ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Στο Σουδάν συνελήφθη και κρατείται Βρετανίδα δασκάλα από το Λίβερπουλ, η οποία κατηγορείται για προσβολή του προφήτη του Ισλάμ επειδή επέτρεψε στους επτάχρονους μαθητές της ονομάσουν ένα αρκουδάκι, Μοχάμεντ (Μωάμεθ).
Συνάδελφοι της 54χρονης Γκίλαν Γκίμπονς στο Unity High School, στο κέντρο του Χαρτούμ, δηλώνουν ότι η δασκάλα έκανε ένα «αθώο λάθος» αφήνοντας τους μικρούς μαθητές να διαλέξουν όνομα για το αρκουδάκι, στο πλαίσιο ενός σχολικού προγράμματος.

Παράλληλα, εκφράζουν φόβους για την ασφάλειά της αφού πληροφορήθηκαν ότι νεαροί έχουν ήδη αρχίσει να συγκεντρώνονται έξω από το αστυνομικό τμήμα του Χαρτούμ όπου κρατείται.
Μετά από διαμαρτυρίες γονέων η αστυνομία συνέλαβε την Γκίμπονς στην κατοικία της, η οποία βρίσκεται εντός των εγκαταστάσεων του σχολικού συγκροτήματος, δήλωσε ο διευθυντής του σχολείου.

Η δασκάλα κατηγορείται για «βλασφημία», ένα αδίκημα που τιμωρείται με φυλάκιση έως τριών μηνών και με πρόστιμο.

Εκπρόσωπος της βρετανικής πρεσβείας στο Χαρτούμ δήλωσε πως εξακολουθεί να μην είναι σαφές αν θα απαγγελθούν επισήμως κατηγορίες σε βάρος της Γκίμπονς.
Ο διευθυντής του Unity High School ανακοίνωσε πως αποφάσισε να κλείσει το σχολείο ως τον Ιανουάριο φοβούμενος αντίποινα. «Είναι ένα πολύ ευαίσθητο θέμα» σχολίασε, λέγοντας ταυτόχρονα πως η Γκίλαν Γκίμπονς δεν θα ήθελε ποτέ να προσβάλει το Ισλάμ.

Τέσσερις Αλγερινοί, οι οποίοι ασπάσθηκαν τον χριστιανισμό, καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης δύο έως έξι μηνών με αναστολή, ενώ άλλοι δύο αθωώθηκαν από το δικαστήριο της πόλης Τιαρέτ της νοτιοδυτικής Αλγερίας.

Οι έξι είχαν διωχθεί με την κατηγορία της «παράνομης άσκησης μη μουσουλμανικής θρησκείας», όπως ανακοίνωσε η συνήγορός τους, η οποία πρόσθεσε ότι θα εφεσιβάλει τις αποφάσεις του δικαστηρίου.

Οι έξι είχαν συλληφθεί στην Τιαρέτ στις αρχές Μαΐου και κατηγορήθηκαν ότι μετείχαν σε μία λειτουργία στο διαμέρισμα ενός από αυτούς, χωρίς ο συγκεκριμένος αυτός χώρος να διαθέτει άδεια για ένα τέτοιο σκοπό από το αρμόδιο υπουργείο θρησκευμάτων, όπως προβλέπεται από την ισχύουσα νομοθεσία.

Αναδημοσίευση από: apologitis
Πηγή: Περιοδικό Crypto, τεύχος 1, σσ. 14-23

Η μάχη του Βαλμύ (20 Σεπτεμβρίου 1792) μεταξύ των γαλλικών επαναστατικών δυνάμεων και του Πρωσοαυστριακού Αυτοκρατορικού Στρατού ήταν καθοριστική για την επιβίωση της Γαλλικής Επανάστασης. Τελικά οι Επαναστάτες κατήγαγαν νίκη εναντίον των καλά εκπαιδευμένων και εξοπλισμένων δυνάμεων των Ευρωπαίων μοναρχών και η Επανάσταση σώθηκε. Στην πραγματικότητα όμως δεν έγινε μάχη.  Μετά από έναν εκτεταμένο βομβαρδισμό του αυτοκρατορικού πυροβολικού, ο οποίος οδήγησε σε απελπισία τους Γάλλους, οι σύμμαχοι αποσύρθηκαν ανεξήγητα. Τι είχε συμβεί; Ο αρχηγός των συμμαχικών δυνάμεων, δούκας του Μπρούνσβικ και υψηλόβαθμος μασόνος, είχε αποφασίσει να μην κερδίσει την καθοριστική αυτή μάχη.

Κάθε φορά που γίνεται λόγος για τη Γαλλική Επανάσταση ο νους όλων πηγαίνει σε μια αυθόρμητη εξέγερση του γαλλικού λαού εναντίον του βασιλικού και εκκλησιαστικού δεσποτισμού, που πραγματοποιήθηκε με αφορμή την οικονομική δυσπραγία στην οποία είχε οδηγήσει τη χώρα η κακή διαχείριση εκ μέρους των πολιτικών της εποχής και η ανικανότητα εχέφρονος διακυβέρνησης του τόπου από τον βασιλιά Λουδοβίκου ΙΣΤ΄. Με βάση, μάλιστα, το παράδειγμα της Γαλλικής Επανάστασης, έχουμε συνηθίσει μέσα από την Ιστορία που διδασκόμαστε να θεωρούμε δεδομένο το γεγονός ότι ένας λαός, χωρίς να καθοδηγείται από κάποιον ή να δρα, έστω και εν αγνοία του, βάσει κάποιου καλά οργανωμένου σχεδίου, μπορεί να εξεγερθεί αυθόρμητα και να καταλύσει αιωνόβιες δυναστείες με βαθιές ρίζες τόσο στην Ιστορία όσο και στον ψυχικό συμβολισμό του, να καταλάβει την εξουσία και να εφαρμόσει τακτικές, θεσμούς και ιδεολογίες παντελώς ξένες προς την ψυχοσύνθεση των επαναστατημένων. Γιατί αυτό ήταν η Γαλλική Επανάσταση, μια επανάσταση των Γάλλων εναντίον της ίδιας τους της Ιστορίας, των παραδόσεων τους, της καθολικής τους θρησκείας και γενικά όλων όσων συνιστούσαν τα παραδοσιακά θεμέλια στα οποία στηριζόταν η χώρα τους, «η πιο αγαπημένη θυγατέρα της Καθολικής Εκκλησίας», κατά τη ρήση της Αγίας Έδρας. Χωρίς να παραβλέπουμε ότι η Γαλλική Επανάσταση ήταν ένα μεγαλειώδες γεγονός, που συγκλόνισε και συνετάραξε την Ευρώπη -νικώντας την κατά κράτος στις πολεμικές συρράξεις που ακολούθησαν- και του οποίου ο αντίλαλος ηχεί μέχρι σήμερα στη Γηραιά Ήπειρο, ωστόσο πρέπει να σημειώσουμε πως δεν πείθει πλέον ο «αυθορμητισμός» της έκρηξης της.

 

ΑΦΟΡΜΗ, ΜΙΑ ΗΦΑΙΣΤΕΙΑΚΗ ΕΚΡΗΞΗ
Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρουμε έστω και παρενθετικά ένα φυσικό γεγονός το οποίο επέδρασε καταλυτικά ως αστάθμητος παράγοντας στην προετοιμασία του εδάφους για την έκρηξη της Επανάστασης και το οποίο σχεδόν ποτέ δεν αναφέρεται. Έναν χρόνο πριν την Επανάσταση, το έτος 1788, σημειώθηκε στον χώρο του βόρειου Ατλαντικού, κοντά στην Ισλανδία, η έκρηξη ενός υποθαλάσσιου ηφαιστείου, το οποίο εξέβαλε μια τεράστια ποσότητα μάγματος, ώστε σχημάτισε ένα ολόκληρο νησί - που υπάρχει έως σήμερα. Τα αέρια που απελευθερώθηκαν από την έκρηξη του ηφαιστείου μεταφέρθηκαν με τα εναέρια ρεύματα πάνω από τον ουρανό της Γαλλίας, προκαλώντας εκείνη τη χρονιά ανομβρία, καταστροφή της γεωργικής παραγωγής και σιτοδεία σε όλη τη χώρα. Η Κυβέρνηση δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει εγκαίρως το πρόβλημα και το φάσμα της πείνας άρχισε να πλανάται πάνω από τον λαό. Μια απρόσμενη ηφαιστειακή έκρηξη στον βόρειο Ατλαντικό, λοιπόν, σε συνδυασμό με την ανικανότητα του βασιλιά να αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις αύξησαν στο μέγιστο τη λαϊκή δυσαρέσκεια και αποτέλεσαν τη χρυσή ευκαιρία όσων από χρονιά ετοιμάζονταν για να ανατρέψουν την καθεστηκυία τάξη και να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους. Έτσι, με αφορμή την οικονομική ανέχεια που οδήγησε σε πείνα τον γαλλικό λαό εκείνη τη χρονιά έλαβε χώρα μια λαϊκή εξέγερση στο πλαίσιο της οποίας είδαν το φως της ημέρας πολλά παράξενα γεγονότα.

Συγκεκριμένα, ο άοπλος λαός που εξεγέρθηκε καταρχάς ζητώντας ψωμί σύντομα κινήθηκε προς το φρούριο της Βαστίλλης απαιτώντας την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων. Μόνο που στη Βαστίλλη εκείνη την εποχή οι κρατούμενοι ήταν 16 ή 17 και σχεδόν όλοι ήταν εγκληματίες ποινικού δικαίου. Μεταξύ τους μάλιστα συγκαταλεγόταν και ο μαρκήσιος ντε Σαντ, καταδικασμένος για τη δολοφονία μιας πλειάδας γυναικών της υπαίθρου προκειμένου να ικανοποιήσει τα ιδιαίτερα σεξουαλικά του ένστικτα. Πολιτικοί κρατούμενοι δεν υπήρχαν και η απάντηση που συχνά δίνεται στο ερώτημα «τότε γιατί οι επαναστάτες κινήθηκαν προς την Βαστίλλη;» είναι ότι ο επαναστατημένος λαός δεν το γνώριζε.

Αριστερά: Η πτώση της Βαστίλης. (Πηγή: Περιοδικό Crypto, τεύχος 1, σελ. 16)
Δεξιά: Μασονικά σύμβολα. (Πηγή: Περιοδικό Crypto, τεύχος 1, σελ. 17)

            Στη συνέχεια οι επαναστάτες αποφάσισαν να καταλάβουν τη Βαστίλλη ως σύμβολο του βασιλικού δεσποτισμού. Η Βαστίλλη, ωστόσο, ήταν κτισμένη και οχυρωμένη με τρόπο ώστε να μπορεί να αντισταθεί για ολόκληρους μήνες σε ένοπλη πολιορκία, γεγονός το οποίο οι Παριζιάνοι γνώριζαν πολύ καλά. Βάσει ποιας λογικής, λοιπόν, κινήθηκε ο άτακτος όχλος με σκοπό να την εκπορθήσει; Το εγχείρημα ακούγεται σχεδόν παράλογο. Κι όμως, ο αξιωματικός διοικητής της Βαστίλλης, δρώντας ως «από μηχανής θεός», έριξε την ξύλινη γέφυρα πάνω από τη γεμάτη νερό τάφρο που εμπόδιζε τον λαό να πλησιάσει το κάστρο, άνοιξε τις πύλες και παρέδωσε στους επαναστατημένους το φρούριο μαζί με τη φρουρά του. Αμέσως οι ποινικοί κρατούμενοι απελευθερώθηκαν, το φρούριο πυρπολήθηκε και η φρουρά δολοφονήθηκε μαζί με τον διοικητή της από τον εξαγριωμένο όχλο. Κατά συνέπεια δίκαια θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος τι ήταν αυτό που έπεισε τον διοικητή να παραδώσει τον εαυτό του και τους άνδρες του στη μανία των επαναστατών, τη στιγμή που μπορούσε να μείνει στην ασφάλεια του φρουρίου περιμένοντας ενισχύσεις για αρκετό διάστημα. Σίγουρα όχι οι τύψεις για τους πολιτικούς κρατούμενους, που δεν υπήρχαν. Το γεγονός είναι ότι η «πτώση» - και όχι η «παράδοση», όπως θα ήταν το σωστό - της Βαστίλλης εορτάζεται μέχρι σήμερα ως «πρώτος θρίαμβος της Επανάστασης»!

 

ΜΕΤΑ ΤΗ ΒΑΣΤΙΛΛΗ ΚΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΠΑΡΑΔΙΔΕΤΑΙ ΑΜΑΧΗΤΙ
Στη συνέχεια, πάντοτε εντελώς «αυθόρμητα και ακαθοδήγητα», οι επαναστάτες στράφηκαν προς τις Βερσαλλίες. Επρόκειτο για το πολυτελές ανάκτορο το οποίο είχε οικοδομήσει ο πανίσχυρος Λουδοβίκος ΙΔ΄, ο «βασιλιάς Ήλιος», αρκετά έξω από τα τότε όρια των Παρισίων με σκοπό ακριβώς να μην είναι ευπρόσβλητο από τυχόν λαϊκές ταραχές, οι οποίες λαμβάνουν χώρα σε όλες τις εποχές. Το ανάκτορο είχε δική του, καλά εκπαιδευμένη φρουρά, που αποτελείτο από έναν μικρό στρατό. Έχοντας προβλεφθεί μάλιστα και η πιθανότητα η γαλλική ανακτορική φρουρά να δίσταζε να βάλει εναντίον του γαλλικού λαού, είχε προσληφθεί επιπλέον και μια μονάδα επιλεγμένων Ελβετών μισθοφόρων ως προσωπική φρουρά του εκάστοτε μονάρχη. Πριν φθάσει ο επαναστατημένος λαός πεζοπορώντας στα ανάκτορα κατέφθασε εκεί εποχούμενος ο χωλός - επίσκοπος και πρίγκιπας τότε και κατόπιν υπουργός Εξωτερικών και περίφημος διπλωμάτης -Ταλεϋράνδος, με σκοπό να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην καταστολή της εξέγερσης. Όπως αργότερα διηγείτο ο ίδιος, αν και πρίγκιπας, μόνο μετά από μια μακρά αναμονή κατάφερε να συναντήσει τον δευτερότοκο αδελφό του μονάρχη, τον κατοπινό βασιλιά Λουδοβίκο ΙΗ΄, ο οποίος του ανακοίνωσε: «η Αυτού Μεγαλειότης ο Βασιλεύς κοιμάται»! Ξεπερνώντας την πρώτη έκπληξη, ο Ταλεϋράνδος τού υπενθύμισε ότι ο όχλος κινείτο προς τις Βερσαλλίες και ότι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης του ήταν να μην τον αφήσουν να πλησιάσει, αλλά να λάβει θέση η βασιλική φρουρά μπροστά από τα ανάκτορα και, μόλις οι εξεγερμένοι φθάσουν, σε απόσταση βολής, να ανοίξει πυρ κατά βούληση. Σύμφωνα με την πολεμική εμπειρία αιώνων, εφόσον οι εξεγερμένοι ήταν ασύντακτοι και ακαθοδήγητοι -τουλάχιστον έτσι διατείνονταν-μόλις έπεφταν οι πρώτοι νεκροί, οι υπόλοιποι θα διαλύονταν τρεπόμενοι σε άτακτη φυγή. Η απάντηση του πρίγκιπα, «ο βασιλεύς δεν σκοπεύει να χύσει ούτε μια σταγόνα γαλλικού αίματος, θα δεχθεί τους εξεγερμένους για να τους ακούσει», άφησε άφωνο τον πανέξυπνο Ταλεϋράνδο. Όπως έγραφε αργότερα στα απομνημονεύματα του, «εκείνη τη νύκτα εγκατέλειψα τη μοναρχία όχι ασπαζόμενος τη δημοκρατία, αλλά γιατί κατάλαβα ότι η πρώτη είχε πεθάνει. Όσοι συνέχισαν να την ακολουθούν δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να ακολουθούν ένα πτώμα». Τα λόγια του ήταν προφητικά. Εντελώς ανέλπιστα οι καθοδηγητές της Επανάστασης είδαν τα ανάκτορα να παραδίδονται αμαχητί και τον όχλο «σαν έναν Σηκουάνα να ορμά μέσα παρασύροντας τα πάντα στο διάβα του», όπως έγραψε αργότερα ο μεγάλος Γερμανοεβραίος λογοτέχνης Στέφαν Τσβάιχ.

Αριστερά: Οι τρεις τάξεις ομοφωνούν εναντίον του βασιλιά.  (Πηγή: Περιοδικό Crypto, τεύχος 1, σελ. 18)
Δεξιά: Ο επαναστατημένος λαός περιφέρει κεφάλια ευγενών.  (Πηγή: Περιοδικό Crypto, τεύχος 1, σελ. 18)

Ο βασιλιάς, υπερβαίνοντας κάθε προσδοκία, παραδόθηκε στους Επαναστάτες και σε όσους βρίσκονταν πίσω από αυτούς. Έκτοτε η μοίρα του ήταν προδιαγεγραμμένη, μολονότι ο αγράμματος στην πλειοψηφία του λαός, παρόλη την αντιμοναρχική προπαγάνδα που δεχόταν, παρέμενε πεισματικά βασιλόφρων, πληρώνοντας το πολύ ακριβά μερικές φορές. Ο βασιλιάς έπεσε χάρη στην προσωπική του ανικανότητα να κυβερνήσει και, πληρώνοντας ουσιαστικά λάθη και παραλείψεις προκατόχων του, καρατομήθηκε μόνο με μια ψήφο επιπλέον. Και αυτή η ψήφος δεν ανήκε σε άλλον παρά στον εξάδελφο του, πρίγκιπα Λουδοβίκο Φίλιππο της Ορλεάνης, γεγονός που κατέπληξε και τους πιο ακραίους επαναστάτες.

Αναφερόμενοι στο πρόσωπο του πρίγκιπα Φιλίππου της Ορλεάνης, πρωτοεξαδέλφου του βασιλιά και μέλους του βασιλικού οίκου των Βουρβώνων, ήλθε η ώρα να αναφερθούμε στο ποιοι ήθελαν και επιδίωξαν την ανατροπή του «Παλαιού Καθεστώτος» και γιατί. Τόσο ο πρίγκιπας Φίλιππος της Ορλεάνης όσο και πολλοί άλλοι υψηλά ιστάμενοι, καθώς και διανοούμενοι της Γαλλίας των Βουρβώνων ήταν μέλη μυστικών εταιριών οι οποίες είχαν κάνει την εμφάνιση τους στη χώρα από το έτος 1726, όταν ορισμένοι Άγγλοι καθολικοί πολιτικοί εξόριστοι (οι «Ιακωβίτες») ίδρυσαν στο Παρίσι την πρώτη μασονική στοά με την επωνυμία «Σαίντ Τόμας». Με βάση αυτή τη στοά άρχισε ο προσηλυτισμός πολλών επιφανών Γάλλων, αριστοκρατών, ιεραρχών, διανοουμένων, καλλιτεχνών, κρατικών αξιωματούχων κ.α., με αποτέλεσμα γρήγορα ο αριθμός των στοών να αυξηθεί και να εξαπλωθούν σε όλη τη χώρα συναποτελώντας πλέον τη «Μεγάλη Στοά της Γαλλίας».

Επιπλέον, μολονότι στην αρχή η πρώτη στοά αποτελείτο από Καθολικούς, με τον καιρό πολλοί Προτεστάντες εισέδυσαν στις τάξεις της και ως πιο δυναμικό και προοδευτικό στοιχείο κατάφεραν να πάρουν την ηγεσία στα χέρια τους. Το 1773 ένα μεγάλο μέρος των μελών της «Μεγάλης Στοάς της Γαλλίας» αποσχίσθηκε σχηματίζοντας τη «Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας», της οποίας Μέγας Διδάσκαλος ονομάσθηκε ο Λουδοβίκος Φίλιππος της Ορλεάνης. Ο νέος αυτός σχηματισμός άρχισε να αποκτά μεγάλη οικονομική και πολιτική δύναμη, γενόμενος «κράτος εν κράτει» και το 1789, όταν ξέσπασε η Επανάσταση, αριθμούσε περί τις 1.000 στοές.

Τι όμως ήταν εκείνο που κίνησε αυτό το πλήθος Γάλλων να μυηθούν στις στοές; Πολλοί Γάλλοι, κινούμενοι από διάφορα αίτια- είτε διότι τους έλκυε ο μυστικιστικός χαρακτήρας της διδασκαλίας και των τελετουργικών της οργάνωσης, είτε πιστεύοντας στις ευγενείς ιδέες και τα ιδανικά που αυτή διακήρυσσε, είτε από ιδιοτελείς σκοπούς ή ακόμη και από ανία -ίδιο των ευγενών- πύκνωσαν τις γραμμές των στοών. Επιπλέον, στις τάξεις των Γάλλων ευγενών εκείνης της εποχής επικρατούσε ένας θαυμασμός για την αγγλική αριστοκρατία, η οποία από την εποχή των Στιούαρτς είχε καταφέρει να επιβάλει μια συνταγματική μοναρχία που της έδινε τη δυνατότητα να κυριαρχεί στην πολιτική ζωή μαζί με τους αστούς. Σε αντίθεση με αυτούς, οι Γάλλοι αριστοκράτες είχαν υποχρεωθεί από τον ισχυρό βασιλιά Λουδοβίκο ΙΔ΄ να εγκαταλείψουν τους πύργους και τα κτήματα τους και να εγκατασταθούν μονίμως στις Βερσαλλίες, όπου ζούσαν με επιδόματα που τους παρέχονταν από το βασιλικό θησαυροφυλάκιο, χάνοντας έτσι τη δύναμη τους και εκφυλιζόμενοι σε απλούς αυλικούς που ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για τη βασιλική εύνοια.

Όλοι αυτοί λοιπόν, οι οποίοι διψούσαν για την εξουσία που τους είχε αφαιρεθεί, αντιμετώπισαν την αγγλική αριστοκρατία ως πρότυπο και τις αγγλικής επινόησης τεκτονικές στοές ως ένα πολιτικό όργανο με βάση το οποίο θα μπορούσαν να διεκδικήσουν και πάλι τη χαμένη ισχύ τους. Σε αυτούς με τον καιρό προστέθηκαν και εύποροι αστοί, δημοτικοί άρχοντες, τραπεζίτες, καραβοκύρηδες, έμποροι, ελεύθεροι επαγγελματίες, τεχνίτες κ.α., οι οποίοι είχαν αποκτήσει μέσα από τα επαγγέλματα τους οικονομική ισχύ, αλλά τους έλλειπε η πολιτική έκφραση και υπόσταση στο πλαίσιο της μοναρχίας, καθώς επίσης και η κοινωνική άνοδος στην ανώτερη τάξη των αριστοκρατών. Η μασονία με τις φιλελεύθερες ιδέες που πρέσβευε δημιουργούσε στο πλαίσιο των στοών τις προϋποθέσεις ώστε να μπορέσουν όλες αυτές οι επιδιώξεις να βρουν την έκφραση τους.

Επιπλέον στους κόλπους των τεκτονικών εργαστηρίων υπήρχε μέσα από τον αμοιβαίο σεβασμό των διαφόρων κοινωνικών τάξεων μια κοινωνική ισότητα «εκτός κράτους», η οποία ήταν αδιανόητη για το απολυταρχικό κράτος του «Παλαιού Καθεστώτος». Με αυτό τον τρόπο οι κοινωνικές διαφορές είχαν ήδη καταργηθεί μέσα στις στοές. Τα μέλη τους δεν ήταν πλέον «υπήκοοι», αλλά άνθρωποι μεταξύ ανθρώπων, που μπορούσαν να σκέπτονται και να δρουν ελεύθερα. Έτσι, η μυστική ελευθερία των στοών έγινε το μυστικό της ελευθερίας.

 

ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΤΗΤΑ

Αριστερά: Ο θρίαμβος της επανάστασης.  (Πηγή: Περιοδικό Crypto, τεύχος 1, σελ. 19)
Δεξιά: Η βία διαφοροποίησε ριζικά την Γαλλική από την μεγάλη Αμερικανική Επανάσταση. (Πηγή: Περιοδικό Crypto, τεύχος 1, σελ. 20)

 

Δρώντας με άρτια οργάνωση σε αυτό τον ακήρυκτο πόλεμο ζωής και θανάτου, οι στοές επιμελήθηκαν πρώτα από όλα την ιδεολογική προετοιμασία της Επανάστασης, με σκοπό να απογυμνώσουν τόσο τη μοναρχία όσο και την Καθολική Εκκλησία από κάθε ιδεολογικό και συμβολικό έρεισμα που είχαν στην ψυχή του λαού. Θρόνος και ναός έπρεπε να αποϊεροποιηθούν στη συνείδηση του απλού λαού και βασικό όργανο αυτού του εγχειρήματος υπήρξε η Φιλοσοφία, η οποία θεωρήθηκε σύμμαχος της μασονίας, ενώ υποστηρίχθηκε ότι η μεταξύ τους σχέση ήταν τόσο στενή ώστε η μία απέρρεε από την άλλη.

«Μεταξύ των μασόνων και των διακεκριμένων φιλοσόφων δεν υπήρξαν ούτε και μπορεί να υπάρχουν διαφορές», διακηρυσσόταν. Η στοά «Εννέα Μούσες», που ιδρύθηκε το 1776 με πρωτοβουλία του φιλοσόφου Ελβέτιους και του αστρονόμου Λαλάντ, προσέλκυσε όλη τη φωτισμένη ελίτ της διανόησης της εποχής εκείνης και αποκλήθηκε «εργαστήριο Φιλοσοφίας», «πρόοδος», «μέλλον» και «πραγματική επανάσταση». Μέλος της μάλιστα, αν και μυήθηκε σε αυτή το έτος 1778, δηλαδή λίγο πριν τον θάνατο του, υπήρξε και ο περίφημος φιλόσοφος Βολταίρος. Έτσι, η Φιλοσοφία χρησιμοποιήθηκε ως προπομπός της Επανάστασης και κάτω από τη μάσκα της νομιμοφροσύνης απέναντι στον βασιλιά και τους θεσμούς της Μοναρχίας και της Εκκλησίας εκτρεφόταν το πνεύμα της αντιμοναρχικής εξέγερσης της αγγλόφιλης αριστοκρατίας και της φιλόδοξης και κοινωνικά ανερχόμενης αστικής τάξης των πόλεων. Επιχειρείτο, δηλαδή, μια ριζική αλλαγή της κοινωνίας σε πολιτικό και πολιτισμικό σχέδιο μέσα από συγκεκριμένες και νομιμοφανείς ενέργειες. Έτσι, για παράδειγμα, διακηρυσσόταν η ισότητα των ανθρώπων με σκοπό να επικριθεί η Καθολική ιεραρχία, αλλά και χάρη στις νέες δυνάμεις που αναπτύσσονταν μέσα από τη μασονία. Πολλές στοές ακόμα και μέσα από την ίδια την επωνυμία τους διακήρυσσαν τη διδασκαλία τους, όπως για παράδειγμα οι στοές «Λογική» και «Τελεία Ισότης».

Ένα βασικό όπλο για τη διάδοση των ιδεών τους με σκοπό την επιχειρούμενη αλλαγή ήταν η περίφημη «Εγκυκλοπαίδεια», η οποία συνιστά κατά κοινή ομολογία ένα αληθινό επαναστατικό οπλοστάσιο. Σίγουρα το πολύτομο έργο του Ντιντερο και του ντ’ Αλαμπέρ δεν ήταν ένα αποκλειστικά μασονικό εγχείρημα, οπωσδήποτε όμως η στήριξη που οι στοές τής παρείχαν ήταν ουσιαστική. Πολλοί μασόνοι συνεργάσθηκαν στη συγγραφή άρθρων της Εγκυκλοπαίδειας και πολλοί περισσότεροι ήταν εκείνοι που προεγγράφησαν προπληρώνοντας συνδρομή και δίνοντας τη δυνατότητα να εκδοθεί και να διαδοθεί το έργο. Κάποιες στοές μάλιστα έθεσαν ως υπέρτατο στόχο τους την προπαγάνδιση της Εγκυκλοπαίδειας και δεν είναι τυχαίο ότι στοές όπως αυτή της Τουλούζης αυτοτιτλοφορήθηκαν «Εγκυκλοπαιδικές».

Πέρα από την Εγκυκλοπαίδεια, όμως, οι στοές φρόντισαν να διαδώσουν τις ιδέες τους και με την έκδοση αυτοτελών βιβλίων, όπως εκείνο που εκδόθηκε στο Λονδίνο το 1772 με τον τίτλο «Το έτος 2440» και του οποίου συγγραφέας ήταν ο μασόνος και μέλος της στοάς «Εννέα Μούσες» Λουί Σεμπαστιάν Μερσιέ. Σε αυτό το βιβλίο, που κυκλοφόρησε 17 ολόκληρα έτη πριν την Επανάσταση, ο Μερσιέ περιγράφει ένα όνειρο που είδε σαν όραμα και το οποίο βεβαίωνε ότι θα πραγματοποιείτο πολύ σύντομα. Σε αυτό το όνειρο, λοιπόν, ο συγγραφέας διατεινόταν ότι είχε οραματισθεί την πτώση της Βαστίλλης, τον αποχριστιανισμό της Καθολικής Γαλλίας, την κατάργηση της Μοναρχίας και τη δολοφονία του βασιλιά. Λίγο αργότερα το όνειρο του υλοποιήθηκε επακριβώς. Σύμπτωση ή σκοτεινή «προφητεία»; Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι οι στοές συνέβαλαν στην ιδεολογική προετοιμασία της Επανάστασης με την οικονομική υποστήριξη που παρείχαν στην έκδοση της Εγκυκλοπαίδειας, η οποία υπήρξε το ιδεολογικό όπλο της Επανάστασης, με τη διάδοση ορθολογιστικών, αντι-καθολικών, αντιπαραδοσιακών και αντιμοναρχικών ιδεών και με την ελπίδα που έδωσαν στην παραμερισμένη αριστοκρατία και στη νεοεμφανιζόμενη αστική τάξη ότι μπορούσαν να πάρουν, όπως και στην Αγγλία, την εξουσία στα χέρια τους.

 

Η ΕΚΡΗΞΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
Με την εκδήλωση της Επανάστασης πολλά μέλη των στοών πέρασαν από τη θεωρητική προπαγάνδα στην ενεργό δράση και ορισμένοι από αυτούς κατέλαβαν υψηλές θέσεις κατά την περίοδο της εξέγερσης. Παραδειγματικά μόνο αναφέρουμε τον δικαστή Παστορέ, πρόεδρο κατά τα έτη 1788 και 1789 της στοάς «Εννέα Μούσες» - η οποία με την έκρηξη της Επανάστασης έγινε πολιτική λέσχη και μετονομάσθηκε σε «Εθνική Εταιρία των Εννέα Μουσών» - που αναγορεύθηκε το 1790 πρόεδρος της Εκλογικής Συνελεύσεως των Παρισίων, καθήκον της οποίας ήταν η επιλογή δικαστών και εισαγγελέων. Ένα άλλο μέλος της ίδιας στοάς, ο Γκρουβέλ, ήταν εκείνος που ανακοίνωσε το 1793 το διάταγμα της Συντακτικής στον βασιλιά Λουδοβίκο, με το οποίο ο μονάρχης καταδικαζόταν σε θάνατο. Και ένα τρίτο μέλος της ίδιας στοάς, ο Γκαρά, διορίσθηκε από τη Συντακτική υπουργός Δικαιοσύνης.

 


Αριστερά: Η πρώτη ημέρα της συνέλευσης των τριών τάξεων.  (Πηγή: Περιοδικό Crypto, τεύχος 1, σελ. 21)
Δεξιά: Μασονικές συμβολικές παραστάσεις. (Πηγή: Περιοδικό Crypto, τεύχος 1, σελ. 22)

 

            Επιπλέον δύο μασόνοι, ο μαρκήσιος Λα Φαγιέτ και ο Αμερικανός διπλωμάτης Φράνκλιν, οι οποίοι είχαν λάβει μέρος στη νικηφόρο Αμερικανική Επανάσταση, είχαν επιστρέψει κατόπιν στη Γαλλία προπαγανδίζοντας τις επαναστατικές ιδέες. Εκείνοι ήταν που μέσα από την ένθερμη προπαγάνδα που έκαναν παντού υπέρ της Επανάστασης βοήθησαν ώστε όσοι είχαν ενστερνισθεί την επαναστατική ιδεολογία να περάσουν από τη θεωρία στην πράξη. Ο γαλλικός θρόνος μάλιστα, λόγω της διαρκούς και μόνιμης αντιπαλότητας του με τη Βρετανία, είχε ενισχύσει τους Αμερικανούς επαναστάτες χωρίς να ξέρει ότι σε λίγο ερχόταν η σειρά του να αντιμετωπίσει το ίδιο φαινόμενο και μάλιστα όχι σε αποικίες, όπως οι Βρετανοί, αλλά στο ίδιο το μητροπολιτικό έδαφος της Γαλλίας.

Με πλήρη τάξη το 1789 Κλήρος, ευγενείς και εκπρόσωποι του λαού παρήλασαν στο Παρίσι και προσήλθαν στη γενική τους συνέλευση. Τίποτε ακόμα δεν μαρτυρούσε τη σφαγή που έμελλε να ακολουθήσει, ούτε την αποπομπή των ευγενών και του Κλήρου από τον επαναστατημένο όχλο. Προς το παρόν ομονοούσαν όλοι έναντι του «κοινού εχθρού», του βασιλιά. Αργότερα θα διευθετούσαν τις μεταξύ τους διαφορές, προς το παρόν όμως η «φεουδαρχική αντίδραση» άνοιγε τον δρόμο για την εξέγερση των αστών. Εξάλλου, το ίδιο το Παλαί Ρουαγιάλ (Palais Royal), κατοικία του δούκα της Ορλεάνης, πρίγκιπα Λουδοβίκου Φιλίππου, είχε καταστεί φωλέα επαναστατών και εκείνος χρηματοδοτούσε τους διαφωτιστές επαναστάτες, ενώ ταυτόχρονα, όπως προαναφέρθηκε, ήταν ο Μέγας Διδάσκαλος της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας, δηλαδή αυτός που κατείχε τον ανώτερο βαθμό στην ιεραρχική κλίμακα της μασονίας. Από το Παλαί Ρουαγιάλ κυκλοφορούσαν όλες οι ειδήσεις σχετικά με τον βασιλιά και τους υπουργούς του χάρη στους ειδικούς ταχυδρόμους που κατέφθαναν απευθείας από τις Βερσαλλίες με τα τελευταία νέα, λιγότερο ή περισσότερο ακριβή ή ακόμα και με δόσεις υπερβολής. Οι δε τέκτονες που συμμετείχαν στη σύγκληση των τριών Γενικών Τάξεων ανέρχονταν σε 237, μόνιμους και αναπληρωματικούς, διανεμημένοι και στις τρεις τάξεις. Γι’ αυτούς η σύγκληση των Γενικών Τάξεων δεν ήταν παρά μόνο μια φάση, την οποία θα διαδεχόταν η επιβολή της συνταγματικής και αντιπροσωπευτικής μοναρχίας και η κατάργηση του υπουργικού δεσποτισμού.

 

 

Από την αρχή ακόμα της σύγκλησης διαφάνηκε η εξέλιξη της κατάστασης, αφού, αντί να τεθεί σε πρώτη προτεραιότητα το οικονομικό πρόβλημα, τέθηκε ως πρώτο το ζήτημα του θεσμού της Μοναρχίας. Έντρομος ο βασιλιάς έδωσε διαταγή να σφραγισθεί η αίθουσα συνεδριάσεων και τότε η Τρίτη Τάξη αυτοανακηρύχθηκε «Εθνική Συνέλευση», κατέλαβε την αίθουσα του σφαιριστηρίου και ορκίσθηκε στις 20 Ιουνίου 1789 ότι δεν θα διαλυόταν έως ότου ο βασιλιάς αποδεχόταν το Σύνταγμα. Μέλη των στοών διαδραμάτισαν τότε σημαντικό ρόλο αναλαμβάνοντας ουσιαστική δράση. Η ιδέα της κατάληψης της αίθουσας του σφαιριστηρίου ανήκε στον μασόνο Γκιλοτίν, πρόεδρος της «Εθνοσυνέλευσης» ήταν ο επίσης μασόνος Μπεϊλύ, ενώ τον όρκο που έδωσαν οι σύνεδροι συνέταξε ο μασόνος Λε Σαπελιέ. Η Επανάσταση είχε ήδη δρομολογηθεί και στο τέλος Ιουνίου οι εκπρόσωποι της Τρίτης Τάξης είχαν εκλέξει μια επαναστατική επιτροπή, η οποία είχε εγκατασταθεί παράνομα στο Δημαρχείο των Παρισίων (Hotel de Ville) και έδινε την εικόνα μιας Αρχής που περίμενε να παραλάβει τα ηνία του κράτους. Σε αυτή την επιτροπή είχε στρατολογηθεί μια πλειάδα μασόνων, όπως οι Λασάλ, Τασάν, Ντελότρ, Κουατρεμέρ, Ζανίν, Οσελάν, Γκαράν ντε Κουλόν, Μορό ντε Σαν Μερύ, και Μπεϊλύ. Πρώτο τους μέλημα ήταν να σχηματίσουν μια ένοπλη δύναμη αποτελούμενη από εξεγερμένους αστούς με αρχηγό τον Λασάλ και υπαρχηγό τον Γκολάρ, μασόνοι και οι δύο. Εκείνοι το πρωινό της 14ης Ιουλίου έστειλαν αντιπροσωπεία που συναντήθηκε με τον διοικητή της Βαστίλλης ζητώντας του να παραδοθεί, ενώ ήδη είχαν σχεδιάσει την επίθεση εναντίον του φρουρίου. Αρχηγός της εφόδου ήταν ο μασόνος Μορετόν ντε Σαμπριγιάν, ενώ επιμέρους αρχηγοί των τριών ομάδων επιτιθέμενων ήταν οι μασόνοι Σαντερέ και Παλού (ομάδα α, συνοικία Σαν Αντουάν), Φουρνιέ (ομάδα β, συνοικία των Χαλ), και Κασονιέρ (ομάδα γ, περιοχή Αψίδας του Θριάμβου). Ο ενορχηστρωτής της όλης επιχείρησης βέβαια δεν ήταν άλλος από τον πρίγκιπα Λουδοβίκο Φίλιππο της Ορλεάνης, ο οποίος μέσα από το παλάτι του υποκινούσε και χρηματοδοτούσε την Επανάσταση, γεγονός που είχε γίνει ευρύτατα γνωστό και είχε καταγγελθεί από όλες τις βασιλικές Αυλές της Ευρώπης. Φαίνεται λοιπόν καθαρά ότι δεν ήταν καθόλου αυθόρμητη και ασχεδίαστη η επίθεση εναντίον της Βαστίλλης και είναι πλέον φανερό με τις εγγυήσεις και τις εντολές ποίου ο διοικητής της την παρέδωσε αμαχητί μαζί με τη φρουρά της στους επαναστάτες.

Την επόμενη ημέρα της παράδοσης της Βαστίλλης η επαναστατική επιτροπή που έδρευε στο Δημαρχείο σχημάτισε την Κομούνα των Παρισίων, με δήμαρχο τον μασόνο Μπεϊλύ, ενώ η ένοπλη δύναμη των αστών μετασχηματίσθηκε σε Εθνική Φρουρά υπό την ηγεσία του μασόνου μαρκησίου Λα Φαγιέτ, ο οποίος, έστω και πρόσκαιρα, συγκέντρωσε με αυτό τον τρόπο στα χέρια του τη μόνη αξιόλογη δύναμη εκείνης της εποχής, τη «δύναμη των επαναστατών». Έτσι, μετά τα γεγονότα του Οκτωβρίου τόσο ο βασιλιάς όσο και η Εθνοσυνέλευση ουσιαστικά περιήλθαν στον έλεγχο του μαρκησίου.

Πολλές στοές μετασχηματίσθηκαν σε επαναστατικές πολιτικές λέσχες, όπως η στοά «Εγκυκλοπαιδική» της Τουλούζης, που έγινε «Εγκυκλοπαιδική Εταιρεία» ή η «Συγκέντρωση των Φίλων», που έγινε «Κέντρο των Φίλων», χωρίς μέσα από αυτή την μετατροπή να χάσουν το τεκτονικό τους πνεύμα, παρότι με τη νέα τους μορφή ήταν πλέον ανοικτές και στους αμύητους. Φρόντισαν πάντοτε να αναγνωρίσουν ως αρχή τους τη Μεγάλη Ανατολή, στην οποία μετά τον αποχριστιανισμό τους και την αποκήρυξη ορισμένων αγίων (τους οποίους αρχικά είχαν ανακηρύξει ως προστάτες), είχαν την πλήρη αναφορά τους.

Αρκετές στοές, όπως η στοά «Παρφέ Ουνιόν» του Μοντομπάν, κάλεσαν τα μέλη τους σε συνεδρίαση προκειμένου να υιοθετήσουν και να υπερασπισθούν όλες τις πράξεις της «Εθνοσυνέλευσης». Ο πρόεδρος της, Μαλεζιό ντε Αμέλ, εγκωμίασε την «ευτυχισμένη επανάσταση που πραγματοποιείται» και ευχαρίστησε τον Μεγάλο Αρχιτέκτονα Του Σύμπαντος που έκανε κάτι τέτοιο δυνατό. Στην ίδια συνεδρίαση ο Κορμπάν ντε Πόντμπριάν ισχυρίσθηκε ότι «η νίκη της ελευθερίας και του πατριωτισμού είναι η πιο πλήρης νίκη του αληθινού τέκτονα». Η στοά Λα Φιλαντελφίκ των Παρισίων αμέσως μετά την «πτώση της Βαστίλλης» έστειλε ανοικτή επιστολή προς τη Μεγάλη Ανατολή με την οποία επικροτούσε με ενθουσιασμό την Επανάσταση που προήγαγε το πνεύμα της ισότητας, το οποίο οι ίδιοι εφήρμοζαν από χρόνια στα εργαστήρια τους και ονόμαζε όσα μέλη της είχαν εμπλακεί στις πολιτικές εξελίξεις «verteux citoyens» (ενάρετους πολίτες), «bons fleres» (καλούς αδελφούς) και «vraies maçons» (αληθινούς μασόνους). Με την επικράτηση, μάλιστα, της Επανάστασης και τους ευρωπαϊκούς πολέμους που ακολούθησαν, έθεσαν ως στόχο τους την ανατροπή των απολυταρχικών μοναρχιών της εποχής και την ίδρυση φιλελεύθερων και συνταγματικών κυβερνήσεων.

Η εξέλιξη της Επανάστασης είναι γνωστή, επομένως σ’ αυτό το σημείο σταματούμε την αφήγηση των γεγονότων, θεωρώντας ενδεικτικά για τον ρόλο των στοών τα παραδείγματα που δώσαμε και θέλοντας να απαντήσουμε σε μια ερώτηση που είναι πιθανόν να τεθεί. Όσοι έχουν μελετήσει την ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης πιθανώς να αναρωτηθούν πώς είναι δυνατό οι μασονικές στοές να συνέβαλαν σε ένα εγχείρημα κατά το οποίο πολλά από τα μέλη τους, μεταξύ των οποίων και ο Μεγάλος Διδάσκαλος της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας, πρίγκιπας Λουδοβίκος Φίλιππος, έπεσαν θύματα των επαναστατών, συχνά μάλιστα καρατομούμενοι. Θα απαντήσουμε με ένα πολύ γνωστό παράδειγμα από την Ιστορία του περασμένου αιώνα. Το γεγονός ότι ο Στάλιν εξεδίωξε από το κόμμα και τη χώρα και δολοφόνησε τελικά στη Λατινική Αμερική τον Τρότσκυ (Λεβύ Μπρονστάιν), δεν μπορεί να μειώσει τη συμμετοχή του δεύτερου στην Οκτωβριανή Επανάσταση, ούτε και να ακυρώσει τον σημαντικό ρόλο τον οποίο διαδραμάτισε ως διοργανωτής και πολιτικός επικεφαλής του ιδιόρρυθμου «Ερυθρού στρατού» στην επιτυχή έκβαση του πολέμου και την επικράτηση των Μπολσεβίκων. Ή, για να επανέλθουμε στο θέμα που εξετάζουμε, δεν μπορεί κανείς να ισχυρισθεί ότι οι Γιρονδίνοι δεν διαδραμάτισαν κανέναν ρόλο στη Γαλλική Επανάσταση, επειδή αργότερα εκκαθαρίσθηκαν από τους Ιακωβίνους.

Οπωσδήποτε οι μασονικές στοές δεν είχαν ως μοναδικό και κύριο σκοπό τους την Επανάσταση, ωστόσο πολλά από τα μέλη τους είχαν αφιερωθεί ολόψυχα στην ολοκλήρωση αυτού του έργου και με τη βοήθεια των στοών και του μεταξύ τους ισχυρού συνδέσμου συνέβαλαν συχνά στην επίτευξη δύσκολων στόχων των επαναστατημένων, όπως ήδη καταδείξαμε. Άλλωστε, αν ορισμένοι μασόνοι εκκαθαρίσθηκαν από άλλους, τέκτονες ή μη, κατά τη διάρκεια των γεγονότων, είναι ένα ερώτημα που αφορά αποκλειστικά την επαναστατική διαλεκτική.

 

Βιβλιογραφία

1. L. D’ Estampes, C. Jannet: LA FRANC-MACONNERIE ET LA REVOLUTION, Avignon 1884.

2. J. Evola: SCRITTI SULLA MASSONERIA, Roma 1984.

3. Bernard Fay: LA FRANC-MACONNERIE ET LA REVOLUTION INTELLECTUELLE DU XVIII SIECLE, Paris 1961.

4. J.F. Findel: HISTOIRE DE LA FRANC-MACONNERIE DEPUIS SON ORIGINE JUSQW A NOS JOURS (Paris 1866), Bologne 1976 (6' war.).

5. Jouaust: HISTOIRE DU GRAND ORIENT DE FRANCE, Rennes, Paris 1865.

Στην δεκαετία του ’60, η Οριάνα Φαλάτσι ήταν μία «γενναία» γυναίκα, αριστερίστρια και φεμινίστρια.   Οι εικονοκλαστικές συνεντεύξεις της εγκωμιάσθηκαν από τις τάξεις των φλύαρων με την ανάδειξη του εκφραστικού της ύφους ως την τελευταία λέξη του μεταμοντερνισμού - επαινέθηκε δε για τον τρόπο δημοσιογραφίας της αντίστοιχα με την Σούζαν Σόνταγκ για την μυθιστοριογραφία της. Αλλά η εξέλιξή τους δεν ήταν ίδια, λαμβανομένου υπ’ όψιν πως η τελευταία έφτασε να γίνει απολογήτρια της Τζιχάντ και πέθανε ξεπεσμένη και παρηκμασμένη, ενώ τα χρόνια που πέρασαν έφεραν στην Φαλάτσι σοφία και πραγματική τόλμη.   Πέθανε την 14η Σεπτεμβρίου 2006 ως μία σπουδαία υπερασπίστρια της κουλτούρας και του πολιτισμού μας, απέναντι στην βίαιη εφόρμηση της έξωθεν βαρβαρότητας και της εκ των έσω προδοσίας.   Για περίπου 20 χρόνια ξεκινώντας στις αρχές της δεκαετίας του ’60, η Φαλάτσι ήταν διάσημη για τους μεγάλους και ισχυρούς πολιτικούς της εποχής από τους οποίους πήρε συνέντευξη, περιλαμβανομένων του Ντεγκ Ξιάο Πίνγκ και του Χένρυ Κίσινγκερ, ο οποίος αργότερα έγραψε πως η συνέντευξη του 1972 μαζί της ήταν «η μοναδική τόσο καταστροφική συζήτηση που είχα ποτέ με οποιονδήποτε εκπρόσωπο του Τύπου».   Κατά τη δική του παραδοχή, κολακεύτηκε από την πρόταση για συνέντευξη υποθέτοντας πως έτσι θα μετείχε στο «δημοσιογραφικό πάνθεον» της Φαλάτσι, μα κατάλαβε πολύ αργά ότι επρόκειτο περισσότερο για συλλογή από τα σκαλπ των συνεντευξιαζομένων.   Η μεθοδολογία της στην συνέντευξη σκοπίμως προκαλούσε ανησυχία: «προσέγγιζε τον κάθε συνεντευξιαζόμενο με μελετημένη επιθετικότητα, τρόπος που συχνά έγνεφε προς τους Ευρωπαίους υπαρξιστές και επεδείκνυε μία μαιανδρική, πανούργα εξυπνάδα».

Το κάποτε διάσημο ρεπορτάζ της Φαλάτσι δεν ωρίμασε σωστά, και αποκλειστικά λόγω της δύναμης αυτού ο θάνατός της θα είχε προσελκύσει λιγοστή προσοχή. Μα ύστερα από το κτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου, στάθηκε κριτικά έναντι του μουσουλμανικού φονταμενταλισμού και ευθαρσώς αντίπαλος της μουσουλμανικής μετανάστευσης στη Ευρώπη. Το βιβλίο της «Η Οργή και η Υπερηφάνεια» - μία προκλητική επιφυλλίδα αρχικώς εκδοθείσα από την εφημερίδα Corriere della Sera - προκάλεσε αίσθηση. Ενώ αμέτρητοι διανοούμενοι και δημοσιολόγοι από τις δεκαετίες του ’60 και ’70 κλήθηκαν εξ αιτίας του κτυπήματος της 11/9 να εξηγήσουν στις μάζες την ανεκτική και ειρηνική φύση του «πραγματικού Ισλάμ», η Φαλάτσι κατάλαβε τι πραγματικά συνέβαινε. «Οπωσδήποτε δεν είναι η μουσική ροκ εν ρολ που οι τζιχαντιστές μισούν», έγραφε, «ούτε τα συνηθισμένα στερεότυπα όπως οι τσιχλόφουσκες, τα χάμπουργκερ, το Μπρόντγουαιη ή το Χόλλυγουντ». Μαθημένοι όπως οι δυτικοί να είναι εξαπατημένοι, τυφλοί από μυωπία, θα έπρεπε καλύτερα να καταλάβουν πως ένας πόλεμος θρησκειών είναι σε εξέλιξη.

«Ένας πόλεμος που τον αποκαλούν Τζιχάντ. Ιερός Πόλεμος. Ένας πόλεμος που μάλλον δεν επιδιώκει την κατάκτηση των εδαφών μας, αλλά οπωσδήποτε επιδιώκει την κατάκτηση των ψυχών μας. Που επιδιώκει την εξάλειψη της ελευθερίας μας και του πολιτισμού μας. Που επιδιώκει τον αφανισμό του δικού μας τρόπου ζωής και θανάτου, του δικού μας τρόπου προσευχής ή όχι, του δικού μας τρόπου φαγητού και ένδυσης και διασκέδασης και ενημέρωσής μας. Δεν καταλαβαίνετε, δεν θέλετε να καταλάβετε ότι αν δεν τους αντιταχθούμε, αν δεν υπερασπισθούμε τις ζωές μας, αν δεν παλέψουμε, η Τζιχάντ θα νικήσει. Και τότε θα καταστρέψει τον κόσμο που, καλώς ή κακώς κατορθώσαμε να κτίσουμε, να αλλάξουμε, να βελτιώσουμε, να ερμηνεύσουμε με έναν τρόπο λίγο πιο έξυπνο, που -πρέπει να το πούμε- είναι λιγότερο μισαλλόδοξος ή ακόμα και καθόλου μισαλλόδοξος. Και έτσι θα καταστρέψει την κουλτούρα μας, την τέχνη μας, την επιστήμη μας, την ηθική μας τάξη, τις αξίες μας, τις επιθυμίες μας».

Η Φαλάτσι δεν έχει ενδοιασμούς όταν πρέπει να συγκρίνει αυτά που έχουμε με την δική τους κουλτούρα, τέχνη, επιστήμη, για μην αναφερθούμε καθόλου στην ηθική τους τάξη, τις αξίες και επιθυμίες τους. Περιφρονεί όσους αποφεύγουν την αλήθεια σχετικά με τους δυο πολιτισμούς ως ανθρωπάρια, δειλούς ή απλώς μαζοχιστές:

«Με ενοχλεί ακόμα και να μιλήσω για «δύο από αυτούς», να τους βάλω στο ίδιο επίπεδο σαν να ήσαν δύο παράλληλες πραγματικότητες ίδιου βάρους και μέτρου. Διότι πίσω από τον πολιτισμό μας έχουμε τον Όμηρο, τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Φειδία, για όνομα του Θεού! Έχουμε την αρχαία Ελλάδα με τον Παρθενώνα της και την ανακάλυψή της, την Δημοκρατία. Έχουμε την αρχαία Ρώμη με το μεγαλείο της τους νόμους της και την αντίληψή της για το Δίκαιο. Τα γλυπτά της, τη φιλολογία της, την αρχιτεκτονική της. Τα κτίριά της, τα αμφιθέατρά της, τα υδραγωγεία, τις γέφυρες και τις οδούς της. Έχουμε έναν επαναστάτη, εκείνον τον Χριστό, ο οποίος πέθανε στον Σταυρό, που μας δίδαξε (πολύ κακώς αν δεν το μάθαμε) την αντίληψη της αγάπης και της δικαιοσύνης».

Ναι, γνωρίζω -η παλιά αγνωστικίστρια συνέχισε- υπάρχει επίσης μία Εκκλησία που μας έδωσε την Ιερά Εξέταση, τα βασανιστήρια και την πυρπόληση στον πάσσαλο. Μα η Φαλάτσι που έγινε δεκτή σε ακρόαση από τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ’ πέρυσι, αναγνώριζε την συμβολή του Χριστιανισμού στην Ιστορία της ευρωπαϊκής σκέψης, «την έμπνευση που έδωσε στον Λεονάρντο Ντα Βίντσι, τον Μιχαήλ Άγγελο και τον Ραφαήλ, στην μουσική του Μπαχ, του Μότσαρτ και του Μπετόβεν, στον Ροσσίνι και Δονιζέτι και Βέρντι, και στην επιστήμη που θεραπεύει ασθένειες και έχει ανακαλύψει το τραίνο, το αυτοκίνητο, το αεροπλάνο, τα διαστημόπλοια και άλλαξε την όψη του πλανήτη με τον ηλεκτρισμό, το ραδιόφωνο και το τηλέφωνο».

Προσέφερε αποφασιστική και ανένδοτη απάντηση «στην θανάσιμη ερώτηση» σχετικώς με το τι βρίσκεται πίσω από την μουσουλμανική κουλτούρα: «Μπορούμε να βρούμε μόνον τον Μωάμεθ με το Κοράνι του και τον Αβερρόη με τις σχολαστικιστικές αξίες του, τα από δεύτερο χέρι σχόλιά του στον Αριστοτέλη, όλα αρκετά πολύτιμα αλλά πραγματικά δεύτερης γραμμής υλικό, ειλικρινά». Λοιπόν, εντάξει, μαθηματικά και αριθμοί. Ακόμα και σε αυτό η Φαλάτσι επισημαίνει, πως είναι πολύ λιγότερα από όσα νομίζουμε. Αντίθετα από τους δημιουργούς του μύθου περί Ισλαμικού Χρυσού Αιώνα, κατάλαβε πως η Μουσουλμανική Αυτοκρατορία απλώς κληρονόμησε την γνώση και τις δεξιότητες της αρχαίας Μέσης Ανατολής, της Ελλάδος και της Περσίας, και προσέθεσε σε αυτές ελάχιστες καινοτομίες.

Το ενδιαφέρον της Οριάνας Φαλάτσι στο θέμα του Ισλάμ ίσως εντοπίζεται στην διάσημη συνέντευξή της τον Οκτώβριο του 1979 με τον Αγιατολάχ Χομεϊνί, λίγο μετά την πτώση του Σάχη, όταν έβγαλε το τσαντόρ της εν μέσω της διαδικασίας. Οι πολιτικές και κοινωνικές απόψεις του Χομεϊνί ήσαν ελαχίστως αποκαλυπτικές γι’ αυτήν, αλλά τα φευγαλέα σχόλιά του για την Δυτική μουσική την σόκαραν βαθιά. Ο γέροντας δήλωσε ξερά πως η δυτική μουσική «θολώνει τον νου διότι συνδυάζει την ευχαρίστηση με την έκσταση, όπως και τα ναρκωτικά», αντί να εξυψώνει το πνεύμα όπως θα έπρεπε. «Ακόμα και η μουσική του Μπαχ, του Μπετόβεν, του Βέρντι;» ρώτησε η Φαλάτσι, στην οποία ο Χομεϊνί απάντησε κοφτά «δεν γνωρίζω αυτά τα ονόματα». Διευκρίνισε πως αν η Δυτική μουσική δεν θόλωνε τον νου δεν θα απαγορευόταν: «Κάποιες από τις μουσικές σας επιτρέπονται. Για παράδειγμα, εμβατήρια και ύμνοι για βηματισμό. Ναι, τα εμβατήριά σας επιτρέπονται».

Για μια στιγμή ήταν ειλικρινά τρομοκρατημένη. Όπως είπε στην εφημερίδα New Yorker νωρίτερα αυτόν τον χρόνο, «είναι γνωστό πως ξόδεψα την ζωή μου στον αγώνα για την ελευθερία, και η ελευθερία περιλαμβάνει την ελευθερία της θρησκευτικής πίστης. Όμως στον αγώνα για ελευθερία δεν περιλαμβάνεται η προσχώρηση σε μια θρησκεία, όπως η μουσουλμανική, που επιδιώκει την εξάλειψη άλλων θρησκειών. Εκείνο το οποίο επιθυμεί να επιβάλει ο «Αγών του», το Κοράνι του, σε ολόκληρο τον πλανήτη. Εκείνο που έχει κάνει για χίλια τετρακόσια χρόνια. Εκείνο που είναι από την γένεσή του. Εκείνο που αντίθετα με τις άλλες θρησκείες, σφαγιάζει και καρατομεί ή σκλαβώνει όλους εκείνους που ζουν διαφορετικά».

Ως δαιμόνια αναλύτρια των διεθνών θεμάτων, στα χρόνια της ωριμότητας της η Φαλάτσι ήξερε πως το ισλαμικό «τζίνι» απελευθερωμένο από τις Η.Π.Α, χάριν της «εξαιρετικής ιδέας» του δρ. Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι να υποστηρίζει τον Οσάμα Μπιν Λάντεν και την φάρα του στο Αφγανιστάν το 1979, ήλθε να λημεριάσει στα μέρη μας όπως ένα μπούμερανγκ. Θυμήθηκε τα πλάνα των επιθέσεων Μουτζαχεντίν εναντίον Σοβιετικών θέσεων: «Θυμάστε εκείνους τους γενειοφόρους άνδρες με τα μακριά φορέματα και τα τουρμπάνια, πριν αρχίσουν να πυροδοτούν τους όλμους, κραύγαζαν «Αλλάχ ακμπάρ! Θεός είναι μεγάλος!» Εγώ τους θυμάμαι πολύ καλά. Ανατρίχιαζα ακούγοντας την λέξη «Αλλάχ» να ζευγαρώνει με τον κρότο του όλμου. Λοιπόν, οι Ρώσοι εγκατέλειψαν το Αφγανιστάν και από το Αφγανιστάν οι γενειοφόροι έφτασαν στην Ν.Υόρκη με δεκαεννέα καμικάζι».

Αλλά αντίθετα με την αγαπημένη της Νέα Υόρκη, οι ευρωπαϊκές πόλεις θα ενδώσουν, φοβόταν, εξ αιτίας της μουσουλμανικής δημογραφικής βιαίας εισβολής στον Παλαιό Κόσμο, μία εισβολή χωρίς όμοιά της στην ανθρώπινη ιστορία. Αυτό ήταν το θέμα-κλειδί της συνέχειας του best seller «Η Οργή και η Υπερηφάνεια», το οποίο δημοσιεύθηκε τον προηγούμενο χρόνο, «Η δύναμη της Λογικής» ήταν άλλο ένα ξέφρενο εγερτήριο κάλεσμα. Έκανε όμως την Φαλάτσι αντικείμενο διώξεων διαφόρων κατηγοριών «εγκλημάτων μίσους», εγείροντας αγωγές εναντίον της στην χώρα καταγωγής της, όπου ένα Δικαστήριο στο Μπέργκαμο της άσκησε δίωξη για «δυσφήμιση του Ισλάμ». Τους τελευταίους της μήνες, έπεσε σε βαθιά απαισιοδοξία, θρηνώντας για την παρακμή της Ευρώπης η οποία αρνείται να αντιμετωπίσει «την αντίστροφη σταυροφορία» από τους «υιούς του Αλλάχ».

«Η Ευρώπη είναι ήδη Ευραραβία», δήλωσε πέρυσι, «μία αποικία του Ισλάμ, όπου η ισλαμική εισβολή δεν προχώρησε μόνον υπό την φυσική έννοια, αλλά επίσης και υπό την πνευματική και πολιτισμική έννοια. Αυτό που πραγματικά συνέβη», έγραψε τέσσερα χρόνια νωρίτερα, «δεν ήταν μόνον μετανάστευση, ήταν περισσότερο μία εισβολή καθοδηγούμενη υπό το έμβλημα της μυστικότητας-μία μυστικότητα η οποία ενοχλεί διότι δεν είναι πράα και οδυνηρή (για τους μετανάστες), αλλά αλαζονική και προστατευόμενη από τον κυνισμό των πολιτικών οι οποίοι κλείνουν το ένα μάτι τους ή και τα δύο». Το επίπεδο ανεκτικότητας ξεπεράστηκε δεκαπέντε ή είκοσι χρόνια πριν, «όταν η Αριστερά επέτρεψε στους Μουσουλμάνους να αποβιβασθούν στις ακτές μας κατά χιλιάδες». Η δουλοπρέπεια έναντι των εισβολέων δηλητηρίασε την δημοκρατία, υπονόμευσε την ελευθερία της σκέψης και την αντίληψη για αυτήν καθ’ εαυτή την ελευθερία.

Τα απτά αποτελέσματα είναι τόσο ολέθρια όσο και τα ηθικά και πνευματικά τέτοια. Στην Βενετία οι εισβολείς ανέλαβαν τον έλεγχο της Πλατείας Σαν Μάρκο. Στην Γένοβα τα υπέροχα κτίρια που ο Ρούμπενς θαύμασε τόσο «έχουν βρει πρόωρο θάνατο, σαν γυναίκες που έχουν βιασθεί». Στην γενέθλια πόλη της την Φλωρεντία, μία τεράστια σκηνή τοποθετήθηκε δίπλα στον καθεδρικό Ναό για να πιέσει την ιταλική κυβέρνηση να τους δώσει «τα απαραίτητα έγγραφα για να περιπλανώνται ασκόπως στην Ευρώπη και για να τους επιτραπεί να φέρουν τις ορδές των συγγενών τους στην Ιταλία».

«Ένα τσαντίρι τοποθετήθηκε δίπλα στο υπέροχο κτίριο του Αρχιεπισκόπου, πλάι του οποίου φυλάνε τα υποδήματα ή τα σανδάλια τους τα οποία παρατάσσουν έξω από τα τζαμιά στις χώρες τους. Και μαζί με τα υποδήματά τους ή σανδάλια τους τα μπουκάλια με το νερό που χρησιμοποιούν για να πλένουν τα πόδια τους πριν την προσευχή. Ένα τσαντίρι τοποθετήθηκε εμπρός από τον Καθεδρικό Ναό με τον τρούλο του Μπρουνελλέσι και πλάι στο Βαπτιστήριο με τις χρυσές πόρτες του Γκίμπερτιλ. Χάρη σε ένα κασετόφωνο, η ανέγγιχτη οιμωγή του μουεζίνη ακριβώς στην ώρα της, προτρέπει τους πιστούς να ξεκουφάνουν τους απίστους, και πνίγει τους ήχους του καμπαναριού της εκκλησιάς. Μαζί με τις κίτρινες ρίγες από τα ούρα, η δυσοσμία των κοπράνων μπλοκάρουν την πόρτα του Σαν Σαλβατόρε του Βέσκοβο: Αυτή η εξαίσια Ρωμανική εκκλησία (1000 μ.Χ) μετατράπηκε σε απόπατο».

Φυσικά προκάλεσε αμέτρητες κραυγές οργής από τη μία άκρη του Ατλαντικού στην άλλη, μεταξύ των εκφυλισμένων, των δειλών, των μαζοχιστών, τρελών και καθαρμάτων. Ο Κρίστοφερ Χίτσενς ο οποίος είναι όλα τα παραπάνω, περιέγραψε την δουλειά της Φαλάτσι ως «ένα σύντομο αλφαβητάρι για το πώς να μην γράφετε για το Ισλάμ». Τώρα όλοι αυτοί μπορούν να χαλαρώσουν και να γράψουν μοχθηρές νεκρολογίες για αυτήν την αμφιλεγόμενη συγγραφέα η οποία έτυχε «σκληρής κριτικής» για «υποδαύλιση μίσους εναντίον του Ισλάμ». Θα λείψει δυστυχώς από εκείνους εξ ημών που ξέρουν τι ήξερε, και που απεχθάνονται ό,τι απεχθανόταν.

Τα προβλήματα που δημιουργούν οι διάφοροι "επαναστατημένοι νέοι" της αριστεράς στην ελληνική κοινωνία λίγο πολύ όλοι μας τα γνωρίζουμε.

Όμως αυτό που δεν έχει συνειδητοποιήσει ποτέ κανείς είναι το τι ποσό χρημάτων πληρώνει από το υστέρημα του ο κάθε ένας από εμάς  για να εκτονωθούν τα "επαναστατημένα νιάτα" του μαρξισμού.
Ένα δείγμα του μεγέθους του "κόστους της αναρχίας" στην ελληνική κοινωνία, μπορεί να βρει κανείς από την απάντηση του Υπουργού Παιδείας σε ερώτηση του βουλευτή Μάκη Βορίδη.

Ρωτάει ο βουλευτής τον Υπουργό, να μάθει για ποιο λόγo η φοιτητική εστία του Παντείου Πανεπιστημίου για επτά χρόνια παραμένει κλειστή για τους φοιτητές, εξαιτίας του ότι έχει καταληφθεί από αγνώστους που χρησιμοποιούν το δημόσιο αυτό κτίριο για λογαριασμό τους.

Σαν συνέπεια αυτού του γεγονότος το Πανεπιστήμιο πληρώνει παρακείμενο ξενοδοχείο για να στεγασθούν οι φοιτητές του, επιβαρύνοντας τον Έλληνα φορολογούμενο και υποβαθμίζοντας τις ακαδημαϊκές του δραστηριότητες.

Η πραγματικότητα βέβαια είναι λίγο διαφορετική από αυτή που περιγράφει ο Μάκης Βορίδης. Στην πραγματικότητα ο δημόσιος αυτός χώρος αυτός έχει καταληφθεί από τους "γνωστούς - αγνώστους" της αριστεράς που εμποδίζουν τους φοιτητές στο να στεγαστούν, και εκμεταλλεύονται το χώρο αυτό προς όφελος τους, νοικιάζοντας τον σε λαθρομετανάστες.

Από την, κατά τα άλλα διασκεδαστική, απάντηση του Υπουργείου Παιδείας μπορεί κανείς να ενημερωθεί για το μέγεθος της ζημίας άλλα και για το πώς αξιοποιούνται οι φόροι που πληρώνουμε. Γράφει στην απάντηση του ο Υπουργός: "...οι πρυτανικές αρχές εξετάζουν με αίσθημα ευθύνης την ήδη διαμορφωθείσα κατάσταση στην φοιτητική εστία" και συνεχίζει "...η δαπάνη για το χρονικό διάστημα 1/10/2007 έως 30/6/2008 ανέρχεται σε 610.000 ευρώ".

Το ποσό αυτό αντιστοιχεί σε λίγους μόνο μήνες κατάληψής. Αν πολλαπλασιαστεί με τα χρόνια που συμβαίνει αυτό, μπορεί εύκολα να αντιληφθεί κανείς, πόσα εκατομμύρια ευρώ έχουν στερηθεί, οι άνθρωποι που τα έχουν πραγματική ανάγκη, από τους "επαναστάτες της αριστεράς".  

Τα συμπεράσματα δικά σας

Αγκυρα
 
Πρώτος γύρος ψηφοφορίας στην τουρκική Εθνοσυνέλευση επί της κοινής πρότασης του κυβερνώντος AKP και του εθνικιστικού κόμματος των Γκρίζων Λύκων (MHP) για τη χαλάρωση της απαγόρευσης της μαντήλας στα πανεπιστήμια.

Η μαντήλα, σύμβολο του πολιτικού Ισλάμ στην Τουρκία, απαγορεύθηκε στα πανεπιστήμια σχεδόν δύο δεκαετίες πριν και σήμερα η κυβέρνηση Ερντογάν φέρνει προς ψήφιση συνταγματική αναθεώρηση με κεντρικό επιχείρημα το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ελευθεριών υπό την έννοια ότι η απαγόρευση στερεί σε χιλιάδες γυναίκες την ανώτατη εκπαίδευση.

Όμως, για τους κεμαλιστές και το πανίσχυρο στρατιωτικό κατεστημένο η ισχύουσα απαγόρευση είναι ζωτικής σημασίας για το διαχωρισμό κράτους και θρησκείας και η προτεινόμενη τροποποίηση φέρνει για πολλοστή φορά την κυβέρνηση Ερντογάν αντιμέτωπη με τους υπερμάχους του κοσμικού χαρακτήρα της Τουρκίας.

Το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) έχει την κοινοβουλευτική στήριξη του Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης (MHP), αλλά η έγκριση της πρότασης αναμένεται στη δεύτερη ψηφοφορία που θα διενεργηθεί αργότερα εντός της εβδομάδας.

Αμφότεροι οι Ταγίπ Ερντογάν και Αμπντουλάχ Γκιουλ -οι σύζυγοι των οποίων φορούν σε όλες τις δημόσιες εμφανίσεις τους την ισλαμική μαντήλα- επιχείρησαν την Τρίτη να ρίξουν την ένταση, επαναλαμβάνοντας ότι η συνταγματική αναθεώρηση αφορά αποκλειστικά το δικαίωμα στην ανώτατη εκπαίδευση.

Τα δύο τρίτα των γυναικών στην Τουρκία φορούν την ισλαμική μαντήλα και από το 1989, όταν επεκτάθηκε στα πανεπιστήμια η απαγόρευση που ίσχυε και ισχύει στους δημόσιους θεσμούς, χάνουν κατά χιλιάδες την ανώτατη εκπαίδευση.

Πολλοί Τούρκοι συμφωνούν πως αυτό είναι άδικο, όμως το κοσμικό κατεστημένο δεν εμπιστεύεται και παγίως κατηγορεί την κυβέρνηση Ερντογάν για κρυφή ισλαμική ατζέντα σε μία χώρα 99% μουσουλμανική.

«Παρακολουθούμε από κοντά τις ανησυχίες και την κριτική που διατυπώνεται δημοσίως» δήλωσε την Τρίτη ο Ταγίπ Ερντογάν σε πιο ήπια γραμμή έναντι των αντιπάλων του.

Όμως, το μεγαλύτερο κόμμα της τουρκικής αντιπολίτευσης, το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα, έχει ήδη διαμηνύσει ότι θα προσφύγει στο Συνταγματικό Δικαστήριο, επιμένοντας ότι χαλάρωση της απαγόρευσης της μαντήλας στους πανεπιστημιακούς χώρους συνιστά απειλή για τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους.

Περισσότεροι από 120.000 Τούρκοι διαδήλωσαν μαζικά την περασμένη Κυριακή στην Αγκυρα και σε άλλες πόλεις κατά της πρότασης της κυβέρνησης.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από Associated Press
 

Σμύρνη

Τουρκικό δικαστήριο απαγορεύει και πάλι την πρόσβαση στο δημοφιλές δικτυακό τόπο αποθήκευσης και προβολής βίντεο YouTube, με το αιτιολογικό ότι μέσω της υπηρεσίας προβάλλεται βίντεοκλιπ που προσβάλει τον Κεμάλ Ατατούρκ.

Την απόφαση απαγόρευσης που καλούνται να εφαρμόσουν όλοι οι πάροχοι υπηρεσιών πρόσβασης στη χώρα έλαβε δικαστήριο της Σμύρνης κατόπιν σχετικού αιτήματος της Εισαγγελίας.

Είναι η τέταρτη φορά τον τελευταίο χρόνο που απαγορεύεται στην Τουρκία η πρόσβαση στο YouTube, επειδή το περιεχόμενο ορισμένων βίντεο θεωρήθηκε ότι προσβάλλει το τουρκικό έθνος ή τον Κεμάλ.
Newsroom ΔΟΛ
 

Λωζάννη
 
Το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Ελβετίας επικύρωσε την πρωτόδικη καταδίκη εις βάρος του εθνικιστή Τούρκου πολιτικού Ντογού Περίντσεκ για άρνηση της Γενοκτονίας των Αρμενίων.

Ο ηγέτης του τουρκικού Εργατικού Κόμματος είχε παραπεμφθεί σε δικαστήριο της Λωζάννης, έπειτα από μήνυση αρμενικής καταγωγής πολίτη, επειδή σε ομιλία του το 2005 στην Ελβετία είχε αρνηθεί ότι οι Αρμένιοι υπήρξαν θύματα γενοκτονίας από τους Οθωμανούς Τούρκους το 1915, ισχυριζόμενος ότι πρόκειται περί «διεθνούς ψέματος».

Στην πραγματικότητα ο Ντογού Περίντσεκ μετέβη στην Ελβετία για να κάνει αυτή ακριβώς τη δήλωση προκειμένου να διαμαρτυρηθεί για την ποινικοποίηση της άρνησης της Γενοκτονίας, όπως ισχύει και στην περίπτωση της άρνησης του Ολοκαυτώματος των Εβραίων, στο πλαίσιο της αντιρατσιστικής νομοθεσίας της χώρας.

Σύμφωνα με το άρθρο 261 του ελβετικού Ποινικού Κώδικα η άρνηση ή η δικαιολόγηση μίας γενοκτονίας ή ενός εγκλήματος εις βάρος της ανθρωπότητας τιμωρείται με ποινή φυλάκισης ή πρόστιμο.

Το Εθνικό Συμβούλιο της Ελβετίας αναγνώρισε στις 16 Δεκεμβρίου του 2003 τη γενοκτονία των Αρμενίων, γεγονός που είχε προκαλέσει στο παρελθόν τριβές στις σχέσεις της Βέρνης με την Αγκυρα.

Το ανώτατο ελβετικό ακυρωτικό δικαστήριο επικύρωσε την Τετάρτη την καταδικαστική απόφαση με την οποία επιβάλλεται στον Περίντσεκ ποινή φυλάκισης 90 ημερών εξαγοράσιμη έναντι 9.000 ελβετικών φράγκων με αναστολή και χρηματική ποινή 3.000 φράγκων. Το δικαστήριο διέταξε επίσης στον Περίντσεκ να καταβάλλει συμβολική αποζημίωση σύνδεσμο των Αρμενίων της Ελβετίας 1.000 φράγκων και στον μηνυτή πρόεδρό του άλλα 10.000 φράγκα. Η πρωτόδικη καταδίκη του 65χρονου Ντογού Περιντσεκ τον περασμένο Μάρτιο είχε προκαλέσει την αντίδραση τουρκικού υπυοργείου Εξωτερικών.

Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, ο Ντογού Περίντσεκ είναι ηγέτης του Εργατικού Κόμματος με ισχνή εκλογική δύναμη. Το κόμμα του χαρακτηρίζεται μαΐοκό. Ο ίδιος έχει συμμαχήσει με τους ακροδεξιούς Γκρίζους Λύκος και τους ακραιφνείς κεμαλικούς εθνικιστές, ενώ κύκλοι της τουρκικής Αριστεράς τον έχουν αποκηρύξει επανειλημμένως χαρακτηρίζοντάς τον ακόμη και άνθρωπο των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών. Οι δηλώσεις του στρέφονται ενίοτε κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου.


Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από Associated Press
 
 

Αγκυρα 
 
Για τρίτη φορά σε έναν χρόνο, τουρκικό δικαστήριο επέβαλε φραγή στη σύνδεση με το YouTube επειδή η δημοφιλής υπηρεσία δημοσίευσε βιντεοκλίπ που κρίθηκε ότι δυσφημούν τον Κεμάλ Ατατούρκ.

Στο μεταξύ, πάντως, ο υπουργός Δικαιοσύνης Μεχμέτ Αλί Σαχίν δεσμεύτηκε ότι η κυβέρνηση θα υποβάλει τις προσεχείς ημέρες το κείμενο τροποποίησης του νόμου που περιορίζει την ελευθερία της έκφρασης.

Η Τουρκία δέχεται πιέσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων να τροποποιήσει το άρθρο 301 του ποινικού κώδικα, το οποίο ποινικοποιεί την προσβολή της «τουρκικής ταυτότητας» και έχει χρησιμοποιηθεί από τις Αρχές για τη δίωξη δεκάδων δημοσιογράφων και συγγραφέων, μεταξύ των οποίων ο νομπελίστας Ορχάν Παμούκ.

Το κυβερνών κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης έχει επανειλημμένα δεσμευτεί να τροποποιήσει τον επίμαχο νόμο. Ωστόσο, σύμφωνα με τουρκικά μέσα ενημέρωσης, συντηρητικοί κύκλοι εντός της κυβέρνησης προβάλλουν εμπόδια στα σχέδια του Σαχίν.

Όπως έγινε αντιληπτό τη Δευτέρα, οι εταιρείες τηλεπικοινωνιών της Τουρκίας έλαβαν εντολή να προωθούν τους χρήστες σε ιστοσελίδα που τους ενημερώνει ότι η πρόσβαση στο ΥouTube απαγορεύτηκε με δικαστική απόφαση στις 17 Ιανουαρίου. Η διακωμώδηση του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας, θεωρείται προσβολή της τουρκικής ταυτότητας.

Η πρώτη φραγή στη σύνδεση με το YouTube επεβλήθη από διαφορετικό δικαστήριο της Αγκυρας πέρυσι τον Μάρτιο, έπειτα από καταγγελίες για αυτοσχέδια βίντεο που σατυρίζουν τον Κεμάλ, του οποίου το πορτραίτο κρέμεται σχεδόν σε όλα τα κυβερνητικά κτίρια 70 χρόνια μετά τον θάνατό του.

Η πρόσβαση αποκαταστάθηκε δύο ημέρες αργότερα μετά την απομάκρυνση του «προσβλητικού» υλικού.

Τον Σεπτέμβριο, δικαστήριο της Σεβάστειας στην ανατολική Τουρκία επιχείρησε να μπλοκάρει και πάλι το YouTube, λόγω βίντεο που σατύριζαν τον Ατατούρκ, τον πρόεδο Αμπντουλάχ Γκιούλ, τον πρωθυπουργό Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και το στρατό. Τελικά, όμως, η δικαστική απόφαση δεν εφαρμόστηκε.

Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Sabah, ο Σαχίν είπε ότι η κυβέρνηση ελπίζει ότι η τροποποίηση του νόμου θα έχει εγκριθεί από το Κοινοβούλιο έως το τέλος του μήνα. «Το νομοσχέδιο είναι έτοιμο. Μέσα σε λίγες ημέρες το αναθεωρημένο άρθρο θα δοθεί στον πρόεδρο του Κοινοβουλίου. Ελπίζουμε να ψηφιστεί έως το τέλος του μήνα».

Στην τροποποίηση αναμένεται ν' αντικατασταθεί με τον όρο «τουρκικό κράτος» ο αόριστος όρος «τουρκισμός» και να ζητείται από εισαγγελείς να λαμβάνουν την άδεια του υπουργού Δικαιοσύνης ή επιτροπής εμπειρογνωμόνων πριν εντάξουν κάποια υπόθεση στο άρθρο 301.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από Associated Press, ΑΠΕ/Reuters/Γαλλικό
 

The head of the Orthodox Christian Church in Greece, Archbishop Christodoulos, has provoked a diplomatic storm with neighbouring Turkey by describing Turks as barbarians who should not be allowed to join the EU.
The Greek Government has distanced itself from the remarks, saying it wanted the European Union to be extended to include Turkey.
 
Christodoulos is known for his outspoken views

Archbishop Christodoulos made the remarks during a sermon delivered in a packed church in the capital, which was filled by local television stations. Referring to the Turks, he said barbarians could not come into what he called the family of Christians. "We cannot live together," he said. The archbishop is no stranger to controversy and is well-known for his conservative views. But this latest outburst has clearly angered the Greek Government, drawing an immediate response from the foreign minister, who has been working hard to improve relations with Turkey.

Power struggle

He said the vast majority of the Greek population supported a vision of peace and stability across the region - a vision which he said was becoming reality with the completion of the European Union.

The Greek Government is a strong supporter of Turkey's bid for EU membership.

Athens believes it is in its own national interest after the long years of Turkish occupation during the Ottoman Empire and the continuing hostility, which has almost led to war on several occasions.

But the archbishop's comments may not have been motivated purely by his objection to Turkey joining the European Union.

It may also stem from his power struggle with the overall head of the Orthodox Church, who is based in Istanbul.

They are currently at loggerheads over who has the final say in the appointment of bishops in northern Greece.