειλε ότι ο Θεός την εξέλεξε για τη μοναδική αρετή της να γίνει μητέρα του Θεού, να ενανθρωπήσει δι αὐτῆς ο Υιός του Θεού για να σώσει τον κόσμο από την αμαρτία και τον θάνατο. Εκείνη υποτάσσεται με τέλεια υπακοή στη βουλή του Θεού: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου» (Λουκ. α’ 38). Όταν πλησίαζε ο καιρός να γεννήσει, ταξίδεψε με τον δίκαιο Ιωσήφ στη Βηθλεέμ, απ τήν οποία κατάγονταν, για την απογραφή των Ρωμαίων. Εκεί εξαιτίας της ασπλαχνίας των Βηθλεεμιτών γέννησε τον Θεό σε ένα βρώμικο σταύλο και Τον τοποθέτησε σε μία φάτνη. Την ίδια νύχτα Τον προσκύνησαν κάποιοι ποιμένες, που διηγήθηκαν και τις θαυμαστές εμπειρίες τους. Η Θεοτόκος «πάντα συνετήρει τὰ ρήματα ταῦτα συμβάλλουσα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς» (Λουκ. β’ 19). Φύλαγε στη μνήμη και την καρδιά της και συνέκρινε όλα τα σχετικά με το θείο βρέφος.
Την όγδοη ημέρα από τη γέννηση του Κυρίου πήγαν στο Ναό για να περιτμηθεί, όπως και κάθε αγόρι ισραηλιτόπουλο, γνήσιος απόγονος του Αβραάμ (Περιτομή του Κυρίου, 1 Ιανουαρίου). Στις 40 ημέρες ξαναπήγαν για να προσφέρουν θυσία για τον καθαρισμό της μητέρας και την αφιέρωσή Του ως πρωτοτόκου. Τότε ο δίκαιος Συμεών θα πάρει με χαρά στην αγκαλιά του τον Ιησού (Υπαπαντή του Κυρίου, 2 Φεβρουαρίου), αλλά και λέγει στη Θεοτόκο τη φοβερή προφητεία:
«Καὶ σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ρομφαία» (Λουκ. β’ 35). Την ψυχή σου θα διαπεράσει σπαθί, δηλαδή μια μεγάλη θλίψη (όταν θα Τον έβλεπε πάνω στο σταυρό). Η Παναγία ποτέ δεν ξέχασε αυτά τα λόγια∙ τα είχε πάντα μπροστά της και ετοιμαζόταν.
Αργότερα προσκυνούν το Βρέφος οι Μάγοι, και η αγία οικογένεια δοκιμάζει την προσφυγιά στην Αίγυπτο για ν ἀποφύγει τη μανία του Ηρώδη. Μετά τον θάνατό του εγκαθίστανται στη Ναζαρέτ. Εκεί μεγάλωσε ο Κύριος με απόλυτη υπακοή στη μητέρα και τον προστάτη Του. Πότε δεν τους στενοχώρησε εκτός από τότε που, όταν ήταν 12 ετών, κατέβηκαν στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα και παρέμεινε στο Ναό. Τότε με μεγάλη αγωνία Τον αναζήτησαν οι γονείς Του, αλλά Εκείνος τους απάντησε ότι έπρεπε να είμαι στο σπίτι του Πατέρα μου (Λουκ. β’ 41-52).
Ο Ιησούς είναι ήδη 30 ετών και αρχίζει τη δημόσια δράση Του. Σ ἕνα γάμο στην Κανά της Γαλιλαίας θα κάνει το πρώτο Του θαύμα, πρόωρα, χάρη στη παρέμβαση της μητέρας Του. Κατά τις περιοδείες και τα κηρύγματά Του Τον ακολουθεί διακριτικά και χαίρεται με τη φανέρωση της μεσσιακής Του ιδιότητας, λυπείται όμως με την απιστία και πείσμονα αντιλογία των Ιουδαίων και τον φθόνο και την επιβουλή των Φαρισαίων∙ με αποκορύφωμα στο Γολγοθά, όπου δοκιμάζει τη ρομφαία του Συμεών. Στέκεται κοντά στο σταυρό του Υιού της και ζει το Πάθος Του όσο κανείς άλλος. Τότε ο Κύριος ανέθεσε την προστασία της στον ευαγγελιστή Ιωάννη. Πήρε μέρος στην Αποκαθήλωση και την Ταφή και μαζί με άλλες μυροφόρες επισκέφθηκε τον τάφο Του. Χάρηκε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον με την Ανάσταση του Υιού της. Στην πρώτη Εκκλησία ετιμάτο από όλους τους πιστούς ως η μητέρα του Θεού.
Έπειτα από χρόνια άγγελος την πληροφόρησε ότι πλησιάζει ο καιρός της εκδημίας της. Τότε εκείνη γεμάτη χαρά φωταγώγησε το σπίτι της και κάλεσε συγγενείς και γείτονες. Με θεία νεύση σύννεφα έφεραν στην Ιερουσαλήμ τους αγίους αποστόλους (πλην του αποστόλου Θωμά) για να παραστούν στην κηδεία της. Τους ευλόγησε και παρέδωσε ειρηνική την ψυχή της στον Υιό της, που είχε έλθει με πλήθος αγγέλων να την παραλάβει. Με πομπή οδήγησαν το σώμα της στη Γεθσημανή για να ταφεί. Κάποιος όμως από τους άπιστους Ιουδαίους όρμησε ν ἀναποδογυρίσει το νεκροκρέβατο, αλλά του κόπηκαν τα χέρια. Μετανοημένος ζήτησε το έλεος του Θεού και θεραπεύτηκε. Τρεις ημέρες μετά την ταφή κατέφθασε και ο απόστολος Θωμάς. Ανοίχθηκε ο τάφος, για να προσκυνήσει το ιερό της λείψανο. Το σώμα της όμως δεν ήταν μέσα. Είχε μεταστεί στους ουρανούς. Είχαν απομείνει μόνο η εσθήτα και η ζώνη της, τα οποία όλοι ασπάστηκαν και γέμισαν με άφατη ευωδία και χάρη. Ασφαλίστηκε ο τάφος και διεδόθη το θαύμα.

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ - ΕΦΑΡΜΟΓΗ

Αυτή είναι, πολύ σύντομα, η ζωή της Παναγίας. Θα χρειαζόταν να αφιερώσουμε πολλές συγκεντρώσεις για ν αναλύσουμε το κάθε γεγονός της ζωής της και να αντιληφθούμε τον πλούτο των αρετών της που φανερώνονται μέσα από αυτά. Σήμερα ας προσπαθήσουμε μόνο να καταλάβουμε ποιά είναι η παρουσία της στη ζωή μας.

1. Πως η Θεοτόκος είναι παρούσα στη ζωή μας; (…)
Είναι παρούσα στη ζωή του καθενός μας και στην ιστορία του κόσμου, με τις πρεσβείες της που σκεπάζουν όλο τον κόσμο και τα αναρίθμητα θαύματα που μαρτυρούν το στοργικό της ενδιαφέρον για την σωτηρία όλων των ανθρώπων. Ωστόσο, αν κανείς ζει μακριά από τον Θεό, δεν απολαμβάνει τη δραστική προστασία της. Όπως μια μητέρα που θέλει να ευεργετεί με κάθε τρόπο τα παιδιά της, αλλά εκείνα την κρατούν σε απόσταση.

2. Πως όμως θα την νιώθουμε πιο κοντά μας; Πως θα απολαμβάνουμε όσο πιο πλούσια τη χάρη των πρεσβειών της; (…)
α. Με το να έχουμε επικοινωνία μαζί της, να της μιλάμε. Να εκκλησιαζόμαστε κατά τις θεομητορικές εορτές και στις ακολουθίες προς τιμήν της: Παρακλήσεις, Χαιρετισμούς. Αλλά και στην ατομική μας προσευχή να συνηθίζουμε να της μιλάμε. Να της λέμε τα προβλήματά μας, τις θλίψεις, τους πόθους μας. Να ζητάμε τη βοήθειά της. Είναι μητέρα μας, μητέρα όλων των χριστιανών, και έτσι να την νιώθουμε. Εάν την τιμούμε και την ικετεύουμε, θα απολαμβάνουμε πλούσιες τις δωρέες της.
β. Να την έχουμε πρότυπό μας στον αγώνα της αρετής. Τέλειο πρότυπό μας, ύψιστο και μοναδικό, είναι ο Κύριός μας. Αλλά και οι άγιοι είναι, ως μιμητές Του∙ εξαιρέτως η πανάσπιλος Μαρία. Η Παναγία είναι βέβαια θησαυροφυλάκιο αρετών, ας σταθούμε όμως σε τέσσερις αρετές της:
• τήν ταπείνωσή της. Η Παναγία ήταν η πιο ταπεινή από όλους τους ανθρώπους. Γι αὐτό και ο Θεός την ύψωσε πάνω από όλους. Στην ωδή της αυτό ακριβώς λέει με διάφορα λόγια: ότι ο Θεός ευλογεί τους ταπεινούς, ενώ εγκαταλείπει και καταισχύνει τους υπερηφάνους. Σε όποιον άνθρωπο δεν υπάρχει ιδέα για τον εαυτό του, λέει ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης – όπως στην Παναγία – σ αὐτόν δεν υπάρχουν και πτώσεις. Η ταπείνωσή της ήταν η αιτία της καθαρότητάς της.
• τήν αγάπη της προς τον Θεό. Αγάπησε τον Θεό με όλη την ύπαρξή της. Αυτή ήταν η χαρά της, αυτή ήταν η συνεχής ασχολία της: να προσεύχεται και να μελετά τον λόγο του Θεού, από τα παιδικά της χρόνια. Κι όταν έκανε άλλες δουλειές, και τότε δεν έφευγε ο νους της από Εκείνον. Και πάντα είχε μπροστά της τις άγιες εντολές, ποιό είναι το ευάρεστο ενώπιόν Του• και αυτό έπραττε. Ας μάθουμε λοιπόν κι εμείς να ασχολούμαστε με τον Θεό, όσο αντέχουμε, ν ἀναζητοῦμε την επικοινωνία μαζί Του. Μόνο κερδισμένοι θα βγούμε.
• τήν καθαρότητά της. Η Παναγία, όπως είδαμε, είχε πεντακάθαρη καρδιά. Καμιά αμαρτωλή σκέψη, καμιά κακή διάθεση, καμία σκοτεινή επιθυμία δεν είχαν θέση στο νου και στην ψυχή της. Γι’ αυτό και ονομάζεται «καθαρωτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν». Είναι πιο λαμπρή, πιο καθαρή κι απ’ τις ακτίνες του ήλιου. Ας αγωνιζόμαστε κι εμείς να διατηρούμε καθαρή την καρδιά μας. Ακόμη κι αν ζούμε σε περιβάλλον μας όπου κυριαρχεί το κακό κι η αμαρτία, ακόμη κι αν το ρεύμα του κακού είναι ισχυρό γύρω μας και μας περικυκλώνουν οι προκλήσεις και η αμαρτία, ας θυμόμαστε την Αγνή Παρθένο Μαρία και ας αγωνιζόμαστε να την μιμηθούμε. Στον αγώνα αυτό για την αγνότητα πολύ θα μας βοηθήσει το ταπεινό φρόνημα, που είπαμε, αλλά και η προσευχή και η μελέτη της Αγίας Γραφής. Όταν γεμίζει ο νους μας από τα θεία νοήματα τότε αγιάζεται και φεύγουν οι αισχροί λογισμοί και οι κακές επιθυμίες.
• τήν πίστη και υπομονή της στις θλίψεις. Η Παναγία, όπως είδαμε, πέρασε μεγάλες θλίψεις στη ζωή της. Τα υπέμεινε όλα αγόγγυστα και καρτερικά, με ακλόνητη ελπίδα στον Θεό. Ας υπομένουμε λοιπόν κι εμείς κατά το μοναδικό παράδειγμά της ο,τι επιτρέπει ο Θεός στη ζωή μας. Και αν σηκώνουμε το σταυρό μας με υπομονή, θα ζούμε και τη χαρά της αναστάσεως.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Παιδιά, στην πνευματική μας ζωή οικονόμησε ο Θεός να μας δώσει μοναδικό συμπαραστάτη τη βασίλισσα των αγγέλων. Ας συνηθίζουμε να την σκεπτόμαστε, το πανάγιο παράδειγμά της. Ας μάθουμε να επικοινωνούμε μαζί της, να την τιμούμε, να την μεγαλύνουμε, αλλά και να ζητούμε τη βοήθειά της. Και τότε πόσο πιο ελαφρύς και καρποφόρος θα γίνει ο αγώνας μας!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η Θεοτόκος μητέρα και πρότυπό μας.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Σήμερα, παιδιά, θα ασχοληθούμε με μία Θεομητορική εορτή της Εκκλησίας μας, δηλαδή εορτή της Παναγίας μας: Θα αναφερθούμε στο περιεχόμενο της εορτής, στο γεγονός των Εισοδίων, δηλαδή την προσαγωγή της Παναγίας μας στο Ναό του Σολομώντος από τους γονείς της, τον Ιωακείμ και την Άννα.
Βέβαια, οι πληροφορίες, που μας δίνουν οι ιεροί Ευαγγελιστές για την Θεοτόκο, είναι πολύ λίγες και έχουν πάντα σχέση με τον Σωτήρα Χριστό. Και όμως! Μέσα από όλα αυτά προβάλλει η Παναγία μας ως η πλέον αγία και η πλέον αξιοσέβαστη από όλες τις γυναίκες.
Δεν έχει καμιά όμοιά της στον κόσμο, αφού μόνη αυτή ευνοήθηκε από το Θεό να γίνει Μητέρα του Υιού Του! Γι’ αυτό, καμιά πέννα και κανένας λόγος δεν θα μπορούσε να την υμνήσει επάξια. Πράγματι! «Η Θεοτόκος είναι το κεφάλαιον όλων των θαυμάτων, είναι η ίδια το ύψιστον θαύμα», τονίζουν οι Πατέρες της Εκκλησίας. Γεννιέται, μεγαλώνει και ζει καθημερινά μέσα στην περιοχή του θαύματος. Ας το δούμε αυτό από την αρχή της ζωής της.

ΔΙΗΓΗΣΗ

Είπαμε ποιοί ήταν οι γονείς Της. -Τους θυμάστε, παιδιά; (...)
Μάλιστα! Ο Ιωακείμ και η Άννα. Ήταν από τους σπάνιους εκείνους Ισραηλίτες, που δεν είχαν άλλο πόθο, παρά πως με τη ζωή τους να ευαρεστήσουν στο Θεό. Όμως ένας πόνος βαθύς τάραζε την ειρήνη της ευλαβικής ψυχής τους: Ενώ ζούσαν τόσο αρμονικά, παιδιά δεν είχαν! Πόσες φορές είχαν παρακαλέσει τον Πανάγαθο Θεό να τους απαλλάξει από το όνειδος της ατεκνίας και να τους χαρίσει παιδί! Η Άννα μάλιστα, είχε έλθει στο Ναό και με καυτά δάκρυα, γονατιστή είχε ικετεύσει το Θεό, με την ταπεινή υπόσχεση ότι «αν γινόταν μητέρα, θα αφιέρωνε σ’ Αυτόν το παιδί που θα γεννούσε».
Πέρασαν μήνες και χρόνια! Ο Ιωακείμ και η Άννα προσεύχονταν και ...περίμεναν!... Και ο Θεός, που ακούει πάντοτε τις προσευχές των ευσεβών ανθρώπων, άκουσε και τη δική τους! Και... το δώρο του ουρανού ήλθε! Γεννήθηκε κόρη και την ονόμασαν Μαρία, που σημαίνει δώρο, ελπίδα, χαριτωμένη ύπαρξη!
Και ήταν πράγματι, η Μαρία δώρο του Θεού όχι μονάχα στους γονείς της, που λαχταρούσαν να κρατήσουν στην αγκαλιά τους ένα παιδί, αλλά και σε όλο τον κόσμο, αφού θα την αξίωνε ο Θεός να γίνει «το σκεύος της εκλογής» Του, που θα έφερνε στον κόσμο το Λυτρωτή!... Η αρετή των Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννας εθριάμβευσε!
Ευσεβείς και θεοφώτιστοι, καθώς ήταν, ανέθρεψαν τη θεοχαρίτωτη κόρη τους με εξαιρετική επιμέλεια. Όλη την πίστη και την αγάπη τους στο Θεό, που έκαιγε στη δική τους καρδιά, τη μετέδωσαν στη Μαρία και της ζύμωσαν με αυτά τον ψυχικό Της κόσμο. Όμως η στοργή, που αισθάνονταν στη χαριτωμένη κόρη τους, δεν παραμέρισε και δεν σκίασε καθόλου την αγάπη και την ευγνωμοσύνη τους στο Θεό, ούτε τους έκαμε να λησμονήσουν την υπόσχεση που Του είχαν δώσει, να αφιερώσουν «τω Θεώ το τικτόμενον».
Έτσι, μόλις η Μαρία έγινε 3 ετών (κατά την Παράδοση της Εκκλησίας μας) με προθυμία και χαρά την έφεραν στο Ναό του Σολομώντος στα Ιεροσόλυμα, δώρο και προσφορά και θυσία ευγενική προς το Θεό!
Την μικρή Μαρία παρέλαβε στο Ναό ο ιερεύς και συγγενής τους Ζαχαρίας, ο οποίος εξ αποκαλύψεως γνώριζε ότι κάποιο μεγάλο και θείο μυστήριο επρόκειτο να πραγματοποιηθεί με την κόρη αυτή! Γι’ αυτό, την έβαλε στα Άγια των Αγίων, στον σεπτό και άγιο εκείνο τόπο, όπου επιτρεπόταν να εισέρχεται μονάχα ο Αρχιερεύς μια φορά το χρόνο! Εκεί έμεινε επί 12 χρόνια και, σύμφωνα με την Παράδοση, «τρεφόταν δι’ αγγέλου με ουράνια τροφή».
Από αυτή την ηλικία έδειχνε θαυμαστό ζήλο και εξαιρετικό ενδιαφέρον για όλα τα πράγματα που σχετίζονταν με τη θεία Λατρεία. Εδώ μέσα, στον «οίκο του Θεού», μακρυά από την αμαρτία του κόσμου, με αναστροφή καθαρή και αγνή, θα μάθει το υψηλό μάθημα:
•    να απομακρύνει το νου της από κάθε επιθυμία που δεν ήταν του Θεού
•    να γεμίζει την ψυχή της με ανώτερα και άγια αισθήματα και φρονήματα, και
•    να την κρατεί σε συνεχή επικοινωνία με το Θεό!
Έτσι άρμοζε σ’ Εκείνην, που έμελλε να υποδεχθεί στα σπλάγχνα της το Θεό! Διότι, εφ’ όσον ο Θεός είναι Άγιος, σε αγίους αναπαύεται!...
Βρισκόταν ακριβώς στην ηλικία, που διαπλάσσεται το ήθος και ο χαρακτήρας του ανθρώπου. Και εκείνο που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη ζωή της ήταν η μελέτη της Αγίας Γραφής. Με την ιερή Βίβλο έζησε η ευτυχισμένη Μαρία στην παιδική της ηλικία. Με τα λόγια του Θεού έτρεφε την αγνή ψυχή της. Τα θεία λόγια την ενέπνεαν, την καλλιεργούσαν και την αγίαζαν!... Ας μη φανεί παράδοξο αυτό: Οι Ισραηλίτιδες από την παιδική τους ηλικία ανατρέφονταν με τα ιερά κείμενα, όπως ήταν οι Ψαλμοί, οι Ύμνοι και οι Ωδές της Παλαιάς Διαθήκης. Και είχαν όλες τη συνήθεια να αποστηθίζουν βιβλικά χωρία!
Αυτό έκανε και η Παναγία μας! Αλλά δεν σταματούσε μονάχα σ’ αυτό. Προσπαθούσε ο,τι μελετά, να το εφαρμόζει προσεκτικά. Το περιβάλλον της, τους ανθρώπους γύρω της, τα καθημερινά γεγονότα, τα έβλεπε και τα έκρινε σύμφωνα με τη θεϊκή σοφία, που ήταν και είναι αποταμιευμένη στο αιώνιο Βιβλίο.
Αφού έτσι ζούσε καθημερινά η Παρθένος και αφού ήταν, όπως είπαμε πιο πάνω, σκεύος εκλεκτό του Θεού, γιατί θα γινόταν Μητέρα του Υιού Του, ο Κύριος τη φρόντιζε, την καλλιεργούσε, την προστάτευε και την ευλογούσε σε όλα τα διαβήματά της, σε κάθε εκδήλωση της ζωής Της!
Η Παναγία ήταν το μοναδικό πρόσωπο στην ιστορία της ανθρωπότητος που διάλεξε ο Πάνσοφος Θεός για να υπηρετήσει το σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου:
Από την αρχή της Δημιουργίας ο Θεός την περιέλαβε στο θείο του σχέδιο. Την προεικόνισε με θαυμαστούς τρόπους.
Την προφήτευσε με το στόμα μεγάλων Προφητών.
Την έφερε στη ζωή από τη στείρα Άννα με θαυμαστό τρόπο.
Με την ίδια αγάπη και φροντίδα και με τον ίδιο θαυμαστό και πάνσοφο τρόπο ρύθμισε και τις άλλες λεπτομέρειες της ζωής Της, όπως ήταν η είσοδος και η παραμονή της στο Ναό, ο Ευαγγελισμός, η Γέννηση του Σωτήρος Χριστού και έπειτα, οι περιπέτειες και οι θλίψεις της στο πλευρό του Υιού της.
Και την αξίωσε, βέβαια, ο Θεός να γίνει Μητέρα του Υιού Του, αλλά δεν την τοποθέτησε σε ανάκτορα βασιλικά η σε φρούρια απόρθητα, για να την ασφαλίσει. Δεν έστειλε αγγέλους και αρχαγγέλους με πύρινη ρομφαία, για να την φρουρούν. Δεν την πήγε σε άλλους πλανήτες, για να την προστατεύσει από την ανθρώπινη κακία. Την άφησε και Αυτήν και το «Παιδίον Ιησούς» σε όλες τις ανάγκες και τους κινδύνους, που διατρέχει ο κάθε πιστός στη ζωή του. Την άφησε, για ν’ αγωνισθεί και να νικήσει! Ήταν μαζί της και την ασφάλιζε, αλλά δεν την απάλλασσε από την όποια ταλαιπωρία. Κι Εκείνη αισθανόταν ζωντανή την παρουσία Του και γι’ αυτό, ταπεινά υποτασσόταν στις βουλές Του!...

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ-ΕΦΑΡΜΟΓΗ

Ήταν πραγματικά, η Παναγία μας «Κεχαριτωμένη», όπως την είχε αποκαλέσει ο Αρχάγγελος Γαβριήλ στον Ευαγγελισμό. Αυτός ο τίτλος τιμής έμεινε ο αιώνιος τίτλος της! Αλήθεια, πόσο υπέροχος θα ήταν ο χαρακτήρας της και πόσο ουράνια η διαγωγή της, για να αποσπάσει από το Θεό αυτόν το λαμπρό τίτλο!... Ο Δωρεοδότης Θεός, χωρίς καμιά επιφύλαξη αλλά με όλη τη γενναιοδωρία Του, μετέδωσε στην ωραία ψυχή της Θεοτόκου τις πλούσιες Χάριτές Του! «Η Παναγία», λέει ο Μ. Αθανάσιος, «ήτο πλήρης πασών των χαρίτων του Αγίου Πνεύματος».

1. Ποιές χάριτες την στόλιζαν και ποιές αρετές;
Οπωσδήποτε, τίποτε από όσα θαμπώνουν τους ανθρώπους. Αγνοούσε την επίδειξη και τη ματαιοδοξία. Είχε τον αθάνατο και αμάραντο πνευματικό στολισμό, που μόνος αυτός έχει αξία ενώπιον του Θεού:
•    Είχε ολόψυχη υπακοή στο θέλημα του Θεού.
•    Είχε βαθύτατη ταπείνωση και καθαρότητα υπέρλαμπρη!
•    Είχε αγάπη στον Θεό και ολοκληρωτική αφοσίωση!
•    Είχε ρωμαλέα πίστη και υπομονή ασυνήθιστη! Με ένα λόγο:
•    Ήταν η ενσάρκωση κάθε αρετής, έγινε κάθε αρετής κατοικητήριο!
Και όλα αυτά, μέσα σε έναν κόσμο που πνιγόταν από την αμαρτία. Γι’ αυτό, η μεγάλη της αξία εδώ συγκεντρώνεται: Βλάστησε και άνθισε μέσα σε άγρια αγκάθια! Σκόρπισε τη λάμψη και το άρωμά της σε ένα περιβάλλον γεμάτο από τη λάσπη του κακού! Πως να μην είναι ο Κύριος μαζί της; «Ο Κύριος μετά σου», της είπε ο άγγελος. Γι’ αυτό, σ’ Αυτήν «εποίησε μεγαλεία ο Δυνατός» και Αυτήν θα μακαρίζουν οι γενεές, όσο θα ζει ο κόσμος.

2. Είναι αλήθεια ότι η αρετή και η αγιότητα της Παναγίας συγκινεί πολλούς ανθρώπους. Δεν υπάρχει πιστός που να μελετά η να ακούει για την αγία βιοτή της Αειπαρθένου και να μη θαυμάζει την υπέροχη μορφή της Παναγίας μας και να μην απορεί μπροστά στο μεγαλείο της! Δεν υπάρχει πιστός που να μην την επικαλείται στις ανάγκες του.
-Εμείς πως θα την νιώθουμε πιο κοντά μας; Πως θα απολαμβάνουμε όσο πιο πλούσια τη χάρη των πρεσβειών της; (…)
α. Με το να έχουμε επικοινωνία μαζί της, να της μιλάμε. Να εκκλησιαζόμαστε κατά τις θεομητορικές εορτές και στις ακολουθίες προς τιμήν της: Παρακλήσεις, Χαιρετισμούς. Αλλά και στην ατομική μας προσευχή να συνηθίζουμε να της μιλάμε. Να της λέμε τα προβλήματά μας, τις θλίψεις, τους πόθους μας. Να ζητάμε τη βοήθειά της. Είναι μητέρα μας, μητέρα όλων των χριστιανών, και έτσι να την νιώθουμε. Εάν την τιμούμε και την ικετεύουμε, θα απολαμβάνουμε πλούσιες τις δωρέες της.
β. Να την έχουμε πρότυπό μας στον αγώνα της αρετής. Τέλειο πρότυπό μας, ύψιστο και μοναδικό, είναι ο Κύριός μας. Αλλά και οι άγιοι είναι, ως μιμητές Του• εξαιρέτως η πανάσπιλος Μαρία. Η Παναγία είναι βέβαια θησαυροφυλάκιο αρετών, ας σταθούμε όμως σε τρεις αρετές της:
•    τήν ταπείνωσή της. Η Παναγία ήταν η πιο ταπεινή από όλους τους ανθρώπους. Γι αὐτό και ο Θεός την ύψωσε πάνω από όλους. Στην ωδή της αυτό ακριβώς λέει με διάφορα λόγια: ότι ο Θεός ευλογεί τους ταπεινούς, ενώ εγκαταλείπει και καταισχύνει τους υπερηφάνους. Σε όποιον άνθρωπο δεν υπάρχει ιδέα για τον εαυτό του, λέει ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης – όπως στην Παναγία – σ αὐτόν δεν υπάρχουν και πτώσεις. Η ταπείνωσή της ήταν η αιτία της καθαρότητάς της.
•    τήν αγάπη της προς τον Θεό. Αγάπησε τον Θεό με όλη την ύπαρξή της. Αυτή ήταν η χαρά της, αυτή ήταν η συνεχής ασχολία της: να προσεύχεται και να μελετά τον λόγο του Θεού, από τα παιδικά της χρόνια. Κι όταν έκανε άλλες δουλειές, και τότε δεν έφευγε ο νους της από Εκείνον. Και πάντα είχε μπροστά της τις άγιες εντολές, ποιό είναι το ευάρεστο ενώπιόν Του• και αυτό έπραττε.
 
Ας μάθουμε λοιπόν κι εμείς να ασχολούμαστε με τον Θεό, όσο αντέχουμε, ν ἀναζητοῦμε την επικοινωνία μαζί Του. Μόνο κερδισμένοι θα βγούμε.
•    τήν καθαρότητά της. Η Παναγία, όπως είδαμε, είχε πεντακάθαρη καρδιά. Καμιά αμαρτωλή σκέψη, καμιά κακή διάθεση, καμία σκοτεινή επιθυμία δεν είχαν θέση στο νου και στην ψυχή της. Γι’ αυτό και ονομάζεται «καθαρωτέρα λαμπηδόνων ηλιακών». Είναι πιο λαμπρή, πιο καθαρή κι απ’ τις ακτίνες του ήλιου. Ας αγωνιζόμαστε κι εμείς να διατηρούμε καθαρή την καρδιά μας. Ακόμη κι αν ζούμε σε περιβάλλον μας όπου κυριαρχεί το κακό κι η αμαρτία, ακόμη κι αν το ρεύμα του κακού είναι ισχυρό γύρω μας και μας περικυκλώνουν οι προκλήσεις και η αμαρτία, ας θυμόμαστε την Αγνή Παρθένο Μαρία και ας αγωνιζόμαστε να την μιμηθούμε. Στον αγώνα αυτό για την αγνότητα πολύ θα μας βοηθήσει το ταπεινό φρόνημα, που είπαμε, αλλά και η προσευχή και η μελέτη της Αγίας Γραφής. Όταν γεμίζει ο νους μας από τα θεία νοήματα τότε αγιάζεται και φεύγουν οι αισχροί λογισμοί και οι κακές επιθυμίες.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Παιδιά, στην πνευματική μας ζωή ο άγιος Θεός μας έδωσε μοναδικό συμπαραστάτη τη Βασίλισσα των αγγέλων. Από σήμερα ας προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε προσωπικά την Παναγία μας και να βλαστήσουν μέσα μας οι λαμπρές αρετές Της. Ας συνηθίζουμε να την σκεπτόμαστε και να μελετούμε το πανάγιο παράδειγμά της. Ας μάθουμε να επικοινωνούμε μαζί της, να την τιμούμε, να την μεγαλύνουμε, αλλά και να ζητούμε τη βοήθειά της. Και τότε πόσο πιο ελαφρύς και καρποφόρος θα γίνει ο αγώνας μας!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Να γνωρίσουμε προσωπικά την Παναγία μας και να βλαστήσουν μέσα μας οι αρετές Της.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α´. ῾Αγιογραφική ἀφήγηση (Γεν. λζ´, λθ´-με´)·

Δώδεκα παιδιά εἶχε ὁ Πατριάρχης Ἰακώβ (ὁ ἐγγονός τοῦ Ἀβραάμ καί γυιός τοῦ Ἰσαάκ). Τό πρωτελευταῖο ἦταν ὁ πάγκαλος Ἰωσήφ! Πολύ ξεχώριζε ἀπό τ᾿ ἀδέλφια του αὐτό τό παιδί. Ἀθῶο καί ἄκακο. ῾Υπάκουο στόν πατέρα του, ἀλλά καί στούς μεγαλύτερους ἀδελφούς του, τούς ὁποίους ἀγαποῦσε πολύ. ᾿Εργατικό καί πρόθυμο. Εὐγενικό καί γλυκομίλητο. Χαρούμενο πάντα παιδί· χωρίς ἰδιοτροπίες! Καί ὅλα αὐτά, γιατί σεβόταν καί ἀγαποῦσε μέ ὅλη του τήν καρδιά τόν Θεό! Μέ πόση εὐλάβεια καί προσοχή ἄκουγε τόν Πατριάρχη πατέρα του νά τοῦ μιλάει γιά τά μεγαλεῖα καί τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου Σαβαώθ!

Γιά ὅλες αὐτές τίς ἀρετές ἰδιαίτερα τόν συμπαθοῦσε ὁ Ἰακώβ αὐτόν τό γυιό του. Γιατί ἦταν παιδί μυαλωμένο... Δέ συνέβαινε ὅμως τό ἴδιο καί μέ τ᾿ ἀδέλφια του. Αὐτά τόν ζήλευαν. Καί τόν συκοφαντοῦσαν μέ διάφορα ψέματα στόν πατέρα τους. Ὥσπου συνέβησαν καί κάποια περιστατικά, πού ἄναψαν τή ζήλεια τους ἀκόμα πιό πολύ. Τήν ἔκαναν φθόνο! Ποιά;

Τό πρῶτο, ὅτι ὁ Ἰακώβ, ὕστερα ἀπό τίς συκοφαντίες πού δέν πίστεψε, ἔφτιαξε στόν Ἰωσήφ ἕναν πολύ ὡραῖο καί φανταχτερό, ἐπίσημο χιτώνα...

Καί τό δεύτερο, ὅτι ὁ Ἰωσήφ ἐκεῖνον τόν καιρό εἶδε δυό περίεργα ὄνειρα, τά ὁποῖα μέ ὅλη τήν ἀθωότητά του διηγήθηκε μπροστά στούς ἀδελφούς καί τόν πατέρα του. Ποιά ἦταν τά ὄνειρα; Τό ἕνα, ὅτι στό θερισμό τό δικό του δεμάτι μέ τά στάχυα στάθηκε ὄρθιο· καί τά δεμάτια τῶν ἕνδεκα ἀδελφῶν του ἔπεσαν καί τό προσκύνησαν! Τό ἄλλο, ὅτι ὁ ἥλιος καί ἡ σελήνη καί ἕντεκα ἀστέρια ἔπεσαν κι αὐτά καί τόν προσκύνησαν...

Οἱ ἀδελφοί του τόν κορόιδεψαν·

- Μή σοῦ περνᾶ ἡ ἰδέα ὅτι θά γίνεις Βασιλιάς καί θά σέ προσκυνήσουμε;

Κι ὁ φθόνος τους γι᾿ αὐτόν ἔγινε πιό μεγάλος! Ὁ πατέρας του φοβήθηκε μή φέρει ὑπερηφάνεια τό ὄνειρο στό γυιό του καί τόν μάλωσε. Τό φύλαξε, ὅμως, μέσα στήν καρδιά του. ῎Ισως κάτι μεγάλο σήμαινε γιά τόν Ἰωσήφ!

Κι οἱ μέρες κυλοῦσαν. Τά δέκα ἀδέλφια τοῦ Ἰωσήφ ἔλειπαν μέ τά κοπάδια πέρα πρός τή Συχέμ γιά καιρό. Ὁ Ἰωσήφ μέ τό μικρότερο ἀδελφό του τό Βενιαμίν, τό δωδέκατο παιδί τοῦ Ἰακώβ, εἶχε μείνει στό σπίτι γιά ἄλλες δουλειές. Κι εἶπε ὁ Ἰακώβ·

- Πήγαινε, Ἰωσήφ, νά βρεῖς τ᾿ ἀδέλφια σου. Νά δεῖς τί κάνουν.

- «Ἰδού ἐγώ»! εἶπε πρόθυμα ὁ Ἰωσήφ. Εὐχαρίστως νά πάω!

Καί ξεκίνησε μέ χίλια δυό καλούδια ἀπό τό σπίτι. Μά ὃταν ἒφτασε στά ἀδέλφια του, στά χωράφια, τόν περίμενε δυσάρεστη ὑποδοχή. Τά ἀδέλφια του μόλις τόν εἶδαν νά ἒρχεται, ἐτοιμάστηκαν νά τόν σκοτώσουν. Τούς πρόλαβε ὃμως ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός, ὁ Ρουβήμ, πού ἀγαποῦσε τόν Ἰωσήφ καί ἢθελε νά τόν γλυτώσει.

- Ὄχι, φώναξε. Μή βάψουμε τά χέρια μας μέ ἀδελφικό αἷμα σάν τόν Κάιν. ῎Ας τόν ρίξουμε καλύτερα σ᾿ αὐτό τό ξεροπήγαδο νά πεθάνει ἀπό τήν πεῖνα.

Εἶχε στό νοῦ του νά τόν σώσει μετά ὁ Ρουβήμ. Συμφώνησαν.

Καί νά, φτάνει κατάκοπος ὁ Ἰωσήφ. Κι ἐνῶ τούς χαιρετᾶ χαρούμενος, οἱ ἀδελφοί του ἀγριεμένοι ὅρμησαν κατά πάνω του, τοῦ ᾿βγαλαν τό χιτώνα, τόν ἔδεσαν μέ χοντρό σκοινί κι ἄρχισαν νά τόν ρίχνουν σ’ ἓνα βαθύ ξεροπήγαδο. Κλάμα ὁ φτωχός Ἰωσήφ! Φωνές, παρακάλια! Ἀσυγκίνητοι αὐτοί! Μονάχος πιά στά σκοτεινά βάθη· καί κεῖνοι νά τόν περιγελοῦν·

Ἀπαρηγόρητος ὁ Ἰωσήφ ἔκλαψε μέ λυγμούς!

- Πατέρα! Καλέ μου Πατέρα! φώναζε. Καί ἂρχισε ἡ ἀθώα ψυχή του νά ἱκετεύει·

- Θεέ τῶν Πατέρων μου, Ἀβραάμ, Ἰσαάκ... Κύριε Παντοδύναμε, προστάτεψέ με... σῶσε με! Δέν τούς ἔφταιξα. Σῶσε με ἀπό τήν κακία τους!...

Πέρασε ἀρκετή ὣρα, ὃταν ἦλθαν τά ἀδέλφια του καί τόν τράβηξαν πάλι στήν ἐπιφάνεια. Ὁ Ἰωσήφ πῆρε θάρρος.
- ῎Ελα, τοῦ εἶπαν. Μήν εἶσαι κατσούφης. Πρέπει νά φαίνεσαι γερός. Νά! Αὐτοί οἱ καλοί ἄνθρωποι θά σέ πάρουν μαζί τους.

- Θά μέ πουλήσετε; φώναξε μέ κλάματα ὁ Ἰωσήφ!

- ῎Ακουσε, τοῦ ’τριξε ἕνας τά δόντια. ῎Η θά πᾶς μαζί τους ἥσυχα ἤ θά πεθάνεις!

῎Εσκυψε τό κεφάλι ὁ Ἰωσήφ κι ἀκολούθησε. Οἱ ἔμποροι μέτρησαν στόν Ἰούδα 20 χρυσά νομίσματα (2 στόν καθένα ἔπεφταν) κι ἔφυγαν.

Οἱ φθονεροί ἀδελφοί γύρισαν στά πρόβατά τους. Στό αἷμα ἑνός κατσικιοῦ μάτωσαν τό χιτώνα τοῦ Ἰωσήφ. Θά ἔλεγαν στόν πατέρα τους ὅτι τόν ἔφαγε ἄγριο θηρίο... Τό ἀπαίσιο ἔργο τους εἶχε πιά τελειώσει. Ὁ ἀδελφός τους ἦταν σκλάβος! Οἱ ἔμποροι τόν πούλησαν σκλάβο στήν Αἴγυπτο· δοῦλο στόν ἄρχοντα Πετεφρῆ, ἀρχιμάγειρα τοῦ Φαραώ!

Ὁ Κύριος ὅμως δέν ἐγκαταλείπει τούς ἐκλεκτούς Του. Τούς ὑψώνει καί μέσα ἀπό τά δεσμά τους!

Τί ἀπέγινε ὁ Ἰωσήφ στήν Αἴγυπτο; ῎Εμεινε δοῦλος τοῦ Πετεφρῆ γιά πάντα; Ὄχι. Ἀγωνίστηκε σκληρά τό γενναῖο παιδί! Φυλακίστηκε· ταλαιπωρήθηκε χρόνια! Μά, τί εὐλογία Θεοῦ τό συνόδευε πάντα! Ὁ ἐξαίρετος χαρακτήρας του, ἡ εὐγενική μορφή του, ἡ τιμιότητα καί ἐργατικότητά του, ἡ καλοσύνη καί ὁ φωτισμένος νοῦς του, τόν ἔκαναν σέ ὅλους ἀγαπητό. ῞Ολοι τόν ἐκτιμοῦσαν, ὅπου κι ἄν βρισκόταν. Τόν ἐμπιστεύονταν. Πάντα τοῦ ἔδιναν τήν πρώτη καί πιό ὑπεύθυνη θέση! Δέν ἄργησαν νά καταλάβουν ὅτι ὅλα αὐτά τά σπάνια χαρίσματά του ἦταν δῶρα τοῦ Θεοῦ, πού ἐπίστευε. Τόν εἶχαν ἀκούσει νά λέει·

- Ὁ Θεός εἶναι παντοῦ. Καί μᾶς βλέπει. Πῶς μποροῦμε νά Τόν λυπήσουμε μέ τίς ἁμαρτίες μας;

῎Ετσι ἡ φήμη του ἔφτασε ὥς τό μεγάλο Βασιλιά τῆς Αἰγύπτου, τόν ξακουστό Φαραώ.

- ῎Εμαθα, παλικάρι μου, ὅτι ἔχεις φωτισμένο νοῦ. Εἶδα δυό ὄνειρα, πού κανένας δέν μπόρεσε νά μοῦ ἐξηγήσει. Μήπως ἐσύ μπορεῖς;

- Μόνο μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἀπάντησε ταπεινά ὁ Ἰωσήφ.

- Νά! Εἶδα νά βγαίνουν ἀπό τό Νεῖλο ἑπτά ἀγελάδες καλοθρεμμένες, ὄμορφες καί νά βόσκουν στό χορτάρι. Κι ἔπειτα βγῆκαν ἄλλες ἑπτά, σκελετωμένες κι ἄσχημες, πού ἔφαγαν τίς πρῶτες! Μά, κι ἄν τίς ἔφαγαν, πάλι σκελετωμένες ἔμειναν! ῎Επειτα ξανακοιμήθηκα. Καί νά! ῾Εφτά στάχυα ὄμορφα ξεπετάχτηκαν μπροστά μου, γερά καί μεστωμένα! Καί ξάφνου ἄλλα ἑφτά κούφια κι ἄκαρπα, πού κατάπιανε τά πρῶτα! Τί νά σημαίνουν αὐτά;

- Τό ἴδιο πράγμα, Βασιλιά! ῾Επτά χρόνια ἔρχονται μέ εὐφορία καί καρποφορία μεγάλη! Κι ἀκολουθοῦν ἄλλα ἑπτά ἄκαρπα· πού ἡ πείνα θά ἐρημώσει τή χώρα σου. Ὁ ἀληθινός Θεός μου σ᾿ τό φανερώνει αὐτό· καί λάβε τά μέτρα σου. Διόρισε ἄρχοντα, πού νά μαζέψει στίς ἀποθῆκες τό πολύ σιτάρι στά χρόνια τῆς πλούσιας σοδειᾶς, γιά νά ᾿χει ὁ λαός σου καί νά μήν πεθάνει στά χρόνια τῆς πείνας!

Ὁ Φαραώ κατάλαβε ὅτι πραγματικά ὁ ἀληθινός Θεός φώτιζε αὐτόν τό νέο. Κι ἀμέσως τόν διορίζει πρῶτο ἄρχοντα μετά τό Βασιλιά σ᾿ ὅλη τή γῆ τῆς Αἰγύπτου! Βγάζει τό βασιλικό δαχτυλίδι καί τοῦ τό φοράει. Χρυσή ἁλυσίδα κρέμασε στό λαιμό του καί τόν ἔντυσε μέ βύσσινη (ἀπό βύσσο) βασιλική χλαμύδα! Ντελάληδες ἐμήνυσαν τό νέο σ᾿ ὅλη τή χώρα. Καί βασιλικό ἁμάξι γύριζε παντοῦ τό νέο ἄρχοντα, γιά νά τόν γνωρίσει ὁ λαός! Κανείς δέ θά κουνήσει τό χέρι του χωρίς τήν ἄδειά του! ἔλεγε ἡ διαταγή τοῦ Φαραώ! ῏Ηταν πιά φανερό. ῾Η εὐλογία τοῦ Θεοῦ εἶχε ὁδηγήσει τόν Ἰωσήφ στή δόξα!

Κι ὅλα ἔγιναν ὅπως τά εἶχε πεῖ μέ τό φωτισμό τοῦ Θεοῦ ὁ Ἰωσήφ. Μά οἱ ἀποθῆκες τῆς Αἰγύπτου ἦταν ὅλες γεμᾶτες! Χτίστηκαν κι ἄλλες. Γέμισαν κι αὐτές. ῎Εφτανε πιά τό σιτάρι γιά νά δώσουν καί σέ γειτονικούς λαούς.

- Κανείς νά μήν πεινάσει, ἔλεγε ὁ καλόγνωμος ἄρχοντας Ἰωσήφ.

Καί νά! Μιά μέρα ἔφθασαν δέκα ἄνδρες ἀπό τή γῆ Χαναάν. ῎Εσκυψαν ὥς τή γῆ καί τόν προσκύνησαν! Ἀλλά, γιατί συγκλονίζεται ἡ καρδιά τοῦ Ἰωσήφ; Νιώθει ζάλη! ῞Ομως συγκρατεῖται.

- Ἀπό ποῦ εἶσθε σεῖς; τούς ρώτησε αὐστηρά.

- Ἀπό τή γῆ Χαναάν.

- Δέ μοῦ μοιάζετε καλοί. Θά εἶστε, φαίνεται, κατάσκοποι.

- Ὄχι, κύριε. ῞Ησυχοι ἄνθρωποι εἴμαστε. ῎Ηρθαμε ν᾿ ἀγοράσουμε σιτάρι. Εἴμαστε ὅλοι παιδιά τοῦ ἴδιου ἀνθρώπου. Δώδεκα ἀδέρφια. Ὁ ἕνας ἔχει μείνει μέ τόν πατέρα μας. Ὁ ἄλλος δέν ὑπάρχει πιά.

- Δέ σᾶς πιστεύω. Εἶσθε κατάσκοποι. Μόνο ἄν μοῦ φέρετε ἐδῶ καί τόν ἄλλο σας ἀδελφό, θά σᾶς πιστέψω. Νά πάει ἕνας σας νά τόν φέρει.

Καί τούς ἔκλεισε τρεῖς ἡμέρες στή φυλακή. Τήν τρίτη ἡμέρα τούς ἔβγαλε καί εἶπε·

- Δέ θέλω νά γίνω σκληρός, γιατί φοβοῦμαι τόν Θεό. ῞Εναν ἀπό σᾶς μόνο θά κρατήσω. Οἱ ἄλλοι πάρτε τό σιτάρι σας καί πᾶτε στά σπίτια σας. Προσέξετε, στό γυρισμό νά ᾿χετε μαζί σας καί τόν ἄλλο σας ἀδελφό. ῎Αν ξανάρθετε χωρίς αὐτόν, θά πεθάνετε. ᾿Εκεῖνοι κοίταξαν ὁ ἕνας τόν ἄλλο καί κρυφομίλησαν.

- Δίκαια τά παθαίνουμε αὐτά ὅλα. Τόν ἀδελφό μας, πού μᾶς παρακαλοῦσε μέ δάκρυα, δέν τόν λυπηθήκαμε. Τό κρίμα του μᾶς κυνηγάει!...

Ὁ Ἰωσήφ ἄκουσε αὐτά τά λόγια. Πῆγε παράμερα κι ἔκλαψε...

Ὁ καιρός περνοῦσε, καί τό σιτάρι τελείωσε. ῎Επρεπε νά ξεκινήσουν πάλι γιά τήν Αἴγυπτο! Πῶς ὅμως χωρίς τό Βενιαμίν; Μέ χίλιες δυσκολίες ὁ γέροντας Ἰακώβ ὑποχώρησε! Τούς ἔδωσε τό Βενιαμίν, διπλά χρήματα, πλούσια δῶρα γιά τόν ἄρχοντα καί τήν εὐχή του. Ξεκίνησαν!

Πῶς νά περιγράψουμε τό τί αἰσθάνθηκε ὁ Ἰωσήφ, ὅταν εἶδε, ὕστερα ἀπό τόσα χρόνια, τόν ἀγαπημένο του μικρό ἀδελφό! Μά καί πάλι συγκρατήθηκε. ῾Ωστόσο, ἔκανε πλούσιο τραπέζι στούς ξένους, τούς γέμισε τά σακκιά σιτάρι καί ἔφυγαν χαρούμενοι.

Ἀλλά, ποιός εἶναι αὐτός πού τρέχει πίσω τους;

- Σταθεῖτε. Τί εἶναι αὐτό πού κάνατε;

- Τί κάναμε;

- Κλέψατε τό ἀσημένιο ποτήρι τοῦ κυρίου μου!

- Τί λές, κύριε! ᾿Εμεῖς κλέψαμε!; Ψάξε μας! Καί σ᾿ ὅποιον τό βρεῖς, σκότωσέ τον!

- ῞Οποιος τό πῆρε, θά τόν κρατήσω δοῦλο!...

Καί τί τρομερό! Τό ἀσημένιο ποτήρι βρέθηκε στό σάκκο τοῦ Βενιαμίν! Ἀπελπισμένοι ξαναγυρίζουν στόν ἄρχοντα. Πέφτουν στά πόδια του.

Λυπήσου μας! τόν παρακαλοῦν. Κράτησέ μας σκλάβους σου ὅλους. Μόνο τό παιδί αὐτό ἄφησε ἐλεύθερο. Θά πεθάνει ὁ πολυβασανισμένος πατέρας μας, ἄν μάθει κακό γιά τό παιδί!...

Ὁ Ἰωσήφ δέν μπόρεσε νά κρατηθεῖ ἄλλο. Διατάσσει νά βγοῦν ἔξω ὅλοι οἱ Αἰγύπτιοι! Καί μέ φωνή πού ἔτρεμε λέει στούς ἀδελφούς του·

- Κοιτάξτε με. Εἶμαι ὁ ἀδελφός σας ὁ Ἰωσήφ, πού πουλήσατε δοῦλο!

Κατατρόμαξαν αὐτοί! Τώρα θά ξεσπάσει ἐπάνω τους ἡ δίκαια ὀργή του! Μά, ὄχι! Ὁ Ἰωσήφ δέ θυμᾶται μέ κακία τό κακό πού τοῦ ἔκαναν. Δέ μνησικακεῖ. Εἶναι ἀνεξίκακος! Δέν ἔχει σκοπό νά ἐκδικηθεῖ. Μόνο ξέσπασε σέ δυνατό κλάμα!

᾿Εκεῖνοι ταράχτηκαν. Κιτρίνισαν. ῎Ετρεμαν. ῏Ησαν στά χέρια ἐκείνου, πού δέν τόν λυπήθηκαν. Τώρα εἶχε ἒρθει ἡ δική του ὥρα νά ἐκδικηθεῖ. Μέ ἀγωνία περίμεναν τήν ἀπόφασή του. Ὁ Ἰωσήφ κυριάρχησε στόν ἑαυτό του καί ξαναμίλησε·

- Μή φοβᾶστε. Μή λυπᾶστε γι᾿ αὐτό πού κάνατε. Σέ καλό βγῆκε. Ὁ Θεός τά ἔφερε τά πράγματα ἔτσι, γιά νά ζήσει τό σπίτι μας. Θά ᾿χουμε ἀκόμη πέντε χρόνια σκληροῦ λιμοῦ. Νά πᾶτε λοιπόν στόν πατέρα μας καί νά τοῦ πεῖτε ὅτι ὁ Ἰωσήφ, τό παιδί του, ζεῖ... Καί νά μοῦ τόν φέρετε μαζί σας. Νά ᾿ρθεῖτε ὅλοι μέ τά παιδιά καί τίς γυναῖκες καί τά ζῶα σας ἐδῶ. ᾿Εγώ θά σᾶς βάλω σέ πλούσιο μέρος νά κατοικήσετε. Μή φοβᾶστε. ᾿Εγώ σᾶς μιλῶ, ὁ ἀδελφός σας ὁ Ἰωσήφ. Μάρτυρας καί ὁ Βενιαμίν ὁ ἀγαπημένος μου.

Αὐτά εἶπε, ὅρμησε καί ἀγκάλιασε τό μικρό ἀδελφό του. Τόν φιλοῦσε κι ἔκλαιγε. Κι ἔκλαιγε μαζί του κι ἐκεῖνος. ῎Επειτα πλησίασε καί φίλησε μέ στοργή ἕναν - ἕναν τούς ἀδελφούς του, πού τόν εἶχαν πουλήσει!...

Σέ λίγο ἡ εἴδηση διαδόθηκε σ᾿ ὅλη τήν πρωτεύουσα· ῏Ηλθαν οἱ ἀδελφοί τοῦ Ἰωσήφ. Τό ἔμαθε καί ὁ Φαραώ κι ἔδωσε διαταγή νά ἑτοιμαστοῦν ἁμάξια, γιά νά πᾶνε νά φέρουν τόν πατέρα καί τίς οἰκογένειες τῶν ἀδελφῶν τοῦ Ἰωσήφ. Καί πῆγαν. Σέ μερικές ἡμέρες ὁ γερο - Ἰακώβ, πού ἦταν ἑκατόν τριάντα ἐτῶν, δεχόταν στήν ἀγκαλιά του τό γιό του, πού τόσο τόν εἶχε ἀγαπήσει καί τόσο εἶχε πενθήσει γι᾿ αὐτόν, τόν Ἰωσήφ του...

Β´. Επεξεργασία

Εἶναι πολλές ἄλλες οἱ ἀρετές τοῦ Ἰωσήφ, πού ἡ ῾Αγία Γραφή ἀναφέρει. Τέτοιες, πού δίκαια ὀνομάσθηκε γι᾿ αὐτές «πάγκαλος»! Τό μεγαλεῖο τῆς ἀρετῆς του ἔφθασε στήν πράξη. Δέν κράτησε καμμία κακία γιά κείνους πού τόν μίσησαν καί τοῦ ᾿καναν τέτοιο κακό. ῏Ηλθε ἡ ὥρα πού μποροῦσε νά ἐκδικηθεῖ. Μά, σάν νά μή θυμόταν τό κακό πού τοῦ ᾿χαν κάνει, τούς συγχώρησε μέ ὅλη του τήν καρδιά. Τούς εὐεργέτησε πλούσια! Κι ὄχι περήφανα σάν ἀφέντης τους. Ἀλλά στοργικά· μέ ἀγάπη! Μέ εὐγένεια! Μή λυπᾶσθε, τούς εἶπε. Σέ καλό τά ἔβγαλε ὅλα ὁ Θεός!

Αὐτή, παιδιά, τή μεγάλη ἀρετή, πού δέν κρατάει κακία γιά τό κακό πού τῆς ἔκαναν, συγχωρεῖ καί εὐεργετεῖ, τή λέμε ἀνεξικακία. ῎Ας ἐπαναλάβουμε αὐτή τή σπουδαία λέξη! Ἀνεξικακία!

Φοβερή κακία ἡ ζήλεια! Ἀλλά μεγάλη καί θαυμαστή ἀρετή ἡ ἀνεξικακία! ῾Η ζήλεια σκοτώνει τήν ἀγάπη. Ὁδηγεῖ σέ θλιβερά ἀποτελέσματα. ῾Η ἀνεξικακία ὑψώνει τόν ἄνθρωπο. ᾿Ομορφαίνει καί γλυκαίνει καί τή δική του ἀλλά καί τῶν ἄλλων τήν καρδιά. Χύνει γαλήνη. Εἰρηνεύει τά πάντα. ῎Εχει μεγαλεῖο! Πόσο ἀνώτερος φάνηκε ὁ Ἰωσήφ! Ὄχι ἀπό τή δυναμική ἐκδίκησή του μέ ἴσια ἀντίποινα! Ἀλλά μέσα ἀπό τήν ἀγάπη του, τήν ἀνεξικακία καί τίς εὐεργεσίες του πῆραν - ταπεινωμένοι πιά - οἱ ζηλότυποι ἀδελφοί του τό μάθημά τους.

Σύνθημα

Ὁ Θεός εὐλογεῖ καί ἀγαπᾶ τό ἀνεξίκακο παιδί Του. Παιχνίδι - Ποιος θα σβήσει το κερί
Πάνω στο γραφείο βάζουμε ένα κερί αναμμένο. Οι παίκτες το βλέπουν. Δένουμε τα μάτια ενός παίκτη και τον κάνουμε βόλτες στο δωμάτιο ώστε να χάσει τον προσανατολισμό του. Μετά τον αφήνουμε και του λέμε να βρει (κάπως) το τραπέζι και με τρια φυσήματα να σβήσει το κερί. Το παιχνίδι συνεχίζεται και με τα υπόλοιπα παιδιά.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Τις προάλλες άκουσα δυό φίλους να  συζητούν:
—Τα έμαθες; Δικαιούσαι στο κινητό σου απεριόριστο δωρεάν χρόνο ομιλίας αν είσαι συνδρομητής πάνω από 2 χρόνια. Έχεις ενεργοποιήσει την  προσφορά;
—Μα δεν ήξερα τίποτε. Πρώτη φορά ακούω τέτοιο πράγμα! Πρέπει να πληρώσω   κάτι;
—Όχι. Απλώς στείλε ένα μήνυμα στην υπηρεσία και ενεργοποιείται   αυτόματα...
—Τι κρίμα να μην το ήξερα νωρίτερα... και πλήρωνα τόσα   χρήματα...

***

Δεν πρόκειται βέβαια να συζητήσουμε αυτή την ώρα για τα κινητά τηλέφωνα. Αυτό όμως που θα υπογραμμίσουμε είναι κάτι που ισχύει όχι μόνο για τα κινητά αλλά και για κάθε συσκευή η πρόγραμμα νέας τεχνολογίας: Όσο πιο καλά γνωρίζει κανείς τις οδηγίες χρήσεως, τις τεχνικές προδιαγραφές τους ή τα προνόμια του προγράμματος τόσο πιο ωφέλιμα και αποδοτικά μπορεί να  τα χρησιμοποιεί.
Ωστόσο αν αυτό ισχύει για τα τεχνολογικά επιτεύγματα του ανθρώπου, τι θα μπορούσαμε να πούμε για τα δημιουργήματα του Θεού; Ειδικά σήμερα, θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας  στο τελειότερο δημιούργημα του Θεού: τον άνθρωπο! Θα δούμε πως μας έφτιαξε ο Θεός, με τι προδιαγραφές και ποιό σκοπό. Και στ’ αλήθεια θα εκπλαγούμε όταν ανακαλύψουμε πόσο ψηλά μπορούμε να φτάσουμε!

ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ
Αρχικά θα μιλήσουμε λίγο για την ύπαρξη του Θεού. Σύμφωνα με  το δόγμα  της  πίστεώς μας ο Θεός είναι αυθύπαρκτος. Δε δημιουργήθηκε από κανέναν, δεν οφείλει την ύπαρξή Του σε τίποτα. Είναι τρισυπόστατος. Ένας Θεός με τρεις υποστάσεις. Ένας Θεός που διακρίνεται σε τρία πρόσωπα: τον Πατέρα,  τον Υιό και  το Άγιο Πνεύμα. Ο Πατέρας είναι αγέννητος,  ο Υιός γεννητός  από τον Πατέρα αχρόνως και το Άγιο Πνεύμα εκπορευτό από τον Πατέρα. Είναι λοιπόν μία συντροφιά τριών προσώπων που υπάρχουν αδιάκοπα μεταξύ τους εν αγάπη. Ο ίδιος ο Θεός είναι αγάπη. Εξαιτίας αυτής της αγάπης δημιούργησε τον άνθρωπο, έτσι ώστε να μετέχει και αυτός σε αυτήν. Όλα τα δημιουργήματά του Θεού είναι κτιστά. Ακόμη και οι άγγελοι που ανήκουν στις πνευματικές δυνάμεις είναι κτίσματα του  Θεού.
1. Τι ακριβώς διδάσκει η Εκκλησία μας για τη δημιουργία του ανθρώπου; Η Αγία Γραφή αναφέρει για τη δημιουργία του  ανθρώπου:
Την 6η ημέρα, όταν πλέον είχε ολοκληρωθεί η δημιουργία του κόσμου, ο Θεός Πατήρ είπε στον Υιο και στο Αγιο Πνεύμα: «Ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν» (Γεν. α´  26). Δηλαδή, ας φτιάξουμε τον άνθρωπο, το πιο θαυμαστό και τιμημένο απ ὅλα μας τα δημιουργήματα, αφού γι αὐτόν έγιναν όλα, «κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν», δηλαδή με εξαιρετικά χαρίσματα και θείες ικανότητες: ψυχή αθάνατη, νου και λογική, ελεύθερη θέληση, ικανότητα να ερευνά και να δημιουργεί∙ να εξουσιάζει όλο τον υλικό κόσμο! Να τον φτιάξουμε και «καθ ὁμοίωσιν»: Ωστε, αν θέλει, να μπορεί να μοιάσει σε μας στην αρετή και στην αγιότητα, όσο βέβαια είναι δυνατόν να μοιάζει το κτίσμα στον Κτίστη  του.
–  Προσέξτε τη λέξη «ποιήσωμεν» (ας φτιάξουμε). Τι δείχνει αυτή η λέξη;   (...)
 
Πρώτον, δείχνει ότι η Αγία Τριάδα, ο ένας Θεός μας, είναι τρία Πρόσωπα. ( Ο Πατήρ μιλάει στον πληθυντικό, παρουσιάζεται να εκφράζει τη βουλή Του προς τα άλλα δύο θεία   Πρόσωπα).
Δεύτερον, θα πει ότι με ιδιαίτερη φροντίδα θα τον  έφτιαχνε  ο  Θεός τον  άνθρωπο.  Οχι μόνο με ένα λόγο, όπως όλα τα άλλα.
– Και πραγματικά. Με ιδιαίτερη φροντίδα τον έφτιαξε. Θυμάστε πως;   (...)
Η Αγία Γραφή μας πληροφορεί πάλι∙«καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς» (Γεν. β´ 7). Ας προσέξουμε αυτά τα λόγια. Πήρε, λέει, χώμα από τη γη ο Θεός∙ και, σαν άριστος καλλιτέχνης  πηλοπλαστικής, έπλασε τον άνθρωπο  (τον  Αδάμ∙ που σημαίνει: από χώμα, χοϊκός).   Να φανταστούμε τον  πάνσοφο Δημιουργό την ώρα  που πλάθει το τελειότερο δημιούργημά Του:  Με τι σοφία, με πόση στοργη, με τι τέχνη θα έστηνε το ανθρώπινο   σώμα!
Μα το καλλιτέχνημα «άνθρωπος» δεν τελείωσε. Διαβάζουμε στο βιβλίο της Γενέσεως: «Καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς» (Γεν. β´ 7)! Και το αριστούργημα, από πήλινο άγαλμα, άνοιξε τα μάτια και είδε τον Δημιουργό του! Στο αντίκρισμά Του η καρδιά πάλλει, κτυπά... Τα χέρια κινούνται... Τα αυτιά ακούνε... Το πλάσμα - άνθρωπος παίρνει   ζωη!...
Το σημαντικότερο όμως είναι το γεγονός ότι ο Δημιουργός Θεός έπλασε τον άνθρωπο «κατ εἰκόνα... και καθ  ὁμοίωσιν».
2. Τι σημαίνει ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο «κατ εικόνα» Του και «καθ    ὁμοίωσιν»;
Του χάρισε ένα ξεχωριστό και μοναδικό δώρο που σε κανένα Του πλάσμα δεν είχε χαρίσει. Τον ξεχώρισε μ αὐτό από όλη την άλλη δημιουργία. Του έδωσε κάτι από τον εαυτό Του. Τωρα ο άνθρωπος έχει επάνω του κάτι θεϊκό. Αυτό θα πει πως είναι πλασμένος «κατ εἰκόνα» του Θεού. Δηλαδή, δεν είναι μόνο χώμα και ύλη αλλά έχει νου και λογική. Θεληση και ελευθερία! Θα μπορούσαμε να φαντασθούμε τη χαρά του Θεού, όταν είδε έτοιμη  αυτή την  «εικόνα»;  Τη χαρά  των  Αγγέλων, όταν είδαν αυτό το πλάσμα του Θεού, που τούς έμοιαζε σε τόσα   χαρίσματα;
Και προχωρεί ακόμα ο Θεός στις δωρεές της αγάπης Του. Δινει στον άνθρωπο  τη δυνατότητα, αν το θελήσει, να μοιάσει στο Δημιουργό του! (Αυτό θα πει ότι τον έπλασε και «καθ ὁμοίωσιν»). Οπως για κάθε πλάσμα Του όρισε ένα σκοπό και  προορισμό,  στον  άνθρωπο χαρίζει  τον υψηλότερο προορισμό και σκοπό! Να μοιάσει στο Θεο. Να μοιραστεί μαζί Του σε μια ουράνια κοινωνία τη δόξα Του. Τι θαύμα και ασύλληπτο  μεγαλείο!
Ο άνθρωπος, λοιπόν, φτιάχτηκε με ιδιαίτερη φροντίδα και αγάπη απ’ τον Θεό. Τον έπλασε    ο Ίδιος με χώμα από τη γη, φύσηξε πνοή ζωής, του έδωσε σύντροφο, τον έβαλε να εξουσιάζει στη   γη και του χάρισε το μεγαλύτερο δώρο: τον έπλασε «κατ’ εικόνα» και «καθ’ ομοίωσίν»   Του.
Οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας διδάσκουν ότι ο Θεός έφτιαξε τον  άνθρωπο  κατά  την  εικόνα Του, δηλαδή σύμφωνα με το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, που είναι ο Υιός. Ο άνθρωπος έχει μία καταπληκτική σχέση αντιστοιχίας με το Χριστό. Ο αρχικός λοιπόν σκοπός δημιουργίας του ανθρώπου είναι να συναντηθεί με το Χριστό. Αυτό πρωτοξεκίνησε  με  την  σάρκωση του Υιού και θα ολοκληρωθεί στη Δευτέρα Παρουσία. Βλέπουμε λοιπόν πως αυτομάτως αλλάζει η οπτική του χριστιανού. Ενώ όλος ο υπόλοιπος κόσμος φοβάται τη συντέλεια του κόσμου,   ο χριστιανός την περιμένει για να ενωθεί πλήρως με το Χριστό, ολοκληρώνοντας έτσι το μοναδικό σκοπό υπάρξεώς του.
3. Βρίσκει ο πιστός το πραγματικό νόημα της  ζωής;
Έτσι αποκτούν τα πάντα γύρω από τη ζωή των ανθρώπων το πραγματικό τους νόημα . Ο καθημερινός αγώνας για την πνευματική ζωή γίνεται πλέον ουσιαστικός. Ο χριστιανός πιστεύει και αγωνίζεται για την κατάκτηση των αρετών όχι γιατί έτσι έμαθε, γιατί έτσι μεγάλωσε, γιατί βλέπει    με παρωπίδες τον κόσμο και δε γνώρισε κάτι άλλο. Αλλά γιατί γνωρίζει ότι δημιουργήθηκε για να ενωθεί με το Θεό και αυτό είναι το καλύτερο για αυτόν, διότι αποτελεί την προδιαγραφή της δημιουργίας του.
Η κατάκτηση των αρετών που διδάσκει η Εκκλησία μας, της μακροθυμίας, της  αγάπης  ακόμη και στους εχθρούς, της συγχωρητικότητας, της αοργησίας, της πραότητας, της  υπομονής,  του ταπεινού φρονήματος, της ελεημοσύνης χαρίζουν στον άνθρωπο την ελευθερία και την πληρότητά του, αληθινή ποιότητα και νόημα  ζωής.
Για αυτό το λόγο βλέπουμε ανθρώπους που ζουν στον κόσμο με όλα τα καλά  και  τις  ανέσεις να έχουν ανεκπλήρωτο κενό μέσα τους, διότι ζουν μακριά από τον  Χριστό  και  από  την άλλη βλέπουμε μοναχούς αναχωρητές και ασκητές που δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα για  να ζήσουν να λάμπουν από χαρά, διότι βρίσκονται κοντά στο στόχο της ένωσής τους με τον Θεό. Το   πως θα βαδίσουμε αυτόν το δρόμο μας το δείχνει η εκκλησία μας με τα ζωντανά παραδείγματα    των αγίων όλων των αιώνων. Τα εφόδια που μας δίνει   είναι τα μυστήριά της, η παράδοσή της και    ο τρόπος ζωής των αγίων. Είναι στο χέρι μας να αξιοποιήσουμε την ευκαιρία που μας δίνεται, έτσι ώστε να βελτιώσουμε κατά πολύ την ποιότητα της παρούσας ζωής μας και να κερδίσουμε την αιώνια.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Παιδιά, έχετε προσέξει κάτι; Οταν ο ιερέας θυμιατίζει στην εκκλησία, αφού θυμιατίσει τις εικόνες του Κυρίου, της Παναγίας, των Αγίων, γυρίζει και θυμιατίζει όλους εμάς!  Εναν-έναν!  —  Γιατί μας θυμιατίζει μαζί με τις εικόνες; (...) Γιατί είμαστε και μεις εικόνες. Ο  καθένας από εμάς  είναι εικόνα του Θεού!
Εφόσον λοιπόν γνωρίζουμε αυτή τη μεγάλη αλήθεια, ας βγάλουμε κάποια συμπεράσματα:

α) Να τιμούμε την «εικόνα» κάθε  ανθρώπου.
Οφείλουμε να σεβόμαστε και να τιμούμε κάθε άνθρωπο, όσες ελλείψεις και αν έχει. Να σκεπτόμαστε ότι είναι κι αυτός εικόνα του Θεού. Ποτέ περιφρόνηση, ασχημοσύνη, κακοποίηση, προσβολή, κακολογία. Βλέπουμε στην εποχή μας ότι ο κόσμος της αμαρτίας έχει εξευτελίσει τη  θεϊκή εικόνα του ανθρώπου! Φονοι, μαρτύρια, πείνα, πόλεμοι, προσφυγιά! Αλλά και άσχημη ζωη, αμαρτωλή.  Αταίριαστη τελείως για εικόνες του  Θεού!
β) Να μην εκθέτουμε «την εικόνα του Θεού» σε  καταστροφή.
Εχω δει συχνά εικόνες παλιές στο Ναο η στο σπίτι, που τα χρόνια, η σκόνη, οι καπνοί τις έχουν μαυρίσει. Εχουν σκεπάσει τα χρώματα και την ομορφιά τους, γιατί δεν φροντίσαμε να τις προσέξουμε απ τήν καταστροφή. Και σας ρωτώ: Μηπως συμβαίνει το ίδιο και με μας; Την εικόνα  του Θεού μέσα μας, νου και ψυχή, τα διατηρούμε καθαρά και αγνά, όπως Εκεῖνος τα έπλασε; Η μήπως με χίλιους δυο καπνούς και καυσαέρια, δηλαδή με τις αμαρτίες μας, τη μουντζουρώνουμε  και την αλλοιώνουμε;... Αντί λοιπόν να μαυρίζουμε την εικόνα του Θεού, να την επιμελούμαστε, να τη φροντίζουμε να διατηρείται καθαρή. Λοιπόν, επιμέλεια στη θεία εικόνα! Πως;   (...)
Με την προσοχή μας. Τη διόρθωσή μας. Να την καθαρίζουμε με τη μετάνοια και την ιερά εξομολόγηση. Την προσευχή μας. Τον εκκλησιασμό μας. Να λέμε στον εαυτό μας, όταν πάει να μας παρασύρει το κακό: «Και η εικόνα του Θεού μέσα μου;  Όχι, δεν θα τη   λερώσω»!
γ) Να αξιοποιήσουμε τις «τεχνικές προδιαγραφές»  μας.
Ο Θεός μας έχει δώσει τη δυνατότητα να αγωνιστούμε για  να  Του μοιάσουμε. Να  μιμηθούμε  τις αρετές του Θεανθρώπου Κυρίου: ταπείνωση, πραότητα, ανεξικακία, αγάπη κλπ. Αυτός είναι ο μεγάλος προορισμός μας. Να γίνουμε άγιοι, θεοί κατά χάριν! Αυτό ακριβώς μας ζητά ο άγιος Θεός:
«ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Α’ Πέτρ. α’ 16).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός  εἰμι».

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Κάποτε ένας νομοδιδάσκαλος συζητούσε με τον Κύριο. Του ανέφερε την εντολή του Μωσαϊκού Νόμου που λέει «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Λευιτ. ιη’ 18), δηλαδή το καθήκον της αγάπης προς τον πλησίον, και εξέφρασε μία  απορία:
—«Και τις εστί μου πλησίον;»; Ποιός είναι εκείνος ο κοντινός μου που πρέπει να τον αγαπήσω σαν τον εαυτό μου; (Οι συγγενείς; οι συμπατριώτες; οι φίλοι μου;   ποιοί;)
Με την αφορμή αυτή ο Κυριος πήρε το λόγο και είπε την περίφημη παραβολή του «Καλού Σαμαρείτη» η οποία διαβάστηκε σήμερα (η διαβάζεται αύριο) Κυριακή στη θεία   Λειτουργία.

ΔΙΗΓΗΣΗ
Ένας άνθρωπος κατέβαινε με τα πόδια από την Ιερουσαλήμ προς την Ιεριχώ.  Ψηλά  χτισμένη η πρωτεύουσα του Ισραήλ. 740 μέτρα πάνω απ τή θάλασσα.  Χαμηλά  στον  κάμπο  η Ιεριχώ. 350 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Και όλη αυτή η απόσταση, μια δύσβατη κοιλάδα, με φαράγγια άγρια· και δυσκολοπέραστο το μονοπάτι. Οι συχνές φονικές επιθέσεις των ληστών  ήταν  ο  τρόμος  και  φόβος  για  τούς  οδοιπόρους  και  γι’  αυτό  την  περιοχή  την      έλεγαν
«κοιλάδα αίματος»!
Εκεί δέχθηκε ξαφνικά την επίθεση. Είχε πέσει σε «καρτέρι» ληστών. Δεν ήταν ένας για να μπορέσει – αν ήταν και τούτο δυνατό – να ξεφύγει η να αντισταθεί. Ήταν πολλοί οι ληστές που τον περικύκλωσαν. Τον χτύπησαν αλύπητα και του πήραν ο,τι είχε μαζί του. Του έβγαλαν και τα ενδύματά του και τον άφησαν εκεί πεταμένο και μισοπεθαμένο στο δρόμο. Άραγε θα βρεθεί γι’ αυτόν κάποιος να τον σπλαχνισθεί; Να του δώσει κάποια  βοήθεια;
Και να, τι σύμπτωση! Από τον ίδιο κατηφορικό δρόμο περνούσε εκείνη την  ώρα  ένας  ιερέας της Ιουδαϊκής θρησκείας. Όμως, τι παράξενο! Περνά βιαστικά και φεύγει. Όχι ότι δεν τον  είδε. Τον είδε καλά. Αλλά σκέφθηκε τη δική του τη ζωή. Φοβήθηκε μήπως πάθει τα ίδια. Και τον εγκατέλειψε άσπλαχνα· «και ιδών αυτόν  αντιπαρήλθεν».
Έπειτα από λίγο, εκεί στο λιμνασμένο από αίματα τόπο, έφθασε ένας δεύτερος οδοιπόρος. Αυτός ήταν Λευΐτης. Είχε έργο του να διακονεί μέσα στο ναό,  να  βοηθεί  στα  έργα  της λατρείας τους ιερείς… Όμως και αυτός το ίδιο σκληρός φάνηκε. Πήγε κοντά, τον είδε γυμνό και καταπληγωμένο και… έφυγε!
Να όμως που κατέφθασε εκεί και ένας τρίτος διαβάτης. Αυτός δεν είναι συμπατριώτης του όπως οι προηγούμενοι. Είναι Σαμαρείτης. Και οι Σαμαρείτες με τους Ιουδαίους δεν βρίσκονται σε αγαθές σχέσεις. Θεωρούνται εχθροί. Όμως, τι έκπληξη! Αυτός άκουσε το βογγητό του τραυματισμένου και η καρδιά του πόνεσε. Πλησίασε με συμπόνια κι έσκυψε επάνω του με αγάπη. Ξεκρέμασε από το ζώο του το σακούλι με τις προμήθειές του και άρχισε να περιποιείται τα  τραύματά του. Τα έπλυνε με κρασί. Τα άλειψε με λάδι για να γλυκάνει τους  πόνους.  Έσχισε  λωρίδες από δικά του ενδύματα και τα έδεσε… Του προσέφερε κάτι τονωτικό.  Δεν  φοβήθηκε  μήπως επιτεθούν και σ  αὐτόν οι ληστές. Δεν σκέφθηκε την καθυστέρηση… Και  ύστερα με κόπο  πολύ μεγάλο προσπάθησε να τον σηκώσει και να τον ανεβάσει στο ζώο του, ενώ συνεχώς, καθώς προχωρούσε για να τον φέρει σε κάποιο πανδοχείο, τον συγκρατούσε να μην   πέσει.
Εκεί τον περιποιήθηκε όλη τη νύχτα. Δεν λογάριασε κόπους και αγρυπνία… Και δεν έφθανε αυτό. Όταν το  πρωί τον  αποχαιρέτησε  με αγάπη,  έδωσε  στον  ξενοδόχο χρήματα  – δυό δηνάρια –  
με την εντολή να τον περιποιηθεί, όσο καιρό χρειασθεί. Και αν τα έξοδά του είναι περισσότερα, υποσχέθηκε ότι θα του τα εξοφλήσει, όταν επιστρέψει από το ταξίδι   του.
Εδώ ο Κύριος τελείωσε την ωραιότατη διήγηση της παραβολής του «Καλού Σαμαρείτου». Αμέσως κοίταξε το νομοδιδάσκαλο, που είχε προσπαθήσει λίγο πριν να  Τον  φέρει  σε  δύσκολη θέση και είχε ρωτήσει τάχα να μάθει ποιόν μπορεί να θεωρεί ως πλησίον του, και τον   ρωτά:
–Ποιός από τους τρεις – ο ιερέας η ο Λευΐτης η ο Σαμαρείτης – έκανε το προς τον πλησίον καθήκον και έδειξε με τη συμπεριφορά του ότι είναι πλησίον και  αδελφός  εκείνου  που  έπεσε στους ληστές;
Ο νομικός από διδάσκαλος έγινε εξεταζόμενος· μαθητής. Αναγκάστηκε να απαντήσει ότι αποδείχθηκε πλησίον προς τον δυστυχισμένο εκείνος που τον συμπόνεσε και τον ελέησε: «ο  ποιήσας το έλεος μετ’ αυτού». Βέβαια, ούτε καν θέλησε να προφέρει  το όνομα του  Σαμαρείτη,  διότι δεν τον συμπαθούσε.
–«Πορεύου και συ ποίει ομοίως», είπε ο Κύριος· φρόντιζε να είσαι το ίδιο σπλαχνικός όπως εκείνος.

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ

1. Ποιός έσωσε τον Ιουδαίο που είχε πέσει θύμα των ληστών;  (...)
Ενας καλός Σαμαρείτης. Ηταν συγγενής του; φίλος; συμπατριώτης του;... Οχι· ήταν εχθρός του! (Παλιά έχθρα χώριζε τούς Ιουδαίους από τους Σαμαρείτες. Τοσο, που οι Ιουδαίοι ούτε καν περνούσαν μέσα από τη Σαμάρεια. Ελεγαν μάλιστα· «Ου συγχρώνται Ιουδαίοι Σαμαρείταις»! Δεν συναναστρέφονται οι Ιουδαίοι με τους Σαμαρείτες). Και  όμως!  Αυτός  ο  Σαμαρείτης  της παραβολής μας εξέπληξε. Και τι δεν έκανε για τον εχθρό  του...!

2. Πως ο καλός Σαμαρείτης έδειξε έμπρακτα την αγάπη του;  (...)
•    Διέκοψε το ταξίδι του και προτίμησε να καθυστερήσει από τις δουλειές του προκειμένου    να βοηθήσει τον τραυματισμένο Ιουδαίο. Δεν «αντιπαρήλθε» τον πληγωμένο από τούς ληστές. Δεν τον προσπέρασε αδιάφορα και άσπλαχνα.  Στάθηκε να τον  βοηθήσει.  Ηταν  απλό και εύκολο αυτό;...  Οχι· Αψήφησε όμως κάθε  κίνδυνο!
•    Τον περιποιήθηκε με στοργη και αγάπη. Σαν πατέρας, αδελφός, φίλος του! Δεν ένιωσε αποστροφή στις πληγές του. Τις έπλυνε σαν  καλός γιατρός, ξοδεύοντας το  κρασί  και το  λάδι του. Εδεσε τα τραύματά του. Τον τύλιξε με κάποιο ρούχο του, τον  σήκωσε  στην αγκαλιά του. Μονος του τον φόρτωσε στο ζώο του. Πεζοπόρησε ο ίδιος δίπλα του. Κοπος πολύς και ιδρώτας ολ  αὐτά!
•    Τον παρέδωσε στο «Πανδοχείο» για ασφάλεια και φροντίδα. Ξενύχτησε και ο ίδιος κοντα του να τον φροντίζει!...
Άφησε τα δύο δηνάρια για την περιποίησή του. Και υποσχέθηκε επί πλέον αμοιβή στην επιστροφή του.

3. Ποιά κορυφαία αρετή μας διδάσκει με την παραβολή αυτή ο Κύριος Ιησούς;   (...)
Την αγάπη στον «πλησίον»! Την αγάπη, που δεν ξεχωρίζει εχθρούς και φίλους και προσφέρεται σε όλους το ίδιο. Αγκαλιάζει σε κάθε περίσταση την ανάγκη κάθε   ανθρώπου!
Οι άνθρωποι συνήθως ενδιαφέρονται και φροντίζουν και υποβάλλονται σε  κόπους  πολλούς και σε τεράστια έξοδα κάποτε, μόνο για τους καλούς φίλους τους, τους «δικούς» τους ανθρώπους. Και κρατούν  αποστάσεις η αδιαφορούν πλήρως για  άλλους που συμπαθούν λιγότερο  η καθόλου. Αυτό όμως είναι μεροληπτική αγάπη. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής σε ένα από τα ωραιότερα συγγράμματά του, τα «Κεφάλαια περί αγάπης», μας λέγει: Αν κάποιους τους μισείς και κάποιους ούτε τους αγαπάς ούτε τους μισείς, κάποιους δε άλλους τους αγαπάς αλλά  συγκρατημένα, και κάποιους τους αγαπάς με σφοδρότητα, γνώριζε ότι με τις διακρίσεις σου αυτές  
«μακράν ει της τελείας αγάπης», δηλαδή βρίσκεσαι πολύ μακριά από την τέλεια αγάπη που ορίζει και συμβουλεύει να προσφέρεται η αγάπη εξ ίσου σε κάθε άνθρωπο (Εκατοντάς δευτέρα,   10).
Η τέλεια αγάπη είναι αυτή που μας δίδαξε ο Χριστός που είπε: «Να αγαπάτε τους εχθρούς σας, να ευεργετείτε εκείνους που σας μισούν και να προσεύχεσθε για χάρη εκείνων που σας υβρίζουν και σας καταδιώκουν άδικα, για να μοιάσετε έτσι και να γίνετε παιδιά του Ουράνιου Πατέρα σας. Διότι κι Αυτός τον ήλιο που είναι δικός του τον ανατέλλει χωρίς διακρίσεις  σε  πονηρούς και καλούς, και βρέχει τη βροχή του σε δικαίους και αδίκους. Διότι εάν αγαπήσετε μόνο εκείνους που σας αγαπούν, ποιά ανταμοιβή έχετε να πάρετε από τον Θεό; Δεν κάνουν το ίδιο και    οι τελώνες (ενν. οι αμαρτωλοί και άπιστοι); Κι αν χαιρετάτε μόνο τους φίλους σας, τι σπουδαίο κάνετε; Δεν κάνουν έτσι και οι τελώνες;» (Ματθ. ε’  44).

4. Για εμάς ποιός είναι ο πλησίον τον οποίο καλούμαστε να   αγαπήσουμε;(...)
Είναι ο κάθε άνθρωπος που έχει την ανάγκη μας. Μπορεί να είναι ο αδελφός  μας  η  κάποιος άλλος συγγενής μας κοντινός η μακρινός, αλλά και κάποιος ξένος και άγνωστος. Είναι ο φίλος μας αλλά και ο συμμαθητής μας που στέκει παράμερα πικραμένος, διότι δεν τον κάνουν παρέα οι άλλοι και τον κοροϊδεύουν η είναι πονεμένος από την ανέχεια και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στο σπίτι του…
Η  καρδιά  μας,  εάν  τη  φροντίζουμε  να  είναι  σπλαχνική,  θα  μας  δείχνει  ποιός  είναι     ο
«πλησίον». «Πλησίον» μας είναι εκείνος που μας αγαπά, αλλά και εκείνος που αισθάνεται αντιπάθεια απέναντί μας. Κάποιος που ίσως μας ζηλεύει η μας εχθρεύεται, όπως οι Ιουδαίοι  με  τους Σαμαρείτες. Ας μην εξετάσουμε, σε μια τέτοια δύσκολη ώρα, ποιός είναι αυτός που βρίσκεται σε ανάγκη και περιμένει τη δική μας ευσπλαχνία. Το παράδειγμα του Καλού Σαμαρείτη μας δείχνει μέχρι ποιόν βαθμό αυταπαρνήσεως να φθάνει η αγάπη μας. Ας μην ξεχνούμε ότι είναι δυνατό κι εμείς κάποτε να βρεθούμε στην ανάγκη να ζητήσουμε βοήθεια από  κάποιους  άλλους.  Η χριστιανική αγάπη δεν έχει όρους, ούτε όρια. Αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους, χωρίς θρησκευτικές, πολιτικές, εθνικές, φυλετικές η άλλες  διακρίσεις.
Οι πιστοί χριστιανοί έχουν βαθιά την πεποίθηση ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι. Όλοι είμαστε παιδιά του Θεού κι ο κάθε άνθρωπος, ο κάθε «ξένος», είναι αδελφός   μας!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Στην εκκλησιαστική ιστορία αναφέρεται ένα πολύ συγκινητικό παράδειγμα αγάπης: Στην Αλεξάνδρεια στα μέσα του 3ου αιώνος είχε ξεσπάσει θανατηφόρος επιδημία που άρχισε να εξαπλώνεται με ταχύτατους ρυθμούς και να σκορπίζει τον θάνατο σε μικρούς και μεγάλους. Η κατάσταση ήταν τραγική. Οι ειδωλολάτρες, από τον φόβο μήπως «κολλήσουν» την ασθένεια, όταν αρρώσταινε κάποιος — ακόμη κι αν ήταν συγγενής, δικός τους άνθρωπος — τον έδιωχναν από το σπίτι και τον άφηναν μισοπεθαμένο η έφευγαν οι ίδιοι για να προστατεύσουν τον εαυτό τους... Μέσα σ’ αυτήν την παγωνιά της αδιαφορίας και της σκληρότητας έλαμψε ο ήλιος της χριστιανικής αγάπης και χάρισε ελπίδα και φως στους ταλαίπωρους ασθενείς της Αλεξάνδρειας. Ενώ δηλαδή οι ειδωλολάτρες απέφευγαν όσους είχαν προσβληθεί από την ασθένεια και τους έριχναν μισοπεθαμένους στους δρόμους, οι χριστιανοί έκαναν το ακριβώς αντίθετο. Αναζητούσαν τον κάθε άρρωστο, ανεξαρτήτως αν ήταν χριστιανός η ειδωλολάτρης, γνωστός η άγνωστος, και τον επισκέπτονταν για να του συμπαρασταθούν και να τον ανακουφίσουν κατά το δυνατόν, χωρίς να φοβούνται μήπως προσβληθούν από την ασθένεια. Και να σημειωθεί, ότι  οι ειδωλολάτρες εκείνο τον καιρό καταδίωκαν τους χριστιανούς και τους οδηγούσαν στα μαρτύρια. Παρόλα αυτά οι χριστιανοί έδειξαν ανεξικακία κι αυτοθυσία κι έτσι εφάρμοσαν στην πράξη την εντολή του Χριστού που είπε: «Να αγαπάτε τους εχθρούς σας...». Μακάρι κι εμείς να αποκτήσουμε τέτοια   αγάπη!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:   Η χριστιανική αγάπη αγκαλιάζει όλους τους  ανθρώπους!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α´. Βιογραφική διήγηση

Σιγοκάπνιζαν ἀκόμη τά ἀποκαΐδια ἀπό τίς φλόγες τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς, ὅταν «οἱ Μεγάλες Δυνάμεις» ἀποφάσισαν νά ξεριζώσουν ὁριστικά τόν Ἑλληνισμό ἀπό τήν Μ. Ἀσία καί  νά  διώξουν μιά γιά πάντα καί τούς τελευταίους Ἕλληνες πού εἶχαν ἀπομείνει.  Ἔτσι  ἔδωσαν διαταγή νά  γίνει «γενική καί ὑποχρεωτική ἀνταλλαγή πληθυσμῶν» τῶν Τούρκων πού παρέμεναν ἀκόμη στήν  Ἑλλάδα καί τῶν Ἑλλήνων πού κατοικοῦσαν στή Μ.  Ἀσία.
Ἡ πρωτάκουστη ἀπόφαση ἁπλώθηκε ἀπό τίς παραλιακές πόλεις τῆς Ἰωνίας καί τοῦ Πόντου καί ἔφθασε στό ἐσωτερικό τῆς Μ. Ἀσίας, στήν Καππαδοκία. Ἐκεῖ, μέ κέντρο τήν ἐπισκοπή τῆς Καισαρείας, ζοῦσαν ἀπομονωμένοι, σχεδόν ξεχασμένοι, κάποιοι Ἕλληνες, ἀκρίτες τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας.
Φόρτωσαν στά κάρα τους τά  λιγοστά τους ὑπάρχοντα, πῆραν στήν ἀγκαλιά τους  τά εἰκονίσματα  καί τά λείψανα τῶν ἁγίων τους κι ἄρχισαν νά κατηφορίζουν πρός τά   παράλια τῆς Ἰωνίας.
Ξεκίνησαν κι οἱ Ἕλληνες ἀπό τά Φάρασα, κεφαλοχώρι ἀνάμεσα σέ ἄλλα ἕξι χωριά τῆς ἐπαρχίας Φαράσων τῆς Καππαδοκίας, ἔχοντας μαζί τους καί τόν δικό τους ἅγιο. Μέ τή διαφορά ὅτι ὁ δικός τους ἅγιος ἦταν ὄρθιος καί περπατοῦσε ἀνάμεσά τους. Ἦταν ὁ παπάς τοῦ χωριοῦ τους, ὁ Ἀρσένιος, ὁ Χατζεφεντής, ὅπως τόν ἀποκαλοῦσαν σεβαστικά. (Ἀφέντης: ὁ ἱερέας, Χατζῆς: ὅποιος εἶχε προσκυνήσει τούς Ἁγίους Τόπους).
Γέροντας 83 ἐτῶν, συνόδευε στόν μακρύ δρόμο τῆς προσφυγιᾶς τούς συμπατριῶτες του, πού τούς εἶχε ὑπηρετήσει ὡς Ἱερέας καί δάσκαλος πάνω ἀπό πενήντα   χρόνια.
Ἄς δοῦμε ὅμως σύντομα τή ζωή τοῦ ἁγίου αὐτοῦ ἱερέα Ἀρσενίου  μέχρι  αὐτή  τή φοβερή στιγμή  πού ἀναγκάστηκε μαζί μέ τό ποίμνιό του νά ἐγκαταλείψουν τό χωριό   τους.
Γεννημένος στά Φάρασα ὁ Θεόδωρος - ὅπως ἦταν τό βαπτιστικό του ὄνομα - μετά τίς σπουδές του στή Σμύρνη καί στήν Καισάρεια ἔγινε μοναχός μέ τό ὄνομα   Ἀρσένιος.
Στά χρόνια ἐκεῖνα τά δύσκολα, οἱ Ἕλληνες τῆς Καππαδοκίας πάλευαν νά κρατήσουν τήν πίστη τους μέσα στή βία τῶν Τούρκων, ἀλλά καί τή σκληρή προπαγάνδα τῶν Προτεσταντῶν, πού ἐπεδίωκαν μέ αἱρετικούς δασκάλους νά παρασύρουν τούς Ὀρθοδόξους. Γι’ αὐτό ὁ ἐπίσκοπος τῆς Καισαρείας διόρισε δάσκαλο στά Φάρασα τόν νεαρό τότε διάκονο Ἀρσένιο. Κι ἐκεῖνος ἀκολουθώντας τήν παράδοση τῶν παλιῶν δασκάλων τοῦ Κρυφοῦ Σχολειοῦ, ἀνέλαβε νά κρατήσει  ἀναμμένο  τό  κεράκι  τῆς Ὀρθοδοξίας στίς ψυχές τῶν μικρῶν μαθητῶν  του.
 

Ἡ διδαχή του ὅμως ἀπευθυνόταν καί  στούς  ἡλικιωμένους.  Τά  χειμωνιάτικα βράδια  μαζεύονταν στό σπίτι του οἱ χωρικοί, γιά ν’ ἀκούσουν τίς ἱστορίες τοῦ Χατζεφεντῆ. Κι οἱ ἱστορίες του ἦταν πότε κά- ποια παραβολή τοῦ Εὐαγγελίου, πότε ὁ βίος τοῦ ἁγίου τῆς ἡμέρας ἤ περιστατικά ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη. Γιά ἀμοιβή ζητοῦσε νά διηγοῦνται αὐτές τίς ἱστορίες στά παιδιά καί στά ἐγγόνια τους ἀντί γιά παραμύθια.
Σάν ἱερέας καί πνευματικός ὁ Ἀρσένιος ἔγινε ὁ στοργικός πατέρας πού ἀγρυπνοῦσε γιά τίς ψυχές τῶν Φαρασιωτῶν, ἀλλά καί ὅλων τῶν Χριστιανῶν τῆς περιοχῆς. Περιόδευε συχνά σέ ὅλη τήν ἐπαρχία   τῆς Καισάρειας, πεζοπορώντας πάντα, καί δέν ἐδίσταζε νά διανύσει πολλά χιλιόμετρα  γιά  νά  ἐπισκεφθεῖ ἔστω καί μιά χριστιανική οἰκογένεια πού ζοῦσε ἀπομονωμένη σέ κάποιο    τουρκοχώρι.
Δίδασκε, ἐξομολογοῦσε, κυρίως ὅμως προσευχόταν καί νήστευε. Ἡ ἀσκητική του ζωή καί ἡ καθα-  ρή, ἡ φιλόθεη καί φιλάνθρωπη ψυχή του, ἔλαβε ἀπό τό Θεό τήν ἰδιαίτερη χάρη νά κάνει θαύματα. Ἕλληνες ἀλλά καί Τοῦρκοι τόν σέβονταν, τόν τιμοῦσαν καί κατέφευγαν στό κελλί του σέ κάθε τους δυσκολία. Ὁ Ἀρσένιος κρατοῦσε μέ αὐστηρότητα ἀκέραιη τήν ὀρθόδοξη πίστη, τήν ἀγάπη ὅμως τή μοίραζε σ' ὅλους τούς πονεμένους, χωρίς  διακρίσεις.
«Στήν πατρίδα μας τί θά πεῖ γιατρός δέν ξέραμε, διηγοῦνταν οἱ Φαρασιῶτες. Στόν Χατζεφεντή τρέ- χαμε». Κι ἐκεῖνος, ἀντί γιά ἄλλη ἰατρική συνταγή, τούς διάβαζε κάποια εὐχή ἀπό τό εὐχολόγιο καί γί- νονταν καλά.
Τό καλοκαίρι τοῦ 1924 ἡ ἐπίγεια ζωή τοῦ ἁγίου Γέροντα πλησίαζε στό τέλος της. Ὁ Θεός ὅμως τοῦ ἀνέθεσε μιά τελευταία ἀποστολή. Νά βοηθήσει τούς συμπατριῶτες του στή δύσκολη ὥρα πού θά ἐγκατέλειπαν τά πατρικά τους  χώματα.
Πολύ πρίν φτάσει ἡ εἴδηση γιά τήν ἀνταλλαγή, ὁ Χατζεφεντῆς προετοίμασε τούς Φαρασιῶτες. Συμβούλευε νά μήν ἀνοίγονται σέ δουλειές, ἀλλά νά κάνουν οἰκονομίες, ὥστε νά ἔχουν χρήματα γιά τό μεγάλο ταξίδι τῆς  προσφυγιᾶς.
Μόλις ἦρθε ἡ ἐντολή γιά ἀναχώρηση καί ἐνῶ ὅλοι ἑτοιμάζονταν βιαστικά,  ἔκανε  καί  κεῖνος  τίς δικές του ἑτοιμασίες. Βάφτισε πρῶτα ὅλα τά ἀβάπτιστα βρέφη κι ὕστερα ἔσκαψε μέσα στήν ἐκκλησιά  καί στό κοιμητήριο τοῦ χωριοῦ κι ἔκρυψε μέ προσοχή τά ἱερά σκεύη πού δέν ἦταν εὔκολο νά μεταφερθοῦν. Καί σάν καλός πατέρας προσπαθοῦσε νά  γλυκάνει  τίς  ψυχές  τῶν συμπατριωτῶν του  πού ’χαν πικραθεῖ ἀπό τό φοβερό αὐτό ξεριζωμό, λέγοντάς τους ὅτι θά ζήσουν πιά ἐλεύθεροι στήν Ἑλλάδα.
Τό ταξίδι τῶν προσφύγων ἄρχισε τόν Αὔγουστο τοῦ 1924. Ὁ Ἀρσένιος πολλές μέρες βάδιζε πεζός, πιστός στήν ἀρχή του νά μήν ἀνεβαίνει σέ ζῶα, ἀλλά νά πεζοπορεῖ ὅπως καί ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς  Χριστός. Στό τέλος τόν ἔβαλαν μέ τό ζόρι σ’ἕνα κάρο, ἀπ’ τό φόβο μήν ἀρρωστήσει καί χάσουν τήν εὐλογημένη παρουσία του.
Ἐκεῖνος ὅμως τό εἶχε δηλώσει καθαρά: «Στήν Ἑλλάδα θά ζήσω μόνο σαράντα ἡμέρες καί  θά  πεθάνω σ’ ἕνα νησί».
Ἔτσι κι ἔγινε. Οἱ Φαρασιῶτες μέ τόν ἅγιό τους ἱερή συντροφιά, τακτοποιήθηκαν προσωρινά στό κάστρο τῆς Κέρκυρας. Ὁ Ἀρσένιος σέ λίγες μέρες ἀρρώστησε καί, παρά  τή φροντίδα  καί  τήν  ἀγάπη τους, ἔφυγε γιά τήν ἀληθινή ζωή τοῦ οὐρανοῦ στίς 10 Νοεμβρίου 1924. Στό χέρι του βρῆκαν νά κρατᾶ    τό  δικό  του  θησαυρό  ἀπ’  τήν  πατρίδα.  Ἕνα  τεμάχιο  ἀπ’  τό  ἱερό  λείψανο  τοῦ  ἁγίου  Ἰωάννου    τοῦ
 

Χρυσοστόμου, πού εἶχε πάρει ἀπό τήν ἁγία Τράπεζα τοῦ ναοῦ τῶν   Φαράσων.
50 ὁλόκληρα χρόνια ἀγωνιζόταν νά προστατεύσει τό μικρό του ποίμνιο ἀπό τούς ἐχθρούς πού τό πολιορκοῦσαν. Κι ὅταν τό ὁδήγησε ἀσφαλές στήν Ἑλλάδα, πῆγε κι ἐκεῖνος νά ἀναπαυθεῖ κοντά  στόν  καλό ποιμένα, τόν Ἰησοῦ  Χριστό.
Οἱ πρόσφυγες δέν τόν λησμόνησαν. Οἱ μαρτυρίες τους γιά τήν ἁγία ζωή του ἀλλά καί τά συνεχιζόμενα θαύματά του ὁδήγησαν τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, τό Φεβρουάριο τοῦ 1986, νά συναριθμήσει τόν Ἀρσένιο τόν Καππαδόκη «μετά τῶν ἁγίων» τῆς Ἐκκλησίας   μας.

Β´ Επεξεργασία

• Γιά νά θυμηθοῦμε λίγο. Γιά ποιόν μᾶς μιλᾶ ἡ ἱστορία πού   ἀκούσαμε;

– (...)

Μᾶς μιλᾶ γιά τόν ἅγιο Ἀρσένιο, ὁ ὁποῖος ἦταν ἱερέας στά Φάρασα τῆς Καππαδοκίας. Μᾶς μιλᾶ γιά  τή μεγάλη ἀγάπη πού ἔτρεφε πρός τούς χριστιανούς τῶν Φαράσων καί τή προσφορά του πρός αὐτούς.

• Πότε γεννήθηκε ὁ ἅγιος καί ποιό ἦταν τό ὀνομά του πρίν γίνει   μοναχός;

– (...)

Γεννήθηκε τό 1840 στά Φάρασα, ἕνα χωριό τῆς Καππαδοκίας. Πρίν λάβει τό μοναχικό ὄνομα Ἀρσένιος,  λεγόταν Θεόδωρος.

• Ἀλλά γιά νά δοῦμε τί πρόσφερε ὁ καλός αὐτός ἱερέας στό χωριό του, τά   Φάρασα;

Μάθαινε γράμματα τά παιδιά τους. Τούς δίδασκε  τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη, ὥστε  νά  μήν παρασύρονται ἀπό τούς αἱρετικούς. Τούς παρουσίαζε ἱστορίες ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί ἀπό τούς βίους τῶν ἁγίων, προκειμένου νά παρακινοῦνται στή χριστιανική ζωή. Ἐπισκεπτόταν καί τίς πιό ἀπομακρυσμένες χριστιανικές οἰκογένειες πεζοπορώντας πολλά χιλιόμετρα, καί μάλιστα ξυπόλυτος. Προσευχόταν γιά χάρη τους. Μέ τό προφητικό χάρισμα πού τοῦ εἶχε δώσει ὁ Θεός τούς προετοίμαζε γιά τήν ἐπιστροφή τους στήν Ἑλλάδα, βαπτίζοντας τά μικρά παιδιά, γιά νά μήν πεθάνουν ἀπό τίς κακουχίες ἀβάπτιστα. Εἶχε ἀπό τόν Θεό καί τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας, μέ τό ὁποῖο γιάτρευε καί θεράπευε τίς ἀσθένειες τῶν συγχωριανῶν  του.

• Ὁ Ἅγιος, λοιπόν, ἔκανε καί θαύματα. Σήμερα οἱ  δικοί  μας ἱερεῖς, παιδιά,  κάνουν θαύματα  γιά χάρη μας;

Ἀσφαλῶς καί κάνουν θαύματα. Ὅλοι οἱ ἱερεῖς μέ τή χάρη καί τή δύναμη  τοῦ  Θεοῦ  κάνουν  θαύματα στόν καθένα μας. Μέ τήν προσευχή τους μετατρέπει ὁ Θεός τό ψωμί καί τό κρασί σέ Σῶμα  καί Αἷμα Χριστοῦ καί μποροῦμε καί κοινωνοῦμε μέ τόν Θεό. Μέ τήν προσευχή τους στήν ἱερά ἐξομολόγηση συγχωροῦνται  οἱ  ἁμαρτίες  μας καί  συμφιλιωνόμαστε πάλι  μέ τόν Θεό.  Ὁ ἱερεύς   εἶναι ἐκεῖνος πού τήν ἡμέρα τῆς Βαπτίσεώς μας καί τοῦ ἁγίου Χρίσματος, ἐπιτέλεσε ἕνα μεγάλο θαῦμα. Οἱ προσευχές του πρός τόν Θεό μᾶς ἀπελευθέρωσαν ἀπό τά δεσμά καί τήν ἐξουσία τοῦ διαβόλου καί  γίναμε παιδιά τοῦ Χριστοῦ,  κ.ἄ.π.

• Ἐμεῖς, παιδιά, τί ὀφείλουμε πρός τούς ἱερεῖς μας γιά ὅλα αὐτά πού μᾶς   προσφέρουν;
• Πρῶτα ἀπ’ ὅλα ὀφείλουμε καί πρέπει νά ἐκδηλώνουμε τόν σεβασμό μας πρός αὐτούς. Π.χ. Ὅταν βρισκόμαστε σέ κάποιο χῶρο καί ἔρχεται ἕνας κληρικός, σηκωνόμαστε ὄρθιοι. Ὅταν μπαίνει στό λεωφορεῖο, τοῦ παραχωροῦμε τή θέση μας. Ὅταν τόν συναντοῦμε στό δρόμο, τοῦ φιλοῦμε τό  χέρι. Ἀκοῦμε τά ὅσα μᾶς λέει μέ προσοχή καί δέν  ἀντιμιλοῦμε.
• Ὀφείλουμε ἀκόμα καί νά προσευχόμαστε γι’ αὐτούς. Καί αὐτούς τούς πολεμάει ὁ διάβολος καί πρέπει θερμά νά παρακαλοῦμε τόν ἅγιο Θεό νά τοῦς φωτίζει, νά τούς ἐνισχύει, νά τούς δίνει δυνάμεις, νά τούς γεμίζει μέ τή χάρη του καί νά τούς ἁγιάζει. Νά παρακαλοῦμε ἀκόμη τόν Θεό νά χαρίζει στήν κοινωνία μας καλούς καί ἅγιους ἱερεῖς, σάν τόν ἅγιο   Ἀρσένιο.
• Τέλος ὀφείλουμε νά τούς ὑπερασπιζόμαστε ὅταν κάποιοι ἄλλοι τούς ὑβρίζουν, τούς  εἰρωνεύονται καί τούς  κατηγοροῦν.
• Ποιό σύνθημα, λοιπόν, μᾶς δίνει μέ τή ζωή του ὁ ἅγιος   Ἀρσένιος;

Σέβομαι καί τιμῶ τόν ἱερέα τοῦ Θεοῦ.

Παιχνίδι: Μπάσκετ με καραμέλες

Χωρίζουμε τα παιδιά σε δύο ομάδες. Τοποθετούμε ένα ποτήρι στο γραφείο το οποίο θα είναι η μπασκέτα μας. Ορίζουμε μια απόσταση από την οποία θα ρίχνουν τα παιδιά και ξεκινάμε. Σε κάθε παιδί που είναι η σειρά του να παίξει του δίνουμε τρεις καραμέλες να ρίξει. Για κάθε καραμέλα που βάζει η ομάδα του παίρνει 10 βαθμούς ενώ αυτός που έβαλε "καλάθι" κρατάει την καραμέλα. Αφού παίξουν όλα τα παιδιά βγάζουμε τη νικήτρια ομάδα. Βολεύει, το ποτήρι που θα χρησιμοποιήσουμε να είναι μεγάλο για να μπαίνουν εύκολα τα   καλάθια.
Αν έχουμε λίγα παιδιά, δεν χωρίζουμε 2 ομάδες αλλά κάθε παιδί παίζει μόνο του και το παιχνίδι επαναλαμβάνεται για κάποιους γύρους. Στο τέλος μετράμε ποιος έχει αθροιστικά τη μεγαλύτερη βαθμολογία.