Ο Άγιος Δημήτριος έζησε σε πολύ παλιά χρόνια, τότε που την Θεσσαλονίκη αλλά και ολόκληρη την Ελλάδα την είχαν κατακτήσει οι Ρωμαίοι. Έζησε 300 περίπου χρόνια μετά τον Χριστό. Ήταν πολύ μικρός όταν κατατάχτηκε στον Ρωμαϊκό στρατό. Ο Δημήτριος ήταν χριστιανός. Στα χρόνια του, αυτοκράτορες ήταν ο Διοκλητιανός και ο Μαξιμίνος. Αυτοί οι άνθρωποι κυνηγούσαν και σκοτώνανε τους χριστιανούς νομίζοντας ότι έτσι θα τους εξαφάνιζαν. Ο Δημήτριος μόλις τελείωνε την δουλειά του γύριζε στην πόλη για να μιλήσει για τον Χριστό. Σκοπός του ήταν κάθε μέρα να κάνει και έναν χριστιανό. . Όταν το έμαθε ο ρωμαίος άρχοντας, τον κάλεσε και τον ρώτησε:

-Δημήτριε, εγώ σε τίμησα με μεγάλο αξίωμα και εσύ φάνηκες ανάξιος της τιμής αυτής λατρεύοντας τον Χριστό.

-Βασιλιά μου, του απάντησε ο Δημήτριος, σ’ ευχαριστώ για την τιμή που μου έχεις κάνει, μα πρέπει να ξέρεις ότι πάνω από σένα υπάρχει ένας άλλος βασιλιάς και αυτός είναι ο Θεός.

Θύμωσε ο αυτοκράτορας από την απάντηση του Δημήτριου και διέταξε να τον ρίξουν στην φυλακή.

Ένα πρωινό επισκέφτηκε το κελί του ένας μαθητής του, ο Νέστορας.

- Δάσκαλε, ήρθα να πάρω την ευχή σου γιατί θα πάω να πολεμήσω με ένα γίγαντα. Τον λένε Λυαίο. Είμαι μικρός αλλά έχω τον Χριστό κοντά μου και δεν φοβάμαι τίποτα. Θέλω να τον νικήσω για να δοξαστεί ο Θεός.

-Παιδί μου, του είπε συγκινημένος ο Δημήτριος, πήγαινε με την ευχή του Θεού.

Ο αγώνας άρχισε. Ο νεαρός έκανε τον σταυρό του και ψέλλισε: «Θεέ του Δημητρίου βοήθησε με » και αμέσως ορμά. Με μια έξυπνη κίνηση καταφέρνει με το μικρό του ξίφος να τον αφήσει νεκρό. Κάποιοι είπαν στον βασιλιά τα λόγια που είχε ψελλίσει ο Νέστορας και κατάλαβε ότι ήταν και αυτός χριστιανός. Δίνει αμέσως διαταγή στους στρατιώτες να σκοτώσουν τον Νέστορα και αμέσως μετά τον Δημήτριο.

Η εκκλησία τιμά την μνήμη του Αγ. Δημητρίου στις 26 Οκτωβρίου και του Αγ. Νέστορα στις 27 Οκτωβρίου.

- Ποιος ήταν ο σκοπός και ο μεγάλος πόθος του Αγ. Δημήτριου;

- Να οδηγήσει όλους τους συμπολίτες του στον δρόμο του Ιησού Χριστού.

- Τι σύνθημα είχε βάλει στην ζωή του;

- Να μην περάσει μία μέρα που να μην κάνει έστω και έναν χριστιανό.

- Ποιο κατηχητόπουλο του γνωρίσαμε;

- Τον Νέστορα. Τον έκανε τόσο πολύ να αγαπήσει τον Χριστό ώστε στο όνομα Του να κάνει μια μεγάλη νίκη και για το όνομα Του να χύσει το νεανικό του αίμα.

Πηγή: (Κατηχητικό Βοήθημα Ι.Μ.Πειραιώς)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

O Άγιος Τρύφωνας καταγόταν από τη Λάμψακο της Φρυγίας και έζησε περίπου 1800 χρόνια πριν από εμάς. Προερχόταν από φτωχή οικογένεια και στη παιδική του ηλικία, έβοσκε χήνες για να ζήσει. Αγαπούσε πολύ τη φύση, τα ζώα και τα φυτά και τα φρόντιζε. Συγχρόνως όμως μελετούσε με ζήλο την Αγία Γραφή και εκτελούσε με ευλάβεια τα θρησκευτικά του καθήκοντα. Έτσι, σιγά-σιγά ο Τρύφωνας με την ευσεβή φιλομάθεια του, κατόρθωσε όχι μόνο να διδαχθεί ο ίδιος, αλλά και να διδάσκει τις αιώνιες αλήθειες της πίστεως του. Γρήγορα η ευσεβής ψυχή του δέχθηκε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και ο Θεός αξίωσε τον Τρύφωνα να θαυματουργεί και να θεραπεύει ασθένειες.

Εκείνον τον καιρό αυτοκράτορας ήταν ο Γορδιανός, ο οποίος μόλις έμαθε για τον Τρύφωνα τον παρακάλεσε να θεραπεύσει και την άρρωστη κόρη του. Η κόρη του έγινε καλά, κι έτσι ο αυτοκράτορας προσπάθησε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του, προσφέροντας στον Άγιο αξιώματα και χρήματα, τα οποία όμως ο Τρύφων ευγενικά αρνήθηκε.

Μετά από λίγο καιρό, αυτοκράτορας έγινε ο Δέκιος και κύρηξε διωγμό κατά των Χριστιανών. Ο Τρύφωνας με θάρρος ομολόγησε την πίστη του. Ο αυτοκράτορας προσπάθησε να τον κάνει να θυσιάσει στους ψεύτικους θεούς, όμως εκείνος δεν λύγισε, αλλά αντίθετα προσευχόταν κι έλεγε για αυτούς που τον βασάνιζαν: «Κύριε, μην τους καταλογίσεις αυτή την αμαρτία».

Αξιώθηκε να δώσει τη ζωή του για τον Χριστό, να γίνει όπως λέμε, "μάρτυρας Χριστού". Η Εκκλησία μας γιορτάζει τον Άγιο Τρύφωνα την 1η Φεβρουαρίου.

-Τι σας έκανε εντύπωση παιδιά από τη ζωή του Αγίου; (...)

-Πολύ ωραίες οι σκέψεις σας! Προσέξατε, παιδιά, πως ο Άγιος από μικρός διάβαζε την Αγία Γραφή; Μέσα από την Αγία Γραφή μάθαινε το θέλημα του Θεού.

-Εμείς παιδιά, πώς μπορούμε να μαθαίνουμε το θέλημα του Θεού; τι μπορούμε να διαβάζουμε και να ακούμε; (...)

-Όταν ερχόμαστε στην Εκκλησία και ακούμε το Ευαγγέλιο, ακούμε τον ίδιο τον Χριστό να μας μιλάει. Εδώ στις συναντήσεις μας στο Κατηχητικό, θα ακούμε ιστορίες από τη ζωή του Χριστού μας, της Παναγίας, των Αγίων. Υπάρχουν επίσης, και πολλά βιβλία, γραμμένα ειδικά για παιδιά της δικής σας ηλικίας, τα οποία έχουν βίους Αγίων, διηγούνται δηλαδή τη ζωή των Αγίων μας ώστε κι εμείς να παίρνουμε παράδειγμα και να τους μιμούμαστε!

Πηγή: (Κατηχητικό Βοήθημα Ι.Μ.Λευκάδος και Ιθάκης, Ορθόδοξος Συναξαριστής)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α’. Μικρή Εισαγωγή

"Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα, παντοκράτορα, ποιητήν οὐρανοῦ καί γῆς", λέμε στο "Πιστεύω"...῞Ενα ὁλόκληρο σύμπαν, οὐρανό καί γῆ, ἔφτιαξε ὁ Θεός, στόλισε καί συντηρεῖ γιά χάρη μας! Ναί! Γιά χάρη μας!

Τίποτα δέν ἔκανε τυχαῖα, οὔτε ἄσκοπα! Καί ὅλα φτιαγμένα μέ τέτοια φροντίδα καί σοφία, ὥστε νά ἐξυπηρετοῦν τό βασιλιά - ἄνθρωπο! Τί θά γινόταν, ἄν ἔλειπε αὐτή ἡ φροντίδα!

Τά πάντα στό σύμπαν, καί στή γῆ, θά εἶχαν διασπαστεῖ! Κόσμος δέν θά ὑπῆρχε! ῞Ολα θά ἔπεφταν μέσα στό χάος! Αὐτή ἡ συγκράτηση μέ τούς «φυσικούς νόμους» εἶναι μέγα καί θαυμαστό ἔργο τοῦ Δημιουργοῦ! Δεῖγμα τῆς θείας δύναμης καί ἐξουσίας! Δέν δημιούργησε ἁπλῶς τόν κόσμο. Τόν παρακολουθεῖ ἄγρυπνα καί τόν συντηρεῖ.

Εἶναι ἀλήθεια τῆς ῾Αγίας Γραφῆς. Τό βεβαιώνουν ἡ ῾Ιστορία καί ἡ ᾿Επιστήμη, τό βλέπουμε μέσα στή ζωή. ῾Ο Δημιουργός Θεός κυβερνᾶ τόν κόσμο! Τόν ἐπιβλέπει, τόν κατευθύνει. ᾿Επεμβαίνει καί τόν καθοδηγεῖ πρός τόν μεγάλο καί ὑψηλό του προορισμό. Αὐτή τήν ἄγρυπνη καί σοφή φροντίδα τοῦ Θεοῦ γιά τόν κόσμο ξέρετε πῶς τή λέμε;

—«Θεία Πρόνοια»! ῾Ο Θεός μας λοιπόν — ἡ ῾Αγία Τριάδα — εἶναι Θεός Δημιουργός, ἀλλὰ καί Θεός Προνοητής! Σάν Πατέρας στοργικός φροντίζει νά διατηρεῖ τό ὄμορφο παλάτι, πού ἔχτισε γιά τά παιδιά του· τή φύση. Πολύ περισσότερο ὅμως φροντίζει γιά τά ἴδια τά παιδιά Του! Πιστεύω ὅτι θά θέλατε νά δοῦμε σήμερα μερικά δείγματα καί ἀπό τίς δύο αὐτές θεϊκές φροντίδες - «πρόνοια» τοῦ Θεοῦ!

Β’. Διήγηση

—῎Εχετε δεῖ ἐρείπιο; Μισογκρεμισμένο, ἀραχνιασμένο, χορταριασμένο, ἀκατοίκητο; Τί σκεφτήκατε;

—Θλιβερή ἡ εἰκόνα τῆς ἐγκατάλειψης! ᾿Ασύγκριτα ἀπελπιστική θά ἦταν ἡ εἰκόνα τοῦ κόσμου, ἄν τόν εἶχε ἐγκαταλείψει ἡ φροντίδα τοῦ Θεοῦ! Τί λέω! Θά εἶχε ἐντελῶς καταστραφεῖ! ῞Ομως ἡ σοφία καί ἡ ἀγάπη Του ἔχουν προνοήσει γιά ὅλα! Καί ἀπό τίς πρῶτες φροντίδες του οἱ «φυσικοί νόμοι»! ᾿Αμετάβλητοι καί ἀπαραβίαστοι! Ρωτᾶτε συχνά· Πῶς δέν πέφτουμε μέ τήν τόσο ἰλιγγιώδη ταχύτητα καί τά στροβιλίσματα τῆς γῆς;! Πῶς δέν ζαλιζόμαστε;! Πῶς νά πέσουμε, ἀφοῦ ὁ Προνοητής Θεός ὅρισε νόμους πού μᾶς συγκρατοῦν (στήν ἕλξη τῆς γῆς καί τή βαρύτητα);

Μεγάλη ἡ πρόνοια καί ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ στούς φυσικούς νόμους! Σάν καλός κυβερνήτης καί νομοθέτης τούς ὅρισε, γιά νά ρυθμίσει τήν ἁρμονία, τήν ἀσφάλεια καί τήν τάξη μέσα στό ἀπέραντο σύμπαν καί τή γῆ! ῞Ολα τά πλάσματα κινοῦνται συνεχῶς καί δραστήρια, χωρίς κανένα νά ξεφεύγει ἀπό τήν τροχιά καί τό σκοπό του! Χωρίς νά ἔρχεται μέ τό ἄλλο σέ σύγκρουση. ῞Ολα συνεργάζονται μεταξύ τους μέ ἀπόλυτη ἀκρίβεια· τό καθένα στό δικό του ρόλο! Καί τί θαυμαστό! ῞Ολα εἶναι φτιαγμένα ἔτσι, ὥστε νά ἐξυπηρετοῦν τίς ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπινου ὀργανισμοῦ γιά τήν ἐξασφάλιση τῆς ζωῆς καί τῆς ὑγείας του. «Οὐδέν ἀπρονόητον παρά τῷ Θεῷ», λέει ὁ Μέγας Βασίλειος! ῞Ολα ἕνα θαῦμα!

Πῶς δέν τελειώνει τό ὀξυγόνο πού ἀναπνέουμε τόσα δισεκατομμύρια ἄνθρωποι, ζῶα, φυτά! Πῶς οἱ τροφές περιέχουν ὅλα τά συστατικά πού χρειάζεται τό σῶμα μας; Σκεφθήκαμε ποτέ τί θά γινόταν, ἄν ἡ γῆ δέν ἦταν ντυμένη γύρω-γύρω μέ τό πάχος αὐτό τῆς ἀτμόσφαιρας; ῾Η τρομακτική ἀκτινοβολία τοῦ ἥλιου θά μᾶς εἶχε θανατώσει! ᾿Αλλά καί τό φῶς, ὁ ἀέρας, τό νερό, οἱ τροφές!... ῞Ολα σέ ἀφθονία! Νά ἀναβλύζουν ἀσταμάτητα σάν ἀπό μιά ἀστείρευτη πηγή! Νά ποῦμε καί γιά τήν ἐναλλαγή τῶν ἐποχῶν, πού ἐξασφαλίζει τήν πλούσια καρποφορία, ἤ νά πᾶμε στήν κοντινή μας φύση, ἀφοῦ «καί εἰς τά μικρότατα ἡ σοφία καί ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ διαφαίνεται», ὅπως καί πάλι ὁ Μ. Βασίλειος παρατηρεῖ;

Ξέρετε τί «μαθηματικό κεφάλι» ἔδωσε ὁ Θεός στήν ἐργατική μέλισσα, γιά νά ᾿χουμε ἐμεῖς τό γλυκύτατο μέλι; Καί μόνο; Μή σᾶς φανεῖ περίεργο. Χιλιάδες κινήσεις κάνουν τά φτερά της στό λεπτό καί ἐπιστρατεύει καί τά πέντε της μάτια (καί τά χιλιάδες μικρότερα) καί τίς 5.000 μυριστικές ἀκίδες της, γιά νά ἐπισημάνει 300 περίπου ἄνθη στήν κάθε της βόλτα!

Ξέρετε ὅτι δέ θά τρώγαμε ποτέ σῦκα, ἄν δέν ὑπῆρχε ἕνα μικρότατο ἔντομο, ὁ ψήν, μέ μοναδικό σκοπό τῆς ζωῆς του νά μεταβάλλει τά ἄγρια σῦκα σέ ἥμερα;

῞Ολα αὐτά εἶναι ἐπιστημονικά ἐξακριβωμένα! ῎Ας μή μιλήσουμε γιά τά θαυμαστά καί ἀνεπανάληπτα ὄργανα τοῦ ἀνθρωπίνου ὀργανισμοῦ! Θαῦμα θαυμάτων ὁ ἐγκέφαλος, ἡ καρδιά, τό μάτι, τό αὐτί!... Πῶς λειτουργοῦν!

Καί ὅσο ἡ ἐπιστήμη προχωρεῖ, τόσο καί ὁ θαυμασμός τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν πάνσοφο Δημιουργό καί τή σοφή Πρόνοιά Του αὐξάνει!

«῞Ολα τά ἔργα τοῦ Θεοῦ, φτιαγμένα νά λάμπουν, νά ἀκτινοβολοῦν, νά διακηρύττουν τήν ἁγιότητά Του», γράφει ὁ ἅγιος ᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος! «῾Ως ἐμεγαλύνθη τά ἔργα σου Κύριε· πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας», προσεύχεται καί ὁ Δαβίδ στόν 103ο ψαλμό καί ἀναφωνεῖ· «Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τόν Κύριον»!

Γ´. Επεξεργασία

῾Ο Θεός, λοιπόν, ἀγρυπνᾶ μέ στοργή καί φροντίδα γιά ὅλη τή Δημιουργία Του, ἀλλά ἰδιαίτερα γιά τόν ἄνθρωπο. Τόν κάθε ἄνθρωπο! Πῶς τήν ὀνομάσαμε αὐτή τή σοφή καί στοργική φροντίδα τοῦ Θεοῦ;

—«Θεία Πρόνοια»! Μεγάλη ἡ ἀλήθεια αὐτή τῆς πίστεώς μας! ῾Η πίστη μας στή θεία Πρόνοια! Μεγάλη καί ἀπαραίτητη!

῾Ο Κύριός μας, παιδιά, στήν «᾿Επί τοῦ ῎Ορους ῾Ομιλία», μᾶς εἶπε·

Μή μεριμνᾶτε. Δηλαδή μήν ἀνησυχεῖτε, στενοχωρεῖσθε καί ἀγωνιᾶτε γιά τή ζωή σας, τί θά φᾶτε καί τί θά πιεῖτε, οὔτε γιά τό τί θά φορέσετε. ῾Ο Θεός πού σᾶς ἔδωσε τό σπουδαιότερο, πού εἶναι ἡ ζωή καί τό σῶμα, δέν θά σᾶς δώσει καί τό κατώτερο, πού εἶναι ἡ τροφή καί τό ἔνδυμα; Γιά κοιτάξτε τά πουλιά! Οὔτε σπέρνουν, οὔτε θερίζουν. Οὔτε μαζεύουν σέ ἀποθῆκες. Καί ὅμως, ὁ Οὐράνιος Πατέρας τά τρέφει!... Παρατηρῆστε καί τά ἀγριολούλουδα!... Οὔτε ὁ ξακουστός βασιλιάς Σολομών σέ ὅλη του τή δόξα δέν ντύθηκε ποτέ σάν ἕνα ἀπό αὐτά! ᾿Αφοῦ, λοιπόν, γιά τά πουλιά καί τά ἀνθάκια τοῦ ἀγροῦ φροντίζει τόσο ὁ Θεός, δέν θά φροντίσει γιά σᾶς τά παιδιά Του!... (Ματθ. στ´ 25-26, 28-30).

—Τί ζητάει ὁ Κύριος ἀπό μᾶς; ᾿Εμπιστοσύνη στήν ᾿Αγάπη Του καί τή θαυμαστή Πρόνοιά Του! Κι αὐτή ἡ ἐμπιστοσύνη μέ τί θά μᾶς ὁπλίσει;

Μέ θάρρος καί δύναμη! ᾿Αφοῦ ἀγρυπνᾶ γιά μᾶς ὁ Θεός! Δέν τά χάνουμε. Εἰρήνη στά δυσάρεστα. ῾Ο Θεός εἶναι παρών καί θά βγάλει ἀπό αὐτά καλό! Χαρούμενη διάθεση καί καύχηση! Εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ - Πατέρα. ᾿Ελπίδα! ῾Η θεία Πρόνοια εἶναι ἀνεξάντλητη πηγή ἐλπίδας, θάρρους, παρηγοριᾶς καί δύναμης!

Σύνθημα: Ο Θεός προνοεί για τα παιδιά του.

Παιχνίδι:

1. «Ο αρχηγός λέει»: Ο αρχηγός δίνει διάφορα παραγγέλματα. Οι παίχτες οφείλουν να υπακούσουν και να τα εκτελέσουν μόνο αν πει προηγουμένως: «Ο αρχηγός λέει…». Π.χ. «Ο αρχηγός λέει να καθίσετε όλοι κάτω». Αν κάποιος υπακούσει χωρίς να έχει πει ο αρχηγός τη φράση αυτή (π.χ. αν πει μόνο «Καθίστε όλοι κάτω»), βγαίνει από το παιχνίδι.

2. «Ο αρχηγός λέει… τα αντίθετα»: Παίζεται με τον ίδιο τρόπο, μόνο που οι παίχτες θα πρέπει να κάνουν το αντίθετο απ’ αυτό που λέει ο αρχηγός. Π.χ. αν πει «ο αρχηγός λέει σηκωθείτε πάνω» πρέπει να καθίσουν κάτω κοκ.

Πηγή: (Βοηθήματα: Χελιδονιών Α'.)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Διήγηση

῞Ενα συγκλονιστικὸ περιστατικὸ ἀναφέρεται στὰ πρῶτα βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης:

῾Ο Μωϋσῆς ἐκεῖ ποὺ ἔβοσκε τὰ πρόβατά του βλέπει μπροστά του ἕνα ἐξαίσιο θέαμα. Μιὰ βάτο νὰ φλέγεται καὶ νὰ μὴ καίγεται. Τρέχει κατάπληκτος νὰ δεῖ τί συμβαίνει καὶ τότε ἀκούει μιὰ φωνὴ μέσα ἀπὸ τὴ βάτο. «Μωϋσῆ, Μωϋσῆ, στάσου ἐκεῖ· μὴν πλησιάζεις· ὁ τόπος ἐδῶ, ποὺ πατᾷς εἶναι ἱερὸς καὶ ἅγιος. Λῦσε πρῶτα τὰ ὑποδήματά σου καὶ μετὰ πλησίασε». ῏Ηταν ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ. Στὴ συνέχεια ὁ Θεὸς τοῦ δίνει τὴν ἐντολὴ νὰ ἡγηθεῖ αὐτὸς στὴν ἔξοδο τοῦ ᾿Ισραηλιτικοῦ λαοῦ ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο. Τότε ὁ Μωϋσῆς ἀπηύθυνε πρὸς τὸν Θεό, ἕνα ἐρώτημα· Καλά, Κύριε, νὰ πάω, ἀλλὰ ἂν μὲ ρωτήσουν, ἂν μοῦ ποῦν οἱ ᾿Ισραηλῖτες ποιός εἶναι αὐτὸς ποὺ σ᾿ ἔστειλε, τί νὰ τοὺς πῶ; Πές μου τὸ ὄνομά σου, Κύριε. Καὶ τότε ὁ Θεὸς τοῦ ἀπαντᾶ. «᾿Εγὼ εἰμὶ ὁ ὤν· οὕτως ἐρεῖς τοῖς υἱοῖς ᾿Ισραήλ. ῾Ο ὢν ἀπέσταλκέ με» (᾿Εξόδ. γ´ 14).

Αὐτό λοιπόν εἶναι, τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ· ὁ ὤν, δηλαδὴ ὁ ὑπάρχων.

Αὐτὸς ποὺ ὑπῆρχε πάντοτε, ὑπάρχει καὶ τώρα, ὑπάρχει καὶ θὰ ὑπάρχει στὸ μέλλον. ῎Αναρχος, ἀτελεύτητος, αἰώνιος. Ούτε ἀρχὴ ἔχει, ούτε τέλος. ῾Η πίστη μας, στὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, Θεοῦ Δημιουργοῦ, δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνα δόγμα τῆς θρησκείας μας, ἀλλὰ εἶναι ἡ θύρα, ποὺ μπαίνει κανεὶς στὴ χριστιανικὴ πίστη.

Στὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ Δημιουργοῦ πιστεύουν ὅλοι οἱ λαοί, ὄχι μόνο ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, ἀλλὰ καὶ κάθε μυαλωμένος ἄνθρωπος. ῾Ο ἱστορικὸς τῆς ἀρχαιότητος, ὁ Πλούταρχος, ἔλεγε· Γύρισε, ὅλον τὸν κόσμο. Θὰ βρεῖς πόλεις, θὰ βρεῖς λαούς, ποὺ νὰ μὴ ἔχουν τείχη, νὰ εἶναι ἀφρούρητες, νὰ μὴ ἔχουν σχολεῖα, νὰ μὴ ἔχουν πολιτισμό, νὰ εἶναι βάρβαροι λαοί, «ἀνίερον δὲ πόλιν οὐκ ἂν εὕροις». Πόλη ὅμως καὶ λαό, ποὺ νὰ μὴν ἔχει θρησκεία, ὁποιαδήποτε θρησκεία, νὰ μὴ πιστεύει σὲ Θεό, δὲν θὰ βρεῖς πουθενά. ῎Ετσι ἔλεγε πρὶν 2.000 χρόνια. Σήμερα μάλιστα ποὺ ἡ ᾿Επιστήμη προχώρησε καὶ ἡ ἔρευνα ἐπεκτάθηκε ἀκόμη περισσότερο, ἐπιβεβαιώθηκε αὐτὴ ἡ ἀλήθεια ἱστορικὰ καὶ ἐπιστημονικά.

῞Οτι δηλαδή δέν ὑπάρχει λαός πουθενὰ πού νά μήν ἔχει θρησκεία.

Πῶς ἐξηγεῖται τὸ φαινόμενο αὐτό;

῞Ολοι οἱ Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας μας λένε, ὅτι ὅλοι οἱ λαοὶ πιστεύουν στὸν Θεό, γιατὶ εἶναι ἔμφυτο τὸ θρησκευτικὸ συναίσθημα στὴν ψυχὴ κάθε ἀνθρώπου. Εἶναι δηλαδὴ βαθιὰ ριζωμένο μέσα μας ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ γεννιέται ὁ κάθε ἄνθρωπος. ᾿Απὸ τότε νιώθει τὴν ἀνάγκη νὰ βρεῖ τὸν Θεό, νὰ ἐπικοινωνήσει μαζί Του. Νὰ ζητήσει τὴ βοήθειά Του στὶς χαρὲς καὶ στὶς λύπες του.

Βέβαια ὑπάρχει καὶ τὸ φαινόμενο τῶν ἀθέων, ἀνθρώπων ποὺ λένε ὅτι εἶναι ἄθεοι. Δὲν πιστεύουν σὲ τίποτε. Στὴν τύχη πιστεύουν. Στοὺς καιρούς μας μάλιστα ὄχι μόνο τέτοιοι ἄθεοι ὑπῆρξαν, ἀλλὰ καὶ καθεστῶτα ὁλόκληρα ἀνακηρύχθηκαν ἄθεα, καὶ θέλησαν νὰ ἐπιβάλουν τὴν ἀθεΐα καὶ πολέμησαν μὲ μανία τὴν πίστη στὸν Θεό.

Πῶς θὰ ἐξηγηθεῖ, θὰ πεῖτε, τὸ φαινόμενο αὐτό;

῾Υπάρχει ἀπάντηση. Καὶ ἡ ἀπάντηση αὐτή δίνεται καὶ ἀπὸ τὴν ῾Αγία Γραφή: «Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός» (Ψαλμ. ιγ´ 1). Ποιὸς ἰσχυρίζεται, ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός; Ποιὸς εἶπε ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός; ῾Ο ἄφρων, δηλαδὴ ἐκεῖνος, ποὺ δὲν ἔχει σώας τὰς φρένας, ποὺ σαλεύθηκε τὸ λογικό του δηλαδή. Αλλά καὶ ἕνας φιλόσοφος, ὁ Μπάκων, ἔλεγε: «Τὸ νὰ εἶναι κανένας ἄνθρωπος ἄθεος, αὐτὸ εἶναι τρέλλα».

Καὶ γιατί θεωρεῖται τρέλλα καὶ ἀφροσύνη ἡ ἀθεΐα;

Γιατί ὅλα, ὅπου κι ἂν στρέψουμε τὸ μάτι μας δίπλα μας, δεξιά, ἀριστερά, πάνω, κάτω, ὅλα μιλοῦν γιὰ τὸ Θεό, γιὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ. Λέει ἡ ῾Αγία Γραφή: «Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα» (Ψαλμ ιη´ 2). Οἱ οὐρανοί, λέει, ποὺ τοὺς βλέπουμε πάνω μας, αὐτοὶ διηγοῦνται τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ αὐτοὶ μᾶς μιλοῦν καὶ λένε ὅτι αὐτὰ ποὺ βλέπουμε εἶναι ἔργα τῶν χειρῶν τοῦ Θεοῦ.

῍Ας ρίξουμε μιὰ ματιὰ στον οὐρανό τὴ νύχτα καὶ μάλιστα τὸ καλοκαίρι ποὺ εἶναι ξαστεριά. Τί θὰ δοῦμε; ῞Ενα πλῆθος ἄστρων ἀμέτρητο. Χιλιάδες, ἑκατομμύρια, δισεκατομμύρια εἶναι τὰ ἄστρα αὐτά. Καὶ μόνο ὁ Γαλαξίας μας, ξέρετε πόσα ἄστρα περιλαμβάνει; Διακόσια δισεκατομμύρια ἄστρα. ῎Εχει δὲ τὸ σύμπαν Γαλαξίες σὰν κι αὐτόν, λέει ἡ ᾿Επιστήμη, ἕνα τρισεκατομμύριο περίπου. ᾿Ασύλληπτος ἀριθμός. Θέλετε τώρα νὰ δοῦμε καὶ τί μέγεθος ἔχουν αὐτὰ τὰ ἄστρα; ῾Ο ἥλιος εἶναι, ἕνα ἑκατομμύριο τριακόσιες χιλιάδες φορὲς μεγαλύτερος ἀπὸ τὴ γῆ μας. ῾Υπάρχουν ἀκόμα καὶ ἄλλα ἄστρα, ἄλλοι ἥλιοι ἀκόμη μεγαλύτεροι ἀπὸ τὸν ἥλιο τὸ δικό μας. Κι ἐνῶ τόσο πολλὰ εἶναι τὰ ἄστρα ἔχουν μεταξύ τους τεράστιες ἀποστάσεις, ἰλιγγιώδεις ἀποστάσεις τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο.

Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ἑκατομμύρια, τὰ δισεκατομμύρια τῶν ἄστρων καὶ τῶν ἥλιων, δὲν μένουν ἀκίνητα. Κινοῦνται, τρέχουν στὸ σύμπαν μέσα μὲ ἰλιγγιώδη ταχύτητα. Γυρίζουν ἀσταμάτητα. Κι ενῶ τρέχουν καὶ γυρίζουν κι εἶναι ἑκατομμύρια, ὅμως δὲν συγκρούονται μεταξύ τους. Κινοῦνται μὲ τάξη, μὲ ἁρμονία, μὲ πειθαρχία, σὰν κάποιος νὰ τὰ κατευθύνει, νὰ τὰ διατάσσει.

Δὲν εἶναι μόνο, τὰ ἄστρα. Τα φυτὰ! Τριακόσιες χιλιάδες εἴδη φυτῶν ὑπάρχουν. Κοιτᾶξτε τὶς θάλασσες. Κτυπᾶνε ἀφρισμένες τὰ κύματα στὴν ξηρά. Ποιὸς τὰ συγκρατεῖ; Τὸ ἀόρατο χέρι τοῦ Θεοῦ ἔχει βάλει τοὺς νόμους Του. Μέσα στὴ θάλασσα ὑπάρχουν χιλιάδες καὶ μυριάδες ψάρια, ποικιλίες.

᾿Ελᾶτε στὰ πτηνά. Τόσες ποικιλίες τὰ πτηνά. ῎Εντομα. Οἱ μέλισσες. Μὲ πόση σοφία ἡ μέλισσα ἡ μικρὴ φτιάνει τὸ μέλι μὲ τὴν κηρήθρα! Στὰ ζῶα; Τὴν ποικιλία τῶν ζώων, ποὺ τὰ προίκισε ὁ Θεὸς μὲ ἔνστικτα καὶ προφυλάσσονται ἀπὸ τόσους κινδύνους.

Αλλά καὶ ὁ ἄνθρωπος;

Τὸ σῶμα μας. Τὰ μάτια μας μὲ τί σοφία εἶναι φτιαγμένα! Τ᾿ αὐτιά μας, ἡ μύτη μας, ἡ καρδιά μας, τὰ χέρια μας, τὰ πάντα εἶναι φτιαγμένα μὲ σοφία καὶ μὲ τέχνη. Τρώει ψωμί ὁ ἄνθρωπος καὶ τὸ ψωμὶ γίνεται αἷμα. Πῶς γίνονται αὐτὰ τὰ πράγματα; ῍Ας φτιάξει ὁ ἄνθρωπος αἷμα. Δὲν τὸ φτιάχνει. Καὶ στὴ μετάγγιση αἵματος παίρνει ἀπὸ ἄλλο ἄνθρωπο αἷμα. ῍Ας φτιάξει ἕνα λουλούδι ἁπλὸ ὁ ἄνθρωπος. Δὲν μπορεῖ. Τί νὰ ποῦμε ὕστερα γιὰ τὸ πνεῦμα του, τὴν τέχνη, τὴν ᾿Επιστήμη, ποὺ ἔχει φτιάξει ὁ ἄνθρωπος;

Καὶ τὸ ἐρώτημα εἶναι φυσικό·

Καλά, αὐτὰ τὰ πράγματα πῶς ἔγιναν;

Μερικοὶ λένε; Μόνα τους ἔγιναν. ᾿Αλλὰ αυτό, δὲν εἶναι δυνατόν. Η λογική μας λέει ότι κάθε πρᾶγμα ἔχει κάποιον, ποὺ τὸ κατασκεύασε, κάποιον τεχνίτη, κάποιον δημιουργό, κάποιον κατασκευαστή. Γίνεται τίποτε μόνο του;

῞Ολα αὐτὰ εἶναι τυχαῖα; ῎Οχι. ῞Ολα αὐτὰ εἶναι τοῦ Θεοῦ.

῍Ας μὴ ἐπηρεαζόμαστε λοιπόν ἀπὸ τὰ κηρύγματα τῶν σειρήνων. ῾Η ἀθεΐα, εἶναι τρέλλα. ῎Αλλωστε ἔδωσε ἐξετάσεις στὰ πράγματα. Δημιούργησε τὴν κόλαση, τὴ δυστυχία, τὰ βάσανα, τὴν ταλαιπωρία. Μόνο ἡ πίστη στὸ Θεὸ δημιουργεῖ ἁγίους ἀνθρώπους, κοινωνικοὺς ἀνθρώπους, ἀνθρώπους τῆς δικαιοσύνης.

῍Ας μάθουμε, ἀτενίζοντας τὸν οὐρανὸ καὶ τὴν γύρω μας φύση μὲ τή λογική, ποὺ μᾶς προίκισε ὁ Θεός, νὰ ψάλλουμε καὶ ἐμεῖς· «῾Ως ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου, Κύριε, πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας» (Ψαλμ. ργ´ 24).

ΣΥΝΘΗΜΑ

«Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα» (Ψαλμ ιη´ 2).

Πηγή: (Διασκευή από το βιβλίο του Μητρ. Σεβαστιανού, Πιστεύω)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Ερώτηση: Τι ονομάζεται ορθολογισμός, πώς τον κατανοείτε και ποια νομίζετε ότι είναι η σημασία του για τον κόσμο και εσάς προσωπικά;

Ο σύγχρονος τρόπος σκέψης οδηγεί τον άνθρωπο στον ορθολογισμό, καλώντας τον να μην δέχεται «δόγματα» και να απορρίπτει οτιδήποτε δεν αποδεικνύεται.

Συνεπώς ο ορθολογιστικός τρόπο σκέψης φαίνεται πως είναι κάτι καλό, που προάγει τις επιστήμες και μας απαλλάσσει από προκαταλήψεις. Μήπως όμως έχει και κάποιες αρνητικές προεκτάσεις και αν ναι που τις εντοπίζουμε;

Ο ορθολογισμός καλεί τον άνθρωπο να απορρίψει τον Θεό, καθώς δεν υπάρχουν χειροπιαστές αποδείξεις της ύπαρξής Του. Πόσες φορές δεν έχουμε ερωτηθεί, γιατί να πιστεύουμε σε ένα θεό που δεν τον έχουμε δει ή δεν μας δείχνει την παρουσία του, συνεπώς δεν θα υπάρχει. Εξάλλου η επιστήμη επιχειρεί να ερμηνεύσει τη δημιουργία του κόσμου και την ύπαρξη της ζωής αγνοώντας τον Θεό. Ο άνθρωπος έχει κατανοήσει τη δομή και τη λειτουργία από το απλούστερο κύτταρο μέχρι τους μεγάλους πολυκύτταρους οργανισμούς, όπως ο ανθρώπινος οργανισμός και έχει ερμηνεύσει ακόμα και τη λειτουργία του πολυπλοκότερου οργάνου, που είναι ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Έχει διατυπώσει θεωρίες για τη δημιουργία του σύμπαντος και την εξέλιξη των έμβιων όντων, που βασίζονται σε πολύ λογικές αλληλουχίες τυχαίων γεγονότων.

Μέσα σε όλα αυτά πού χωράει ένας Θεός, ο οποίος μάλιστα φαίνεται να μην είναι απαραίτητος για τη δημιουργία του κόσμου;

Όλες οι υπάρχουσες θεωρίες φτάνουν μέχρι ένα κρίσιμο σημείο, πέρα από το οποίο δεν μπορούν να προχωρήσουν και να δώσουν απαντήσεις σε θεμελιώδη ερωτήματα, όπως θα διαπιστώσουμε σε άλλες συζητήσεις για τη δημιουργία του κόσμου και τη δημιουργία της ζωής. Και φυσικά αποτελούν αναπόδειχτες θεωρίες που βασίζονται σε λογικοφανείς υποθέσεις, στις οποίες απουσιάζει ο Θεός. Οι θεωρίες που διατυπώθηκαν για τη δημιουργία του κόσμου και της ζωής δεν σημαίνει ότι δεν έχουν πραγματική βάση, αλλά ως χριστιανοί πιστεύουμε ότι η πορεία αυτών των γεγονότων που οδήγησαν στη δημιουργία του θαυμαστού κόσμου που ζούμε έγινε κάτω από τη Θεία Πρόνοια και φυσικά δεν αποτελούν τυχαία γεγονότα.

Σχετικά με τη φανέρωση του Θεού, όπως διαπιστώνουμε στα γεγονότα που μας παρουσιάζει η Καινή Διαθήκη, ο Θεός αποκαλύπτεται μόνο σε όσους έχουν αγαθή πρόθεση.

Γεννήθηκε σε ένα σπήλαιο, χωρίς την εμφάνιση θαυμαστών σημείων επί της γης και προσκάλεσε να τον προσκυνήσουν ταπεινοί βοσκοί που είχαν αγαθή προαίρεση. Η Μεταμόρφωση στο όρος Θαβώρ έγινε μπροστά σε ένα πολύ περιορισμένο αριθμό μαθητών, ενώ η απόκρυψη της θεϊκής Του φύσης και η επιτίμηση των δαιμόνων, όταν αποκάλυπταν τη θεότητά Του, δείχνουν πως θέλημά Του ήταν να μην επιβληθεί στον κόσμο ως Θεός που ήταν, αλλά να οδηγήσει τους ανθρώπους στην πίστη στην Αγία Τριάδα με την δική τους θέληση. Η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο δεν περιορίζει τα χαρίσματα του αυτεξουσίου και της ελευθερίας του ανθρώπου (συζήτηση για το αυτεξούσιο).

Με την παραβολή του καλού σπορέα δίδαξε ότι ενώ θα ακουστεί ο Λόγος του Θεού (σπόρος) σε όλους τους ανθρώπους, μόνο ορισμένοι, που έχουν αγαθή πρόθεση, θα τον δεχτούν και θα ανθοφορήσει στις καρδιές τους.

Από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη διαπιστώνουμε ότι ακόμα και όταν ο Θεός αποκαλυπτόταν στους ανθρώπους, με τον πλέον προφανή τρόπο, όπως η διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας, η χορήγηση του μάννα ως τροφή των ισραηλιτών στην έρημο, η φανέρωση του Θεού στο όρος Σινά (Έξοδος ΙΘ 16-20, Κ 18-20), οι ισραηλίτες δεν σταμάτησαν να Τον αρνούνται ή και να στρέφονται στα είδωλα (Έξοδος ΛΒ). Όταν οι φαρισαίοι ζήτησαν από το Χριστό να δουν κάποιο σημείο, ενώ βέβαια είχαν προηγηθεί πολλά θαύματα (Ματθ. ΙΒ, 38-42) τους απάντησε ότι θα δουν το σημείο του προφήτη Ιωνά (τριήμερος εις Άδου κάθοδος και Ανάσταση) και τους επέπληξε γιατί ενώ είχαν γίνει τόσα θαύματα δεν πίστεψαν. Αιτία ήταν η σκληροκαρδία τους και ο εγωισμός τους που δεν τους άφηνε να πιστέψουν στη θεότητά Του. Όμοια επιπλήχθηκαν από τον Κύριο οι πόλεις στις οποίες έκανε πολλά θαύματα, όμως οι άνθρωποι έμειναν αμετανόητοι και χαρακτηριστικά ανέφερε ότι εάν τα θαύματα είχαν τελεστεί στην πόλη των Σοδόμων, οι άνθρωποι θα είχαν μετανοήσει και η πόλη δεν θα είχε καταστραφεί. Και γι’ αυτό ανέφερε ότι οι κάτοικοι των Σοδόμων θα έχουν ηπιότερη κρίση την ημέρα της Κρίσεως απ’ ότι οι κάτοικοι των περιοχών αυτών (Ματθ. ΙΑ 20-24).

Το Σύμβολο της Πίστεως ξεκινά με τις λέξεις «Πιστεύω εις έναν Θεόν», που δείχνει εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου, χωρίς ανάγκη αποδείξεων.

Όταν ο άνθρωπος πιστέψει στην παρουσία του Θεού και επιτρέψει στον Θεό να μπει στην καρδιά και στο νου του, ο Θεός του αποκαλύπτεται και τον φωτίζει να Τον γνωρίσει. Αυτό το αποκαλύπτει πολύ χαρακτηριστικά ο Χριστός στο Ευαγγέλιο. Στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (ΙΑ΄ 25) αναφερόμενος στον Θεό-Πατέρα λέει «ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις», ενώ λίγο παρακάτω (ΙΑ΄ 27) λέει «οὐδεὶς ἐπιγινώσκει τὸν Υἱὸν εἰ μὴ ὁ Πατήρ˙ οὐδὲ τὸν Πατέρα τις ἐπιγινώσκει, εἰ μὴ ὁ Υἱός, καὶ ᾧ ἐὰν βούληται ὁ Υἱὸς ἀποκαλύψαι», δηλαδή η αποκάλυψη του Θεού – Πατέρα γίνεται μόνο μέσα από την πίστη στον Υιό και Λόγο του Θεού.

Σε άλλο σημείο (Ματθ. ΙΣΤ΄ 13-17) ρωτάει τους μαθητές Του, ποιος νομίζει ο κόσμος ότι είναι και τι νομίζουν οι ίδιοι. Όταν ο Πέτρος του λέει «σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» ο Χριστός απαντάει «μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ᾽ ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς».

Ο Θεός αποκαλύπτει στον άνθρωπο το μυστήριο της σωτηρίας του, με την ενανθρώπιση του Λόγου του Θεού. Όλοι μας μπορεί κάποια στιγμή να αμφισβητήσουμε ή να αναρωτηθούμε για τον Θεό, πάντα όμως θα πρέπει να ζητάμε από τον Ίδιο να μας βοηθήσει να φύγει από την καρδιά μας η απιστία ή ολιγοπιστία που δημιουργεί ο διάβολος. Είναι χαρακτηριστική η φράση που είπε ο πατέρας του δαιμονισμένου, όταν ζήτησε από το Χριστό να γιατρέψει το παιδί του. Ο Χριστός τον ρώτησε εάν πιστεύει και απάντησε «πιστεύω, Κύριε, βοήθει μοι τῇ ἀπιστίᾳ» (Μρκ. Θ΄ 17-24).

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η νοημοσύνη του ανθρώπου είναι περιορισμένη, μηδαμινή μπροστά στη σοφία του Θεού. Ένα μικρό παιδί ή ακόμα και ένας ενήλικας δεν μπορεί να κατανοήσει πράγματα που είναι δεδομένα για έναν μεγάλο επιστήμονα. Ένας απλός άνθρωπος ξέρει ότι η καρδιά στέλνει το αίμα σε όλο το σώμα, όμως ένας καρδιοχειρουργός γνωρίζει πώς θα επέμβει σε μία ζωντανή καρδιά για να διορθώσει κάποια βλάβη που προκλήθηκε. Αντίστοιχα πρέπει να αντιληφθούμε ότι η νοημοσύνη του ανθρώπου δεν μπορεί να κατανοήσει το μεγαλείο του Θεού.

Εάν ένας θεός μπορεί να γίνει αντιληπτός και πλήρως κατανοητός από έναν άνθρωπο, δεν είναι θεός, αλλά δημιούργημα του ανθρώπου. Ο Θεός είναι άπειρος και το μυστήριο της ουσίας Του δεν είναι δυνατό να χωρέσει στον περιορισμένο νου του ανθρώπου.

Τέλος μπορούμε να αναφέρουμε ότι η ίδια η επιστήμη στηρίζεται σε δόγματα – θεωρίες – αξιώματα (μαθηματικά, φυσική), που δεν αποδεικνύονται αλλά βοηθούν στην ερμηνεία του φυσικού κόσμου που μας περιβάλλει και επιβεβαιώνονται εκ των υστέρων ή και βελτιώνονται, από την παρατήρηση. Πριν μερικές δεκαετίες οι μαθηματικοί υποστήριζαν ότι οι παράλληλες γραμμές δεν τέμνονται, χωρίς να το αποδεικνύουν αλλά ούτε και μπορούσε κάποιος να το αμφισβητήσει. Σήμερα οι επιστήμονες λένε ότι οι παράλληλες γραμμές τέμνονται στο άπειρο, λόγω της καμπυλότητας του χωροχρόνου. Η θεωρία της σχετικότητας αποτελεί ένα θεώρημα που δεν αποδεικνύεται, αλλά βοηθάει στην ερμηνεία φυσικών φαινομένων και επιβεβαιώνεται από παρατηρήσεις.

Πρέπει λοιπόν να έχουμε στο μυαλό μας ότι ο ορθολογισμός και η επιστήμη είναι σημαντικά για τη βελτίωση της ζωής μας, ο Θεός όμως είναι πέρα από την πεπερασμένη λογική του ανθρώπου. Οι άθεοι ορθολογιστές βγάζουν το Θεό από τη ζωή τους και ανάγουν τον άνθρωπο στο επίπεδο του θεού, επαναλαμβάνοντας ακριβώς το προπατορικό αμάρτημα. Ο Θεός δεν έχει ανάγκη να επιδείξει τη δύναμή Του στους ανθρώπους, όμως φανερώνεται εκουσίως, με τον τρόπο που ο Ίδιος κρίνει, σε όσους ανθρώπους επιθυμούν διακαώς και προσπαθούν μέσα από την πνευματική ζωή, να Τον συναντήσουν.

Πηγή: (Επιμέλεια: Γραφείο Νεότητας ΙΜΜΛ)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Ο Χριστός είχε πει μια ιστορία για τους γεωργούς - σποριάδες:

Μια μέρα ήταν ένας σποριάς και πήγε στο χωράφι του για να σπείρει. Καθώς έριχνε τους σπόρους, μερικοί έπεσαν στο δρόμο. Όταν όμως πέρασαν κάποιοι άνθρωποι, τους πάτησαν και μετά από λίγο ήρθαν και τα πουλιά και έφαγαν τους σπόρους. Άλλοι σπόροι έπεσαν ανάμεσα στις πέτρες, όπου δεν είχε πολύ χώμα. Αυτοί μετά από λίγο φύτρωσαν, αλλά επειδή δεν μπορούσαν να απλώσουν τις ρίζες τους μέσα στις πέτρες και επειδή δεν έβρισκαν νερό για να ποτιστούν, μόλις βγήκε ο ζεστός ήλιος αμέσως ξεράθηκαν. Κάποιοι άλλοι σπόροι έπεσαν μέσα στα αγκάθια. Προσπάθησαν να φυτρώσουν αλλά τα αγκάθια ήταν πυκνά και τους έπνιξαν και ξεράθηκαν κι αυτοί. Αλλά όμως, όσοι σπόροι έπεσαν μέσα στο χωράφι, μέσα στο αφράτο και καλό χώμα, φύτρωσαν, μεγάλωσαν και έβγαλαν πολύ καρπό για τον σποριά.

Αυτή παιδιά η ιστορία, η παραβολή όπως την λέμε, έχει ένα μυστικό νόημα. Θέλει δηλαδή να μας πει ότι ο σπόρος είναι τα λόγια του Θεού και το χωράφι είναι οι άνθρωποι.

Όμως οι σπόροι δεν έπεσαν μόνο στο χωράφι... Θυμάστε και που αλλού έπεσαν;

-Στο δρόμο: Μερικοί άνθρωποι, όταν ακούνε τα λόγια του Χριστού (ότι δηλαδή πρέπει να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους ακόμα και αυτούς που δεν μας φέρονται πολύ καλά ή μας στενοχωρούν, ότι πρέπει να αγαπάμε τον Θεό, και όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που μας λέει) αδιαφορούν και λένε: Ε σιγά τώρα, εγώ θα κάνω τα δικά μου. Ή μπορεί και να κοροϊδεύουν: Α! εγώ δεν πάω στην Εκκλησία κτλ. Αυτοί λοιπόν είναι σαν το δρόμο, που έπεσε ο σπόρος, ο λόγος του Χριστού, και δεν φύτρωσε γιατί τον πάτησαν οι διαβάτες και τον φάγανε τα πουλιά.

- Στα βράχια: Οι άνθρωποι που είναι σαν τα βράχια είναι αυτοί που τους άρεσαν μεν τα λόγια του Χριστού, αλλά δεν τα εφαρμόζουν και σιγά σιγά ξεχνάνε το Θεό... Άλλοι πάλι μπορεί και να βαριούνται: Ε ας κοιμηθώ τώρα και κάνω αύριο την προσευχή μου.

- Στα αγκάθια: Αυτοί που μοιάζουν με τα αγκάθια είναι αυτοί που όλο λένε ότι θέλουν πρώτα να κάνουν κάτι άλλο (να παίξουν, να κάνουν άλλη δουλειά...) και μετά να πάνε στην Εκκλησία. Έτσι όμως δεν γίνονται καλύτεροι και ξεχνάνε κι αυτοί τον Χριστό.

Πρέπει λοιπόν να θυμόμαστε πως τα λόγια του Χριστού και η ζωή στην Εκκλησία είναι τα πιο σημαντικά από όλα τα άλλα πράγματα γιατί χάρη σε αυτά γινόμαστε καλύτεροι, γινόμαστε Άγιοι και μπαίνουμε στον Παράδεισο, δηλαδή ζούμε πολύ ευτυχισμένοι για πάντα μαζί με τον Χριστό!

Πηγή: (από το βιβλίο της Κυριακής Μπαθρέλλου-Τριανταφυλλίδου: Συντροφιά με τον Χριστό)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α’. Μικρή Εισαγωγή

Ο Θεός παιδιά προστατεύει πάντοτε τα παιδιά του, εμάς τους ανθρώπους! Ακόμα κι αν μερικές φορές κάποιες δυσκολίες μας φαίνονται τεράστιες, αν Του το ζητήσουμε με πίστη, ο Θεός θα μας βοηθήσει! Γιατί ο Θεός είναι Πατέρας και Παντοκράτορας: Κρατάει τα πάντα στα χέρια Του, θα μπορούσαμε να πούμε. Όλη τη ζωή μας! Και μόνο το καλύτερο για εμάς θέλει. Αυτό θα δούμε σήμερα με την ιστορία που θα πούμε.

Β’. Αγιογραφική Διήγηση

• Την εποχή του βασιλιά Τραϊανού, ζούσε στη Ρώμη κάποιος στρατηλάτης που ονομαζόταν Πλακίδας.

• ήταν φημισμένος όχι μόνο για τη γενναιότητα, αλλά και για την αρετή του. Πίστευε όμως στους ψεύτικους θεούς. Η γυναίκα του Τατιανή, συναγωνιζόταν στην αρετή τον άνδρα της. Είχαν και δύο παιδιά, τα οποία, αν και μικρά, ακολουθούσαν το καλό παράδειγμα των γονιών τους.

• Μια μέρα ο Πλακίδας βρέθηκε σ' ένα δάσος μαζί με τους στρατιώτες του κυνηγώντας. Ξαφνικά βλέπει ανάμεσα στα κλαδιά

• ένα ελάφι να τον κοιτάζει επίμονα μέσα στα μάτια. Αμέσως μετά άρχισε να τρέχει μακριά. Κάθε τόσο όμως γύριζε και κάρφωνε πάνω στον κυνηγό τα πανέμορφα μάτια του. Ο Πλακίδας το ακολούθησε και διέταξε τους στρατιώτες του να κάνουν το ίδιο.

• Καλπάζανε σ’ άγνωστα μονοπάτια ώσπου κατάκοποι σταμάτησαν. Μόνο ο Πλακίδας συνέχισε ως τη στιγμή που το ελάφι, μπροστά σ ένα μεγάλο γκρεμό, δίνει μια και μ ένα πήδημα βρίσκεται στην απέναντι όχθη.

• Στο χείλος του φοβερού γκρεμού φτάνει και το άλογο του στρατηγού, μα τρομαγμένο αρνείται να πηδήσει. Ο Πλακίδας κοιτάζει προσεκτικά γύρω γύρω, μήπως βρει κάποιο πέρασμα που θα μπορούσε να τον βγάλει απέναντι. Κάποια στιγμή

• κοίταξε προς το μέρος του ελαφιού. Στεκόταν ακίνητο, λουσμένο μέσα στο φως και

• ανάμεσα στα κέρατά του ένας σταυρός με τον Κύριο Ιησού Χριστό πάνω του άστραφτε περισσότερο κι από τον ήλιο. Τότε ακούστηκε ανθρώπινη λαλιά.

• -Πλακίδα, γιατί με κυνηγάς; ο Άγιος, σαν άκουσε αυτούς τους λόγους, έπεσε έντρομος στη γη.

-Τίνος είναι η φωνή που ακούω; Ποιος είσαι εσύ που μου μιλάς; φώναξε δυνατά

• -Μάθε Πλακίδα, ακούστηκε ξανά η φωνή, ότι εγώ είμαι ο Χριστός. Δε με γνωρίζεις, με τιμάς όμως με τα καλά σου έργα και την ενάρετη ζωή σου.

• Εγώ είμαι ο δημιουργός του ουρανού,

• της γης και όλων των κτισμάτων. Εγώ έπλασα και τον άνθρωπο και τον έβαλα στον Παράδεισο. Όταν πάλι, ο άνθρωπος προτίμησε την αμαρτία κι έφυγε από κοντά μου, δεν τον εγκατέλειψα.

• Ήρθα στη γη για να τον λυτρώσω και σταυρώθηκα για χάρη των ανθρώπων. Όμως την τρίτη ημέρα αναστήθηκα δίνοντας σε όλους την ευκαιρία να κερδίσουν ξανά την αιώνια ευτυχία του Παραδείσου.

• Σαν άκουσε αυτά τα λόγια ο Πλακίδας, έπεσε με το πρόσωπο στη γη και προσκύνησε τον Θεό λέγοντας:

-Πιστεύω, Κύριε, ότι Εσύ είσαι ο μόνος αληθινός Θεός και κανείς άλλος.

-Εάν πιστεύεις, ακούστηκε πάλι ο Χριστός, πήγαινε στον αρχιερέα του τόπου σου, για να σε βαπτίσει, όπως βαπτίζονται όλοι οι χριστιανοί, κι ύστερα έλα ξανά εδώ.

• Το ελάφι έγινε άφαντο κι ο καλός στρατιώτης επέστρεψε. Διηγήθηκε στην οικογένειά του τι του είχε συμβεί. Πώς άστραφτε ο Σταυρός με τον Εσταυρωμένο πάνω στην κεφαλή του ελαφιού, τι ακριβώς του είπε ο Κύριος και όλα τ’ άλλα. Και η γυναίκα του του είπε πως το προηγούμενο βράδυ της είχε φανερωθεί ο Θεός των χριστιανών με τον ίδιο τρόπο, σαν ελάφι.

• Έτσι, πήραν τα δυο παιδιά τους και πήγαν στην Εκκλησία. Εκεί παρακάλεσαν τον αρχιερέα να τους κάνει χριστιανούς. Εκείνος τους βάπτισε,

• και τον Πλακίδα τον ονόμασε Ευστάθιο, την γυναίκα του Θεοπίστη και τα δυο παιδιά τους Αγάπιο και Θεόπιστο. Έπειτα κοινώνησαν τα Άχραντα Μυστήρια και επέστρεψαν στο σπίτι τους.

• Ο Ευστάθιος δε στάθηκε ούτε στιγμή. Πήγε στο σημείο εκείνο του δάσους όπου συνάντησε το ελάφι, και κλαίγοντας γονάτισε στο χώμα και προσευχόταν. Τότε ακούστηκε η φωνή του Θεού να του λέει:

• «Ευτυχισμένε Ευστάθιε, δέχτηκες να βαπτισθείς στο όνομά μου και νίκησες έτσι τη δύναμη του διαβόλου. Όμως αυτός δε θα πάψει να σε πολεμάει για να σε αναγκάσει ν’ αρνηθείς την πίστη σου. Μη δειλιάσεις, όπως ποτέ δε δείλιασες στις μάχες, και στο τέλος παντοτινά θα είσαι νικητής του κακού»

• Ο Ευστάθιος μέσα στα δάκρυά του έλεγε: «Αν είναι δυνατόν γλίτωσέ με από αυτά τα βάσανα που μου λες. Αν όμως πρέπει να τα περάσω δώσε μου τη δύναμη να φυλάξω τις προσταγές σου χωρίς να κλονιστώ» Και η φωνή του Κυρίου απάντησε: «Η χάρη μου ποτέ δε θα σε εγκαταλείψει. Θα συνοδεύει εσένα και τους δικούς σου ως το τέλος. Ανδρίζου Ευστάθιε και αγωνίζου» Αυτά είπε ο Χριστός και ο Άγιος προσκύνησε άλλη μια φορά στο ευλογημένο εκείνο μέρος και επέστρεψε στο σπίτι του.

• Κι οι πειρασμοί δεν άργησαν να έρθουν. Επιδημία έπεσε στο σπίτι των αγίων και πέθαναν όλοι οι υπηρέτες και τα ζώα τους, κλέφτες έκλεψαν όλα τα υπάρχοντά τους. Κατάλαβαν όμως ότι όλα αυτά προέρχονταν απ’ τον πονηρό και δόξαζαν τον Θεό. Προέτρεπαν μάλιστα ο ένας τον άλλο να μην παραπονεθούν για τις συμφορές, αλλά να τις υπομένουν με γενναιότητα.

• Τότε, επιβιβάστηκαν σε ένα πλοίο για να πάνε στα Ιεροσόλυμα. Όμως, ο πλοίαρχος ήταν πονηρός άνθρωπος. Όταν ανοίχτηκαν στο πέλαγος, τους ζήτησε πολύ περισσότερα χρήματα απ’ ότι είχαν συμφωνήσει. Επειδή δεν είχαν να πληρώσουν, θέλησε να κρατήσει τη Θεοπίστη. Διέταξε μάλιστα τους ναύτες και έβγαλαν τον άγιο με τα δυο παιδιά του στη στεριά, ενώ τη γυναίκα του την κράτησε με το ζόρι στο πλοίο. Ο Άγιος θρηνώντας για το κακό που τον βρήκε, πήρε τα δυο παιδιά του και άρχισαν να περπατούν ώσπου

• έφτασαν σε έναν ποταμό. Τα παιδιά δεν μπορούσαν να περάσουν. Άφησε τότε o Ευστάθιος το ένα στη μία όχθη και πήρε το άλλο στον ώμο του και το πέρασε απέναντι. Καθώς όμως επέστρεφε να πάρει και το άλλο παιδί,

• βλέπει ένα λιοντάρι να έρχεται, να αρπάζει τον Αγάπιο και να φεύγει. Γυρίζει τότε προς την άλλη όχθη του ποταμού και βλέπει έναν λύκο, που μόλις είχε αρπάξει τον Θεόπιστο. Δεν μπορούσε πια να κάνει τίποτα. Βγήκε απ’ το ποτάμι, και άρχισε να κλαίει για τη δυστυχία του. Δεν έχασε όμως την ελπίδα του στο Θεό, αλλά τον παρακαλούσε να του δίνει δύναμη ώστε να αντέξει τους πειρασμούς.

• Ο Πανάγαθος Θεός όμως δεν άφησε να χαθούν τα δυο παιδάκια. Κάποιοι βοσκοί, σαν είδαν το λιοντάρι, έτρεξαν κι έσωσαν το ένα παιδί. Απ’ την άλλη μεριά του ποταμού πάλι, γεωργοί σαν είδαν το λύκο, έτρεξαν και γλίτωσαν το άλλο παιδί. Έτσι σώθηκαν και τα δύο. Οι βοσκοί και οι γεωργοί τα μεγάλωσαν σαν να ήταν δικά τους παιδιά, όμως, χωρίς να γνωρίζουν ότι είναι αδέρφια.

• Η μητέρα τους πάλι, η Θεοπίστη, γλίτωσε κι αυτή. Γιατί πριν καλά καλά αναχωρήσει το πλοίο απ’ το λιμάνι που άφησε τον άγιο Ευστάθιο, ο κακός πλοίαρχος αρρώστησε βαριά και πέθανε. Έτσι η Θεοπίστη έμεινε ελεύθερη. Αποβιβάστηκε σε μια πόλη και δούλευε εκεί σαν μαγείρισσα.

• Οι κάτοικοι της περιοχής επαναστάτησαν κάποτε εναντίον της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ο αυτοκράτορας Τραϊανός θέλησε να στείλει στρατό εναντίον τους, αλλά δεν έβρισκε πουθενά τον γενναίο αρχιστράτηγο Πλακίδα. Έστειλε λοιπόν ανθρώπους σ’ όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας για να τον βρουν.

• Δύο απ’ αυτούς, που ήταν και φίλοι του αγίου, έφτασαν στον τόπο που ζούσε. Εκείνος τους είδε από μακριά και τους αναγνώρισε. Δε θέλησε να τους φανερωθεί, τους κάλεσε όμως στο σπίτι του να ξεκουραστούν. Οι απεσταλμένοι του βασιλιά δέχτηκαν.

• Ενώ, όμως, ο άγιος τους διακονούσε, τον παρατήρησαν προσεκτικά και τον αναγνώρισαν, τον αγκάλιασαν και τον παρακαλούσαν να επιστρέψει μαζί τους στο στράτευμα.

• Ο Άγιος συμφώνησε να οδηγήσει το στρατό ενάντια στους επαναστάτες, όπως είχε διατάξει ο βασιλιάς. Όμως, επειδή βρήκε τους στρατιώτες λίγους, έδωσε εντολή να στρατολογήσουν κι άλλους. Ανάμεσά τους βρέθηκαν και τα παιδιά του Αγίου. Ο Άγιος δεν τα αναγνώρισε, γιατί είχαν μεγαλώσει και είχαν αλλάξει. Τα είδε όμως που ήταν καλά και φρόνιμα και διέταξε να υπηρετούν στην τράπεζά του. Η εκστρατεία εκείνη στέφτηκε με επιτυχία και τα ρωμαϊκά στρατεύματα έφτασαν και στην πόλη που ήταν η Θεοπίστη, όπου και στρατοπέδεψαν.

• Κάποια από εκείνες τις μέρες, τα παιδιά του αγίου, που είχαν την ευθύνη του τραπεζιού, πήγαν στο σπίτι της Θεοπίστης τρόφιμα για μαγείρεμα.

• Όση ώρα περίμεναν να ετοιμαστούν τα φαγητά, άρχισαν να συνομιλούν σαν φίλοι για τα παιδικά τους χρόνια.

• -Εγώ έχασα τους γονείς μου σε μικρή ηλικία, είπε ο μεγαλύτερος. Ο πατέρας μου ήταν στρατηγός στη Ρώμη και η μητέρα μου ήταν καλή και πολύ όμορφη. Είχα κι έναν αδερφό, μικρότερό μου, με ξανθά μαλλιά σαν τα δικά σου. Μια μέρα, μπήκαμε σ’ ένα πλοίο και η μητέρα μας, δεν ξέρω γιατί, έμεινε στο πλοίο, ενώ εμείς βγήκαμε στη στεριά και περπατούσαμε, μέχρι που φτάσαμε σε έναν ποταμό. Επειδή ήμασταν μικρά και δεν μπορούσαμε να περάσουμε απέναντι, πήρε ο πατέρας μου τον αδερφό μου και τον πέρασε στην απέναντι όχθη. Ενώ όμως γύριζε να πάρει κι εμένα, ένας λύκος άρπαξε τον αδερφό μου, ενώ εμένα με πήρε ένα λιοντάρι. Ο Θεός όμως με λυπήθηκε. Κάποιοι βοσκοί με γλίτωσαν και με μεγάλωσαν. Τι απέγινε όμως ο πατέρας μου κι ο αδελφός μου δε γνωρίζω.

• Μόλις άκουσε αυτά τα λόγια ο μικρός αδελφός χοροπήδησε από χαρά και του λέει:

-Δόξα στο Θεό. Είμαστε αδέρφια. Βεβαιώθηκα από όσα μου είπες, γιατί κι εμένα αυτοί που με ανέθρεψαν μου έλεγαν ότι μ’ έσωσαν απ’ το στόμα ενός λύκου.

Τα δυο αδέρφια αγκάλιασαν ο ένας τον άλλον με μεγάλη χαρά.

• Η Θεοπίστη που άκουσε τα λόγια τους, κατάλαβε ότι ήταν τα παιδιά της και θέλησε να τους φανερώσει ποια ήταν. Εκείνα, όμως, έφυγαν βιαστικά να ετοιμάσουν την τράπεζα του αρχιστράτηγου. Την άλλη μέρα πήγε η Θεοπίστη στη σκηνή του Αγίου για να συναντήσει τα παιδιά της. Δεν τα βρήκε όμως, γιατί βρίσκονταν σε υπηρεσία.

• Ο μόνος που βρισκόταν εκεί ήταν ο αρχιστράτηγος Ευστάθιος. Η Θεοπίστη τον κοίταξε και αισθάνθηκε μεγάλη ταραχή. Της φάνηκε ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν ο άνδρας της. Σαν βεβαιώθηκε για την υποψία της, τον πλησίασε και του λέει:

-Σε παρακαλώ κύριέ μου, πες μου ποια ήταν η προηγούμενη ζωή σου. Γιατί έχω την εντύπωση ότι εσύ είσαι ο στρατηγός Πλακίδας, που πίστεψε στον Θεό όταν του αποκαλύφθηκε με ένα θαυμαστό ελάφι. Και του θύμισε όσα τους είχαν συμβεί.

• Σαν άκουσε τα λόγια αυτά ο Άγιος βεβαιώθηκε ότι αυτή ήταν η γυναίκα του, και δακρυσμένος δόξασε τον Θεό. Τότε η Θεοπίστη τον ρώτησε πού ήταν τα παιδιά τους. Όταν της διηγήθηκε ο Άγιος την ιστορία με τα θηρία, του λέει:

-Ας δοξάσουμε για μια ακόμη φορά τον Θεό γιατί τα παιδιά μας ζουν και βρίσκονται εδώ μαζί σου. Αν δεν το πιστεύεις, διάταξε να έρθουν εδώ οι δύο νέοι που σε υπηρετούν στην τράπεζα και ρώτα τους για την καταγωγή τους.

• Έτσι κι έγινε. Τότε ο μεγαλύτερος διηγήθηκε όσα θυμόταν

• και έτσι βεβαιώθηκαν ότι ήταν τα παιδιά τους, κι όλοι μαζί χαρούμενοι ευχαρίστησαν τον Θεό.

• Όταν επέστρεψαν στη Ρώμη, τον Τραϊανό είχε διαδεχθεί ο Αδριανός, φανατικός ειδωλολάτρης. Όταν πληροφορήθηκε ότι επιστρέφει ο αρχιστράτηγός του νικητής και μαζί με την οικογένειά του, έτρεξε να τον προϋπαντήσει.

• Έδωσε διαταγή, μάλιστα, να προσφερθεί ευχαριστήρια θυσία στα είδωλα. Ο Άγιος όμως δεν τον ακολούθησε στον ειδωλολατρικό ναό. Παραξενεύτηκε ο βασιλιάς για την προσβλητική αυτή στάση του Ευστάθιου και τον κάλεσε να απολογηθεί.

• -Μάθε βασιλιά, απάντησε ο Άγιος Ευστάθιος, πως εγώ προσφέρω θυσίες μόνο στον Θεό μου. Αυτόν δοξάζω και μόνο Αυτόν ευχαριστώ. Αυτός μου έδωσε τη δύναμη να νικήσω τους εχθρούς και Αυτός με αξίωσε να ξαναδώ τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Άλλον Θεό δε γνωρίζω, ούτε πιστεύω, παρά μόνο τον Χριστό μου.

• Ο Αδριανός δεν περίμενε ν’ ακούσει αυτά τα λόγια. Οργισμένος, προσπάθησε με φοβέρες και καλοπιάσματα, να αποσπάσει τον άγιο και την οικογένειά του από την πίστη τους στον Χριστό. Μάταια όμως. Τότε έδωσε διαταγή και άφησαν εναντίον τους ένα μεγάλο λιοντάρι. Όμως η θεία χάρη τους σκέπαζε. Το θηρίο τους προσκύνησε και γύρισε πίσω χωρίς να τους βλάψει.

• Τότε ο βασιλιάς διέταξε να τους βάλουν σε ένα χάλκινο καμίνι που είχε σχήμα βοδιού και ν’ ανάψουν φωτιά να τους κάψουν. Έτσι παρέδωσαν τις αγνές ψυχές τους στον Χριστό.

• Η Εκκλησία μας τιμά τους Αγίους Ευστάθιο, Θεοπίστη, Αγάπιο και Θεόπιστο στις 20 Σεπτεμβρίου.

Γ´. Επεξεργασία

Σας έκανε εντύπωση ο βίος του Αγίου Ευσταθίου παιδιά; Πώς ήταν τόσο δυνατός; πώς άντεξε τις τόσες θλίψεις; να χάνει την οικογένεια του, τα πλούτη, τη δόξα του και να μένει πιστός, δυνατός; και μπροστά στο μαρτύριο δυνατός; (...)

Πολύ ωραίες οι απαντήσεις σας παιδιά! Με τη χάρη και τη βοήθεια του Θεού έμενε δυνατός και σταθερός. Ήξερε ότι είχε Θεό Πατέρα που φροντίζει για αυτόν και την οικογένειά του. Άλλωστε θυμόταν και τι του είχε πει ο Θεός: «Η χάρη μου ποτέ δε θα σε εγκαταλείψει. Θα συνοδεύει εσένα και τους δικούς σου ως το τέλος. Ανδρίζου Ευστάθιε και αγωνίζου». Και δεν το είπε ο Θεός μόνο στον άγιο. Το λέει και σε μας.

Γι' αυτό κι εμείς να μην ξεχνάμε ότι έχουμε τον Θεό Πατέρα μας και να πιστεύουμε σε Αυτόν! Αυτό λέμε και κάθε Κυριακή στο "Πιστεύω": Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα, παντοκράτορα!

Σύνθημα:

Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα, παντοκράτορα.

Παιχνίδι: Τυφλόμυγα ήχου

Παραλλαγή της γνωστής τυφλόμυγας. Τα παιδιά τρέχουν γύρω στον χώρο. Ο «κυνηγός» με κλεισμένα τα μάτια προσπαθεί να πιάσει το παιδί που κρατάει στα χέρια του ένα καμπανάκι ή μια μπάλα με κουδουνάκι.

(Σκοπός του μαθήματος είναι να κατανοήσουν τα παιδιά ότι ο Θεός είναι Πατέρας Παντοκράτορας.)

Πηγή: (Βοηθήματα: Ο Άγιος Ευστάθιος, Εκδ. Ακρίτας - Διασκευή Ελ.Τζιάσιου, Ι.Μ. Λευκάδος και Ιθάκης, Βοήθημα για τον Κατηχητή.)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Διήγηση

῞Οταν ὁ Κύριός μας μετὰ τὴν ᾿Ανάστασή Του φανερώθηκε στοὺς μαθητές, ἔλειπε ἕνας, ὁ Θωμᾶς. ῞Οταν τὸν εἶδαν οἱ ἄλλοι, τοῦ εἶπαν· Εἴδαμε τὸν Κύριο, Θωμᾶ! Δὲν πιστεύω, λέει ὁ Θωμᾶς. ᾿Εὰν δὲν βάλω τὰ χέρια μου στὶς πληγές του καὶ τὸ δάκτυλό μου ἐκεῖ ποὺ ἦταν τὰ καρφιά, κι ἂν δὲ βάλω, ἀκόμη περισσότερο, τὸ χέρι στὴν πλευρά Του ποὺ τὴν ἄνοιξε ἡ λόγχη, δὲν θὰ πιστέψω. Τί ζητοῦσε ὁ Θωμᾶς; Ζητοῦσε, προκειμένου νὰ παραδεχθεῖ τὴν ᾿Ανάσταση, νὰ δεῖ μὲ τὰ μάτια του τὸν ᾿Αναστάντα Κύριο.

Τὰ μάτια τῶν άλλων μαθητῶν δὲν τὰ παραδεχόταν, τὰ ἀπέρριπτε. Βέβαια εἶναι κάπως δικαιολογημένος ὁ Θωμᾶς, διότι ἦταν κάτω ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τῶν συγκλονιστικῶν γεγονότων τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, ποὺ τοῦ κλόνισαν τὴν πίστη. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος φάνηκε συγκαταβατικὸς κι ὕστερα ἀπὸ ὀκτὼ ἡμέρες ξαναπαρουσιάστηκε στοὺς μαθητές καὶ κάλεσε τὸν Θωμᾶ νὰ τὸν ψηλαφήσει. Δὲν τόλμησε τότε ὁ Θωμᾶς. Πείσθηκε καὶ φώναξε· «῾Ο Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου»! Συγχώρησέ μου, Κύριε, τὴν ἀπιστία μου. Δὲν θέλω νὰ σὲ ψηλαφήσω, πιστεύω τώρα!

Τί σημαίνει πιστεύω;

Πιστεύω, παραδέχομαι μὲ ἀπόλυτη βεβαιότητα. ῾Υπάρχουν πράγματα, ὑπάρχουν ἀλήθειες, ὑπάρχει κι ἄλλος κόσμος ὁλόκληρος, ποὺ δὲν τὰ βλέπω μὲ τὰ μάτια μου, ἀλλὰ τὰ παραδέχομαι, διότι μοῦ τὰ ἀπεκάλυψε ὁ Θεὸς διὰ μέσου τῶν Προφητῶν, διὰ μέσου κυρίως τοῦ Κυρίου μας ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ᾿Αποστόλων. Καὶ τώρα θὰ καταλάβατε, γιατί ἀρχίσαμε μὲ τὸ παράδειγμα τοῦ ᾿Αποστόλου Θωμᾶ, τοῦ ἄπιστου Θωμᾶ, ὅπως συνηθίζουμε νὰ τὸν λέμε.

Διότι καὶ σήμερα ὑπάρχουν πολλοί, ποὺ στὸ ἄκουσμα τῆς λέξης «πίστη» σκανδαλίζονται ἢ καὶ εἰρωνεύονται. Καὶ τί λένε; Στὸν αἰῶνα μας καὶ μᾶς μιλᾶτε γιὰ πίστη; Τώρα, ποὺ ἡ ᾿Επιστήμη ἔχει προοδεύσει, τώρα ποὺ ὁ ἄνθρωπος ταξιδεύει στό διάστημα, τώρα ποὺ ἔχει προοδεύσει ἡ Χημεία, τὸ πείραμα, ἡ Φυσική, τώρα μὲ καλεῖτε νὰ πιστέψω σὲ πράγματα, ποὺ δὲν τὰ εἶδα; ῎Οχι! ῎Οχι! ᾿Εγὼ ἔχω μυαλό, ἐγὼ πιστεύω ὅσα βλέπω καὶ ἀκούω καὶ πιάνουν τὰ χέρια μου. Τὰ ἄλλα, ποὺ δὲν πέφτουν στὶς αἰσθήσεις μου, στὰ μάτια μου καὶ στ᾿ αὐτιά μου, ἐγὼ τὰ ἀπορρίπτω. ᾿Εγὼ εἶμαι Θωμᾶς, λένε.

Γιὰ νὰ πιστέψω στὸ Θεό, στὸ Χριστό, θέλω ἀποδείξεις χειροπιαστές.

Αὐτὰ λένε πολλοὶ καὶ μένουν ἔτσι μακριὰ ἀπὸ τὴ θρησκεία. Γι᾿ αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ κάνουμε ἕνα ξεκαθάρισμα.

Γιὰ ν᾿ ἀποκτήσουμε βεβαιότητα καὶ πεποίθηση ὅτι ἕνα πρᾶγμα ὑπάρχει, κάποια ἀλήθεια εἶναι ἀλήθεια, ὑπάρχουν δύο δρόμοι, δύο τρόποι· ῾Ο ἕνας δρόμος, ὁ ἕνας τρόπος εἶναι πράγματι τῆς γνώσης, τῆς ᾿Επιστήμης. ῾Ο ἄλλος δρόμος ὅμως, ὅσο καὶ νὰ μᾶς φαίνεται παράξενο, εἶναι ὁ δρόμος τῆς πίστης, δηλαδὴ τῆς ἐμπιστοσύνης ποὺ δείχνω ὄχι στὰ μάτια μου, ἀλλὰ στὴ μαρτυρία τῶν ἄλλων, ποὺ τὰ εἶδαν καὶ τὰ ἄκουσαν.

Για παράδειγμα: Βλέπω στὸ δρόμο ἕνα πρόσωπο, δοκιμάζω ένα φαγητό, ψηλαφῶ τὸ τραπέζι κ.λ.π. Τί κάνω; Εἶμαι βέβαιος ὅτι εἶναι φαγητό, ἀφοῦ τὸ δοκίμασα. ᾿Αποκτῶ πεῖρα, δηλαδή, μὲ τὶς αἰσθήσεις μου, μὲ τὰ μάτια μου, μὲ τ᾿ αὐτιά μου, μὲ τὴ γλῶσσα μου. Αὐτό, λέμε, τὸ γνωρίζω ἐξ ἰδίας ἀντιλήψεως. Δὲν λέμε τὸ πιστεύω. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἕνας δρόμος. ᾿Επάνω στὸ δρόμο αὐτό, στὸν τρόπο στηρίζονται οἱ θετικὲς ᾿Επιστῆμες Φυσική, Χημεία κ.τ.λ.

῾Υπάρχει ὅμως καὶ ὁ ἄλλος δρόμος, ὁ ἄλλος τρόπος, τῆς πίστης. ῾Υπάρχουν πράγματα, ποὺ δὲν τὰ βλέπουμε. Δὲν μποροῦμε, διότι ἀνήκουν στὸ παρελθὸν ἢ εἶναι πολὺ μακρυὰ ἀπὸ μᾶς ἢ ἀδυνατοῦμε νὰ βεβαιωθοῦμε γιὰ ὅλα αὐτὰ ἀπὸ τὴν πεῖρα μας, π.χ. εἶναι τὰ ἱστορικὰ γεγονότα, ποὺ ἔγιναν ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια πρὶν ἀπὸ μᾶς. Ποιὸς ἔζησε, γιά παράδειγμα, γιὰ νὰ δεῖ τὴ μάχη τῶν Θερμοπυλῶν, τὴ μάχη τοῦ Μαραθῶνα...; Ποιὸς ἦταν παρὼν στὰ ἡρωϊκὰ κατορθώματα τοῦ 1821; Αὐτὰ δὲν τὰ εἴδατε... δὲν τὰ εἴδαμε, γιατί εμεῖς δὲν ὑπήρχαμε. Καὶ ὅμως ποιὸς τὰ ἀρνεῖται; ῞Ολοι τὰ παραδεχόμαστε, σὰν νὰ τὰ εἴδαμε μὲ τὰ μάτια μας. Γιατί τὰ παραδεχόμαστε; ῎Ε! λέμε, τὰ ἔγραψαν οἱ ἱστορικοὶ καὶ οἱ ἱστορικοὶ εἶναι ἀξιόπιστοι. Κανεὶς δηλαδὴ δὲν τοὺς ἀρνεῖται.

Τώρα νὰ δοῦμε ποιὰ εἶναι ἡ διαφορὰ τῆς προσωπικῆς γνώσης, ποὺ ἀποκτᾶμε μὲ τὶς αἰσθήσεις μας, ἀπὸ ἐκείνη ποὺ στηρίζεται στήν ἐμπιστοσύνη στοὺς ἄλλους.

Τὰ πρῶτα, αὐτὰ δηλαδὴ ποὺ τὰ ἀποκτοῦμε μὲ τὴ γνῶση, τὴν ᾿Επιστήμη, ναὶ αὐτὰ τὰ γνωρίζουμε μέ τήν προσωπική μας ἀντίληψη. Γιὰ τὰ ἄλλα, τὰ τῆς πίστης, στηριζόμαστε στὴ μαρτυρία ἄλλων. Μόνον ἐνδιαφερόμαστε αὐτοὶ ποὺ τὰ εἶπαν ἢ τὰ ἔγραψαν νὰ εἶναι ἀξιόπιστοι μάρτυρες, νὰ μὴ μᾶς λένε ψέματα, ἀλλὰ νὰ μᾶς λένε ἀλήθεια. Καὶ θὰ πρέπει νὰ ποῦμε ἀκόμη, ὅτι γιὰ τὰ περισσότερα πράγματα, ποὺ γνωρίζουμε ἢ μαθαίνουμε, στηριζόμαστε στὴν πίστη τῶν ἄλλων, στὴν ἐμπιστοσύνη τῶν ἄλλων καὶ λίγα στὴ δική μας γνῶση, ὄχι μόνο σ᾿ ἐκεῖνα, ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν ἄλλη ζωή, τὴν Κόλαση καὶ τὸν Παράδεισο, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ αὐτά, ποὺ εἶναι στὴ παροῦσα ζωή. Εἶναι ὑλικὰ πράγματα καὶ γι᾿ αὐτὰ ἀκόμη χρειάζεται πίστη. ῍Αν βγάλουμε τὴν πίστη ἀπὸ τὴ ζωή μας τί θὰ κάνουμε; Τότε λίγα πράγματα θὰ εἶναι ἐκεῖνα, ποὺ θὰ παραδεχόμαστε. Γι᾿ αὐτὸ πολὺ σωστὰ εἶπαν, ὅτι ἡ πίστη εἶναι τὰ γυαλιὰ ενός ανθρώπου. Χωρὶς γυαλιά, ἕνας μυωπικὸς ἐλάχιστα πράγματα μπορεῖ νὰ δεῖ. ῎Ετσι καὶ χωρὶς τὴν πίστη λίγα πράγματα θὰ γνωρίζουμε. Πόσες μάλιστα φορὲς μᾶς ξεγελοῦν καὶ τὰ μάτια μας. ῎Αλλα βλέπουμε καὶ ἄλλα εἶναι στὴν πραγματικότητα.

Νὰ καὶ ἕνα ἁπλούστατο παράδειγμα ἐπιστημονικῆς φύσης. Στὸ γιατρό. ῎Εχω αυτό, γιατρέ μου, ἔχω ἐκεῖνο. Θὰ σοῦ δώσω ἐκεῖνο τὸ φάρμακο. ῍Η ἔχεις ἀνάγκη ἀπὸ ἐγχείρηση. Πᾶμε καὶ παίρνουμε τὸ φάρμακο, κάνουμε τὴν ἐγχείρηση. ῍Αν ὅμως μείνουμε στὴ γνώμη «ὅσα βλέπω, ἐκεῖνα πιστεύω», θὰ πρέπει νὰ μὴ τὸ πάρουμε τὸ φάρμακο. Γιατί; Δὲν εἴμαστε παρόντες, ὅταν φτιάχνανε τὸ φάρμακο. Μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι φάρμακο καὶ νὰ εἶναι δηλητήριο, καὶ ὁ γιατρὸς νὰ θέλει νὰ μὲ δηλητηριάσει· ἢ στὸ χειρουργεῖο ὁ γιατρὸς νὰ μη μᾶς κάνει καλό. ᾿Εμπιστευόμαστε ὅμως στὸ γιατρὸ ως ἀξιόπιστο ἄνθρωπο.

Τὸ ἴδιο καὶ στὴ μόρφωση. Πάει ὁ μαθητὴς στὸ σχολεῖο στὴν Α´Δημοτικοῦ, στὸ Γυμνάσιο, στὸ Πανεπιστήμιο. Πῶς θὰ μάθει ἂν θὰ πεῖ «ὅσα βλέπω, ἐκεῖνα πιστεύω»; ῎Εχει ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη σὲ κεῖνα ποὺ τοῦ λέει ὁ δάσκαλος καὶ γιὰ τὴν ἱστορία καὶ γιὰ τὴ γεωγραφία καὶ γιὰ τὰ μαθηματικά. Κι ἔτσι θὰ προχωρήσει. ᾿Αλλιώτικα πόσα θὰ μποροῦσε νὰ μάθει ὁ καθένας στηριζόμενος στὴ δική του τὴν ἔρευνα; Πόσα; Πάρα πολὺ ἐλάχιστα. Βλέπουμε λοιπόν, ὅτι λίγα πράγματα γνωρίζουμε μὲ τὴν προσωπική μας γνῶση καὶ ὅτι τὰ ἄλλα τὰ παραδεχόμαστε μὲ τὴν πίστη, στηριζόμαστε δηλαδὴ στὴν ἀξιοπιστία τῶν ἄλλων.

῍Αν γιὰ τὰ ἐγκόσμια, τὰ καθημερινά, ἔχουμε ἀνάγκη τῆς πίστης καὶ τῆς ἐμπιστοσύνης πρὸς τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, καὶ δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε ἀλλιώτικα, ἂν τὰ περισσότερα ἔτσι τὰ ἀποδεχόμαστε, γιατί τότε νὰ μὴν ἰσχύει αὐτὸ καὶ γιὰ τὰ θέματα τῆς πίστης;

Πιστεύω σὲ ἀνθρώπους καὶ στὴ μαρτυρία τους.

Και δὲν εἶναι ἀξιόπιστος ὁ Χριστός μας, ὁ ὁποῖος μᾶς λέει τὶς ἀλήθειες, ποὺ μᾶς τὶς ἔφερε ἀπὸ τὸν οὐρανό; Μάλιστα! ῍Η οἱ ᾿Απόστολοι; Οἱ ᾿Απόστολοι ποὺ εἶδαν τὸν Χριστό μας, ποὺ Τὸν ψηλάφησαν, εἶδαν τὴν ᾿Ανάστασή του, ἄκουσαν τὴ διδασκαλία Του. Αὐτοὶ μᾶς μίλησαν καὶ ὁ Χριστός μας γιὰ τὴν ἄλλη ζωή. ῾Υπάρχουν λοιπὸν ἀνώτεροι ἀξιόπιστοι μάρτυρες ἀπὸ τὸν Χριστό μας, ἀπὸ τοὺς ᾿Αποστόλους μας; Καὶ ξέρετε καὶ κάτι τὶ ἄλλο; Γιὰ νὰ μᾶς βεβαιώσουν οἱ ᾿Απόστολοι ὅτι αὐτὰ ποὺ εἶδαν καὶ ποὺ άκουσαν εἶναι ἀληθινά, θυσίασαν καὶ τὴ ζωή τους, ἔδωσαν τὸ αἷμα τους. Ποιὸς δίνει τὴ ζωή του, γιὰ νὰ μᾶς βεβαιώσει ὅτι αὐτὰ ποὺ λέει εἶναι σωστά;

Βέβαια μερικοὶ αντιλέγουν: ῾Η ᾿Εκκλησία μας, λένε, ἔχει μερικὰ πράγματα, ποὺ εἶναι μυστήρια. ῾Η πίστη μας ἡ χριστιανικὴ, πράγματι, περιλαμβάνει ἀλήθειες ὑπερφυσικές — δὲν μποροῦμε νὰ τὶς καταλάβουμε μὲ τὸ λογικό μας, εἶναι πάνω ἀπὸ τη λογική μας, ἀλλὰ δὲν εἶναι παράλογες, είναι υπέρ-λογες!

Λοιπόν, ἂς μὴ κλονιζόμαστε ἀπὸ τὸ τί λέει ὁ ἕνας καὶ τί λέει ὁ ἄλλος. Νὰ κρατήσουμε τὴν πίστη μας «ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ». Γιατὶ ἡ πίστη είναι σὰν τὴν πυξίδα ποὺ χρησιμοποιεῖ τὸ πλοῖο γιὰ νὰ μὴ πέφτει ἐπάνω σὲ βράχια. Έτσι καί στή ζωή μας, ἡ πίστη σὰν πυξίδα θὰ μᾶς δείχνει, σ᾿ ὅλα τὰ πράγματα τὸ σωστὸ δρόμο.

῎Ας τὴν κρατήσουμε.

ΣΥΝΘΗΜΑ

Νὰ κρατήσουμε τὴν πίστη μας «ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ»

Πηγή: (Διασκευή από το βιβλίο του Μητρ. Σεβαστιανού, Πιστεύω)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Στην καθημερινότητά μας πολύ συχνά συναντούμε εριστικούς και εκνευρισμένους ανθρώπους. Μία βόλτα στους πολυσύχναστους δρόμους της πρωτεύουσας σε ώρες αιχμής περίτρανα θα επιβεβαιώσει αυτήν τη διαπίστωσή μας. Πολλές φορές κι εμείς οι ίδιοι παραφερόμαστε είτε προς τους γονείς και τ΄ αδέλφια μας είτε προς τους συμμαθητές μας. Δυστυχώς όμως, ούτε εμείς ούτε οι συνάνθρωποί μας τις περισσότερες φορές αντιμετωπίζουμε σοβαρά το θυμό και τον εκνευρισμό μας αλλά τον δικαιολογούμε αποδίδοντάς τον στα ποικίλα οικονομικά, προσωπικά, επαγγελματικά και πάσης φύσεως προβλήματα που μπορεί ο καθένας από εμάς να αντιμετωπίζει. Σήμερα λοιπόν θα ασχοληθούμε με το πάθος του θυμού και της οργής το οποίο οι Πατέρες της Εκκλησίας μας θεωρούν πολύ σοβαρό.

Τι είναι όμως ο θυμός και τι η οργή;

Ο θυμός είναι η οξύθυμη και ανάρμοστη συμπεριφορά της ψυχής ενώ η οργή είναι κάτι πιο βαθύ. Πρόκειται για τη μνησικακία και τη διάθεση εκδίκησης προς αυτόν που σου προκάλεσε κακό.

Ποιες είναι οι συνέπειες του θυμού και της οργής;

Όταν ο άνθρωπος κυριεύεται από το πάθος του θυμού μπορεί να ξεστομίσει λόγια για τα οποία μετά θα μετανιώσει ή ακόμη και να προβεί σε πράξεις που ποτέ δε θα διέπραττε εν ηρεμία. Στα δικαστήρια πολλές φορές οι δικηγόροι προκειμένου να υπερασπιστούν τους πελάτες τους αναφέρουν ότι διέπραξαν το αδίκημα εν βρασμώ ψυχής. Αυτό ακριβώς σημαίνει ότι κυριευόμενοι στιγμιαία από οργή και θυμό ενήργησαν χωρίς να χρησιμοποιήσουν καθόλου τη λογική και το μυαλό τους. Είναι αποδεδειγμένο, ότι μία στιγμή θυμού και οργής αρκεί για να χαλάσει φιλίες, συγγενικές σχέσεις, επαγγελματικές συνεργασίες ακόμη όμως και να τραυματίσει βαθύτατα την ψυχή του ανθρώπου με πιο ακραίες πράξεις και συμπεριφορές. Σύμφωνα με τον Άγιο Δημήτριο του Ροστώφ η οργή ταράζει την ψυχή, καταστρέφει τη λογική, φυγαδεύει το Πνεύμα του Θεού και αφήνει τον άνθρωπο έρμαιο στα χέρια του διαβόλου. Ο οργισμένος άνθρωπος δε συναισθάνεται τι λέει και τι κάνει.

Η εξωτερίκευση του θυμού και της οργής μήπως κάποιες φορές απαιτείται για τη διόρθωση του άλλου;

Πολλές φορές θεωρούμε ότι πρέπει με αυτόν τον τρόπο να βάλουμε τα όριά μας κι έτσι να επαναφέρουμε το συνάνθρωπό μας στην ορθή συμπεριφορά. Αν όμως δεν έχουμε νηφαλιότητα και αγάπη δεν μπορούμε να διορθώσουμε τους άλλους, οι οποίοι αντιλαμβάνονται την εσωτερική μας διάθεση και παίρνουν αμυντική στάση, οπότε υψώνονται τείχη ανάμεσά μας. Δυστυχώς οι περισσότεροι σήμερα διακατεχόμαστε από εγωισμό, που δυσκολεύει πολύ τη μεταξύ μας επικοινωνία.

Πώς μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει το θυμό και την οργή;

Όπως συμβαίνει με όλες τις ασθένειες, πρέπει πρώτα κανείς να βρει την αιτία που την προκαλεί. Και στη συγκεκριμένη λοιπόν περίπτωση είναι απαραίτητο χωρίς αναστολές και εγωισμούς να ψάξουμε μέσα μας την αιτία που μας οδηγεί στο θυμό ή την οργή και με τη βοήθεια και την ευχή του πνευματικού μας να πολεμήσουμε το κακό στη ρίζα του. Πολλές φορές προέρχεται από την ευθιξία μας λόγω του εγωισμού μας, άλλες φορές από την έλλειψη αγάπης και κατανόησης προς το συνάνθρωπό μας, άλλες φορές πάλι επειδή θίγονται τα συμφέροντά μας. Το πιο βασικό είναι η ειλικρινής εξέταση του εαυτού μας.

Κάποτε ρώτησαν κάποιοι επισκέπτες έναν διακριτικό γέροντα πώς μπορούν να πολεμήσουν την οργή και το θυμό και αυτός απάντησε ότι πρέπει να κοπεί από τη ρίζα του. Όταν την κόψεις στην κορυφή, χώνεται βαθιά μέσα σου και γίνεται κατάκριση, γογγυσμός, μνησικακία, φθόνος και άλλα πολλά. Την ώρα λοιπόν του θυμού προσπαθήστε να μη συνεχίσετε το λόγο και ξεκινήστε αμέσως την προσευχή τόσο για το συνάνθρωπό σας όσο και για τον εαυτό σας. Η οργή είναι παιδί της υπερηφανείας. Ο ταπεινός ποτέ δε θυμώνει. Αυτή ήταν η συμβουλή του διακριτικού εκείνου γέροντα.

Η συνείδηση που ο ίδιος ο Θεός έχει φυτέψει μέσα στον άνθρωπο μας προειδοποιεί όταν θυμώνουμε και οργιζόμαστε. Αισθανόμαστε ταραχή όσο δίκιο κι αν θεωρούμε ότι έχουμε και απομακρυνόμαστε από το Θεό. Ένα πολύ καλό πείραμα που μπορούμε να κάνουμε, προκειμένου να δούμε αν η στάση και συμπεριφορά μας είναι κάθε φορά κατά Θεόν είναι να προσπαθήσουμε να προσευχηθούμε στο Θεό. Θα διαπιστώσουμε ότι αν η συνείδησή μας δεν είναι καθαρή θα αποφύγουμε τη συνάντησή μας με το Θεό εκείνη τη στιγμή και θα τη μεταθέσουμε για αργότερα που θα έχουμε κάπως ηρεμήσει.

Επίσης δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η ήρεμη αντιμετώπιση των πραγμάτων δεν υποδεικνύει αδυναμία, όπως ο σύγχρονος κόσμος αντιλαμβάνεται αλλά πολύ περισσότερη δύναμη, καθώς προϋποθέτει αυτοσυγκράτηση και αυτοέλεχγο.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, το τέλειο Πρότυπο όλων μας, ήταν όπως ο Ίδιος ομολογούσε «πρᾶός εἰμι· καὶ ταπεινὸς τῆ καρδία». Και πράγματι εξετάζοντας τη ζωή Του μέσα από τα Ευαγγέλια διακρίνουμε αυτήν την πραότητα και την ανεξικακία ακόμη κι όταν εξαπέλυαν εναντίον Του τις πιό αναληθείς και άπρεπες κατηγορίες, ακόμη κι όταν Τον αδικούσαν κατάφωρα.

Βέβαια Τον βλέπουμε μία φορά να αντιδρά έντονα όταν είδε ότι οι Ἰουδαίοι έκαναν το ναό του Σολομώντα «οίκο εμπορίου». Η αντίδραση αυτή όμως δεν είχε τίποτε εφάμαρτο διότι δεν στρεφόταν με θυμό και οργή εναντίον κάποιων ανθρώπων αλλά εναντίον της κατάστασης που επικρατούσε.

Υπάρχουν περιπτώσεις που δικαιολογείται η οργή;

Η μοναδική περίπτωση που μπορούμε να πούμε ότι μπορεί να δικαιολογείται η οργή είναι όταν κάποιος προσβάλει τη δόξα του Θεού και προσπαθεί να μας χωρίσει από Αυτόν. Και πάλι όμως ο ψαλμός του Δαυίδ λέει «ὀργίζεσθε καὶ μὴ ἁμαρτάνετε». Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να οργιζόμαστε από εγωισμό, αλλά μόνο για την αγνή αγάπη του Θεού.

Τι δίδασκε ο σύγχρονός μας Άγιος Πορφύριος για το θυμό;

Έλεγε ότι είναι καλό πράγμα και ότι ο Θεός το έβαλε μέσα μας. Είναι το νεύρο της ψυχής, είναι δύναμη. Μας τον έδωσε ο Θεός για να θυμώνουμε και να αποκρούουμε τα πάθη μας, το διάβολο. Αυτή είναι η σωστή θέση του θυμού. Έτσι αυτήν τη δύναμη την παίρνουμε από το διάβολο και την δίνουμε στο Χριστό. Δινόμαστε στο Χριστό με δύναμη, με νεύρο. Έτσι απαντούσε όταν τον ρωτούσαν για το θυμό. Επίσης πίστευε ότι μόνο ο Θεός μπορεί να ηρεμήσει τον άνθρωπο, διότι μόνο Αυτός αλλάζει τις καρδιές των ανθρώπων.

Μέσα από τη διδασκαλία των Αγίων μας διαπιστώνουμε πόσο αληθινή είναι η πίστη μας. Βλέπουμε πώς ο Θεός τα πάντα καλώς εποίησε και πως είναι στο χέρι μας να χρησιμοποιούμε τα πάντα προς σωτηρία. Η Εκκλησία μας δίνει τα όπλα, η σωστή ή λανθασμένη χρήση αυτών έγκειται στη δική μας πρόθεση και διάθεση.

Πηγή: (Επιμέλεια: Βασίλης Κουράφαλος - Μαρία Κουράφαλου, Κατηχητές Αγ. Νικολάου Μαρκόπουλου)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Μια μέρα ο Χριστός μιλούσε με τους ανθρώπους. Κάποιοι, λοιπόν φέρανε τα παιδάκια τους κοντά Του για να τα ευλογήσει. Οι μαθητές του νόμιζαν ότι θα τον ενοχλούσαν. Τους μάλωσαν και τους εξήγησαν ότι έτσι Τον κουράζουν. Θεώρησαν λοιπόν σωστό να απομακρύνουν τα παιδιά.

Αυτός όμως τους είπε:

«Αφήστε τα παιδιά να έρχονται σε εμένα. Μην τα εμποδίζετε, γιατί η Βασιλεία του Θεού ανήκει σε όσους είναι σαν κι αυτά…»

Τότε, πήρε τα παιδιά στην αγκαλιά Του και τα ευλόγησε.

Τι ωραία παιδιά που θα ήταν να ήμασταν κι εμείς εκεί τότε!... Να μας έπαιρνε ο Χριστός στην αγκαλιά του και να μας ευλογούσε! Όλοι δεν θα το θέλαμε;...

Όμως παρόλο που δεν ζούμε την εποχή που ζούσε ο Χριστός, μπορούμε να Τον γνωρίσουμε!

- Ποιος είναι; (...) Είναι Αυτός που έφτιαξε τον κόσμο: τον ουρανό, την γη, τα βουνά, τον ήλιο, τ’ αστέρια, τα ζώα και εμάς τους ανθρώπους. Είναι Αυτός που όλα τα μπορεί, όλα τα ξέρει και όλους μας αγαπάει.

- Πού μπορούμε να βρούμε τον Χριστό; (...) Παντού. Υπάρχει όμως και ένα ιδιαίτερο μέρος που Τον συναντάμε, στο σπίτι Του, στην Εκκλησία.

- Τι ακούμε μέσα από το Ευαγγέλιο; (...) Τη ζωή και τα λόγια του Χριστού.

Να προσπαθούμε λοιπόν παιδιά, να ερχόμαστε με την οικογένειά μας κάθε Κυριακή στην Εκκλησία και να στεκόμαστε φρόνιμα και σοβαροί γιατί θα θυμόμαστε πως εκεί είναι ο Χριστός και μας μιλάει!

(Αν μπορούμε ας έχουμε μια εικόνα σε μέγεθος Α4 με τον Χριστό να ευλογεί τα παιδιά, για να την δείξουμε στα παιδιά μας ξεκινώντας τη διήγησή μας.)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα