ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Αν βρισκόμασταν σήμερα στην Πάτρα, θ' ακούγαμε χαρμόσυνες να χτυπούν όλη την ημέρα οι καμπάνες του μεγαλοπρεπέστερου ναού της πόλεως, του ναού του Αγίου Ανδρέου και να καλούν όλους τους πιστούς να συμμετάσχουν στον εορτασμό της μνήμης του Αγίου... Του Αγίου που πρώτος κλήθηκε από τον Χριστό να γίνει μαθητής Του...
Στ' αλήθεια, γιατί να ‘ταν αυτός ο πρώτος μαθητής του Χριστού; Τι είδε ο Κύριος στα βάθη του; ΔΙΗΓΗΣΗ

1. H ΠΡΟΣΜΟΝΗ
Για να γνωρίσουμε τον Άγιο Ανδρέα, θα γυρίσουμε είκοσι αιώνες πίσω, στην άγνωστη και άσημη έως τότε Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας. Εκεί, ανάμεσα στους ηλιοκαμένους ψαράδες θα συναντήσουμε και τον Ανδρέα. Αυτή είναι η πατρίδα του. Στα ήσυχα νερά της λίμνης Τιβεριάδος εργαζόταν ως ψαράς.
Είναι άνθρωπος της υπομονής, ρίχνει τα δίχτυα του και εγκαταλείπεται στο έλεος του Θεού. Εκεί, στα νερά του Ιορδάνου, ακούει το κήρυγμα του Ιωάννου του Προδρόμου. Φαίνεται μάλιστα πως έγινε ένας από τους πρώτους μαθητές του Βαπτιστή. Ακούει από εκείνον για τον προσδοκώμενο Μεσσία κι ο νους του νύκτα-μέρα στρέφεται γύρω από τον Μέγα Αναμενόμενο. Πότε θα έρθει άραγε; Πότε θα Τον ακούσει; Πότε θα Τον δει με τα μάτια του; Στις σκέψεις αυτές η καρδιά του κτυπά δυνατά, ο πόθος φουντώνει.

2. Η ΚΛΗΣΗ
Μια μέρα, αξέχαστη θα μείνει στον Ανδρέα, ο Μέγας Αναμενόμενος ήλθε στην περιοχή του Ιορδάνου. Τι ώρα αλησμόνητη, όταν άκουσε και είδε τον Ιωάννη, το δάσκαλό του, να υψώνει το χέρι του και να του δείχνει τον Αμνό του Θεού! Με ασυγκράτητη χαρά έτρεξε μαζί με τον Ιωάννη να Τον πλησιάσει. Ο Χριστός στρέφεται και τους ρωτά: «Τι ζητείτε;». Ο Ανδρέας σπεύδει τώρα ν' απαντήσει με ένα άλλο ερώτημα: «Ραββί, που μένεις;». Δεν του αρκεί μόνο να δει τον Χριστό, θέλει να Τον γνωρίσει καλύτερα.
—Ελάτε να δείτε, είναι η απάντηση και μαζί η κλήση του Διδασκάλου.
Δυό και πλέον ώρες έμεινε κοντά Του ο Ανδρέας. Στη ζωή του Πρωτοκλήτου η ημέρα εκείνη στάθηκε αλησμόνητη. Είναι τόση η χαρά του, η ευγνωμοσύνη του για τον θησαυρό που ανακάλυψε, που δεν αντέχει. Με «καιομένην καρδίαν» από όσα άκουσε, τρέχει να βρει τον αδελφό του, τον Πέτρο, να του αναγγείλει το ευχάριστο, το μεγάλο γεγονός, να Τον φέρει και αυτόν έως εκεί, να γνωρίσει τον Κύριο. «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν». Καμία αμφιβολία, κανείς δισταγμός δεν υπάρχει στην ψυχή του. Από εκείνη τη στιγμή ο Ανδρέας γίνεται, φυσικά και αυθόρμητα, ο πρώτος ιεραπόστολος, ξεκινώντας τη σπορά από τον ίδιο τον αδελφό του και προσφέροντας στην Εκκλησία τον Πρωτοκορυφαίο Πέτρο.
Ο Ανδρέας εξακολουθούσε το έργο του στη λίμνη της Γεννησαρέτ. Ένα πρωινό, εκεί που εργαζόταν μαζί με τον αδελφό του, τον επισκέπτεται Εκείνος. Τον βρήκε με τα ρούχα της δουλειάς, ξυπόλυτο, ηλιοψημένο. Και του έκαμε τη μεγάλη, την οριστική πρόσκληση: «Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων» (Ματθ. δ 19). Ο Ανδρέας έδωσε αμέσως το «παρών». Τα άφησε όλα για χάρη Του. Τον ακολούθησε πιστά και Τον αγάπησε θερμά. Τρία χρόνια όλοι μαζί οι μαθητές σαν μια ψυχή ρουφούν τα «ρήματα της αιωνίου ζωής».
Μετά τα συγκλονιστικά γεγονότα της Σταύρωσης και της Ανάστασης του Διδασκάλου, φαίνεται ότι η περίοδος της μαθητείας έχει τελειώσει. Η εντολή είναι σαφής: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη...» (Ματθ. κη 19-20). Η καρδιά του Ανδρέα πυρπολείται από ιερή συγκίνηση. Ωστόσο τα γόνατά του λυγίζουν από το βάρος της μεγάλης αυτής αποστολής. Πως θα τα καταφέρει αυτός, ένας αγράμματος ψαράς, να «μαθητεύσει τα έθνη», να πείσει τους ανθρώπους για την αλήθεια του Ευαγγελίου; Το Πνεύμα το Άγιον όμως κατεβαίνει στη γη και ετοιμάζει για τη μεγάλη αυτή πορεία τους Αποστόλους του Χριστού. Τώρα ο Ανδρέας είναι έτοιμος.
Από τη θάλασσα της Τιβεριάδας θα βαδίσει στα παράλια του Ευξείνου Πόντου, της Προποντίδας, του Κερατίου κόλπου, στη Σκυθία, στην ηπειρωτική Ελλάδα... Αντιμετωπίζει διωγμούς, στερήσεις, κακουχίες, ταλαιπωρίες, μα τίποτε δεν τον σταματά να κηρύττει το
«Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν» και να προσελκύει ψυχές στο άγιο όνομά Του...

3. ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΗ ΣΙΝΩΠΗ
Θα σταματήσουμε για λίγο μαζί του στη Σινώπη, πόλη στα παράλια του Ευξείνου Πόντου. Εδώ ο Άγιος Απόστολος έχει να αντιμετωπίσει ένα βάρβαρο λαό ανθρωποφάγων. Δεν αποθαρρύνεται όμως απ’ τις σκληρές κι αδιάφορες καρδιές, τις πρωτόγονες συνήθειες... Πιστεύει στη δύναμη του λόγου του Θεού, που αλλοιώνει τις καρδιές και τις αναγεννά. Γι’ αυτό κι εργάζεται εντατικά. Κι οι πρώτοι καρποί εμφανίζονται. Τότε ακριβώς έρχεται ο πειρασμός. Όσοι δεν άντεχαν τον έλεγχο που δημιουργούσε ο λόγος του Θεού, εξεγέρθηκαν. Ο απόστολος Ματθίας, που συνόδευε τον Πρωτόκλητο, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται με σκοπό να κατασπαραχθεί...! Ο απόστολος Ανδρέας όμως με θαυμαστό τρόπο τον απελευθερώνει και βιαστικά αναγκάζεται να φύγει από την πόλη, αφήνοντας το έργο του στη μέση.
Το οδοιπορικό του ραβδί θα τον οδηγήσει σε άλλες πόλεις. Ο σπόρος του Ευαγγελίου πέφτει και καρποφορεί. Κι ο σποριάς Απόστολος χαίρεται την πλούσια πνευματική συγκομιδή. Μέσα του όμως υπάρχει ένας πόνος, η Σινώπη, κι ένας πόθος, η επιστροφή του σ' αυτήν. Δεν θέλει να παρατήσει το ιεραποστολικό έργο που είχε αρχίσει. Ας συναντήσει δυσκολίες, ας κινδυνεύσει. Το δύσκολο και επικίνδυνο δεν τρομάζουν τον γενναίο μαθητή.
Και πράγματι, επιστρέφει στη Σινώπη! Οι κάτοικοι μόλις πληροφορήθηκαν την επιστροφή του, σαν θηρία ορμούν να τον συλλάβουν. Κι έπειτα προσπαθούν να βρουν το σκληρότερο βασανιστήριο. Και το βρίσκουν. Περιτυλίγουν στο λαιμό του ένα σκοινί και τον σέρνουν σε όλες τις πλατείες και τα σοκάκια της πόλεως. Κι όχι μόνο μία φορά. Το ίδιο φρικτό βασανιστήριο επαναλαμβάνουν και τις επόμενες δυό ημέρες... Τα χείλη του Αποστόλου ψελλίζουν μόνο μια προσευχή: «Μη εγκαταλείπης με, Κύριέ μου Ιησού Χριστέ. Ξέρω πως δεν βρίσκεσαι μακριά από τους δούλους σου». Την τρίτη πια μέρα μοιάζει πως έχει φτάσει το τέλος του. Όμως, εκείνη τη νύχτα ο Κύριος εμφανίζεται στον Απόστολό Του και του χαρίζει την υγεία για να συνεχίσει την ιερή αποστολή του.
Τι πέτυχε ο Απόστολος με την επιστροφή του στη Σινώπη; Ο,τι δεν θα κατάφερναν εκατό κηρύγματα το πέτυχε με τη στάση του, την υπομονή του, τη μακροθυμία και ανεξικακία που έδειξε κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου του. Το παράδειγμά του αυτό σαγήνευσε τις άγριες καρδιές των κατοίκων της Σινώπης και τις οδήγησε κι αυτές στον Μεσσία και Λυτρωτή Χριστό. Τώρα θα συνεχίσει την πορεία του φέροντας στο σώμα του «τα στίγματα του Κυρίου Ιησού».

4. ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ
Το τέρμα της αποστολικής του περιοδείας θα γίνει στις ακτές του Πατραϊκού κόλπου, στην Πάτρα. Τόσο οι ιδέες του ξένου επισκέπτη όσο και η μορφή του, που έδειχνε πολλή πείρα και σοφία, προκάλεσαν μεγάλη εντύπωση στους κατοίκους των Πατρών. Όλοι τρέχουν στα καθημερινά κηρύγματα του Πρωτοκλήτου, που συνοδεύονται συχνά και από πλήθος θαυμάτων. Η πόλη είναι ανάστατη.
Ἡμέρα με την ημέρα η Εκκλησία των Πατρών αυξάνει και στερεώνεται. Ο ανθύπατος Λέσβιος έπειτα από θαύμα που τον συγκλόνισε έγινε πιστός ακόλουθος του Πρωτοκλήτου. Η σύζυγος του νέου και σκληρού ανθυπάτου, του Αιγεάτη, η Μαξιμίλλα, ο αδελφός του, ο σοφός μαθηματικός Στρατοκλής, και τόσοι άλλοι πιστεύουν στο Χριστό. Ένας μόνο μένει πεισματικά άπιστος, ο Αιγεάτης. Τυφλωμένος από τον εγωισμό του και το μίσος του, διατάσσει τη φυλάκιση του Αποστόλου και τελικά την καταδίκη του σε σταυρικό θάνατο.
Έχει ξημερώσει η μεγάλη ημέρα. Η ημέρα του προσωπικού θριάμβου του αγίου Αποστόλου. «Παρά το χείλος της θαλασσιάς ψάμμου», στην ακρογιαλιά, πάνω στην αμμουδιά και κάτω από μια ελιά, στήθηκε ο σταυρός σε σχήμα Χ. Ο Απόστολος με δέος και συγκίνηση τον πλησιάζει. Το σχήμα του του θυμίζει το αρχικό γράμμα του πιο αγαπητού στη ζωή του ονόματος: Χριστός!... «Ω, αγαθέ σταυρέ, επί πολύ επιπόθητε και σπουδαίως επιθυμητέ, λάβε με από των ανθρώπων και απόδος με τω Διδασκάλω μου». Ύστερα από τρεις ημέρες ηρωικού μαρτυρίου πάνω στον σταυρό, ο Πρωτόκλητος περνά στην αιωνιότητα έχοντας πια ολοκληρώσει την ιερή αποστολή του να διαλαλήσει παντού το «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν».
 
ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ - ΕΦΑΡΜΟΓΗ
Ο απόστολος Ανδρέας πόθησε, γνώρισε, ακολούθησε τον Κύριο, οδήγησε κι άλλους κοντά Του.

1. Αυτό το «ευρήκαμεν τον Μεσσίαν» μπορούμε να το πούμε κι εμείς; (...)
Πραγματικά, ανήκουμε κι εμείς στους ευεργετημένους από την αγάπη του Θεού, γιατί
ανακαλύψαμε το μεγάλο θησαυρό, τον Χριστό, και γνωρίσαμε απ’ τα μικρά μας χρόνια το θέλημά Του μέσω της χριστιανικής μας οικογένειας, της Εκκλησίας, της Ομάδας μας...
Και σήμερα αυτό έρχεται να μας πει ο απόστολος Ανδρέας: να νιώσουμε τη γνωριμία μας με τον Χριστό ως τη μεγαλύτερη ευλογία της ζωής μας. Αυτή είναι η χαρά και η ευτυχία μας. Αυτός είναι ο θησαυρός μας, και μεγαλύτερος θησαυρός δεν υπάρχει... Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, έλεγε κάποιος, δεν θα μπορούμε να κοιμηθούμε από τη χαρά μας... Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, θα ποθήσουμε να στερεώσουμε, να βαθύνουμε τη σχέση μας με τον Χριστό, να την κάνουμε ακόμη πιο στενή, πιο ουσιαστική και συνεχή θα Τον αναζητήσουμε οπουδήποτε μπορούμε να Τον βρούμε, ρωτώντας σαν τον απόστολο Ανδρέα «Διδάσκαλε, που μένεις;».
2. Όταν έτσι ζήσουμε το γεγονός της γνωριμίας μας με τον Χριστό, θα κάνουμε αυθόρμητα και φυσικά το δεύτερο βήμα, όπως το έκανε κι ο Απόστολος. Ποιό ήταν αυτό; (...)
Μάλιστα, έτρεξε στον απόστολο Πέτρο. Κι εμείς να τρέξουμε στους αδελφούς μας, στους ανθρώπους που είναι γύρω μας και να μοιραστούμε μαζί τους το θησαυρό μας.
— Σε ποιόν πρώτα έτρεξε ο απόστολος Ανδρέας; Εμείς σε ποιούς μπορούμε να στραφούμε και να μιλήσουμε για τον Χριστό;
α) Στα μέλη της οικογενείας μας. Αν χαιρόμαστε γιατί ακολουθούμε τον Χριστό, τότε, φυσικά κι αυθόρμητα, θα μεταδώσουμε αυτή τη χαρά μας πρώτα στο οικογενειακό μας περιβάλλον. Κι ακριβώς τότε, όταν οι δικοί μας βλέπουν στα πρόσωπά μας τη χαρά που πηγάζει από τη ζωή κοντά στο Χριστό και την αγάπη μας γι’ Αυτόν, θα παρακινηθούν να ζήσουν κι εκείνοι πιο συνειδητά τη ζωή της Εκκλησίας.
Αν έχουμε γευθεί την ειρήνη που χαρίζει το μυστήριο της ιεράς Εξομολογήσεως, τη δύναμη και τη χάρη της Θείας Κοινωνίας, την πληρότητα από τη μελέτη του λόγου του Θεού, θα προτρέψουμε και τους δικούς μας (γονείς, αδέλφια, συγγενείς...) να τα γευθούν...
β) Όμως, ο απόστολος Ανδρέας δεν περιορίστηκε μόνο στον αδελφό του. Δεν αισθανόταν πως είχε κάνει ο,τι μπορούσε για τον Χριστό οδηγώντας κοντά Του μόνο τον απόστολο Πέτρο. Αλλά;... «πάντα τα έθνη»...
Κι εμείς σε ποιούς άλλους θα μιλήσουμε για τον Χριστό; Σε όλους τους ανθρώπους... Όπου σταθούμε, όπου βρεθούμε... Σε όλους να ρίχνουμε το σπόρο... στους καλοδιάθετους αλλά και σε κείνους που φαίνονται αδιάφοροι. Στις διψασμένες ψυχές μα και σε κείνες που μοιάζουν ξερές, άγονες, απρόθυμες... (συμμαθητές στο σχολείο και στο φροντιστήριο, συγγενείς, ένοικοι της πολυκατοικίας...).
3. Βέβαια ξεσηκώνονται μέσα μας ερωτηματικά, φόβοι και δυσκολίες. Να πούμε μερικές; (...)
«Θα τα καταφέρω; Τι θα απαντήσω στα ερωτήματα που μπορεί να μου κάνουν;» (...)
Έτσι ένιωθε στην αρχή και ο απόστολος Ανδρέας. Μέχρι που ήρθε το Άγιο Πνεύμα. Αυτό που κι εμείς παίρνουμε στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Ο ίδιος ο Κύριος έχει υποσχεθεί ότι αυτό το Άγιο Πνεύμα θα μας εμπνέει τι να αποκριθούμε σε τέτοιες περιστάσεις: «Μη μεριμνήσητε πως η τι λαλήσετε• δοθήσεται γαρ υμίν εν εκείνη τη ώρα τι λαλήσετε. ου γαρ υμείς εστε οι λαλούντες, αλλά το Πνεύμα του πατρός υμών το λαλούν εν υμίν» (Ματθ. ε’ 19-20).
Μια άλλη σκέψη ανασταλτική μέσα μας λέει: «Τόσες φορές τους έχω πει.. δεν ενδιαφέρονται... Δεν θέλουν...».
Αν το ίδιο έλεγε ο απόστολος Ανδρέας και δεν επέστρεφε στη Σινώπη, η πόλη θα είχε μείνει στο σκοτάδι. Δεν απογοητεύθηκε όμως από την πρώτη τους αντίδραση, την απροθυμία... Επέμεινε και νίκησε...
Κι ίσως... η πιο δυνατή αναστολή: «Φοβάμαι... Θα με ειρωνευτούν, θα είμαι δακτυλοδεικτούμενος. Θα με απομονώσουν».
Πολλοί από τους φόβους μας είναι πλαστοί, υποθετικοί. Και συχνά ντροπιαζόμαστε όταν εκεί που περιμέναμε την ειρωνεία, βλέπουμε την πρόθυμη ανταπόκριση μιας διψασμένης ψυχής.
Αλλά κι αν μας ειρωνευτούν, θα ‘ναι αυτή η δική μας «θυσία» ασύγκριτα μικρότερη από εκείνη των Αποστόλων και μαρτύρων στη μεγάλη υπόθεση της διαδόσεως του Ευαγγελίου στον κόσμο και της σωτηρίας των ψυχών.
Έπειτα, στις δύσκολες ώρες της ιεραποστολής να θυμόμαστε τον άγιο Απόστολο. Τι πέρασε εκείνος για τον Χριστό... Να είμαστε βέβαιοι ότι παρακολουθεί τα βήματά μας και πρεσβεύει για μας...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ανάμεσα στα πολλά καθημερινά μας βήματα υπάρχουν κάποια που ξεχωρίζουν, κάποια που ακούγονται και καταγράφονται στον ουρανό γιατί φέρνουν τον Ουρανό στη γη. Είναι τα βήματα που κάνουμε για να πλησιάσουμε τους αδελφούς μας και να τους μιλήσουμε για το μεγάλο θησαυρό που βρήκαμε: το θησαυρό της Πίστεως.
Αν με ειλικρίνεια και συναίσθηση παρακαλούμε καθημερινά «Ελθέτω η Βασιλεία σου...», τότε είναι ανάγκη να πληθύνουν τούτα τα βήματά μας... Να γίνουν πιο συχνά, πιο σταθερά! Και θα δούμε τότε πως ο δρόμος της ιεραποστολής φέρνει τον Χριστό πρώτα μέσα μας και γεμίζει τη ζωή μας με τη δική Του χαρά και ειρήνη!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Μαζί με τον Άγιο Ανδρέα στον αγώνα για την ιεραποστολή - «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν»! (Ιω. α 42).

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α´. Μικρή εἰσαγωγή

— Ποιός γνωρίζει ποιά εἶναι ἡ Χώρα τοῦ Νείλου;...

— (...)῾Η Αἴγυπτος. Πανάρχαια, ὅπως καί ἡ ῾Ελλάδα! Καί ἡ ὁποία βρίσκεται στή Βόρειο Ἀφρική.
— Ἐκεῖ θά μεταφερθοῦμε σήμερα... Μά, ὄχι στήν τωρινή Αἴγυπτο ἀλλά σέ κείνη τῶν 3.500 χρόνων πρίν! Πυραμίδες! Βασιλιάδες Φαραώ! Εἰδωλολατρικοί ναοί, ἀγάλματα θεῶν, γλυπτά, ἱερογλυφικά! Μέ κέντρο τόν ποταμό - θεό Νεῖλο καί τή μεγαλόπρεπη πόλη Μέμφιδα!
Ἀπό ἐκεῖ λοιπόν θ᾿ ἀρχίσει σήμερα ἡ ἱστορία μας. Καί μάλιστα ἀπό μιά πανέμορφη ὄχθη τοῦ Νείλου μέ ψηλά δένδρα καί πυκνές καλαμιές. Ἀπό μιά κούνια μέσα στό Νεῖλο!...

Β´. Ἁγιογραφική διήγηση

1. ῾Ο Θεός ἑτοιμάζει τόν ᾿Ελευθερωτή τοῦ λαοῦ Του

Κανείς, παιδιά, δέν εἶδε τή δακρυσμένη ᾿Ισραηλίτισσα πού ἀξημέρωτα ἀκούμπησε στά ἥσυχα νερά τοῦ Νείλου τήν παράξενη μικρή βαρκούλα. Μέ πνιγμένα ἀναφιλητά, γύρισε καί χάθηκε. Ἄφηνε στή φύλαξη τοῦ Κυρίου Σαβαώθ τό νεογέννητο ἀγοράκι της. ᾿Εάν ᾿Εκεῖνος ἤθελε, θά τό γλύτωνε ἀπό τήν ὀργή τῶν Αἰγυπτίων. ῾Η νέα ἐντολή τοῦ Φαραώ ἦταν ἐπίσης αὐστηρή σάν τήν πρώτη, πού θανάτωνε μέ μαχαίρι τά νεογέννητα ἀγόρια τους.
Τώρα, κάθε ἑβραιόπουλο πού γεννιέται, ἔπρεπε νά ρίχνεται στό Νεῖλο. Τροφή στούς κροκόδειλους.
Οἱ Βασιλιάδες τῶν Αἰγυπτίων μισοῦν τώρα πλέον τούς ῾Εβραίους, πού τόσο πλήθυναν καί θέλουν νά τούς ἐξοντώσουν. Νά τούς ἐξοντώσουν τελειωτικά!
῞Ομως, μιά οἰκογένεια ῾Εβραίων ἔχει τό δικό της σχέδιο. Μέ θερμή πίστη καί προσευχή στόν ῞Ενα Ἀληθινό Θεό, προχωρεῖ. Νά, ἐδῶ, σ᾿ αὐτά τά νερά, δίπλα στή λιμνούλα τῶν Βασιλιάδων θά ρίξουν τήν κουνίτσα. Καί θά τήν δοῦν ἐκεῖνοι, ὅταν ἔλθουν.
Θεέ μου! ἄς λυπηθοῦν καί ἄς σώσουν τό χαριτωμένο ἀγοράκι μας!

Κρύφτηκε μέσα στά δένδρα καί τίς καλαμιές ἡ ἀδελφούλα του, γιά νά παραμονεύει καί νά δεῖ τί θά γίνει...

Καί νά! Μέσ᾿ στό ἡλιόλουστο πρωινό ἔφτασε ἡ βασιλοπούλα μέ τή συνοδεία της, νά δροσιστοῦν στά νερά!
— Τί εἶναι αὐτό; φωνάζει μέ ἔκπληξη μιά ὑπηρέτρια. ῞Ολες μαζεύτηκαν γύρω ἀπ᾿ τήν παράξενη μικρή βαρκούλα. ῞Ενα καλαθάκι καλά πλεγμένο ἀπό χορτάρι ἀσφαλτωμένο μέσα- ἔξω καί σκεπασμένο μέ ἀραιοπλεγμένη λυγαριά!... ῾Η ὑπηρέτρια μέ ἐντολή τῆς πριγκίπισσας μπαίνει στά νερά καί σηκώνει στά χέρια τό μικρό παράξενο πλεούμενο!
— Κούνια! κούνια! φώναξαν ὅλες μόλις τό ἄνοιξαν! ῞Ενα πανέμορφο βρέφος πνιγμένο στό κλάμα ἄρχισε τώρα νά τούς χαμογελᾶ. ῾Η πονετική, καλόκαρδη βασιλοπούλα συγκινήθηκε.
῏Ηταν τόσο χαριτωμένο!

— Θά εἶναι ἀπό τά παιδιά τῶν ῾Εβραίων! εἶπε. Δέν θά τό ἀφήσω νά χαθεῖ! Θά τό κάνω παιδί δικό μου! Πρίγκιπα στό παλάτι! Καί θά τό λέμε «Μωυσῆ», ἀφοῦ σώθηκε μέσα ἀπ᾿ τό νερό!...
— Μήπως, βασίλισσά μου, θέλετε καμιά γυναίκα ῾Εβραία, γιά νά σᾶς θρέψει τό παιδί; Πετάχτηκε ἀπό τήν κρυψώνα της ἡ ἀδελφούλα τοῦ μωροῦ ἡ Μαριάμ.
— Ναί. Πάρε το! Μεγάλωσέ το μου καί θά σέ πληρώσω καλά!...

῾Ο Θεός εἶχε κάνει τό θαῦμα Του! Καί ὁ μικρός Μωυσῆς ξαναγύρισε στό σπίτι του. Ποιό νά᾿ ταν ἄραγε τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γι᾿ αὐτό τό παιδί;... Θά μᾶς τό δείξει ἡ συνέχεια.
Στό πατρικό του σπίτι λοιπόν πέρασε ὁ Μωυσῆς τά παιδικά του χρόνια. Κι ἔμαθε πολλά καί σημαντικά, πού θά τά θυμᾶται πάντα.
Τά χρόνια πέρασαν. Ἔχει μεγαλώσει ἀρκετά. ῞Ωρα τώρα νά τόν παραλάβει ἡ κόρη τοῦ Φαραώ! Ἡ ζωή του τώρα συνεχίζεται μέσα στό παλάτι...

2. Ἀρνεῖται τή δόξα γιά χάρη τοῦ λαοῦ του

Μορφωμένος ὁ Πρίγκιπας μέσα στό παλάτι, πῶς θά ζοῦσε ἄραγε;

Καί ὅμως! Δέν ἔκανε αὐτό πού θά ἦταν φυσικό καί δικαιολογημένο νά κάνει. Δέν προτίμησε, πλούτη, φήμη, δόξα καί ἀξιώματα βασιλικά. Ἀλλά;...

Ἀρνήθηκε νά παραμείνει γιός τῆς θυγατέρας τοῦ Φαραώ!

Ἀνόητο! θά ἔλεγε κανείς! ῞Ενας σκλάβος, νά ἀρνεῖται τή βασιλική ζωή!...

Μά ὁ Μωυσῆς διαφορετικά σκέπτεται. ῎Ενιωθε καί τόσο ἀσφυκτικά μέσα σέ κεῖνο τό περιβάλλον τῆς δαιμονικῆς θρησκείας!

Μέσα στίς δόξες καί τίς τιμές δέν μποροῦσε νά μένει εὐχαριστημένος. Τά φιλήματα τῆς σκλάβας μητέρας του τά ἔνιωθε νωπά στό μέτωπό του. Οἱ συμβουλές κι οἱ λόγοι της, ν᾿ ἀγαπάει θερμά τό Θεό καί τό λαό Του, δέν ἦταν δυνατόν νά ξεχαστοῦν!...
῎Επειτα, πῶς νά ἀνεχθεῖ ἡ εὐαίσθητη καρδιά του τά μαρτύρια τῶν συμπατριωτῶν του ἀπό τούς Αἰγυπτίους; ῾Η πείνα τους, οἱ ξυλοδαρμοί, ἡ σκληρή δουλειά μέσ᾿ στά λιοπύρια, ἡ θλιβερή κατάντια «τῶν υἱῶν ᾿Ισραήλ» τοῦ σπάραζαν τήν καρδιά! Δέν τό ἄντεχε ὁ ἴδιος νά καλοπερνᾶ μέ πλούτη καί δόξα, τή στιγμή πού οἱ ἀδελφοί του ᾿Ισραηλίτες ὑπέφεραν τόσα δεινά!...
Καί! τήν πῆρε τή μεγάλη ἀπόφαση. Μέ ὅπλο του τήν Πίστη στό Θεό τῶν πατέρων του θά φύγει ἀπό τ᾿ ἀνάκτορα τοῦ Βασιλιᾶ! «Προτιμᾶ καλύτερα νά ταλαιπωρεῖται καί νά κακοπαθεῖ μαζί μέ τό λαό τοῦ Θεοῦ παρά νά ἔχει πρόσκαιρη ἀπόλαυση πλούσιας ἀλλά ἁμαρτωλῆς ζωῆς στό βασιλικό παλάτι. Αὐτή τήν κακοπάθεια τή θεωρεῖ μεγαλύτερο πλοῦτο ἀπ᾿ ὅλους τῆς Αἰγύπτου τούς θησαυρούς» (῾Εβρ. ια´ 24-26).
Καί ἔφυγε, παιδιά! Ἔφυγε ὁ Μωυσῆς ἀπό τήν Αἴγυπτο, φυγάς καί καταδιωγμένος, παραδίνεται στήν Πρόνοια τοῦ ἁγίου Θεοῦ. Μέ τή βοήθεια καί προστασία Του, περνᾶ τά σύνορα τῆς Αἰγύπτου καί φθάνει στή γῆ Μαδιάμ. Ἐκεῖ παρουσιάζει μπροστά του ὁ Θεός ἕναν φιλόξενο καί καλόκαρδο ἄρχοντα, τόν ᾿Ιοθόρ. Ἀντιλαμβάνεται τά πνευματικά προσόντα τοῦ Μωυσῆ καί τόν κάνει παιδί του καί σύζυγο τῆς πιό ἀγαπημένης του κόρης. ῾Ο μέγας πρίγκιπας τῆς Αἰγύπτου γίνεται τώρα βοσκός! Στά ἥσυχα λιβάδια τοῦ ὑψηλοῦ ὄρους Χωρήβ, θά ζήσει πιό κοντά στό Θεό του. Θά ἀναπνεύσει ἐλεύθερο καί μυρωμένο ἀγέρα. ῏Ηταν τόσο πληκτικές καί γελοῖες ἐκεῖνες οἱ εἰδωλολατρικές γιορτές στό παλάτι!...
— Δόξα στόν Κύριο! Δόξα στόν Κύριο! ἀναφωνεῖ τώρα ἡ καρδιά του.

Καί ἡ σκέψη του μία. ῞Ενας ὁ πόνος κι ὁ πόθος πού κρυφά τόν τραντάζει. ῾Η ἀνακούφιση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ...

3. ῾Η μεγάλη προετοιμασία καί ἡ φλεγόμενη βάτος!

Περνοῦν τά χρόνια. ῾Ο Μωυσῆς μεγαλώνει. ῾Η ταπεινή ζωή τοῦ βοσκοῦ, τοῦ καλοῦ οἰκογενειάρχη, ἡ ἡσυχία καί ἡ προσευχή, στολίζουν τό χαρακτήρα του μέ ἄλλη ὀμορφιά. Τόν κάνουν πράο καί ταπεινό. Δίνουν στό δυναμισμό τῆς καρδιᾶς του φρόνηση. Θερμαίνουν τήν πίστη καί τήν ἀγάπη του στό Θεό. Στερεώνουν τήν ἐμπιστοσύνη του σέ Κεῖνον. Τώρα βλέπει πώς ὁ ἄνθρωπος μόνος του, ὅσα προσόντα κι ἄν ἔχει, τίποτα δέν μπορεῖ νά κάνει χωρίς τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ...
Καί!.. μιά μέρα!... ᾿Εντελῶς ξαφνικά! ἦλθε τό κάλεσμα τοῦ Θεοῦ! Τί ἔγινε;

᾿Ενῶ ὅλα ἦταν ἤρεμα καί ὄμορφα ὁλόγυρά του,... κάτι παράξενο! Ἔκεῖ πού  ἔβοσκε,

ξαφνικά ἡ στιβάδα μέ τά βάτα γύρω στό βράχο, ἀπέναντί του, ἔπιασε φωτιά! Μέτρα ὕψος οἱ φλόγες!... Ποιός ἔβαλε τή φωτιά σέ τούτη τήν ἐρημιά; Καί τί φωτιά! Παράξενη! Οἱ τεράστιες φλόγες της δέν βγάζουν καπνό! Δέν καῖνε τή βάτο!... Περίεργο!... Κάνει νά πλησιάσει πιό κοντά. Νά δεῖ καλύτερα! Μά!... στά πρῶτα βήματα,... μέσ᾿ ἀπ᾿ τίς φλόγες, ἀκούστηκε φωνή βροντερή καί πρωτάκουστη!
— «Μωυσῆ, Μωυσῆ».

Ταράχτηκε! Ποιός εἶναι;... Τί συμβαίνει;!..

— «Τί ἐστι;», ρωτάει.

— Μή πλησιάσεις ἐδῶ! Λύσε καί βγάλε τό ὑπόδημά σου, γιατί ὁ τόπος αὐτός πού βρίσκεσαι εἶναι ἱερός!...
῾Ο Μωυσῆς συγκλονίστηκε! Γύρισε ἀλλοῦ τό πρόσωπό του. Ἔνιωθε ἀνάξιος νά κοιτάζει πρός τό μέρος πού τοῦ μιλοῦσε ὁ Θεός!
— ᾿Εγώ εἶμαι ὁ Θεός τῶν πατέρων σου, Ἀβραάμ, ᾿Ισαάκ καί ᾿Ιακώβ! Ξαναμίλησε ὁ Κύριος στό Μωυσῆ.
— Εἶδα τά παθήματα τοῦ λαοῦ μου, τούς στεναγμούς καί τή θλίψη του κάτω ἀπ᾿ τό μαστίγιο τῶν Αἰγυπτίων. Καί ἦλθα μέ τήν ἀπόφαση νά τούς ἐλευθερώσω! Νά τούς βγάλω ἀπό τά χέρια τοῦ Δυνάστη καί νά τούς ὁδηγήσω σέ μεγάλη, εὔφορη καί πλούσια χώρα, πού κυλάει μέλι καί γάλα! Στή γῆ Χαναάν! Λοιπόν, ἔλα! Τό ἔργο αὐτό θά τό ἀναλάβεις ἐσύ! Σύ θά πᾶς ἐκπρόσωπός μου στό Φαραώ καί θά βγάλεις τό λαό μου ἀπ᾿ τήν αἰχμαλωσία! Σύ θά τόν ὁδηγήσεις ἐλεύθερο στή γῆ Χαναάν!
Βαθιά εὐλάβεια συγκλονίζει τό Μωυσῆ. ῾Η ταπεινή πιά καρδιά του δέν στηρίζεται στά πολλά του προσόντα, τίς ἱκανότητες καί τή μεγάλη μόρφωσή του. Οὔτε κάν συλλογιέται πώς στό παλάτι τοῦ Φαραώ εἶχε σπουδάσει τήν τέχνη νά εἶναι ἀρχηγός λαοῦ! Νιώθει τόσο μικρός καί ἀνίκανος γιά μιά τέτοια εὐθύνη!
— Καί ποιός εἶμαι ἐγώ, Κύριε, πού θά ἀναλάβω ἕνα τέτοιο ἔργο; εἶπε δειλά καί μέ σεβασμό!
— Δέν θά εἶσαι μόνος σου, Μωυσῆ! Θά εἶμαι μαζί σου ᾿Εγώ. Θά σέ βοηθῶ καί θά σέ δυναμώνω! Καί, πίστεψέ το, σ᾿ αὐτόν ἐδῶ τόν τόπο, πού βλέπεις τή λάμψη ἐτούτη καί ἀκοῦς τή φωνή μου, σέ λίγο καιρό θά μέ λατρέψετε σύ καί ὁ λαός μου!...
Ταπεινά καί μέ ὑπακοή στή θεία ᾿Εντολή, εἶπε πάλι ὁ Μωυσῆς:

— Μάλιστα, Κύριε. ῞Ετοιμος εἶμαι νά ἐκτελέσω τήν ἐντολή Σου. Θά πάω στούς ᾿Ισραηλίτες καί θά τούς πῶ ὅτι ὁ Θεός τῶν πατέρων σας μέ στέλνει νά σᾶς ἐλευθερώσω. Ἄν μέ ρωτήσουν ὅμως, ποιό εἶναι τό ῎Ονομά Του, τί θά τούς πῶ;
Τήν ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ τήν ξέρετε, παιδιά. Ποιός τό θυμᾶται τό ῎Ονομα πού ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ Θεός στόν ἑαυτό Του γιά πρώτη φορά;
— (...)

— «Ο ΩΝ»! Δηλαδή ᾿Εκεῖνος ὁ Μόνος πού πραγματικά ὑπάρχει! ὁ Αἰώνιος!

— Αὐτό εἶναι τό ῎Ονομά μου, «ὁ ὤν»! Καί θά πεῖς στούς «υἱούς ᾿Ισραήλ» νά Τό θυμοῦνται αἰώνια, ἀπό γενιά σέ γενιά!
— Ναί, Κύριε. Ἀλλά, ἄν δέν μέ πιστέψουν; πρόσθεσε συνεσταλμένα πάλι ὁ Μωυσῆς. Δέν ἔβρισκε τόν ἑαυτό του ἱκανό νά τούς πείσει.
Μά ὁ Θεός δίνει μεγάλες δυνάμεις στούς ταπεινούς. Τούς ὁπλίζει καί μέ τή δύναμη νά κάνουν θαύματα. Τέτοια δύναμη ἔδωσε τώρα καί στό ραβδί τοῦ Μωυσῆ. Τό ᾿ριχνε κάτω; γινόταν ἀγριεμένο φίδι! Τό ᾿πιανε στό χέρι του; ξαναγινόταν ραβδί. Μ᾿ αὐτό τό ραβδί θά ἔπειθε τούς ᾿Ισραηλίτες! Μ᾿ αὐτό θά θαυματουργοῦσε καί σέ τόσες ἄλλες δύσκολες ὧρες!...
῾Ο Μωυσῆς ὅμως σκέπτεται πάντα ταπεινά! Δέν εἶναι φιλόπρωτος. Δέν ἁρπάζει περήφανα τήν ἀρχηγία πού τοῦ δίνει ὁ Θεός. Σκέπτεται ὅτι κάποιος ἄλλος ἴσως νά ἦταν καλύτερος σάν Ἀρχηγός αὐτῆς τῆς μεγάλης ἀποστολῆς. Καί ἐπισημαίνοντας τίς ἀδυναμίες του, λέει πάλι παρακαλεστικά στόν Κύριο.

— Ὤ Κύριέ μου, σέ παρακαλῶ! Δέν εἶμαι ἱκανός ἐγώ γιά τέτοια ἀποστολή. ᾿Εγώ εἶμαι βραδύγλωσσος. Πῶς θά μιλήσω;

Μά ὁ Κύριος τόν ἐνθαρρύνει. Ποιός ἔδωσε στόμα στόν ἄνθρωπο; Αὐτιά καί μάτια;... ᾿Εγώ δέν τά ἔδωσα; Ξέχασες πώς σοῦ εἶπα ὅτι θά εἶμαι μαζί σου; ᾿Εγώ θά σοῦ δώσω λόγο. Μά ὁ Μωυσῆς παρακαλεῖ ξανά.
— Σέ παρακαλῶ, Κύριε, διάλεξε κάποιον ἄλλον, πιό ἱκανό ἀπό μένα καί ἀνάθεσέ του τήν ἀρχηγία αὐτοῦ τοῦ ἔργου... Ὁ Θεός ὅμως τώρα γίνεται αὐστηρός!
— Μωυσῆ, ἐσύ θά πᾶς. Ἀφοῦ ὅμως ἐπιμένεις, πάρε βοηθό σου τόν ἀδελφό σου Ἀαρών. Στό στόμα του θά βάλεις τά λόγια πού σοῦ εἶπα. Καί θά μιλήσει ἐκεῖνος. ᾿Εγώ θά εἶμαι μαζί σας. Θά ἀνοίξω καί τό δικό σου καί τό δικό του στόμα. Καί θά σᾶς διδάξω ὅ,τι πρέπει νά κάνετε.

῾Ο Μωυσῆς καταλαβαίνει ὅτι πρέπει νά ὑπακούσει στήν ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ. Πιστεύει ὅτι δέν εἶναι ἄξιος γιά ᾿Ελευθερωτής καί ὁδηγητής. Μά ἔχει ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στή βοήθεια πού τοῦ ὑποσχέθηκε «ὁ ὤν»! «᾿Εγώ θά εἶμαι μαζί σου».
῾Ετοιμάζεται καί παίρνει τό δρόμο τοῦ γυρισμοῦ στήν Αἴγυπτο, γιά νά ἐκτελέσει μέ ἅγιο φόβο τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ.

Γ´. Επεξεργασία

Στό χαρακτήρα τοῦ Μωυσῆ ὁ Θεός εἶδε ἀπό πρίν κάποια ὡραῖα στοιχεῖα, γιά νά τόν διαλέξει γιά μιά τόσο μεγάλη ἀποστολή! Ποιά ἦταν αὐτά;
α) ῏Ηταν πραγματικά ὑπέροχη ἐκείνη ἡ δυναμική πράξη τῆς ζωῆς του. «᾿Ηρνήσατο λέγεσθαι υἱός θυγατρός Φαραώ», θεωρώντας μεγαλύτερο πλοῦτο τό νά κακοπαθήσει μαζί μέ τό λαό τοῦ Θεοῦ! Δέν τόν αἰχμαλώτισαν τά πλούτη καί ἡ δόξα. Ἀλλά ἡ ἀφοσίωση καί ἡ ἀγάπη στό Θεό τῶν πατέρων του καί στό φτωχό λαό του. Καί ἔφυγε ἀπό τό βασιλικό παλάτι! Δυνατός, ἀποφασιστικός, ἀκέραιος χαρακτήρας. ῎Ηξερε νά κάνει θυσίες!
β) Τόν θαυμάσαμε ὅμως καί σέ κάποια ἄλλη μεγάλη στιγμή. Τήν ὥρα πού ὁ Θεός μέ θαυμαστό τρόπο τοῦ φανερώνεται καί τοῦ ἀναθέτει τή μεγάλη καί τιμητική ἀποστολή. Λαχταροῦσε τήν ἀπελευθέρωση τοῦ λαοῦ του καί εἶχε πολλά προσόντα Ἀρχηγοῦ. Πῶς φέρθηκε ὅμως; ῞Αρπαξε τήν ἐξουσία καί τήν ἀρχηγία μέ αὐτοπεποίθηση καί καμάρι, μέ διαβεβαιώσεις καί ὑποσχέσεις ὅτι θά τά καταφέρει καλά;
— Ὄχι, φέρθηκε μέ ταπεινοφροσύνη. Δέν εἶμαι ἱκανός ἐγώ, Κύριε... εἶπε. Εἶμαι καί βραδύγλωσσος... ῞Ορισε, Σέ παρακαλῶ, κάποιον ἄλλον, πού θά τά καταφέρει καλύτερα ἀπό μένα!... Πόση σεμνότητα, εὐγένεια, σοβαρότητα σκέψης καί μεγαλεῖο ψυχῆς δείχνουν! Μετριόφρων καί συνετός ὁ Μωυσῆς. Γι᾿ αὐτό καί τόν ἐδιάλεξε ὁ Θεός. Τέτοιους θέλει τούς ἀρχηγούς τοῦ λαοῦ Του.

Εἶχε λοιπόν πολλές καί σπουδαῖες ἀρετές, παιδιά, ὁ προφήτης Μωϋσῆς. Ἀρετές που΄προκάλεσαν τήν εὐαρέσκεια τοῦ Θεοῦ! Καί γι’αὐτό ὁ Θεός τόν ἐτίμησε τόσο πολύ.

Τέτοιες ἀρετές πρέπει καί μεῖς νά ζητοῦμε ἀπό τόν οὐρανιο Πατέρα μας, παιδιά! Ἅγιες ἀρετές! Οὐράνιες ἀρετές ὄχι ἐπίγειες καί ἐφήμερες! Νά ζητᾶμε καί μεῖς τίς ἀρετές τοῦ Μωϋσῆ.

Σύνθημά μας:

Κύριε, χάρισέ μου τίς ἀρετές τοῦ Μωυσῆ!

Παιχνίδι - Το αλλιώτικο κρυφτό

Ένα παιδί κρύβεται και όλα τα υπόλοιπα “τα φυλούν”!! Μόλις τελειώσουν το μέτρημα ψάχνουν να βρουν αυτόν που κρύφτηκε. Όποιος τον βρει κρύβεται μαζί του στο ίδιο μέρος, μέχρι που όλοι οι παίκτες να στριμωχτούν στην ίδια κρυψώνα. Στο επόμενο παιχνίδι κρύβεται μόνο του το παιδί που πρώτο βρήκε τον κρυμμένο σ’αυτό το παιχνίδι.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Σήμερα/αύριο εορτάζουμε τα Εισόδια της Θεοτόκου (21 Νοεμβρίου). Η Παναγία, μικρό κοριτσάκι, αφιερώνεται στον Θεό. Όλοι γνωρίζουμε πόσο η Εκκλησία μας τιμά την Παναγία, περισσότερο από όλους τους αγίους και τα αγγελικά τάγματα. Γιατί; (…)
Για την εξαιρετική καθαρότητα και αρετή της. Η μεγάλη όμως τιμή που της αποδίδουμε δεν εξηγείται μόνο από αυτό, αλλά κυρίως από την εξαιρετική δωρεά – λόγω ακριβώς αυτής της καθαρότητας – να γίνει Μητέρα του Θεού κατά την ανθρώπινη φύση Του. Έχει λοιπόν ένα μοναδικό αξίωμα: τη Θεομητορία. Έχει μία εξέχουσα θέση στο μυστήριο της θείας ενανθρωπήσεως. Με την υπακοή της συνέβαλε στη σωτηρία του ανθρώπινου γένους, που ενήργησε ο δι’ αὐτῆς ενανθρωπήσας Υιός του Θεού.
Αποτελεί λοιπόν η εορτή των Εισοδίων μία ωραία ευκαιρία να μάθουμε τη ζωή της, αλλά και να συνειδητοποιήσουμε πόσο κοντά μας είναι, πόσο μπορεί να μας βοηθήσει στον αγώνα και τη ζωή μας.

ΔΙΗΓΗΣΗ: Ο ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Οι γονείς της Παναγίας λέγονταν Ιωακείμ και Άννα. Ήταν άνθρωποι πολύ μεγάλης αρετής και ευσεβείας. Είχαν όμως ένα μεγάλο πόνο: δεν είχαν παιδιά. Γι αὐτό και παρακαλούσαν θερμά τον Κύριο να τους δώσει παιδί. Η δικαία Άννα μάλιστα έταξε στον Θεό ότι, αν της έδινε παιδί, θα το αφιέρωνε σ Ἐκεῖνον. Οι πολλές προσευχές τους εισακούστηκαν και έτσι απέκτησαν τη Μαρία. Σε ηλικία τριών ετών την οδήγησαν στο Ναό του Σολομώντος για να εκπληρώσουν το τάμα τους∙ την παρέδωσαν στους ιερείς του Ναού για να την αναθρέψουν «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου» (Αυτό ακριβώς εορτάζουμε στα Εισόδια της Θεοτόκου, 21 Νοεμβρίου).
Η μικρή Μαρία συμμετέχει με όλη της την καρδιά στη λατρεία του Θεού και επιδίδεται με ζήλο σε ζωή προσευχής, μελέτης της Παλαιάς Διαθήκης και ακριβούς τηρήσεως των θείων εντολών. Έτσι ετοιμαζόταν – χωρίς βέβαια να το γνωρίζει η ίδια – για τη μεγάλη αποστολή της. Όταν έφθασε σε ηλικία περίπου 15 ετών, οι ιερείς με υπόδειξη του ουρανού την αρραβώνιασαν με τον Ιωσήφ, άνδρα πολύ ευσεβή, όχι για να γίνει σύζυγός της αλλά προστάτης της, και τον ακολουθεί στην πόλη που έμενε στη Ναζαρέτ.
Εκεί, ύστερα από λίγο καιρό συνέβη ο Ευαγγελισμός της. Ο αρχάγγελος Γαβριήλ της ανήγγειλε ότι ο Θεός την εξέλεξε για τη μοναδική αρετή της να γίνει μητέρα του Θεού, να ενανθρωπήσει δι αὐτῆς ο Υιός του Θεού για να σώσει τον κόσμο από την αμαρτία και τον θάνατο. Εκείνη υποτάσσεται με τέλεια υπακοή στη βουλή του Θεού: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου» (Λουκ. α’ 38). Όταν πλησίαζε ο καιρός να γεννήσει, ταξίδεψε με τον δίκαιο Ιωσήφ στη Βηθλεέμ, απ τήν οποία κατάγονταν, για την απογραφή των Ρωμαίων. Εκεί εξαιτίας της ασπλαχνίας των Βηθλεεμιτών γέννησε τον Θεό σε ένα βρώμικο σταύλο και Τον τοποθέτησε σε μία φάτνη. Την ίδια νύχτα Τον προσκύνησαν κάποιοι ποιμένες, που διηγήθηκαν και τις θαυμαστές εμπειρίες τους. Η Θεοτόκος «πάντα συνετήρει τὰ ρήματα ταῦτα συμβάλλουσα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς» (Λουκ. β’ 19). Φύλαγε στη μνήμη και την καρδιά της και συνέκρινε όλα τα σχετικά με το θείο βρέφος.
Την όγδοη ημέρα από τη γέννηση του Κυρίου πήγαν στο Ναό για να περιτμηθεί, όπως και κάθε αγόρι ισραηλιτόπουλο, γνήσιος απόγονος του Αβραάμ (Περιτομή του Κυρίου, 1 Ιανουαρίου). Στις 40 ημέρες ξαναπήγαν για να προσφέρουν θυσία για τον καθαρισμό της μητέρας και την αφιέρωσή Του ως πρωτοτόκου. Τότε ο δίκαιος Συμεών θα πάρει με χαρά στην αγκαλιά του τον Ιησού (Υπαπαντή του Κυρίου, 2 Φεβρουαρίου), αλλά και λέγει στη Θεοτόκο τη φοβερή προφητεία:
«Καὶ σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ρομφαία» (Λουκ. β’ 35). Την ψυχή σου θα διαπεράσει σπαθί, δηλαδή μια μεγάλη θλίψη (όταν θα Τον έβλεπε πάνω στο σταυρό). Η Παναγία ποτέ δεν ξέχασε αυτά τα λόγια∙ τα είχε πάντα μπροστά της και ετοιμαζόταν.
Αργότερα προσκυνούν το Βρέφος οι Μάγοι, και η αγία οικογένεια δοκιμάζει την προσφυγιά στην Αίγυπτο για ν ἀποφύγει τη μανία του Ηρώδη. Μετά τον θάνατό του εγκαθίστανται στη Ναζαρέτ. Εκεί μεγάλωσε ο Κύριος με απόλυτη υπακοή στη μητέρα και τον προστάτη Του. Πότε δεν τους στενοχώρησε εκτός από τότε που, όταν ήταν 12 ετών, κατέβηκαν στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα και παρέμεινε στο Ναό. Τότε με μεγάλη αγωνία Τον αναζήτησαν οι γονείς Του, αλλά Εκείνος τους απάντησε ότι έπρεπε να είμαι στο σπίτι του Πατέρα μου (Λουκ. β’ 41-52).
Ο Ιησούς είναι ήδη 30 ετών και αρχίζει τη δημόσια δράση Του. Σ ἕνα γάμο στην Κανά της Γαλιλαίας θα κάνει το πρώτο Του θαύμα, πρόωρα, χάρη στη παρέμβαση της μητέρας Του. Κατά τις περιοδείες και τα κηρύγματά Του Τον ακολουθεί διακριτικά και χαίρεται με τη φανέρωση της μεσσιακής Του ιδιότητας, λυπείται όμως με την απιστία και πείσμονα αντιλογία των Ιουδαίων και τον φθόνο και την επιβουλή των Φαρισαίων∙ με αποκορύφωμα στο Γολγοθά, όπου δοκιμάζει τη ρομφαία του Συμεών. Στέκεται κοντά στο σταυρό του Υιού της και ζει το Πάθος Του όσο κανείς άλλος. Τότε ο Κύριος ανέθεσε την προστασία της στον ευαγγελιστή Ιωάννη. Πήρε μέρος στην Αποκαθήλωση και την Ταφή και μαζί με άλλες μυροφόρες επισκέφθηκε τον τάφο Του. Χάρηκε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον με την Ανάσταση του Υιού της. Στην πρώτη Εκκλησία ετιμάτο από όλους τους πιστούς ως η μητέρα του Θεού.
Έπειτα από χρόνια άγγελος την πληροφόρησε ότι πλησιάζει ο καιρός της εκδημίας της. Τότε εκείνη γεμάτη χαρά φωταγώγησε το σπίτι της και κάλεσε συγγενείς και γείτονες. Με θεία νεύση σύννεφα έφεραν στην Ιερουσαλήμ τους αγίους αποστόλους (πλην του αποστόλου Θωμά) για να παραστούν στην κηδεία της. Τους ευλόγησε και παρέδωσε ειρηνική την ψυχή της στον Υιό της, που είχε έλθει με πλήθος αγγέλων να την παραλάβει. Με πομπή οδήγησαν το σώμα της στη Γεθσημανή για να ταφεί. Κάποιος όμως από τους άπιστους Ιουδαίους όρμησε ν ἀναποδογυρίσει το νεκροκρέβατο, αλλά του κόπηκαν τα χέρια. Μετανοημένος ζήτησε το έλεος του Θεού και θεραπεύτηκε. Τρεις ημέρες μετά την ταφή κατέφθασε και ο απόστολος Θωμάς. Ανοίχθηκε ο τάφος, για να προσκυνήσει το ιερό της λείψανο. Το σώμα της όμως δεν ήταν μέσα. Είχε μεταστεί στους ουρανούς. Είχαν απομείνει μόνο η εσθήτα και η ζώνη της, τα οποία όλοι ασπάστηκαν και γέμισαν με άφατη ευωδία και χάρη. Ασφαλίστηκε ο τάφος και διεδόθη το θαύμα.

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ - ΕΦΑΡΜΟΓΗ

Αυτή είναι, πολύ σύντομα, η ζωή της Παναγίας. Θα χρειαζόταν να αφιερώσουμε πολλές συγκεντρώσεις για ν αναλύσουμε το κάθε γεγονός της ζωής της και να αντιληφθούμε τον πλούτο των αρετών της που φανερώνονται μέσα από αυτά. Σήμερα ας προσπαθήσουμε μόνο να καταλάβουμε ποιά είναι η παρουσία της στη ζωή μας.

1. Πως η Θεοτόκος είναι παρούσα στη ζωή μας; (…)
Είναι παρούσα στη ζωή του καθενός μας και στην ιστορία του κόσμου, με τις πρεσβείες της που σκεπάζουν όλο τον κόσμο και τα αναρίθμητα θαύματα που μαρτυρούν το στοργικό της ενδιαφέρον για την σωτηρία όλων των ανθρώπων. Ωστόσο, αν κανείς ζει μακριά από τον Θεό, δεν απολαμβάνει τη δραστική προστασία της. Όπως μια μητέρα που θέλει να ευεργετεί με κάθε τρόπο τα παιδιά της, αλλά εκείνα την κρατούν σε απόσταση.

2. Πως όμως θα την νιώθουμε πιο κοντά μας; Πως θα απολαμβάνουμε όσο πιο πλούσια τη χάρη των πρεσβειών της; (…)
α. Με το να έχουμε επικοινωνία μαζί της, να της μιλάμε. Να εκκλησιαζόμαστε κατά τις θεομητορικές εορτές και στις ακολουθίες προς τιμήν της: Παρακλήσεις, Χαιρετισμούς. Αλλά και στην ατομική μας προσευχή να συνηθίζουμε να της μιλάμε. Να της λέμε τα προβλήματά μας, τις θλίψεις, τους πόθους μας. Να ζητάμε τη βοήθειά της. Είναι μητέρα μας, μητέρα όλων των χριστιανών, και έτσι να την νιώθουμε. Εάν την τιμούμε και την ικετεύουμε, θα απολαμβάνουμε πλούσιες τις δωρέες της.
β. Να την έχουμε πρότυπό μας στον αγώνα της αρετής. Τέλειο πρότυπό μας, ύψιστο και μοναδικό, είναι ο Κύριός μας. Αλλά και οι άγιοι είναι, ως μιμητές Του∙ εξαιρέτως η πανάσπιλος Μαρία. Η Παναγία είναι βέβαια θησαυροφυλάκιο αρετών, ας σταθούμε όμως σε τέσσερις αρετές της:
• τήν ταπείνωσή της. Η Παναγία ήταν η πιο ταπεινή από όλους τους ανθρώπους. Γι αὐτό και ο Θεός την ύψωσε πάνω από όλους. Στην ωδή της αυτό ακριβώς λέει με διάφορα λόγια: ότι ο Θεός ευλογεί τους ταπεινούς, ενώ εγκαταλείπει και καταισχύνει τους υπερηφάνους. Σε όποιον άνθρωπο δεν υπάρχει ιδέα για τον εαυτό του, λέει ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης – όπως στην Παναγία – σ αὐτόν δεν υπάρχουν και πτώσεις. Η ταπείνωσή της ήταν η αιτία της καθαρότητάς της.
• τήν αγάπη της προς τον Θεό. Αγάπησε τον Θεό με όλη την ύπαρξή της. Αυτή ήταν η χαρά της, αυτή ήταν η συνεχής ασχολία της: να προσεύχεται και να μελετά τον λόγο του Θεού, από τα παιδικά της χρόνια. Κι όταν έκανε άλλες δουλειές, και τότε δεν έφευγε ο νους της από Εκείνον. Και πάντα είχε μπροστά της τις άγιες εντολές, ποιό είναι το ευάρεστο ενώπιόν Του• και αυτό έπραττε. Ας μάθουμε λοιπόν κι εμείς να ασχολούμαστε με τον Θεό, όσο αντέχουμε, ν ἀναζητοῦμε την επικοινωνία μαζί Του. Μόνο κερδισμένοι θα βγούμε.
• τήν καθαρότητά της. Η Παναγία, όπως είδαμε, είχε πεντακάθαρη καρδιά. Καμιά αμαρτωλή σκέψη, καμιά κακή διάθεση, καμία σκοτεινή επιθυμία δεν είχαν θέση στο νου και στην ψυχή της. Γι’ αυτό και ονομάζεται «καθαρωτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν». Είναι πιο λαμπρή, πιο καθαρή κι απ’ τις ακτίνες του ήλιου. Ας αγωνιζόμαστε κι εμείς να διατηρούμε καθαρή την καρδιά μας. Ακόμη κι αν ζούμε σε περιβάλλον μας όπου κυριαρχεί το κακό κι η αμαρτία, ακόμη κι αν το ρεύμα του κακού είναι ισχυρό γύρω μας και μας περικυκλώνουν οι προκλήσεις και η αμαρτία, ας θυμόμαστε την Αγνή Παρθένο Μαρία και ας αγωνιζόμαστε να την μιμηθούμε. Στον αγώνα αυτό για την αγνότητα πολύ θα μας βοηθήσει το ταπεινό φρόνημα, που είπαμε, αλλά και η προσευχή και η μελέτη της Αγίας Γραφής. Όταν γεμίζει ο νους μας από τα θεία νοήματα τότε αγιάζεται και φεύγουν οι αισχροί λογισμοί και οι κακές επιθυμίες.
• τήν πίστη και υπομονή της στις θλίψεις. Η Παναγία, όπως είδαμε, πέρασε μεγάλες θλίψεις στη ζωή της. Τα υπέμεινε όλα αγόγγυστα και καρτερικά, με ακλόνητη ελπίδα στον Θεό. Ας υπομένουμε λοιπόν κι εμείς κατά το μοναδικό παράδειγμά της ο,τι επιτρέπει ο Θεός στη ζωή μας. Και αν σηκώνουμε το σταυρό μας με υπομονή, θα ζούμε και τη χαρά της αναστάσεως.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Παιδιά, στην πνευματική μας ζωή οικονόμησε ο Θεός να μας δώσει μοναδικό συμπαραστάτη τη βασίλισσα των αγγέλων. Ας συνηθίζουμε να την σκεπτόμαστε, το πανάγιο παράδειγμά της. Ας μάθουμε να επικοινωνούμε μαζί της, να την τιμούμε, να την μεγαλύνουμε, αλλά και να ζητούμε τη βοήθειά της. Και τότε πόσο πιο ελαφρύς και καρποφόρος θα γίνει ο αγώνας μας!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η Θεοτόκος μητέρα και πρότυπό μας.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Σήμερα, παιδιά, θα ασχοληθούμε με μία Θεομητορική εορτή της Εκκλησίας μας, δηλαδή εορτή της Παναγίας μας: Θα αναφερθούμε στο περιεχόμενο της εορτής, στο γεγονός των Εισοδίων, δηλαδή την προσαγωγή της Παναγίας μας στο Ναό του Σολομώντος από τους γονείς της, τον Ιωακείμ και την Άννα.
Βέβαια, οι πληροφορίες, που μας δίνουν οι ιεροί Ευαγγελιστές για την Θεοτόκο, είναι πολύ λίγες και έχουν πάντα σχέση με τον Σωτήρα Χριστό. Και όμως! Μέσα από όλα αυτά προβάλλει η Παναγία μας ως η πλέον αγία και η πλέον αξιοσέβαστη από όλες τις γυναίκες.
Δεν έχει καμιά όμοιά της στον κόσμο, αφού μόνη αυτή ευνοήθηκε από το Θεό να γίνει Μητέρα του Υιού Του! Γι’ αυτό, καμιά πέννα και κανένας λόγος δεν θα μπορούσε να την υμνήσει επάξια. Πράγματι! «Η Θεοτόκος είναι το κεφάλαιον όλων των θαυμάτων, είναι η ίδια το ύψιστον θαύμα», τονίζουν οι Πατέρες της Εκκλησίας. Γεννιέται, μεγαλώνει και ζει καθημερινά μέσα στην περιοχή του θαύματος. Ας το δούμε αυτό από την αρχή της ζωής της.

ΔΙΗΓΗΣΗ

Είπαμε ποιοί ήταν οι γονείς Της. -Τους θυμάστε, παιδιά; (...)
Μάλιστα! Ο Ιωακείμ και η Άννα. Ήταν από τους σπάνιους εκείνους Ισραηλίτες, που δεν είχαν άλλο πόθο, παρά πως με τη ζωή τους να ευαρεστήσουν στο Θεό. Όμως ένας πόνος βαθύς τάραζε την ειρήνη της ευλαβικής ψυχής τους: Ενώ ζούσαν τόσο αρμονικά, παιδιά δεν είχαν! Πόσες φορές είχαν παρακαλέσει τον Πανάγαθο Θεό να τους απαλλάξει από το όνειδος της ατεκνίας και να τους χαρίσει παιδί! Η Άννα μάλιστα, είχε έλθει στο Ναό και με καυτά δάκρυα, γονατιστή είχε ικετεύσει το Θεό, με την ταπεινή υπόσχεση ότι «αν γινόταν μητέρα, θα αφιέρωνε σ’ Αυτόν το παιδί που θα γεννούσε».
Πέρασαν μήνες και χρόνια! Ο Ιωακείμ και η Άννα προσεύχονταν και ...περίμεναν!... Και ο Θεός, που ακούει πάντοτε τις προσευχές των ευσεβών ανθρώπων, άκουσε και τη δική τους! Και... το δώρο του ουρανού ήλθε! Γεννήθηκε κόρη και την ονόμασαν Μαρία, που σημαίνει δώρο, ελπίδα, χαριτωμένη ύπαρξη!
Και ήταν πράγματι, η Μαρία δώρο του Θεού όχι μονάχα στους γονείς της, που λαχταρούσαν να κρατήσουν στην αγκαλιά τους ένα παιδί, αλλά και σε όλο τον κόσμο, αφού θα την αξίωνε ο Θεός να γίνει «το σκεύος της εκλογής» Του, που θα έφερνε στον κόσμο το Λυτρωτή!... Η αρετή των Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννας εθριάμβευσε!
Ευσεβείς και θεοφώτιστοι, καθώς ήταν, ανέθρεψαν τη θεοχαρίτωτη κόρη τους με εξαιρετική επιμέλεια. Όλη την πίστη και την αγάπη τους στο Θεό, που έκαιγε στη δική τους καρδιά, τη μετέδωσαν στη Μαρία και της ζύμωσαν με αυτά τον ψυχικό Της κόσμο. Όμως η στοργή, που αισθάνονταν στη χαριτωμένη κόρη τους, δεν παραμέρισε και δεν σκίασε καθόλου την αγάπη και την ευγνωμοσύνη τους στο Θεό, ούτε τους έκαμε να λησμονήσουν την υπόσχεση που Του είχαν δώσει, να αφιερώσουν «τω Θεώ το τικτόμενον».
Έτσι, μόλις η Μαρία έγινε 3 ετών (κατά την Παράδοση της Εκκλησίας μας) με προθυμία και χαρά την έφεραν στο Ναό του Σολομώντος στα Ιεροσόλυμα, δώρο και προσφορά και θυσία ευγενική προς το Θεό!
Την μικρή Μαρία παρέλαβε στο Ναό ο ιερεύς και συγγενής τους Ζαχαρίας, ο οποίος εξ αποκαλύψεως γνώριζε ότι κάποιο μεγάλο και θείο μυστήριο επρόκειτο να πραγματοποιηθεί με την κόρη αυτή! Γι’ αυτό, την έβαλε στα Άγια των Αγίων, στον σεπτό και άγιο εκείνο τόπο, όπου επιτρεπόταν να εισέρχεται μονάχα ο Αρχιερεύς μια φορά το χρόνο! Εκεί έμεινε επί 12 χρόνια και, σύμφωνα με την Παράδοση, «τρεφόταν δι’ αγγέλου με ουράνια τροφή».
Από αυτή την ηλικία έδειχνε θαυμαστό ζήλο και εξαιρετικό ενδιαφέρον για όλα τα πράγματα που σχετίζονταν με τη θεία Λατρεία. Εδώ μέσα, στον «οίκο του Θεού», μακρυά από την αμαρτία του κόσμου, με αναστροφή καθαρή και αγνή, θα μάθει το υψηλό μάθημα:
•    να απομακρύνει το νου της από κάθε επιθυμία που δεν ήταν του Θεού
•    να γεμίζει την ψυχή της με ανώτερα και άγια αισθήματα και φρονήματα, και
•    να την κρατεί σε συνεχή επικοινωνία με το Θεό!
Έτσι άρμοζε σ’ Εκείνην, που έμελλε να υποδεχθεί στα σπλάγχνα της το Θεό! Διότι, εφ’ όσον ο Θεός είναι Άγιος, σε αγίους αναπαύεται!...
Βρισκόταν ακριβώς στην ηλικία, που διαπλάσσεται το ήθος και ο χαρακτήρας του ανθρώπου. Και εκείνο που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη ζωή της ήταν η μελέτη της Αγίας Γραφής. Με την ιερή Βίβλο έζησε η ευτυχισμένη Μαρία στην παιδική της ηλικία. Με τα λόγια του Θεού έτρεφε την αγνή ψυχή της. Τα θεία λόγια την ενέπνεαν, την καλλιεργούσαν και την αγίαζαν!... Ας μη φανεί παράδοξο αυτό: Οι Ισραηλίτιδες από την παιδική τους ηλικία ανατρέφονταν με τα ιερά κείμενα, όπως ήταν οι Ψαλμοί, οι Ύμνοι και οι Ωδές της Παλαιάς Διαθήκης. Και είχαν όλες τη συνήθεια να αποστηθίζουν βιβλικά χωρία!
Αυτό έκανε και η Παναγία μας! Αλλά δεν σταματούσε μονάχα σ’ αυτό. Προσπαθούσε ο,τι μελετά, να το εφαρμόζει προσεκτικά. Το περιβάλλον της, τους ανθρώπους γύρω της, τα καθημερινά γεγονότα, τα έβλεπε και τα έκρινε σύμφωνα με τη θεϊκή σοφία, που ήταν και είναι αποταμιευμένη στο αιώνιο Βιβλίο.
Αφού έτσι ζούσε καθημερινά η Παρθένος και αφού ήταν, όπως είπαμε πιο πάνω, σκεύος εκλεκτό του Θεού, γιατί θα γινόταν Μητέρα του Υιού Του, ο Κύριος τη φρόντιζε, την καλλιεργούσε, την προστάτευε και την ευλογούσε σε όλα τα διαβήματά της, σε κάθε εκδήλωση της ζωής Της!
Η Παναγία ήταν το μοναδικό πρόσωπο στην ιστορία της ανθρωπότητος που διάλεξε ο Πάνσοφος Θεός για να υπηρετήσει το σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου:
Από την αρχή της Δημιουργίας ο Θεός την περιέλαβε στο θείο του σχέδιο. Την προεικόνισε με θαυμαστούς τρόπους.
Την προφήτευσε με το στόμα μεγάλων Προφητών.
Την έφερε στη ζωή από τη στείρα Άννα με θαυμαστό τρόπο.
Με την ίδια αγάπη και φροντίδα και με τον ίδιο θαυμαστό και πάνσοφο τρόπο ρύθμισε και τις άλλες λεπτομέρειες της ζωής Της, όπως ήταν η είσοδος και η παραμονή της στο Ναό, ο Ευαγγελισμός, η Γέννηση του Σωτήρος Χριστού και έπειτα, οι περιπέτειες και οι θλίψεις της στο πλευρό του Υιού της.
Και την αξίωσε, βέβαια, ο Θεός να γίνει Μητέρα του Υιού Του, αλλά δεν την τοποθέτησε σε ανάκτορα βασιλικά η σε φρούρια απόρθητα, για να την ασφαλίσει. Δεν έστειλε αγγέλους και αρχαγγέλους με πύρινη ρομφαία, για να την φρουρούν. Δεν την πήγε σε άλλους πλανήτες, για να την προστατεύσει από την ανθρώπινη κακία. Την άφησε και Αυτήν και το «Παιδίον Ιησούς» σε όλες τις ανάγκες και τους κινδύνους, που διατρέχει ο κάθε πιστός στη ζωή του. Την άφησε, για ν’ αγωνισθεί και να νικήσει! Ήταν μαζί της και την ασφάλιζε, αλλά δεν την απάλλασσε από την όποια ταλαιπωρία. Κι Εκείνη αισθανόταν ζωντανή την παρουσία Του και γι’ αυτό, ταπεινά υποτασσόταν στις βουλές Του!...

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ-ΕΦΑΡΜΟΓΗ

Ήταν πραγματικά, η Παναγία μας «Κεχαριτωμένη», όπως την είχε αποκαλέσει ο Αρχάγγελος Γαβριήλ στον Ευαγγελισμό. Αυτός ο τίτλος τιμής έμεινε ο αιώνιος τίτλος της! Αλήθεια, πόσο υπέροχος θα ήταν ο χαρακτήρας της και πόσο ουράνια η διαγωγή της, για να αποσπάσει από το Θεό αυτόν το λαμπρό τίτλο!... Ο Δωρεοδότης Θεός, χωρίς καμιά επιφύλαξη αλλά με όλη τη γενναιοδωρία Του, μετέδωσε στην ωραία ψυχή της Θεοτόκου τις πλούσιες Χάριτές Του! «Η Παναγία», λέει ο Μ. Αθανάσιος, «ήτο πλήρης πασών των χαρίτων του Αγίου Πνεύματος».

1. Ποιές χάριτες την στόλιζαν και ποιές αρετές;
Οπωσδήποτε, τίποτε από όσα θαμπώνουν τους ανθρώπους. Αγνοούσε την επίδειξη και τη ματαιοδοξία. Είχε τον αθάνατο και αμάραντο πνευματικό στολισμό, που μόνος αυτός έχει αξία ενώπιον του Θεού:
•    Είχε ολόψυχη υπακοή στο θέλημα του Θεού.
•    Είχε βαθύτατη ταπείνωση και καθαρότητα υπέρλαμπρη!
•    Είχε αγάπη στον Θεό και ολοκληρωτική αφοσίωση!
•    Είχε ρωμαλέα πίστη και υπομονή ασυνήθιστη! Με ένα λόγο:
•    Ήταν η ενσάρκωση κάθε αρετής, έγινε κάθε αρετής κατοικητήριο!
Και όλα αυτά, μέσα σε έναν κόσμο που πνιγόταν από την αμαρτία. Γι’ αυτό, η μεγάλη της αξία εδώ συγκεντρώνεται: Βλάστησε και άνθισε μέσα σε άγρια αγκάθια! Σκόρπισε τη λάμψη και το άρωμά της σε ένα περιβάλλον γεμάτο από τη λάσπη του κακού! Πως να μην είναι ο Κύριος μαζί της; «Ο Κύριος μετά σου», της είπε ο άγγελος. Γι’ αυτό, σ’ Αυτήν «εποίησε μεγαλεία ο Δυνατός» και Αυτήν θα μακαρίζουν οι γενεές, όσο θα ζει ο κόσμος.

2. Είναι αλήθεια ότι η αρετή και η αγιότητα της Παναγίας συγκινεί πολλούς ανθρώπους. Δεν υπάρχει πιστός που να μελετά η να ακούει για την αγία βιοτή της Αειπαρθένου και να μη θαυμάζει την υπέροχη μορφή της Παναγίας μας και να μην απορεί μπροστά στο μεγαλείο της! Δεν υπάρχει πιστός που να μην την επικαλείται στις ανάγκες του.
-Εμείς πως θα την νιώθουμε πιο κοντά μας; Πως θα απολαμβάνουμε όσο πιο πλούσια τη χάρη των πρεσβειών της; (…)
α. Με το να έχουμε επικοινωνία μαζί της, να της μιλάμε. Να εκκλησιαζόμαστε κατά τις θεομητορικές εορτές και στις ακολουθίες προς τιμήν της: Παρακλήσεις, Χαιρετισμούς. Αλλά και στην ατομική μας προσευχή να συνηθίζουμε να της μιλάμε. Να της λέμε τα προβλήματά μας, τις θλίψεις, τους πόθους μας. Να ζητάμε τη βοήθειά της. Είναι μητέρα μας, μητέρα όλων των χριστιανών, και έτσι να την νιώθουμε. Εάν την τιμούμε και την ικετεύουμε, θα απολαμβάνουμε πλούσιες τις δωρέες της.
β. Να την έχουμε πρότυπό μας στον αγώνα της αρετής. Τέλειο πρότυπό μας, ύψιστο και μοναδικό, είναι ο Κύριός μας. Αλλά και οι άγιοι είναι, ως μιμητές Του• εξαιρέτως η πανάσπιλος Μαρία. Η Παναγία είναι βέβαια θησαυροφυλάκιο αρετών, ας σταθούμε όμως σε τρεις αρετές της:
•    τήν ταπείνωσή της. Η Παναγία ήταν η πιο ταπεινή από όλους τους ανθρώπους. Γι αὐτό και ο Θεός την ύψωσε πάνω από όλους. Στην ωδή της αυτό ακριβώς λέει με διάφορα λόγια: ότι ο Θεός ευλογεί τους ταπεινούς, ενώ εγκαταλείπει και καταισχύνει τους υπερηφάνους. Σε όποιον άνθρωπο δεν υπάρχει ιδέα για τον εαυτό του, λέει ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης – όπως στην Παναγία – σ αὐτόν δεν υπάρχουν και πτώσεις. Η ταπείνωσή της ήταν η αιτία της καθαρότητάς της.
•    τήν αγάπη της προς τον Θεό. Αγάπησε τον Θεό με όλη την ύπαρξή της. Αυτή ήταν η χαρά της, αυτή ήταν η συνεχής ασχολία της: να προσεύχεται και να μελετά τον λόγο του Θεού, από τα παιδικά της χρόνια. Κι όταν έκανε άλλες δουλειές, και τότε δεν έφευγε ο νους της από Εκείνον. Και πάντα είχε μπροστά της τις άγιες εντολές, ποιό είναι το ευάρεστο ενώπιόν Του• και αυτό έπραττε.
 
Ας μάθουμε λοιπόν κι εμείς να ασχολούμαστε με τον Θεό, όσο αντέχουμε, ν ἀναζητοῦμε την επικοινωνία μαζί Του. Μόνο κερδισμένοι θα βγούμε.
•    τήν καθαρότητά της. Η Παναγία, όπως είδαμε, είχε πεντακάθαρη καρδιά. Καμιά αμαρτωλή σκέψη, καμιά κακή διάθεση, καμία σκοτεινή επιθυμία δεν είχαν θέση στο νου και στην ψυχή της. Γι’ αυτό και ονομάζεται «καθαρωτέρα λαμπηδόνων ηλιακών». Είναι πιο λαμπρή, πιο καθαρή κι απ’ τις ακτίνες του ήλιου. Ας αγωνιζόμαστε κι εμείς να διατηρούμε καθαρή την καρδιά μας. Ακόμη κι αν ζούμε σε περιβάλλον μας όπου κυριαρχεί το κακό κι η αμαρτία, ακόμη κι αν το ρεύμα του κακού είναι ισχυρό γύρω μας και μας περικυκλώνουν οι προκλήσεις και η αμαρτία, ας θυμόμαστε την Αγνή Παρθένο Μαρία και ας αγωνιζόμαστε να την μιμηθούμε. Στον αγώνα αυτό για την αγνότητα πολύ θα μας βοηθήσει το ταπεινό φρόνημα, που είπαμε, αλλά και η προσευχή και η μελέτη της Αγίας Γραφής. Όταν γεμίζει ο νους μας από τα θεία νοήματα τότε αγιάζεται και φεύγουν οι αισχροί λογισμοί και οι κακές επιθυμίες.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Παιδιά, στην πνευματική μας ζωή ο άγιος Θεός μας έδωσε μοναδικό συμπαραστάτη τη Βασίλισσα των αγγέλων. Από σήμερα ας προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε προσωπικά την Παναγία μας και να βλαστήσουν μέσα μας οι λαμπρές αρετές Της. Ας συνηθίζουμε να την σκεπτόμαστε και να μελετούμε το πανάγιο παράδειγμά της. Ας μάθουμε να επικοινωνούμε μαζί της, να την τιμούμε, να την μεγαλύνουμε, αλλά και να ζητούμε τη βοήθειά της. Και τότε πόσο πιο ελαφρύς και καρποφόρος θα γίνει ο αγώνας μας!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Να γνωρίσουμε προσωπικά την Παναγία μας και να βλαστήσουν μέσα μας οι αρετές Της.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α´. ῾Αγιογραφική ἀφήγηση (Γεν. λζ´, λθ´-με´)·

Δώδεκα παιδιά εἶχε ὁ Πατριάρχης Ἰακώβ (ὁ ἐγγονός τοῦ Ἀβραάμ καί γυιός τοῦ Ἰσαάκ). Τό πρωτελευταῖο ἦταν ὁ πάγκαλος Ἰωσήφ! Πολύ ξεχώριζε ἀπό τ᾿ ἀδέλφια του αὐτό τό παιδί. Ἀθῶο καί ἄκακο. ῾Υπάκουο στόν πατέρα του, ἀλλά καί στούς μεγαλύτερους ἀδελφούς του, τούς ὁποίους ἀγαποῦσε πολύ. ᾿Εργατικό καί πρόθυμο. Εὐγενικό καί γλυκομίλητο. Χαρούμενο πάντα παιδί· χωρίς ἰδιοτροπίες! Καί ὅλα αὐτά, γιατί σεβόταν καί ἀγαποῦσε μέ ὅλη του τήν καρδιά τόν Θεό! Μέ πόση εὐλάβεια καί προσοχή ἄκουγε τόν Πατριάρχη πατέρα του νά τοῦ μιλάει γιά τά μεγαλεῖα καί τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου Σαβαώθ!

Γιά ὅλες αὐτές τίς ἀρετές ἰδιαίτερα τόν συμπαθοῦσε ὁ Ἰακώβ αὐτόν τό γυιό του. Γιατί ἦταν παιδί μυαλωμένο... Δέ συνέβαινε ὅμως τό ἴδιο καί μέ τ᾿ ἀδέλφια του. Αὐτά τόν ζήλευαν. Καί τόν συκοφαντοῦσαν μέ διάφορα ψέματα στόν πατέρα τους. Ὥσπου συνέβησαν καί κάποια περιστατικά, πού ἄναψαν τή ζήλεια τους ἀκόμα πιό πολύ. Τήν ἔκαναν φθόνο! Ποιά;

Τό πρῶτο, ὅτι ὁ Ἰακώβ, ὕστερα ἀπό τίς συκοφαντίες πού δέν πίστεψε, ἔφτιαξε στόν Ἰωσήφ ἕναν πολύ ὡραῖο καί φανταχτερό, ἐπίσημο χιτώνα...

Καί τό δεύτερο, ὅτι ὁ Ἰωσήφ ἐκεῖνον τόν καιρό εἶδε δυό περίεργα ὄνειρα, τά ὁποῖα μέ ὅλη τήν ἀθωότητά του διηγήθηκε μπροστά στούς ἀδελφούς καί τόν πατέρα του. Ποιά ἦταν τά ὄνειρα; Τό ἕνα, ὅτι στό θερισμό τό δικό του δεμάτι μέ τά στάχυα στάθηκε ὄρθιο· καί τά δεμάτια τῶν ἕνδεκα ἀδελφῶν του ἔπεσαν καί τό προσκύνησαν! Τό ἄλλο, ὅτι ὁ ἥλιος καί ἡ σελήνη καί ἕντεκα ἀστέρια ἔπεσαν κι αὐτά καί τόν προσκύνησαν...

Οἱ ἀδελφοί του τόν κορόιδεψαν·

- Μή σοῦ περνᾶ ἡ ἰδέα ὅτι θά γίνεις Βασιλιάς καί θά σέ προσκυνήσουμε;

Κι ὁ φθόνος τους γι᾿ αὐτόν ἔγινε πιό μεγάλος! Ὁ πατέρας του φοβήθηκε μή φέρει ὑπερηφάνεια τό ὄνειρο στό γυιό του καί τόν μάλωσε. Τό φύλαξε, ὅμως, μέσα στήν καρδιά του. ῎Ισως κάτι μεγάλο σήμαινε γιά τόν Ἰωσήφ!

Κι οἱ μέρες κυλοῦσαν. Τά δέκα ἀδέλφια τοῦ Ἰωσήφ ἔλειπαν μέ τά κοπάδια πέρα πρός τή Συχέμ γιά καιρό. Ὁ Ἰωσήφ μέ τό μικρότερο ἀδελφό του τό Βενιαμίν, τό δωδέκατο παιδί τοῦ Ἰακώβ, εἶχε μείνει στό σπίτι γιά ἄλλες δουλειές. Κι εἶπε ὁ Ἰακώβ·

- Πήγαινε, Ἰωσήφ, νά βρεῖς τ᾿ ἀδέλφια σου. Νά δεῖς τί κάνουν.

- «Ἰδού ἐγώ»! εἶπε πρόθυμα ὁ Ἰωσήφ. Εὐχαρίστως νά πάω!

Καί ξεκίνησε μέ χίλια δυό καλούδια ἀπό τό σπίτι. Μά ὃταν ἒφτασε στά ἀδέλφια του, στά χωράφια, τόν περίμενε δυσάρεστη ὑποδοχή. Τά ἀδέλφια του μόλις τόν εἶδαν νά ἒρχεται, ἐτοιμάστηκαν νά τόν σκοτώσουν. Τούς πρόλαβε ὃμως ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός, ὁ Ρουβήμ, πού ἀγαποῦσε τόν Ἰωσήφ καί ἢθελε νά τόν γλυτώσει.

- Ὄχι, φώναξε. Μή βάψουμε τά χέρια μας μέ ἀδελφικό αἷμα σάν τόν Κάιν. ῎Ας τόν ρίξουμε καλύτερα σ᾿ αὐτό τό ξεροπήγαδο νά πεθάνει ἀπό τήν πεῖνα.

Εἶχε στό νοῦ του νά τόν σώσει μετά ὁ Ρουβήμ. Συμφώνησαν.

Καί νά, φτάνει κατάκοπος ὁ Ἰωσήφ. Κι ἐνῶ τούς χαιρετᾶ χαρούμενος, οἱ ἀδελφοί του ἀγριεμένοι ὅρμησαν κατά πάνω του, τοῦ ᾿βγαλαν τό χιτώνα, τόν ἔδεσαν μέ χοντρό σκοινί κι ἄρχισαν νά τόν ρίχνουν σ’ ἓνα βαθύ ξεροπήγαδο. Κλάμα ὁ φτωχός Ἰωσήφ! Φωνές, παρακάλια! Ἀσυγκίνητοι αὐτοί! Μονάχος πιά στά σκοτεινά βάθη· καί κεῖνοι νά τόν περιγελοῦν·

Ἀπαρηγόρητος ὁ Ἰωσήφ ἔκλαψε μέ λυγμούς!

- Πατέρα! Καλέ μου Πατέρα! φώναζε. Καί ἂρχισε ἡ ἀθώα ψυχή του νά ἱκετεύει·

- Θεέ τῶν Πατέρων μου, Ἀβραάμ, Ἰσαάκ... Κύριε Παντοδύναμε, προστάτεψέ με... σῶσε με! Δέν τούς ἔφταιξα. Σῶσε με ἀπό τήν κακία τους!...

Πέρασε ἀρκετή ὣρα, ὃταν ἦλθαν τά ἀδέλφια του καί τόν τράβηξαν πάλι στήν ἐπιφάνεια. Ὁ Ἰωσήφ πῆρε θάρρος.
- ῎Ελα, τοῦ εἶπαν. Μήν εἶσαι κατσούφης. Πρέπει νά φαίνεσαι γερός. Νά! Αὐτοί οἱ καλοί ἄνθρωποι θά σέ πάρουν μαζί τους.

- Θά μέ πουλήσετε; φώναξε μέ κλάματα ὁ Ἰωσήφ!

- ῎Ακουσε, τοῦ ’τριξε ἕνας τά δόντια. ῎Η θά πᾶς μαζί τους ἥσυχα ἤ θά πεθάνεις!

῎Εσκυψε τό κεφάλι ὁ Ἰωσήφ κι ἀκολούθησε. Οἱ ἔμποροι μέτρησαν στόν Ἰούδα 20 χρυσά νομίσματα (2 στόν καθένα ἔπεφταν) κι ἔφυγαν.

Οἱ φθονεροί ἀδελφοί γύρισαν στά πρόβατά τους. Στό αἷμα ἑνός κατσικιοῦ μάτωσαν τό χιτώνα τοῦ Ἰωσήφ. Θά ἔλεγαν στόν πατέρα τους ὅτι τόν ἔφαγε ἄγριο θηρίο... Τό ἀπαίσιο ἔργο τους εἶχε πιά τελειώσει. Ὁ ἀδελφός τους ἦταν σκλάβος! Οἱ ἔμποροι τόν πούλησαν σκλάβο στήν Αἴγυπτο· δοῦλο στόν ἄρχοντα Πετεφρῆ, ἀρχιμάγειρα τοῦ Φαραώ!

Ὁ Κύριος ὅμως δέν ἐγκαταλείπει τούς ἐκλεκτούς Του. Τούς ὑψώνει καί μέσα ἀπό τά δεσμά τους!

Τί ἀπέγινε ὁ Ἰωσήφ στήν Αἴγυπτο; ῎Εμεινε δοῦλος τοῦ Πετεφρῆ γιά πάντα; Ὄχι. Ἀγωνίστηκε σκληρά τό γενναῖο παιδί! Φυλακίστηκε· ταλαιπωρήθηκε χρόνια! Μά, τί εὐλογία Θεοῦ τό συνόδευε πάντα! Ὁ ἐξαίρετος χαρακτήρας του, ἡ εὐγενική μορφή του, ἡ τιμιότητα καί ἐργατικότητά του, ἡ καλοσύνη καί ὁ φωτισμένος νοῦς του, τόν ἔκαναν σέ ὅλους ἀγαπητό. ῞Ολοι τόν ἐκτιμοῦσαν, ὅπου κι ἄν βρισκόταν. Τόν ἐμπιστεύονταν. Πάντα τοῦ ἔδιναν τήν πρώτη καί πιό ὑπεύθυνη θέση! Δέν ἄργησαν νά καταλάβουν ὅτι ὅλα αὐτά τά σπάνια χαρίσματά του ἦταν δῶρα τοῦ Θεοῦ, πού ἐπίστευε. Τόν εἶχαν ἀκούσει νά λέει·

- Ὁ Θεός εἶναι παντοῦ. Καί μᾶς βλέπει. Πῶς μποροῦμε νά Τόν λυπήσουμε μέ τίς ἁμαρτίες μας;

῎Ετσι ἡ φήμη του ἔφτασε ὥς τό μεγάλο Βασιλιά τῆς Αἰγύπτου, τόν ξακουστό Φαραώ.

- ῎Εμαθα, παλικάρι μου, ὅτι ἔχεις φωτισμένο νοῦ. Εἶδα δυό ὄνειρα, πού κανένας δέν μπόρεσε νά μοῦ ἐξηγήσει. Μήπως ἐσύ μπορεῖς;

- Μόνο μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἀπάντησε ταπεινά ὁ Ἰωσήφ.

- Νά! Εἶδα νά βγαίνουν ἀπό τό Νεῖλο ἑπτά ἀγελάδες καλοθρεμμένες, ὄμορφες καί νά βόσκουν στό χορτάρι. Κι ἔπειτα βγῆκαν ἄλλες ἑπτά, σκελετωμένες κι ἄσχημες, πού ἔφαγαν τίς πρῶτες! Μά, κι ἄν τίς ἔφαγαν, πάλι σκελετωμένες ἔμειναν! ῎Επειτα ξανακοιμήθηκα. Καί νά! ῾Εφτά στάχυα ὄμορφα ξεπετάχτηκαν μπροστά μου, γερά καί μεστωμένα! Καί ξάφνου ἄλλα ἑφτά κούφια κι ἄκαρπα, πού κατάπιανε τά πρῶτα! Τί νά σημαίνουν αὐτά;

- Τό ἴδιο πράγμα, Βασιλιά! ῾Επτά χρόνια ἔρχονται μέ εὐφορία καί καρποφορία μεγάλη! Κι ἀκολουθοῦν ἄλλα ἑπτά ἄκαρπα· πού ἡ πείνα θά ἐρημώσει τή χώρα σου. Ὁ ἀληθινός Θεός μου σ᾿ τό φανερώνει αὐτό· καί λάβε τά μέτρα σου. Διόρισε ἄρχοντα, πού νά μαζέψει στίς ἀποθῆκες τό πολύ σιτάρι στά χρόνια τῆς πλούσιας σοδειᾶς, γιά νά ᾿χει ὁ λαός σου καί νά μήν πεθάνει στά χρόνια τῆς πείνας!

Ὁ Φαραώ κατάλαβε ὅτι πραγματικά ὁ ἀληθινός Θεός φώτιζε αὐτόν τό νέο. Κι ἀμέσως τόν διορίζει πρῶτο ἄρχοντα μετά τό Βασιλιά σ᾿ ὅλη τή γῆ τῆς Αἰγύπτου! Βγάζει τό βασιλικό δαχτυλίδι καί τοῦ τό φοράει. Χρυσή ἁλυσίδα κρέμασε στό λαιμό του καί τόν ἔντυσε μέ βύσσινη (ἀπό βύσσο) βασιλική χλαμύδα! Ντελάληδες ἐμήνυσαν τό νέο σ᾿ ὅλη τή χώρα. Καί βασιλικό ἁμάξι γύριζε παντοῦ τό νέο ἄρχοντα, γιά νά τόν γνωρίσει ὁ λαός! Κανείς δέ θά κουνήσει τό χέρι του χωρίς τήν ἄδειά του! ἔλεγε ἡ διαταγή τοῦ Φαραώ! ῏Ηταν πιά φανερό. ῾Η εὐλογία τοῦ Θεοῦ εἶχε ὁδηγήσει τόν Ἰωσήφ στή δόξα!

Κι ὅλα ἔγιναν ὅπως τά εἶχε πεῖ μέ τό φωτισμό τοῦ Θεοῦ ὁ Ἰωσήφ. Μά οἱ ἀποθῆκες τῆς Αἰγύπτου ἦταν ὅλες γεμᾶτες! Χτίστηκαν κι ἄλλες. Γέμισαν κι αὐτές. ῎Εφτανε πιά τό σιτάρι γιά νά δώσουν καί σέ γειτονικούς λαούς.

- Κανείς νά μήν πεινάσει, ἔλεγε ὁ καλόγνωμος ἄρχοντας Ἰωσήφ.

Καί νά! Μιά μέρα ἔφθασαν δέκα ἄνδρες ἀπό τή γῆ Χαναάν. ῎Εσκυψαν ὥς τή γῆ καί τόν προσκύνησαν! Ἀλλά, γιατί συγκλονίζεται ἡ καρδιά τοῦ Ἰωσήφ; Νιώθει ζάλη! ῞Ομως συγκρατεῖται.

- Ἀπό ποῦ εἶσθε σεῖς; τούς ρώτησε αὐστηρά.

- Ἀπό τή γῆ Χαναάν.

- Δέ μοῦ μοιάζετε καλοί. Θά εἶστε, φαίνεται, κατάσκοποι.

- Ὄχι, κύριε. ῞Ησυχοι ἄνθρωποι εἴμαστε. ῎Ηρθαμε ν᾿ ἀγοράσουμε σιτάρι. Εἴμαστε ὅλοι παιδιά τοῦ ἴδιου ἀνθρώπου. Δώδεκα ἀδέρφια. Ὁ ἕνας ἔχει μείνει μέ τόν πατέρα μας. Ὁ ἄλλος δέν ὑπάρχει πιά.

- Δέ σᾶς πιστεύω. Εἶσθε κατάσκοποι. Μόνο ἄν μοῦ φέρετε ἐδῶ καί τόν ἄλλο σας ἀδελφό, θά σᾶς πιστέψω. Νά πάει ἕνας σας νά τόν φέρει.

Καί τούς ἔκλεισε τρεῖς ἡμέρες στή φυλακή. Τήν τρίτη ἡμέρα τούς ἔβγαλε καί εἶπε·

- Δέ θέλω νά γίνω σκληρός, γιατί φοβοῦμαι τόν Θεό. ῞Εναν ἀπό σᾶς μόνο θά κρατήσω. Οἱ ἄλλοι πάρτε τό σιτάρι σας καί πᾶτε στά σπίτια σας. Προσέξετε, στό γυρισμό νά ᾿χετε μαζί σας καί τόν ἄλλο σας ἀδελφό. ῎Αν ξανάρθετε χωρίς αὐτόν, θά πεθάνετε. ᾿Εκεῖνοι κοίταξαν ὁ ἕνας τόν ἄλλο καί κρυφομίλησαν.

- Δίκαια τά παθαίνουμε αὐτά ὅλα. Τόν ἀδελφό μας, πού μᾶς παρακαλοῦσε μέ δάκρυα, δέν τόν λυπηθήκαμε. Τό κρίμα του μᾶς κυνηγάει!...

Ὁ Ἰωσήφ ἄκουσε αὐτά τά λόγια. Πῆγε παράμερα κι ἔκλαψε...

Ὁ καιρός περνοῦσε, καί τό σιτάρι τελείωσε. ῎Επρεπε νά ξεκινήσουν πάλι γιά τήν Αἴγυπτο! Πῶς ὅμως χωρίς τό Βενιαμίν; Μέ χίλιες δυσκολίες ὁ γέροντας Ἰακώβ ὑποχώρησε! Τούς ἔδωσε τό Βενιαμίν, διπλά χρήματα, πλούσια δῶρα γιά τόν ἄρχοντα καί τήν εὐχή του. Ξεκίνησαν!

Πῶς νά περιγράψουμε τό τί αἰσθάνθηκε ὁ Ἰωσήφ, ὅταν εἶδε, ὕστερα ἀπό τόσα χρόνια, τόν ἀγαπημένο του μικρό ἀδελφό! Μά καί πάλι συγκρατήθηκε. ῾Ωστόσο, ἔκανε πλούσιο τραπέζι στούς ξένους, τούς γέμισε τά σακκιά σιτάρι καί ἔφυγαν χαρούμενοι.

Ἀλλά, ποιός εἶναι αὐτός πού τρέχει πίσω τους;

- Σταθεῖτε. Τί εἶναι αὐτό πού κάνατε;

- Τί κάναμε;

- Κλέψατε τό ἀσημένιο ποτήρι τοῦ κυρίου μου!

- Τί λές, κύριε! ᾿Εμεῖς κλέψαμε!; Ψάξε μας! Καί σ᾿ ὅποιον τό βρεῖς, σκότωσέ τον!

- ῞Οποιος τό πῆρε, θά τόν κρατήσω δοῦλο!...

Καί τί τρομερό! Τό ἀσημένιο ποτήρι βρέθηκε στό σάκκο τοῦ Βενιαμίν! Ἀπελπισμένοι ξαναγυρίζουν στόν ἄρχοντα. Πέφτουν στά πόδια του.

Λυπήσου μας! τόν παρακαλοῦν. Κράτησέ μας σκλάβους σου ὅλους. Μόνο τό παιδί αὐτό ἄφησε ἐλεύθερο. Θά πεθάνει ὁ πολυβασανισμένος πατέρας μας, ἄν μάθει κακό γιά τό παιδί!...

Ὁ Ἰωσήφ δέν μπόρεσε νά κρατηθεῖ ἄλλο. Διατάσσει νά βγοῦν ἔξω ὅλοι οἱ Αἰγύπτιοι! Καί μέ φωνή πού ἔτρεμε λέει στούς ἀδελφούς του·

- Κοιτάξτε με. Εἶμαι ὁ ἀδελφός σας ὁ Ἰωσήφ, πού πουλήσατε δοῦλο!

Κατατρόμαξαν αὐτοί! Τώρα θά ξεσπάσει ἐπάνω τους ἡ δίκαια ὀργή του! Μά, ὄχι! Ὁ Ἰωσήφ δέ θυμᾶται μέ κακία τό κακό πού τοῦ ἔκαναν. Δέ μνησικακεῖ. Εἶναι ἀνεξίκακος! Δέν ἔχει σκοπό νά ἐκδικηθεῖ. Μόνο ξέσπασε σέ δυνατό κλάμα!

᾿Εκεῖνοι ταράχτηκαν. Κιτρίνισαν. ῎Ετρεμαν. ῏Ησαν στά χέρια ἐκείνου, πού δέν τόν λυπήθηκαν. Τώρα εἶχε ἒρθει ἡ δική του ὥρα νά ἐκδικηθεῖ. Μέ ἀγωνία περίμεναν τήν ἀπόφασή του. Ὁ Ἰωσήφ κυριάρχησε στόν ἑαυτό του καί ξαναμίλησε·

- Μή φοβᾶστε. Μή λυπᾶστε γι᾿ αὐτό πού κάνατε. Σέ καλό βγῆκε. Ὁ Θεός τά ἔφερε τά πράγματα ἔτσι, γιά νά ζήσει τό σπίτι μας. Θά ᾿χουμε ἀκόμη πέντε χρόνια σκληροῦ λιμοῦ. Νά πᾶτε λοιπόν στόν πατέρα μας καί νά τοῦ πεῖτε ὅτι ὁ Ἰωσήφ, τό παιδί του, ζεῖ... Καί νά μοῦ τόν φέρετε μαζί σας. Νά ᾿ρθεῖτε ὅλοι μέ τά παιδιά καί τίς γυναῖκες καί τά ζῶα σας ἐδῶ. ᾿Εγώ θά σᾶς βάλω σέ πλούσιο μέρος νά κατοικήσετε. Μή φοβᾶστε. ᾿Εγώ σᾶς μιλῶ, ὁ ἀδελφός σας ὁ Ἰωσήφ. Μάρτυρας καί ὁ Βενιαμίν ὁ ἀγαπημένος μου.

Αὐτά εἶπε, ὅρμησε καί ἀγκάλιασε τό μικρό ἀδελφό του. Τόν φιλοῦσε κι ἔκλαιγε. Κι ἔκλαιγε μαζί του κι ἐκεῖνος. ῎Επειτα πλησίασε καί φίλησε μέ στοργή ἕναν - ἕναν τούς ἀδελφούς του, πού τόν εἶχαν πουλήσει!...

Σέ λίγο ἡ εἴδηση διαδόθηκε σ᾿ ὅλη τήν πρωτεύουσα· ῏Ηλθαν οἱ ἀδελφοί τοῦ Ἰωσήφ. Τό ἔμαθε καί ὁ Φαραώ κι ἔδωσε διαταγή νά ἑτοιμαστοῦν ἁμάξια, γιά νά πᾶνε νά φέρουν τόν πατέρα καί τίς οἰκογένειες τῶν ἀδελφῶν τοῦ Ἰωσήφ. Καί πῆγαν. Σέ μερικές ἡμέρες ὁ γερο - Ἰακώβ, πού ἦταν ἑκατόν τριάντα ἐτῶν, δεχόταν στήν ἀγκαλιά του τό γιό του, πού τόσο τόν εἶχε ἀγαπήσει καί τόσο εἶχε πενθήσει γι᾿ αὐτόν, τόν Ἰωσήφ του...

Β´. Επεξεργασία

Εἶναι πολλές ἄλλες οἱ ἀρετές τοῦ Ἰωσήφ, πού ἡ ῾Αγία Γραφή ἀναφέρει. Τέτοιες, πού δίκαια ὀνομάσθηκε γι᾿ αὐτές «πάγκαλος»! Τό μεγαλεῖο τῆς ἀρετῆς του ἔφθασε στήν πράξη. Δέν κράτησε καμμία κακία γιά κείνους πού τόν μίσησαν καί τοῦ ᾿καναν τέτοιο κακό. ῏Ηλθε ἡ ὥρα πού μποροῦσε νά ἐκδικηθεῖ. Μά, σάν νά μή θυμόταν τό κακό πού τοῦ ᾿χαν κάνει, τούς συγχώρησε μέ ὅλη του τήν καρδιά. Τούς εὐεργέτησε πλούσια! Κι ὄχι περήφανα σάν ἀφέντης τους. Ἀλλά στοργικά· μέ ἀγάπη! Μέ εὐγένεια! Μή λυπᾶσθε, τούς εἶπε. Σέ καλό τά ἔβγαλε ὅλα ὁ Θεός!

Αὐτή, παιδιά, τή μεγάλη ἀρετή, πού δέν κρατάει κακία γιά τό κακό πού τῆς ἔκαναν, συγχωρεῖ καί εὐεργετεῖ, τή λέμε ἀνεξικακία. ῎Ας ἐπαναλάβουμε αὐτή τή σπουδαία λέξη! Ἀνεξικακία!

Φοβερή κακία ἡ ζήλεια! Ἀλλά μεγάλη καί θαυμαστή ἀρετή ἡ ἀνεξικακία! ῾Η ζήλεια σκοτώνει τήν ἀγάπη. Ὁδηγεῖ σέ θλιβερά ἀποτελέσματα. ῾Η ἀνεξικακία ὑψώνει τόν ἄνθρωπο. ᾿Ομορφαίνει καί γλυκαίνει καί τή δική του ἀλλά καί τῶν ἄλλων τήν καρδιά. Χύνει γαλήνη. Εἰρηνεύει τά πάντα. ῎Εχει μεγαλεῖο! Πόσο ἀνώτερος φάνηκε ὁ Ἰωσήφ! Ὄχι ἀπό τή δυναμική ἐκδίκησή του μέ ἴσια ἀντίποινα! Ἀλλά μέσα ἀπό τήν ἀγάπη του, τήν ἀνεξικακία καί τίς εὐεργεσίες του πῆραν - ταπεινωμένοι πιά - οἱ ζηλότυποι ἀδελφοί του τό μάθημά τους.

Σύνθημα

Ὁ Θεός εὐλογεῖ καί ἀγαπᾶ τό ἀνεξίκακο παιδί Του. Παιχνίδι - Ποιος θα σβήσει το κερί
Πάνω στο γραφείο βάζουμε ένα κερί αναμμένο. Οι παίκτες το βλέπουν. Δένουμε τα μάτια ενός παίκτη και τον κάνουμε βόλτες στο δωμάτιο ώστε να χάσει τον προσανατολισμό του. Μετά τον αφήνουμε και του λέμε να βρει (κάπως) το τραπέζι και με τρια φυσήματα να σβήσει το κερί. Το παιχνίδι συνεχίζεται και με τα υπόλοιπα παιδιά.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Τις προάλλες άκουσα δυό φίλους να  συζητούν:
—Τα έμαθες; Δικαιούσαι στο κινητό σου απεριόριστο δωρεάν χρόνο ομιλίας αν είσαι συνδρομητής πάνω από 2 χρόνια. Έχεις ενεργοποιήσει την  προσφορά;
—Μα δεν ήξερα τίποτε. Πρώτη φορά ακούω τέτοιο πράγμα! Πρέπει να πληρώσω   κάτι;
—Όχι. Απλώς στείλε ένα μήνυμα στην υπηρεσία και ενεργοποιείται   αυτόματα...
—Τι κρίμα να μην το ήξερα νωρίτερα... και πλήρωνα τόσα   χρήματα...

***

Δεν πρόκειται βέβαια να συζητήσουμε αυτή την ώρα για τα κινητά τηλέφωνα. Αυτό όμως που θα υπογραμμίσουμε είναι κάτι που ισχύει όχι μόνο για τα κινητά αλλά και για κάθε συσκευή η πρόγραμμα νέας τεχνολογίας: Όσο πιο καλά γνωρίζει κανείς τις οδηγίες χρήσεως, τις τεχνικές προδιαγραφές τους ή τα προνόμια του προγράμματος τόσο πιο ωφέλιμα και αποδοτικά μπορεί να  τα χρησιμοποιεί.
Ωστόσο αν αυτό ισχύει για τα τεχνολογικά επιτεύγματα του ανθρώπου, τι θα μπορούσαμε να πούμε για τα δημιουργήματα του Θεού; Ειδικά σήμερα, θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας  στο τελειότερο δημιούργημα του Θεού: τον άνθρωπο! Θα δούμε πως μας έφτιαξε ο Θεός, με τι προδιαγραφές και ποιό σκοπό. Και στ’ αλήθεια θα εκπλαγούμε όταν ανακαλύψουμε πόσο ψηλά μπορούμε να φτάσουμε!

ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ
Αρχικά θα μιλήσουμε λίγο για την ύπαρξη του Θεού. Σύμφωνα με  το δόγμα  της  πίστεώς μας ο Θεός είναι αυθύπαρκτος. Δε δημιουργήθηκε από κανέναν, δεν οφείλει την ύπαρξή Του σε τίποτα. Είναι τρισυπόστατος. Ένας Θεός με τρεις υποστάσεις. Ένας Θεός που διακρίνεται σε τρία πρόσωπα: τον Πατέρα,  τον Υιό και  το Άγιο Πνεύμα. Ο Πατέρας είναι αγέννητος,  ο Υιός γεννητός  από τον Πατέρα αχρόνως και το Άγιο Πνεύμα εκπορευτό από τον Πατέρα. Είναι λοιπόν μία συντροφιά τριών προσώπων που υπάρχουν αδιάκοπα μεταξύ τους εν αγάπη. Ο ίδιος ο Θεός είναι αγάπη. Εξαιτίας αυτής της αγάπης δημιούργησε τον άνθρωπο, έτσι ώστε να μετέχει και αυτός σε αυτήν. Όλα τα δημιουργήματά του Θεού είναι κτιστά. Ακόμη και οι άγγελοι που ανήκουν στις πνευματικές δυνάμεις είναι κτίσματα του  Θεού.
1. Τι ακριβώς διδάσκει η Εκκλησία μας για τη δημιουργία του ανθρώπου; Η Αγία Γραφή αναφέρει για τη δημιουργία του  ανθρώπου:
Την 6η ημέρα, όταν πλέον είχε ολοκληρωθεί η δημιουργία του κόσμου, ο Θεός Πατήρ είπε στον Υιο και στο Αγιο Πνεύμα: «Ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν» (Γεν. α´  26). Δηλαδή, ας φτιάξουμε τον άνθρωπο, το πιο θαυμαστό και τιμημένο απ ὅλα μας τα δημιουργήματα, αφού γι αὐτόν έγιναν όλα, «κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν», δηλαδή με εξαιρετικά χαρίσματα και θείες ικανότητες: ψυχή αθάνατη, νου και λογική, ελεύθερη θέληση, ικανότητα να ερευνά και να δημιουργεί∙ να εξουσιάζει όλο τον υλικό κόσμο! Να τον φτιάξουμε και «καθ ὁμοίωσιν»: Ωστε, αν θέλει, να μπορεί να μοιάσει σε μας στην αρετή και στην αγιότητα, όσο βέβαια είναι δυνατόν να μοιάζει το κτίσμα στον Κτίστη  του.
–  Προσέξτε τη λέξη «ποιήσωμεν» (ας φτιάξουμε). Τι δείχνει αυτή η λέξη;   (...)
 
Πρώτον, δείχνει ότι η Αγία Τριάδα, ο ένας Θεός μας, είναι τρία Πρόσωπα. ( Ο Πατήρ μιλάει στον πληθυντικό, παρουσιάζεται να εκφράζει τη βουλή Του προς τα άλλα δύο θεία   Πρόσωπα).
Δεύτερον, θα πει ότι με ιδιαίτερη φροντίδα θα τον  έφτιαχνε  ο  Θεός τον  άνθρωπο.  Οχι μόνο με ένα λόγο, όπως όλα τα άλλα.
– Και πραγματικά. Με ιδιαίτερη φροντίδα τον έφτιαξε. Θυμάστε πως;   (...)
Η Αγία Γραφή μας πληροφορεί πάλι∙«καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς» (Γεν. β´ 7). Ας προσέξουμε αυτά τα λόγια. Πήρε, λέει, χώμα από τη γη ο Θεός∙ και, σαν άριστος καλλιτέχνης  πηλοπλαστικής, έπλασε τον άνθρωπο  (τον  Αδάμ∙ που σημαίνει: από χώμα, χοϊκός).   Να φανταστούμε τον  πάνσοφο Δημιουργό την ώρα  που πλάθει το τελειότερο δημιούργημά Του:  Με τι σοφία, με πόση στοργη, με τι τέχνη θα έστηνε το ανθρώπινο   σώμα!
Μα το καλλιτέχνημα «άνθρωπος» δεν τελείωσε. Διαβάζουμε στο βιβλίο της Γενέσεως: «Καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς» (Γεν. β´ 7)! Και το αριστούργημα, από πήλινο άγαλμα, άνοιξε τα μάτια και είδε τον Δημιουργό του! Στο αντίκρισμά Του η καρδιά πάλλει, κτυπά... Τα χέρια κινούνται... Τα αυτιά ακούνε... Το πλάσμα - άνθρωπος παίρνει   ζωη!...
Το σημαντικότερο όμως είναι το γεγονός ότι ο Δημιουργός Θεός έπλασε τον άνθρωπο «κατ εἰκόνα... και καθ  ὁμοίωσιν».
2. Τι σημαίνει ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο «κατ εικόνα» Του και «καθ    ὁμοίωσιν»;
Του χάρισε ένα ξεχωριστό και μοναδικό δώρο που σε κανένα Του πλάσμα δεν είχε χαρίσει. Τον ξεχώρισε μ αὐτό από όλη την άλλη δημιουργία. Του έδωσε κάτι από τον εαυτό Του. Τωρα ο άνθρωπος έχει επάνω του κάτι θεϊκό. Αυτό θα πει πως είναι πλασμένος «κατ εἰκόνα» του Θεού. Δηλαδή, δεν είναι μόνο χώμα και ύλη αλλά έχει νου και λογική. Θεληση και ελευθερία! Θα μπορούσαμε να φαντασθούμε τη χαρά του Θεού, όταν είδε έτοιμη  αυτή την  «εικόνα»;  Τη χαρά  των  Αγγέλων, όταν είδαν αυτό το πλάσμα του Θεού, που τούς έμοιαζε σε τόσα   χαρίσματα;
Και προχωρεί ακόμα ο Θεός στις δωρεές της αγάπης Του. Δινει στον άνθρωπο  τη δυνατότητα, αν το θελήσει, να μοιάσει στο Δημιουργό του! (Αυτό θα πει ότι τον έπλασε και «καθ ὁμοίωσιν»). Οπως για κάθε πλάσμα Του όρισε ένα σκοπό και  προορισμό,  στον  άνθρωπο χαρίζει  τον υψηλότερο προορισμό και σκοπό! Να μοιάσει στο Θεο. Να μοιραστεί μαζί Του σε μια ουράνια κοινωνία τη δόξα Του. Τι θαύμα και ασύλληπτο  μεγαλείο!
Ο άνθρωπος, λοιπόν, φτιάχτηκε με ιδιαίτερη φροντίδα και αγάπη απ’ τον Θεό. Τον έπλασε    ο Ίδιος με χώμα από τη γη, φύσηξε πνοή ζωής, του έδωσε σύντροφο, τον έβαλε να εξουσιάζει στη   γη και του χάρισε το μεγαλύτερο δώρο: τον έπλασε «κατ’ εικόνα» και «καθ’ ομοίωσίν»   Του.
Οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας διδάσκουν ότι ο Θεός έφτιαξε τον  άνθρωπο  κατά  την  εικόνα Του, δηλαδή σύμφωνα με το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, που είναι ο Υιός. Ο άνθρωπος έχει μία καταπληκτική σχέση αντιστοιχίας με το Χριστό. Ο αρχικός λοιπόν σκοπός δημιουργίας του ανθρώπου είναι να συναντηθεί με το Χριστό. Αυτό πρωτοξεκίνησε  με  την  σάρκωση του Υιού και θα ολοκληρωθεί στη Δευτέρα Παρουσία. Βλέπουμε λοιπόν πως αυτομάτως αλλάζει η οπτική του χριστιανού. Ενώ όλος ο υπόλοιπος κόσμος φοβάται τη συντέλεια του κόσμου,   ο χριστιανός την περιμένει για να ενωθεί πλήρως με το Χριστό, ολοκληρώνοντας έτσι το μοναδικό σκοπό υπάρξεώς του.
3. Βρίσκει ο πιστός το πραγματικό νόημα της  ζωής;
Έτσι αποκτούν τα πάντα γύρω από τη ζωή των ανθρώπων το πραγματικό τους νόημα . Ο καθημερινός αγώνας για την πνευματική ζωή γίνεται πλέον ουσιαστικός. Ο χριστιανός πιστεύει και αγωνίζεται για την κατάκτηση των αρετών όχι γιατί έτσι έμαθε, γιατί έτσι μεγάλωσε, γιατί βλέπει    με παρωπίδες τον κόσμο και δε γνώρισε κάτι άλλο. Αλλά γιατί γνωρίζει ότι δημιουργήθηκε για να ενωθεί με το Θεό και αυτό είναι το καλύτερο για αυτόν, διότι αποτελεί την προδιαγραφή της δημιουργίας του.
Η κατάκτηση των αρετών που διδάσκει η Εκκλησία μας, της μακροθυμίας, της  αγάπης  ακόμη και στους εχθρούς, της συγχωρητικότητας, της αοργησίας, της πραότητας, της  υπομονής,  του ταπεινού φρονήματος, της ελεημοσύνης χαρίζουν στον άνθρωπο την ελευθερία και την πληρότητά του, αληθινή ποιότητα και νόημα  ζωής.
Για αυτό το λόγο βλέπουμε ανθρώπους που ζουν στον κόσμο με όλα τα καλά  και  τις  ανέσεις να έχουν ανεκπλήρωτο κενό μέσα τους, διότι ζουν μακριά από τον  Χριστό  και  από  την άλλη βλέπουμε μοναχούς αναχωρητές και ασκητές που δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα για  να ζήσουν να λάμπουν από χαρά, διότι βρίσκονται κοντά στο στόχο της ένωσής τους με τον Θεό. Το   πως θα βαδίσουμε αυτόν το δρόμο μας το δείχνει η εκκλησία μας με τα ζωντανά παραδείγματα    των αγίων όλων των αιώνων. Τα εφόδια που μας δίνει   είναι τα μυστήριά της, η παράδοσή της και    ο τρόπος ζωής των αγίων. Είναι στο χέρι μας να αξιοποιήσουμε την ευκαιρία που μας δίνεται, έτσι ώστε να βελτιώσουμε κατά πολύ την ποιότητα της παρούσας ζωής μας και να κερδίσουμε την αιώνια.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Παιδιά, έχετε προσέξει κάτι; Οταν ο ιερέας θυμιατίζει στην εκκλησία, αφού θυμιατίσει τις εικόνες του Κυρίου, της Παναγίας, των Αγίων, γυρίζει και θυμιατίζει όλους εμάς!  Εναν-έναν!  —  Γιατί μας θυμιατίζει μαζί με τις εικόνες; (...) Γιατί είμαστε και μεις εικόνες. Ο  καθένας από εμάς  είναι εικόνα του Θεού!
Εφόσον λοιπόν γνωρίζουμε αυτή τη μεγάλη αλήθεια, ας βγάλουμε κάποια συμπεράσματα:

α) Να τιμούμε την «εικόνα» κάθε  ανθρώπου.
Οφείλουμε να σεβόμαστε και να τιμούμε κάθε άνθρωπο, όσες ελλείψεις και αν έχει. Να σκεπτόμαστε ότι είναι κι αυτός εικόνα του Θεού. Ποτέ περιφρόνηση, ασχημοσύνη, κακοποίηση, προσβολή, κακολογία. Βλέπουμε στην εποχή μας ότι ο κόσμος της αμαρτίας έχει εξευτελίσει τη  θεϊκή εικόνα του ανθρώπου! Φονοι, μαρτύρια, πείνα, πόλεμοι, προσφυγιά! Αλλά και άσχημη ζωη, αμαρτωλή.  Αταίριαστη τελείως για εικόνες του  Θεού!
β) Να μην εκθέτουμε «την εικόνα του Θεού» σε  καταστροφή.
Εχω δει συχνά εικόνες παλιές στο Ναο η στο σπίτι, που τα χρόνια, η σκόνη, οι καπνοί τις έχουν μαυρίσει. Εχουν σκεπάσει τα χρώματα και την ομορφιά τους, γιατί δεν φροντίσαμε να τις προσέξουμε απ τήν καταστροφή. Και σας ρωτώ: Μηπως συμβαίνει το ίδιο και με μας; Την εικόνα  του Θεού μέσα μας, νου και ψυχή, τα διατηρούμε καθαρά και αγνά, όπως Εκεῖνος τα έπλασε; Η μήπως με χίλιους δυο καπνούς και καυσαέρια, δηλαδή με τις αμαρτίες μας, τη μουντζουρώνουμε  και την αλλοιώνουμε;... Αντί λοιπόν να μαυρίζουμε την εικόνα του Θεού, να την επιμελούμαστε, να τη φροντίζουμε να διατηρείται καθαρή. Λοιπόν, επιμέλεια στη θεία εικόνα! Πως;   (...)
Με την προσοχή μας. Τη διόρθωσή μας. Να την καθαρίζουμε με τη μετάνοια και την ιερά εξομολόγηση. Την προσευχή μας. Τον εκκλησιασμό μας. Να λέμε στον εαυτό μας, όταν πάει να μας παρασύρει το κακό: «Και η εικόνα του Θεού μέσα μου;  Όχι, δεν θα τη   λερώσω»!
γ) Να αξιοποιήσουμε τις «τεχνικές προδιαγραφές»  μας.
Ο Θεός μας έχει δώσει τη δυνατότητα να αγωνιστούμε για  να  Του μοιάσουμε. Να  μιμηθούμε  τις αρετές του Θεανθρώπου Κυρίου: ταπείνωση, πραότητα, ανεξικακία, αγάπη κλπ. Αυτός είναι ο μεγάλος προορισμός μας. Να γίνουμε άγιοι, θεοί κατά χάριν! Αυτό ακριβώς μας ζητά ο άγιος Θεός:
«ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Α’ Πέτρ. α’ 16).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός  εἰμι».

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Κάποτε ένας νομοδιδάσκαλος συζητούσε με τον Κύριο. Του ανέφερε την εντολή του Μωσαϊκού Νόμου που λέει «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Λευιτ. ιη’ 18), δηλαδή το καθήκον της αγάπης προς τον πλησίον, και εξέφρασε μία  απορία:
—«Και τις εστί μου πλησίον;»; Ποιός είναι εκείνος ο κοντινός μου που πρέπει να τον αγαπήσω σαν τον εαυτό μου; (Οι συγγενείς; οι συμπατριώτες; οι φίλοι μου;   ποιοί;)
Με την αφορμή αυτή ο Κυριος πήρε το λόγο και είπε την περίφημη παραβολή του «Καλού Σαμαρείτη» η οποία διαβάστηκε σήμερα (η διαβάζεται αύριο) Κυριακή στη θεία   Λειτουργία.

ΔΙΗΓΗΣΗ
Ένας άνθρωπος κατέβαινε με τα πόδια από την Ιερουσαλήμ προς την Ιεριχώ.  Ψηλά  χτισμένη η πρωτεύουσα του Ισραήλ. 740 μέτρα πάνω απ τή θάλασσα.  Χαμηλά  στον  κάμπο  η Ιεριχώ. 350 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Και όλη αυτή η απόσταση, μια δύσβατη κοιλάδα, με φαράγγια άγρια· και δυσκολοπέραστο το μονοπάτι. Οι συχνές φονικές επιθέσεις των ληστών  ήταν  ο  τρόμος  και  φόβος  για  τούς  οδοιπόρους  και  γι’  αυτό  την  περιοχή  την      έλεγαν
«κοιλάδα αίματος»!
Εκεί δέχθηκε ξαφνικά την επίθεση. Είχε πέσει σε «καρτέρι» ληστών. Δεν ήταν ένας για να μπορέσει – αν ήταν και τούτο δυνατό – να ξεφύγει η να αντισταθεί. Ήταν πολλοί οι ληστές που τον περικύκλωσαν. Τον χτύπησαν αλύπητα και του πήραν ο,τι είχε μαζί του. Του έβγαλαν και τα ενδύματά του και τον άφησαν εκεί πεταμένο και μισοπεθαμένο στο δρόμο. Άραγε θα βρεθεί γι’ αυτόν κάποιος να τον σπλαχνισθεί; Να του δώσει κάποια  βοήθεια;
Και να, τι σύμπτωση! Από τον ίδιο κατηφορικό δρόμο περνούσε εκείνη την  ώρα  ένας  ιερέας της Ιουδαϊκής θρησκείας. Όμως, τι παράξενο! Περνά βιαστικά και φεύγει. Όχι ότι δεν τον  είδε. Τον είδε καλά. Αλλά σκέφθηκε τη δική του τη ζωή. Φοβήθηκε μήπως πάθει τα ίδια. Και τον εγκατέλειψε άσπλαχνα· «και ιδών αυτόν  αντιπαρήλθεν».
Έπειτα από λίγο, εκεί στο λιμνασμένο από αίματα τόπο, έφθασε ένας δεύτερος οδοιπόρος. Αυτός ήταν Λευΐτης. Είχε έργο του να διακονεί μέσα στο ναό,  να  βοηθεί  στα  έργα  της λατρείας τους ιερείς… Όμως και αυτός το ίδιο σκληρός φάνηκε. Πήγε κοντά, τον είδε γυμνό και καταπληγωμένο και… έφυγε!
Να όμως που κατέφθασε εκεί και ένας τρίτος διαβάτης. Αυτός δεν είναι συμπατριώτης του όπως οι προηγούμενοι. Είναι Σαμαρείτης. Και οι Σαμαρείτες με τους Ιουδαίους δεν βρίσκονται σε αγαθές σχέσεις. Θεωρούνται εχθροί. Όμως, τι έκπληξη! Αυτός άκουσε το βογγητό του τραυματισμένου και η καρδιά του πόνεσε. Πλησίασε με συμπόνια κι έσκυψε επάνω του με αγάπη. Ξεκρέμασε από το ζώο του το σακούλι με τις προμήθειές του και άρχισε να περιποιείται τα  τραύματά του. Τα έπλυνε με κρασί. Τα άλειψε με λάδι για να γλυκάνει τους  πόνους.  Έσχισε  λωρίδες από δικά του ενδύματα και τα έδεσε… Του προσέφερε κάτι τονωτικό.  Δεν  φοβήθηκε  μήπως επιτεθούν και σ  αὐτόν οι ληστές. Δεν σκέφθηκε την καθυστέρηση… Και  ύστερα με κόπο  πολύ μεγάλο προσπάθησε να τον σηκώσει και να τον ανεβάσει στο ζώο του, ενώ συνεχώς, καθώς προχωρούσε για να τον φέρει σε κάποιο πανδοχείο, τον συγκρατούσε να μην   πέσει.
Εκεί τον περιποιήθηκε όλη τη νύχτα. Δεν λογάριασε κόπους και αγρυπνία… Και δεν έφθανε αυτό. Όταν το  πρωί τον  αποχαιρέτησε  με αγάπη,  έδωσε  στον  ξενοδόχο χρήματα  – δυό δηνάρια –  
με την εντολή να τον περιποιηθεί, όσο καιρό χρειασθεί. Και αν τα έξοδά του είναι περισσότερα, υποσχέθηκε ότι θα του τα εξοφλήσει, όταν επιστρέψει από το ταξίδι   του.
Εδώ ο Κύριος τελείωσε την ωραιότατη διήγηση της παραβολής του «Καλού Σαμαρείτου». Αμέσως κοίταξε το νομοδιδάσκαλο, που είχε προσπαθήσει λίγο πριν να  Τον  φέρει  σε  δύσκολη θέση και είχε ρωτήσει τάχα να μάθει ποιόν μπορεί να θεωρεί ως πλησίον του, και τον   ρωτά:
–Ποιός από τους τρεις – ο ιερέας η ο Λευΐτης η ο Σαμαρείτης – έκανε το προς τον πλησίον καθήκον και έδειξε με τη συμπεριφορά του ότι είναι πλησίον και  αδελφός  εκείνου  που  έπεσε στους ληστές;
Ο νομικός από διδάσκαλος έγινε εξεταζόμενος· μαθητής. Αναγκάστηκε να απαντήσει ότι αποδείχθηκε πλησίον προς τον δυστυχισμένο εκείνος που τον συμπόνεσε και τον ελέησε: «ο  ποιήσας το έλεος μετ’ αυτού». Βέβαια, ούτε καν θέλησε να προφέρει  το όνομα του  Σαμαρείτη,  διότι δεν τον συμπαθούσε.
–«Πορεύου και συ ποίει ομοίως», είπε ο Κύριος· φρόντιζε να είσαι το ίδιο σπλαχνικός όπως εκείνος.

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ

1. Ποιός έσωσε τον Ιουδαίο που είχε πέσει θύμα των ληστών;  (...)
Ενας καλός Σαμαρείτης. Ηταν συγγενής του; φίλος; συμπατριώτης του;... Οχι· ήταν εχθρός του! (Παλιά έχθρα χώριζε τούς Ιουδαίους από τους Σαμαρείτες. Τοσο, που οι Ιουδαίοι ούτε καν περνούσαν μέσα από τη Σαμάρεια. Ελεγαν μάλιστα· «Ου συγχρώνται Ιουδαίοι Σαμαρείταις»! Δεν συναναστρέφονται οι Ιουδαίοι με τους Σαμαρείτες). Και  όμως!  Αυτός  ο  Σαμαρείτης  της παραβολής μας εξέπληξε. Και τι δεν έκανε για τον εχθρό  του...!

2. Πως ο καλός Σαμαρείτης έδειξε έμπρακτα την αγάπη του;  (...)
•    Διέκοψε το ταξίδι του και προτίμησε να καθυστερήσει από τις δουλειές του προκειμένου    να βοηθήσει τον τραυματισμένο Ιουδαίο. Δεν «αντιπαρήλθε» τον πληγωμένο από τούς ληστές. Δεν τον προσπέρασε αδιάφορα και άσπλαχνα.  Στάθηκε να τον  βοηθήσει.  Ηταν  απλό και εύκολο αυτό;...  Οχι· Αψήφησε όμως κάθε  κίνδυνο!
•    Τον περιποιήθηκε με στοργη και αγάπη. Σαν πατέρας, αδελφός, φίλος του! Δεν ένιωσε αποστροφή στις πληγές του. Τις έπλυνε σαν  καλός γιατρός, ξοδεύοντας το  κρασί  και το  λάδι του. Εδεσε τα τραύματά του. Τον τύλιξε με κάποιο ρούχο του, τον  σήκωσε  στην αγκαλιά του. Μονος του τον φόρτωσε στο ζώο του. Πεζοπόρησε ο ίδιος δίπλα του. Κοπος πολύς και ιδρώτας ολ  αὐτά!
•    Τον παρέδωσε στο «Πανδοχείο» για ασφάλεια και φροντίδα. Ξενύχτησε και ο ίδιος κοντα του να τον φροντίζει!...
Άφησε τα δύο δηνάρια για την περιποίησή του. Και υποσχέθηκε επί πλέον αμοιβή στην επιστροφή του.

3. Ποιά κορυφαία αρετή μας διδάσκει με την παραβολή αυτή ο Κύριος Ιησούς;   (...)
Την αγάπη στον «πλησίον»! Την αγάπη, που δεν ξεχωρίζει εχθρούς και φίλους και προσφέρεται σε όλους το ίδιο. Αγκαλιάζει σε κάθε περίσταση την ανάγκη κάθε   ανθρώπου!
Οι άνθρωποι συνήθως ενδιαφέρονται και φροντίζουν και υποβάλλονται σε  κόπους  πολλούς και σε τεράστια έξοδα κάποτε, μόνο για τους καλούς φίλους τους, τους «δικούς» τους ανθρώπους. Και κρατούν  αποστάσεις η αδιαφορούν πλήρως για  άλλους που συμπαθούν λιγότερο  η καθόλου. Αυτό όμως είναι μεροληπτική αγάπη. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής σε ένα από τα ωραιότερα συγγράμματά του, τα «Κεφάλαια περί αγάπης», μας λέγει: Αν κάποιους τους μισείς και κάποιους ούτε τους αγαπάς ούτε τους μισείς, κάποιους δε άλλους τους αγαπάς αλλά  συγκρατημένα, και κάποιους τους αγαπάς με σφοδρότητα, γνώριζε ότι με τις διακρίσεις σου αυτές  
«μακράν ει της τελείας αγάπης», δηλαδή βρίσκεσαι πολύ μακριά από την τέλεια αγάπη που ορίζει και συμβουλεύει να προσφέρεται η αγάπη εξ ίσου σε κάθε άνθρωπο (Εκατοντάς δευτέρα,   10).
Η τέλεια αγάπη είναι αυτή που μας δίδαξε ο Χριστός που είπε: «Να αγαπάτε τους εχθρούς σας, να ευεργετείτε εκείνους που σας μισούν και να προσεύχεσθε για χάρη εκείνων που σας υβρίζουν και σας καταδιώκουν άδικα, για να μοιάσετε έτσι και να γίνετε παιδιά του Ουράνιου Πατέρα σας. Διότι κι Αυτός τον ήλιο που είναι δικός του τον ανατέλλει χωρίς διακρίσεις  σε  πονηρούς και καλούς, και βρέχει τη βροχή του σε δικαίους και αδίκους. Διότι εάν αγαπήσετε μόνο εκείνους που σας αγαπούν, ποιά ανταμοιβή έχετε να πάρετε από τον Θεό; Δεν κάνουν το ίδιο και    οι τελώνες (ενν. οι αμαρτωλοί και άπιστοι); Κι αν χαιρετάτε μόνο τους φίλους σας, τι σπουδαίο κάνετε; Δεν κάνουν έτσι και οι τελώνες;» (Ματθ. ε’  44).

4. Για εμάς ποιός είναι ο πλησίον τον οποίο καλούμαστε να   αγαπήσουμε;(...)
Είναι ο κάθε άνθρωπος που έχει την ανάγκη μας. Μπορεί να είναι ο αδελφός  μας  η  κάποιος άλλος συγγενής μας κοντινός η μακρινός, αλλά και κάποιος ξένος και άγνωστος. Είναι ο φίλος μας αλλά και ο συμμαθητής μας που στέκει παράμερα πικραμένος, διότι δεν τον κάνουν παρέα οι άλλοι και τον κοροϊδεύουν η είναι πονεμένος από την ανέχεια και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στο σπίτι του…
Η  καρδιά  μας,  εάν  τη  φροντίζουμε  να  είναι  σπλαχνική,  θα  μας  δείχνει  ποιός  είναι     ο
«πλησίον». «Πλησίον» μας είναι εκείνος που μας αγαπά, αλλά και εκείνος που αισθάνεται αντιπάθεια απέναντί μας. Κάποιος που ίσως μας ζηλεύει η μας εχθρεύεται, όπως οι Ιουδαίοι  με  τους Σαμαρείτες. Ας μην εξετάσουμε, σε μια τέτοια δύσκολη ώρα, ποιός είναι αυτός που βρίσκεται σε ανάγκη και περιμένει τη δική μας ευσπλαχνία. Το παράδειγμα του Καλού Σαμαρείτη μας δείχνει μέχρι ποιόν βαθμό αυταπαρνήσεως να φθάνει η αγάπη μας. Ας μην ξεχνούμε ότι είναι δυνατό κι εμείς κάποτε να βρεθούμε στην ανάγκη να ζητήσουμε βοήθεια από  κάποιους  άλλους.  Η χριστιανική αγάπη δεν έχει όρους, ούτε όρια. Αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους, χωρίς θρησκευτικές, πολιτικές, εθνικές, φυλετικές η άλλες  διακρίσεις.
Οι πιστοί χριστιανοί έχουν βαθιά την πεποίθηση ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι. Όλοι είμαστε παιδιά του Θεού κι ο κάθε άνθρωπος, ο κάθε «ξένος», είναι αδελφός   μας!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Στην εκκλησιαστική ιστορία αναφέρεται ένα πολύ συγκινητικό παράδειγμα αγάπης: Στην Αλεξάνδρεια στα μέσα του 3ου αιώνος είχε ξεσπάσει θανατηφόρος επιδημία που άρχισε να εξαπλώνεται με ταχύτατους ρυθμούς και να σκορπίζει τον θάνατο σε μικρούς και μεγάλους. Η κατάσταση ήταν τραγική. Οι ειδωλολάτρες, από τον φόβο μήπως «κολλήσουν» την ασθένεια, όταν αρρώσταινε κάποιος — ακόμη κι αν ήταν συγγενής, δικός τους άνθρωπος — τον έδιωχναν από το σπίτι και τον άφηναν μισοπεθαμένο η έφευγαν οι ίδιοι για να προστατεύσουν τον εαυτό τους... Μέσα σ’ αυτήν την παγωνιά της αδιαφορίας και της σκληρότητας έλαμψε ο ήλιος της χριστιανικής αγάπης και χάρισε ελπίδα και φως στους ταλαίπωρους ασθενείς της Αλεξάνδρειας. Ενώ δηλαδή οι ειδωλολάτρες απέφευγαν όσους είχαν προσβληθεί από την ασθένεια και τους έριχναν μισοπεθαμένους στους δρόμους, οι χριστιανοί έκαναν το ακριβώς αντίθετο. Αναζητούσαν τον κάθε άρρωστο, ανεξαρτήτως αν ήταν χριστιανός η ειδωλολάτρης, γνωστός η άγνωστος, και τον επισκέπτονταν για να του συμπαρασταθούν και να τον ανακουφίσουν κατά το δυνατόν, χωρίς να φοβούνται μήπως προσβληθούν από την ασθένεια. Και να σημειωθεί, ότι  οι ειδωλολάτρες εκείνο τον καιρό καταδίωκαν τους χριστιανούς και τους οδηγούσαν στα μαρτύρια. Παρόλα αυτά οι χριστιανοί έδειξαν ανεξικακία κι αυτοθυσία κι έτσι εφάρμοσαν στην πράξη την εντολή του Χριστού που είπε: «Να αγαπάτε τους εχθρούς σας...». Μακάρι κι εμείς να αποκτήσουμε τέτοια   αγάπη!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:   Η χριστιανική αγάπη αγκαλιάζει όλους τους  ανθρώπους!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α´. Βιογραφική διήγηση

Σιγοκάπνιζαν ἀκόμη τά ἀποκαΐδια ἀπό τίς φλόγες τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς, ὅταν «οἱ Μεγάλες Δυνάμεις» ἀποφάσισαν νά ξεριζώσουν ὁριστικά τόν Ἑλληνισμό ἀπό τήν Μ. Ἀσία καί  νά  διώξουν μιά γιά πάντα καί τούς τελευταίους Ἕλληνες πού εἶχαν ἀπομείνει.  Ἔτσι  ἔδωσαν διαταγή νά  γίνει «γενική καί ὑποχρεωτική ἀνταλλαγή πληθυσμῶν» τῶν Τούρκων πού παρέμεναν ἀκόμη στήν  Ἑλλάδα καί τῶν Ἑλλήνων πού κατοικοῦσαν στή Μ.  Ἀσία.
Ἡ πρωτάκουστη ἀπόφαση ἁπλώθηκε ἀπό τίς παραλιακές πόλεις τῆς Ἰωνίας καί τοῦ Πόντου καί ἔφθασε στό ἐσωτερικό τῆς Μ. Ἀσίας, στήν Καππαδοκία. Ἐκεῖ, μέ κέντρο τήν ἐπισκοπή τῆς Καισαρείας, ζοῦσαν ἀπομονωμένοι, σχεδόν ξεχασμένοι, κάποιοι Ἕλληνες, ἀκρίτες τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας.
Φόρτωσαν στά κάρα τους τά  λιγοστά τους ὑπάρχοντα, πῆραν στήν ἀγκαλιά τους  τά εἰκονίσματα  καί τά λείψανα τῶν ἁγίων τους κι ἄρχισαν νά κατηφορίζουν πρός τά   παράλια τῆς Ἰωνίας.
Ξεκίνησαν κι οἱ Ἕλληνες ἀπό τά Φάρασα, κεφαλοχώρι ἀνάμεσα σέ ἄλλα ἕξι χωριά τῆς ἐπαρχίας Φαράσων τῆς Καππαδοκίας, ἔχοντας μαζί τους καί τόν δικό τους ἅγιο. Μέ τή διαφορά ὅτι ὁ δικός τους ἅγιος ἦταν ὄρθιος καί περπατοῦσε ἀνάμεσά τους. Ἦταν ὁ παπάς τοῦ χωριοῦ τους, ὁ Ἀρσένιος, ὁ Χατζεφεντής, ὅπως τόν ἀποκαλοῦσαν σεβαστικά. (Ἀφέντης: ὁ ἱερέας, Χατζῆς: ὅποιος εἶχε προσκυνήσει τούς Ἁγίους Τόπους).
Γέροντας 83 ἐτῶν, συνόδευε στόν μακρύ δρόμο τῆς προσφυγιᾶς τούς συμπατριῶτες του, πού τούς εἶχε ὑπηρετήσει ὡς Ἱερέας καί δάσκαλος πάνω ἀπό πενήντα   χρόνια.
Ἄς δοῦμε ὅμως σύντομα τή ζωή τοῦ ἁγίου αὐτοῦ ἱερέα Ἀρσενίου  μέχρι  αὐτή  τή φοβερή στιγμή  πού ἀναγκάστηκε μαζί μέ τό ποίμνιό του νά ἐγκαταλείψουν τό χωριό   τους.
Γεννημένος στά Φάρασα ὁ Θεόδωρος - ὅπως ἦταν τό βαπτιστικό του ὄνομα - μετά τίς σπουδές του στή Σμύρνη καί στήν Καισάρεια ἔγινε μοναχός μέ τό ὄνομα   Ἀρσένιος.
Στά χρόνια ἐκεῖνα τά δύσκολα, οἱ Ἕλληνες τῆς Καππαδοκίας πάλευαν νά κρατήσουν τήν πίστη τους μέσα στή βία τῶν Τούρκων, ἀλλά καί τή σκληρή προπαγάνδα τῶν Προτεσταντῶν, πού ἐπεδίωκαν μέ αἱρετικούς δασκάλους νά παρασύρουν τούς Ὀρθοδόξους. Γι’ αὐτό ὁ ἐπίσκοπος τῆς Καισαρείας διόρισε δάσκαλο στά Φάρασα τόν νεαρό τότε διάκονο Ἀρσένιο. Κι ἐκεῖνος ἀκολουθώντας τήν παράδοση τῶν παλιῶν δασκάλων τοῦ Κρυφοῦ Σχολειοῦ, ἀνέλαβε νά κρατήσει  ἀναμμένο  τό  κεράκι  τῆς Ὀρθοδοξίας στίς ψυχές τῶν μικρῶν μαθητῶν  του.
 

Ἡ διδαχή του ὅμως ἀπευθυνόταν καί  στούς  ἡλικιωμένους.  Τά  χειμωνιάτικα βράδια  μαζεύονταν στό σπίτι του οἱ χωρικοί, γιά ν’ ἀκούσουν τίς ἱστορίες τοῦ Χατζεφεντῆ. Κι οἱ ἱστορίες του ἦταν πότε κά- ποια παραβολή τοῦ Εὐαγγελίου, πότε ὁ βίος τοῦ ἁγίου τῆς ἡμέρας ἤ περιστατικά ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη. Γιά ἀμοιβή ζητοῦσε νά διηγοῦνται αὐτές τίς ἱστορίες στά παιδιά καί στά ἐγγόνια τους ἀντί γιά παραμύθια.
Σάν ἱερέας καί πνευματικός ὁ Ἀρσένιος ἔγινε ὁ στοργικός πατέρας πού ἀγρυπνοῦσε γιά τίς ψυχές τῶν Φαρασιωτῶν, ἀλλά καί ὅλων τῶν Χριστιανῶν τῆς περιοχῆς. Περιόδευε συχνά σέ ὅλη τήν ἐπαρχία   τῆς Καισάρειας, πεζοπορώντας πάντα, καί δέν ἐδίσταζε νά διανύσει πολλά χιλιόμετρα  γιά  νά  ἐπισκεφθεῖ ἔστω καί μιά χριστιανική οἰκογένεια πού ζοῦσε ἀπομονωμένη σέ κάποιο    τουρκοχώρι.
Δίδασκε, ἐξομολογοῦσε, κυρίως ὅμως προσευχόταν καί νήστευε. Ἡ ἀσκητική του ζωή καί ἡ καθα-  ρή, ἡ φιλόθεη καί φιλάνθρωπη ψυχή του, ἔλαβε ἀπό τό Θεό τήν ἰδιαίτερη χάρη νά κάνει θαύματα. Ἕλληνες ἀλλά καί Τοῦρκοι τόν σέβονταν, τόν τιμοῦσαν καί κατέφευγαν στό κελλί του σέ κάθε τους δυσκολία. Ὁ Ἀρσένιος κρατοῦσε μέ αὐστηρότητα ἀκέραιη τήν ὀρθόδοξη πίστη, τήν ἀγάπη ὅμως τή μοίραζε σ' ὅλους τούς πονεμένους, χωρίς  διακρίσεις.
«Στήν πατρίδα μας τί θά πεῖ γιατρός δέν ξέραμε, διηγοῦνταν οἱ Φαρασιῶτες. Στόν Χατζεφεντή τρέ- χαμε». Κι ἐκεῖνος, ἀντί γιά ἄλλη ἰατρική συνταγή, τούς διάβαζε κάποια εὐχή ἀπό τό εὐχολόγιο καί γί- νονταν καλά.
Τό καλοκαίρι τοῦ 1924 ἡ ἐπίγεια ζωή τοῦ ἁγίου Γέροντα πλησίαζε στό τέλος της. Ὁ Θεός ὅμως τοῦ ἀνέθεσε μιά τελευταία ἀποστολή. Νά βοηθήσει τούς συμπατριῶτες του στή δύσκολη ὥρα πού θά ἐγκατέλειπαν τά πατρικά τους  χώματα.
Πολύ πρίν φτάσει ἡ εἴδηση γιά τήν ἀνταλλαγή, ὁ Χατζεφεντῆς προετοίμασε τούς Φαρασιῶτες. Συμβούλευε νά μήν ἀνοίγονται σέ δουλειές, ἀλλά νά κάνουν οἰκονομίες, ὥστε νά ἔχουν χρήματα γιά τό μεγάλο ταξίδι τῆς  προσφυγιᾶς.
Μόλις ἦρθε ἡ ἐντολή γιά ἀναχώρηση καί ἐνῶ ὅλοι ἑτοιμάζονταν βιαστικά,  ἔκανε  καί  κεῖνος  τίς δικές του ἑτοιμασίες. Βάφτισε πρῶτα ὅλα τά ἀβάπτιστα βρέφη κι ὕστερα ἔσκαψε μέσα στήν ἐκκλησιά  καί στό κοιμητήριο τοῦ χωριοῦ κι ἔκρυψε μέ προσοχή τά ἱερά σκεύη πού δέν ἦταν εὔκολο νά μεταφερθοῦν. Καί σάν καλός πατέρας προσπαθοῦσε νά  γλυκάνει  τίς  ψυχές  τῶν συμπατριωτῶν του  πού ’χαν πικραθεῖ ἀπό τό φοβερό αὐτό ξεριζωμό, λέγοντάς τους ὅτι θά ζήσουν πιά ἐλεύθεροι στήν Ἑλλάδα.
Τό ταξίδι τῶν προσφύγων ἄρχισε τόν Αὔγουστο τοῦ 1924. Ὁ Ἀρσένιος πολλές μέρες βάδιζε πεζός, πιστός στήν ἀρχή του νά μήν ἀνεβαίνει σέ ζῶα, ἀλλά νά πεζοπορεῖ ὅπως καί ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς  Χριστός. Στό τέλος τόν ἔβαλαν μέ τό ζόρι σ’ἕνα κάρο, ἀπ’ τό φόβο μήν ἀρρωστήσει καί χάσουν τήν εὐλογημένη παρουσία του.
Ἐκεῖνος ὅμως τό εἶχε δηλώσει καθαρά: «Στήν Ἑλλάδα θά ζήσω μόνο σαράντα ἡμέρες καί  θά  πεθάνω σ’ ἕνα νησί».
Ἔτσι κι ἔγινε. Οἱ Φαρασιῶτες μέ τόν ἅγιό τους ἱερή συντροφιά, τακτοποιήθηκαν προσωρινά στό κάστρο τῆς Κέρκυρας. Ὁ Ἀρσένιος σέ λίγες μέρες ἀρρώστησε καί, παρά  τή φροντίδα  καί  τήν  ἀγάπη τους, ἔφυγε γιά τήν ἀληθινή ζωή τοῦ οὐρανοῦ στίς 10 Νοεμβρίου 1924. Στό χέρι του βρῆκαν νά κρατᾶ    τό  δικό  του  θησαυρό  ἀπ’  τήν  πατρίδα.  Ἕνα  τεμάχιο  ἀπ’  τό  ἱερό  λείψανο  τοῦ  ἁγίου  Ἰωάννου    τοῦ
 

Χρυσοστόμου, πού εἶχε πάρει ἀπό τήν ἁγία Τράπεζα τοῦ ναοῦ τῶν   Φαράσων.
50 ὁλόκληρα χρόνια ἀγωνιζόταν νά προστατεύσει τό μικρό του ποίμνιο ἀπό τούς ἐχθρούς πού τό πολιορκοῦσαν. Κι ὅταν τό ὁδήγησε ἀσφαλές στήν Ἑλλάδα, πῆγε κι ἐκεῖνος νά ἀναπαυθεῖ κοντά  στόν  καλό ποιμένα, τόν Ἰησοῦ  Χριστό.
Οἱ πρόσφυγες δέν τόν λησμόνησαν. Οἱ μαρτυρίες τους γιά τήν ἁγία ζωή του ἀλλά καί τά συνεχιζόμενα θαύματά του ὁδήγησαν τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, τό Φεβρουάριο τοῦ 1986, νά συναριθμήσει τόν Ἀρσένιο τόν Καππαδόκη «μετά τῶν ἁγίων» τῆς Ἐκκλησίας   μας.

Β´ Επεξεργασία

• Γιά νά θυμηθοῦμε λίγο. Γιά ποιόν μᾶς μιλᾶ ἡ ἱστορία πού   ἀκούσαμε;

– (...)

Μᾶς μιλᾶ γιά τόν ἅγιο Ἀρσένιο, ὁ ὁποῖος ἦταν ἱερέας στά Φάρασα τῆς Καππαδοκίας. Μᾶς μιλᾶ γιά  τή μεγάλη ἀγάπη πού ἔτρεφε πρός τούς χριστιανούς τῶν Φαράσων καί τή προσφορά του πρός αὐτούς.

• Πότε γεννήθηκε ὁ ἅγιος καί ποιό ἦταν τό ὀνομά του πρίν γίνει   μοναχός;

– (...)

Γεννήθηκε τό 1840 στά Φάρασα, ἕνα χωριό τῆς Καππαδοκίας. Πρίν λάβει τό μοναχικό ὄνομα Ἀρσένιος,  λεγόταν Θεόδωρος.

• Ἀλλά γιά νά δοῦμε τί πρόσφερε ὁ καλός αὐτός ἱερέας στό χωριό του, τά   Φάρασα;

Μάθαινε γράμματα τά παιδιά τους. Τούς δίδασκε  τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη, ὥστε  νά  μήν παρασύρονται ἀπό τούς αἱρετικούς. Τούς παρουσίαζε ἱστορίες ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί ἀπό τούς βίους τῶν ἁγίων, προκειμένου νά παρακινοῦνται στή χριστιανική ζωή. Ἐπισκεπτόταν καί τίς πιό ἀπομακρυσμένες χριστιανικές οἰκογένειες πεζοπορώντας πολλά χιλιόμετρα, καί μάλιστα ξυπόλυτος. Προσευχόταν γιά χάρη τους. Μέ τό προφητικό χάρισμα πού τοῦ εἶχε δώσει ὁ Θεός τούς προετοίμαζε γιά τήν ἐπιστροφή τους στήν Ἑλλάδα, βαπτίζοντας τά μικρά παιδιά, γιά νά μήν πεθάνουν ἀπό τίς κακουχίες ἀβάπτιστα. Εἶχε ἀπό τόν Θεό καί τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας, μέ τό ὁποῖο γιάτρευε καί θεράπευε τίς ἀσθένειες τῶν συγχωριανῶν  του.

• Ὁ Ἅγιος, λοιπόν, ἔκανε καί θαύματα. Σήμερα οἱ  δικοί  μας ἱερεῖς, παιδιά,  κάνουν θαύματα  γιά χάρη μας;

Ἀσφαλῶς καί κάνουν θαύματα. Ὅλοι οἱ ἱερεῖς μέ τή χάρη καί τή δύναμη  τοῦ  Θεοῦ  κάνουν  θαύματα στόν καθένα μας. Μέ τήν προσευχή τους μετατρέπει ὁ Θεός τό ψωμί καί τό κρασί σέ Σῶμα  καί Αἷμα Χριστοῦ καί μποροῦμε καί κοινωνοῦμε μέ τόν Θεό. Μέ τήν προσευχή τους στήν ἱερά ἐξομολόγηση συγχωροῦνται  οἱ  ἁμαρτίες  μας καί  συμφιλιωνόμαστε πάλι  μέ τόν Θεό.  Ὁ ἱερεύς   εἶναι ἐκεῖνος πού τήν ἡμέρα τῆς Βαπτίσεώς μας καί τοῦ ἁγίου Χρίσματος, ἐπιτέλεσε ἕνα μεγάλο θαῦμα. Οἱ προσευχές του πρός τόν Θεό μᾶς ἀπελευθέρωσαν ἀπό τά δεσμά καί τήν ἐξουσία τοῦ διαβόλου καί  γίναμε παιδιά τοῦ Χριστοῦ,  κ.ἄ.π.

• Ἐμεῖς, παιδιά, τί ὀφείλουμε πρός τούς ἱερεῖς μας γιά ὅλα αὐτά πού μᾶς   προσφέρουν;
• Πρῶτα ἀπ’ ὅλα ὀφείλουμε καί πρέπει νά ἐκδηλώνουμε τόν σεβασμό μας πρός αὐτούς. Π.χ. Ὅταν βρισκόμαστε σέ κάποιο χῶρο καί ἔρχεται ἕνας κληρικός, σηκωνόμαστε ὄρθιοι. Ὅταν μπαίνει στό λεωφορεῖο, τοῦ παραχωροῦμε τή θέση μας. Ὅταν τόν συναντοῦμε στό δρόμο, τοῦ φιλοῦμε τό  χέρι. Ἀκοῦμε τά ὅσα μᾶς λέει μέ προσοχή καί δέν  ἀντιμιλοῦμε.
• Ὀφείλουμε ἀκόμα καί νά προσευχόμαστε γι’ αὐτούς. Καί αὐτούς τούς πολεμάει ὁ διάβολος καί πρέπει θερμά νά παρακαλοῦμε τόν ἅγιο Θεό νά τοῦς φωτίζει, νά τούς ἐνισχύει, νά τούς δίνει δυνάμεις, νά τούς γεμίζει μέ τή χάρη του καί νά τούς ἁγιάζει. Νά παρακαλοῦμε ἀκόμη τόν Θεό νά χαρίζει στήν κοινωνία μας καλούς καί ἅγιους ἱερεῖς, σάν τόν ἅγιο   Ἀρσένιο.
• Τέλος ὀφείλουμε νά τούς ὑπερασπιζόμαστε ὅταν κάποιοι ἄλλοι τούς ὑβρίζουν, τούς  εἰρωνεύονται καί τούς  κατηγοροῦν.
• Ποιό σύνθημα, λοιπόν, μᾶς δίνει μέ τή ζωή του ὁ ἅγιος   Ἀρσένιος;

Σέβομαι καί τιμῶ τόν ἱερέα τοῦ Θεοῦ.

Παιχνίδι: Μπάσκετ με καραμέλες

Χωρίζουμε τα παιδιά σε δύο ομάδες. Τοποθετούμε ένα ποτήρι στο γραφείο το οποίο θα είναι η μπασκέτα μας. Ορίζουμε μια απόσταση από την οποία θα ρίχνουν τα παιδιά και ξεκινάμε. Σε κάθε παιδί που είναι η σειρά του να παίξει του δίνουμε τρεις καραμέλες να ρίξει. Για κάθε καραμέλα που βάζει η ομάδα του παίρνει 10 βαθμούς ενώ αυτός που έβαλε "καλάθι" κρατάει την καραμέλα. Αφού παίξουν όλα τα παιδιά βγάζουμε τη νικήτρια ομάδα. Βολεύει, το ποτήρι που θα χρησιμοποιήσουμε να είναι μεγάλο για να μπαίνουν εύκολα τα   καλάθια.
Αν έχουμε λίγα παιδιά, δεν χωρίζουμε 2 ομάδες αλλά κάθε παιδί παίζει μόνο του και το παιχνίδι επαναλαμβάνεται για κάποιους γύρους. Στο τέλος μετράμε ποιος έχει αθροιστικά τη μεγαλύτερη βαθμολογία.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Είναι γνωστό ότι εκτός από τον ορατό κόσμο που μας περιβάλλει, υπάρχει και ο αόρατος κόσμος που είναι επίσης πραγματικός κι ας μην τον αντιλαμβανόμαστε με τις εξωτερικές μας αισθήσεις. Στο Σύμβολο της Πίστεως ομολογούμε: «Πιστεύω εις ένα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων». Συνεπώς ο Παντοδύναμος Θεός είναι δημιουργός και του ορατού και του αοράτου κόσμου.
Γι’ αυτόν τον αόρατο κόσμο θα μιλήσουμε σήμερα, καθώς μάλιστα στις 8 Νοεμβρίου είναι η εορτή των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ καί όλων των αγίων Αγγέλων.

ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ

1. Τι είναι οι Άγγελοι;
Μόνο ο Θεός γνωρίζει τι είναι στη βαθύτερη ουσία τους. Σε εμάς έχει αποκαλυφθεί μόνο ένα μέρος της αλήθειας και αυτό αφορά περισσότερο το έργο τους.
Δημιουργήθηκαν από το Θεό Πατέρα, τον ποιητή του ουρανού και της γης, ορατών τε πάντων και αοράτων, όπως αναφέρεται και στο Πιστεύω. Πρόκειται για μία δημιουργία που έλαβε χώρα πριν γίνουν τα αστέρια και το σύμπαν.
Είναι προσωπικές υπάρξεις παρόλο που δεν είναι άνθρωποι. Σε σύγκριση με εμάς είναι ασώματοι. Σε σύγκριση με το Θεό, που είναι άυλος και ασώματος, έχουν σώματα πνευματικά, λεπτά και αιθέρια. Από αυτή την άποψη υστερούν έναντι του ανθρώπου, γιατί δεν έχουν οργανική σχέση με την υλική δημιουργία και δεν μπορούν να συνδέσουν τον υλικό κτιστό κόσμο με τον Άκτιστο Θεό. Ενώ δηλαδή ο άνθρωπος δημιουργήθηκε λίγο κατώτερος από τους Αγγέλους (Εβρ. 2,6), μπορεί όμως και συγκεφαλαιώνει στο πρόσωπό του τον υλικό και τον πνευματικό κόσμο. Κάτι τέτοιο δεν το μπορούν οι Άγγελοι, παρότι δεν είναι αποκομμένοι και άσχετοι από την υπόλοιπη δημιουργία. Για αυτό και ο Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο ως Άγγελος αλλά ως Θεάνθρωπος, συνδέοντας στο πρόσωπό Του Θεότητα και ανθρωπότητα. Μετά από τη θεία Ενσάρκωση, η ανθρώπινη φύση απέκτησε μοναδική δόξα και τιμή, ασύγκριτα μεγαλύτερη από αυτήν των Αγγέλων.
Οι Άγγελοι δεν είναι εκ φύσεως αθάνατοι, γίνονται όμως αθάνατοι «ου φύσει αλλά χάριτι»
(Μ. Βασίλειος), αποκτούν δηλαδή την προσωπική τους αθανασία μέσα από τη σχέση τους με το Θεό. Βλέπουν το πρόσωπο του Θεού όσο είναι δυνατόν και υμνούν και δοξάζουν το θείο μεγαλείο ( Ιωάννης Χρυσόστομος). Κατά τον Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη ο αγγελικός κόσμος χωρίζεται σε 9 τάγματα: ΣΕΡΑΦΕΙΜ, ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ, ΘΡΟΝΟΙ, ΚΥΡΙΟΤΗΤΕΣ, ΔΥΝΑΜΕΙΣ, ΕΞΟΥΣΙΕΣ, ΑΡΧΕΣ, ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΙ,ΑΓΓΕΛΟΙ.
Στις αγιογραφίες εικονίζονται με μορφή ανθρώπου. Γύρω από το κεφάλι υπάρχει το φωτοστέφανο, σύμβολο της χάρης του Θεού. Στους ώμους τους έχουν δύο μεγάλες πτέρυγες, σύμβολο της πνευματικής φύσης των αγγέλων. Στο δεξί τους χέρι κρατούν ράβδο, σύμβολο του έργου τους, που είναι μεταξύ άλλων να μεταφέρουν το θέλημα του Θεού στους ανθρώπους.

2. Ποιο είναι λοιπόν το έργο των Αγγέλων;
Έργο τους είναι η δοξολογία του Θεού και η επιτέλεση των εντολών Του. Οι Άγγελοι μεταφέρουν το θέλημα του Θεού στους ανθρώπους, τους προφυλάσσουν από κινδύνους και αναφέρουν τις προσευχές των ανθρώπων στο Θεό. Κάθε χριστιανός έχει το φύλακα Άγγελό του.
Όταν στη ζωή μας τηρούμε τις εντολές του Θεού, ο άγγελός μας χαίρεται για μας. Όταν όμως αμαρτάνουμε, ο άγγελός μας στεναχωριέται και απομακρύνεται από κοντά μας. Οι προστάτες Άγγελοί μας, μας βοηθάνε στον αγώνα τον πνευματικό κατά της αμαρτίας. Οι Άγγελοι λοιπόν είναι «λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν» (Εβρ. 1, 14)
Επαγρυπνούν πάνω στους ανθρώπους, μετέχουν στη χαρά του Θεού όταν μετανοεί ένας αμαρτωλός, δε γνωρίζουν την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας, θα είναι όμως οι εκτελεστές της και θα συνοδεύσουν το Χριστό την ημέρα της ενδόξου παρουσίας Του.
Στις ευχές της κατηχήσεως, λίγο πριν από το Άγιο Βάπτισμα, ο ιερέας παρακαλεί το Θεό να στείλει στη ζωή αυτού Άγγελο φωτεινό. Από τη στιγμή της βαπτίσεώς μας ο φύλακας Άγγελός μας είναι ο πιο πιστός μας φίλος, ο πιο στοργικός αδελφός μας. Παραστέκει πάντα δίπλα μας, εκτός κι αν εμείς τον απομακρύνουμε με κάποια ανεξομολόγητη αμαρτία μας. Μας παρηγορεί στις θλίψεις, απαλύνει τους πόνους μας, συμπάσχει μαζί μας, χαίρεται με την πνευματική μας πρόοδο.
Είναι τόσο δυνατός, ώστε και μόνος του μπορεί να τα βάλει με ολόκληρο στράτευμα.

3. Σε ποια σημεία της Αγίας Γραφής φαίνεται η συνύπαρξη Αγγέλων και ανθρώπων;

• Με διαταγή Αγγέλων (Πραξ. ζ΄ 53) έλαβε ο προφήτης Μωυσής το νόμο του Θεού στο όρος Σινά, για να τον καταστήσει κανόνα της ζωής και παιδαγωγό για τον υπό την καθοδήγησή του ισραηλιτικό λαό.
• Άγγελος Κυρίου εμφανίστηκε και στο Ζαχαρία, για να του αναγγείλει ότι με θαυματουργικό τρόπο θα αποκτήσει υιό, που θα ετοιμάσει το λαό για την υποδοχή του Λυτρωτή.
• Ο αρχάγγελος Γαβριήλ απεστάλη από το Θεό στη Ναζαρέτ, για να φέρει το μήνυμα της θείας ενανθρωπήσεως.
• Άγγελος Κυρίου εμφανίστηκε στο δίκαιο Ιωσήφ, για να κατασιγάσει την τρικυμία των αμφίβολων λογισμών που τάραξαν την ψυχή του, εξαιτίας της υπερφυσικής συλλήψεως της Παναγίας μας.
• Κατά τη γέννηση του Σωτήρος Χριστού θεία μελωδία ακούστηκε από τους αγγέλους προς το Θεό «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία».
• Όταν στο τέλος της επίγειας δράσης του Κυρίου είχε αρχίσει η αγωνία του πάθους Του,
• άγγελος από τον ουρανό Τον ενίσχυε (Λουκ. κβ΄ 43).
• Τέλος οι άγγελοι πρώτοι έδωσαν τα ευαγγέλια της χαράς το πρωί της Αναστάσεως.

Και στην πιο πρόσφατη όμως ιστορία της εκκλησίας μας άγιοι άνθρωποι είχαν την εμπειρία της παρουσίας αγγέλων στη ζωή τους. Ο Άγιος Σπυρίδωνας συλλειτουργούσε με αγγέλους. Το ίδιο γινόταν και με τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο καθώς και με νεώτερους αγιασμένους κληρικούς.

4. Ποιοι είναι οι πιο γνωστοί σε εμάς Άγγελοι και για ποιο λόγο;
Σε εμάς πιο γνωστοί είναι οι Αρχάγγελοι Γαβριήλ και Μιχαήλ. Τον Γαβριήλ τον γνωρίζουμε διότι τον βλέπουμε να μεταφέρει τις χαρμόσυνες αγγελίες του Θεού προς τους ανθρώπους.
Ο Μιχαήλ όταν κάποιοι άγγελοι από αλαζονεία θέλησαν να γίνουν όμοιοι με το Θεό και άρχισαν να πέφτουν και να γίνονται εμπνευστές του κακού, βλέποντας τον αποστάτη που είχε πέσει, φώναξε «πρόσχωμεν», ας προσέξουμε εμείς τα από το Θεό δημιουργημένα πλάσματά Του τι έπαθαν, αυτοί που μέχρι τώρα ήταν μαζί μας και έλαμπαν από Θεϊκό φως και τώρα έχασαν αυτή τη θεϊκή δόξα και γέμισαν από το σκοτάδι της αμαρτίας. Έτσι η παράδοση λέει ότι σταμάτησε η πτώση των αγγέλων.
Μία ευχή της Θείας Λειτουργίας αναφέρει: «Ευχαριστούμεν σοι και υπέρ της Λειτουργίας ταύτης, ην εκ των χειρών ημών δέξασθαι κατηξίωσας, καίτοι σοι παρεστήκασι χιλιάδες αρχαγγέλων και μυριάδες αγγέλων, τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, εξαπτέρυγα, πολυόμματα, μετάρσια, πτερωτά». Άρα λοιπόν κάθε φορά που τελείται θεία Λειτουργία δεν είμαστε μόνοι. Είναι μαζί μας ο Κύριος, η Παναγία, οι Άγιοι και οι Άγγελοι. Ψάλουμε μαζί τους τον Τρισάγιο Ύμνο. Οι πιστοί συμψάλλουμε και συνυπηρετούμε το Θεό μαζί με τους Αγγέλους. Η λειτουργία που τελείται στη γη ενώνεται με την ακατάπαυστη λειτουργία που τελείται στους ουρανούς. Το τμήμα μάλιστα της Θείας λειτουργίας μετά την επαγγελία του Συμβόλου της Πίστεως ονομάζεται Αναφορά, διότι η θυσία αναφέρεται στο Θεό, στο επουράνιο θυσιαστήριο και σε αυτά που την ίδια ώρα γίνονται στον ουρανό.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Αν είχαμε πιο δυνατή την πίστη μας στο Θεό, θα αισθανόμασταν πολύ πιο έντονα την παρουσία των πνευματικών δυνάμεων, δε θα νιώθαμε μόνοι και αδύναμοι, δε θα πάσχαμε από κατάθλιψη και φοβίες, ούτε θα ψάχναμε εναλλακτικούς τρόπους αποβολής του άγχους και ενίσχυσης της αυτοπεποίθησής μας. Ο Θεός μας έχει δώσει υλικά και πνευματικά μέσα, που θα μας βοηθήσουν στην παρούσα ζωή μας αλλά και στην απόκτηση της αιωνιότητας. Είναι στο χέρι μας να τα εκμεταλλευτούμε.
Οι άγιοι Άγγελοι είναι κοντά μας. Ας μην τους λυπούμε με τις αμαρτίες μας κι ας αγωνιζόμαστε να τους μιμούμαστε στην αγία ζωη τους. Καθένας μας ας αγωνίζεται να έχει αγγελική ψυχή, μακριά από το κακό. Και τέλος ας παρακαλούμε τον Αγγελό μας να μένει πάντα κοντα μας, σύντροφός μας και βοηθός μας, μέχρι την τελευταία στιγμή που θα πάρει την ψυχή μας, για να την παραδώσει στα χέρια του Πλάστου μας και να κληρονομήσουμε την Βασιλεία των Ουρανών, τον Παράδεισο.
«Άγιε Άγγελε, ... μη εγκαταλίπης με τον αμαρτωλόν...».

 ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Δεν υπάρχει Ορθόδοξος πιστός που να μη γνωρίζει τον μεγάλο άγιο του 20ου αιώνα, τον άγιο Νεκτάριο επίσκοπο Πενταπόλεως, τον θαυματουργό (1846-1920). Πρόκειται για έναν από τους πιο αγαπητούς και δημοφιλείς αγίους. Αξίζει λοιπόν κι εμείς σήμερα να αφιερώσουμε την ώρα αυτή στον σύγχρονο αυτό άγιο, που τον αισθανόμαστε τόσο κοντά μας...
Η ζωή και το έργο, η διδασκαλία και τα θαύματα του αγίου Νεκταρίου εντυπωσιάζουν, συγκινούν και εμπνέουν. Δεν είναι όμως λιγότερο θαυμαστή και η μαθητική ζωή του. Σ’ αυτό το κομμάτι της ζωής του θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας. Στα παιδικά και τα νεανικά του χρόνια. Διότι από τότε όλα έδειχναν ότι το παιδί αυτό επρόκειτο να αναλάβει μια υψηλή και μεγάλη αποστολή...

ΔΙΗΓΗΣΗ
Επτά παιδιά είχε χαρίσει ο Πανάγαθος Θεός στον κυρ Δήμο και την κυρα-Βασιλική, που ζούσαν με την οικογένειά τους στον αγιασμένο τόπο της Σηλυβρίας της Θράκης. Ανάμεσά τους ομως ξεχώριζε ο Αναστάσης. Ο Αναστάσης (αυτό ήταν το βαπτιστικό όνομα του αγίου Νεκταρίου)
από μικρός αγαπούσε πολύ τη μελέτη του λόγου του Θεού. Ήταν μόλις 5 χρονών και η μητέρα του η και η γιαγιά του του διάβαζαν τους ψαλμούς του Δαβίδ. Εκείνος προτιμούσε να σταματά στον 50ο ψαλμό και να επαναλαμβάνει μόνος του ένα στίχο που του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση:
«Διδάξω ανόμους τας οδούς σου και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι»... Το ‘λεγε, το ξανάλεγε και μυστικά προσευχόταν: Θεέ μου, πόσο θα ‘θελα να διδάξω το σωστό δρόμο στους ανθρώπους που έχουν απομακρυνθεί από το νόμο Σου, να επιστρέψουν οι ασεβείς μετανοημένοι κοντά Σου...!
Άραγε ήταν προσευχή που φανέρωνε τον άγιο πόθο του να διδάξει την Αλήθεια η λόγος προφητικός για την πρόοδο και την εξέλιξή του; Ίσως και τα δυό.
Από μικρό παιδί πήγαινε στην εκκλησία κι όταν επέστρεφε στο σπίτι άρχιζε να διηγείται όλα τα θεία λόγια που θησαύριζε μέσα στην καρδιά του. Μάλιστα συνήθιζε να φτιάχνει και το δικό του «παιδικό άμβωνα»: ανέβαινε σ’ ένα σκαμνί και από εκεί μιλούσε στους δικούς του σαν κανονικός ιεροκήρυκας!
Σε ηλικία 7 ετών ο μικρός Αναστάσης άρχισε μια ακόμη ενασχόληση που πολύ τον ευχαριστούσε. Αγόραζε χαρτιά και τα συνέρραπτε μεταξύ τους «για να γράφει τα λόγια του Θεού» όπως έλεγε. Σιγά-σιγά έφτιαξε ένα χοντρό τετράδιο με ρητά από την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας. Ήταν τα πρώτα δείγματα από το συγγραφικό του ταλέντο, το οποίο επρόκειτο αργότερα να αξιοποιήσει για την ωφέλεια πολλών ψυχών. Ο ίδιος σημειώνει: «Πρόσηβος ήδη το του διδασκάλου της κοινωνίας εζήλωσα έργον, και προς αυτό μετά προθυμίας επεδόθην»∙ ήδη από έφηβος αγάπησα το έργο του διδασκάλου της κοινωνίας και με πολλή προθυμία αφιέρωσα τις δυνάμεις μου σ’ αυτό)2.
Ο Αναστάσης σύντομα τελείωσε το δημοτικό και το σχολαρχείο (δηλαδή τη στοιχειώδη εκπαίδευση). Επειδή όμως αγαπούσε πολύ τα γράμματα, ήθελε να συνεχίσει τις σπουδές του. Έτσι το 1860 σε ηλικία 14 ετών, με την ευχή των γονιών του αποφασίζει να φύγει για την Κωνσταντινούπολη. Χρήματα δεν έχει. Θα εργάζεται, και με τα χρήματα που θα βγάζει, θα σπουδάζει. Πράγματι, στην Πόλη ο νεαρός έφηβος εργαζόταν σκληρά σε μια ανθυγιεινή αποθήκη καπνών μ’ ένα εξαντλητικό ωράριο από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Οι εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες εργασίας δεν μείωσαν ούτε στο ελάχιστο τον πόθο για μελέτη και τον ιεραποστολικό ζήλο του νεαρού μαθητή. Ποτέ δεν έπαυσε να προσεύχεται και να μελετά. Μάλιστα είχε μαζί του το χοντρό τετράδιό του με τη συλλογή αγιογραφικών και πατερικών λόγων και σ’ αυτό προσέθετε ο,τι διάβαζε και του έκανε εντύπωση. Τότε ήταν που σκέφθηκε και κάτι το εντελώς πρωτότυπο: Αντέγραφε τα θεία αυτά λόγια στο περιτύλιγμα των προϊόντων που πουλούσε, έτσι ώστε όσοι αγόραζαν απ’ αυτά να τα διαβάζουν και να ωφελούνται πνευματικά.
Χαρακτηριστικό του πόθου του Αγίου να γίνει εργάτης του Ευαγγελίου είναι και το εξής θαύμα που αναφέρουν οι βιογράφοι του: Σε μία θαλάσσια περιπέτεια κατά την οποία κινδύνευσε η ζωή του, ο νεαρός Αναστάσιος προσευχήθηκε θερμά στον Θεό με αυτά τα λόγια: «Θεέ μου, σώσε με, και να σπουδάσω, να γίνω Θεολόγος, όπως (=για να) αποστομώσω αυτούς τους υβρίζοντας το θείον σου όνομα». Και πράγματι σώθηκε με θαυματουργικό τρόπο και ο άγιος Θεός τον βοήθησε να πραγματοποιήσει τη θεάρεστη επιθυμία του. Τον αξίωσε πρώτα να υπηρετήσει σε σχολείο ως δάσκαλος κι έπειτα να αναδειχθεί πατέρας και διδάσκαλος της Εκκλησίας, διδάσκοντας με την αγία ζωή και το θεοφώτιστο λόγο του πολλές γενιές ανθρώπων.
Ως δάσκαλος υπηρέτησε σε σχολείο στο χωριό Λιθί της Χίου. Εκεί έμεινε 10 χρόνια. Όταν όμως έφθασε σε ηλικία 30 χρονών, διάλεξε οριστικά τον δρόμο της αφιερώσεως στο έργο της Εκκλησίας. Έγινε μοναχός και στη συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος. Από τότε έλαβε το όνομα Νεκτάριος. Σπούδασε θεολογία στην Αθήνα και αργότερα χειροτονήθηκε επίσκοπος Πενταπόλεως στο πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Εκεί εργάστηκε με ζήλο και αυταπάρνηση. Κήρυττε, εξομολογούσε και παράλληλα πρόσφερε σπουδαίο φιλανθρωπικό έργο. Αντιμετώπισε όμως και πολλές δοκιμασίες: εξορία, συκοφαντίες, στερήσεις. Αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ελλάδα και συνέχισε να προσφέρει τεράστιο έργο ως ιεροκήρυκας, ως διευθυντής της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής και ως ιδρυτής και πνευματικός καθοδηγός της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος στην Αίγινα. Πλούσια σε πνευματικούς καρπούς ήταν και η συγγραφική του παραγωγή. Τα συγγράμματά του αποπνέουν άρωμα πίστεως και ευσεβείας και αποτυπώνουν την πατερική και αγιοπνευματική σοφία. Σε ηλικία 74 ετών ασθένησε βαριά και έφυγε από τον κόσμο αυτό το βράδυ της 8ης Νοεμβρίου 1920, δηλαδή πριν από 90 χρόνια. Ωστόσο, ο άγιος Νεκτάριος συνεχίζει να διδάσκει πολλές γενιές ανθρώπων με την αγία ζωή και το θεοφώτιστο λόγο του. Τα αναρίθμητα θαύματα που τελεί ακόμη και στις ημέρες μας, φανερώνουν την παρρησία που έχει ενώπιον του Θεού.

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ-ΕΦΑΡΜΟΓΗ

1. Ποιός ήταν ο πόθος που είχε ο άγιος Νεκτάριος από μικρό παιδί; (...)
Να σπουδάσει, να γίνει θεολόγος για να διδάσκει τις αλήθειες του Ευαγγελίου.

2. Πως εκδηλώθηκε αυτός ο πόθος του; (...)
(«Διδάξω ανόμους τας οδούς σου...», παιδικός άμβωνας, τετράδιο με συλλογή ρητών, θαύμα διασώσεώς του στη θάλασσα).

3. Πραγματοποιήθηκε ο ευλογημένος του πόθος; (...)
Βεβαίως! Τον αξίωσε ο Θεός να υπηρετήσει πρώτα ως δάσκαλος κι έπειτα ως κληρικός.
Χειροτονήθηκε επίσκοπος και παρά τις δυσκολίες και τους διωγμούς που αντιμετώπισε επιτέλεσε πλούσιο έργο κηρυκτικό, φιλανθρωπικό, ποιμαντικό και συγγραφικό. Και αυτό που ζητούσε στην προσευχή του από μικρό παιδάκι («Διδάξω ανόμους τας οδούς σου και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι»), ο άγιος Θεός του το χάρισε πλουσιοπάροχα. Ακόμη και μετά την κοίμησή του αναρίθμητες είναι οι ψυχές που διδάσκονται από τη ζωή, τα θαύματα και τη διδασκαλία του Αγίου, συγκινούνται, μετανοούν και επιστρέφουν στο δρόμο του Θεού!

4. Για ελάτε τώρα να συγκρίνουμε τους πόθους και τα όνειρα των σύγχρονων νέων με αυτά του αγίου Νεκταρίου... Τι σχέδια κάνουν οι νέοι για το μέλλον τους; (...)
Άλλοι ονειρεύονται να γίνουν μεγάλοι ποδοσφαιριστές η πρωταθλητές σε όποιο άλλο άθλημα...
άλλοι επιθυμούν να μοιάσουν σε καλλιτέχνες, τραγουδιστές, ηθοποιούς...,
άλλοι αγαπούν τους υπολογιστές και σκέπτονται παρόμοια επαγγέλματα να ακολουθήσουν...
Άλλοι... δεν επιθυμούν τίποτε ιδιαίτερο! Μόνο μια σχολή που θα τους δώσει άμεση επαγγελματική αποκατάσταση και έναν καλό μισθό...
... Υπάρχουν όμως και νέοι που καλλιεργούν μέσα τους ανώτερους πόθους και οράματα.
Που επιθυμούν να γίνουν γιατροί για να προσφέρουν στο συνάνθρωπο, εκπαιδευτικοί για να βοηθήσουν τους νέους να βάλουν γερά θεμέλια στη ζωή τους, ιερείς για να μεταδίδουν στους ανθρώπους ο,τι πολυτιμότερο: την αγιαστική χάρη του Θεού! Τι λέτε; Η κοινωνία μας σήμερα δεν έχει ανάγκη από νέους που έχουν τέτοια οράματα;!
Δεν θέλουμε να υποτιμήσουμε κανένα επάγγελμα. Κάθε εργασία και κάθε επάγγελμα είναι απαραίτητα στην ομαλή λειτουργία της κοινωνικής ζωής. Δεν μπορούν όλοι να γίνουν γιατροί η θεολόγοι η ιερείς... Χρειάζονται και οι αστυνομικοί και οι ηλεκτρολόγοι και οι υδραυλικοί, όλοι!
Άλλωστε ο καθένας έχει τη δική του κλίση. Ωστόσο αν κάποιος ακόμη δεν έχει αισθανθεί τίποτε να τον συγκινεί η να τον ενθουσιάζει... ας προσευχηθεί πολύ ώστε ο Κύριος να του δείξει το δρόμο. Κι αν η φωνή μέσα του τον καλεί να ακολουθήσει ένα λειτούργημα ιερό, ας μη δειλιάσει. Άγιος είναι ο πόθος και ιερή η επιθυμία να βοηθήσω τους συνανθρώπους μου με την ταπεινή διακονία μου.
Σε κάθε περίπτωση, ένας πρέπει να είναι κοινός πόθος όλων: Να γίνουμε άγιοι! Το πιο σημαντικό δεν είναι ότι ο άγιος Νεκτάριος έγινε θεολόγος η δεσπότης, αλλά το ότι έγινε άγιος!
Μακάρι κι όλοι εμείς αυτό τον πόθο να έχουμε: να γίνουμε άγιοι! Και άγιοι δεν γίνονται μόνο οι μοναχοί και οι ιερείς αλλά και γονείς και παιδιά και στρατιωτικοί και γιατροί και τεχνίτες και μορφωμένοι και αγράμματοι...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Είναι ωραίο να ονειρεύεσαι και να καταστρώνεις σχέδια για το μέλλον. Να θέλεις να αξιοποιήσεις τα ταλέντα και τα χαρίσματά σου και να δημιουργήσεις στη ζωή σου.
Είναι ακόμη πιο ωραίο τα χαρίσματά σου να τα αφιερώσεις στη διακονία των αδελφών, στα ιερά έργα της Εκκλησίας. Να επιθυμείς να γίνεις ευεργετικός στο περιβάλλον σου από την θέση που θα εργαστείς μέσα στην κοινωνία, είτε μέσα από κάποιο λειτούργημα, είτε μέσα από την εθελοντική προσφορά σου, παράλληλα με όποιο επάγγελμα κι αν ακολουθήσεις.
Το πιο σπουδαίο όμως και το αληθινά ηρωικό είναι μέσα στη σύγχρονη κοινωνία να αντιστέκεσαι και να ποθείς την εσωτερική καλλιέργεια, τον αγώνα για την αγιότητα!
Ας παρακαλέσουμε τον άγιο Νεκτάριο να καλλιεργήσει μέσα στην ψυχή μας άγιους πόθους και οράματα και να μας αξιώσει όλοι να τον μιμηθούμε στο υψηλότερο ιδανικό: την αγιότητα, και γιατί όχι;-, μακάρι μέσα από τα Κατηχητικά μας να υπάρξουν και κάποιοι που θα καλέσει ο Θεός
να υπηρετήσουν την Εκκλησία ως εργάτες του Ευαγγελίου!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ποθώ τα υψηλά ιδανικά, ποθώ την αγιότητα!

1. Περιοδικό «Πρός τή Νίκη», τεύχος Νοεμβρίου 2010.
2. Αγίου Νεκταρίου, Ιερών και Φιλοσοφικών Λογίων Θησαύρισμα, τόμ. 1ος, εν Αθήναις 1895, σ. γ’.

 ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα