ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Τρίτη Κυριακή του Τριωδίου σήμερα και η  Εκκλησία μας την αφιερώνει σε γεγονός μεγαλειώδες και συγκλονιστικό. Ποιο; (...)
Την «Δευτέρα Παρουσία» του Κυρίου μας, και την «Μελλουσα Κρίση»! Γι’ αυτό και ακούσαμε στο ιερό Ευαγγέλιο την περικοπή εκείνη που ο Κύριος περιγράφει το τι θα γίνει την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας Του. Διότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός θα ξαναέλθει στη γη. Την πρώτη φορά όταν ήλθε, ήλθε ταπεινά και αθόρυβα... Γεννήθηκε μέσα στο Σπήλαιο, έζησε φτωχικά, κήρυξε, δίδαξε, κάλεσε σε μετάνοια τους ανθρώπους, ανέβηκε στον Σταυρό και υπέστη ατιμωτικό σταυρικό θάνατο. Αυτή είναι η πρώτη παρουσία, ταπεινή και αθόρυβη. Τη δεύτερη φορά όμως θα έλθει «εν δόξη». Χιλιες χιλιάδες και μύριες μυριάδες αγγέλων θα Τον συνοδεύουν. Θα έλθει και θα καθίσει επί θρόνου δόξης για να κρίνει τον κόσμο.
Ας δούμε όμως τι ακριβώς θα γίνει τότε. Νομίζω όλοι θα θέλετε να μάθετε...

Α. ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΙΝ ΑΡΧΙΣΕΙ Η ΚΡΙΣΗ
1. Θα φανεί το σημείο του Υιού του ανθρώπου, ο Τίμιος Σταυρός και θα έλθει ο Κύριος με δόξα πολλή συνοδευόμενος από μυριάδες μυριάδων αγγέλων.
2. Θα ακουστεί ήχος μεγάλης σάλπιγγος (ισχυράς φωνής) ενώ οι Άγγελοι θα τρέχουν να συνάξουν «έμπροσθεν αυτώ πάντα τα έθνη»!
3. Θα ανοίξουν τα μνήματα. Τα οστά θα αρχίσουν να συναρμολογούνται και να γίνονται άνθρωποι! Θα τούς σηκώσει όλους η ουράνια σάλπιγγα και θα σμίξουν με κείνους που ζουν. Διότι όσοι ζουν θα συναχθούν από τους Αγγέλους, και θα μεταφερθούν πάνω σε σύννεφα, «εις αέρα»!  Έτσι το πανανθρώπινο γένος, από του  Αδάμ μέχρι και τον άνθρωπο της τελευταίας στιγμής του κόσμου, θα βρεθεί συναγμένο «εν ριπή οφθαλμού» μπροστά στον ενδοξότερο και λαμπρότερο, το φοβερότερο θρόνο του κόσμου!
4. Και αφού όλα τα έθνη, όλοι οι λαοί συγκεντρωθούν σε κείνο το φοβερό Δικαστήριο, τότε ο Κριτής, ο Χριστός μας, «αφοριεί αυτούς απ  ἀλλήλων». Θα χωρίσει όπως χωρίζει ο τσοπάνος τα πρόβατα από τα ερίφια. Και τα μεν πρόβατα, δηλαδή οι δίκαιοι και ενάρετοι, οι πιστοί δηλαδή, θα μπουν τιμητικά στα δεξιά Του, τα δε ερίφια, δηλαδή οι αμαρτωλοί και φαύλοι, οι άθεοι και άπιστοι, θα μπουν αριστερά Του.
5. Τότε «βίβλοι ανοίγονται». Θα ανοιχτούν, μας λέει η  Αγία Γραφή, οι «Βιβλοι» (Βιβλία) της παγγνωσίας του Θεού: τα βιβλία της Αγίας Γραφής, της συνειδήσεως κάθε ανθρώπου, της ζωής. Κανείς δεν θα μπορεί να μην αναγνωρίσει τα έργα και τούς λόγους του, τις σκέψεις, τις διαθέσεις, τις επιδιώξεις του. Θα θυμάται και θα βλέπει όλο τον τρόπο της ζωής του, με κάθε λεπτομέρεια, ως μέσα στ  ἀπόκρυφα βάθη της καρδιάς του. Μαζί του θα τα βλέπουν και όλοι οι άλλοι:  Αγγελοι και άνθρωποι, η Βασίλισσα Παναγία μας, οι  Απόστολοι του Κυρίου, και όλοι οι  Αγιοι, ακόμα και οι δαίμονες!

Β. ΠΩΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΚΡΙΣΗ
Τότε θα αρχίσει η Κρίση. Και θα γίνει με απόλυτα δίκαιο τρόπο, με διάλογο βάσει στοιχείων αληθινών:
Θα μιλήσει  Εκεῖνος που σιωπούσε τόσους αιώνες. Εκείνος που υπέμενε και μακροθυμούσε και ανέτελλε τον ήλιο Του και έριχνε τη βροχή Του «επί δικαίους και αδίκους».  Εκεῖνος ο Δικαιος και αμερόληπτος Κριτής, που έδειχνε ότι ανέχεται την αδικία και το θράσος των αμαρτωλών της γης∙ ότι δεν ακούει τούς στεναγμούς των βασανισμένων∙ ότι δεν τιμωρεί τα έργα του διαβόλου κι αφήνει τον  Αντίχριστο να διαφεντεύει...  Ηλθε η ώρα να μιλήσει τελεσίδικα!
Στρέφεται πρώτα προς τα δεξιά. Και υποβλητική, ηγεμονική, κυρίαρχη, ακούγεται η φωνή του. Είναι η φωνή του Υιού και Λογου του Θεού, του Λυτρωτή μας Χριστού, του Βασιλέως των πάντων:
- «Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου∙ κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν Βασιλείαν από καταβολής κόσμου... επείνασα γαρ, και εδώκατέ μοι φαγείν∙ εδίψησα και εποτίσατέ με∙ ξένος ήμην, και συνηγάγετέ με∙ γυμνός, και περιεβάλλετέ με∙ ησθένησα, και επισκέψασθέ με∙ εν φυλακή ήμην και ήλθετε προς με».
Έκπληξη στο ταπεινό και σεμνό ακροατήριο των «εκ δεξιών» προβάτων Του. Ποτέ δεν κράτησαν λογαριασμό για τις καλές τους πράξεις. Με απορία του λένε:
- «Κυριε, πότε σε είδομεν πεινώντα και εθρέψαμεν η διψώντα και εποτίσαμεν; Ποτε σε είδομεν... ξένον... γυμνόν... ασθενή η εν φυλακή» και φροντίσαμε για σένα;...
Και «ο Βασιλεύς της δόξης» απαντά:
- « Εφ  ὅσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε»! Ποσο αποκαλυπτικός λόγος!
Έπειτα ακολουθεί ώρα φριχτή!  Ο δορυφορούμενος υπό των  Αγγέλων, στρέφει το θεϊκό βλέμμα Του προς τούς «εξ ευωνύμων» (αριστερά).  Ενας κόσμος εκεί απίθανα απροσδόκητος και τραγικά διαψευσμένος. Είναι εκείνοι που Τον αρνήθηκαν και Τον εδίωξαν μες στούς αιώνες. Καθε άνθρωπος, που περιφρόνησε το  Ονομά Του και τον Θείο Του Νομο.  Εκεῖ μπροστά στον υπέρτατο θρόνο, θα τρέμουν γυμνοί από την ανθρώπινη δόξα τους βασιλιάδες και δυνάστες, ισχυροί και βάναυσοι κατακτητές των  Εθνῶν. Οι άπιστοι, διώκτες, χλευαστές... Οι εγωκεντρικοί εκείνοι και άδικοι και αισχροκερδείς που καταπίεσαν και αδίκησαν τούς συνανθρώπους τους. Οι άσπλαχνοι «πλούσιοι» που γύρισαν το πρόσωπο από τούς φτωχούς και ανήμπορους, οι «άφρονες» με τις «γεμάτες αποθήκες», τα θησαυροφυλάκια, τις «θυρίδες», που άφησαν να πεθαίνουν από την πείνα και την αρρώστια τα εκατομμύρια των παιδιών της γης!... Εκεί οι εισαγωγείς της ανηθικότητας, οι ψευτοδάσκαλοι της πλάνης και των αιρέσεων, αλλά, και κείνοι που σαρκαστικά ειρωνεύτηκαν, περιφρόνησαν και περιθωριοποίησαν τούς αγωνιστές της αρετής και ομολογητές του Χριστού∙ Εκεί άνθρωποι σκληροί, εγωιστές, ασυμπαθείς, απρόθυμοι∙ εύκολοι στο ψέμα, το θυμό, την εκδίκηση∙ δύστροποι, φιλόνικοι, αυθάδεις, αγενείς και αγνώμονες!
Γι  αὐτούς τώρα ακούγεται κεραυνοβόλα η δίκαιη απόφαση:
- «Πορεύεσθε απ  εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού∙ επείνασα γαρ και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν∙ εδίψησα και ουκ εποτίσατέ με∙ ξένος ήμην και ου συνηγάγετέ με∙ γυμνός και ου περιεβάλλετέ με∙ ασθενής και εν φυλακή και ουκ επεσκέψασθέ με»!
Εκπληκτικό! Οι διεστραμμένοι αυτοί, ενώ δεν μπορούν να μην αναγνωρίσουν τη γυμνότητά τους από κάθε αρετή, συνεχίζουν με θράσος να αμφισβητούν αμετανόητοι τη δίκαια κρίση του Θεού και αναιδώς να δικαιολογούνται!
- Γιατί μας ζητάς ευθύνες και μας καταδικάζεις; «πότε σε είδαμεν πεινώντα η διψώντα η ξένον η γυμνόν η ασθενή η εν φυλακή και ου διηκονήσαμέν σοι»; (δεν σε φροντίσαμε;)
 Η απάντηση τούς δίνεται λακωνική και αναντίρρητη∙
- «Εφ’ όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε»!

Γ. ΤΙ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ (Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΑΙΩΝΟΣ)
Η Μεγάλη Κρίση, τελείωσε! Τοσο σύντομα, τόσο δίκαια, τόσο κατηγορηματικά και αμετάκλητα! Και ο Κυριος προδιέγραψε με μία πρόταση συγκλονιστική την «ζωήν του μέλλοντος Αιώνος»: «Πορεύεσθε απ  ἐμοῦ»!  Ο φοβερότερος λόγος! Και μόνον αυτός προδιαγράφει αβάσταχτη δυστυχία! Τι σκοτάδι μακρυά από το φως του Προσώπου Του! Κι απαίσια δυσωδία μακριά από το κάλλος και την ωραιότητά Του! «Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον»!
•    «Απελεύσονται»! Δηλαδή ο καθένας τους θα πορευθεί στον τόπο της προσωπικής του επιλογής.  Εκεῖ που τον έφερε ο δρόμος που διάλεξε στη γη.  Εκεῖνοι που επέλεξαν και ακολούθησαν τον Χριστό, οι «Βιασταί της Βασιλείας» Του - όπως έχουμε άλλοτε πει - θα την «αρπάξουν» τώρα με χαρά! Θα την κληρονομήσουν μαζί με τον Χριστό! Είναι ετοιμασμένη γι  αὐτούς από τη θεϊκή αγάπη! Είναι η «Ογδόη  Ημέρα» της Δημιουργίας!  
•    Οι άλλοι; Καθώς προτίμησαν τα καλέσματα του πονηρού και ακολούθησαν τα βήματά του, από εκείνον παραλαμβάνονται με άγρια χαιρεκακία τώρα και οδηγούνται στον τόπο τον «ητοιμασμένον» από τον Θεο, όχι για ανθρώπους, αλλά «τω διαβόλω και τους αγγέλοις αυτού» (για το διάβολο και τούς δαίμονες)! Οι άνθρωποι που θα «απέλθουν εις κόλασιν αιώνιον» μαζί τους, είναι εκείνοι που τούς προτίμησαν από τον Χριστό, στη γη.
•    «Εις κόλασιν αιώνιον» και «εις ζωήν αιώνιον»! Τι σημαίνει;(...) Οτι αυτό που επέλεξαν, θα το ζήσουν αιώνια πια! Χωρίς κανένα τέλος η αλλαγή! «Ου της Βασιλείας, ουκ έσται τέλος»! Και όπως η ευφροσύνη και η χαρά εκείνων που αγάπησαν τον Χριστό θα είναι αιώνια, έτσι και η «βάσανος» της κολάσεως, ατέλειωτη θα είναι!
Δ. ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ
Είναι μερικοί που θέλουν να λένε, ότι δεν υπάρχει Κολαση και Παράδεισος.  Οτι πρόκειται για στημένη επινόηση με σκοπό να ενθαρρύνουν στο καλό και να εκφοβίζουν για το κακό.  Η μεγαλύτερη μάλιστα αμφισβήτηση για την Κολαση γίνεται από ανθρώπους που θέλουν να καθησυχάσουν τη συνείδησή τους και να ζουν μακριά από τον Χριστό. Μα αν δεν υπήρχε «Παράδεισος», για ποιο σκοπό σταυρώθηκε ο Κυριος;  Ηταν άλλωστε σαφής. Το Ευαγγέλιό Του, είναι «ρήματα ζωής Αιωνίου»! Και οι άγιοι Πατέρες της  Εκκλησίας μας με το 7ο άρθρο του Συμβόλου της Πιστεως διατρανώνουν αυτήν την  Αλήθεια: «Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς»
Κι εμείς λοιπόν οφείλουμε να πιστεύουμε στη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας κι επομένως:
α. Να μην κάνουμε «πειράματα» με την αμαρτία.
Σκέψεις, βλέμματα, πράξεις, όλα καταγράφονται στο βιβλίο της ζωής μας. Ο Θεός τα βλέπει... Θα δώσουμε λόγο για ο,τι κάνουμε.
β. Να μοιάσουμε στο Χριστό.
Να αγωνιζόμαστε να μοιάσουμε στο Πρότυπό μας, τον Χριστό! Ξερουμε, ότι αυτό μας είναι απαραίτητο. Χωρίς αυτή την ομοιότητα με τον Χριστό, θα είναι αδύνατον ν  ἀντέξουμε τη δόξα και τη λάμψη του Προσώπου Του, που συνεχώς θα αναβλύζει και θα πλημμυρά αιώνια τούς νέους Ουρανούς. Για να αναδειχθείς κληρονόμος μιας τέτοιας δόξας χρειάζεται να έχεις ζήσει και στη γη, σαν «υιός φωτός». Με άλλα λόγια, συντροφιασμένος με το Φως - τον Χριστό! Σταθερός στις  Εντολές Του. Ντυμένος τη λαμπρότητα των  Αρετῶν του Χριστού!
Και ποιές είναι αυτές οι αρετές;  Επιμέλεια για τον ευπρεπισμό της ψυχής μας, καθαρότητα ζωής, έργα αγάπης και ομολογίας Χριστού! Ταπείνωση, προσευχή, εργατικότητα, αγνότητα, υπακοή, μετάνοια... Αυτά υφαίνουν το «ένδυμα γάμου» για την παράστασή μας προ του Θρόνου Του!
γ. Να μετανοούμε αμέσως για να είμαστε έτοιμοι.
 Ο  Αγιος  Ιωάννης ο Χρυσόστομος μιλώντας στούς Χριστιανούς για τη Μελλουσα Κρίση και θέλοντας να τονίσει την αναγκαιότητα της ετοιμασίας αυτής αναφώνησε∙
- « Αδελφοί μου, δέομαι και παρακαλώ και πέφτω στη γη και αγκαλιάζω τα γόνατά σας, εφ  ὅσον διαρκεί η σύντομη αυτή περίοδος της ζωής μας, ας μετανοήσουμε... Θα κριθούμε μόνο με βάση τις πράξεις μας... μην αμελούμε την κατά Χριστόν  Αρετή».

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Θα ήθελα να τελειώσουμε με μία υπόθεση:  Υποθέστε ότι αυτήν την ώρα, αυτή τη στιγμή ανοίγει ο ουρανός και έρχεται ο Δικαιος Κριτής για να κρίνει τον κόσμο.  Υποθέστε ότι ανοίγουν τα βιβλία όπου είναι του καθενός το όνομα γραμμένο. Και είναι εκεί γραμμένα και τα έργα μας και τα λόγια μας. Το ερώτημα είναι τώρα: Σεις και εγώ σε ποιό μέρος τοποθετούμε τον εαυτό μας; Στα δεξιά του Χριστού η στα αριστερά; Ποιά απόφαση θα ακούσουμε; Για τον Παράδεισο η την Κολαση; Θα είναι φοβερό να βρεθούμε στην Κολαση. Τι θα έχουμε ωφεληθεί τότε και αν τον κόσμο όλο τον κάναμε δικό μας εδώ, αφού όλα θα είναι χαμένα για τη Βασιλεία των ουρανών;
Μια λύση υπάρχει: Να αγρυπνούμε πνευματικά και να στολίζουμε την ψυχή μας με έργα αγάπης και αρετής. Να αγωνιζόμαστε για να ζούμε όπως θέλει ο Θεός, μακριά από την αμαρτία και το κακό. Και αν νιώσουμε τη συνείδησή μας να μας ελέγχει, ας τρέξουμε στο Μυστήριο της Μετανοίας και της  Εξομολογήσεως. Μονο αν μισήσουμε και αποστραφούμε τα έργα της αισχράς αμαρτίας, μόνο τότε θα αποφύγουμε την Κολαση. Και οπωσδήποτε θα αξιωθούμε να ακούσουμε την γλυκυτάτη φωνή του Χριστού μας: «Δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου» (Ματθ. κε´ 34).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: «Λαμπρυνον μου την στολήν της ψυχής, Φωτοδότα, και σώσόν με».

* Διασκευή από το Βοήθημα «Χαρ. Αγωνιστών», Χαρά και αγώνας (Θέματα ομάδων Β  κλ.), σειρά Γ11, σελ. 155-167.

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ
- Σεβαστιανού Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως Πωγωνιανής και Κονίτσης, «Πιστεύω...», εκδ. «Ο Σωτήρ», Αθήναι 1999.
- Αρχιμ. Αστερίου Χατζηνικολάου, Μέλλουσα Κρίση και Αιωνιότητα, Αθήνα 2009.

Για τυχόν απορίες των παιδιών ο κατηχητής ας έχει υπ’ όψιν του και τα εξής:

1. Πως θα γίνουν αντιληπτά από τα πλήθη  Αγγέλων και ανθρώπων, πράξεις, λόγοι, σκέψεις, κρυφοί λογισμοί, αμαρτωλά συναισθήματα, κακές διαθέσεις, τόσο δυσαρίθμητου πλήθους ανθρώπων, όλων των αιώνων; (...)
Τις πράξεις του και όλα όσα πέρασαν από το νου και την καρδιά, θα τα φοράει ο καθένας μας σαν ένδυμα! Θα είναι εκείνο το ένδυμα που ζήτησε ο Κυριος στην παραβολή των Βασιλικών γάμων∙ « Εταίρε, πως εισήλθες ώδε, μη έχων ένδυμα γάμου»; Θα είναι το ένδυμα που ζητάμε ψάλλοντας∙ «Τον Νυμφώνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον, και ένδυμα ουκ έχω ίνα εισέλθω εν αυτώ∙ λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής...»  Ο καθένας θα παρουσιαστεί ενώπιον του Κριτού περιβεβλημένος τις αμαρτίες ή τις δικαιοσύνες του! Ο  Αγ. Γρηγόριος Νυσσης μας λέει ότι «και το πρόσωπο θα προσλαμβάνει τα γνωριστικά ιδιώματα της αρετής η της κακίας. Θα λάμπει! η θα είναι σκοτεινό και άγριο!  Οπως άλλωστε και τώρα.

2. Μονο με βάση την αγάπη σαν ελεημοσύνη θα μας κρίνει ο Κυριος;  Η αδικία, η ανηθικότητα, η ψευτιά, η απάτη, η βλασφημία, η συκοφαντία και τόσα άλλα κακά θα μείνουν ατιμώρητα; (...)
Για όλα θα δώσουμε λόγο.  Οχι μόνο για τα κακά έργα, αλλά και για τα λόγια τα κακά και για τις σκέψεις ακόμα τις αμαρτωλές, που βρίσκονται κρυμμένες μέσα στα βάθη του είναι μας. Αν εδώ μιλά για την αγάπη ως κριτήριο, το κάνει γιατί η αγάπη είναι η πηγή όλων των άλλων αρετών. Όποιος αγαπάει τον Θεό και τους ανθρώπους, τηρεί και όλες τις εντολές του Θεού, από αγάπη σε Κείνον. Και επί πλέον τι θα κάνει; Θα συμπαρίσταται στον κάθε πονεμένο άνθρωπο, στον κάθε ανήμπορο άνθρωπο, και ασφαλώς ποτέ δεν θα τον βλάψει.

3. Όσους δεν άκουσαν για τον Χριστό και το θέλημά Του, πως θα τούς κρίνει ο Κυριος; (...)
Διαφορετικά βέβαια, εάν δεν είχαν ακούσει τίποτα για το Ευαγγέλιο του Χριστού. Το είπε ο ίδιος «ο γνούς και μη ποιήσας το θέλημα του Κυρίου... δαρήσεται πολλάς∙ ο δε μη γνούς... δαρήσεται ολίγας»∙ Που σημαίνει ότι θα υπάρχει βαρύτερη και ελαφρότερη τιμωρία. Είχαν όμως και αυτοί το Νομο της συνειδήσεως, που σε καθε καρδιά ανθρώπου έγραψε ο Θεός. Και τούς πληροφορούσε για το καλό και το κακό. Μήπως δεν ενδιαφέρθηκαν να γνωρίσουν το Ευαγγέλιο του Χριστού; Μηπως δεν πρόσεξαν τα καλά παραδείγματα γύρω τους;...

4. Και θα κληρονομήσουν όλοι την ίδια «Βασιλεία» ή την ίδια «Κολαση», ενώ σε διαφορετικό βαθμο αμάρτησε ή εξαγιάστηκε ο καθένας; (...)
Ο Κυριος έχει πει, ότι στην ουράνια οικία του πατρός μας «μοναί πολλαί εισί» ( Ιω. ιδ´ 2). Που σημαίνει ότι ο ουρανός είναι μεγάλος και καθένας θα έχει την ανάλογη που του πρέπειδόξα. Κατι ανάλογο θα είναι και στο χώρο της «βασάνου». Διάφοροι οι βαθμοί της τιμωρίας.

5. Γιατί ο Θεός δεν ανταποδίδει εδώ τη δικαιοσύνη Του, αλλά περιμένει τη «Μελλουσα Κρίση»; (...)
Μα, από την  Αγάπη Του! Περιμένει με μακροθυμία τη μετάνοιά μας, διότι «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι»! Γι  αὐτή τη σωτηρία δεν έχυσε το Αίμα Του; Τι φοβερό θα ήταν, αν δεν μας περίμενε, αλλά μας τιμωρούσε αμέσως! Και πόσοι  Αγιοι θα έλειπαν από την  Εκκλησία μας, που πριν μετανοήσουν ήσαν αρνητές του Χριστού η ζούσαν στην αμαρτία! Να πούμε τούς πιο γνωστούς; (Απόστολος Παύλος, Άγιος Αυγουστίνος,  Οσία Μαρία η Αιγυπτία, Άγιος Βαρβαρος...).

6. Δεν είναι αυστηρή και άδικη η αιώνια τιμωρία για αμαρτίες μιας στιγμής, ώρας, ημέρας η έστω μερικών χρόνων ζωής; Γιατί η κόλαση να είναι αιώνια; Πως συμβιβάζεται με την αγάπη του Θεού; (...)

Πῶς να μην είναι αιώνια, αφού εκεί θα ζουν άφθαρτα σώματα; Κι αφού θα είναι αιώνια η μακαριότητα των Δικαίων, πως δεν θα είναι αιώνια και η καταδίκη των πονηρών; Και αντίστροφα.  Αν η Κολαση έπαιρνε τέλος, θα έπρεπε να πάρει τέλος και η Βασιλεία του Θεού! Γινεται κάτι τέτοιο; Όσο για την αγάπη του Θεού, που με καμιά δύναμη δεν θέλει «τον θάνατο του αμαρτωλού», ποια σημασία έχει γι  αὐτούς που την απέρριψαν;...

Ἡ αιώνια κόλαση δεν ετοιμάσθηκε για τον άνθρωπο.  Αλλά «τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού». Οι άνθρωποι επιλέγουν μόνοι τους αυτή τη θέση.  Η αμετανόητη δε εμμονή τους στην αμαρτία, τούς έχει δημιουργήσει τέτοια έξη, υποδούλωση και σκλήρυνση, που καμιά διάθεση για διόρθωση δεν δείχνουν πια. Γινονται αναίσθητοι στο «αγαθό» και εχθρικοί στο Θεο! Σαν τούς εκπεσόντες δαίμονες, που δεν υπάρχει γι  αὐτούς περίπτωση μετάνοιας και αποδοχής της αγάπης του Θεού!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α´. Εἰσαγωγή

Κάποια μέρα ὁ φλογερός Μαθητής τοῦ Κυρίου, ὁ Πέτρος, πλησίασε τόν Κύριο καί Τόν ρώτησε μιά ἀπορία του.
- Κύριε, μέχρι πόσες φορές μπορεῖ νά φταίξει σέ μένα ὁ ἀδελφός μου, κι ἐγώ νά τόν συγχωρήσω; ῞Εως ἑπτά;
῾Ο Κύριος κατάλαβε. Λίγο πρίν, στήν «ἐπί τοῦ ῎Ορους ὁμιλία» Του, τούς εἶχε διδάξει νά ἀγαποῦν καί τούς ἐχθρούς τους. ῞Ολους νά τούς συγχωροῦν! Θά τό βρῆκε δύσκολο, φαίνεται, αὐτό ὁ Πέτρος! Καί γι᾿ αὐτό ρωτᾶ: Πόσες φορές; Φτάνουν ἑπτά;
Οἱ Ραββίνοι (διδάσκαλοι τῶν ᾿Ιουδαίων) δίδασκαν ὅτι πρέπει νά συγχωροῦμε τούς ἄλλους ἕως τρεῖς φορές. Οἱ ἑπτά λοιπόν στόν Πέτρο φάνηκαν ἀρκετές! ᾿Αλλά ὁ Κύριος τοῦ ἀπαντᾶ:
- «Οὐ λέγω σοι ἕως ἑπτάκις, ἀλλ᾿ ἕως ἑβδομηκοντάκις ἑπτά». ῎Οχι μόνο ἕως ἑπτά. ᾿Αλλ᾿ ὥς ἑβδομήντα φορές τό ἑπτά! (Δηλαδή 70 Χ 7 = 490 φορές)! Μά, τόν ἀριθμό ἐννοοῦσε ὁ Κύριος; Καί ποιός θά εἶχε τήν ὑπομονή γιά τέτοιο μέτρημα! Μέ τό «ἑβδομηκοντάκις ἑπτά» ἐννοοῦσε ὁ Κύριος ἄπειρες φορές! ῞Ολες τίς φορές! (Γιατί ὁ ἀριθμός 7 εἶχε συμβολική σημασία καί φανέρωνε τό ἄπειρο).

Β’. Ἀφήγηση τῆς Παραβολῆς

Γιά νά καταλάβει ὅμως ὁ Πέτρος καλύτερα, καθώς καί ὅλοι οἱ ἀκροατές τοῦ θείου λόγου, πόσο ἀπαραίτητο εἶναι νά συγχωροῦμε ὅσους μᾶς ἔφταιξαν, εἶπε ὁ Κύριος τή θαυμάσια Παραβολή «τοῦ ἄσπλαχνου ὀφειλέτη» (᾿Οφειλέτης-ὀφείλω = χρεωστῶ-χρεώστης).
Εἶπε: ᾿Επειδή ἐκεῖνοι πού θέλουν νά ἀνήκουν στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν ἔχουν καθῆκον νά συγχωροῦν ὅσους τούς φταῖνε, θά σᾶς παρομοιάσω τήν Οὐράνια Βασιλεία μ᾿ ἕναν ἄνθρωπο βασιλιά! ῾Ο βασιλιάς αὐτός θέλησε νά λογαριασθεῖ μέ τούς ἀνθρώπους τοῦ παλατιοῦ του, πού τούς εἶχε ἀναθέσει μέ κάθε ἐμπιστοσύνη τά οἰκονομικά τοῦ βασιλείου του.
Καθώς, λοιπόν, τοῦ ἔδιναν ὅλοι λογαριασμό, νά καί τοῦ φέρνουν ἕνα χρεώστη μέ τό τεράστιο ποσό τῶν «μυρίων ταλάντων»! Δέκα χιλιάδες τάλαντα! Μυθικό ποσό γιά κείνη τήν ἐποχή. (᾿Αντιστοιχοῦσε σέ πολλά ἑκατομμύρια σημερινῶν εὐρώ). Ποιός ξέρει πόσα χρόνια θά κατακρατοῦσε τούς φόρους ἀπό τό βασιλιά του! Καί πῶς νά τά ἐξοφλήσει τώρα, ἀφοῦ εἶχε ἀσυλλόγιστα ξοδέψει τά ξένα χρήματα! Διέταξε λοιπόν ὁ βασιλιάς (ὅπως ἦταν συνήθεια ἐκείνη τήν ἐποχή) νά τόν πουλήσουν σκλάβο, καθώς καί τή γυναίκα του καί τά παιδιά του καί ὅλα τά ὑπάρχοντά του, ὥστε νά πληρωθεῖ τό χρέος του!
Κεραυνός ἔπεσε στό κεφάλι τοῦ κακοῦ χρεώστη ἡ ἀπόφαση τοῦ βασιλιᾶ! Τώρα καταλαβαίνει τί σημαίνει ἕνα τέτοιο χρέος! Πέφτει κατά γῆς στά πόδια τοῦ βασιλιᾶ! Τόν παρακαλεῖ μέ δάκρυα θερμά.
- «Μακροθύμησον ἐπ᾿ ἐμοί καί πάντα σοι ἀποδώσω»! Κάνε ὑπομονή! Περίμενέ με λίγο ἀκόμα! Καί θά σ’τά ἐξοφλήσω ὅλα!
Σάν νά τοῦ ἔλεγε: ῎Ασε με ἐλεύθερο. Μή μέ πουλήσεις. Θά δουλέψω καί θά σ’τά ἐξοφλήσω.
Αὐτό πού ἔλεγε ἦταν ἀδύνατον! Καί ὅλη του τή ζωή ἄν δούλευε μέρα - νύχτα, δέν ξαναμαζευόταν τό τεράστιο ἐκεῖνο ποσό!
Τί λέτε; Τοῦ ἔκανε τή χάρη αὐτή ὁ βασιλιᾶς;
- Μόνο τήν ἔκανε; Καί μέ τό παραπάνω. Μία χάρη ζήτησε ἐκεῖνος. Προθεσμία! Δύο καί ἀσύγκριτα μεγαλύτερες τοῦ κάνει ὁ σπλαχνικός βασιλιάς!
α) «Ἀπέλυσεν αὐτόν»! Τόν ἄφησε δηλαδή ἐλεύθερο, καί
β) «Τό δάνειον ἀφῆκεν αὐτῷ»! Τοῦ χάρισε ὅλο ἐκεῖνο τό ὑπέρογκο χρέος!... «Πήγαινε. Εἶσαι ἐλεύθερος, τοῦ εἶπε!... Τίποτε δέ μοῦ χρωστᾶς. Τά σβήνω ὅλα! Στά χαρίζω...»!
Ποιός μπορεῖ νά συλλάβει τέτοια εὐεργεσία! Τοῦ τά χαρίζει!; Μά ἀκούει καλά;! Σβήνονται;! Δέν χρωστάει τίποτα!...
Σηκώθηκε ἀπό τήν καρδιά του τό ἀσήκωτο βάρος! ᾿Ανάσανε! Μέ ποιά λόγια θά μποροῦσε νά εὐχαριστήσει τό μεγάλο του εὐεργέτη!;... ᾿Ασφαλῶς κάποιες εὐχαριστίες θά εἶπε!...
᾿Αλλά ὁ μεγαλόδωρος βασιλιάς ἤθελε κάτι πιό οὐσιαστικό. Κάτι πού νά ἔδειχνε ὅτι πραγματικά ἔνιωσε τό μέγεθος τῆς εὐεργεσίας!... Καί νά ἡ εὐκαιρία! ᾿Αμέσως μόλις βγῆκε ἀπό τήν πόρτα τοῦ εὐεργέτη του ὁ προνομιοῦχος ἐκεῖνος χρεώστης, συναντᾶ μπροστά του ἕνα «σύνδουλό» του, συνάδελφό του, ὑπάλληλο καί αὐτόν τοῦ βασιλιᾶ. Μά, τί φοβερό! ᾿Αγριεύει. Τόν ἁρπάζει!
- ῎Ελα ἐδῶ, τοῦ λέει. ῎Εχεις σέ μένα ἕνα χρέος. ᾿Εδῶ καί τώρα ἀπαιτῶ νά μοῦ τό ἐξοφλήσεις. ᾿Αναβολή δέν παίρνει!
Τά ᾿χασε ἐκεῖνος! Πραγματικά τοῦ χρωστοῦσε ἕνα πολύ μικρό ποσό. «῾Εκατό δηνάρια»! Δηλαδή οὔτε 100 δραχμές τῆς ἐποχῆς ἐκείνης! ῎Επεσε στά πόδια του. Τόν παρακαλοῦσε. Τοῦ ζητοῦσε λίγη προθεσμία. Πολύ μικρό ἦταν τό χρέος του. Θά τοῦ τό ἐπέστρεφε.
᾿Αλλ᾿ ὁ κακός χρεοφειλέτης τίποτα! Τόν ἔβλεπε νά σέρνεται στά πόδια του ἀσυγκίνητος! Δέ σκέφθηκε ὅτι πρίν λίγη ὥρα ἔτσι ἀκριβῶς παρακαλοῦσε καί ἐκεῖνος τό βασιλιά. Κι ὁ βασιλιάς, ὄχι μικρή ἀναβολή, ἀλλά τελείως τοῦ χάρισε τό ὑπέρογκο ἐκεῖνο χρέος! Δέκα χιλιάδες τάλαντα! Ποιός νά τό σκεφτεῖ!... ῾Ο σύνδουλός του τώρα μικρή ἀναβολή ζητάει. Γιά τιποτένιο ποσό (μόλις 100 δηνάρια, πού ντρέπεται καί νά τό ἀναφέρει). Γιατί τόση σκληρότητα; Τέτοια ἀδικία καί ἀχαριστία! Τόν καταγγέλλει στά ὄργανα τῆς τάξεως καί τόν κλείνουν στή φυλακή, ἕως ὅτου τοῦ ἐπιστρέψει τά χρήματά του! Τί ντροπή! Τί ἀσπλαχνία! Πόση ἀχαριστία!
῞Οπως ὅμως ἦταν φυσικό, οἱ ἄλλοι σύνδουλοι, πού τά ᾿δαν ὅλα αὐτά, λυπήθηκαν πολύ. Δίκαιη ἀγανάκτηση γέμισε τήν ψυχή τους!
- Μά, νά τοῦ λείπει τό στοιχειῶδες φιλότιμο! Οὔτε μιά σταλιά συμπόνια καί ἀγάπη! Τέτοια ἄδικη συμπεριφορά! Καμιά ἐπίδραση δέν εἶχε πάνω του τό μεγαλειῶδες παράδειγμα τοῦ βασιλιᾶ του;!... Πᾶνε στό βασιλιά καί μέ πολλή λύπη τοῦ διηγοῦνται ὅλα ὅσα ἔγιναν!
Πόσο λυπήθηκε ὁ καλός ἐκεῖνος ἄρχοντας! ῏Ηταν ἀναγκασμένος τώρα νά κάνει τήν ἀγάπη του δικαιοσύνη! Δίνει ἐντολή νά ἔλθει ἐμπρός του ὁ ἀχάριστος δοῦλος. Μέ λόγια σοφά καί λογικά, λόγια δίκαια, καί σέ ἤρεμο τόνο τόν ἀφήνει νά καταλάβει πόσο ἀχάριστος δείχθηκε στή μεγάλη του εὐεργεσία! Τοῦ χρωστοῦσε μύρια τάλαντα. Κι ὅμως σκληρά δέν τοῦ φέρθηκε. Οὔτε λόγια βαριά τοῦ εἶπε. Τώρα ὅμως μπροστά στήν ἀσπλαχνία του εἶναι ἕτοιμος νά φερθεῖ αὐστηρά.
- Δοῦλε πονηρέ, τοῦ λέει. Σοῦ χάρισα ὅλο ἐκεῖνο τό χρέος, ἐπειδή μέ παρεκάλεσες. Δέν ἔπρεπε καί σύ κατά τόν ἴδιο τρόπο νά σπλαχνισθεῖς τό σύνδουλό σου, ὅπως κι ἐγώ σέ σπλαχνίσθηκα;
Τόν εἶπε πονηρό! Πῶς νά μήν τόν πεῖ, ἀφοῦ ἑκατομμύρια πολλά τοῦ χαρίστηκαν, ἐνῶ ἐκεῖνος γιά λίγες δραχμές ἔκλεισε τόν συνάνθρωπό του στή φυλακή!
Δέ βρῆκε λόγο νά δικαιολογηθεῖ ὁ πονηρός δοῦλος! Τί νά ἔλεγε; Μά οὔτε καί ὁ βασιλιάς περίμενε δικαιολογίες. Δέν ὑπῆρχαν! Μέ σταθερή ἀπόφαση ἀνακαλεῖ τή χαριστήρια ἐκείνη ἐξόφληση καί μέ ἀμετάκλητη διαταγή προστάζει νά τόν κλείσουν σέ φυλακή μέ αὐστηρούς φύλακες, ἕως ὅτου ἐξοφλήσει ὅσα χρωστοῦσε.
᾿Εδῶ τελείωσε ὁ Κύριος τήν Παραβολή. Μέ μία μόνο συμπερασματική πρόταση ἔδωσε σέ ὅλους νά καταλάβουν τό βαθύ καί μεγάλο νόημά της. Εἶπε:
- Τό ἴδιο θά κάνει ὁ ἐπουράνιος Πατέρας μου καί σέ σᾶς, ἄν δέ συγχωρεῖ καθένας τόν ἀδελφό του (τόν συνάνθρωπό του), ὄχι μόνο μέ λόγια, ἀλλά μέσα ἀπό τήν καρδιά του.

Γ´. Συζήτηση

Σ᾿ αὐτό τό σπουδαῖο μήνυμα ἄς σταθοῦμε μέ προσοχή, παιδιά. Νά τό ἐπαναλάβει ἕνας.
- Δέ θά μᾶς συγχωρήσει, λοιπόν, ὁ Θεός, ἄν καί μεῖς δέ συγχωροῦμε μέ τήν καρδιά μας ἐκείνους πού μᾶς ἔχουν κάνει κακό.
Βασιλιάς εὔσπλαχνος ἀλλά καί δίκαιος εἶναι ὁ Θεός - Πατέρας μας! ᾿Εκεῖνος ὁ βασιλιάς σπλαχνίσθηκε τόν ἄδικο χρεοφειλέτη του! Τοῦ χάρισε τό ὑπέρογκο ποσό! Τόν τιμώρησε ὅμως, ὅταν φέρθηκε ἄσπλαχνα στόν σύνδουλό του!

῾Ο οὐράνιος Πατέρας μας τί κάνει;
- Διαγράφει τά δικά μας χρέη. Τίς ἁμαρτίες μας! ῞Οταν Τοῦ ζητοῦμε τή συγχώρηση. ᾿Ανυπολόγιστη δωρεά! Ἄν σκεφθεῖ κανείς ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι μεγάλη προσβολή πρός τόν Θεό!
᾿Εμεῖς ὅμως τί κάνουμε μέ κάποια δηνάρια πού μᾶς χρωστοῦν ἄλλοι; Μήπως μοιάζουμε μέ τόν σκληρό χρεοφειλέτη καί ὄχι μέ τόν εὐσπλαχνικό Βασιλιά - Πατέρα μας;
῎Ας δοῦμε ὅμως, γιατί κάποιες φορές μᾶς εἶναι δύσκολο νά συγχωρήσουμε κάποιον;
Ἀκοῦμε συχνά παιδιά νά λένε: Δέν τόν θέλω γιά φίλο. Δέ θά τοῦ ξαναμιλήσω ποτέ. Θά δεῖς τί θά σοῦ κάνω κι ἐγώ. Θά τό πληρώσεις ἀκριβά, καί ἄλλα παρόμοια. Ἄλλοτε πάλι τά βρίσκουμε νά βρίζονται. Νά χτυπιοῦνται! Νά ἐκδικοῦνται ἄσχημα. Γιά ποιούς λόγους δυσκολεύονται νά συγχωρήσουν τά παιδιά;

Τόν ἕνα κάποιος τόν πρόσβαλε. Τόν εἶπε... Τόν ἄλλο τόν ἀδίκησαν. ῎Η ἀκοῦς; ῎Εκανε τή ζημιά, ξέφυγε, καί τήν πλήρωσα ἐγώ... Μέ κοροϊδεύει. Μέ λέει... Μέ κατηγορεῖ στ᾿ ἄλλα παιδιά, ὅταν λείπω, ἤ τούς λέει νά μή μέ παίζουν. Δέ συγχωρῶ ποτέ τόν ἀδελφό μου, γιατί τόν συγχωροῦν πάντα οἱ γονεῖς μου, ἐνῶ ἐμένα... Συνέχεια τά ἴδια μοῦ κάνει, κορόιδο εἶμαι;...
Καί κάτι τέτοια «μικροδηνάρια» ἀρχίζουν νά φυτεύουν σιγά - σιγά τό μίσος στήν καρδιά καί δυσκολεύεται πιά νά συγχωρήσει, καί ὅταν ἀκόμη εἰλικρινά τῆς ζητοῦν συγγνώμη. ῾Ο ἐγωισμός δέν τήν ἀφήνει.

Συμβαίνει καί κάποτε νά μᾶς ἔχουν κάνει σοβαρό κακό στήν οἰκογένειά μας. ῎Ισως νά ἀκοῦμε καί τούς μεγάλους νά λένε: Δέ θά τόν συγχωρήσω ποτέ στή ζωή μου! ᾿Ακόμα ἴσως νά ἀκούσαμε καί τήν ἄποψη ὅτι τό νά συγχωρεῖς δείχνει ὑποχώρηση καί δειλία. ῎Η τή φράση: ῎Αν τολμήσει, ἄς ἔλθει νά μοῦ ζητήσει συγγνώμη!...

Τί λέτε; Εἶναι αἰτίες ὅλα αὐτά, γιά νά μή συγχωροῦμε;
῎Η νά συγχωρήσουμε μιά, δυό, τρεῖς καί μετά νά ποῦμε: ῎Ε, δέν παίρνει ἄλλο! Τέρμα; ῾Ο Κύριος τί εἶπε στόν Πέτρο;
- «῞Εως ἑβδομηκοντάκις ἑπτά»! ῎Απειρες φορές! Χωρίς μέτρημα! ᾿Ακριβῶς ὅπως κάνει ὁ οὐράνιος Βασιλιάς καί Πατέρας μας! Πάντα δέχεται μέ εὐσπλαχνία τή μετάνοιά μας. ῎Εχει πληρώσει ὁ Χριστός τό δικό μας χρέος! Κάθε ἀνθρώπου τό χρέος!
῞Ομως μᾶς συγχωρεῖ μέ μιά προϋπόθεση καί ἕναν ἀπαράβατο ὅρο! Ποιά προϋπόθεση; Νά συγχωροῦμε καί μεῖς ἀπό τήν καρδιά μας τούς ἄλλους.
Βλέπουμε ὅτι ὁ Κύριος ὅρισε κατά τήν ὥρα τῆς πιό γλυκιᾶς προσευχῆς νά Τοῦ δίνουμε αὐτή τήν ὑπόσχεση, γιά νά μᾶς δείξει πόσο ἀναγκαία εἶναι ἡ συγγνώμη.

Ξέρετε πῶς λέγεται αὐτή ἡ προσευχή, ἐπειδή τή δίδαξε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος;
- «Κυριακή Προσευχή»! Τή δίδαξε στήν «ἐπί τοῦ ῎Ορους ὁμιλία» Του. Καί στό τέλος ὑπογράμμισε ἄλλη μιά φορά: «῎Αν δέ συγχωρήσετε στούς ἀνθρώπους τά παρα-πτώματά τους, οὔτε καί ὁ Πατέρας σας (ὁ οὐράνιος) θά συγχωρήσει τά δικά σας παραπτώματα» (Ματθ. Ϛ´ 15).   ῞Υστερα ἀπό ὅλα αὐτά σᾶς ρωτῶ:

Συμφέρει στήν ψυχή μας νά μή συγχωροῦμε; ῎Οχι! Γιατί;
- Μά, εἶναι τόσο φανερό. Εἶναι σάν νά λέμε: ῾Υπογράφω τήν αἰώνια καταδίκη μου! Σάν τόν σκληρό ἐκεῖνο καί ἄσπλαχνο ὀφειλέτη τῆς παραβολῆς. ᾿Εμεῖς ὅμως ἔχουμε ὑπογράψει συμβόλαιο συμφωνίας συγγνώμης! Μέ καθαρή καί ἥσυχη τή συνείδησή μας θέλουμε νά μιλᾶμε κάθε βράδυ στόν οὐράνιο Πατέρα μας καί νά Τοῦ λέμε: Πατέρα μου, συγχώρησε καί τά σημερινά μου λάθη καί ἁμαρτήματα. ῞Οπως και ἐγώ συγχώρησα ὅλους ὅσους μοῦ ἔφταιξαν...

Σύνθημα: «Συγχωρῶ ὅλους τούς ἀνθρώπους γιά νά συγχωρήσει καί μένα ὁ Θεός»

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Θα ακούσουμε αύριο/ακούσαμε σήμερα, παιδιά, το «ευαγγέλιο των ευαγγελίων». Έτσι χαρακτηρίστηκε η παραβολή του ασώτου. Διότι, αν υποθέσουμε ότι χανόταν όλη η υπόλοιπη διδασκαλία του Χριστού, θα ήταν αρκετή και μόνο αυτή η παραβολή για να μας βεβαιώσει ότι ο Κύριος είναι Θεός της άπειρης αγάπης και φιλανθρωπίας. Πρόκειται για μια ιστορία που ακούμε κάθε χρόνο στην Εκκλησία μας κατά την ημέρα αυτή, αλλά πάντοτε συγκινεί την ψυχή μας.  Αξίζει λοιπόν να την διαβάσουμε και να υπογραμμίσουμε κάποιες λεπτομέρειές της.

ΔΙΗΓΗΣΗ (Λουκ. ιε’ 11-24)
(Ο κατηχητής ας διαβάσει κατευθείαν από την ερμηνεία την παραβολή μέχρι τον στιχ. 24)

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ
Είναι πάρα πολλές οι αλήθειες που αποκαλύπτει η παραβολή του άσωτου. Εμείς σήμερα θα μείνουμε μόνο σε δυό βασικές που είναι καλό να γνωρίζουμε:
Α. Τι είναι αμαρτία και Β. Πως μπορούμε να λυτρωθούμε από αυτή.

Α. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΙΑ
Αμαρτία σημαίνει αποτυχία, αστοχία (μάλιστα όχι απλή αστοχία, διότι κάθε αμαρτία είναι χωρισμός από τον Θεό και συνεπώς οδηγεί στον θάνατο!!!). Το ρήμα αμαρτάνω σημαίνει αστοχώ, αποτυγχάνω από το σκοπό μου, πλανώμαι. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στην περίπτωση του νεότερου υιού της παραβολής: άφησε το σπίτι του και τον πατέρα του για να βρει την ελευθερία και την ευτυχία και τελικά κατήντησε να γίνει ένας δυστυχισμένος δούλος. Πλήρης αποτυχία!
1. Ποιό ήταν το πρώτο αστόχημα του νέου αυτού; (...)
Θεώρησε περιορισμό την πατρική φροντίδα. Τα πατρικά χέρια που τον κρατούσαν στοργικά τα έβλεπε σαν χειροπέδες. Την πατρική αγκαλιά σαν φυλακή. Αυτή η σύγχυση είναι το πρώτο χαρακτηριστικό της αμαρτίας. Βλέπεις άλλα αντί άλλα. Το άσπρο για μαύρο, το μαύρο για άσπρο. Τις εντολές του Θεού που του εξασφαλίζουν την αληθινή χαρά, τις βλέπει σαν περιορισμούς της ελευθερίας του. Τις συμβουλές των παλαιοτέρων τις θεωρεί απαρχαιωμένες αντιλήψεις. «Μεγάλωσα πια, λένε πολλοί, μπορώ να κάνω ο,τι θέλω τώρα».
2. Τι έκανε ο νεότερος γιος όταν έφυγε και βρέθηκε μόνος και ελεύθερος; (...)  
«Διεσκόρπισε την ουσίαν αυτού ζων ασώτως». Αυτό είναι το δεύτερο χαρακτηριστικό της αμαρτίας: διασκορπισμός πολυτίμων αγαθών. Όσοι μεθούν από την αμαρτία, σπαταλούν ώρες, χρήματα, ικανότητες, υγεία, άσκοπα και επιζήμια. Διασκορπίζουν την τιμιότητα, την αγνότητα, την πίστη τους εδώ και κει.
3. Και τελικώς που κατέληξε αυτή η περιπλάνηση στους δρόμους της αμαρτίας; (...)
Τελικά η αμαρτία σε οδηγεί στη στέρηση και στην εξαθλίωση: «Εγένετο λιμός ισχυρός... και αυτός ήρξατο υστερείσθαι» - «έπεμψεν αυτόν ... βόσκειν χοίρους». Και τέλος, στη φοβερή μοναξιά και εγκατάλειψη: «ουδείς εδίδου αυτώ». Νόμισε πως φεύγοντας από τον πατέρα του θα βρει την ελευθερία και κατάντησε στη χειρότερη δουλεία. Αυτό είναι το φοβερό αστόχημα, που λέγαμε προηγουμένως. Αυτή είναι η αμαρτία.
Δυστυχώς πολλοί το παθαίνουν αυτό. Διώχνουν από πάνω τους την πίστη, δεν θέλουν να έχουν σχέσεις με την Εκκλησία, θεωρούν πιεστικές τις εντολές του Θεού, και καταλήγουν να υποδουλωθούν στα πάθη τους και τις αμαρτωλές επιθυμίες. Η αμαρτία είναι παραφροσύνη, τρέλλα, αρρώστια του μυαλού, της καρδιάς, της θελήσεως. Όσοι όμως βρίσκονται κάτω από την επίδρασή της δυσκολεύονται να το παραδεχθούν. Όπως και ένας παράφρων, όταν νομίζει ότι είναι στρατηγός και του πείτε ότι δεν είναι παρά άρρωστος, δεν το παραδέχεται...

Β. Η ΛΥΤΡΩΣΗ
1. Πως κατόρθωσε να λυτρωθεί ο άσωτος από την αμαρτία; Θα ήθελα να εντοπίσετε τέσσερα σημαντικά βήματα.
α) Συναίσθηση της αμαρτίας. Ο άσωτος μέσα στην πείνα και την εξαθλίωση συνήλθε από τη σύγχυση και είδε την κατάστασή του: «εις εαυτόν δε ελθών είπε∙ πόσοι μίσθιοι του πατρός μου περισσεύουσιν άρτων, εγώ δε λιμώ απόλλυμαι!». Έως τότε η αμαρτία τον είχε ναρκώσει, τον ξεγελούσε. Τώρα μέσα του ξυπνούν όλες οι παλιές καλές αναμνήσεις από το πατρικό του σπίτι. Η μορφή, οι συμβουλές του πατέρα. Πόση γαλήνη βασίλευε πάντοτε εκεί! Όλοι δούλευαν χαρούμενα. Το τραπέζι ήταν πάντα γεμάτο. Ακόμα και οι υπηρέτες ποτέ δεν είχαν στερηθεί κάτι... Αχ, τι ήταν αυτό που έπαθε! Τώρα το νιώθει, το καταλαβαίνει: «Ήμαρτον!» Αυτό είναι πάντοτε το πρώτο βήμα για την απελευθέρωση από τη δουλεία της αμαρτίας. Η συναίσθηση της καταστάσεως και η εσωτερική μετάνοια, η συντριβή.
β) Σταθερή απόφαση για διόρθωση. Ο άσωτος γιος ανασηκώνεται. «Θα πάω!», ψιθυρίζουν τα χείλη. «Αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου»! Τα σβησμένα του μάτια λάμπουν και πάλι με τη σκέψη αυτή. Μ’ απότομα ένα σύννεφο τον σκεπάζει. Άραγε θα με δεχθεί;... Θα με δεχθεί, έμενα που φέρθηκα τόσο αντάρτικα, που τον απαρνήθηκα σκορπίζοντας σπάταλα τα υπάρχοντά του; Σταματά. Το βλέμμα του γυρίζει εδώ και κει με αμηχανία. Καθώς όμως συναντά τις αηδιαστικές μορφές των χοίρων που τον περιτριγυρίζουν, περισσότερο αποφασιστικά επαναλαμβάνει: Θα σηκωθώ και θα πάω! Θα πέσω στα πόδια του και θα του πω: «πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου. ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου∙ ποίησόν με ως ένα των μισθίων σου». Ας με δεχθείς έστω σαν υπηρέτη...
Ας προσέξουμε το σημείο αυτό: να συναισθανόμαστε τις αμαρτίες μας αλλά να μην απελπιζόμαστε. Συνήθως ο διάβολος στην αρχή μας σπρώχνει στα δίχτυα της αμαρτίας λέγοντάς μας ότι δεν είναι τίποτα και μετά, όταν μας μπλέξει, μεγαλοποιεί τα πράγματα και προσπαθεί να δημιουργήσει πανικό. «Τώρα δεν γίνεται πια τίποτα. Ας φρόντιζες να μην έπεφτες. Τώρα πια είναι αργά». Προσοχή, μην πέσουμε σ’ αυτή τη φοβερή παγίδα του εχθρού. Η απελπισία δεν έχει θέση για κανένα αμάρτημα, ακόμα και το πιο φοβερό. Όλα διορθώνονται!  Και ποτέ δεν είναι αργά!
γ) Επιστροφή (έμπρακτη μετάνοια). Ο άσωτος πραγματοποίησε την απόφασή του. «Και αναστάς ήλθε προς τον πατέρα αυτού»... Χρειάσθηκε να κάνει πορεία μεγάλη για να φθάσει στο πατρικό σπίτι. Είχε φύγει τόσο μακριά. Όσο πιο μακριά φεύγει κανείς, τόσο και μεγαλύτερο δρόμο πρέπει να διατρέξει. Δεν φθάνει να πει, θα διορθωθώ, χρειάζεται να καταβάλει και επίμονη προσπάθεια.
Πολλά εμπόδια έρχονται συχνά να φράξουν τον δρόμο αυτό της επιστροφής. Παλιοί γνωστοί, παλιές συνήθειες, παγίδες του πονηρού φράζουν το δρόμο μας. «Πως; Δεν θα έρθεις μαζί μας σ’ αυτή την εκδρομή, για να πας στην εκκλησία;» - «Δεν το είδες αυτό το έργο γιατί δεν επιτρέπεται; Τον άγιο μας παριστάνεις;...», ρωτούν ειρωνικά οι δήθεν φίλοι. Αλίμονο αν τους ακούσουμε.
δ) Ομολογία των σφαλμάτων. Προσέξτε, παιδιά, αυτή τη λεπτομέρεια της παραβολής. Όταν έφθασε, όταν είδε τον Πατέρα του ο άσωτος να τρέχει με τόση λαχτάρα να τον προϋπαντήσει, να τον αγκαλιάζει με τόση στοργή και να τον καταφιλά, δεν παρασιώπησε την ενοχή του. Αλλά με συντριβή έπεσε στα πόδια του και με δάκρυα ομολόγησε. Θα μπορούσε, βλέποντας την ανέλπιστη αυτή υποδοχή του πατέρα, να βρει ευκαιρία να δικαιολογηθεί, όπως το συνηθίζουν σήμερα πολλοί. Δεν κάνει όμως κάτι τέτοιο. Με ειλικρίνεια ομολόγει και εξουθενώνει τον εαυτό του. Τονίζει την ενοχή του. «Ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου». Εδώ κορυφώνεται η μετάνοια. Έτσι θεραπεύεται οριστικά η αρρώστια της αμαρτίας: Με την ειλικρινή ομολογία των σφαλμάτων.
Ποιός θα μας θυμίσει τα τέσσερα στάδια της πορείας προς τη λύτρωση;(...) α) Συναίσθηση, συντριβή, β) Απόφαση για διόρθωση, γ) Επιστροφή, δ) Ομολογία, αίτηση συγγνώμης.

ΕΦΑΡΜΟΓΗ
(Επειδή κάθε χρόνο γίνεται μάθημα για την εξομολόγηση, αποφεύγουμε να θίξουμε όλες τις απόψεις του θέματος. Στο θέμα αυτό θα τονίσουμε την αναγκαιότητα της εξομολογήσεως, την υπερνίκηση ντροπής και την αγάπη του Θεού που συγχωρεί όλους τους ανθρώπους που μετανοούν).
1. Ας έρθουμε τώρα στη δική μας ζωή. Εμείς πέφτουμε θύματα της αμαρτίας; (...)
Άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, ναι. Κανείς δεν είναι αναμάρτητος. Πρέπει λοιπόν όλοι να προσέχουμε πολύ για να μη μας ξεγελούν τα γλυκόλογά της. Να μην κάνουμε το αστόχημα ν’ απομακρυνθούμε από την Εκκλησία, από το ευλογημένο περιβάλλον του ουρανίου Πατρός.
2. Αν όμως συμβεί κάτι τέτοιο, χωρίς αναβολή, πρέπει να βιαστούμε να διορθώσουμε το λάθος. Πως; (...)
Με την ειλικρινή μετάνοια και την ομολογία των σφαλμάτων στο μεγάλο μυστήριο της ιεράς Εξομολογήσεως. Ο Κύριος ανέθεσε το λεπτό και εμπιστευτικό έργο της συγχωρήσεως των αμαρτιών στους Αποστόλους και τους διαδόχους τους, (και όχι στις εικόνες όπως εσφαλμένα νομίζουν μερικοί: «εγώ εξομολογούμαι μόνος μου μπροστά στην εικόνα»). Θυμηθείτε τι είχε πει στους Μαθητές μετά την Ανάσταση: «Λαβετε Πνεύμα Άγιον∙ αν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, αν τινων κρατήτε, κεκράτηνται» (Ιω. κ’ 22-23). Αυτόν το δρόμο Εκείνος καθόρισε για την Λύτρωση.
3. Ποιό είναι το συνηθέστερο εμπόδιο που δυσκολεύει κάποιον να εξομολογηθεί; (...)
Η ντροπή. «Πως να το πω αυτό;», λένε μερικά παιδιά. Εάν μάλιστα είναι γνωστός ο ιερέας, ίσως φοβούνται ότι θα σχηματίσει κακή ιδέα, και γι’ αυτό αποφεύγουν να εξομολογηθούν. Προσοχή σ’ αυτή την παρεξήγηση. Η εξομολόγηση δεν είναι για να διηγηθούμε τις αρετές μας και να πάρουμε επαίνους και βραβεία. Ο ιερέας γνωρίζει ότι θα ακούσει αμαρτίες. Κι είναι προετοιμασμένος γι’ αυτό. Το έργο του είναι να συγχωρεί, να καθοδηγεί, ν’ ανακουφίζει από τις πληγές. Όχι να κρίνει και να καταδικάζει. Είδατε πως υποδέχθηκε ο πατέρας τον άσωτο υιό; Έτσι και ο πνευματικός, εξ ονόματος του Κυρίου, είναι έτοιμος ν’ ανοίξει την αγκαλιά του να υποδεχθεί κάθε πιστό που μετανοεί ειλικρινά. Η ντροπή δεν βρίσκεται στην ομολογία των σφαλμάτων αλλά στην διάπραξή τους. Η εξομολόγηση είναι πράξη ηρωική, διότι δείχνει μετάνοια ειλικρινή και απόφαση διορθώσεως.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Παιδιά, ας αναλογισθούμε και πάλι την τελευταία υπέροχη σκηνή της παραβολής του ασώτου: την ώρα που ο πατέρας τρέχει να προϋπαντήσει το ρακένδυτο παιδί του, την ώρα που ανοίγει την αγκαλιά του, και το καταφιλά... Χαράξτε βαθιά στο νου σας αυτή την εικόνα. Τι απύθμενη που είναι η αγάπη του Θεού! Ας σκεπτόμαστε συχνά αυτή την εικόνα.
Από σήμερα ας θυμόμαστε πάντοτε ότι έχουμε Πατέρα που μας αγαπά και μας περιμένει. Η εξομολόγηση είναι το μυστήριο της συμφιλιώσεως μαζί Του και με όλο τον κόσμο. Το μυστήριο της χαράς της δικής μας, της χαράς του ουρανίου Πατρός. Της μεγαλύτερης χαράς που υπάρχει σ’ όλη τη γη και τον ουρανό!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: «Αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου»!

* Διασκευή από τα Κατηχητικά Βοηθήματα Μέσου Κατηχητικού Σχολείου, Πνευματική πορεία (Γ  σειρά), εκδ. Αποστ. Διακονίας.

Σημείωση για τον Κατηχητή
Να γίνει θερμή σύσταση στα παιδιά να προετοιμαστούν για να προσέλθουν στο ιερό Μυστήριο, μάλιστα τώρα που αρχίζει το Τριώδιο και προσεχώς η Μεγάλη Τεσσαρακοστή.  Ο κάθε κατηχητής ας έρθει σε συνεννόηση με τον ιερεά/πνευματικό για να ορισθούν κατάλληλες ώρες και ημέρες. Με το θέμα της εξομολογήσεως κορυφώνεται η πνευματική προσφορά μας. Όταν οδηγούμε τα παιδιά να μετέχουν με συναίσθηση στην Εξομολόγηση, όταν τα βοηθούμε να νιώσουν τον λυτρωτικό χαρακτήρα αυτού του μυστηρίου, ήδη τους έχουμε προσφέρει ένα σπουδαίο εφόδιο για όλη τους τη ζωή.
Ας προετοιμάσουμε, λοιπόν, με πολλή επιμέλεια και προσευχή και το μάθημα και την οργάνωση της εξομολογήσεως των παιδιών.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α' Διήγηση
Εἶχαν περάσει τρεῖς ὁλόκληροι μῆνες ἀπό τήν ἡμέρα, πού ἄφησαν τή βέβηλη γῆ τῆς Αἰγύπτου. Εἶχαν ἔρθει καί στρατοπέδευσαν στήν ἔρημο τοῦ Σινά κάτω ἀπό τό ἱερό βουνό. Τί ἐκπλήξεις ἀλήθεια τούς περίμεναν ἐκεῖ. Εἶδαν μέ τά μάτια τους τή δόξα κι ἔνιωσαν καλά τή δύναμη τοῦ Κυρίου. Ὁ Μωυσῆς τούς εἶχε προπαρασκευάσει κι ὅλοι καθαροί στό σῶμα καί μέ ἁγνισμένη τήν ψυχή περίμεναν. Τό βουνό ξαφνικά σκεπάστηκε ἀπό πυκνά σκοτεινά σύννεφα. Ἀστραπές ἐκτυφλωτικές κι ἀδιάκοπες τό ἔζωναν ἀπό παντοῦ. Βροντές τρομακτικές τό συγκλόνιζαν κι ἕνας ἦχος σάν νά ἔβγαινε ἀπό μύριες δυνατές σάλπιγγες δονοῦσε τήν κτίση. Καπνοί μαῦροι ἀνέβαιναν ψηλά, σάν ἀπό φοβερό καμίνι. Εἶχες τήν ἐντύπωση πώς τό ὄρος φλεγόταν ὅλο. Τό θέαμα ἦταν ἐξαιρετικά ἐπιβλητικό. Δέν ἔμενε σέ κανέναν ἀμφιβολία ὅτι ὁ Παντοδύναμος κι ὁ Παντοκράτωρ Κύριος εἶχε κατεβεῖ στό Σινά. Ὅλοι τους ἄρχισαν νά τρέμουν στό φανέρωμα τῆς πολλῆς του δυνάμεως. Μόνος ὁ Μωυσῆς εἶχε τολμήσει νά μπεῖ μέσα στά νέφη καί τούς καπνούς, γιατί ὁ ἴδιος ὁ Θεός τόν εἶχε καλέσει. Οἱ Ἰσραηλίτες δέν ἔπρεπε νά πλησιάσουν. Προχώρησαν καί στάθηκαν μόνον ὥς τή γραμμή πού τούς εἶχε χαράξει ὁ Μωυσῆς. Ἀπό κεῖ ἄκουσαν δυνατή, ἐπιβλητική τή φωνή τοῦ Θεοῦ, πού τούς ἔδινε τό νόμο του, τίς δέκα ἐντολές του. Τούς Ἰσραηλίτες τούς ἔπιασε φόβος καί τρόμος. Νόμισαν πώς δέν μποροῦσαν ἄλλο ν' ἀντέξουν κι εἶπαν στό Μωυσῆ: Μίλησέ μας σύ κι ἄς μή μᾶς μιλάει ὁ Θεός, γιατί φοβόμαστε πώς θά πεθάνουμε.
—Ἔχετε θάρρος, τούς ἀπάντησε. Τόν φόβο, πού νιώθετε τώρα, χρειάζεται νά τόν ἔχετε, γιά νά προσέχετε καί ν' ἀποφεύγετε τήν ἁμαρτία. Ὕστερα ἀπό αὐτό τό γεγονός ὁ Μωυσῆς τούς μάζεψε πάλι ὅλους καί τούς ἐξήγησε τίς ἐντολές σύμφωνα μέ ὅσα τοῦ εἶχε πεῖ ὁ Θεός. Οἱ ἐντολές καί διατάξεις ἦσαν ὅλες σοφές καί πολύ βοηθητικές γιά νά ζοῦν μιά ζωή μέ δικαιοσύνη καί ἀξιοπρέπεια. Οἱ Ἰσραηλίτες τίς ἄκουσαν μέ προσοχή καί μ' εὐλάβεια  κι ὅλοι μέ μιά φωνή ἀπάντησαν.
—Τούς λόγους τοῦ Κυρίου καί τούς νόμους του τούς δεχόμαστε χωρίς ἀντίρρηση καί πάντα θά τούς τηροῦμε.
Μά νά, πάλι ὁ Θεός ξανακάλεσε τό Μωυσῆ ν' ἀνεβεῖ στό Σινά καί τώρα εἶναι σαράντα ἡμέρες πού ἔχει χαθεῖ ὁ Μωυσῆς. Μαζί του ἔχει πάρει καί τόν Ἰησοῦ, τό γιό τοῦ Ναυῆ, τόν ἔμπιστό του. Τούς εἶχε βέβαια πεῖ νά τόν περιμένουν καί ὅτι θά πήγαινε νά πάρει γραπτό ἀπό τόν ἴδιο τό Θεό τό νόμο, μέ τόν ὁποῖον ἔπρεπε νά κανονίζουν τή ζωή τους. Εἶχε μάλιστα ἀφήσει ἀντικαταστάτες του γιά νά τούς κυβερνοῦν, τόν ἀδελφό του Ἀαρών καί τόν Ὤρ.
Ἀλλά πάει, ὁ Μωυσῆς χάθηκε. Ποιός ξέρει τί ἀπόγινε ἐπάνω στό φοβερό κι ἀπόκρημνο ὄρος. Μπορεῖ νά τόν ἐσπάραξε κανένα θηρίο. Μπορεῖ... Καί τώρα; Γιά νά προχωρήσουν τούς χρειάζεται ἡ βοήθεια τοῦ δυνατοῦ Θεοῦ. Ἀλλά ὁ Μωυσῆς, πού ὅ,τι ζητοῦσε ἀπό τόν Κύριο τό ἔπαιρνε, εἴπαμε, πάει. Θά μείνουν λοιπόν τώρα χωρίς τήν προστασία ἑνός ἰσχυροῦ Θεοῦ; Ὄχι. Πρέπει, καί γρήγορα μάλιστα, ν’ ἀποκτήσουν τό θεό τους, πού θά βαδίζει μπροστά τους νά τούς ἐνισχύει καί νά τούς βοηθεῖ στό δύσκολο δρόμο γιά τήν κατάκτηση τῆς Χαναάν. Μιά καί δυό λοιπόν οἱ μικρόψυχοι Ἰσραηλίτες πηγαίνουν στόν Ἀαρών.
— Ἀαρών, ὁ Μωυσῆς δέν ὑπάρχει πιά. Κι ἐμεῖς θέλουμε ἕνα θεό νά τόν ἔχουμε κοντά μας, ὅπως καί τ’ ἄλλα ἔθνη, νά μᾶς βοηθάει. Φτιάξε μας λοιπόν ἕνα, σάν αὐτόν πού ’χαν καί οἱ Αἰγύπτιοι κι ἔμοιαζε μέ ζωντανό μοσχάρι. Νά ’χει καί δυνατά κέρατα νά χτυπάει καί νά συντρίβει τούς ἐχθρούς...
Ὁ Ἀαρών στάθηκε σκεφτικός. Δέν τούς εἶχε πεῖ ὁ ἴδιος ὁ Θεός καί ὁ Μωυσῆς πώς δέν ἔπρεπε νά κάνουν ποτέ εἴδωλα; Μά πάλι φοβήθηκε αὐτόν τόν ἄγριο ὄχλο.
— Ναί, ἀλλά θά χρειασθεῖ χρυσάφι πολύ...
— Νά δώσουμε τά χρυσαφικά μας. Τί τά θέλουν οἱ κόρες μας καί οἱ γυναῖκες μας τά χρυσά σκουλαρίκια καί τά βραχιόλια; Χρειαζόμαστε ἕνα θεό, σοῦ εἴπαμε. Ὅ,τι κι ὅ,τι δίνουμε νά τόν ἔχουμε.
Ὁ Ἀαρών ὑποχώρησε. Σέ ἐλάχιστες ἡμέρες ἕνα χρυσό μοσχάρι εἶχε στηθεῖ.
— Αὐτοί εἶναι οἱ θεοί σου, Ἰσραήλ, πού σέ γλύτωσαν ἀπό τή μαύρη δουλεία!...
— Αὔριο θά ’χουμε μεγάλη γιορτή. Νά ἔρθετε νά τόν λατρεύσουμε ὅλοι τόν κύριό μας.
Ἔτσι κι ἔγινε. Γύρω ἀπό τό χρυσό ἄψυχο μοσχάρι μαζεύτηκε ὁ ἀσύνετος λαός κι ἄρχισε τίς θυσίες, τίς εὐχαριστίες, τίς προσευχές. Ἔπειτα θέλησε νά μιμηθεῖ ὅσα ἔκαναν οἱ Αἰγύπτιοι στίς γιορτές τους, καί δόθηκε στό φαγοπότι. Ἄρχισαν τραγούδια κι ἀνόσιοι χοροί. Ὁ Ἰσραήλ εἶχε γίνει εἰδωλολάτρης...
Τήν ἴδια ὅμως ὥρα μιά ἄλλη σκηνή ξετυλίγεται ἐπάνω στό Σινά. Ὁ ἅγιος Θεός μιλάει αὐστηρά στό δοῦλο του τό Μωυσῆ.
—Μωυσῆ, κατέβα ἀμέσως ἀπό τό βουνό. Τρέξε γρήγορα. Ὁ χιλιοευεργετημένος λαός σου πού τόν ἀπάλλαξες ἀπό τή χειρότερη σκλαβιά, ἀνόμησε φοβερά. Ὅσα τούς εἶπες καί σοῦ ὑποσχέθηκαν τά ξέχασαν κιόλας. Ἔφτιαξαν μέ τά χέρια τους εἴδωλα καί τώρα τά προσκυνοῦν, τούς προσφέρουν θυσίες, τά λατρεύουν καί λένε, νά οἱ θεοί σου, Ἰσραήλ, πού σέ γλύτωσαν ἀπό τό Φαραώ καί τήν Αἴγυπτο... Καί τώρα θέλω, Μωυσῆ, νά μ' ἀφήσεις μέσα στή δίκαιη ὀργή μου νά ἐξολοθρεύσω ὅλους καί νά τούς ἀφανίσω. Καί ὅσο γιά νά ἔχω ἕνα λαό πού νά μοῦ εἶναι ἀφοσιωμένος, ὑπάρχει ὁ τρόπος, θά εὐλογήσω σένα. Κι ἀπό τά παιδιά σου θά βγεῖ ἔθνος ὅσιο κι ἅγιο, δοσμένο σέ μένα.
Ἦταν πολύ τιμητική γιά τό Μωυσῆ ἡ πρόταση αὐτή τοῦ Κυρίου. Ἀλλά ὄχι, εἶναι πονετικός ὁ Μωυσῆς, ἔχει τρυφερή καρδιά, γεμάτη ἀγάπη γιά τό ἔθνος του, πού τόσες φορές τόν πίκρανε. Ἔτσι στήν κρίσιμη αὐτή ὥρα γιά τόν Ἰσραήλ, αὐτός ταπεινά, μ' ὅλης τῆς καρδιᾶς του τή θέρμη, δέεται καί παρακαλεῖ:
 — Κύριέ μου... Τόσο πολύ ἔχεις ὀργισθεῖ ἐναντίον τοῦ λαοῦ; Κι ὅμως εἶναι ὁ λαός σου αὐτός. Σύ δέν τόν ἔβγαλες μέ θαύματα πρωτοφανή καί πρωτάκουστα ἀπό τήν Αἴγυπτο; Ὤ, Κύριε,... ἄν τώρα θά τούς θανατώσεις, τί θά ποῦν τά ἔθνη, πού θά τό μάθουν; Κοίταξε τί Θεό εἶχαν! Τούς ἐπῆρε ἀπό τήν Αἴγυπτο νά τούς ξεκάμει στά βουνά καί στήν ἔρημο... Κύριέ μου, ἄς πραϋνθεῖ ὁ ἅγιος θυμός σου. Θερμά σέ παρακαλῶ. Λυπήσου τους. Συγχώρα τους τή μεγάλη ἀνομία. Κι ἀκόμη θυμήσου, Κύριέ μου, θυμήσου, εἶναι οἱ ἀπόγονοι τῶν ἀγαπημένων σου δούλων, τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰσαάκ, τοῦ Ἰακώβ. Καί σ' αὐτούς μέ ὅρκο τό εἶχες ὑποσχεθεῖ: «Θά πληθύνω τά παιδιά σας. Θά τά κάμω μεγάλο λαό. Θά τούς αὐξήσω σάν τ’ ἄστρα τ’ οὐρανοῦ. Θά τούς δώσω κληρονομιά τή γῆ Χαναάν, νά μένουν παντοτινά σ’ αὐτήν... Θυμήσου, ἀγαθέ μου Κύριε, καί σπλαχνίσου...»
Ὁ «Ὤν», ὁ ἀγαθός καί οἰκτίρμων, τήν πρόσεξε τήν ἱκεσία τοῦ ταπεινοῦ δούλου του. Τούς λυπήθηκε τούς Ἰσραηλίτες. Δέν θά τούς ἐξολόθρευε. Ἄς εἰρήνευε λοιπόν ὁ προφήτης κι ἄς ἔτρεχε ἀμέσως κοντά τους.
Ὁ Μωυσῆς βιαστικός κατεβαίνει τό βουνό κρατών¬τας στά χέρια τίς πλάκες πού ’χαν ἐπάνω χαραγμένες τίς δέκα ἁγίες ἐντολές τοῦ Κυρίου. Καθώς ὅμως κατεβαίνει, ὁ Ἰησοῦς ὁ ἀκόλουθός του σάν νά ξαφνιάστηκε.
— Φωνές δυνατές... Σάν νά εἶναι ἀλαλαγμός πολεμιστῶν στήν ὥρα τῆς μάχης...
— Δέν εἶναι φωνές ἀνδρῶν πού πολεμοῦν αὐτές. Γιά φωνές μεθυσμένων μοιάζουν...
Καί πραγματικά, σάν πλησίασαν, εἶδαν τό χρυσό μοσχάρι ν’ ἀστράφτει στόν ἥλιο. Γύρω του μαζεμένοι οἱ ἀνόητοι Ἰσραηλίτες χόρευαν βέβηλους, εἰδωλολατρικούς χορούς. Ἱερή ἀγανάκτηση φούσκωσε τά στήθη τοῦ προφήτη.
Μωυσῆ, σκέφτηκε, τί κρατᾶς στά χέρια; Ἄ, τό θεῖο νόμο. Τό νόμο πού προορίζεται γι’ ἀνθρώπους ἀνώτερους, πού ξέρουν τήν ἀλήθεια καί πειθαρχοῦν στόν Ἀληθινό. Ἀλλά τί χρειάζονται πιά οἱ θεῖες ἐντολές; Μάταια ὅλα, Μωυσῆ... Ὁ λαός σου ἔγινε εἰδωλολάτρης!...
Πέταξε ἀμέσως βίαια τίς θεόγραπτες πλάκες ἐπάνω στό γρανίτη καί τίς ἔκαμε κομμάτια. Μετά ὅρμησε θυελλώδης κι ἅρπαξε τό ἄψυχο εἴδωλο. Τό γκρέμισε. Τό ἔλειωσε στή φωτιά. Τό ἄλεσε. Τό ’καμε λεπτή σκόνη καί τό ἔριξε στό νερό νά τούς ποτίσει μ’ αὐτό. Ἔπειτα ἔκραξε:
—    Ποιός εἶναι μέ τόν ἀληθινό Θεό; Νά ’ρθει νά σταθεῖ πλάι μου.
Ἔτρεξαν κοντά του ὅσοι ἦταν ἀπό τή φυλή τοῦ Λευΐ.
—    Μήν κάθεστε, πρόσταξε. Εἶναι ἐντολή τοῦ Θεοῦ ὁρμῆστε ἐπάνω στόν σκόρπιο ὄχλο κι ἐκδικηθεῖτε τό τρομερό θεομίσητο ἔγκλημα. Γρήγορα κινήθηκαν ἐκεῖνοι, σάν ὄργανα τῆς θείας τιμωρίας. Ἔγινε μεγάλη θραύση. Τρεῖς χιλιάδες βρῆκαν τό θάνατο κείνη τήν ἡμέρα. Ἔτσι κάπως ξεπλύθηκε τό ἀνόμημα.

Β´. ᾿Από τήν ᾿Ορθόδοξη πίστη μας
Φοβερή ἁμαρτία ἦταν αὐτή πού διέπραξαν, παιδιά, οἱ Ἰσραηλίτες. Ἀλλά καί δίκαιη ἡ τιμωρία πού τούς ἐπεβλήθη.
- Μέ ποιά δικαιολογία ζήτησαν οἱ Ἑβραῖοι ἀπό τόν Ἀαρών τό χρυσό μοσχάρι;
Ἡ δικαιολογία τους ἦταν ὅτι τάχα ἄργησε νά ἔρθει ὁ Μωυσῆς καί δέν γνώριζαν πλέον τί ἀπέγινε. Ἀλλά καί ἄν ἀκόμα χάθηκε ὁ Μωυσῆς, χάθηκε μαζί του καί ὁ Θεός; Γιατί οἱ Ἑβραῖοι ξέχασαν τόσο γρήγορα τόν Θεό τόν ἀληθινό πού μέχρι τώρα τόσα θαύματα εἶχε ἐνεργήσει γιά χάρη τους;
Ζήτησαν λοιπόν ἀπό τόν Ἀαρών κάτι ἐξωφρενικό! Ζήτησαν νά ἐγκαταλείψουν τόν ζωντανό καί δυνατό Θεό γιά νά λατρεύσουν ἕνα ἄψυχο ζῶο.
- Τί ἔδειξαν στόν Θεό μέ τό αἴτημά τους αὐτό;
Ἔδειξαν πρῶτα-πρῶτα μεγάλη ἀχαριστία πρός τόν Θεό πού μέ τόσους τρόπους καί τόσες φορές τούς εἶχε εὐεργετήσει. Ἀχαριστία πρός τόν Θεό, πού ἔδειχνε ξεχωριστή ἀγάπη σ’ αὐτούς, περισσότερη ἀπό τούς ἄλλους λαούς.
Συγχρόνως ὅμως μέ τό αἴτημά τους αὐτό ἔδειχναν ὅτι δέν ἀγαποῦσαν πραγματικά τόν ἀληθινό Θεό. Μέσα στήν καρδιά τους δέν εἶχε τήν πρώτη θέση. Τόν ἀγαποῦσαν ὅσο τούς ἔκανε τά χατίρια. Δέν τόν αἰσθάνονταν καί δέν τόν ἀναγνώριζαν γιά ἀνώτερό τους.
- Πῶς ὀνομάζεται, παιδιά, ἡ ἁμαρτία στήν ὁποία ἔπεσαν οἱ Ἑβραῖοι;
(...) Πολύ σωστά! Ὀνομάζεται εἰδωλολατρία.
Ἀγάπησαν δηλαδή πάνω ἀπό τόν Θεό τά ὑλικά πράγματα, τίς ἀπολαύσεις πού ζητοῦσε τό σῶμα τους, τήν ἴδια τήν ἁμαρτία. Ἀγάπησαν καί λάτρεψαν ἕνα ἄψυχο μέταλλο τό ὁποῖο βέβαια δέν μπόρεσε νά τούς βοηθήσει ποτέ καί πουθενά. Ὁ Ἰσραήλ ἔγινε εἰδωλολάτρης.
- Ὑπάρχει σήμερα ὁ κίνδυνος νά πέσουμε ἐμεῖς στήν ἁμαρτία πού ἔπεσαν ἐκεῖνοι;
Καί βέβαια ὑπάρχει αὐτός ὁ κίνδυνος.
- Πολύ συχνά συμβαίνει μερικά παιδιά νά ἀγαποῦν μέχρι καί νά λατρεύουν μιά ἀθλητική ὁμάδα ἤ ἕναν ποδοσφαιριστή. Καί ὅταν ἡ ὁμάδα τους ἔχει ἀγώνα, δέν σκέφτονται τίποτε ἄλλο. Ξεχνοῦν τόν ἐκκλησιασμό, ξεχνοῦν τήν συγκέντρωση τοῦ Κατηχητικοῦ, ξεχνοῦν ὅλα τά καθήκοντά τους καί ἡ μόνη τους ἀγάπη εἶναι ἡ ὁμάδα. Κι ἄν χάσει ἡ ὁμάδα τους, δέν μπορεῖ κανείς νά τούς μιλήσει, γιατί εἶναι πικραμένοι. Ἄν πάλι νικήσει, χαίρονται τόσο πολύ. Φτάνουν στό σημεῖο μάλιστα νά ἀποκαλοῦν τήν ὁμάδα τους ἤ τόν ἀθλητή «θεό». Γιά τά παιδιά αὐτά ὁ ἀληθινός Θεός εἶναι τελευταῖος μέσα στήν καρδιά τους... Ἔχουν εἴδωλο τήν ὁμάδα τους.
 - Ἄλλα παιδιά ὀνειρεύονται ὅταν μεγαλώσουν νά βγάλουν πολλά λεφτά, νά γίνουν πλούσιοι. Νομίζουν ὅτι τό χρῆμα θά τούς σώσει, θά τούς κάνει δοξασμένους, θά γίνουν ἀθάνατοι. Κάνουν θεό τους τό χρῆμα καί τήν ὕλη.
- Ἐπίσης αὐτές τίς μέρες πολλοί ἄνθρωποι μέ τίς ἀποκριάτικες ἐκδηλώσεις, μέ τά πάρτυ καί τά καρναβάλια πού γίνονται, μασκαρεύονται καί μέ πρόσχημα τήν διασκέδαση κάνουν μεγάλες ἁμαρτίες. Περιφρονοῦν τόν νόμο τοῦ Θεοῦ πού ἀπαγορεύει τέτοιες διασκεδάσεις καί κάνουν τό θέλημα τοῦ διαβόλου. Ἀλλάζουν τό πρόσωπό τους καί τήν ἐμφάνισή τους καί χορεύουν ἁμαρτωλούς χορούς, μεθοῦν καί διαπράττουν μεγάλες ἁμαρτίες μέ τίς ὁποῖες λατρεύεται ὁ σατανάς. Καί ἐνῶ ὁ Κύριός μας αὐτές τίς ἅγιες ἡμέρες τοῦ Τριωδίου θέλει νά ἀφοσιωθοῦμε περισσότερο σ’ αὐτόν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί μέ τίς εἰδωλολατρικές αὐτές ἐκδηλώσεις ξεχνοῦν τόν ἀληθινό Θεό καί μέ τίς ἁμαρτίες τους ἀπομακρύνονται ἀπό Αὐτόν.      

- Καθῆκον μας λοιπόν νά προσέξουμε αὐτές τίς μέρες τίς παγίδες πού μᾶς ἔχει στήσει ὁ διάβολος καί νά μένουμε γιά πάντα ἑνωμένοι μέ τόν ἀγαπημένο μας Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ ἀγάπη τῆς καρδιᾶς μας καί ἡ λατρεία μας νά ἀπευθύνεται μόνο πρός τόν ἀληθινό Θεό μας. Σήμερα λοιπόν τό σύνθημά μας ποιό λέτε ὅτι πρέπει νά εἶναι;

Σύνθημα: Ἡ Ἀγάπη μου καί ἡ Λατρεία μου μόνο πρός τόν ἀληθινό Θεό.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Η πρώτη Κυριακή του Τριωδίου συνδέεται στην Εκκλησία με την παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου. Τι παρουσιάζει η παραβολή; Δύο ανθρώπους με πίστη στο Θεό, αλλά με αντίθετους χαρακτήρες. Ο πρώτος είχε ταπείνωση, ενώ ο δεύτερος είχε αλαζονεία και εγωισμό. Σήμερα, λοιπόν, μας δίνεται αφορμή να μιλήσουμε για τον εγωισμό.

***

Τι είναι εγωισμός: θεωρούμε τον εαυτό μας επίκεντρο του κόσμου και θέλουμε να γίνονται όλα όπως επιθυμούμε, αδιαφορούμε για το συνάνθρωπο και επιδιώκουμε το ατομικό συμφέρον.

Η σύγχρονη εποχή παρουσιάζει έντονο εγωκεντρισμό. Βλέπουμε ότι οι περισσότεροι επιδιώκουν το ατομικό όφελος αδιαφορώντας για τις συνέπειες του κοινού καλού:  η επιδίωξη του ατομικού κέρδους, η χρήση αθέμιτων μέσων για την επαγγελματική εξέλιξη έναντι συναδέλφων με αντίστοιχα ή περισσότερα προσόντα, η αδιαφορία για το συνάνθρωπο που υποφέρει μέχρι και η οικολογική καταστροφή που οφείλεται στην αλόγιστη χρήση του περιβάλλοντος, αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους ανθρώπους ή τις μελλοντικές γενιές, αποτελούν σαφή δείγματα εγωισμού του σύγχρονου ανθρώπου.

Επίσης οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων συχνά διαπνέονται από έντονο εγωισμό: οι άνθρωποι επιθυμούν να εκμεταλλευτούν στο έπακρο τις γνωριμίες, φιλίες, σχέσεις τους, χωρίς να δίνουν αγάπη. Προσπαθούν να αποκομίσουν όφελος, να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες ή τα πάθη τους, αδιαφορώντας για τις πιθανές επιπτώσεις στον άλλο.

Ακόμα και η στροφή πολλών δυτικών, ή και ορισμένων Ελλήνων, από το χριστιανισμό στις ανατολικές θρησκείες αποτελεί ένδειξη κρυμμένου εγωισμού: ενώ ο χριστιανισμός διδάσκει ότι ο άνθρωπος μπορεί να συναντήσει το Θεό μέσα από το συνάνθρωπο, οι ανατολικές θρησκείες διδάσκουν την ένωση του ανθρώπου με το θείο μέσα από την εσωτερική αναζήτηση, την αγάπη του εαυτού του και το συμβιβασμό με τα πάθη και τις αδυναμίες του.

Μπορούμε να πούμε ότι εγωισμός έχει καλά στοιχεία; Δέν είναι καλό να έχουμε κάποια αυτοπεποίθηση; Είναι η αυτοπεποίθηση μια καλή απόρροια του εγωισμού;

Τι είναι αυτοπεποίθηση και ποια η σχέση της με τον εγωισμό (εμπιστοσύνη στον εαυτό μου): είναι συνήθως αποτέλεσμα του εγωισμού;
Ο άνθρωπος πρέπει να έχει αυτοπεποίθηση;

Με την αυτοπεποίθηση ο άνθρωπος μπορεί ευκολότερα να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που εμφανίζονται. Θέτει υψηλούς στόχους στη ζωή του. Ένας μαθητής με αυτοπεποίθηση για παράδειγμα προσπαθεί να επιτύχει στις πανελλήνιες στη σχολή που τον ενδιαφέρει, ανεξάρτητα από τις βαθμολογικές απαιτήσεις.
Ακόμα θα μπορούσαμε να πούμε ότι η αυτοπεποίθηση είναι σημαντική για να μπορεί ένας νέος να μένει σταθερός στην πίστη του και να μην παρασύρεται από τους αδιάφορους για τη χριστιανική ζωή ή να μην επηρεάζεται από την κοροϊδία των συμμαθητών του;

Ίσως όμως να μην είναι ακριβώς έτσι.

Η αυτοπεποίθηση είναι καλή για τον άνθρωπο αρκεί να πηγάζει από την εμπιστοσύνη στο Θεό και όχι από τον εγωισμό και την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας.
Η αυτοπεποίθηση που πηγάζει από το Θεό μας δίνει τη σιγουριά για την πορεία στη ζωή γιατί γνωρίζουμε ότι η αγάπη του Θεού μας προστατεύει, ενώ οι όποιες δυσκολίες – δοκιμασίες της ζωής, μας βοηθούν να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι – κατ’ αντιστοιχία με  το κύμα που χτυπάει με δύναμη τα βράχια στην ακροθαλασσιά, τα οποία λειαίνει με το πέρασμα των χρόνων.

Με την αυτοπεποίθηση που πηγάζει από το Θεό μένουμε ακλόνητοι στο δρόμο που χαράζει η Εκκλησία, χωρίς να επηρεαζόμαστε από τον κόσμο. Αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες που εμφανίζονται και λυγίζουν τον άνθρωπο (αρρώστιες, θάνατος, συκοφαντία, φτώχια). Αντίθετα, ο εγωιστής απελπίζεται γιατί δεν έχει πουθενά αλλού ελπίδα εκτός από τον εαυτό του.

Ο Απόστολος Παύλος γράφει στην επιστολή του προς Κορινθίους (Κορ. Α΄, α 18-31) ότι ο σταυρός (του Χριστού) αποτελεί ανοησία για αυτούς που θα χαθούν, αποτελεί όμως πηγή δύναμης για όσους επιδιώκουν τη σωτηρία. Και συνεχίζει ότι ο Θεός επέλεξε ανθρώπους με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο για να ντροπιάσει τους άπιστους μορφωμένους και τους αδύναμους για να ντροπιάσει τους δυνατούς. Θυμόμαστε πολύ χαρακτηριστικά το παράδειγμά του μικρόσωμου Δαυίδ που νίκησε τον γιγαντόσωμο και πολύ δυνατό Γολιάθ. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε τους νικηφόρους αγώνες του χριστιανικού έθνους μας έναντι μεγάλων δυνάμεων, όπως η οθωμανική αυτοκρατορία ή ο πανίσχυρος ιταλικός στρατός το 1940. Και καταλήγει στο τμήμα αυτό της επιστολής του: «ο καυχώμενος εν Κυρίω καυχάσθω», δηλαδή το καύχημά μας και η πηγή της αυτοπεποίθησής μας πρέπει να είναι ο Χριστός.

Για το θέμα της σωτηρίας του ανθρώπου, ο Απόστολος Παύλος γράφει στην επιστολή του προς τους Γαλάτες (Γαλ. Β΄16-20) ότι ο άνθρωπος δεν δικαιώνεται από τα έργα του έναντι του νόμου αλλά θα δικαιωθεί από την πίστη στο Χριστό. Δηλαδή, ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί επιτελώντας μόνο καλές πράξεις και εφαρμόζοντας το μωσαϊκό νόμο. Γι’ αυτό το λόγο και ο Φαρισαίος που καυχιόταν για τις καλές του πράξεις και είχε αυτοπεποίθηση προερχόμενη από εγωισμό, δεν δικαιώθηκε από το Θεό. Και αναφέρει στη συνέχεια ο Απόστολος Παύλος ότι συσταυρώθηκε με το Χριστό και δεν ζει πλέον ο ίδιος αλλά μέσα του ζει ο Χριστός. Με τα λόγια αυτά τονίζει ότι δεν υπάρχει πλέον το θέλημα του εαυτού του αλλά ζει και ενεργεί σύμφωνα με όσα ζητάει ο Χριστός

***

Η Εκκλησία λοιπόν, προβάλλει την ταπείνωση ως την αρετή που αντισταθμίζει τον εγωισμό, ενώ προτρέπει τον άνθρωπο να έχει αυτοπεποίθηση, η οποία όμως να προέρχεται από την αγάπη και την εμπιστοσύνη στο Θεό, ως μόνη πηγή δύναμης και σωτηρίας.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Σήμερα, Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου, εισήλθαμε στο Τριώδιο, την πιο μακρά περίοδο του λειτουργικού έτους, περίοδο εντονότερου αγώνα, περισσότερης προσευχής, νηστείας και περισυλλογής. Ετοιμαζόμαστε και καθαρίζουμε την ψυχή μας για να εορτάσουμε όσο πιο αληθινά το Πάσχα. Στη σημερινή συγκέντρωσή μας θα μιλήσουμε για ένα από τα πνευματικά όπλα που καλούμαστε κατ  αὐτήν την περίοδο να χρησιμοποιήσουμε πιο εντατικά: την προσευχή∙ και πιο συγκεκριμένα τον τρόπο της σωστής προσευχής, πως θα προσευχόμαστε σωστά. Σπουδαίες αφορμές θα μας δώσει το σημερινό Ευαγγέλιο.

ΔΙΗΓΗΣΗ

Η παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου (Λουκ. ιη’ 9-14)

Δύο άνθρωποι ανέβηκαν στον Ναό του Σολομώντος για να προσευχηθούν, ο ένας Φαρισαίος και ο άλλος τελώνης. Ο Φαρισαίος στάθηκε όρθιος, ώστε να φαίνεται καλά και προσευχόταν επαινώντας τον εαυτό του:

– Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ, διότι δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους, που πέφτουν σε βαριά αμαρτήματα, ή και σαν αυτόν εδώ τον τελώνη. Και όχι μόνο δεν έχω τις κακίες που έχουν οι άλλοι, αλλά έχω και αρετές. Νηστεύω∙ δίνω ελεημοσύνη το ένα δέκατο από όλα όσα αποκτώ.

Ο τελώνης αντίθετα στεκόταν μακριά από το θυσιαστήριο. Και συναισθανόταν τόσο βαθιά την αμαρτωλότητά του, ώστε δεν ήθελε ούτε τα μάτια του να σηκώσει στον ουρανό, αλλά χτυπούσε συνεχώς το στήθος του, που περιέκλειε την αμαρτωλή καρδιά του, λέγοντας:

– «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Κύριε και Θεέ, σπλαχνίσου με και συγχώρησέ με τον αμαρτωλό.

Ο Κύριος «βαθμολόγησε» τις δύο προσευχές: Η προσευχή του Φαρισαίου «δεν πέρασε τη βάση», ενώ η προσευχή του τελώνη εισακούστηκε κι έφυγε ανακουφισμένος στο σπίτι του. Να λοιπόν που δεν εισακούεται οποιαδήποτε προσευχή, αλλά πρέπει, για να γίνει δεκτή από τον Θεό, να έχει κάποια γνωρίσματα. Ποιά προσευχή λοιπόν εισακούεται;

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ - ΕΦΑΡΜΟΓΗ

Πρώτα - πρώτα να συνειδητοποιήσουμε ότι η προσευχή είναι επικοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό, ένα πολύ μεγάλο προνόμιο: να μιλάμε με τον απειροτέλειο και ύψιστο Τριαδικό Θεό! Ώρα επίσημη και ιερή. Απολύτως απαραίτητο στοιχείο της πνευματικής ζωής, το οξυγόνο της ψυχής.

1. Με ποιούς τρόπους μπορούμε να προσευχόμαστε; Τι να λέμε και πως να το λέμε; (…)

α. Με το Ψαλτήριο, βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, το κατ’ εξοχήν βιβλίο προσευχών της Εκκλησίας που περιέχει 150 Ψαλμούς, και με πατερικές προσευχές, τις προσευχές που έγραψαν και με τις οποίες προσεύχονταν οι άγιοι, οι θεοφώτιστοι αυτοί άνθρωποι, που είχαν μάθει πολύ καλά την τέχνη της προσευχής.

β. Με τις Ακολουθίες της Εκκλησίας μας: Μικρό Απόδειπνο, Χαιρετισμούς, Παράκληση, Ακολουθία της θείας Μεταλήψεως (ουσιαστικά είναι πατερικές προσευχές που χρησιμοποιούνται στη λατρεία).

Όταν προσευχόμαστε με τις παραπάνω προσευχές, σιγά - σιγά μαθαίνουμε το σωστό πνεύμα της προσευχής.

γ. Με την αυτοσχέδια προσευχή: Έχουμε ανάγκη να μιλήσουμε στον Θεό και με δικά μας λόγια. Να πούμε αυτό που μας χαροποιεί, μας βαραίνει ή ποθούμε. Επίσης και με τη «μονολόγιστη» ευχή, δηλαδή τη συνεχή επανάληψη του «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Αυτού του είδους την προσευχή καλλιεργούν συστηματικά οι μοναχοί στην ησυχία της ερήμου, αλλά τη χρησιμοποιούν και πολλοί χριστιανοί στον κόσμο.
Έχουν εκδοθεί πολλά προσευχητάρια που περιλαμβάνουν αυτά που είπαμε: Ψαλμούς, πατερικές προσευχές, ακολουθίες της Εκκλησίας μας .

2. Η αυτοσχέδια προσευχή μας, συμβουλεύουν οι άγιοι Πατέρες, πρέπει να έχει τέσσερα μέρη:

α. δοξολογία του Θεού γι  αυτό που είναι,

β. ευχαριστία γι  αυτά που δίνει,

γ. εξομολόγηση: αναγνωρίζουμε την αμαρτωλότητά μας και ζητούμε το έλεός Του

δ. δέηση για όσα εμείς θέλουμε να Του ζητήσουμε.

Τα τέσσερα αυτά μέρη βλέπουμε να υπάρχουν με εξαιρετική ποικιλία και πλούτο στις αγιογραφικές και πατερικές προσευχές.

3. Ποιός είναι ο σωστός τρόπος προσευχής; Πως πρέπει να σταθούμε ενώπιον του Θεού κατά την προσευχή μας, ώστε να τη δεχθεί ο Θεός; (…)
Η προσευχή μας εισακούεται, όταν γίνεται:

α. με καθαρή ζωή. Γράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Αγαπητοί, αν η συνείδησή μας δεν μας κατηγορεί, έχουμε θάρρος προς τον Θεό. Και οτιδήποτε Του ζητούμε δια της προσευχής, το λαμβάνουμε από Αυτόν, διότι τηρούμε τις εντολές Του και πράττουμε αυτά που Του αρέσουν» . Η θεάρεστη λοιπόν προσευχή συνοδεύεται από θεάρεστη ζωή. Ποιός όμως είναι καθαρός από αμαρτία; Απολύτως κανείς. Ο λόγος όμως εδώ δεν είναι για οποιαδήποτε αμαρτία αλλά για βαριά αμαρτήματα, στα οποία πέφτει κανείς από αδιαφορία και περιφρόνηση του νόμου του Θεού. Η προσευχή μας λοιπόν πρέπει να συνοδεύεται από αγώνα για την τήρηση των θείων εντολών.

β. με πίστη. «Όλα όσα θα ζητήσετε, όταν προσεύχεσθε, να πιστεύετε ότι θα τα λάβετε∙ και θα σας γίνουν από τον ουράνιο Πατέρα» . Προσευχή με εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού, που για χάρη μας παρέδωσε σε θάνατο τον μονογενή Υιό Του και ο Οποίος μπορεί να μας δώσει πολύ περισσότερα απ  όσα εμείς ζητούμε ή μπορούμε να βάλουμε με το μυαλό μας.

γ. με αγάπη. «Όταν στέκεσθε και προσεύχεσθε, να συγχωρείτε, αν έχετε κάτι εναντίον καποιου, για να συγχωρήσει και ο επουράνιος Πατέρας σας και τα δικά σας παραπτώματα» . Πως μπορεί να δεχθεί ο Θεός μια προσευχή από ψυχή που δεν θέλει να συγχωρήσει, σκληρή και σκοτεινιασμένη;

δ. με ταπείνωση. Ο Τελώνης δεν είχε καθαρή ζωή∙ προσήλθε όμως με ταπείνωση, με συναίσθηση της αθλιότητάς του. Γι  αυτό και ο Θεός τον ελέησε. Αντίθετα ο Φαρισαίος ύψωσε κυριολεκτικά το ανάστημά του απέναντι στον Θεό! Προσευχή με αυθάδεια! Ακόμη κι αν είμαστε άγιοι, πρέπει να στεκόμαστε με δέος μπροστά στον Θεό. Ναι, είναι ο Πατέρας μας, αλλά είναι και ο άπειρος Θεός!

ε. με συγκέντρωση του νου. Αν το στόμα λέει λόγια προσευχής και ο νους ρεμβάζει, δεν υπάρχει κανένα όφελος. Πως ν’ ακούσει ο Θεός την προσευχή μας, αφού δεν την ακούμε εμείς οι ίδιοι ; Και όχι απλώς δεν ωφελούμαστε, αλλά εξοργίζουμε και τον Θεό. Σαν να παρουσιαζόμαστε μπροστά σ’ ένα βασιλιά και να μιλάμε με κάποιον υπασπιστή του! Βέβαια θέλει πολύ αγώνα να κρατούμε τον νου μας στα λόγια της προσευχής. Ας το φροντίζουμε. Ο όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης μάλιστα λέει να μη στενοχωρούμαστε όταν φεύγει ο νους μας, αλλά με χαρά να τον επαναφέρουμε. Διότι μόνο οι άγγελοι μπορούν να είναι πάντοτε τελείως προσηλωμένοι στον Θεό . Τη συγκέντρωση μας τη δίνει η ταπείνωση και ο φόβος του Θεού.

στ. με επιμονή. «Αιτείτε, και δοθήσεται υμίν, ζητείτε, και ευρήσετε, κρούετε, και ανοιγήσεται υμίν∙ πας γαρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται» (Ματθ. ζ’ 7-8). «Αιτείτε», «ζητείτε», «κρούετε»: Δείχνουν διάρκεια. Να επιμένουμε στην προσευχή. Να μην κουραζόμαστε, αν ο Θεός σιωπά. Από την προσευχή πάντοτε κερδισμένοι βγαίνουμε (Για τον ομαδάρχη: η επιμονή στην προσευχή φαίνεται θαυμάσια και στις παραβολές του αδίκου κριτού και της χήρας [Λουκ. ιη’ 1-8] και του αναιδούς φίλου [Λουκ. ια’ 5-8]).

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

«Η προσευχή είναι σαν μια ξένη γλώσσα. Όσο τη μιλάς, τόσο τη μαθαίνεις. Και όσο τη μαθαίνεις, τόσο την αγαπάς. Πρέπει επομένως να μιλούμε όσο περισσότερο τη γλώσσα της προσευχής. Και τότε σιγά - σιγά τη μαθαίνουμε. Και την αγαπούμε. Και η προσευχή δεν είναι πια μια ξένη γλώσσα για μας. Στο τέλος γίνεται η πιο δική μας γλώσσα». Να μας αξιώσει ο Θεός να την εξασκούμε και να τη μάθουμε.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Θέλω να μάθω τη γλώσσα της προσευχής.
 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Χατζηνικολάου Αστερίου, Αρχιμ., «Η κραυγή μου προς σε ελθέτω» (Για να εισακούονται οι προσευχές μας), εκδ. «Ο Σωτήρ», Αθήναι 2005, σελ. 37-110.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α´. Εἰσαγωγή

Ἔχετε ἀκούσει, παιδιά, γιά τό ἐλάφι τοῦ Καίσαρα; Ποιό ἦταν τό μυστικό τοῦ ἐλαφιοῦ, πού ἔδιωχνε μακριά κάθε ἐχθρό; Ἡ χρυσή βούλα (σφραγίδα) τοῦ βασιλιᾶ, μέ τήν ἐπιγραφή «Ἀνήκω στόν Καίσαρα». Σπουδαῖο δῶρο αὐτό τοῦ Καίσαρα στό ὡραῖο ἐλάφι! Κανείς δέν εἶχε πιά ἐπάνω του δικαίωμα αἰχμαλωσίας καί κυριαρχίας! Ἦταν ἐλεύθερο νά τρέχει καί νά χαίρεται τή χαρά τοῦ δάσους! Ἡ κυριότητα ἀνῆκε στό βασιλιά! Ἄλλος δέν μποροῦσε νά γίνει κύριός του!

Ὅμως – καί μή σᾶς φανεῖ παράδοξο – κάποια βασιλική σφραγίδα φρουρεῖ καί τή δική μας ἐλευθερία καί τή δική μας ζωή. Μᾶς ξεχωρίζει. Μᾶς δίνει βασιλική τιμή καί ἰδιότητα! Δῶρο ἀλογάριαστα ἀσύγκριτο ἀπό ἐκεῖνο τοῦ ἐλαφιοῦ! Πλοῦτος πού ξεπερνᾶ τά πλούτη ὅλα!

Καί ποιά εἶναι ἡ τόσο πολύτιμη αὐτή σφραγίδα; Ποιός βασιλιάς μᾶς τή χαρίζει; Πότε;

Αὐτό θά δοῦμε σήμερα, παιδιά!

Β´. ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ:

Γιά ποιοῦ Μυστηρίου τό μεγάλο θαῦμα μιλήσαμε σέ προηγούμενο θέμα μας; Τοῦ Ἁγ. Βαπτίσματος.
Μέσα στό ἁγιασμένο νερό τῆς κολυμβήθρας, εἴδαμε νά νεκρώνεται ὁ ἁμαρτωλός ἄνθρωπος, νά βγαίνει ὁ καινούργιος ἀναστημένος καί πάμφωτος! Καθαρός ἀπό ἁμαρτία! Ντυμένος τό Χριστό! Κι ἀμέσως γραμμένος στόν κατάλογο τῆς αἰωνιότητας! Παιδί τοῦ Θεοῦ. Οὐράνιο βασιλόπουλο!

Μεγάλο αὐτό τό πρῶτο δῶρο τοῦ Θεοῦ! Μεγαλύτερο δέν ὑπάρχει! Μᾶς ἔκανε παιδιά Του! Ὅλοι χάρηκαν γύρω μας. Καί τήν ἐκφράσανε μέ δῶρα καί εὐχές τή χαρά τους.

Ὅμως τό ἀσύγκριτο δῶρο ἐκείνη τή μεγάλη ὥρα τό ἀκούμπησε γιά μᾶς ὁ ἴδιος ὁ Θεός στά χέρια τῆς Ἐκκλησίας μας! Ποιό;

—Τή βασιλική θεϊκή Του Σφραγίδα! Μέ τό μυστήριο τοῦ Ἁγίου Χρίσματος. Πού ἐπισφραγίζει καί ἐπιβεβαιώνει ὅτι ὁ νέος Χριστιανός εἶναι πιά παιδί τοῦ Θεοῦ. Καί τόν ὁπλίζει μέ οὐράνια χαρίσματα καί δύναμη, γιά νά ἀγωνιστεῖ καί νά μοιάσει στόν οὐράνιο Πατέρα Του.

Δέν εἶναι ὅμως αὐτό, παιδιά, κάτι ἁπλό. Εἶναι Ἱ. Μυστήριο μεγάλο καί ἀκατανόητο!

 Τό δεύτερο στή σειρά θεοσύστατο καί ὑποχρεωτικό Ἱ. Μυστήριο τοῦ Ἁγίου Χρίσματος.

Ἄς δοῦμε ὅμως τό θέμα πιό ἀναλυτικά.

Τί σημαίνει ἡ λέξη «χρῖσμα»;

Προέρχεται ἀπό τή λέξη «χρίω»=ἀλείφω.

Ξέρουμε ὅτι καί στήν Π.Δ. ἔχριαν μέ εἰδικό λάδι τούς προφῆτες, τούς Ἀρχιερεῖς, τούς Βασιλιάδες...

Τοῦτο ὅμως τό Χρῖσμα εἶναι Χρῖσμα Ἅγιον! «Σφραγίδα» θεϊκή, ὅπως θά δοῦμε!

 Καί πότε μᾶς χαρίζεται;

Μαζί μέ τό Ἅγ. Βάπτισμα. Μόλις ὁ νεοβαπτισμένος Χριστιανός βγεῖ ἀπό τήν κολυμβήθρα!

 Τί γίνεται τότε;

Ὁ ἱερέας μέ ὑπέροχες εὐχές (προσευχές) παίρνει Ἅγιο Μύρο ἀπό τό ἱερό Μυροδοχεῖο καί σχηματίζει μ᾿ αὐτό τό Σημεῖο τοῦ Σταυροῦ – σφραγίζει δηλαδή μέ τόν Τίμιο Σταυρό καί τό Ἅγιο Μύρο – τά κύρια μέρη τοῦ σώματος καί τά ὄργανα τῶν αἰσθήσεων τοῦ νεοβαπτισμένου (Μέτωπο, στῆθος, μάτια, μύτη, αὐτιά, στόμα, χέρια, πόδια) λέγοντας:

—«Σφραγίς δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου. Ἀμήν». Τί σημαίνει αὐτό;

Πολύ θαυμαστά πράγματα! Σημαίνει πρῶτον, ὅτι αὐτή τή θεία σφραγίδα τή βάζει στόν πιστό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Γιά νά ἀποτυπώσει ἐπάνω του τόν ᾿Ιησοῦ Χριστό! Καί γιά νά τοῦ χαρίσει ἔτσι τά πλούσια χαρίσματα καί τίς δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Δύναμη θεϊκή καί Θεία Χάρη, πού ὁ Χριστός ὑποσχέθηκε ὅτι θά στείλει σέ ὅσους Τόν πιστέψουν Θεό τους καί βαπτισθοῦν στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος!

Καί ἀμέσως τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐπισκιάζει τόν πιστό. Ρίχνει μέσα στήν καρδιά του τόν ἀθάνατο σπόρο τῶν θεϊκῶν ἀρετῶν τοῦ Χριστοῦ! Ἐκεῖ θά μείνει ὥσπου μέ τήν προσπάθειά του ὁ πιστός καί μέ τή βοήθεια τῆς θείας Χάρης τόν αὐξήσει σέ εὐωδιαστά λουλούδια καί γλυκύτατους καρπούς ὅλων τῶν ἀρετῶν τοῦ Χριστοῦ!

Τό Ἅγιο Πνεῦμα χαρίζει δεύτερον στόν πιστό μιά παντοδύναμη πανοπλία! ῎Οχι σάν ἐκεῖνες πού προμηθεύουν οἱ διάφορες βιομηχανίες ὅπλων!
Τά ἀόρατα ὅπλα πού τό Ἅγιο Πνεῦμα χαρίζει, εἶναι «ὅπλα φωτός»! Πανοπλία οὐράνια! Πνευματική καί ἀκατανίκητη! Θωρακίζει τόν πιστό ἀπό τά τεχνάσματα, «τίς μεθοδεῖες» τοῦ διαβόλου. Τόν βγάζει νικητή στούς πνευματικούς του ἀγῶνες!

Πόσες ἀναρίθμητες τέτοιες στρατιές Νικητῶν ἔχει νά μᾶς ἐμφανίσει ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας! Εἶναι τά δυσαρίθμητα πλήθη τῶν Ἁγίων.
Αὐτά συμβολίζει τό «Ἅγιον Μύρον»! Ξέρετε πῶς ἑτοιμάζεται τό Ἅγιο Μύρο;

Φτιάχνεται μέ ἱερό καί ἐπίσημο τρόπο ἀπό τόν Παναγιώτατο Οἰκουμενικό μας Πατριάρχη καί πολλούς ἄλλους Ἐπισκόπους καί Ἱερεῖς στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως. Χρησιμοποιεῖται ἐκλεκτό λάδι (πού συμβολίζει τό ἄπειρο ἔλεος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ) καί 57 ἀπό τά ὡραιότερα ἀρωματικά φυτά (συμβολικά τοῦ πλήθους τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος). Εὐλογεῖται μέ ἰδιαίτερη Ἱερή Ἀκολουθία τήν Μεγάλη Τετάρτη ἀπό τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη πού λέει μεταξύ τῶν ἄλλων:

«Κύριε τοῦ Ἐλέους... Ἐξαπόστειλον τό Πνεῦμά Σου τό Ἅγιον (εἰς τό μύρον τοῦτο) καί κάνε το Χρῖσμα Βασιλικό, χάρισμα πνευματικό· ἁγιαστικό ψυχῶν καί σωμάτων...».

῎Επειτα μπαίνει σέ ὡραῖο ἀλαβάστρινο δοχεῖο καί ἁγιάζεται στή Θεία Λειτουργία τῆς Μεγάλης Πέμπτης. Εἶναι ἕτοιμο πιά γιά ὅλο τό χρόνο. Θά μοιρασθεῖ σέ ὅλους τούς Ὀρθόδοξους Ἱερούς Ναούς, μόνο καί μόνο γιά τό Ἱερό Μυστήριο τοῦ Χρίσματος.

Τό Ἅγιο Χρῖσμα ὅμως ξεκινᾶ ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριο.

—Τί σημαίνει «Χριστός»;

—Χρισμένος. Καί ἦταν χρισμένος (ὡς ἄνθρωπος) ἀπό τόν Θεό - Πατέρα μέ Ἅγιο Πνεῦμα σέ μεγάλα ἀξιώματα!

Ὁ Κύριος ὅμως προόριζε κάθε πιστό νά γίνει μικρός «Χριστός». Νά πάρει τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι᾿ αὐτό μετά τήν Ἀνάστασή Του μετέδωσε στούς Μαθητές Του αὐτή τή δωρεά!

—«Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον», τούς εἶπε ἐμφυσώντας σ᾿ αὐτούς τή θεία πνοή Του! Καί τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἔχυσε ἐπάνω τους ὅλα τά πλούσια χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Αὐτή τή Θεία Χάρη θά μποροῦσαν πιά καί κεῖνοι νά τή μεταδίδουν σέ ὅσους βαπτίζονταν στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Καί ἔτσι ἔγινε! Ἡ παρουσία Του γινόταν ἀμέσως φανερή μέ τά θεῖα καί πλούσια χαρίσματα πού ἔδινε στούς πιστούς! Χαρίσματα τῆς Πεντηκοστῆς! Μέχρι καί νά μιλοῦν διάφορες γλῶσσες.
Ἀπό ἔκπληξη σέ ἔκπληξη ἔπεφταν οἱ πρῶτοι Χριστιανοί μπροστά σ᾿ αὐτό τό θαῦμα καί Μυστήριο!

Τό Βιβλίο τῆς Καινῆς Διαθήκης «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων» εἶναι γεμάτο ἀπό αὐτή τή θαυμαστή παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στή ζωή τῆς πρώτης Ἐκκλησίας. ῾Η ζωή τῶν πιστῶν ἄλλαζε ριζικά. Τό σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρίας καί οἱ κακότητες τῆς ἁμαρτίας ὑποχωροῦσαν. Οἱ ἀρετές τοῦ Χριστοῦ ξεπρόβαλλαν μία - μία σάν εὐωδιαστά λουλούδια!

«Εὐωδία Χριστοῦ»! Γλυκύτατοι οἱ πνευματικοί καρποί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Μέ πρώτη τήν πρωτογνώριστη στόν τότε κόσμο χριστιανική ἀγάπη! Ἀγάπη στό Χριστό καί τίς θεῖες ἐντολές Του. Ἀγάπη μεταξύ τῶν Χριστιανῶν καί σέ κάθε ἄνθρωπο.
Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι παρέδωσαν τό Ἱερό Μυστήριο στούς Λειτουργούς τῆς Ἐκκλησίας μας.

Γ´. ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ

Τί γίνεται ὅμως σήμερα; Τόσοι Χριστιανοί βαπτιστήκαμε! Πήραμε μέ τό Ἅγιο Χρῖσμα τή σφραγίδα τῶν δωρεῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Γίνονται αὐτά φανερά στή ζωή μας;

Σέ κάποιους γίνονται. Σέ ἄλλους ὅμως καθόλου ἤ ἐλάχιστα! Ὅμως θά ἔπρεπε νά λάμπουμε ὅλοι μέσα στή Θεία Χάρη! Οἱ ἀρετές τοῦ Χριστοῦ νά μᾶς στολίζουν καί νά εὐωδιάζουν ἐπάνω μας! Τί συμβαίνει; Τί φταίει;

Φαίνεται ὅτι ξεχνᾶμε τό ἀνεκτίμητο αὐτό δῶρο τοῦ οὐρανίου Πατέρα μας! Τή
«Σφραγίδα» τοῦ Χριστοῦ· μέ τίς δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Τήν παντοδύναμη Θεία Χάρη!

Προσέξατε ὅμως κάτι, παιδιά; Τό Ἅγιο Χρῖσμα δέν μᾶς δίνει μόνο τίς δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δύναμη καί Θεία Χάρη στήν ψυχή μας. Εὐλογεῖ καί τό σῶμα μας. Τά μάτια, τά αὐτιά, τά πόδια, τά χέρια μας... Γιατί;

Γιατί τό σῶμα μας γίνεται πιά Ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Καί πρέπει νά μείνει ἁγνό καί καθαρό. Ἄν ἀπ᾿ τά μάτια, τά αὐτιά μπεῖ τό κακό καί ἡ ἁμαρτία στήν ψυχή μας; Τί θά γίνει; ῾Η ψυχή μολύνεται. Γεμίζει ἀπό κακίες. Δέ βρίσκει τόπο σ᾿ αὐτή τό Ἅγιο Πνεῦμα νά κατοικήσει. Πῶς ὅμως χωρίς τή δική Του δύναμη θ᾿ ἀνθίσουν οἱ ἀρετές τοῦ Χριστοῦ μέσα μας; Πῶς θά μοιάσουμε στό Θεό;

Πόσα σπουδαῖα πράγματα ἔχουμε νά θυμόμαστε κάθε μέρα ἐμεῖς τά βασιλόπουλα τοῦ Οὐρανοῦ! Ἐμεῖς πού ἔχουμε τή θεϊκή σφραγίδα τοῦ Χριστοῦ πάνω στό σῶμα μας, τίς δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σπαρμένες στήν καρδιά μας! Πόσους ὡραίους ἀγῶνες ἔχουμε νά κάνουμε!

Καί τί λέτε; Εἴμαστε δυνατοί γι᾿ αὐτούς τούς ἀγῶνες;

Εἴμαστε παντοδύναμοι! Θυμηθεῖτε τί εἴπαμε. Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο μᾶς ἔχει ὁπλίσει μέ ἀνίκητη πανοπλία. Μέ τή ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ εἴμαστε ὄντως ΔΥΝΑΤΟΙ!
Νά μήν τό ξεχνᾶμε! Νά βλέπουμε καθημερινά τή σφραγίδα τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω μας!

Εἴμαστε μικροί «Χριστοί»!

Μέ προσοχή καί ἀγωνιστικότητα θά δείξουμε ὅτι μᾶς ἔχει χρίσει τό Ἅγιο Πνεῦμα καί μᾶς ἔχει σφραγίσει ὁ Χριστός. Ἔτσι, ἡ Θεία Χάρη ὅλο καί περισσότερο θά εὐλογεῖ τίς προσπάθειές μας καί θά ἀκτινοβολοῦμε γύρω μας τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιά νά δοξάζεται ὁ Χριστός μας!

Σύνθημα: Με έχρισε με θεία Χάρη το Άγιο Πνεύμα!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α´. Εἰσαγωγή
Σήμερα, παιδιά, θά ἀκούσουμε ἕνα ὁλοζώντανο θαῦμα, στό ὁποῖο θά δοῦμε ξεκάθαρα πόση δύναμη μποροῦν νά ἔχουν οἱ προσευχές τῶν ἀνθρώπων, ὅταν αὐτές γίνονται μέ μιά καρδιά, ἀπό ὅλους μαζί, καί ὅταν γίνονται μέ θερμή πίστη!
Εἶναι μιά θαυμαστή διήγηση ἀπό τήν πρόσφατη σχετικά ἱστορία τῆς ἀγαπημένης μας Πατρίδας.
Εἶναι ἕνα θαῦμα πού ἔγινε μέ τίς πρεσβεῖες τοῦ μεγάλου Ἁγίου καί μάρτυρα τῆς Ἐκκλησίας μας Φαραλάμπους! Ενός Ἁγίου πού μαρτύρησε σέ τόσο γεροντική ἡλικία, στά 113 του χρόνια! Ἑνός Ἁγίου πού μᾶς ἔρχεται ἀπό τά ἀλύτρωτα χώματα  τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἀπό τήν πόλη τῆς Μαγνησίας! Ἑνός ἀρχαίου Ἁγίου γιατί μαρτύρησε μόλις τόν 2ο μ.Χ. αἰώνα!

Β´. Διήγηση
- Ἀλίμονό μας! Δέ τή γλυτώνουμε τήν καταστροφή, εἶπαν μεταξύ τους...!
Τό διαισθάνονταν οἱ κάτοικοι τῶν Φιλιατρῶν, πώς θά τό πλήρωναν τό σαμποτάζ πού ἔκαναν οἱ ἀντάρτες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν στήσει τίς προάλλες ἐνέδρα στούς Γερμανούς καί εἶχαν σκοτώσει κάπου 100, λίγο πιό ἔξω ἀπό τήν πόλη τους. Ὅπως καί σ’ ἄλλους τόπους στήν περίοδο τῆς Κατοχῆς θά τό πλήρωναν μέ φοβερά ἀντίποινα.
- Ἀλίμονό μας!
Κοίταζε ὁ ἕνας τόν ἄλλο μέ ἀπελπισία. Κλάματα ἀκούγονταν ἀπό τίς γυναῖκες. Ὡς καί τά μικρά παιδιά εἶχαν μαραθεῖ, βλέποντας τούς μεγάλους σ’ αὐτό τό χάλι.
Ὡστόσο ἡ διαταγή εἶχε δοθεῖ ἀπό τό στρατηγεῖο τῆς Τρίπολης, ἐπείγουσα καί ἀνελέητη. Καί εἶχε διαβιβασθεῖ ἀμέσως στόν Κοντάου, τόν τρομερό φρούραρχο τῶν Φιλιατρῶν. Καί ἐκεῖνος τήν εἶχε γνωστοποιήσει στό Ἐπιτελεῖο του, πού εἶχε σκληρούς ναζιστές, ὁ ἕνας φανατικότερος ἀπό  τόν ἄλλο.
Σύμφωνα μέ ἐκείνη τή διαταγή τήν ἄλλη ἡμέρα τό πρωί -Ἰούλιος τοῦ 1944- θά ἐκτελοῦσαν οἱ Γερμανοί, χωρίς καμιά διαδικασία, τούς ἐπικεφαλῆς τῆς πόλης. Καί θά ἔστελναν 1500 ἄνδρες στά στρατόπεδα συγκεντρώσεων στή Γερμανία... Καί τέλος θά ἔβαζαν φωτιά ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη στά Φιλιατρά.
Κάτι ἄρχισε νά διαρρέει γιά τή μελλούμενη συμφορά κι ὁ κόσμος περίτρομος κλείσθηκε στά σπίτια του καί δέν ἤξερε τί νά κάνει.
Τό ἔμαθε στήν Τρίπολη κι ὁ Ἱεροκήρυκας π. Θεόδωρος Κωτσάκης, πού καταγόταν ἀπό τά Φιλιατρά,  κι  ἀμέσως  κινήθηκε,  γιά νά  γλυτώσει  τήν  πατρίδα  του. Μ’  ἕνα διερμηνέα  πῆγε στό Στρατηγεῖο.
 
- Φύγετε, τοὖπε μιά Ἑλληνίδα πού ἦταν ἐκεῖ, καί φαίνεται πώς ἤξερε τά πράγματα. Φύγετε..!
Φύγετε τό ταχύτερο!
Χαλοῦσε ὁ κόσμος μέσα στό Γραφεῖο τοῦ Στρατηγοῦ. Βαρειές φωνές στή διαπασών, γροθιές στό τραπέζι...
- Κανέναν δέ δέχεται. Κανέναν δέ θέλει... Ἄλλη ὥρα... Φύγετε τώρα..! Εἶδε κι ἀπόειδε ὁ π. Θεόδωρος καί σηκώθηκε κι ἔφυγε.
- Σῶσε μας, Ἅγιε Χαράλαμπε! Βγῆκε ἀπό τά βάθη του ἐναγώνια δέηση.
Ἄρχισε νά εἰδοποιεῖ ἕναν-ἕναν τούς Φιλιατρινούς μέσα στήν Τρίπολη νά ἐπικαλεσθοῦν τόν πολιοῦχο τῶν Φιλιατρῶν Ἅγιο Χαράλαμπο, νά κάνει θαῦμα.
Κι ὁ ἴδιος ξενύχτησε στήν προσευχή. «Ἱερομάρτυς ἔνδοξε Χαράλαμπε, ρῦσαι τούς τιμώντας σέ... πάσης περιστάσεως καί δεινῶν κινδύνων ταῖς πρός Χριστόν λιταῖς σου... Σέ γάρ προστάτην κεκτήμεθα...». Ἄκουσε ὁ Ἅγιος κι ἔσπευσε καί κατέβηκε στά ἔρημα τά Φιλιατρά. Κι ἦρθε ἴσια καί μπῆκε κατευθείαν μέσα στό ὑπνοδωμάτιο τοῦ Κοντάου. Καί τοῦ ἐμφανίστηκε τήν ὥρα πού ἐκεῖνος, ἔχοντας ὀργανώσει τό ὄργιο αἵματος τῆς ἄλλης ἡμέρας, κοιμόταν ἥσυχος. Στάθηκε μπρός του ὁλοζώντανος, σεβάσμιος καί ἱλαρός, μέ τά ἄμφια του, μέ τήν ἄσπρη μακριά γενειάδα του. Καί τοῦ μίλησε:
- Μήν ἐκτελέσεις τή διαταγή.
Ὁ Γερμανός ξύπνησε ἀπότομα καί αἰφνιδιασμένος. Κοίταξε γύρω του, πάνω...
- Ὄνειρο ἦταν, εἶπε καί γύρισε ἀπό τό ἄλλο πλευρό. Νάσου ὅμως ὁ Ἅγιος πάλι.
- Μήν ἐκτελέσεις τή διαταγή.
Πετάχτηκε τώρα ἀπό τό κρεβάτι του κατασαστισμένος κι ἔτριψε τά μάτια του.
- Τί λέει αὐτός ὁ παπάς;
Ξαναέπεσε ὅμως καί τόν ξαναπῆρε, ὅταν γιά τρίτη φορά τοῦ παρουσιάστηκε ὁ Γέροντας. Τό ἴδιο κοφτός καί ἐπιτακτικός.
- Μήν ἐκτελέσεις τή διαταγή. Χορός λογισμῶν ἄρχισε στό Γερμανό, πού τάχε χαμένα.
Νά μήν ἐκτελέσω τή διαταγή; Καί νά ’θελα νά μήν τήν ἐκτελέσω θά τό μποροῦσα; Κι ὁ
Στρατηγός τῆς Τρίπολης; Θά μέ τιμωρήσει ὁπωσδήποτε...
- Δέν θά τιμωρηθεῖς, τοῦ μίλησε ὁ Ἅγιος διαβάζοντας τήν καρδιά του. Θά φυλάξω καί σένα καί τούς στρατιῶτες σου. Θά γυρίσετε ὅλοι στά σπίτια σας μέ τό καλό κάποια ἡμέρα.
Ὁ Κοντάου συγκλονίστηκε ὁλόκληρος ἀπό τό λόγο, ἀλλά δέν ὑποχώρησε.
- Περίεργα πράγματα ἐδῶ στήν Ἑλλάδα!
Ἔπεσε στό κρεβάτι του κι ἔκλεισε πάλι τά μάτια του, γιά νά τόν πάρει ὁ ὕπνος. Μά ὁ ὀργανωτής τῆς σφαγῆς δέν εἶχε πιά ὕπνο. Ὄνειρα εἶχε ἐφιαλτικά. Φαντάσματα ἔβλεπε, αἵματα, ἄθαφτα πτώματα. Κατάρες ἄκουγε, θρήνους, φρικτά βογγητά κάπου ἐκεῖ παραδίπλα του, μέσα στό σπίτι του.
Ἀναπήδησε ἀξημέρωτα ἀπό τό κρεβάτι του τρέμοντας.
- Ἔχω καί οἰκογένεια... Μήπως τό κρίμα πέσει πάνω μας...;
Βημάτισε μέσα στό δωμάτιό του, κρατώντας τό κεφάλι του, πού εἶχε γίνει βαρύ ἀπό τόν πονοκέφαλο. Τοῦ ἦρθε καί σκοτοδίνη, ἀλλά τέλος δέν τό ἔβαλε κάτω ὁ Ναζί.
- Δέν πάει νά λέει ὅ,τι θέλει! Εἶπα πώς θά κάψω τά Φιλιατρά! Ἄναψε τό πεῖσμα τῆς ράτσας του. Δέν λέω καί ξελέω ἐγῶ!
Πλάγιασε μήπως μπορέσει καί κοιμηθεῖ καί συνέλθει. Μόλις ὅμως ἔκλεισε τά μάτια του νάσου ὁ Ἅγιος ξανά μπροστά του αὐστηρότερος.
- Μήν ἐκτελέσεις τή διαταγή, τόν πρόσταξε ἀμείλικτα. Εἶναι ἀθῶοι οἱ Φιλιατρινοί.
Ὁ Κοντάου τά χρειάστηκε τώρα, στήν τέταρτη τούτη ἐμφάνιση. Ἄρχισε νά περιφέρεται ἔντρομος μέσα στό δωμάτιό του.
- Κάποιον προστάτη θά ’χουν. Κάποιον Ἅγιο πιστεύουν τοῦτοι oἱ ἄθλιοι.
 
Μόλις ἄρχισε νά χαράζει, πῆρε τηλέφωνο στό Στρατηγεῖο τῆς Τρίπολης.
- Δέ θά ’θελα νά ἀντιταχθῶ στή διαταγή σας, Στρατηγέ. Ἀλλά ἐπιτρέψατέ μου νά σᾶς ἀναφέρω τί μοῦ συνέβη τή νύχτα.
Εἶχε ἑτοιμασθεῖ νά ἀντιμετωπίσει ἐξοργισμό, ἀπειλές, καθαίρεση ἄμεση κ.λ.π. Ἀλλά βρέθηκε μπρός σ’ ἕνα ὅλως διόλου ἀλλαγμένο στρατηγό.
- Πές μου, μίλαγε ἀπό τήν ἄλλη μεριά τοῦ σύρματος, χωρίς ἀντίδραση ὁ τραχύς στρατηγός, θέλοντας νά μάθει λεπτομέρειες. Πές μου λοιπόν...
Εἶχε συμβεῖ τό ἀναπάντεχο: Σήν ἴδια νύχτα ὁ Ἅγιος Χαράλαμπος εἶχε παρουσιαστεῖ καί στήν Τρίπολη, στό Γενικό Στρατηγό, καθόλα ὅμοιος, ὅπως τόν περιέγραψε ὁ φρούραρχος ἀπό τά Φιλιατρά δίνοντας καί σ’ αὐτόν μέ τήν ἴδια ἰσχύ τήν ἐντολή: «Μήν ἐκτελέσεις τή διαταγή»!
Ἡ συγκυρία τούς χτύπησε καί τούς δύο φοβερά, κι ἄς μήν καταλάβαιναν οἱ Γερμανοί ἀπό τέτοια. Ἀπό ἐκείνη τή στιγμή, μποροῦσαν δέν μποροῦσαν, δέ λειτουργοῦσαν πιά, φρούραρχος καί στρατηγός, σάν στρατευμένοι τοῦ Χίτλερ.
«Ἀναστέλλω τήν καταστροφή τῶν Φιλιατρῶν...», ἐκδόθηκε καί μεταδόθηκε ἀπό τόν ἀσύρματο τοῦ Στρατηγοῦ διαταγή κατεπείγουσα ἀπό τήν Τρίπολη στά Φιλιατρά...
Πῆραν τούς δρόμους ἔξαλλοι ἀπό χαρά οἱ Φιλιατρινοί μέ τήν εἴδηση. Γέμισαν πανηγυ- ρίζοντας τήν ἀγορά καί τίς πλατεῖες καί τίς ἐκκλησίες πλήθη κόσμου. Ρίχνονταν ὁ ἕνας στήν ἀγκαλιά τοῦ ἄλλου. Καμπάνες χτυπούσαν. Ἔψελναν, ἔκλαιγαν ἀπό συγκίνηση.
- Μεγάλη ἡ χάρη Σου!
- Τέτοιο θαῦμα;
Κι ἦταν θαῦμα! Ὁ Κοντάου ζήτησε νά ἔρθουν μπροστά του οἱ ἱερεῖς τῆς πόλης. Καί τούς διηγήθηκε γιά τό σεβάσμιο Παπά, πού ἐπενέβη ὑπέρ τους μέσα στή νύχτα. Καί τούς τόν περιέγραψε καί τούς ρωτοῦσε ἐπίμονα, ποιός ἦταν. Δέν ἱκανοποιήθηκε ὅμως, ὅπως φάνηκε, ἀπό τίς ἀπαντήσεις τους καί ἔτσι τήν ἄλλη ἡμέρα πῆρε ἀράδα τίς ἐκκλησιές, ψάχνοντας νά δεῖ στίς εἰκόνες ἐκεῖνον τόν Ἅγιο τῆς νύκτας.
Πῆγε στόν Ἅγιο Γιάννη, στόν Ἅγιο Νικόλαο, στόν Ἅγιο Ἀθανάσιο καί τελευταία στήν Παναγία. Προχώρησε κι ἐδῶ, ὅπως καί πρίν ὁ Γερμανός, περιεργαζόμενος εἰκόνες, εἰκονοστάσια, τοιχογραφίες... Ἔξαφνα στάθηκε σάν νά καρφώθηκε μπρός στό προσκυνητάρι τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους. Εἶχε ἀναγνωρίσει μονομιᾶς στήν μορφή του τό νυκτερινό σεπτό του ἐπισκέπτη.
- Αὐτός εἶναι, εἶπε μισοσβησμένα καί στάθηκε προσοχή, κτυπώντας δυνατά τό πόδι του.
Σκέπασε ὕστερα τό μουσκεμένο ἀπό τόν ἱδρώτα του πρόσωπο μέ τά χέρια του κι ἄρχισε μπρός στήν εἰκόνα νά μιλάει στή γλώσσα του γιά ὥρα πολύ ἐξουθενωμένος.
Ἄναυδοι τόν παρακολουθοῦσαν ὅλοι τους, κι ὅταν τελείωσε, τοῦ ἐξιστόρησαν τά τοῦ Ἁγίου, τήν ἁγιότητα, τήν ὁμολογία του, τό μαρτύριό του...
Θαμπώθηκε ὁ Γερμανός. Σείστηκε μέσα του ἡ ἀπιστία του...!
Ὑπάρχει Θεός! «Θεός θαυμαστός ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ» στήν Ὀρθοδοξία! Πέρασε τό μήνυμα στήν καρδιά του. Μήνυμα ἀξέχαστο.
Μετά τόν πόλεμο ὁ Κοντάου ἐρχόταν γιά χρόνια στά Φιλιατρά μέ τήν οἰκογένειά του. Προτιμοῦσε τήν ἡμέρα τῆς γιορτῆς τοῦ Ἁγίου. Μαζί μέ τούς Φιλιατρινούς εὐχαριστοῦσε κι αὐτός τόν Ἅγιο Χαράλαμπο, παραδεχόμενος τό θαῦμα.
Ποιός γνωρίζει ἄραγε καί μέσα στήν ψυχή του ποιό θαῦμα μπορεῖ νά ἔγινε!

Γ´. Ἐπεξεργασία
Ποιός Ἅγιος ἐνήργησε τό θαῦμα πού σήμερα διηγηθήκαμε καί πότε;
Ὁ Ἅγιος Χαράλαμπος. Ὅταν τά Φιλιατρά κινδύνευαν νά καταστραφοῦν μαζί μέ τούς κατοίκους τους ἀπό τήν ὀργή τῶν Γερμανῶν.
 
Τί μεσολάβησε καί ἀπετράπη ἡ καταστροφή;
Ἕνας κληρικός, ὁ π. Θεόδωρος Κωτσάκης, κινητοποίησε ὅλο τόν λαό τῆς πόλεως σέ θερμή προσευχή πρός τόν Κύριο, ἀλλά καί πρός τόν προστάτη τῆς πόλεως τῶν Φιλιατρῶν Ἅγιο Χαράλαμπο! Ὁ Ἅγιος ἐμφανίστηκε ἐπανειλημμένως καί στόν διοικητή τῶν Φιλιατρῶν καί στόν Στρατηγό τῆς Τριπόλεως καί τό θαῦμα ἔγινε!
Ποιά ἦταν τά σωτήρια ἀποτελέσματα πού ἔφερε ἡ θερμή καί ζωντανή προσευχή τῶν κατοίκων τῆς πόλεως;
Ὁ Γερμανός Στρατηγός ἀνέστειλε τήν ἀπόφαση καταστροφῆς τῆς πόλεως! Ἀναγνώρισε συγκινημένος τήν μορφή τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους σέ κάποιο Ναό τῆς πόλεως! Γιά πολλά χρόνια ἐρχόταν ἀπό τήν Γερμανία στό πανηγύρι τοῦ Ἁγίου! Καί βέβαια δέν ξέρουμε ποιό ἄλλο θαῦμα μετανοίας καί ἀλλαγῆς μπορεῖ νά ἔγινε μέσα στήν καρδιά του!

Δ´. Ἐφαρμογή
Ἡ πατρίδα μας, παιδιά, διέρχεται δύσκολες ὧρες. Θά ἔχεται ἀκούσει τούς μεγάλους νά συζητοῦν στό σπίτι ἤ ἀλλοῦ γιά τίς δυσκολίες πού τό ἔθνος μας περνᾶ. Γιά τήν κρίση, τήν φτώχεια, κλπ... Ὅπως καί τότε ἔτσι καί τώρα ἡ Πατρίδα μας ζητᾶ ἕνα θαῦμα!
Εἶναι ὥρα νά σταματήσουμε νά συζητοῦμε καί νά ἀγωνιοῦμε γιά τέτοια θέματα. Καί ἐμεῖς οἱ μικροί ἀλλά καί οἱ μεγάλοι. Ὅλοι μαζί -ἐμεῖς πρώτοι- νά καταφύγουμε στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, πού ἔχει δείξει πόσο ἀγαπᾶ τό ἔθνος μας καί νά Τόν παρακαλέσουμε, μέ  τή ζωή μας καί μέ τήν προσευχή μας, νά κάνει ἕνα μεγάλο θαῦμα καί νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό αὐτό τόν μεγάλο πειρασμό, στόν ὁποῖο ἔχουμε βρεθεῖ!
Νά καταφύγουμε στήν Κυρία τοῦ Ἔθνους μας, τήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό, τήν Παναγία Μητέρα μας καί νά τήν θερμοπαρακαλέσουμε νά μεσιτεύσει μαζί μέ ὅλους τούς Ἁγίους στόν Υἱό Της καί Κύριό μας, ὥστε νά ἀνακουφίσει τόν πόνο ἐκείνων πού ὑποφέρουν ἀπό  ἀσθένειες! Νά ἀπαλύνει τίς δοκιμασίες τῶν πτωχῶν οἰκογενειῶν! Νά ἀνακουφίσει ἐκείνους πού ἔχουν νά σηκώσουν δυσβάστακτα χρέη! Νά χαρίζει στέγη καί ζεστασιά στούς ἀστέγους ἀδελφούς μας! Νά χαρίσει μιά τίμια ἐργασία στούς τόσο πολλούς ἀνέργους! Νά...Νά... ξέρει ὁ καθένας μας τί πρέπει νά ζητήσει στήν προσευχή του!
Ἄς καταφύγουμε λοιπόν τώρα, χωρίς ἀναβολή, μέ πίστη καί θερμότητα στίς πρεσβεῖες τῆς Παναγίας μας καί τῶν Ἁγίων, πού τόσους πολλούς ἡ εὐλογημένη πατρίδα μας ἔχει προσφέρει στόν Κύριο τοῦ οὐρανοῦ, καί ἄς τούς παρακαλέσουμε ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας! Μέ ἐπιμονή, μέ ὑπομονή, μέ πίστη, μέ θερμότητα! Καί τό θαῦμα ἔχουμε τήν ἐλπίδα καί τήν πίστη ὅτι θά μᾶς τό χαρίσει ὁ Κύριος!

Σύνθημα: Καταφεύγω στούς Ἁγίους καί στήν Παναγία μας καί ζητῶ τό θαῦμα!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ο Άγιος Θεός μας έδωσε στον αγώνα μας συμπαραστάτες τους Αγίους Του, όλων των αιώνων και των εποχών, για να μας εμπνέουν και να μας ενισχύουν. Μια τετοιά μεγάλη μορφή είναι και η αγία Φιλοθέη, η κυρά των Αθηνών. Είναι ιδιαίτερη τιμή για μας που ζούμε στην Αθήνα, να έχουμε πολιούχο μια γυναίκα που άλλαξε τα δεδομένα στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, μια γυναίκα πρωτοπόρο στην Ευρώπη και συνάμα δοσμένη ολόψυχα στον Θεό.

Ο ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΦΙΛΟΘΕΗΣ
Ρεγγίνα ή Ρεγούλα Μπενιζέλου ήταν το όνομα της Αγίας. Γεννήθηκε στα 1526 μ.Χ., τότε που «όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Κόρη του ονομαστού άρχοντα της Αθήνας, Άγγελου Μπενιζέλου και της ευσεβούς συζύγου του Συρίγης. Από τα πολύ μικρά της χρόνια έδειξε ότι ήταν προικισμένη με έξοχα χαρίσματα. Έλαβε μόρφωση σπουδαία για την εποχή της. Παράλληλα μέσα στην καρδιά της φώλιαζε η αγάπη κι η συμπόνια για όλους τους φτωχούς και κατατρεγμένους. Συχνά η μικρή κόρη μοίραζε το φαγητό της στους φτωχούς και κάποια μέρα, όπως μαρτυρούν οι βιογράφοι της, χάρισε και το πανωφόρι της σε κάποιο παιδάκι που κρύωνε.
Οι γονείς της βιάστηκαν να την παντρέψουν νωρίς.  Ετσι συνέβαινε την εποχή εκείνη, για να προστατεύονται οι νεαρές κοπέλες από την μανία των κατακτητών οθωμανών. Δυστυχώς όμως δεν ευτύχησε στην οικογενειακή της ζωή. Ο σύζυγός της σκληρός και δίχως καλοσύνη την κακομεταχειριζόταν. Στα είκοσί της μένει χήρα. Είχε όλα τα προσόντα να ξαναπαντρευτεί, να ταξιδέψει στην Ευρώπη, να μορφωθεί, πλούσια καθώς ήταν από τον πατέρα της. Έπειτα από λίγα χρόνια χάνει και τους δυό γονείς της.
Και η αρχοντοπούλα της Αθήνας μένει κληρονόμος μιας τεράστιας κληρονομιάς μέσα στην τουρκοκρατούμενη Αθήνα. Όμως τα περιφρονεί όλα και κάνει την αγάπη της στον Θεό και το συνάνθρωπο κινητήρια δύναμη. Πρώτη αυτή, προτού ακόμη φανεί ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, συλλαμβάνει κάτι ασύλληπτο. Τι; … Ότι όποιος χάσει την Ορθοδοξία, χάνει και την Ελληνικότητά του. Έτσι από δω και πέρα  καταστρώνει ένα μοναδικό σχέδιο και το θέτει σε εφαρμογή μέσα στην τουρκοκρατία, κάτω από τη στυγνή δουλεία του  τυράννου.
Καθώς το αρχοντικό της ανάσαινε κάτω από την Ακρόπολη, ονειρεύτηκε να χτίσει κάτω από τον Παρθενώνα μια φωλιά για τα Ελληνικά Γράμματα, για τα Ελληνικά νιάτα. Μεταβάλλει λοιπόν το αρχοντικό της σε ένα είδος σχολής.
Στα 1550 πλάϊ στο σπίτι της χτίζει το μοναστήρι της. Περιέλαβε σ’ αυτό το ναό του Αγίου Ανδρέα (σημερινή Αρχιεπισκοπή). Το μοναστήρι το ενισχύει με ένα σωρό κτήματα από την περιουσία της. Γίνεται η πρώτη μοναχή και μετονομάζεται Φιλοθέη. Μ΄ αυτό το όνομα θα περάσει στην αθανασία.
Στο Μοναστήρι της αναζήτησαν ασφάλεια οι γυναίκες βοηθοί του σπιτιού της, οι οποίες και συγκρότησαν την πρώτη αδελφότητα με ηγουμένη την μοναχή Φιλοθέη. Όμως η Φιλοθέη δεν ιδρυσε το μοναστήρι της, για να απομονωθεί. Όχι. Στόχος της είναι να ξυπνήσει το δούλο γένος. Και για να ξυπνήσει το γένος πρέπει να μορφωθεί πρώτα. Έτσι λοιπόν η Αγία Φιλοθέη θα ιδρύσει μέσα στη Μονή βιοτεχνικά εργαστήρια ραπτικής και πλεκτικής, σχολείο, νοσοκομείο, ορφανοτροφείο, συσσίτιο. Στη μικρή αυτή «Βασιλειάδα» καταφεύγουν οι κατατρεγμένες φτωχές Ελληνίδες. Δίπλα στην Φιλοθέη συσπειρώνονται οι αρχοντοπούλες των Αθηνών και βοηθούν στο μεγάλο κοινωνικό έργο της. Κι αυτή όλες τις καθοδηγεί, όλες τις εμπνέει. Άσκηση, προσευχή, διακονία, διδασκαλία η ζωή της. Η ίδια ζει με πενιχρά μέσα στο υπόγειο, απέριττο κελλάκι της.
Πρωτάκουστο το έργο της. Μέσα στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα ένας φάρος πολιτισμού και Ορθοδοξίας. Γίνεται γνωστή και στις Ευρωπαϊκές βασιλικές αυλές. Όμως το έργο της είναι πρωτοποριακό και για έναν άλλο λόγο. Η Φιλοθέη συντρέχει όχι μόνο Ελληνίδες αλλά και Τουρκάλες κι όποιον άλλο πονεμένο φτάσει στην πόρτα της. Το κοινωνικό της φιλανθρωπικό έργο δεν κάνει διάκριση. Κι ακόμη σε καιρό ξηρασίας μοιράζει τα υπάρχοντα της Μονής σε φτωχούς και πεινασμένους. Κι ο Θεός που βλέπει τις θυσίες της, πάντα θαυματουργικά στέλνει τα πλούσια δώρα Του στο μοναστήρι της. Στην περιοχή των αγρών ανοίγει με προσωπικά της έξοδα πηγάδι για τους κουρασμένους οδοιπόρους. Μοναδικό δώρο την εποχή εκείνη, μεγάλο «Ψυχικό».
Όμως τα χρόνια είναι δύσκολα. Ως πότε θα ανέχονται οι οθωμανοί έναν τέτοιο λαμπρό φάρο; Ως πότε θα ανέχονται «να κυβερνάει το ραγιάδικο μια γυναίκα;». Τα σχέδια τους για τον εξισλαμισμό του γένους έβρισκαν σοβαρό εμπόδιο. Αποφασίζουν να δραστηριοποιηθούν για να τη χαλάσουν. Τη συλλαμβάνουν και τη φυλακίζουν. Την εκβιάζουν να αλλαξοπιστήσει, την απειλούν και... Η είδηση της φυλάκισής της προκαλεί μεγάλο πόνο στους Χριστιανούς. Ώσπου οι δημογέροντες της Αθήνας μεσολαβούν και αφήνεται ελεύθερη.
Τώρα πια αποδύεται σε μεγαλύτερους αγώνες. Οι απειλές όχι μόνο δεν έκαμψαν το φρόνημά της, αλλά στάθηκαν αφορμή για ακόμη μεγαλύτερα έργα. Χτίζει μετόχι στα Πατήσια, στην Καλογραίζα, στη Φιλοθέη, σην Κέα. Όλα γίνονται εστίες ελληνισμού. Όλα παίρνουν το όνομά τους.
Για πόσο ακόμη. Οι οθωμανοί μαίνονται. Είναι αποφασισμένοι να την βγάλουν από τη μέση μια για πάντα. Έτσι χωρίς προηγουμένως να εκδηλώσουν φανερά τις προθέσεις τους ορμούν αιφνιδιαστικά  στο μετόχι της στα Πατήσια, στον Άγιο Ανδρέα. Ξημέρωνε η 3η Οκτωβρίου 1588, γιορτή του αγίου Διονυσίου και στο μετόχι είχαν αγρυπνία. Τη συλλαμβάλουν, τη δένουν και τη χτυπούν αλύπητα. Την αφησαν ημιθανή και λιπόθυμη στη γη που είχε βαφτεί με το αίμα της. Όταν έφυγαν οι εξαγριωμένοι οθωμανοί, οι μοναχές με δάκρυα την πήραν και την περιποιήθηκαν. Η Φιλοθέη συνήλθε για λίγο. Έμεινε κοντά τους για πέντε ακόμη μήνες μη μπορώντας να συνέλθει εντελώς από τα άγρια βασανιστήρια. Στις 19 Φεβρουαρίου 1589 η αγία, λεπτή, ευαίσθητη ψυχή της πέταξε στον ουράνιο νυμφίο της, για να προσεύχεται για την πόλη της, για την Ελλάδα ολόλκληρη δίπλα στο θρόνο του Αγίου Τριαδικού Θεού. Το ιερό της λείψανο που σύντομα ευωδίασε φυλάσσεται στον καθεδρικό ναό Αθηνών.

Α. ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ
1.Κάθε άγιος λέμε ότι επαναλαμβάνει στη ζωή του τη ζωή του Χριστού. Πως εφαρμόστηκε αυτό στην αγία Φιλοθέη; (...)
Η αγία Φιλοθέη τα έδωσε όλα για τον Χριστό. Έζησε θυσιαστικά στη γη ανάμεσα στους ανθρώπους. Διακόνησε υλικά και πνευματικά. Δίδαξε αλλά και χόρτασε τους πεινασμένους. Έντυσε τους φτωχούς. Περιμάζεψε τα ορφανά. Δεν έκανε διακρίσεις, έβλεπε τον κάθε άνθρωπο ως εικόνα Θεού. Προσευχόταν θερμά. Έδωσε τη μαρτυρία και το μαρτύριό της για το Θεό. Μα όλα αυτά τι άλλο παρά αντιγραφή της ζωής του Κυρίου είναι;

2. Οι Άγιοι έχουν τη δύναμη του Χριστού. Αυτό που φαίνεται στη ζωή της αγίας Φιλοθέης;
• Πρώτα πρώτα στη σύλληψη του μεγάλου κοινωνικού της έργου. Ο Άγιος Θεός τη φωτίζει και αναλαμβάνει έναν ξεχωριστό ρόλο στην εποχή και την κοινωνία της.
• Οργανώνει ένα τέλειο σύστημα φιλανθρωπίας, γυναίκα αυτή μέσα στην τουρκοκρατούμενη Αθήνα. Και δεν δειλιάζει.
• Θαυματουργεί με την προσευχή της. Και τότε και τώρα.
• Δίνει τη μαρτυρία της. Υπομένει τα βασανιστήρια χωρίς μικροψυχίες και γογγυσμούς.

Β. ΕΦΑΡΜΟΓΗ: ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΙ ΕΜΕΙΣ
Ποιά σχέση πρέπει να έχει καθένας από εμάς, κάθε χριστιανός, με τους αγίους;
• Νά έχουμε προσωπική πνευματική γνωριμία μαζί τους. Δηλαδή να μελετούμε τα συναξάρια τους, να γνωρίζουμε τη ζωή τους (κυρίως του αγίου που φέρουμε το όνομα)
• Νά προσευχόμαστε σ’ αυτούς με πίστη. Δηλαδή να πιστεύουμε ότι είναι δίπλα στον αγώνα μας,  μας αγαπούν, προσεύχονται για μας στον άγιο Θεό. Γι’ αυτό κι εμείς να ζητούμε την προστασία τους σε κάθε δύσκολη ώρα
• Νά εμπνεόμαστε από το παράδειγμά και τη βιωτή τους. Δηλαδή να μιμούμαστε στη ζωή μας την πίστη τους, την αγάπη τους προς τον Θεό και τους ανθρώπους. Πόσα έχει να μας διδάξει η Αγία Φιλοθέη...!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Σήμερα που διάφορα ακούγονται για την πατρίδα μας, δύσκολα και ταπεινωτικά, είναι η πιο κατάλληλη ώρα, η πιο επείγουσα περίσταση να ζητήσουμε τη βοήθεια όλων των Αγίων μας και ιδιαιτέρως της Αγίας Φιλοθέης. Να την παρακαλέσουμε θερμά να βοηθήσει το έθνος μας, που χειμάζεται. Να παρακαλεί συνεχώς τον άγιο Θεό για την Ελλάδα, για την νεολαία, για τους ιθύνοντες της πολιτείας, για τα εθνικά μας θέματα. Και να έχουμε την πεποίθηση και τη βεβαιότητα ότι θα γίνει το θαύμα!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η Αγία Φιλοθέη εμπνευστής και συμπαραστάτης μας.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Όλο και πιο συχνά συμβαίνει να συναναστρεφόμαστε στην καθημερινότητά μας με ανθρώπους που κατάγονται από άλλες χώρες πλην της Ελλάδας. Ανθρώπους που έχουν μεταναστεύσει στη χώρα μας, πιστεύοντας πως θα ζήσουν εδώ ένα καλύτερο «αύριο». Κάποιοι απ  αυτούς μπορεί να είναι συμμαθητές μας ή γείτονές μας, ενώ κάποιους θα τους καλέσουμε να εργαστούν στο σπίτι μας, προκειμένου να μας παράσχουν διάφορες υπηρεσίες. Ερχόμαστε συνεπώς αντιμέτωποι με το ζήτημα ποιά πρέπει να είναι η συμπεριφορά μας και η στάση μας απέναντί τους.
Το θλιβερό είναι ότι τον τελευταίο καιρό σε διάφορες χώρες ― και στη δική μας ― ακούμε συχνά από τα ΜΜΕ ειδήσεις που αναφέρουν από τη μια μεριά εγκλήματα των μεταναστών, αλλά και από την άλλη έκτροπα εκ μέρους συγκεκριμένων ομάδων σε βάρος αλλοδαπών∙ στη Γερμανία μάλιστα έφθασαν στο σημείο κάποιοι οργισμένοι νέοι να φονεύσουν ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή ήταν ξένοι!...
Το θέμα λοιπόν είναι πολύ σοβαρό και οφείλουμε ως χριστιανοί νέοι να τοποθετηθούμε σοβαρά κι υπεύθυνα.

ΣΥΖΗΤΗΣΗ
1. Απαραίτητη διευκρίνιση
Στην κοινωνία που ζούμε, ακούμε διάφορες προτάσεις ως προς το θέμα αυτό: από τη μια μεριά φωνές που απαιτούν τον πλήρη εξοβελισμό και την απομάκρυνση των αλλοδαπών από τη χώρα μέσω ρατσιστικών και σοβινιστικών συμπεριφορών, κι από την άλλη προτάσεις που ζητούν την χωρίς όρους είσοδο και εγκατάσταση στη χώρα αλλοεθνών, ευνοώντας την πολυπολιτισμικότητα και την αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας. Ωστόσο εμείς δεν πρόκειται να συζητήσουμε εδώ το ζήτημα των προσφύγων, το οποίο είναι θέμα πολιτικής του Κράτους. Το αν η χώρα μας θα επιτρέπει την είσοδο και παραμονή στους μετανάστες είναι θέμα που αφορά αποκλειστικά τα αρμόδια κρατικά όργανα, τα οποία και έχουν την ευθύνη για το θέμα αυτό. Οπωσδήποτε ο καθένας μας οφείλει να λάβει τα κατάλληλα μέτρα για την προσωπική του ασφάλεια, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να υποκαταστήσει τον Νόμο η την κρατική πολιτική και να διώχνει τους πρόσφυγες/μετανάστες με τη βία.
Διευκρινίζουμε λοιπόν ότι δεν ταυτίζεται και δεν πρέπει να ταυτίζεται η στάση και η αποστολή του Κράτους στο μεταναστευτικό με την προσωπική στάση καθενός από εμάς απέναντι στους μετανάστες. Εμείς θα αναφερθούμε στην προσωπική στάση και συμπεριφορά που οφείλει να έχει κάθε χριστιανός απέναντι στους μετανάστες και στους αλλοδαπούς γενικότερα.
2. Τι είναι ρατσισμός;
Ρατσισμός είναι το να αξιολογούμε άτομα που ανήκουν σε άλλες φυλές ως κατώτερης βιολογικής και ψυχοδιανοητικής ποιότητας, να τους βλέπουμε δηλαδή ως ανθρώπους που ανήκουν σε ένα κατώτερο είδος.
Η λέξη ρατσισμός έχει ρίζα λατινική, προέρχεται από τη λατινική λέξη «ράτσα» (=φυλή) και συνεπώς ρατσισμός σημαίνει φυλετική διάκριση.
3. Ποιά είναι τα αίτια του ρατσισμού;
• Αίσθηση υπεροχής του εαυτού μας και της κοινωνικής ή εθνικής ομάδας όπου ανήκουμε έναντι των υπόλοιπων – Εγωισμός.
• Έλλειψη θέλησης και διάθεσης να ανεχθούμε και να αποδεχθούμε τους συνανθρώ-πους μας με τις ιδιαιτερότητές τους, ακόμα και με τις αδυναμίες τους. Περιφρόνησή τους, αδιαφορία για τα προβλήματα και την κατάστασή τους – Έλλειψη αγάπης.
• Φόβος & προκατάληψη - αίσθηση απειλής από τον άγνωστο και το άγνωστο. Αίσθηση πως ο αλλοεθνής θα βλάψει την καθημερινότητά μας, θα αποκτήσει πρόσβαση στις θέσεις εργασίας μας, απειλεί την ασφάλεια της ζωής μας.
4. Ποιά είναι η ορθή πνευματική - κοινωνική αντιμετώπιση του θέματος; (...)
α) «Κατ εἰκόνα και καθ  ὁμοίωσιν».
Όπως μας πληροφορεί η Αγία Γραφή, ο Δημιουργός Θεός έπλασε τον άνθρωπο «κατ  εἰκόνα... και καθ  ὁμοίωσιν» (Γεν. α’ 26). Έτσι κάθε άνθρωπος έχει επάνω του κάτι θεϊκό∙ είναι πλασμένος «κατ’ εικόνα» του Θεού. Συνεπώς η ασέβεια και περιφρόνηση του οποιουδήποτε συνανθρώπου μας, ακόμα και του αλλοεθνή, συνιστά περιφρόνηση και ασέβεια απέναντι στον ίδιο τον Θεό.
β) «Ξένος ήμην και συνηγάγετέ με».
Κριτήριο την ημέρα της Κρίσεως για την είσοδο του καθενός στον Παράδεισο θα είναι η εφαρμογή της εντολής της αγάπης. Ο ίδιος ο Κύριος θα πει τότε: «Δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου»,  διότι «ξένος ήμην, και συνηγάγετέ με», δηλαδή, ήμουν ξένος και δεν είχα που να μείνω και με περιμαζέψατε στο σπίτι σας (Ματθ. κε’ 34-35). Είναι φανερό ότι ο Κύριος μας καλεί να δείξουμε αγάπη προς τους ξένους, άρα και προς τους μετανάστες και τους αλλοεθνείς. Διότι η προσφορά αγάπης προς αυτούς είναι και προσφορά αγάπης και προς τον Ίδιο: «Εφ  όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (Ματθ. κε’ 40).
Εξάλλου ο Κύριός μας σταυρώθηκε από αγάπη για να σώσει όχι μόνο εμάς αλλά και όλους τους ανθρώπους, άρα και τον κάθε ξένο, τον κάθε μετανάστη. Εμείς πως μπορούμε να αρνηθούμε την αγάπη στους ανθρώπους για τους οποίους σταυρώθηκε ο Χριστός κι έχυσε το Τίμιο Αίμα Του;
γ) «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών».
Αλλά ακόμη κι αν ένας μετανάστης η αλλοδαπός βλάψει εμάς η άλλους συμπατριώτες μας, η εντολή του Κυρίου είναι ξεκάθαρη: «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών» (Λουκ. ς’ 27). Να αγαπάτε τους εχθρούς σας, να τους συγχωρείτε και να τους ευεργετείτε. Δύσκολο μεν ― θεϊκό ―, όχι όμως ακατόρθωτο! Ο ίδιος ο Κύριος συγχώρεσε και αγάπησε τους σταυρωτές Του. Εξάλλου η προσφορά αγάπης τότε έχει αξία, όταν γίνεται χωρίς προϋποθέσεις, ανεξάρτητα από τη συμπεριφο¬ρα του δέκτη.
Ακούστε ένα συγκινητικό παράδειγμα μεγαλοψυχίας μιας Ελληνίδας μητέρας μετά τον πόλεμο του 1940 όπως το διηγήθηκε ο Γερμανός συγγραφέας Έρχερτ Κέσνερ:
«Στα 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο στην Αθήνα. Η γερμανική πρεσβεία όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στην Κρήτη τότε, μου συνέστησε επειδή ήταν πάρα πολύ νωρίς και ακόμα οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες, να λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα αλλά ξανάζησα παντού όπου πέρασα τη θρυλική κρητική φιλοξενία. Ένα σούρουπο καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, έρημο με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες. Έκανα όμως λάθος. Υπήρχε εκεί μέσα μία ζωντανή ψυχή, μία μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα να ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα. Την πλησίασα και τη ρώτησα:
–Είστε από εδώ;
–Μάλιστα, μου λέει.
–Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν τους Κρητικούς.
Απαντάει λοιπόν η γυναίκα:
–Παιδί μου, από την προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δε θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα ‘41 με ‘44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης και έμεινα με το μονάκριβο γιο μου που τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω που είναι θαμμένο το παιδί μου, ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μίας κάποιας μάνας σαν και μένα και ανάβω στη μνήμη τους επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να έρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μία άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του δικού μου γιου εκεί!».
Και σημειώνει ο Κέσνερ: «Αυτή η απάντηση μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί!».
δ) Εθνική μας παράδοση: η φιλοξενία. Αρχαιοελληνικό και βυζαντινό παράδειγμα. Περιγράφονται χαρακτηριστικά παραδείγματα φιλοξενίας στα ομηρικά έπη, ενώ το βυζαντινό τυπικό υποδοχής και φιλοξενίας στα ανάκτορα το ακολούθησαν και το προσάρ-μοσαν στις ανάγκες των αυλών τους οι περισσότεροι βασιλικοί οίκοι της Δύσεως, όπως το πρωτόκολλο που ακολουθείται στα βρετανικά ανάκτορα.
ε) Κοινωνικός στόχος: Στην περίπτωση των μεταναστών στόχος είναι όχι η περιθωριοποίησή τους, αλλά η ομαλή ένταξή τους στην κοινωνία. Η έλλειψη αγάπης και αποδοχής οδηγεί αναπόφευκτα στην κοινωνική πόλωση και τελικά στη δημιουργία lobbies - μειονο-τήτων. Συνέπεια: κατακερματισμός της κοινωνίας, ανασφάλεια - φόβος, ακόμα και κίνδυνος κατάλυσης εθνικής κυριαρχίας. Παράδειγμα: η διάλυση της πρώην ενωμένης Γιουγκοσλαβίας. Ειδικά εμείς οι Έλληνες, που φέρουμε ως πολύτιμη κληρονομιά τον ελληνορθόδοξο πολιτισμό μας, έναν πολιτισμό με παγκόσμια ακτινοβολία, θα μπορούσαμε να εργαστούμε ώστε να τον προβάλουμε ως πρότυπο ζωής στους ξένους που έρχονται σε επαφή μαζί του και τότε θα δούμε ότι πολλοί θα τον ακολουθήσουν και μόνοι τους θα αφομοιωθούν στην ελληνική κοινωνία. Όχι βέβαια με πιεστικά μέσα αλλά με το σωστό παράδειγμα και με την εφαρμογή του θελήματος του Θεού, ιδίως της εντολής της αγάπης, που συγκινεί τις καρδιές όλων των ανθρώπων.
Η αξία και η υπεροχή του Ορθόδοξου Χριστιανισμού και του Ελληνισμού δεν έγκειται στην καταγωγή των φορέων τους η στο τι αναγράφεται στην αστυνομική τους ταυτότητα, αλλά στο καλλιεργημένο πνεύμα τους, στο ήθος τους, στον πολιτισμό τους, στην ευγένειά τους, στην ελευθερία της σκέψης τους, στο σεβασμό, στην απόδοση τιμής και προσφορά αγάπης στο πρόσωπο του συνανθρώπου. Αν αυτά τα ιδεώδη προσπαθήσει να τα κάνει κτήμα του ο καθένας μας, θα επηρεάσει τους γύρω του, συνεπώς και τους αλλοεθνείς με τους οποίους θα έρθει σε επαφή. Και οπωσδήποτε με την αγάπη του θα τους κερδίσει.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η συντριπτική πλειοψηφία των προσφύγων είναι άνθρωποι πονεμένοι, φτωχοί, ξενιτεμένοι, χωρισμένοι ενδεχομένως απ  τήν οικογένειά τους, με πικρές, σκληρές και οδυνηρές εμπειρίες να τους συνοδεύουν. Προσπαθούν, με τελείως αβέβαιη προοπτική, να επιβιώσουν. Κι εμείς οι Έλληνες έχουμε ζήσει, κυρίως σε παλαιότερες εποχές, τον πόνο της ξενιτειάς. Εργάστηκαν σκληρά οι Έλληνες μετανάστες και παρά τα εμπόδια που συνάντησαν έγιναν αποδεκτοί στις κοινωνίες που εισήλθαν.
Ας ελαφρύνουμε κι εμείς λοιπόν, όσο μπορούμε, τον ζυγό των αλλοεθνών συνανθρώπων μας, κι ας μην τους δημιουργούμε προβλήματα. Καθήκον μας είναι να τους αγαπούμε χωρίς διακρίσεις, αλλά παράλληλα να είμαστε πολύ προσεκτικοί και να μην κάνουμε εύκολα κι αμέσως φιλίες με άγνωστους μετανάστες, διότι δεν ξέρουμε τι κρύβουν. Δυστυχώς υπάρχουν και μετανάστες που ήλθαν για κακούς, εγκληματικούς σκοπούς. Σε κάθε περίπτωση να μην ξεχνούμε ότι όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι φέρουν μέσα τους ανεξίτηλη τη σφραγίδα του Θεού: είναι παιδιά Του, και συνεπώς οφείλουμε να τους αγαπούμε ως αδελφούς μας!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ο ξένος δεν είναι εχθρός∙ είναι αδελφός μου!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα