ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Πέντε χρόνια έχουν περάσει από την εις Κύριον εκδημία του μακαριστού Γέροντος Εφραίμ της Αριζόνας (ή αλλιώς γνωστού ως Γέροντα Εφραίμ Φιλοθεΐτη), του τελευταίου εν ζωή υποτακτικού του Οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστού και θεμελιωτή του Αγιορείτικου Μοναχισμού στην Αμερική. 

Είμαστε ευτυχισμένοι, όταν αγαπήσουμε όλους τους ανθρώπους μυστικά.

Κατήγετο ἀπό τό χωρίον Δαφνώνας. Σέ νεαρή ἡλικία ἀρραβωνιάσθηκε καί ἀσχολήθηκε μέ τό ἐμπόριο μεταξύ Χίου, Σμύρνης καί Κωνσταντινούπολης. Ἐνῶ ἐτοιμαζόταν γιά γάμο εἰδοποιήθηκε ὅτι ἡ μνηστή του ἀρρώστησε βαριά καί μέχρις ὅτου ἐπιστρέψη ἀπό τό ταξίδι, εἶχε πεθάνει.

Θέλοντας νά δεῖ τήν μνηστή του «ίδίοις ὄμμασι» νεκρή, πῆγε στό τάφο νύκτα, τήν ξέθαψε καί τήν πῆρε στήν ἀγκαλιά του. Φιλοσοφίσας τό, ἐκ τῶν Μακαρισμῶν τῆς Νεκρωσίμου Ἀκολουθίας, τροπάριον « ἐξέλθωμεν καί ἴδωμεν ἐν τοῖς τάφοις ὅτι γυμνά ὀστέα ὁ ἄνθρωπος σκωλήκων βρῶμα καί δυσωδία », χωρίς νά πεῖ τίποτε σέ κανένα, ἐγκατέλειψε τίς φροντίδες τοῦ μάταιου κοσμου, ἔγινε μοναχός στή Νέαν Μονή τῆς Χίου καί ἐπιδόθηκε σέ ἀσκητικούς ἀγῶνες.

Μέ τήν εὐλογίαν τοῦ γέροντός του άνέβαινε στήν κορυφή τοῦ Πενθόδους ὅρους, ἄναβε τήν κανδήλα καί γενικά ἐφρόντιζε τό ἐκεῖ ἐρειπωμένο ναΐδριο τοῦ Ἁγίου Ἀπόστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου. Κάποια στιγμή, «θείᾳ βουλήσει», ἀνακάλυψε ἕνα σπήλαιο στήν Ν.Α. πλευρά τοῦ ὄρους, ὅπου ἀπεφάσισε νά ἀσκητέψη. Ἐκεῖ ἔζησε νηστεύων, ἀγρυπνῶν καί προσευχόμενος νύκτα καί ἡμέρα.

Ὁ Κύριος, βλέποντας τούς πνευματικούς του ἀγῶνες, τόν ἀντάμειψε μέ πολλά πνευματικά χαρίσματα μεταξύ τῶν ὁποίων καί τό διορατικον. (Προεῖπε τόν μεγάλο καί φοβερό σεισμό τῆς Χίου τό 1881). Σύντομα ἡ φήμη του ἐξαπλώθηκε καί τό ἐρειπωμένο ναΐδριο τοῦ Ἁγίου Μάρκου ἐξελίχθηκε σέ Σκήτη, ὅπου ὁ Παρθένιος μέ τούς ὑποτακτικούς ἐξασκοῦσε τά μοναχικά του καθήκοντα.

Ὄλος ὁ κόσμος συρρέει ἀπό τά διάφορα μέρη τοῦ νησιοῦ γιά νά ἀκούση τά μελίρρυτα λόγια του καί νά ζητήσει τήν εὐχή καί τήν εὐλογία του. Ὁ ἀείμνηστος Καθηγητής Λάζαρος Ζανάρας, κατέγραψε, χωρίς τήν θέλησι τοῦ Ὁσίου, ὅτι ὁ Ὅσιος Παρθένιος ἐπετέλεσε ἐν ζωῇ πολλά θαύματα. Ἐκοιμήθη ἐν εἰρήνη τήν 8η Δεκεμβρίου 1883.

Ο Όσιος και ο ζαπτιές

Ο Όσιος Παρθένιος,νεαρός ακόμη μοναχός, θέλησε ν' ασκητέψει στην περιοχή Πένθοδο, η οποία ανήκε στη Νέα Μονή της Χίου. Ο ηγούμενος Μελέτιος Φλουράς όχι μόνο δεν του το επέτρεψε, αλλά και τον κατήγγειλε στον δεσπότη της Χώρας Γρηγόριο Κωνσταντινίδη. Κι αυτός τότε έστειλε ένα ζαπτιέ, τούρκο χωροφύλακα , για να συλλάβει τον όσιο και να τον φέρει ενώπιον του. Ο  ζαπτιές, άνθρωπος απλοϊκός και καλοπροαίρετος, πήγε αρματωμένος και συνάντησε τον νεαρό ασκητή.

› Εσύ είσαι ο καλόγερος; Εσύ κάνεις το νταβαντούρι; Που είναι το μοναστήρι σου;

Ο όσιος του έδειξε μια σπηλιά  και ένα μικρό εκκλησάκι από ξερολιθιά.

› Βάι, βάι! Τέτοια φτώχεια! Εσένα θένε να πάνε φυλακή; Φυλακή γκιουζέλ για σένα.

Ο ασκητής έμαθε τον σκοπό του ερχομού του και τον παρακάλεσε να ξεκινήσουν την επόμενη , το πρωί. Ήθελε ν' αποφύγει , σαν νέος μοναχός που ήταν τους νυκτερινούς πειρασμούς της πολιτείας. Ο τούρκος έδειξε κατανόηση και τον ρώτησε:

› Και που θα μείνω τη νύχτα;
› Εκεί στη σπηλιά.
› Όκι χωρά. Με πλακώνει η καρδιά μου.
› Θέλεις εδώ στο εκκλησάκι;
› Θέλω. Θα κοιμηθώ όμως έξω. Μέσα είναι αμαρτία. Μέσα θα κοιμηθείς εσύ. Δική σου είναι η εκκλησία.

Έφαγαν κάτι φτωχικά και ο ζαπτιές έβγαλε και πρόσφερε στον όσιο ρακί.

› Εγώ δεν πίνω , είπε εκείνος.
› Εγώ κάνει να πιώ εδώ που είναι η Παναγία;
› Κάνει , κάνει να πιεις.

Ήπιε λίγο κι αποκοιμήθηκε. Τη νύχτα, τα μεσάνυχτα, ξύπνησε. Σαν ν'άκουσε ένα μουρμουρητό. Πλησιάζει στον εκκλησάκι, σκύβει στον πορτάκι του ,και μένει αποσβολωμένος. Στο τρεμάμενο φως του καντηλιού ο όσιος προσευχόταν . Δεν ακουμπούσε όμως στη γη κι ήταν λουσμένος μ' ένα φως ιλαρό!...Είχε σηκώσει τα χέρια και το φως ακτινοβολούσε γύρω του. Σε λίγο χαμήλωσε τα χέρια. Τω φως χάθηκε.Ο μοναχός προσευχόταν για την αναξιότητά του κι έκλαιγε, έκλαιγε...Κι ο τούρκος άκουγε το κλάμα, εκστατικός , ένα κλάμα βουβό και σιγανό, ανάμεσα στα λόγια της προσευχής.

Μόλις έφεξε, έφυγε ο ζαπτιές αναστατωμένος,μόνος του, για τη Χώρα. Δεν τόλησε να ενοχλήσει τον όσιο και να τον πάρει μαζί του. Ο δεσπότης απόρησε:

› Που είναι ο καλόγερος; ρώτησε.
› Δεσπότη, εφέντη, ο καλόγερος είναι άνθρωπος του Θεού , είπε ο τούρκος, και διηγήθηκε όσα είχε δει.

Ο επίσκοπος κατάλαβε. Έμαθε εκείνο που ήθελε. Στέλνει τώρα άλλο χωροφύλακα , ο οποίος φέρνει τον όσιο αυθημερόν στη Χώρα.

› Εσύ είσαι ο Παρθένιος; τον ρώτησε.
› Εγώ, αποκρίθηκε εκείνος βάζοντας βαθιά μετάνοια.
› Σε κατηγορούν...
› Δίκιο έχουν . Δική τους είναι η περιοχή.

Τι κάνεις πάνω στο βουνό;

› Προσεύχομαι,
› Σε ποιόν άγιο;
› Στον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο.

Το όνομα του αγίου τράνταξε τον επίσκοπο.

› Εκείνος έβλεπε το άκτιστο φως, αλλά κι εσύ το βλέπεις, είπε και κάρφωσε το βλέμμα του στο δικό του.
› Εγώ ο αμαρτωλός; διαμαρτυρήθηκε  ο όσιος, έτοιμος να κλάψει.

Ο δεσπότης τον κοίταζε προσεκτικά. Διέκρινε σ' αυτόν τον μοναχό μια θεϊκή δύναμη. Έβλεπε σ' εκείνο το αδύνατο πρόσωπο μια δυνατή λάμψη. Σηκώθηκε αυθόρμητα να τον ασπασθεί κι ένιωσε να τον συγκλονίζει η αγιότητα του.

› Καλά , παιδί μου, Πήγαινε στον καλό...Να πορεύεσαι όπως προσεύχεσαι, και να θυμάσαι κι εμένα στην προσευχή σου.

Ἀπολυτίκιον
Τον της Χίου προστάτην και Πενθόδου το καλυχημα, Ευαγγελιστού θείου Μάρκου της Μονής τον Δομήτορα υμνήσωμεν εν ύμνοις οι πιστοί Παρθένιον τον νέον ασκητήν, θεραπεύη γαρ νοσούντας, και τον μελλόντων προλέγη την έκβασιν. Δόξα τω σε στεφανώσαντι Χριστώ, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τον της Χίου, σεισμόν προκαταγγείλαντι.

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Χίου, Ψαρών και Οινουσσών, («Το Αγιομαρκάκι: Ο Παρθένιος της αλήθειας», Διλμπόης Γεώργης, τόμος Α΄, εκδόσεις Γρηγόρη, 2007) Άγιοι Κολλυβάδες, Ορθόδοξος Συναξαριστής

Ο όσιος Πατάπιος γεννήθηκε από γονείς χριστιανούς στην Θήβα της Αιγύπτου το 380μ.Χ. Ο πατέρας του ήταν ιατρός και φιλόσοφος και άρχοντας της περιοχής. Ήταν απόγονος μιας των μεγαλυτέρων οικογενειών της χώρας εκείνης. Οι ευσεβείς γονείς του τον βάπτισαν και του έδωσαν χριστιανική ανατροφή. Τον διδάξαν με επιμέλεια τα ιερά γράμματα. Εκάλεσαν διδασκάλους από την Αλεξάνδρεια και του έμαθαν όλη την γνώση της εποχής εκείνης.

Όσο μεγάλωνε ο Πατάπιος στην ηλικία, τόσο και πρόκοβε στην αρετή. Γινόταν φιλοσοφιώτερος και κατανοούσε το άστατο των εγκοσμίων πραγμάτων. Εννόησε καλά το «ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης». Συγκινείτο όταν μάθαινε τις διδασκαλίες και τους αγώνες του Πανταίνου, του Κλήμεντος και του Ωριγένους. Οι πρόσφατοι αγώνες του Αγ. Αθανασίου και του Μεγάλου Αντωνίου, του γέμιζαν την ψυχή με σεβασμό και κατάνυξη και ήθελε να τους μιμηθεί. Γι’ αυτό έβγαινε από την πόλη. πήγαινε στους ποληπληθείς αναχωρητές της ερήμου και συζητούσε με αυτούς τα πνευματικά και ψυχωφελή ζητήματα.

Ένα βράδυ, ο νέος Πατάπιος δεν γύρισε στο πατρικό του σπίτι. Οι γονείς του ανησύχησαν. Με λυχνάρια έψαχναν όλη τη νύχτα να τον βρουν. Τον βρήκαν επιτέλους τις πρωινές ώρες στη ρίζα ενός βράχου. Εκεί είχε πέσει ένας νεανίσκος, Αμμούν ονόματι, με την καμήλα του και τραυματίστηκε. Ο νεαρός Πατάπιος (13 ετών τότε), τον συντρόφεψε και τον περιποιόταν. Στο τέλος με την προσευχή του θεράπευσε και έσωσε τον Αμμούν και την καμήλα του. Χωρίς την βοήθεια του νεαρού Παταπίου θα είχε πεθάνει. Ο μικρός τραυματίας Αμμούν διηγότανε κατόπιν, ότι την νύχτα εκείνη αισθανόταν να τον περιλούζει ένα φως εκτυφλωτικό και ζεστό, καθώς και μία δύναμις να τον επαναφέρει στη ζωή. Ο Αμμούν αργότερα ακολούθησε τον Όσιο σε όλη του τη ζωή. Έγινε πιστός υποτακτικός του. Το γεγονός αυτό μαθεύτηκε στην πόλη και όλοι οι Θηβαίοι τον σέβονταν και τον αγαπούσαν τον Πατάπιο.

Μετά ταύτα ο πατέρας του τον έστειλε στην Αλεξάνδρεια στην περίφημη τότε Κατηχητική Σχολή. Διδάσκαλο του είχε τον σπουδαίο για την σοφία, αρετή και αγιότητα του, Δίδυμο τον Τυφλόν. Σε αυτόν είχε πει ο Μέγας Αντώνιος: Δίδυμε, μη στεναχωρείσαι που δεν έχεις μάτια σωματικά. Τέτοια μάτια έχουν και οι μύγες και τα κουνούπια. Να χαίρεις, που έχεις ανοικτά τα μάτια της ψυχής και βλέπεις τα θεία, τα πνευματικά και ουράνια πράγματα. Όταν τελείωσε τη Σχολή και επέστρεψε στην Θήβα, άκουσε με πολύ λύπη ότι τον προόριζαν να διορισθεί οικονομικός Έπαρχος της περιοχής. Ο Πατάπιος, δεν δέχθηκε αλλά πήρε την ευχή της μητέρας του και έφυγε για την έρημο, να ασκητέψει.

Αυτός, που ήταν ο πλουσιώτερος από τους νέους της πόλεως και που είχε τόσους τίτλους και περγαμηνές τα εγκατέλειψε όλα και προτίμησε τη σκληρή ζωή του ασκητού για να σώσει τη ψυχή του καλλίτερα. Πήγε στη Μονή των Ταβεννησιωτών που ήταν το κέντρο του μοναχισμού της θηβαίδος. Εκεί επιδόθηκε στην άσκηση, στη μελέτη των Αγ. Γραφών, στη μελέτη των βίων, των Αγίων και των συγγραμάτων των προ αυτού Πατέρων. Εκεί παρέμεινε δέκα χρόνια και θαυμαζόταν από όλους. Η φήμη του Οσίου Παταπίου ως σοφού και θαυματουργού, είχε φθάσει σ’ όλη την Αίγυπτο. Τότε, πήγε στη Μονή των Ταβεννησιωτών μια αντιπροσωπεία από την Θήβα με επικεφαλής τον Έπαρχο και του ζήτησαν επιμόνως να έλθει πίσω να χειροτονηθεί Επίσκοπος των Θηβών. Ο ταπεινός όμως Πατάπιος δεν δέχθηκε.

Από παντού ερχόντουσαν προς αυτόν οι μοναχοί και οι λαϊκοί για να ωφεληθούν ψυχικώς από την διδασκαλία του. Για να αποφύγει όμως την υπερηφάνεια και να δοθεί περισσότερο στον θεό, έφυγε από την φημισμένη Μονή των Ταβεννησιωτών και πήγε στα ενδότερα της ερήμου. Εκεί έστησε μια καλύβη και ασκήτευε. Την εποχή εκείνη παρουσιάστηκε στη Θήβα η τρομερή επιδημία της πανώλης η οποία αποδεκάτιζε τους κατοίκους. Οι Θηβαίοι τότε, σκέφθηκαν τον Όσιο Πατάπιο. Στείλανε αντιπροσωπεία και τον προκαλούσαν να έλθει να βοηθήσει τους συμπατριώτες τους στη δύσκολη αυτή περίσταση. Ο Όσιος στην αρχή αρνήθηκε. Δεν ήθελε να πάει ως επίσημος θεραπευτής. Πήγε όμως νύκτα, χωρίς να τον γνωρίσει κανένας και άρχισε το έργο της θεραπείας των ασθενών.

Ξυπόλυτος, με σκεπασμένο το κεφάλι και με τα τριμμένα ράσα του αναχωρητού, έμπαινε άφοβα στα σπίτια των ασθενών και τους θεράπευε από την ασθένεια. Κανένας δεν τον ανεγνώρισε. Όταν σταμάτησε η επιδημία τελείως από την πόλη, ζητούσαν όλοι να βρουν αυτόν τον θαυματουργό μοναχό, αλλά δεν τον βρήκαν. Είχε φύγει απαρατήρητος όπως ήλθε. Όλοι όμως κατάλαβαν, ότι επρόκειτο περί του συμπατριώτου τους Παταπίου. Από τότε όμως που θεράπευσε τους συμπολίτες του, άρχισε ο κόσμος να τον σέβεται και να τον τιμά ως Άγιο. Καθημερινώς, πλήθη μοναχών με τους ηγουμένους τους, έτρεχαν στην καλύβα του για να διδαχθούν και να ωφεληθούν.

Κάποτε αρρώστησε ο Ηγούμενος ενός Μοναστηριού της περιοχής εκείνης, Σεραπίων ονομαζόμενος. Οι μοναχοί τον έφεραν στον Όσιο Πατάπιο και τον παρακαλούσαν να τον κάνει καλά. Ο Όσιος γονάτισε μαζί με τους μοναχούς και παρακάλεσαν τον Παντοδύναμο Χριστό να τον θεραπεύσει. Κατόπιν ο Άγιος έβαλε το χέρι του επάνω στον βαριά άρρωστο Σεραπίωνα και ώ! του θαύματος, ο Ηγούμενος θεραπεύθηκε αμέσως! Αυτό και άλλα θαύματα του Αγίου, όσο και να κρυβόταν, τα μάθαιναν οι άνθρωποι και πηγαίνανε σ’ αυτόν να τους θεραπεύσει και να τους ευλογήσει, Του έφεραν εκεί τόσο τους σωματικώς όσο και τους ψυχικώς ασθενείς με απόλυτη βεβαιότητα ότι θα τους θεραπεύσει. Και όσους είχαν πίστη και μετάνοια τους θεράπευε.

Εν τω μεταξύ, Πατριάρχης Αλεξανδρείας έγινε ο Άγιος Κύριλλος, που ήταν συμμαθητής του Παταπίου στην Αλεξανδρινή Σχολή. Την εποχή όμως εκείνη διετηρείτο ακόμη στην Αίγυπτο το ειδωλολατρικό μαντείο της «Κυράς», στην Άνω Αίγυπτο. Σ’ αυτό έτρεχαν πλήθη ειδωλολατρών για να μάθουν τα μέλλοντα και να θεραπευθούν. Το μαντείο αυτό ήταν ένα πνευματιστικό κέντρο όπου ενεργούσε και λατρεύετο ο Σατανάς. Ο Άγιος Κύριλλος, για να εξαλείψει την εστία αυτή του Σατανά, αποφάσισε να μεταφέρει εκεί τα Άγια Λείψανα των Αγίων Αναργύρων Κύρου και Ιωάννου, καθώς και των παρθενομαρτύρων Θεοκτίστης, Θεοδότης, Ευδοξίας με την μητέρα τους Αθανασία. Ο Πατριάρχης κάλεσε στην Αλεξάνδρεια και τον Όσιο Πατάπιο, ο οποίος έλαβε μέρος στη μεγάλη αυτή λιτανεία της μετακομιδής των Αγίων Λειψάνων.

Στη μεγαλειώδη αυτή λιτανεία έλαβαν μέρος χιλιάδες μοναχών, κληρικών και αμέτρητο πλήθος λαού από όλα τα μέρη της Αιγύπτου. Έπειτα από έξι μέρες έφθασε η πομπή στο χωριό Μένουθι. Εκεί εναπέθεσαν τα αγία λείψανα, τα οποία επετέλεσαν πολλά θαύματα. Από τότε η πόλη και η περιοχή από τα θαύματα του Κύρου και Ιωάννου ονομάσθηκε του Αββά Κύρου ή Αμπού Κυρ, έτσι λέγεται και μέχρι σήμερον. Από τότε το μαντείο του ειδώλου της «Κυράς» λησμονήθηκε, μπροστά στα θαύματα των Αγίων Αναργύρων Κύρου και Ιωάννου. Στη μεγάλη αυτή λιτανεία δόθηκε ευκαιρία στον Πατριάρχη Κύριλλο και τον Πατάπιο να συζητήσουν τα μεγάλα προβλήματα της Ορθοδοξίας. Κατάλαβαν ότι η Ορθοδοξία παιζόταν στην έδρα της Αυτοκρατορίας την Κωνσταντινούπολη, θα έπρεπε εκεί ο Πατριάρχης να συμβουλεύεται δοκιμασμένους σοφούς κληρικούς. Ο Κύριλλος υπέδειξε στον Άγιο Πατάπιο να αναλάβει αυτός το έργο αυτό, διότι ήταν ο ικανότερος όλων. Ο Όσιος αρνήθηκε. Δεν είμαι κατάλληλος είπε.

Ο Πατάπιος κατόπιν επέστρεψε στην έρημο και συνέχισε την άσκηση του. Τα πλήθη έτρεχαν να ακούσουν τα θεία λόγια του ή για να θεραπευθούν από ανίατες ασθένειες. Κοντά στην καλύβη του εγκαταστάθηκαν οι μαθητές του σε άλλες καλύβες. Γύρω στο 428μ.Χ. ο Όσιος τους άφησε ένα Ηγούμενο και ανεχώρησε για την Κωνσταντινούπολη. Το πλοίο όμως συνάντησε μεγάλη τρικυμία. Όλοι παρακαλούσαν τον θεό να τους σώσει. Τη στιγμή εκείνη αποκόπηκε ένα κατάρτι και κτύπησε τον καπετάνιο. Το πλοίο έμεινε ακυβέρνητο. Οι πάντες τα έχασαν και πανικοβληθήκαν. Τότε ακριβώς ακούστηκε μία φωνή από τη θέση του πηδαλίου που τους έλεγε: Όλοι κατεβείτε στο αμπάρι του πλοίου και οι ναυτικοί να συνεχίσουν τις προσπάθειες τους. Γύρισαν οι άλλοι και είδαν τον καλόγηρο Πατάπιο να κρατάει το πηδάλιο. Η τρικυμία σταμάτησε προτού ξημερώσει. Ο Άγιος τους έσωσε. διαπίστωσαν δε ότι και ο κυβερνήτης τον οποίο νόμιζαν πεθαμένο δεν είχε πάθει ούτε το παραμικρό τραύμα. Ο Άγιος Πατάπιος τους έσωσε!

Ο Σεχνούτι ήταν ένας από το πλήρωμα. Ήταν κωπηλάτης και Αιγύπτιος την καταγωγή. Αυτός είχε αρρωστήσει και ζήτησε από τον συμπατριώτη του Πατάπιο να τον βοηθήσει και να τον θεραπεύσει. Ο Όσιος τον περιποιήθηκε όλη την ημέρα. Το βράδυ όμως τον άφησε σε άλλους για να κάνει αυτός την καθιερωμένη προσευχή. Την νύχτα συνάντησαν μεγάλη θαλασσοταραχή. Έβρεχε πολύ και φυσούσε άγριος άνεμος. Το πλήρωμα και όσοι μπορούσαν από τους επιβάτες να βοηθηθούν αγωνίσθηκαν με όλη τους τη δύναμη. Τον άρρωστο Σεχνούτι δεν τον πρόσεξε κανείς. Ήταν όλοι προσηλωμένοι στην καταιγίδα. Το πρωί όμως είδαν ότι ο Σεχνούτι έλειπε. Τον είχαν αρπάξει τα κύματα. Λυπήθηκαν βεβαίως όλοι και ο ένας έριχνε τις ευθύνες στον άλλο.

Ο Άγιος καθόταν αμίλητος και σκεπτικός. Φαινόταν σαν να μην άκουγε τίποτα για τον Σεχνούτι. Η τρικυμία όμως άρχισε πάλι να δυναμώνει. Ο καπετάνιος απεφάσισε να πλησιάσει την ακτή της Κρήτης να παραμείνουν σε κανένα υπήνεμο μέρος, μέχρις ότου περάσει η τρικυμία. Εκεί θα μπορούσαν να συνέλθουν οι ταξιδιώτες και να επισκευάσουν τα πανιά. Πράγματι, στο βασίλεμα του ήλιου μπήκαν σε ένα κολπίσκο. Όλοι όμως, μόλις βγήκαν από το πλοίο, τα χάσανε! Ο Σεχνούτι που την προηγούμενη νύχτα τον άρπαξαν τα κύματα και ο οποίος τους είπε: Όταν με άρπαξαν τα κύματα βρέθηκα επάνω στη ράχη ενός κήτους. Αυτό οδηγούμενο από ένα φωτεινό σημείο με έφερε και με απέθεσε στην ακτή του κολπίσκου αυτού, σώο και αβλαβή. Όλοι τότε πήγαν στον Άγιο Πατάπιο, γονάτισαν μπροστά του και του ζήτησαν την ευλογία του. Κατάλαβαν ότι η προσευχή του Αγίου τον έσωσε. Ο Σεχνούτι τον παρακαλούσε να γίνει δια παντός ακόλουθος του και μαθητής του. Ο Όσιος το δέχθηκε. Ο κυβερνήτης του πλοίου ήταν ειδωλολάτρης. Τώρα όμως που είδε τα θαύματα αυτά, ζήτησε από τον Άγιο να τον βαπτίσει χριστιανό. Ο Όσιος, του δίδαξε για τον Χριστό και την χριστιανική πίστη. Στην Κρήτη έμειναν μόνο για λίγες ημέρες. Μόλις καλοσύνεψε ο καιρός, ξεκίνησαν για την Κωνσταντινούπολη αγαπημένοι, σαν να ήταν μία οικογένεια. Εδόξαζαν δε τον θεό για τα θαύματα πού είδαν και για τον Άγιο που ήταν μαζί τους.

Μια μέρα όμως ο κυβερνήτης του πλοίου είπε στον Όσιο: Θα περάσουμε πάτερ από την πατρίδα μου, την Κόρινθο, θέλω να συναντήσω την οικογένεια μου να τους πω ότι έγινα χριστιανός και να μπορέσω να τους κάνω κι αυτούς να βαπτισθούν. Πράγματι, έπειτα από πολλές μέρες ταξίδι φθάσανε στην «αφνειό Κόρινθο». Ο Όσιος επισκέφθηκε τους εκκλησιαστικούς παράγοντες. Εκείνοι τον παρακάλεσαν να παραμείνει για λίγο εκεί. Έτσι, ο Όσιος Πατάπιος βρέθηκε κατά θεία οικονομία στην Κόρινθο, την περιοχή της οποίας επρόκειτο να αγιάσει με την παρουσία του. Ευθύς εξ’ αρχής τράβηξαν την προσοχή του τα απέναντι ευρισκόμενα Γεράνεια όρη. Στους πρόποδες υπήρχε ένα σπήλαιο. Σ’ αυτό κοιμήθηκε όταν πήγαινε για την Πάτρα ο Απόστολος Ανδρέας.

Εκεί το 1345 ο Ιωάννης Κατακουζηνός έκτισε Ναό του Αγίου Ανδρέα. Υπάρχει και σήμερα. Σ’ αυτό το σπήλαιο όταν πήγε ο Άγιος Πατάπιος στην Κόρινθο, υπήρχε μία συνοδεία μοναχών. Ο Άγιος σταμάτησε το ταξίδι του για την Κωνσταντινούπολη και ανέλαβε να τους διδάξει κατά το πρότυπο των Αιγυπτιακών Μοναστηριών την άσκηση και την προσευχή. Ο Όσιος αγαπούσε την ησυχία. Γι’ αυτό ανέβηκε στα Γεράνεια Όρη. Εκεί βρήκε ένα σπήλαιο. Σ’ αυτό κατέφευγαν να σωθούν οι πρώτοι χριστιανοί, κατά τους διωγμούς. Μέσα σ’ αυτό εγκαταστάθηκε ο Όσιος. Επίσης εγκαταστάθηκαν εκεί κοντά και οι επτά συνασκητές και μαθητές του. Σε λίγο ακούστηκε ότι στα Γεράνεια υπάρχει Μοναστική αδελφότης με σοφό και Άγιο Ηγούμενο. Γι’ αυτό συγκεντρώθηκαν και οι άλλοι μοναχοί. Έκτισαν μέσα στο σπήλαιο και ναίδριο. Εκεί λάτρευαν τον θεό και διδάσκοντο από τον Όσιο. Ένα βράδυ, την ώρα που μιλούσε στους μαθητές του είπε: θέλω πατέρες, μετά τον θάνατό μου οπουδήποτε γης κι αν πεθάνω, να μεταφέρετε το λείψανο μου και να το ενταφιάσετε εδώ μέσα στο αγαπημένο μου σπήλαιο των Γερανείων…

Το 435μ.Χ. ο Όσιος Πατάπιος ανεχώρησε από τη σκήτη των Γερανείων και πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Μαζί του πήρε και τον μοναχό Σεχνούτι, ο οποίος τον βοηθούσε σε όλες τις μετακινήσεις του. Στην Κωνσταντινούπολη όταν έφθασε, πήγε στο Μοναστήρι των Βλαχερνών ως άγνωστος. Ήθελε να μη τον ξέρουν για να αποφύγει τον έπαινο των ανθρώπων. Εκεί άρχισε την άσκηση. Δεν έδινε καμία σημασία στην τροφή και στα ενδύματα. Σκληραγωγούσε τον εαυτόν του και προσευχόταν πολύ. Ζούσε σαν άσαρκος Άγγελος. Για τούτο ο θεός τον δόξασε και του έδωσε τη δύναμη να κάνει θαύματα…

Ήλθε όμως και ο καιρός να μεταβεί από την πρόσκαιρη ζωή στην αιώνια. Μαζεύτηκαν τότε οι μαθητές του και έκλαιγαν απαρηγόρητα, διότι δεν μπορούσαν να στερηθούν τις χάριτες του Οσίου και έλεγαν: Πάτερ γλυκύτατε, γιατί εγκαταλείπεις ορφανά τα τέκνα σου και πηγαίνεις στην άλλη πατρίδα; Ποιος θα καταπαύσει τη λύπη μας και ποιος θα θεραπεύσει τα τραύματα των ψυχών μας; Ο Όσιος δεν έδειξε καμία δειλία ή φιλοζωία μπροστά στο θάνατο, αλλά τους είπε: Τέκνα μου, μη με αποχαιρετάτε με λύπη και δάκρυα, γιατί μ’ αυτά πολλή βλάβη δίνετε και σε μένα και σ’ εσάς. Αλλά προσευχηθείτε στον θεό για την ψυχή μου και κάνετε παράκληση που θα σας ωφελήσει πολύ. Έτσι σταμάτησε τους θρήνους τους και τους έδωσε και ένα μάθημα περί της αιωνίου μακαριότητος. Έπειτα προσευχήθηκε γι’ αυτούς. Ενώ όμως προσευχόταν, παρέδωσε την αγία του ψυχή στον Κύριο, σε ηλικία 83 ετών. Ήταν το έτος 463μ.Χ. Το Ιερό λείψανο του το ενταφίασαν στο Ναό του Προδρόμου.

Αυτά όμως, που αναφέρονται περί του Αγίου ήταν γνωστά μέχρι των αρχών του αιώνος μας. Στις αρχές όμως του παρόντος αιώνος βρέθηκε το Άγιο λείψανο του στο ασκητήριο των Γερανείων ορέων, που βρίσκεται επάνω από το Λουτράκι και απέναντι από την Κόρινθο στο οποίο είχε ασκητέψει στη ζωή του Ο Άγιος Πατάπιος. Ανεκαλύφθηκε το πάνσεπτο λείψανο του Αγίου άθικτο από το πέρασμα των αιώνων και ευωδιάζον. Το αρχαίο αυτό ασκητήριο άρχισε να ξαναλειτουργεί μετά το 1500μ.Χ., μετά δηλαδή την Άλωση.

Κατά το έτος 1904 λειτουργούσε σ’ αυτό το ασκητήριο ένας ιερεύς, Κωνσταντίνος Σουσάνης ονομαζόμενος. Αυτός ήταν ψηλός και δυσκολευόταν να εκτελεί τα καθήκοντά του. Ήταν χαμηλή η οροφή του σπηλαίου και στενό το ιερό του ναιδρίου. Τότε θέλησε να διανοίξει λίγο χώρο. Ενώ όμως οι εργάτες έσκαβαν στη Δυτική πλευρά του Ναού, έκπληκτοι ανεκάλυψαν κρύπτη μέσα εις την οποία φυλάσσετο άθικτο και αναδίδον ευωδία το ιερό και πάνσεπτο λείψανο του Οσίου Παταπίου. Η ταυτότης του λειψάνου ανεγνωρίσθηκε από μία μεμβράνη δερμάτινη που έγραφε το όνομα του Οσίου. Μετά την εύρεση του λειψάνου, πολλά θαύματα έγιναν και γίνονται μέχρι σήμερα σε εκείνους που προστρέχονται με πίστη.

Θαύματα Οσίου Παταπίου εν ζωή

Το Άγιο Πνεύμα έδωσε χωρίς φειδώ το χάρισμα του θεραπεύειν στον όσιο Πατάπιο, ενόσω ακόμα βρισκόταν στη ζωή, εξαιτίας του πλούτου των αρετών του. Οι συναξαριστές εξιστορούν τέσσερα από αυτά (θεραπεία τυφλού, υδρωπικού, δαιμονιζομένου και καρκινοπαθούς). Φυσικά και άλλα θαύματα τέλεσε ο όσιος Πατάπιος.

Θεραπεία τυφλού

Όταν η αγιότητα του οσίου Παταπίου άρχισε να γίνεται γνωστή, ένας νέος τυφλός εκ γενετής πήγε στο ασκητήριο του και τον παρεκάλεσε θερμά, επαναλαμβάνοντας τα λόγια του τυφλού του Ευαγγελίου: Σπλαχνίσου με θέλω να αποκτήσω το φως μου (Μαρκ. 10, 48-51). Ο Όσιος έβλεπε την πίστη του νέου, αλλ' ήθελε και να δοκιμάσει την επίμονη και την εμπιστοσύνη του στη δύναμη του Θεού. Του λέει λοιπόν: Πως ζητάς να κάνω κάτι, το οποίο μόνο ο παντοδύναμος Θεός είναι σε θέση να πράξει, όταν θέλει και σε οποίον πραγματικά πιστεύει;

Ο τυφλός όμως επέμενε και παρακαλούσε βγάζοντας στεντόρειες κραυγές ικεσίας. Και τότε ο Όσιος μας, με πεποίθηση ότι ο Θεός θα ακούσει την προσευχή του, στράφηκε στο νέο και του είπε: «Στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που δίνει ζωή στους νεκρούς και το φως στους τυφλούς..., απόκτησε το φως σου!» Και αμέσως ο τυφλός αντίκρισε χαρούμενος το πολυπόθητο φως, ευχαρίστησε τον άγιο Πατάπιο και έφυγε δοξολογώντας τον Κύριο και Θεό του.

Θεραπεία υδρωπικού

Άλλοτε, κάποιος αξιωματούχος τού Βυζαντίου που έπασχε από υδρωπικία (είχε διογκωμένη υπερβολικά την κοιλιά του) και καταξοδευτεί στους γιατρούς χωρίς αποτέλεσμα, μέσα στην απόγνωσή του, έστρεψε με πίστη την ελπίδα της θεραπείας του στην αγάπη και το έλεος του Θεού, και επικαλέστηκε με θέρμη την προσευχή του Οσίου. Ο οποίος για να τον θεραπεύσει έκανε τρία πράγματα: Προσευχήθηκε με ζέση στον Θεό σταύρωσε τον υδρωπικό δάκρυσε από συμπόνια. Και με τα δάκρυα, που ανέμιξε με λάδι, άλειψε το σώμα του άρρωστου και ζήτησε από τον Κύριο να δώσει τη θεραπεία του, όπως το έκανε και στον ασθενή του Ευαγγελίου (πρβλ.Λουκ. 14,1-6).

Και, ω του θαύματος! «Αμέσως τα εμπόδια των υγρών φραγμάτων της κοιλιάς διαλύθηκαν, οι φυσικοί πόροι έβγαζαν υγρό και αίμα, τα σπλάχνα καθαρίστηκαν και ο ασθενής έγινε τελείως καλά»

Θεραπεία δαιμονιζόμενου

Και τρίτο μεγάλο θαύμα του Οσίου αναφέρεται στο συναξάρι του, έχει δε σχέση με τη θεραπεία δαιμονιζόμενου νέου. Τον οποίο ο πονηρός είχε καταλάβει και τον περιέφερε άλλοτε γυμνό, άλλοτε τον έσπρωχνε σε γκρεμούς ή τον έριχνε σε βρόμικους λάκκους και τον απειλούσε με οικτρό θάνατο. Μια μέρα, κάτω από την επήρεια των δαιμονικών δυνάμεων, έτρεχε ασυγκράτητος προς τη θάλασσα, αποφασισμένος να πέσει σ' αυτήν και να πνιγεί. Ο ελεήμων όμως Θεός δεν ήθελε το θάνατο του. Και κατά θαυμαστό τρόπο ρύθμισε έτσι τα πράγματα, ώστε ο νέος να συναντηθεί με τον όσιο Πατάπιο. Ο δαιμονισμένος ταράχθηκε, τον αγριοκοίταξε, έβγαζε κραυγές και έτριξε τα δόντια απειλητικά.

Ο Όσιος τον πλησίασε και κάνοντας με το δάχτυλο του το ακαταμάχητο σημείο του τιμίου Σταυρού στον αέρα, επιτίμησε το πονηρό δαιμόνιο, επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Σωτήρος Χριστού: «Έξελθε από τον άνθρωπο, ακάθαρτο πνεύμα. Πήγαινε μακριά στις ερημιές. Ο Κύριος, δι' εμού, σε διατάξει...». Και ο δαίμονας, αφού σπάραξε τον νέο, «βγήκε σαν καπνός από το στόμα του και έφυγε καταντροπιασμένος».

Θεραπεία καρκινοπαθούς

Κάποια γυναίκα προσβλήθηκε από την ανίατη ασθένεια τού καρκίνου του μαστού, με αποτέλεσμα να υποφέρει φοβερά, και να μη βρίσκει τη γιατρειά της, αν και κατέφυγε στους πιο γνωστούς ιατρούς. Όταν άκουσε για τη χάρη του Οσίου να θεραπεύει με τη δύναμη του Θεού, έσπευσε κοντά του, γονάτισε μπροστά του και με σπαραγμό και κλάμα τον ικέτευσε: Δούλε του Θεού, θεράπευσε με...

Εκείνος θέλησε πρώτα να διερευνήσει την ψυχική της κατάσταση. Της είπε: Αν έχεις να παρουσιάσεις δυνατή και καθαρή πίστη στον Κύριο και Θεό και την πεποίθηση ότι μπορεί να σε θεραπεύσει, θα γίνεις καλά. Όταν δε η καρκινοπαθής με πόνο και θλίψη του απάντησε: Πιστεύω στον Θεό που τα πάντα γνωρίζει! Θεράπευσέ με δεν αντέχω άλλο τους αβάσταχτους πόνους που φτάνουν μέχρι την καρδιά μου, τότε ο όσιος Πατάπιος σταύρωσε το σημείο που έπασχε και της είπε ότι η πίστη έχει τη δύναμη να νικά τα παθήματα. «Πήγαινε με ειρήνη. Η πάθησή σου θεραπεύτηκε. Γίνε κήρυκας της θεϊκής δύναμης...». Πράγμα που έκανε η πρώην καρκινοπαθής,  διαλαλώντας σε όλους τη δύναμη του Θεού και τη χάρη του Άγιου.

Μεταστροφή Καθολικής σε Ορθόδοξη

Μεταστροφή «καθολικής» που εζήτησε μόνη να λάβει το Ορθόδοξο Βάπτισμα, έπειτα από απώθηση και έλεγχο του Οσίου, καθώς πλησίαζε να προσκυνήσει την ι. Λάρνακα. Το θαύμα τούτο (αυτό το αποκαλύπτουμε εδώ ως επίκαιρο) υπήρξε η αφορμή της μη αρνήσεως αρχικά και τελικά να δεχθούμε την επιμέλεια της παρούσης εκδόσεως, όταν εντελώς απροσδόκητα μας ζητήθηκε μια εκδοτικής και τυπογραφικής φύσεως συμβουλή για την έκδοση της Ι. Ακολουθίας του Οσίου.

Κατά το Πάσχα στο Άγιον Όρος συνομιλούσαμε με γείτονα ευλαβή Γέροντα, ονόματι Μαρτινιανό (Καλύβη «Άγιοι Πάντες», στην Καψάλα, της Ι. Μονής Παντοκράτορος) και ο λόγος κατέληξε περί συγχρόνων θαυμάτων. Γιατί η αφορμή ήταν το διαρκές θαύμα της Ορθόδοξης Πίστεώς μας του Αγίου Φωτός του Παναγίου και Ζωοδόχου Τάφου. Τότε ο Γέροντας Μαρτινιανός μας ανέφερε και το επόμενο πρόσφατο θαύμα του Οσίου Παταπίου, το οποίο παραθέτουμε κατά τη διήγησή του.

Ο Γέροντας είχε συγγενή μετανάστη στη Δ. Γερμανία, από την οποία πριν λίγα χρόνια επέστρεψε ως συνταξιούχος. Ο συγγενής του ονομάζεται Γεώργιος Ζ…… και στη Γερμανία ενυμφεύτηκε Γερμανίδα σύζυγο «καθολική», χωρίς εκείνη να βαπτισθεί πριν με το Ορθόδοξο Βάπτισμα.

Ετέλεσαν, βέβαια, γάμο σε Ορθόδοξο Ι. Ναό και τα δύο παιδιά τους τα εβάπτισαν με το Ορθόδοξο Βάπτισμα, αλλ΄η σύζυγος παρέμεινε καθολική, αν και εκκλησιαζόταν και σε Ορθόδοξους Ναούς. Αφού επέστρεψαν στην Ελλάδα, το καλοκαίρι του 1985 πήγαν για παραθερισμό στο Λουτράκι Λορινθίας και από εκεί ανέβηκαν μια μέρα και στη Μονή του Οσίου Παταπίου να προσκυνήσουν τονν Όσιο. Πρώτος εισήλθε στο ι. Σπήλαιο ο σύζυγος, ο οποίος και προσκύνησε. Αλλ΄ενώ εισήλθε και η «καθολική» σύζυγος και επλησίασε να προσκυνήσει, ευρέθηκε κάτω λιπόθυμη!

Την έπιασε αμέσως στα χέρια του ο σύζυγος και με τη βοήθεια και άλλων παρευρισκομένων προσκυνητών την έβγαλαν έξω και τη βοηθούσαν να συνέλθει. Αφού συνήλθε, την ερώτησαν τι της συνέβη, κι εκείνη με έκπληξη απάντησε:
«Καλά δεν είδατε, δεν ακούσατε; Ο Άγιος με έσπρωξε και μου είπε: «Πώς εσύ, αιρετική, με πλησιάζεις;»
Και από τη στιγμή αυτή μόνη της εζήτησε να βαπτισθεί Ορθόδοξη, όπως και έγινε ύστερα από σχετική κατήχησή της στην Ενορία της.

Τώρα πιά ως Ορθόδοξη επισκέπτεται με ευλάβεια το ι. Σπήλαιο του Οσίου και προσκυνεί το ι. Λείψανο με πόθο και ευγνωμοσύνη. Γιατί αφότου έλαβε το Ορθόδοξο Βάπτισμα, αισθάνεται άλλος άνθρωπος! «Όταν προσεύχομαι», μας είπε «αισθάνομαι το Θεό δικό μου, Πατέρα μου, ενώ πριν δεν αισθανόμουν τίποτε. Τώρα ανάβω το καντήλι στο Εικονοστάσι, ετοιμάζω πρόσφορο, μεταλαμβάνω, διαβάζω βίους Αγίων και η ψυχή μου αισθάνεται το Θεό κοντά της. Να, πώς να σας το πω; Κάτι πολύ διαφορετικό από πριν, μια βεβαιότητα ότι είμαι κοντά στο Θεό. Και αυτό το οφείλω στον Άγιο Πατάπιο, που τον ευχαριστώ».

Μαρτυρία ενός μη καταγεγραμένου θαύματος του Αγίου

Ονομάζομαι Φ.M., είμαι μητέρα δύο παιδιών και με το γράμμα αυτό καταθέτω το θαύμα του Οσίου Παταπίου στην κόρη μου. Ήμουν έγκυος στον 5ο μήνα, όταν οι γιατροί διέγνωσαν ‘συγγενή διαφραγματοκήλη’[1] στο έμβρυο, μια σοβαρή, όπως μου είπαν ανωμαλία, με σπάνιες πιθανότητες επιβίωσης μετά την γέννα. Εξαιτίας της υπήρχαν και πολλές πιθανότητες να υπάρχει και νοητική καθυστέρηση (σύνδρομο down). Κάνω και επειγόντως αμνιοπαρακέντηση  μιας και η εγκυμοσύνη μου ήταν ήδη προχωρημένη και οι απαντήσεις θα έβγαιναν σε 2 εβδομάδες.

To σόκ ήταν μεγάλο και η στεναχώρια μου απερίγραπτη αφού παλαιότερες διαγνώσεις γιατρών ότι θα δυσκολευτώ να αποκτήσω παιδιά, με έκαναν να δίνω μεγάλη σημασία στην ζωή ενός παιδιού και να μην θέλω να ακούω για έκτρωση. Χαρακτηριστικό είναι ότι τότε βρέθηκαν πολλοί που με παρότρυναν να «ρίξω» το παιδί για να αποφύγω την σχεδόν βέβαιη ταλαιπωρία που προδιαγράφονταν.  Περιμένοντας τις απαντήσεις έκλαιγα και παρακαλούσα θερμά τον Θεό, να μην υπάρχει τουλάχιστον το σύνδρομο και αναγκαστώ να σκοτώσω το παιδί μου, αλλά αν είναι αυτό το θέλημά Του, να μου το πάρει Αυτός μόλις γεννηθεί. Πάντα είχα βαθιά μέσα μου εμπιστοσύνη στο θέλημά Του, όποιο και αν ήταν αυτό…

Δύο μέρες πριν πάρω τις απαντήσεις, ήταν ανήμερα της γιορτής του Οσίου Παταπίου, 8/12/94, όταν η ευσεβής μητέρα μου, μου είπε ότι το προηγούμενο βράδυ άκουσε στον ύπνο της «Είμαι ο Πατάπιος, γιατί κλαίτε, το κεφαλάκι του παιδιού δεν έχει τίποτα!!!». Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν γνώριζα καν ότι υπήρχε ο Όσιος Πατάπιος. Και όμως αισθάνθηκα σαν να μου έδιναν την απάντηση για το «κεφαλάκι» του παιδιού μου. Ξαφνικά ήμουν σίγουρη ότι είχαμε έναν προστάτη…και αποφάσισα ότι και να μου έλεγαν εγώ το παιδί μου θα το κρατούσα...

Το ίδιο βράδυ η μικρή κόρη της αδελφής μου, 8 χρονών τότε, είχε ξυπνήσει στον ύπνο της ταραγμένη και είπε ότι είδε στον ύπνο της, ότι περπατούσε με ένα κοριτσάκι με μακρυά μαύρα μαλλιά (έτσι είναι η κόρη μου), και ανέβαιναν λίγα σκαλάκια, πριν μπούνε σε μία σπηλιά άσπρη απέξω…σαν σπιτάκι εσκιμώων, όπως την περιέγραψε. Εκεί το κοριτσάκι σηκώνει το χεράκι του και της δείχνει της ανηψιάς μου ένα γυάλινο κουτί στο βάθος και της λέει «να ο Παπούλης μου»!!! Αυτό το μάθαμε πολύ αργότερα γιατί η αδελφή μου μην γνωρίζοντας τίποτα και αυτή για τον Άγιο, δεν έδωσε σημασία αφού δεν μπορούσε να το εξηγήσει.

Μετά από δυό μέρες μας τηλεφώνησαν για τις απαντήσεις των εξετάσεων και μας είπαν: «Μην ανησυχείτε για το κεφαλάκι του, έχετε ένα υγιέστατο κοριτσάκι». Τότε ήταν και που έμαθα το φύλο του παιδιού. Το πρώτο θαύμα είχε γίνει. Βλέπετε ο Άγιος είχε πει «το κεφαλάκι δεν έχει τίποτα» και όχι το παιδί είναι καλά, και υπήρχε και η ‘διαφραγματοκήλη’…

Έτσι κύλησαν οι εβδομάδες, μέσα σε πολύ προσευχή και πίστη και πλησίαζε ο καιρός της γέννας. Λίγο πριν μπω στον μήνα μου, ο γιατρός μου από κάποιο «περίεργο ένστικτο», όπως αργότερα ο ίδιος μου εξομολογήθηκε, εκτάκτως με καλεί στο μαιευτήριο για να με κοιτάξει. Τότε διαπιστώνει ότι βρισκόμουν σε αρχικό στάδιο σηψαμίας και αν περνούσαν δύο μέρες ακόμη, κινδύνευα και εγώ και το παιδί.

Και δεν έφτανε μόνο αυτό, στο τελευταίο διάστημα είχα παρουσιάσει έντονο πρόβλημα φλεβίτιδας στα πόδια μου και κινδύνευα από ακατάσχετη αιμορραγία κατά την γέννα. Έτσι κάνω άμεσα εξετάσεις για καισαρική, όμως ούτε αυτές βγαίνουν καλές. Επειγόντως όμως έπρεπε να γεννήσω, δεν είχα μπει καν στο μήνα μου, δεν είχα προλάβει να βρω γιατρούς για το παιδί – αν ζούσε – δεν γίνονταν καισαρική, ένας φυσιολογικός τοκετός δύσκολος μπορεί να μου έφερνε ακατάσχετη αιμορραγία, ή το παιδί να «έσκαγε» αν ζοριζόταν πολύ, αφού λόγω του προβλήματός του (δεν είχε καθόλου σχηματισμένο τον ένα πνεύμονα) δεν θα μπορούσε να αναπνεύσει…Όλα κρέμονταν σε μια κλωστή…

Ζήτησα από την μαία να κάνει αεροβάπτισμα στο παιδί μόλις γεννηθεί, αφού οι πιθανότητες να επιζήσει ήταν ελάχιστες, και το μόνο που μου έμενε μέσα στους πόνους μου ήταν να προσεύχομαι..

Τελικά, δόξα τω Θεώ, όλα πήγαν καλά κατά την γέννα, αν και ο γιατρός μου, όπως χαρακτηριστικά αργότερα μας είπε, έχασε δέκα χρόνια τότε απ΄την ζωή του!!! Το παιδί γεννήθηκε, πράγματι δεν μπορούσε να αναπνεύσει, διασωληνώθηκε και διακομίσθηκε αμέσως στο Παίδων «Αγλαία Κυριακού», όπου είχαν ειδοποιηθεί για την σοβαρότητα της κατάστασης.
Γίνονται την ίδια μέρα εξετάσεις προ-εγχειρητικές, όπου διαπιστώνεται ότι η κλινική του κατάσταση δεν είναι καθόλου καλή.

Μην έχοντας τίποτα να χάσουν, το ίδιο απόγευμα αποφασίζουν να το χειρουργήσουν. Η επέμβαση υπερβολικά δύσκολη, κρατάει πολλές ώρες. Οι γιατροί κάνουν απεγνωσμένες προσπάθειες να αντέξει το χειρουργείο, και τελικά μπαίνει στην εντατική, με ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης. Η κατάσταση του παιδιού μου είναι πολύ κρίσιμη μα και πολύ επώδυνη.
Το εικονισματάκι του Αγίου είναι πάνω απ΄το κρεββατάκι του…

Περνούν 12 μέρες, το παιδί στην ίδια κατάσταση, διασωληνωμένο, και οι γιατροί να δίνουν ένα συνεχή αγώνα να το κρατήσουν στην ζωή και τότε το βράδυ παθαίνει την χειρότερη επιπλοκή που φοβόντουσαν οι γιατροί. «Πνευμοθώρακας». Ο μοναδικός πνεύμονας που είχε το παιδί, κουράζεται και «σπάει».  Μας ειδοποιούν να πάμε, γιατί το παιδί σβήνει… Εκείνο το βράδυ δίνουν την μεγαλύτερη μάχη. Μετρούν λεπτά ζωής… όπως μας λένε και εγώ απ΄έξω απ΄την εντατική προσεύχομαι πιο έντονα από κάθε άλλη φορά. Ξέρω ότι είναι η ύστατη μάχη.

Τελικά τα ξημερώματα οι προσπάθειες σταματούν. Το παιδί τα έχει καταφέρει. Ούτε οι ίδιοι γιατροί δεν το πιστεύουν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την γιατρό εκείνη που το παρακολουθούσε σε όλη την πορεία του, να μου λέει χαρακτηριστικά «Το κοριτσάκι σας έχει τον Άγιό του», κοιτάζοντας με νόημα το εικονάκι πάνω στο κρεβατάκι του. Από την στιγμή εκείνη η κατάστασή του βελτιώνεται θεαματικά. Σε 10 μέρες από τότε βγαίνει απ΄την εντατική και πάμε σπίτι μας!!! Μας ενημερώνουν πως αν όλα πάνε καλά θα πρέπει περίπου μετά από τρία χρόνια να κάνει δεύτερη διορθωτική επέμβαση για να ταχτοποιηθεί πλήρως και ενώ οι γιατροί μας προειδοποιούσαν για μια δύσκολη μετεγχειρητική περίοδο, με πολλές πιθανές επιπλοκές μέχρι και ένα χρόνο μετά, η κόρη μου αναρρώνει τελείως χωρίς να παρουσιάσει τίποτα.

Μετά από λίγους μήνες, μόλις συνήλθε τελείως, ρωτήσαμε που υπάρχει ο «Άγιος» για να πάμε να τον ευχαριστήσουμε, Τότε μάθαμε και για το μοναστήρι του στο Λουτράκι και πήγαμε όλοι οικογενειακώς. Εκεί η μικρή μου ανηψιά, που σας προανέφερα, ήταν και αυτή μαζί μας τότε, μόλις αντίκρυσε το Σπήλαιο γυρνάει και μας λέει ότι αυτό ήταν που είχε δει στον ύπνο της. Τότε ήταν και που συνειδητοποιήσαμε τι σήμαινε το όνειρο εκείνο. Το ‘μελαχρινό μου κοριτσάκι’ είχε έρθει στον Παπούλη του να τον ευχαριστήσει. Σε ηλικία τριών χρονών γίνεται και η δεύτερη διορθωτική επέμβαση και όλα πάνε καλά.
Έχουν περάσει από τότε δέκα πέντε χρόνια, η κόρη μου δεν παρουσίασε κανένα σχετιζόμενο πρόβλημα, είναι υγιέστατη και μόνο τα σημάδια των επεμβάσεων στο σώμα της μας θυμίζουν τι πέρασε…

Από τότε ο Όσιος Πατάπιος είναι ο προστάτης της οικογενείας μας και μας έχει βοηθήσει και σε άλλες δύσκολες στιγμές που ζητήσαμε την βοήθειά του. Κοιτάζοντας πίσω συνειδητοποιώ πόση δύναμη και ελπίδα μου είχε δώσει τότε η πίστη μου σε Αυτόν να αντέξω ψυχολογικά την δύσκολη αυτή περιπέτεια. Δοξασμένο το όνομα του Θεού και του Αγίου του Παταπίου, που μου χάρισε το πολυτιμότερο δώρο της ζωής μου, το παιδί μου.

[1] Σημείωση : Η «Συγγενής Διαφραγματοκήλη» είναι μια πολύ σπάνια ανωμαλία κατά την οποία το διάφραγμα που χωρίζει τον θώρακα από την κοιλιά δεν υπάρχει. Στην περίπτωση της κόρης μου τα έντερα πέρασαν στην θέση του αριστερού πνεύμονα, σπρώχνοντας την καρδιά προς το κέντρο και μη αφήνοντας καθόλου χώρο να αναπτυχθεί ο πνεύμονας. Κατά την πρώτη επέμβαση οι γιατροί άδειασαν την περιοχή του πνεύμονα, βάζοντας τα έντερα σε ένα τεχνητό σακούλι από δέρμα που έφτιαξαν στο πλάι για να τα κρατήσει, μιας που η κοιλιά δεν είχε αναπτυχθεί. Μετά  από τρία χρόνια, ο πνεύμονας είχε σχεδόν πλήρως αναπτυχθεί (!!!), και με την δεύτερη διορθωτική επέμβαση, τα έντερα τοποθετήθηκαν στην θέση τους στην κοιλιά, που περίμεναν μέχρι τότε να αναπτυχθεί.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. δ’.
Ἔν σοι Πάτερ ἀκριβῶς, διεσώθη τὸ κατ᾽ εἰκόνα· λαβὼν γὰρ τὸν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττων ἐδίδασκες, ὑπερορᾷν μὲν σαρκός, παρέρχεται γὰρ ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὅσιε Πατάπιε τὸ πνεῦμά σου.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα). Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας κλήσεως, ἰχνηλατήσας, ἐκ νεότητας, τᾶς ἐπιδόσεις, δι' ἀσκήσεως τῷ κόσμῳ ἐξέλαμψας, καὶ δοξασθεῖς ἀπάθειας ταὶς χάρισι, πάθη ποικίλα ἴασαι Πατάπιε, Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον
Τὸν ναόν σου Ἅγιε, πνευματικὸν ἰατρεῖον, οἱ λαοὶ εὑράμενοι, μετὰ σπουδῆς προσιόντες, ἴασιν τῶν νοσημάτων λαβεῖν αἰτοῦνται, λύσιν τε, τῶν ἐν τῷ βίῳ πλημμελημάτων· σὺ γὰρ πάντων τῶν ἐν ἀνάγκαις, προστάτης ὤφθης, Πατάπιε Ὅσιε.

Κάθισμα. Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Πάθη τοῦ σώματος, Θεομακάριστε, Πάτερ ἐξήρανας, δακρύων ῥεύμασι, καὶ ἰαμάτων ποταμούς, Πατάπιε ἀνέβλυσας· ὅθεν προσερχόμενοι, τῷ τιμίῳ λειψάνῳ σου, χάριν τε καὶ ἔλεος, προφανῶς ἀρυόμεθα, τιμῶντές σου τὴν μνήμην ἀξίως, πίστει θερμῇ θεομακάριστε.

Ὁ Οἶκος
Ἡ σορός σου Σοφὲ πᾶσι βρύει ἰάματα, ἐξ ὧν πάντες πιστοὶ ἀρυόμενοι, σῴζονται ἐκ νόσων πολλῶν, ψυχῶν καὶ σωμάτων, ὧνπερ ὁ τάλας ἐγὼ πεπείραμαι ῥυσθεὶς τῶν θλιβόντων με· καὶ διὰ τοῦτο τὴν σὴν ἀντίληψιν νῦν ἀνευφημῶ, καὶ διηγοῦμαι τρανῶς, πῶς ἐπιφθάνεις τοὺς ἐν ἀνάγκαις, καὶ ἐκλυτροῦσαι πειρασμῶν τοὺς προσιόντας σοι θερμῶς. Διὸ δίδου ἰσχὺν μοι ἀνυμνεῖν σε· σὺ γὰρ πάντων τῶν ἐν ἀνάγκαις, προστάτης ὤφθης, Πατάπιε Ὁσιε.

Πηγή: (Περιοδικό «ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ») Αρμενιστής, (Απόσπασμα από «ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΠΑΤΑΠΙΟΥ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ», έκδοση της Ιεράς Μονής Λουτρακίου) Άγια Μετέωρα, Ορθόδοξος Συναξαριστής

Όταν η αδελφή του Στρατηγού Καρόλου Ντέ Γκώλλ, πήγε νά συναντήσει τόν Άγιο Πορφύριο! Που της μίλησε ....ελληνικά !

Μιὰ γυναῖκα θεραπεύεται τὴν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου

Μάνα στοργικὴ ἡ Ἑλλάς! Γυιοί της ὅλα τὰ ποτάμια καὶ τὰ βουνὰ καὶ κόρες της οἱ νῆσοι, μεταξὺ τῶν ὁποίων ξέχωρα προβάλλει στὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο Θάλασσα ἡ Μεγαλόνησος Κύπρος.

Μετά τήν καταστροφή τών Τούρκων στήν Αράχωβα, ο Καραϊσκάκης έστειλε τούς Σουλιώτες μέ αρχηγούς τούς Γεώργιο Δράκο καί Λάμπρο Βέϊκο νά πολιορκήσουν τά Σάλωνα, τούς Ρουμελιώτες μέ αρχηγούς τούς Γεώργιο Δυοβουνιώτη, Γιάννη Ρούκη καί Χριστόφορο Περραιβό νά καταλάβουν τή Βελίτσα (Άνω Τιθωραία) καί τόν Γιάννη Μπαϊρακτάρη νά οχυρώσει τό Δίστομο.

Η Βελίτσα ήταν ένα άριστα οχυρωμένο χωριό καί συχνά χρησίμευε ως καταφύγιο γιά τά κατατρεγμένα γυναικόπαιδα. Οι Έλληνες κατέλαβαν εύκολα τή Βελίτσα καί στίς 29 Νοεμβρίου 1826 έφθασε καί ο αρχιστράτηγος, ο οποίος συσκέφθηκε μέ τούς άλλους αρχηγούς γιά νά οργανώσουν τίς μελλοντικές στρατιωτικές επιχειρήσεις καί κυρίως γιά νά διακόψουν τίς επικοινωνίες τού Κιουταχή μέ τή Λαμία.

Στίς 4 Δεκεμβρίου 1826, ένας χωρικός από τή Δαμάστα έδωσε τήν πληροφορία στόν Καραϊσκάκη ότι πεντακόσιοι Τούρκοι ιππείς μέ επικεφαλής τόν Οσμάν μπέη Κόρτζα είχαν ξεκινήσει από τό Ζητούνι μέ 2000 φορτηγά ζώα φορτωμένα μέ προμήθειες γιά τόν στρατό τού Κιουταχή. Η διαδρομή πού θά ακολουθούσε ο εχθρός περνούσε από τή Μπουντουνίτσα (Μενδενίτσα), τή Φοντάνα (στενό ορεινό πέρασµα τού Καλλίδροµου, ανάµεσα στά χωριά Ρεγκίνι καί Μόδι) καί τό Τουρκοχώρι Ελάτειας.

Τά χαράματα τής 7ης Δεκεμβρίου 1826, οι Έλληνες έπιασαν τίς δασωμένες πλαγιές τού βουνού έξω από τό ερειπωμένο Τουρκοχώρι καί ο Χατζημιχάλης μέ τό ιππικό του κρύφτηκε στό χωριό Μόδι. Η χωσιά (ενέδρα) ήταν άρτια οργανωμένη καί οι Τούρκοι θά πάθαιναν τήν ίδια καταστροφή πού είχαν πάθει στά γειτονικά Βασιλικά τό 1821, εάν κάποιοι απρόσεκτοι Έλληνες στρατιώτες δέν πρόδιδαν τήν θέση τους στούς προπορευόμενους Τούρκους ιππείς. Οι Έλληνες επιτέθηκαν αλλά δέν σκότωσαν παραπάνω από 100 Τούρκους δεδομένου ότι ο εχθρός πρόλαβε νά οργανώσει τήν άμυνά του. Ολόκληρο όμως τό φορτίο πού συνόδευαν οι Τούρκοι ιππείς πέρασε στά χέρια τών Ελλήνων, οι οποίοι μέσα στή λαχτάρα τους νά τό λαφυραγωγήσουν, άφησαν ακάλυπτο τόν αρχηγό τους πού κινδύνεψε σοβαρά νά συλληφθεί από τούς εχθρούς. Οι Σουλιώτες τού Γιαννούση Πανομάρα καί τού Νάσου Κουτσονίκα άκουσαν τίς φωνές τού Καραϊσκάκη καί κατάφεραν νά τόν απεγκλωβίσουν από τόν εχθρικό κλοιό. Ένας από τούς αρχηγούς τής συνοδείας, ο γιός τού Πασόμπεη Μεχμέτ πασάς, σκοτώθηκε από τόν ίδιο τόν Καραϊσκάκη.

Ύστερα καί από αυτή τή νίκη του, ο Σταυραετός τής Ρούμελης, επέστρεψε στήν Αράχωβα, αφού όμως ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα από τή δυνατή βροχή καί τή λάσπη, η οποία τού προκάλεσε τόν θάνατο τεσσάρων ανδρών στά χωριά Σουβάλα (Πολύδροσο) καί Αγόριανη. Στή συνέχεια ο Έλληνας αρχιστράτηγος πήγε στά Κράβαρα γιά νά αντιμετωπίσει τά εχθρικά αποσπάσματα πού είχαν εξορμήσει από τό Μεσολόγγι καί είχαν καί τή συνεργασία τού προσκυνημένου οπλαρχηγού Ανδρέα Σαφάκα. Στά Λαμποτινά Ναυπακτίας (Άνω Χώρα) οι Δημήτριος Μακρής, Ξυδής καί Καλύβας αιχμαλώτισαν ένα τουρκικό απόσπασμα πού ήταν στήν περιοχή καί λεηλατούσε τά χωριά. Εκεί ο Καραϊσκάκης ειδοποιήθηκε γιά τήν εισβολή τού Ομέρ πασά τής Ευβοίας στήν Ανατολική Στερεά καί έτσι αναγκάστηκε νά επιστρέψει στή Βελίτσα.

Πηγή: agiasofia

Σημείωση Μέλιας: Το άρθρο παραπέμπει στο έργο Γενική Ιστορία τής Ελληνικής Επαναστάσεως υπό Λάμπρου Κουτσονίκα αλλά ο σύνδεσμος που παρατίθεται είναι ανενεργός. Η «Ανέμη» διαθέτει δωρεάν το έργο ΕΔΩ

Πηγή: Αβέρωφ

Η Αγ. Φιλοθέη του Άρτζες γεννήθηκε στις αρχές του 13ου αιώνα στην πόλη Τίρνοβο στα νότια του Δούναβη από γονείς απλούς και αγράμματους. Η μητέρα της προέρχονταν από το γένος των Βλάχων. Ήταν γυναίκα πολύ πιστή και ελεήμων, και την δίδαξε την αγάπη προς τον Θεό και την Εκκλησία, την ελεημοσύνη στους πτωχούς, την προσευχή και όλα τα χριστιανικά καθήκοντα.. Έμεινε ορφανή από μάνα από πολύ μικρή.

Πράγματι, μεγαλώνοντας η κόρη της προόδευε στην αρετή και την αγάπη προς τους πτωχούς και τους πάσχοντας. Ο πατέρας της ασχολούνταν με την καλλιέργεια των χωραφιών. Είχε χριστιανική πίστη αλλά ήταν ανενέργητη. Μετά το θάνατο της γυναίκας του παντρεύτηκε μια γυναίκα άσπλαχνη και αλαζονική.

Η μικρή Φιλοθέη δεν έλειπε ποτέ από το ναό, ήταν σιωπηλή, αγαπούσε πολύ τους φτωχούς και το Χριστό. Οι νηστείες της και οι καλοσύνες της εξόργιζαν την μητριά της Υπέφερε πολλά από τη μητριά της υπομένοντας καρτερικά τις βρισιές και το ξύλο. Τίποτα όμως δε μπορούσε να την εμποδίσει από τις ελεημοσύνες της.
Η μητριά της, της είχε αναθέσει να παίρνει φαγητό στον πατέρα της που εργάζονταν στο χωράφι. Εκείνη όμως το μοίραζε στους φτωχούς .Αυτό επαναλήφθηκε πιο πολλές φορές. Ένα βράδυ που επέστρεψε ο πατέρας της κουρασμένος και νηστικός, ερώτησε την γυναίκα του, εάν του έστειλε φαγητό, και εκείνη του είπε ότι του έστειλε με το κορίτσι του.

Την επόμενη μέρα ο πατέρας της παραφύλαξε σε ένα τόπο για να δει τι το κάνει το φαγητό η κόρη του, όταν φεύγει από το σπίτι. Όταν λοιπόν την είδε να το μοιράζει στους φτωχούς, όρμησε με ένα ρόπαλο κατεπάνω της. Την έδεσε με σχοινιά, την κτυπούσε και την τσαλαπατούσε με τα πόδια του. Την ώρα εκείνη, η παρθένος Φιλοθέη παρέδωσε την ψυχή της στον Θεό, σε ηλικία μόλις 11 ετών. Ήταν 7 Δεκεμβρίου του 1218 μ.Χ.
Ο παιδοκτόνος μετά το έγκλημά του, στην προσπάθειά του να κρύψει το σώμα του θύματος, διαπίστωσε ότι ήταν υπερφυσικά βαρύ! Το άφησε και πήγε στο Τύρνοβο, όπου παραδόθηκε στις αρχές. Ειδοποιήθηκε και ο Μητροπολίτης, ο οποίος με συνοδεία πολλών ιερέων και πλήθους χριστιανών ήλθαν στον τόπο του συμβάντος που βρισκόταν το σώμα της Μάρτυρος.

Στην προσπάθειά τους να μετακινήσουν το Ιερό Λείψανο στάθηκε αδύνατον. Καταλαβαίνοντας ότι η θέληση της ήταν να την πάρουν σ’ άλλον τόπο και όχι στο Τίρνοβο, άρχισαν να ονομάζουν όλα τα μοναστήρια και τις εκκλησίες που βρίσκονταν στα δεξιά και αριστερά του Δούναβη. Αφού τελείωσαν την μνημόνευση των ιερών καθιδρυμάτων της Βουλγαρίας και το Λείψανο παρέμεινε ασήκωτο, άρχισαν να μνημονεύουν Μοναστήρια και Εκκλησίες της Ρουμανίας. Όταν μνημόνευσαν το όνομα του ναού του Αγίου. Νικολάου της μονής Κουρτέα της πόλεως Άρτζες το σώμα της ελάφρυνε πολύ, περισσότερο ακόμη και από το φυσικό του βάρος. Τότε, όλοι γνώρισαν ότι είναι θέλημά της να μεταφερθεί στην Μονή εκείνη, μακριά από την πατρίδα της.

Κατ’ αρχάς, μετέφεραν το Λείψανό της με τιμές και θυμιάματα στην μητροπολιτική εκκλησία του Τυρνόβου. Κατόπιν, ειδοποίησαν τον ηγεμόνα της Ρουμανικής Χώρας Ράδο τον Μέγα, ότι η Αγία Φιλοθέη, επιθυμεί να έλθει στην Ρουμανία. Ο ηγεμών Ράδος, με όλο τον κλήρο, τους αυλικούς και πλήθος λαού εξήλθε στον Δούναβη ποταμό, για να προϋπαντήσει και παραλάβει το ιερό αυτό θησαύρισμα. Το μετέφερε στην εκκλησία ναού του Αγίου. Νικολάου της μονής Κουρτέα της πόλεως Άρτζες όπου ευαρεστήθηκε να κατοικήσει η Αγία και εκεί παραμένει μέχρι σήμερα προς μεγάλη παρηγοριά του ευσεβούς ρουμανικού λαού.

Η Αγία Φιλοθέη, δοξάσθηκε από τον Θεό, με το χάρισμα της θαυματουργίας και αφθαρσίας του σώματός της. Σήμερα, το Ιερό της Λείψανο, τοποθετημένο σε μικρή αργυρά θήκη, ευρίσκεται στο παρεκκλήσιο της Γεννήσεως της Θεοτόκου, επειδή η μεγάλη ηγεμονική εκκλησία διατηρείται ως ιστορικό και εκκλησιαστικό μνημείο. Το Λείψανο της Αγίας Μάρτυρος Φιλοθέης, είναι μια αστείρευτη πηγή ιάσεων, ένας ανάργυρος ιατρός του ορθοδόξου ρουμανικού λαού. Ιδιαίτερα θεραπεύονται ασθενείς από επιληψία.

Πηγή: («Οδοιπορικὸ της Ορθοδόξου Ρουμανικής Εκκλησίας», σελ. 255-257, εκδόσεις ΑΘΩΣ, Πειραιεάς 1986) Ορθόδοξη Παραδοσιακή Οικογένεια

Ο Άγιος Αμβρόσιος αναδείχτηκε σκεύος εκλογής αγιότατο της Εκκλησίας του Χριστού πάνω στη γη. Ο Θεός τον δόξασε με δόξα διπλή, αφού και ηγεμόνας της Ιταλίας χρημάτισε και «τον της ιεραρχίας θρόνον εξ επιπνοίας θείας προσφόρως εκομίσατο», όπως ο υμνογράφος του μας αναφέρει.

Σκήνωμα της χάρης του Αγίου Πνεύματος απέδιωχνε τα πνεύματα της πλάνης που απειλούσαν την Εκκλησία, τον θεομάχο Αρειανισμό, επιστρέφοντας πολλούς από την πλάνη με τις διδαχές αλλά κυρίως με την ένθεη πολιτεία και τα θαύματά του.

Η ορθόδοξη υμνολογία τιμώντας την μνήμη του Οσίου τον ονομάζει «εύηχον κιθάρα του Παρακλήτου, το μέγα όργανον του Θεού, αξιέπαινον σάλπιγγα της Εκκλησίας» και μας υπενθυμίζει ότι ο θαυμαστός βίος του «εν εγκρατεία και πόνοις και αγρυπνίαις πολλαίς και προσευχαίς εγένετο».

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

1. Καταγωγή — Μόρφωση

Γεννήθηκε από γονείς ευσεβείς στα Μεδιόλανα της Ιταλίας το 340 μ.Χ. και από μικρός φανέρωνε την θεοπρεπή συμπεριφορά και πολιτεία του. Αναφέρεται ότι μετά τον θάνατο των γονέων του έζησε με μιαν αδελφή μεγαλύτερή του. Κάποτε βλέποντάς την να ασπάζεται το δεξί χέρι ενός επισκόπου της έδωσε αυτός και το δικό του, λέγοντας: «Φίλησέ το και αυτό διότι και εγώ πρόκειται να γίνω επίσκοπος». Αυτή, όπως ήταν φυσικό, τον μάλλωσε μη μπορώντας να καταλάβει την προφητεία του. Όταν όμως αργότερα εκπληρώθηκε, θαύμασε η αδελφή του και μιμούμενη τον Άγιο έζησε ζωή ενάρετη, φυλάσσοντας την παρθενία.

Όταν έφτασε στην νόμιμη ηλικία ήταν ήδη κάτοχος πολλών επιστημών της εποχής του, ιδιαίτερα της ρητορικής. Γιαυτό και τον ψήφισαν αβοκάτο, δηλαδή δικηγόρο των ανακτόρων. Επιτελούσε το έργο του με σοφία και σύνεση και γινόταν αντικείμενο θαυμασμού για την ευγλωτία, τη δικαιοσύνη του και τις πλούσιες αρετές που ήταν στολισμένος. Ο Ουαλεντινιανός που εξουσίαζε τότε τη Ρώμη και όλη την Ευρώπη βλέποντας τα πολλά του χαρίσματα τον διόρισε ηγεμόνα όχι μόνο των Μεδιολάνων αλλά ολόκληρης της Ιταλίας. Όταν διορίστηκε, ο Πρόβος που ήταν επίτροπος του βασιλιά λέγει στον Αμβρόσιο: «Πάρε την εξουσία που σου έδωσε ο βασιλιάς και κυβέρνα όχι σαν κριτής αλλά σαν επίσκοπος». Με αυτά τα λόγια ο Πρόβος εννοούσε να κυβερνά το λαό με επιείκεια και όχι με αυστηρότητα. Και ο μακάριος Αμβρόσιος κυβερνούσε με γνώση και διάκριση, ώστε όλος ο λαός ήταν ευχαριστημένος.

2. Λαοπρόβλητος επίσκοπος

Ο Ουαλεντινιανός έδωσε την κυβέρνηση όλης της Ανατολής στον αδελφό του Ουάλεντα, να ορίζει το Βυζάντιο, τη Θράκη, την Αίγυπτο και την Ελλάδα. Ο ίδιος πήρε τη Δύση και κήρυττε παντού την ευσέβεια, εξοστρακίζοντας την αίρεση του Αρείου που ακολουθούσε και ο τότε αρχιερέας των Μεδιολάνων, Αυξέντιος.

Όταν πέθανε ο Αυξέντιος, ο βασιλιάς προσκάλεσε όλους τους επισκόπους της Ιταλίας και τους είπε: «Ξέρετε καλά, πώς πρέπει να είναι ο αρχιερέας, για να οδηγεί το ποίμνιο του στη σωτηρία». Τότε όλη η Σύνοδος αποφάσισε να ψηφίσει, εκείνος τον αρχιερέα, γιατί ήταν ευσεβέστατος και σοφός. Κι εκείνος απάντησε: «Εσάς με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος αξίωσε ο Πανάγαθος να ψηφίζετε αρχιερέα».

Οι επίσκοποι, λοιπόν, σκέφτονταν ποιον να ψηφίσουν. Οι λαϊκοί που, κατοικούσαν στα Μεδιόλανα μάλωναν μεταξύ τους. οι Αρειανοί ήθελαν ομόφρονά τους και οι Ορθόδοξοι, Ορθόδοξο. Όταν ο ιερός Αμβρόσιος άκουσε τη φιλονικία του λαού, ήλθε στα Μεδιόλανα για να προλάβει τα σκάνδαλα. Τους συμβούλεψε να εκλέξουν τον πιο ενάρετο απ’ όλους και τους είπε και πολλά σωτήρια λόγια. Εκείνοι φωτισμένοι από το Άγιο Πνεύμα, του απάντησαν ότι δεν υπάρχει άλλος αξιότερός του και είπαν στον βασιλιά ότι διάλεξαν τον Αμβρόσιο για ποιμένα και οδηγό τους.
Όταν το έμαθε ο λαός, καταλήφθηκε από μεγάλο ενθουσιασμό και παραλήρημα και όλοι μαζί άρχισαν να αναφωνούν: «άξιος!! άξιος!! Ο Αμβρόσιος είναι άξιος για επίσκοπος». Ήταν θέλημα Θεού. σ’ αυτό ακόμα και οι αιρετικοί δεν είχαν τρόπο να στηρίξουν τις αντιρρήσεις τους.

Ο Αμβρόσιος στο απροσδόκητο αυτό ξέσπασμα του ηφαιστείου ταράχτηκε κι έτρεξε να κρυφτεί. Η παράδοση αναφέρει πως όταν άκουσε ότι θα τον χειροτονούσαν επίσκοπο, αποφάσισε να φύγει. Αλλ’ ο Κύριος ήθελε να μπει ο λύχνος στην κατάλληλη θέση, για να φωτίζει τους «εν σκότει καθεύδοντας». Ενώ περπάτησε όλη τη νύκτα βρέθηκε πάλι το πρωί έξω από τα τείχη της πόλης των Μεδιολάνων!

Οι ευσεβείς χριστιανοί που τον αναζητούσαν τον βρήκαν και τον οδήγησαν στη Μητρόπολη. Επειδή ο Άγιος κατάλαβε ότι ήταν θέλημα Θεού δέχτηκε να χειροτονηθεί. Έτσι, μέσα σε επτά μέρες βαπτίστηκε και χειροτονήθηκε επίσκοπος Μεδιολάνων στις 7 Δεκεμβρίου του 374.

3. Εποχή μεγάλης τρικυμίας

Ο τρομερός αιρεσιάρχης Άρειος είχε καταδικαστεί από την Εκκλησία μα η αίρεσή του εξακολουθούσε να συνταράζει την εκκλησιαστική ειρήνη. Του Αμβρόσιου η αρχιερατική του ζωή δεν ήταν λοιπόν τίποτε άλλο, παρά μια ατέλειωτη πάλη, ένας σκληρός αγώνας εναντίον των αιρέσεων, μαζί με ευσπλαχνία και προστασία των φτωχών και των δυστυχισμένων.

Μερικοί άρχοντες έκαναν ορισμένα σφάλματα και ο Αμβρόσιος δε δίστασε να ελέγξει αυστηρά τον βασιλιά. Ο ευσεβής βασιλιάς όχι μόνο δεν δυσαρεστήθηκε αλλά τον επαίνεσε λέγοντας: «Γνώριζα το ζήλο σου, γιαυτό επέμενα να γίνεις αρχιερέας, γιάτρευε λοιπόν όπως ορίζει ο νόμος του Θεού, τις αμαρτίες μας».

Αφού ο ευσεβής Ουαλεντινανός κυβέρνησε για δεκαοκτώ χρόνια το βασίλειο παράδωσε την ψυχή του στον Κύριο κι άφησε διαδόχους του τα παιδιά του. Ο Ουάλης που ήταν Αρειανός και βασίλευε στο Ανατολικό μέρος πέθανε. Έμεινε όλη η βασιλεία στον Γρατιανό που ήταν ευσεβής όπως ο πατέρας του Ουαλεντινιανός. Ο Γρατιανός ανακάλεσε όλους τους αρχιερείς που ο Θείος του Ουάλης είχε εξορίσει.

Ανάδειξε αρχιστράτηγο τον Μ. Θεοδόσιο και τον έστειλε εναντίον των βαρβάρων και ο Θεοδόσιος με όπλο τον σταυρό νίκησε. Τότε ο Γρατιανός τον έστειλε να κυβερνά στην Ανατολή μένοντας ο ίδιος στη Δύση. Και οι δύο αγωνίζονταν εναντίον των Αρειανών. περισσότερο ο Θεοδόσιος, γιατί στην Ανατολή ήταν πολλοί εξαιτίας του Ουάλεντα. Όταν πέθανε ο Γρατιανός άφησε διάδοχο τον μικρό αδελφό του Ουαλεντινιανό Β’, του οποίου την ηλικία καταφρονώντας κάποιος Μάξιμος άρπαζε την κυβέρνηση της Δύσης. Η μητέρα του βασιλιά Ιουστίνη υποστήριζε τους αιρετικούς γιατί ήταν αιρετική, και όσο ζούσε ο σύζυγός της δεν το φανέρωσε. Αυτή συμβούλευε το γιο της και τον έκαμε Αρειανό.

4. Ελεήμονας αλλά και ασκητικός

Αφού χειροτονήθηκε ο μέγας Αμβρόσιος διερχόμενος πολιτεία αγγελική, νήστευε όλη την εβδομάδα, μόνο Σάββατο και Κυριακή έτρωγε, έκανε πολλές ελεημοσύνες στους φτωχούς και φυλακισμένους. Μοίρασε όλη την περιουσία του πατέρα του στους άπορους και έδωσε ακίνητα, χωράφια, αμπέλια στην Εκκλησία, μιμούμενος το   Δεσπότη   Χριστό   στην   ακτημοσύνη.

Όταν πληροφορήθηκε ότι ο νέος βασιλιάς εξαπατήθηκε από την μητέρα του και υποστήριζε τους Αρειανούς, φρόντισε να τον λυτρώσει. Το συμβούλευε κάθε μέρα, ο βασιλιάς όμως επειδή ήταν άπειρος πίστευε πιο πολύ στα λόγια της μητέρας του και τον έδιωχνε από την εκκλησία. Ο Άγιος όμως του είπε: «Εγώ θεληματικά δεν βγαίνω. Δεν παραδίνω την μάντρα των λογικών προβάτων, που μου εμπιστεύτηκε ο Κύριος έστω κι’ αν πρόκειται να χύσω το αίμα μου».

5. Οι αγώνες του εναντίον των αιρετικών

Όταν κάποτε για την εξαγορά αιχμαλώτων διάταξε να πουλήσουν χρυσά σκεύη της εκκλησίας που δεν είχαν χρησιμοποιηθεί στο θυσιαστήριο, κατηγορήθηκε γιαυτό από τους Αρειανούς. Αυτός όμως δεν πτοήθηκε, αλλά απάντησε ότι μόνο με αυτό το μέσο ήταν δυνατό να σωθεί η ζωή και η πίστη των ανθρώπων αυτών, που θεωρούσε ασύγκριτα πολυτιμότερη από τα χρυσά σκεύη.

Οι αγώνες του κατά των Αρειανών πήραν μεγάλες διαστάσεις, γιατί η αίρεση αυτή κατάφερε να αποκτήσει αρκετούς οπαδούς στα Μεδιόλανα και να εισχωρήσει μέσα στα βασιλικά ανάκτορα. Η χήρα του Ουαλεντινιανού Α’ δεν δίσταζε να ραδιουργεί εναντίον του έχοντας πειθήνιο όργανο τον γιο της Ουαλεντινιανό Β’. Η Ιουστίνη, το 385 ζήτησε πρώτα μικρό ναό για να τον χρησιμοποιούν οι Αρειανοί, αλλ’ ο Άγιος αντιστάθηκε λέγοντας: «Στον αυτοκράτορα ανήκουν τα παλάτια, στον ιερέα οι ναοί». Αργότερα όταν η Ιουστίνη ξαναζήτησε τον ναό έγιναν συμπλοκές μεταξύ των Ορθοδόξων και του στρατού, που στάλθηκε για να τον συλλάβει. Με την επέμβαση όμως του Πνευματοφόρου Πατρός ειρήνευσαν τα πνεύματα: «Δεν ήλθαμε στον ναό είπε, για να πολεμήσουμε αλλά για να προσευχηθούμε. θα προσευχηθούμε, χωρίς να φοβηθούμε».

Τέλος το 386 ο νεαρός αυτοκράτορας επέμενε ξανά να δοθή ένας ναός. Ο Αμβρόσιος όμως του διαμήνυσε ότι ο αυτοκράτορας πρέπει να είναι «εν τη εκκλησία και ουχί υπέρ την Εκκλησίαν». Ο Άγιος έχοντας ο ίδιος την εμπειρία της καθαρότητας που προκαλεί στην καρδία των πιστών η παρουσία σ’ αυτήν του Αγίου Πνεύματος, γνώριζε ότι η παραχώρηση του μικρού ναού στους Αρειανούς θα συντελούσε στη διαιώνιση της Θεότητας του Ιησού, με αποτέλεσμα τον μη αγιασμό των Χριστιανών. Διότι οι Χριστιανοί αγιάζονται με το Άγιο Πνεύμα που φέρει σε προσωπική επαφή τον άνθρωπο με τον Θεό και που η παρουσία του στον πιστό προϋποθέτει πρώτα απ’ όλα πίστη στα αποκαλυμμένα δόγματα. Γιαυτό αντιστάθηκε θαρραλέα και όταν του εσύστησαν να φύγει απάντησε ότι δεν συνηθίζει να εγκαταλείπει το ποίμνιό του. Τέλος η Αυλή υποχώρησε και η Ορθοδοξία υπερίσχυσε.

6. Ποιμένας, διδάσκαλος και συγγραφέας

Όταν το 383 δολοφονήθηκε στην Λυών από το στασιαστή Μάξιμο ο 24χρονος αυτοκράτορας Γρατιανός, που τον εκτιμούσε πολύ, μετάβηκε αυτοπροσώπως στα Τρέβηρα προς το δολοφόνο και μνηστήρα του θρόνου Μάξιμο και τον έπεισε να μην στραφεί κατά της Ιταλίας και προσβάλει τα δικαιώματα για τον θρόνο του δωδεκάχρονου Ουαλεντινιανού Β’, αλλά να αρκεσθεί στο αξίωμα του συνάρχοντα για τη Γαλλία, Ισπανία και Βρεττανία. Και αργότερα ξαναπήγε στα Τρέβηρα με αποστολή προς τον Μάξιμο το 386. Με σύστασή του ο αυτοκράτορας Γρατιανός (375-383) απομάκρυνε από την Ρωμαϊκή γερουσία το άγαλμα της Νίκης που τοποθέτησε ο αυτοκράτορας Αύγουστος. Όταν η γερουσία ζήτησε στη βασιλεία του Ουαλεντινιανού Β’ (385-392) να ξαναστηθεί το άγαλμα, ο Αμβρόσιος ήταν εκείνος που έπεισε τον αυτοκράτορα να απορρίψει την αίτηση.

Αλλά και ο Θεοδόσιος ο Α’ (379-395) τον εκτιμούσε πολύ. Η μεγάλη επιρροή του Αγίου στον Θεοδόσιο φαίνεται από το αιματηρό δράμα της Θεσσαλονίκης το 390. Μετά από διαταγη του Βουθερίκου που ήταν διοικητής του Ιλλυρικού στρατού της πόλεως, συνελήφθη κάποιος ηνίοχος του ιπποδρόμου και φυλακίστηκε. Επειδή ο λαός απαιτούσε την αποφυλάκισή του και ο Βουθερίκος αρνιόταν, εξερράγη επανάσταση και φονεύθηκε ο Βουθερίκος και άλλοι αξιωματούχοι του. Όταν έμαθε αυτό ο Θεοδόσιος οργίσθηκε υπερβολικά και διάταξε να τιμωρηθεί ο λαός με σφαγή. έγινε πρόσκληση στο λαό να παρακολουθήσει τις ιπποδρομίες και ξαφνικά οι στρατιώτες επιτέθηκαν και σκότωσαν επτά χιλιάδες άτομα.

Ο Αμβρόσιος όταν έμαθε το έγκλημα, ταράχτηκε και ανεχώρησε σ’ ένα ησυχαστήριο, όπου αναλύθηκε στην προσευχή και έκλαψε για τον αδικοσφαγέντα λαό και τον αυτοκράτορα. Έγραψε στον Θεοδόσιο και ελέγχοντάς τον του συνιστούσε μετάνοια ειλικρινή, χωρίς την οποία δεν θα του επέτρεπε να κοινωνήσει τα Άχραντα Μυστήρια.

Ο Θεοδόσιος, χωρίς να δώσει σημασία στην επιστολή προσήλθε μετά από λίγες μέρες στο ναό. Ο Αμβρόσιος όμως, όπως μας διασώζει ο ιστορικός Θεοδώρητος, στάθηκε στα πρόθυρα του ναού και εμποδίζοντάς του την είσοδο, έλεγε προς αυτόν, όπως μιμήθηκε τον Δαυίδ στην αμαρτία, να τον μιμηθεί και στη μετάνοια. Ο Αυτοκράτορας υποχώρησε και υπέβαλε τον εαυτό του σε οκτάμηνη μετάνοια. Καθ’ όλο τούτο το διάστημα «βασιλικώ κόσμω ουκ εχρήσατο». Τότε με την υπόδειξη του Αμβροσίου, εξέδωσε διάταγμα, με το οποίον όριζε ότι οι θανατικές εκτελέσεις των καταδίκων να μην εκτελούνται πριν από την προέλευση ενός μήνα από την καταδίκη, ώστε να μένει καιρός ψύχραιμης αναψηλάφησης των αποφάσεων.

Τέλος ο Αμβρόσιος όταν είδε την ειλικρινή μετάνοια του αυτοκράτορα ο οποίος όταν ήλθε στο ναό, έπεσε μπρούμυτα και τραβούσε τις τρίχες της κεφαλής και κτυπούσε το πρόσωπό του με δάκρυα, τον συγχώρεσε τα Χριστούγεννα και του επέτρεψε την Θεία Κοινωνία. Ο Θεοδώρητος μας αναφέρει και άλλο μάθημα που έδωσε ο Αμβρόσιος στον Θεοδόσιο, μη επιτρέποντας σ’ αυτόν να εισέλθει με το ιερατείο μέσα στο ιερό, αλλά υποδεικνύοντάς του ξεχωριστή θέση ανάμεσα στο λαό.

Ο Αμβρόσιος συγχρόνως φημίστηκε σαν ένας από τους περιφημότερους διαφωτιστές του λαού με τους λόγους του και τα συγγράμματά του. Δεν παρέλειπε καθημερινά να διδάσκει ώστε και από παντού συνέρρεαν οι πιστοί για να ωφεληθούν από τη διδασκαλία του. Αυτός ο ιερός Αυγουστίνος, μετά από ένα κήρυγμα του Αγίου επέστρεψε το 387 στον Χριστιανισμό, οριστικά.

Πέρα από τα αρχιερατικά του καθήκοντα και τους άλλους περισπασμούς εύρισκε καιρό για μια πλούσια σε ποιότητα και ποσότητα συγγραφική δράση. Κάτοχος της αρχαίας παιδείας και πλήρης Πνεύματος Αγίου ώστε ο υμνογράφος να τον εγκωμιάζει σαν «εύηχον κιθάρα του Παρακλήτου» έγραψε έργα ερμηνευτικά της Αγίας Γραφής, ηθικά, δογματικά, επιστολές και ύμνους.

7. Θαύματα του Αγίου

Πηγαίνοντας προς την Ρώμη κάποια μέρα ο Αμβρόσιος για μια υπόθεση, νυκτώθηκε και έμεινε στην οικία κάποιου πλούσιου της περιοχής ο οποίος φιλοξένησε πλουσιοπάροχα τον Αρχιερέα και τους κληρικούς που τον συνόδευαν. Το πρωί τον ερώτησε ο Άγιος εάν δοκίμασε καθόλου θλίψεις στην ζωή του. Τον ερώτησε γιατί πρόσεξε ότι είχε πολλά πλούτη. Αυτός του αποκρίθηκε: «Με τις ευχές σου Δέσποτα Άγιε, ουδέποτε με λύπησε ο Θεός, ούτε με ζημίωσε, ούτε γνωρίζω τι είναι ασθένεια. αλλά και πολλές δωρεές μου απέστειλε ο Πανάγαθος, πλούτη, δόξα και κάθε άλλη απόλαυση». Όταν άκουσε αυτά ο Άγιος δάκρυσε και είπε προς τους κληρικούς: «Σηκωθείτε γρήγορα να φύγουμε από την καταραμένη αυτήν οικία πριν μας προλάβει ο θυμός του Θεού». Βλέποντας ότι αμελούσαν να ετοιμάσουν τα άλογα τους πρόσταζε εντονώτερα να φύγουν το συντομώτερο. Μόλις αναχώρησαν και προχώρησαν λίγη απόσταση, άνοιξε η γη και κατάπιε την οικία με τον πλούσιο, τους συγγενείς και τα πλούτη του.

Αυτοί που ακολουθούσαν εθαύμασαν για το φοβερό γεγονός και ερώτησαν τον Άγιο πώς το γνώρισε. Αυτός τους αποκρίθηκε: «Γνωρίζετε βέβαια, ότι όταν έχει κάποιος θλίψεις, διάφορους πειρασμούς και βάσανα, ο Κύριος είναι μαζί του και τον παιδεύει σαν παιδί του αγαπημένο, για να το ετοιμάσει για την αιώνια του Βασιλεία. Όταν κάποιος έχει σ’ αυτόν τον κόσμο απολαύσεις, υγεία, ευημερία, χωρίς θλίψεις, αυτό είναι σημείο της απώλειας του αψευδέστατο, διότι είναι παροργισμένος, μαζί του ο Κύριος για τις πράξεις του και τον έχει αποφασισμένο για την αιώνια κόλαση. Γιαυτό του δίνει τώρα πρόσκαιρη απόλαυση. Αλήθεια σας λέγω αδελφοί έπρεπε να θρηνούμε απαρηγόρητα όταν δεν μας έρχονται πειρασμοί και βάσανα και όταν μας παιδεύει ο Κύριος σαν δίκαιος κριτής και πάνσοφος γιατρός, όχι μόνο να υπομένουμε τους πόνους καρτερικά, αλλά και να τον ευχαριστούμε με υποχρέωση, όπως και τους σωματικούς γιατρούς που πληρώνουμε να κόψουν και να κάψουν τα μέλη μας για την ποθούμενη υγεία και σωτηρία μας».

Αυτά έλεγε ο ποιμένας ο καλός και έτρεφε το ποίμνιό του. Αφού έφθασαν στη Ρώμη τον παρακάλεσε η αδελφή του να λειτουργήσει στην εκκλησία μιας αρχόντισσας που του είχε αρκετή ευλάβεια και καθώς λειτουργούσε του έφεραν μια γυναίκα παράλυτη να την θεραπεύσει. Ο Άγιος την σπλαχνίσθηκε και δεόμενος προς τον Κύριο την θεράπευσε.

Αφού έκαμε πολλά θαύματα στη Ρώμη επέστρεψε στα Μεδιόλανα. Οι αιρετικοί έλεγαν ότι με μαντική τέχνη τα έκαμνε. Ένας όμως απ’ αυτούς που κατηγορούσε τον Άγιο περισσότερο, δαιμονίστηκε μπροστά σε όλους που παρευρίσκονταν, και όταν τον ετάρασσε το δαιμόνιο, ομολογούσε παρά την θέλησή του την αλήθεια, λέγοντας ότι ο Αμβρόσιος είναι Άγιος και τα δόγματά του Ορθόδοξα, και των Αρειανών ψεύτικα και μάταια. Κάποιος άλλος αιρετικός από τους πρώτους πίστεψε και βαπτίστηκε. Όταν τον ερώτησαν την αιτία για την οποία πίστεψε τόσο γρήγορα, αποκρίθηκε ότι εγνώρισε με τα μάτια του την αλήθεια, διότι όταν δίδασκε ο Αμβρόσιος έβλεπε ένα ωραιότατο άγγελο, που του μιλούσε στα αυτιά και τον νουθετούσε όταν κήρυττε.

Πολλά και άλλα θαυμάσια έκανε ο Παντοδύναμος Θεός με τις προσευχές του Αγίου, ώστε απλώθηκε παντού η φήμη του. Από μακρινά μέρη έρχονταν πολλοί για να ακούσουν τα μελίρρυτα λόγια του. Η βασίλισσα των Μαρκομάννων (Γερμανικός λαός) που πίστευε στα είδωλα, όταν άκουσε την ένθεη πολιτεία του, τον επισκέφθηκε και τόσο ευφράνθηκε από τα λόγια του, ώστε πίστεψε στον Χριστό. Ο Άγιος την βάπτισε, της έδωσε γραπτώς την ορθόδοξη πίστη και την δίδαξε πώς να ζει για την σωτηρία της. Την παρακάλεσε ακόμα να μην αφήσει τον άνδρα της ποτέ να επιτεθεί εναντίον των Ρωμαίων.

8. Το τέλος του Αγίου

Ήλθε όμως η ώρα να πάει στον ποθούμενο Χριστό. Αρρώστησε και έμεινε στο κρεββάτι. Ο Στηλίχων, ο ηγεμόνας, αφού άκουσε ότι πέθανε ο Αμβρόσιος λυπήθηκε πολύ και έλεγε ότι ο θάνατός του θα ήταν απώλεια ολόκληρης της Ιταλίας.

Έστειλε ανθρώπους να πουν στον Άγιο να παρακαλέσει τον Θεό να του δώσει ακόμη λίγη ζωή για το συμφέρο του λαού, αυτός όμως αρνήθηκε λέγοντας ότι όταν ο Κύριος ορίσει να τον πάρει θα παραδώσει το πνεύμα του ευχαριστώντας και δοξάζοντάς Τον.

Κοντά στο κελλί του Αγίου, δύο διάκονοι συνομιλούσαν μυστικά και απορούσαν ποιος θα γίνει επίσκοπος μετά το τέλος του Αγίου. Όταν ο ένας διατύπωσε την γνώμη ότι κάποιος Συμπλίκιος, ηγούμενος ενός μοναστηριού θα τον διαδεχθεί, ο ετοιμοθάνατος Αμβρόσιος γνωρίζοντας από το Άγιο Πνεύμα τα λεγόμενα αποκρίθηκε δυνατά λέγοντας: «Καλός είναι ο Συμπλίκιος, αλλά έχει γεράσει». Οι διάκονοι έμειναν έκπληκτοι και το είπαν στον λαό και έτσι εψήφισαν τον Συμπλίκιο Αρχιερέα.

Ο Άγιος προσευχόμενος παρέδωσε την αγία του ψυχή στα χέρια του Θεού στις 4 Απριλίου του 397, παραμονή του Πάσχα. Αλλά επειδή τα περισσότερα χρόνια συμπίπτει με την Ανάσταση ή τη Μεγάλη Εβδομάδα, η Εκκλησία μας γιορτάζει την μνήμη του στις 7 Δεκεμβρίου που χειροτονήθηκε Επίσκοπος.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα). Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς θεῖος διδάσκαλος καὶ ἱεράρχης σοφός, δογμάτων ἀκρίβειαν μυσταγωγεῖς τοὺς πιστούς, Ἀμβρόσιε ὅσιε· λύεις αἱρετιζόντων τὴν ἀχλὺν τοῖς σοῖς λόγοις· φαίνεις τῆς εὐσεβείας τὴν θεόσδοτον χάριν· ἐν ᾗ τούς σὲ γεραίροντας συντήρει ἀπήμονας.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α'.
Τὸν τῆς ἀμβροσίας ἐπώνυμον, καὶ τῆς Ἰταλίας διδάσκαλον, τὸν προστάτην τῆς Χριστοῦ Ἐκκλησίας, καὶ Μεδιολάνων τὸν πρόεδρον, τὸν τοῦ ἐπάρχου υἱόν, καὶ τῶν πτωχῶν ἀντιλήπτορα μέγιστον, Ἀμβρόσιον τὸν ἔνδοξον Ἱεράρχην πάντες τιμήσωμεν, πρεσβεύει γὰρ Κυρίῳ ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος δ΄. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἑορτάζει σήμερον, ἡ οἰκουμένη, τὴν σὴν μνήμην πάνσοφε, ὡς Ἱεράρχην τοῦ Χριστοῦ, μεγαλοφώνως τιμῶσά σε, Πάτερ Πατέρων, Ἀμβρόσιε ἔνδοξε.

Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείοις δόγμασι περιαστράπτων, ἀπημαύρωσας Ἀρείου πλάνην, Ἱερομύστα καὶ ποιμὴν Ἀμβρόσιε· θαυματουργῶν δὲ δυνάμει τοῦ Πνεύματος, πάθη ποικίλα σαφῶς ἐθεράπευσας. Πάτερ Ὅσιε, Xριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κάθισμα. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Λόγους ζωῆς Πάτερ σοφὲ κεκτημένος, τὰς διανοίας τῶν πιστῶν καταρδεύεις, καὶ καρποφόρους χάριτι δεικνύεις ἀεί, τῶν αἱρετιζόντων δέ, κατακλύζεις τὰς φρένας, χάριν ἀναβλύζων τε, ἰαμάτων ἐκπλύνεις, παθῶν παντοίων ῥύπον ἀληθῶς, ἱερομύστα θεόφρον Ἀμβρόσιε.

Ὁ Οἶκος
Τὸν ἐκ κοιλίας ἡγιασμένον Ἱεράρχην Κυρίου, ἀνευφημήσωμεν νῦν τὸν τῆς χάριτος, πλάκας δεξάμενον θείας δόξης, καὶ ἐν θαύμασι περιβόητον πᾶσι, καὶ ὡς θερμόν, καὶ αὐτόπτην τῆς θείας ἐλλάμψεως, ὡς τῶν πενήτων προστάτην καὶ τῶν ἁμαρτανόντων ψυχαγωγόν. Οὗτος γὰρ θύων τῷ βήματι τοῦ Χριστοῦ, Ἱεράρχης πιστὸς ἀναδέδεικται. Διὰ τοῦτο βοῶμεν αὐτῷ· Πάτερ Πατέρων, Ἀμβρόσιε ἔνδοξε.

Πηγή: («Βίοι Αγίων», Ο Άγιος Αμβρόσιος, Έκδοσις Ορθοδόξου Ιδρύματος «Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ») Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου, Ορθόδοξος Συναξαριστής