ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Γεννήθηκε καί μεγάλωσε στή Ρώμη στό τέλος τοῦ 3ου μ.Χ αἰῶνος. Ἦταν κόρη ἀρχοντικῆς καί πλούσιας οἰκογένειας. Παρά τήν σκληρή ἐπαγρύπνηση τοῦ εἰδωλολάτρη πατέρα της Πραιτεξτάτου, ἡ Χριστιανή μητέρα της Φαύστα

Μετά την απελευθέρωση των Αγίων Σαράντα στις 6 Δεκεμβρίου 1940, κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, του Λουκόβου στις 7 και του Πικέρασι (Πικέρνι) στις 8 του ίδιου μήνα, η 3η Μεραρχία του ελληνικού στρατού κινήθηκε βόρεια και στις 13 Δεκεμβρίου είχε φθάσει δυτικά και βορειοδυτικά του Μπόρσι, στην άριστα οχυρωμένη γραμμή, ύψωμα 613-Μάλι ε Κηπαρόιτ-Μάλι ε Τζόρετ-αυχένας Κούτσι-Μάλι Ιτέρας που υπεράσπιζε η ιταλική μεραρχία Σιένα.

Όταν μόναζε ο Γέροντας στο Στόμιο, το μονοπάτι πού έφτανε ως εκεί ήταν πολύ δύσκολο. Απότομες ανηφόρες και κατηφόρες, στενή διάβαση, επικίνδυνα σημεία και συνεχείς καταπτώσεις. Ο Γέροντας κατέβαινε κατά αραιά διαστήματα στην Κόνιτσα για ν’ αγοράζει τροφές και διάφορα υλικά και κανόνιζε πάντα το βράδυ να είναι στο Μοναστήρι.

Διανύουμε την περίοδο των εορτών και ενώ μέσα σε μια ατμόσφαιρα προσμονής και ξεγνοιασιάς δίνουν και παίρνουν οι προετοιμασίες ζαλίζοντάς μας το μυαλό, μια δημόσια υπηρεσία του Πειραιά επιμένει να θυμάται.

Είναι η Υπηρεσία Εκτελωνισμού Δεμάτων (Υ. Ε. Δ.) στην Ακτή Κονδύλη 32, που θα γιορτάσει όπως κάθε χρόνο στις 22 Δεκεμβρίου μια επέτειο που η ξεθωριασμένη ανάμνησή της συνδέεται με τη σωτηρία παλιών υπαλλήλων της από μια έκρηξη στην πρύμνη ενός πολεμικού πλοίου, του ΛΕΩΝ, το 1921!

Έχουν περάσει 75 χρόνια από τότε κι είναι πράγματι παράξενο πως διατηρείται στη μνήμη ενός γραφείου ένα τέτοιο περιστατικό, πράγμα που προξένησε έκπληξη ακόμα και στον Αντιναύαρχο ε.α. Κ. Παΐζη – Παραδέλη, πρόεδρο του Δ. Σ. του Ναυτικού Μουσείου της Ελλάδος όταν του έκανα πέρυσι γνωστό το συμβάν.

«Θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε για το ενδιαφέρον και για το γεγονός ότι μας γνωρίσατε κάτι που για μας ήταν τελείως άγνωστο, δηλαδή ότι επί τόσα χρόνια τιμάται η μνήμη από τους ταχ. υπαλλήλους Πειραιά των απολεσθέντων και των διασωθέντων εκείνη την ημέρα, ενώ για μας και το Πολεμικό Ναυτικό είναι μια σχεδόν ξεχασμένη ιστορία…».
Ανατρέχοντας με κόπο στις πηγές, ας μάθουμε τα τι ακριβώς συνέβη την Τετάρτη 22.12.1921.

«Ουδέποτε ο Πειραιεύς εδοκίμασε τόσον τρόμον και τόσην θλίψην, όσον κατά την χθεσινήν ημέραν.. Την 11ην π.μ. ένας κρότος δαιμόνιος και συνταρακτικός, εν συνδυασμώ προς μίαν ισχυροτάτην δόνησιν, συνεκλόνησεν απροόπτως ολόκληρον τον Πειραιά, ωσάν να εξερράγησαν ταυτόχρονοι κεραυνοί εις όλα τα σημεία του πειραϊκού ορίζοντος».
Με την έκρηξη μια πυκνή τουλούπα καπνού υψώθηκε από την Ακτή Ξαβερίου.

Ο κόσμος ξεχύθηκε έντρομος στους δρόμους κι έτρεχε προς την παραλία να δει τι είχε γίνει. Εκεί ήταν αγκυροβολημένο το αντιτορπιλικό – ανιχνευτικό ΛΕΩΝ το οποίο αφού είχε κάνει περιπολίες στα Στενά ήλθε από τα Μικρασιατικά παράλια στον Πειραιά πριν ενάμιση μήνα και θα ξανάφευγε για την Πόλη.

Στην πρύμνη του γινόταν η φόρτωση οβίδων κι άλλων πυρομαχικών με την εποπτεία του ανθυποπλοίαρχου Αγησίλαου Λάσκου οπότε σύμφωνα με το επίσημο πόρισμα «ο κελευστής τορπιλλομηχανικός Μιχ. Δαυλάκος νεωστί επιβάς του Λέοντος παρά τας ρητάς και ειδικάς διαταγάς πρεσεπάθησε λύων το εκρηκτικόν μηχάνημα (εναυσματοδόχη) μιας ανθυποβρυχίου βόμβας να εκμάθη αυτό. Εισαγαγών την χείρα αυτού εντός της εναυσματοδόχης επέφερεν ισχυράν πίεσιν επί του ελαστικού διαφράγματος επενεγκούσαν την εκπυρσοκρότησιν του εκρηκτικού εναύσματος και συνεπώς η έκρηξις της βόμβας ην περιεργάζετο κατ’ αρχάς».

Μαζί της έσκασαν κι άλλες διπλανές, έτσι με την καταστροφή «των πρύμνηθεν του πρυμναίου ταχυβόλου εξάλων του σκάφους (τα υπόλοιπα τμήματα δεν έπαθαν βλάβη) , γέμισε ο τόπος μέταλλα κι ανθρώπινες σάρκες. Βρέθηκαν διάσπαρτα ολόκληρα μέλη, ένα χέρι πάνω σε βάρκα, ένα κεφάλι στην Ξαβερίου, δυο ανόμοια πόδια σ’ ένα ιστιοφόρο ενώ τα αμέτρητα θραύσματα που εκσφενδονίστηκαν στα γύρω κτίρια αλλά και σε μεγάλη απόσταση, σκότωσαν και τραυμάτισαν ανθρώπους, έσπασαν τζάμια, τράνταξαν καταστήματα κι αποθήκες, έγειραν ετοιμόρροπα παλιά σπίτια και παράγκες, ανέτρεψαν πλοιάρια.

«Επίσης υπέστησαν βλάβες το παράρτημα του εκτελωνισμού των ταχ. δεμάτων, το οποίον κατέστη ακατοίκητον, το οινοπωλείον και ξενοδοχείον του Κ. Λουκά, το καφεστιατόριον των αδελφών Μυρτώνη και αι ξύλιναι αποθήκαι του τελωνείου», όπως και εμπορεύματα στην αποβάθρα.

Ελαφρές ζημιές, «μικραί διατρήσεις», είχαν το αριστερά πρυμνοδετημένο πλοίο ΙΕΡΑΞ με 5 νεκρούς, δεξιά το θωρηκτό ΨΑΡΑ με έναν νεκρό και το τορπιλοβόλο ΑΡΕΘΟΥΣΑ. Στη διάσωση των επιζώντων βοήθησαν το καταδρομικό ΕΛΛΗ και το ναυαγοσωστικό ΤΕΝΕΔΟΣ.

Οι νεκροί και τραυματίες μεταφέρθηκαν στο Χατζηκυριάκειο νοσοκομείο τραυματιών πολέμου – έσπασαν πολλά τζάμια του – , στο Τζάνειο και στο πλωτό νοσοκομείο «Κωνσταντινούπολις».

Οι σημαίες υποστάλθηκαν στην πόλη σε ένδειξη πένθους. Η νεκρώσιμη ακολουθία έγινε στην Αγία Τριάδα με απόδοση τιμών και μουσική την Πέμπτη 23.12 στις 10.30 το πρωί.

Όπως μας τους καταγράφουν οι εφημερίδες, νεκροί στο ΛΕΩΝ ήταν οι: Αγησίλαος Λάσκος ανθυποπλοίαρχος, Πέτρος Βλαχάκης έφεδρος σημαιοφόρος, Μιχ. Δαυλάκος κελευστής, Ι. Χατζήνας κελ. μηχανικός, Ανδρέας Γκίνης ναύτης πυροβολητής, Πλάτων Λαοπόδης ναύτης αποθήκης, Β. Κωστάλας και Εμ. Σκούρτης δίοποι πυροβολητές.

Στο ΙΕΡΑΞ: Σπ. Κατωγάς, Γ. Παπαπαύλου σημαιοφόροι, Μιχ. Σκοπελίτης, Σ. Χρυσοχόου ναύτες μηχ., Μπίτσιος ναύτης λέμβου.

Στα ΨΑΡΑ: Ιωάννης Τσόκανος, ναύτης καταστρώματος. Επίσης οι λεμβούχοι Γ. Τσίτσιτζας, Κ. Μυτιληναίος, Γ.Κουλίτσης, Κ. Λάσκαρης και ο γραμματέας της εταιρίας Κιούναρ Λάιν Γ. Θειακάκης.

«Εκ των άλλων ανθρωπίνων θυμάτων πρέπει να αναφέρωμεν δέκα σχεδόν τραυματίας υπαλλήλους τελωνειακούς και ταχυδρομικούς εργαζομένους εις τα γραφεία εκτελωνισμού δεμάτων και πλέον των τριάντα ακόμη πολιτών».

Τα αναφερόμενα γραφεία βρίσκονταν στην περιοχή Ξεβερίου, σε διαφορετικό χώρο από αυτό το νεότερο κτίσμα της Ακτής Κονδύλη που στεγάζουν στις μέρες μας το Δ΄ Τελωνείο Ταχυδρομικών Δεμάτων Περαιά. [Πριν από την μεταφορά του στην Ακτή Κονδύλη τα βρίσκουμε στη δεκαετία του ’50 στο χώρο του ανακαινισμένου κτηρίου της Φίλωνος και Σωτήρος που ανήκει στο Χαραγκώνη]

Οι τραυματίες υπάλληλοι ήταν οι: Γ. Κιμούλης, διευθυντής, Χρ. Χαϊδεμένος, Δ. Σταυράκης, ελεγκτές, Γ. Ψάλτης, Δ. Καλορούτης, Π. Μαυροειδής, Ι. Κούτσης, Κ. Τσατσαράκος, Ι. Κουμιώτης κ .ά.

Το ΛΕΩΝ είχε αγοραστεί το 1912 από τα αγγλικά εργοστάσια Κάμεν Λέαρτ Κόμπανυ με το ποσό των τεσσάρων εκατομμυρίων δραχμών. Αρχικά έφερε το αργεντινό όνομα ΤUKUMAN. Πήρε μέρος στους βαλκανικούς πολέμους.

Κατασχέθηκε το 1916 από τους Γάλλους και χρησιμοποιήθηκε σε επιχειρήσεις το 1917-18. Μετά την απόδοσή του στους Έλληνες συμμετείχε στον αποκλεισμό των ακτών του Ευξείνου και κατά το 1919 στην Κριμαία. Στις 18.4.1941 συγκρούστηκε με το επιβατηγό ΑΡΝΤΕΝΑ, έγινε έκρηξη βομβών βάθους κι αποκόπηκε όλο το πρυμναίο τμήμα του (!) με θύματα δυο νεκρούς. Ρυμουλκήθηκε από τη Σαλαμίνα στη Σούδα, όπου βυθίστηκε στις 15.5.1941 από γερμανικά αεροσκάφη..

Τη διάσωσή τους (από ένα γεγονός που μπερδεμένο δεν μπορούσε πλέον να τεκμηριωθεί) αποδίδει το προσωπικό της Υ. Ε. Δ. μέχρι σήμερα στην Αγία Αναστασία την Φαρμακολύτρια, που συνεορτάζει την ημέρα εκείνη (22.12) πανηγυρικά με αγιασμό, συγκέντρωση, ομιλία και δεξίωση, βρίσκοντας αφορμή να τονιστεί η ανάγκη της συναδελφικότητας, της αλληλεγγύης, της σύσφιξης των ανθρωπίνων σχέσεων.

[ΠΡΟΣΘΗΚΗ: Την εξιστόρηση του γεγονότος εκφώνησα στους συγκεντρωμένους συνάδελφους στις 22.12.1995. Όσον αφορά στη διάρκεια, τα τελευταία χρόνια ο εορτασμός είχε ατονήσει και το φαγοπότι έδωσε τη θέση του στους ξηρούς καρπούς. Ύστερα η μεταφορά μεγάλου μέρους των εργαζομένων στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος υπήρξε καταλυτικό στη συνέχισή του. Πληροφορούμαι ότι και το τελευταίο τμήμα της, θα εργάζεται πλέον στο αεροδρόμιο εντός του 2013]

Πηγή: (Πρώτη δημοσίευση: Εφημερίδα ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ, Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 1996, σελ. 18. Αντιγραφή εδώ και διόρθωση, 28.10.2009 και 14.5.2013), Δημήτρης Κρασονικολάκης, Αβέρωφ

Σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Φροντίδας, η Επιτροπή για τα Ανθρώπινα Φάρμακα (CHM) αποφάνθηκε ότι «επί του παρόντος υπάρχει απαράδεκτος κίνδυνος για την ασφάλεια, από τη συνεχιζόμενη συνταγογράφηση των αναστολέων της εφηβείας σε παιδιά»

“Σκοπιανό συνέδριο… Το τμήμα Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας (Θεσσαλονίκη) και το τμήμα φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κύριλλος και Μεθόδιος του Πανεπιστημίου των Σκοπίων, σε συνέδριο που συνδιοργάνωσαν στις 14 Δεκεμβρίου 2024, σε αίθουσα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, προσπάθησαν να προσδώσουν «επιστημονικότητα» στην γλώσσα του γειτονικού κράτους, που κατασκευάσθηκε, από την επιτροπή Κολιζέφσκι, το 1945 με εντολή του ηγέτη της τότε Γιουγκοσλαβίας Ιωσήφ Μπρός Τίτο”, αναφέρει σε ανακοίνωσή της Παμμακεδονική Ένωση Ελλάδος.

Εἴμαστε, ἀγαπητοί μου, μικροὶ καὶ ἁμαρτωλοί· αὐτὴ εἶνε ἡ ἀλήθεια, εἴτε θέλουμε νὰ τὸ παραδεχθοῦμε εἴτε ὄχι. Ἡ φιλαυτία, βλέπετε, ἐξιδανικεύει τὶς ἀτέλειές μας καὶ ἐξωραΐζει τὶς ἀσχημίες μας. Καὶ ἐδῶ βρίσκεται ἡ αἰτία πού, ἐνῷ εἴμαστε μικροὶ καὶ ἁμαρτωλοί, δὲν τὸ συναισθανόμαστε ὅσο θὰ ἔπρεπε.

Στις 21 Δεκεμβρίου 1828 δημοσιεύεται το διάταγμα, με το οποίο ο Ιωάννης Καποδίστριας ιδρύει στο Ναύπλιο τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Η σύσταση και η λειτουργία της στρατιωτικής σχολής ξεκίνησε λίγο αργότερα την 1η Ιουλίου 1828.

Την οργάνωση της Σχολής ο Καποδίστριας την ανέθεσε στον συνταγματάρχη Heideck, γεγονός που πιθανόν να οφείλεται στο ότι ο Καποδίστριας δεν ήθελε μεγάλη ανάμειξη των Γάλλων στα ζητήματα του στρατού. Ο Κυβερνήτης έδωσε στους μαθητές της νεοσύστατης Σχολής το όνομα Ευέλπιδες.

Ο πρώτης Διοικητής της Σχολής

Διοικητής της Σχολής τα πρώτα χρόνια ήταν ο Ιταλός Λοχαγός Σαλτάλι και ανώτερος επόπτης ο Βαυαρός Συνταγματάρχης Έιδεκ. Το διάταγμα της ίδρυσής της θα υπογραφεί αργότερα, στις 21 Δεκεμβρίου 1828. «Άρχεσθαι μαθών άρχειν επιστήσει» το μότο της σχολής.

Για αρκετό καιρό (1894-1982) έδρευε σε εγκαταστάσεις βόρεια του Πεδίου του Άρεως στην Αθήνα, όπου σήμερα στεγάζεται το Πρωτοδικείο Αθηνών, εκτός του παλαιού Διοικητηρίου, στο οποίο σήμερα στεγάζεται η Σχολή Εθνικής Άμυνας. Το 1982 μετακινήθηκε στο σημερινό της στρατόπεδο στη Βάρη. Εκεί βρίσκονται στρατώνες, σύγχρονες κτιριακές εγκαταστάσεις, υπαίθριοι χώροι εκπαίδευσης και αθλητισμού, καθώς και το Μουσείο της Σχολής.

Η φοίτηση στη Σχολή Ευελπίδων (μια από τις αποκαλούμενες «παραγωγικές σχολές» στην ορολογία των Ενόπλων Δυνάμεων) διαρκεί τέσσερα χρόνια και οι Ευέλπιδες αποφοιτούν με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού. Τα τελευταία χρόνια η εγγραφή στη Σχολή ημεδαπών μαθητών ακολουθεί το σύστημα των πανελληνίων εξετάσεων παράλληλα με τεστ και αθλητικές επιδόσεις. Στη Σ.Σ.Ε. φοιτούν επίσης και αλλοδαποί μαθητές - στελέχη ξένων Ενόπλων Δυνάμεων.

Το όραμα του Καποδίστρια για τη Σχολή

Για την ιστορία η Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (Σ.Σ.Ε.) υπήρξε προσωπικό όραμα του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος είναι και ο ιδρυτής της Σχολής. Τον Ιούνιο του 1828 ανακοίνωσε τη σύσταση της Σχολής και μάλιστα ο ίδιος ονόμασε τους πέντε (5) πρώτους μαθητές «Ευέλπιδες».

Φωτογραφία: Ιωάννης Καποδίστριας

Το 1824, ο συνταγματάρχης Charles Fabvier (Κάρολος Φαβιέρος) (1782-1855) συμφώνησε με την ελληνική κυβέρνηση να του δοθούν 3 ή 4 χιλιάδες στρέμματα στα απελευθερωμένα εδάφη. Σε αντάλλαγμα θα αναλάμβανε ορισμένες υποχρεώσεις, μια από τις οποίες ήταν και η ίδρυση Στρατιωτικής Ακαδημίας.

Ο Καποδίστριας, έχοντας αποφασίσει να διατηρήσει το Τακτικό Σώμα, αναγνωρίζοντας την ανάγκη πλαισίωσής του με ικανά στελέχη, μακριά από τις τοπικές και προσωπικές αντιζηλίες, έχοντας πιθανόν υπόψη του, τόσο το σχέδιο οργανισμού της παιδείας, όσο και τη συμφωνία κυβέρνησης - Fabvier, προχώρησε, την 1η Ιουλίου 1828, στη σύσταση της Στρατιωτικής Σχολής.

Η μακρόχρονη Ιστορία της Σχολής είναι συνυφασμένη με αυτήν του Ελληνικού Έθνους των νεότερων χρόνων μιας και αποτελεί το φυτώριο από το οποίο ξεπηδούν προσωπικότητες, οι οποίες διαδραμάτισαν σημαίνοντα ρόλο στα πεπραγμένα της Πατρίδος μας.

Σημειώνεται ότι η Πολιτεία αναγνωρίζοντας το τεράστιο έργο συνεισφοράς της Σχολής στην υπηρεσία του Έθνους το 1926 της απονέμει Πολεμική Σημαία και στη συνέχεια παρασημοφορεί αυτή με το Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας Α΄ Τάξεως το 1931, τον Πολεμικό Σταυρό Α΄ Τάξεως το 1943, τον Ταξιάρχη του Αριστείου Ανδρείας το 1946 και τέλος τον Ανώτερο Ταξιάρχη του Τάγματος του Σωτήρα το 1978.

Ο Σκοπός της Σχολής

Η κύρια αποστολή της Σχολής είναι να παρέχει στρατιωτικούς επιστήμονες και ηγέτες στο Στρατό Ξηράς, μέσω της στρατιωτικής ζωής και της πολύπλευρης στρατιωτικής και ακαδημαϊκής εκπαίδευσης.

Η είσοδος στη Σχολή επιτυγχάνεται με υψηλή βαθμολογία στις εισιτήριες πανελλήνιες εξετάσεις και η φοίτηση διαρκεί τέσσερα χρόνια. Κάθε έτος χωρίζεται σε δύο εξάμηνα. Το χειμερινό εξάμηνο ξεκινά τον Σεπτέμβριο και ολοκληρώνεται τον Φεβρουάριο, ενώ το εαρινό ξεκινά τον Μάρτιο και τελειώνει τον Αύγουστο. Κάθε εξάμηνο περιλαμβάνει Ακαδημαϊκή και Στρατιωτική εκπαίδευση, τόσο θεωρητική όσο και πρακτική.

Κάθε Ακαδημαϊκό έτος αποτελείται από τριάντα εννέα (39) εβδομάδες, από τις οποίες οι είκοσι έξι (26) είναι Ακαδημαϊκής φύσεως και οι δεκατρείς (13) είναι καθαρά Στρατιωτικής. Από αυτές, τέσσερις (4) εβδομάδες χρησιμοποιούνται για τις εξετάσεις Α΄ και Β΄ εξαμήνου ενώ οκτώ (8) εβδομάδες οι Ευέλπιδες απουσιάζουν σε άδειες.

Η Σχολή προσφέρει ευρεία Ακαδημαϊκή μόρφωση, η οποία συμπληρώνει αλλά και διευρύνει την Στρατιωτική εκπαίδευση. Το πρόγραμμα της Ακαδημαϊκής εκπαίδευσης περιλαμβάνει αντικείμενα από ένα ευρύ φάσμα των επιστημών, από Ανθρωπιστικές και Κοινωνικές Επιστήμες μέχρι Εφαρμοσμένες Επιστήμες, από Χημεία σε Ιστορία και από Ψυχολογία σε Μηχανική.

Η Στρατιωτική εκπαίδευση ξεκινά από το πρώτο έτος, οπότε ο Εύελπις υφίσταται Βασική Στρατιωτική Εκπαίδευση και εκπαιδεύεται στην ατομική τακτική. Συνεχίζει τα επόμενα χρόνια και γίνεται άριστος γνώστης στη διοίκηση ομάδος και διμοιρίας και μαθαίνει τα στοιχεία οργάνωσης και λειτουργίας του Λόχου Πεζικού. Η Στρατιωτική εκπαίδευση λαμβάνει χώρα είτε στην περιοχή της Βάρης είτε σε άλλους χώρους ανά την Ελλάδα (Λιτόχωρο Πιερίας, Παρνασσός, κ.λ.π.).

Σημαντικό ρόλο στην εκπαίδευση του Εύελπι παίζει η φυσική αγωγή, με σκοπό αφ’ενός την προσωπική ενδυνάμωσή του ώστε να ανταπεξέρχεται στις κακουχίες και στον απαιτητικό τρόπο ζωής του στρατιωτικού και αφ’ετέρου τη δυνατότητα λειτουργίας του ως εκπαιδευτού, ο οποίος θα εκπονεί και εκτελεί ένα κατάλληλο, ασφαλές και αποτελεσματικό πρόγραμμα σωματικής αγωγής για τους υφισταμένους του.

Πέρα από το έντονο πρόγραμμα για την βελτίωση της φυσικής κατάστασης των Ευελπίδων, διοργανώνονται κάθε έτος εσωτερικά πρωταθλήματα μεταξύ των δύο Ταγμάτων σε διάφορα αθλήματα, καθώς και Πρωτάθλημα μεταξύ των Παραγωγικών Σχολών, στο οποίο η Σχολή μετρά πολλές επιτυχίες κάθε έτος.

Το σώμα των Ευελπίδων οργανώνεται σε ένα Σύνταγμα των δύο (2) Ταγμάτων. Τα Τάγματα ονομάζονται προς τιμήν ηρώων, 1ο Τάγμα Ευελπίδων «Τχης (ΠΖ) Βελισσάριος Ιωάννης και 2ο Τάγμα Ευελπίδων «Τχης (ΠΒ) Παπαρρόδου Ιωάννης. Στη Σχολή εκπαιδεύονται σήμερα σπουδαστές από 20 κράτη. Η πολυεθνικότητα της σύνθεσης προσδίδει στη Σχολή τον ρόλο του πρεσβευτή των ηθών και παραδόσεών μας εκτός Ελληνικών συνόρων. Όλοι οι Ευέλπιδες ακολουθούν το ίδιο έντονο και απαιτητικό πρόγραμμα Στρατιωτικής και Ακαδημαϊκής εκπαίδευσης ανεξαρτήτως εθνικότητας και φύλου.

Με την ολοκλήρωση των σπουδών στη Σχολή, πολλοί απόφοιτοί της γίνονται δεκτοί και συνεχίζουν τις σπουδές τους είτε σε μεταπτυχιακά προγράμματα είτε σε προπτυχιακά για την απόκτηση δεύτερου τίτλου σπουδών σε διάφορα Ελληνικά και Ξένα Ανώτατα Ιδρύματα.

Διακεκριμένοι απόφοιτοι της Σχολής Ευελπίδων

Στην διάρκεια λειτουργίας της ΣΣΕ υπήρξαν Ευέλπιδες οι οποίοι ήταν πρωταγωνιστές στην Ελληνική Ιστορία. Ευέλπιδες οι οποίοι διακρίθηκαν τόσο στον στρατιωτικό χώρο όσο και στην επιστήμη και στην πολιτική της Ελλάδος.

Παναγιώτης Δαγκλής

Πάνος Κολοκοτρώνης

Κωνσταντίνος Α΄ της Ελλάδας

1890 Ιωάννης Μεταξάς (ΜΧ)

Νικόλαος Ζορμπάς

Αλέξανδρος Οθωναίος

Ιωάννης Φραγκούδης-Ολυμπιονίκης

1894 Ανδρέας Μιχαλακόπουλος

1897 Στυλιανός Γονατάς

1897 Ιωάννης Βελισσαρίου[7] (ΣΣΥ)

1891 Παύλος Μελάς, πρωταγωνιστής στο Μακεδονικό Αγώνα.

Αλέξανδρος Παπάγος

1900 Θεόδωρος Πάγκαλος

Πρίγκιπας Ανδρέας της Ελλάδας

1908 Μιχαήλ Μουτούσης

1910 (;) Ευριπίδης Μπακιρτζής

1912 Πρίγκηπας Αλέξανδρος ( Βασιλιάς της Ελλάδας 1917-1920 )

Γεώργιος Β΄ της Ελλάδας

To έμβλημα της Σχολής 

Το έμβλημα της Σχολής είναι μια σύνθετη απεικόνιση, δύο τυφεκίων, δύο ξιφών, σωλήνα πυροβόλου και οβίδας, που συμβολίζουν τα ιστορικά όπλα του Ελληνικού Στρατού (Πεζικό, Τεθωρακισμένα και Πυροβολικό). Η σύνθεση αυτή, πλαισιώνεται με το έτος ιδρύσεως της Σχολής (1828), με δύο κλάδους δάφνης και το έμβλημα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Επίγραμμα του εμβλήματος, είναι η φράση του σοφού της αρχαίας Αθήνας Σόλωνα, "ΑΡΧΕΣΘΑΙ ΜΑΘΩΝ ΑΡΧΕΙΝ ΕΠΙΣΤΗΣΕΙ", το οποίο υποδηλώνει το βασικό σκοπό της παιδευτικής αγωγής των Ευελπίδων και τους υπενθυμίζει την αξία της πειθαρχίας

Πηγή: (Με πληροφορίες από sansimera.gr, sse.army.gr), On Alert

21 Δεκεμβρίου, ημέρα Πέμπτη. Ξημέρωσε με έναν μολυβένιο ουρανό κι ένα τσουχτερό κρύο.

Σέ αὐτό τό βιβλίο, ἐπιχειρεῖται ἡ καταγραφή τοῦ βίου τοῦ Ἀλεξίου Ε΄ Δούκα, τοῦ ἐπονομαζό­μενου Μούρτζουφλου, βάσει πρωτογενῶν ἀλλά καί δευτερογενῶν πηγῶν. Παράλληλα, ἐπιχειρεῖται ἡ ἐξιστόρηση τῶν ἐξελίξεων, ὑπό τῶν ὁποίων ἔδρασε καί βασίλευσε, καί οἱ ὁποῖες κατέστησαν ἀναπόφευκτη τήν Ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Σταυροφόρους στίς 13 Ἀπριλίου 1204.