ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Τις ζούσαμε πραγματικά και τις περιμέναμε με αγωνία εμείς τις Εθνικές επετείους. Με το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα της Κύπρου να μεταδίδει ολημερίς εμβατήρια και τα τραγούδια του 40. Παρελάσεις, αναπαραστάσεις μαχών, λαμπαδοδρομίες, απονομή τιμών στους παλαίμαχους πολεμιστές. Και είναι πολλές χιλιάδες οι Έλληνες Κύπριοι που έφυγαν εθελοντές για τον πόλεμο. Πολέμησαν παντού. Από τις ψηλές βουνοκορφές της Πίνδου, το Αργυρόκαστρο, τους Άγιους Σαράντα, το Τεπελένι, μέχρι τις βαθιές χαράδρες της Κλεισούρας και τις πλαγιές του731.
Να τι μετέδιδε την επομένη της 28ης Οκτωβρίου του 1940, από την Λευκωσία ο ανταποκριτής του Ρέουτερ: «Εις ολόκληρον την Κύπρο επικρατεί αφάνταστος ενθουσιασμός αφ’ ής στιγμής ελήφθη η είδηση ότι η ΕΛΛΑΔΑ απεφάσισε ν’ αμυνθεί διά των όπλων εις την Ιταλικήν επίθεση. Εις ολόκληρον την νήσον υψώθηκαν Ελληνικές σημαίες οι οποίες κυμάτιζαν παρά τας Αγγλικάς. Μέγα πλήθος, συγκεντρώθη προ του Ελληνικού προξενείου και έψαλλεν Ελληνικούς ύμνους. Εις το προξενείο της Λευκωσίας κατά πυκνάς μάζας προσέρχονται ευσταλείς Ελληνοκύπριοι ζητούντες να αποσταλούν εις την Ελλάδα όπως υπηρετήσουν εις τας τάξεις του Ελληνικού στρατού». Παρ’ όλα αυτά, λίγους μήνες αργότερα, ο βρετανός πρωθυπουργός απαγορεύει στην εξόριστη Ελληνική κυβέρνηση να εγκατασταθεί στην Κύπρο. Δεν επιτρέπει ακόμη την εκπαίδευση Ελλήνων νεοσυλλέκτων στο νησί. Και όλα αυτά, την ίδια ακριβώς ώρα που άναυδος από τις ηρωικές θυσίες των παιδιών της μάνας Ελλάδας, δήλωνε, πως τώρα πια θα λέμε: «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».
Κάναμε τραγούδι τον καημό, με στίχους που κέντησαν οι Τραϊφόρος και ο Σουγιούλ και απέδιδε εξαίσια η τραγουδίστρια της νίκης Σοφία Βέμπο: «Ποιος το περίμενε στ’ αλήθεια, να βγουν ψευτιές και παραμύθια και να ξεχάσουν πια τα λόγια εκείνα τους, που μας τα λέγαν κάθε βράδυ απ’ τα Λονδίνα τους… Σε κάθε χιονισμένη ράχη, σαν πολεμούσαμε μονάχοι, όλοι λαγούς με πετραχήλια μας ετάζετε και μες τα μάτια με λατρεία μας κοιτάζετε. Μα ξεχασμένα όλα εκείνα, η Πίνδος και η Πρεμεσίνα, ίσως μια μέρα εμάς που τόσο αίμα χύσαμε να μας καθίσουν στο σκαμνί γιατί νικήσαμε…. Μα φυσικό θα μας φανεί κι’ αυτό ακόμα και στην Ελλάδα μας θα πούμε μ’ ένα στόμα: Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου, όσο μπορείς κρατήσου και στα παλιά παπούτσια σου γράψε όσα λεν οι εχθροί σου, κι’ αν μας την έσκασαν με μπαμπεσιά οι σύμμαχοι με μπαμπεσιά στην μοιρασιά, κάνε κουράγια Ελλάδα μου μην μας αρρωστήσεις, γιατί το θέλει κι ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις».
Και η ιστορία. Τι να έγραψε αλήθεια η Ιστορία για εκείνη την ανεπανάληπτη εποποιία των Πανελλήνων. Να τι γράφει στο ημερολόγια του ο αείμνηστος πολεμιστής του Αλβανικού έπους Κωνστάντιος Γιαλλουρίδης: «Η ιστορία μας διδάσκει ότι οι νικητές του β΄ Παγκοσμίου πολέμου, Άγγλοι, Αμερικανοί και Σοβιετικοί ηττήθηκαν από το Χιτλερικό πνεύμα, γιατί το εφάρμοσαν με τη συνδιάσκεψη της Γιάλτας (1945), πριν παραδοθεί η Γερμανία (!), γιατί εκεί μοίρασαν τους λαούς της Ευρώπης και των άλλων Ηπείρων σαν κοπάδια προβάτων. Γι’ αυτό οι «Ισχυροί της Γής» στις 8 Μαΐου του 1995, όταν εόρτασαν τα πενηντάχρονα της νίκης κατά του άξονα στην Μόσχα, δεν βρήκαν σκόπιμο να αναφερθούν στην συμβολή της Ελλάδας στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ενώ εξήραν την συμβολή της Γαλλίας, που χάρη στο «πουρκουά» των Γάλλων στρατιωτών παραδόθηκε σε 20 μέρες! Η μάνα Ελλάδα που όχι μόνο απουσίασε από την απονομή των επάθλων της νίκης, αλλά βρέθηκε να αιματοκυλίζεται στα χωριά, στις πόλεις, στα βουνά και στα λαγκάδια, από μια ανελέητη εμφύλια συμφορά. 
Για όσους ακόμα απορούν λοιπόν για εκείνη την απίστευτης γενναιότητας αντίσταση των Ελλήνων απέναντι στις σιδερόφρακτες στρατιές του Χίτλερ αρκεί μια μικρή μόνο υπόμνηση από τον Στρατηγό των Στρατηγών, τον Ιωάννη Μακρυγιάννη: «Όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας, Να ‘ρθη ένα να μου ειπή ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα, στέργομαι να μου βγάλη και τα δυό μάτια. Ότι αν είμαι στραβός και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει. Αν η πατρίδα μου είναι αχαμνά, δέκα μάτια να ‘χω, στραβός θα να ‘μαι. Ότι σ’ αυτήνη θα ζήσω, δεν έχω σκοπόν να πάγω αλλού».
Και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: «Ο κόσμος μας έλεγεν τρελούς. Ημείς αν δεν είμεθα τρελοί δεν εκάναμεν την επανάστασιν διατί ηθέλαμεν συλλογισθή πρώτον διά πολεμοφόδια, καβαλλαρία μας, πυροβολικό μας, πυραταποθήκες μας, τα μαγαζιά μας, ηθέλαμεν λογαριάσει την δύναμιν την ειδική μας, την τουρκικήν δύναμιν. Τώρα που ενικήσαμεν, που ετελειώσαμεν με το καλό τον πόλεμο μας μακαριζόμεθα, επαινόμεθα. Αν δεν ευτυχούσαμεν ηθέλαμεν τρώγει κατάρες». 
Επίκαιρα όπως πάντα μηνύματα για όλους μας. Αρκεί βεβαίως να μην έχουμε ήδη παραδοθεί στον αδηφάγο παγκοσμιοποιημένο, δήθεν πολυπολιτισμικό με τα ξύλινα πόδια αμερικανικό γίγαντα…Αυτή είναι η αληθινή Ιστορία μας κυρίες και κύριοι και όσοι πιστοί προσέλθετε.

Ντίνος Αυγουστής
Εκπαιδευτικός στο Α.Τ.Ε.Ι. της Λάρισας
Από το Μονάγρι Λεμεσού.
a.avgoustis@hotmail.com.

Κωνσταντῖνος Χολέβας
Πολιτικός Ἐπιστήμων

 Κάθε Ὀκτώβριο σκύβουμε εὐλαβικῶς τό γόνυ μπροστά στούς τάφους τῶν νεκρῶν τῆς Ἑλληνικῆς Ἐλευθερίας. Τιμοῦμε ἐκείνους πού ἀγωνίσθηκαν γιά τόν διπλασιασμό τῶν ἑλληνικῶν ἐδαφῶν κατά τούς Βαλκανικούς Πολέμους τοῦ 1912-13. Θυμόμαστε τήν ἔναρξη τοῦ Α΄ Βαλκανικοῦ Πολέμου στίς 5 Ὀκτωβρίου 1912 καί τήν ἀπελευθέρωση τῆς Θεσσαλονίκης στίς 26-10-1912, ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τοῦ πολιούχου Ἁγίου Δημητρίου. Τιμοῦμε ἐπίσης τή μνήμη τῶν ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος ἡρωικῶς πεσόντων κατά τόν πόλεμο τοῦ 1941-41 ἐναντίον τῆς Ἰταλίας τοῦ Μουσσολίνι. Διδασκόμαστε ἀπό τό παλλαϊκό ΟΧΙ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου καί διδάσκουμε στά παιδιά μας ὅτι ὡς Ἕλληνες πρέπει πάντοτε νά εἴμαστε ἕτοιμοι γιά τά μεγάλα ΟΧΙ. Τιμοῦμε τήν πανεθνική Ἀντίσταση τοῦ 1941-44 καί συλλογιζόμαστε πόσο σημαντικά πράγματα μποροῦμε νά κάνουμε ὅταν τό Ἔθνος εἶναι ἑνωμένο καί πόσο ζημιωθήκαμε κάθε φορά πού ἐπιτρέψαμε στήν Διχόνοια νά στρέψει ἀδελφό ἐναντίον ἀδελφοῦ. 

 Ὁ ἑορτασμός, ὅμως, θά εἶναι ἐλλιπής ἄν ξεχάσουμε τίς πνευματικές δυνάμεις, οἱ ὁποῖες βοήθησαν, ἐνεθάρρυναν καί στήριξαν αὐτές τίς μεγάλες ἐξορμήησεις τοῦ Ἔθνους μας. Δέν μποροῦμε, δέν πρέπει νά ξεχάσουμε τήν Παναγία μας, τήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό, καί τούς Ἁγίους μας. Δέν πρέπει νά λησμονήσουμε τήν πίστη τῶν ἁπλῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι αἰσθάνονταν τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1912 τόν Ἅη Δημήτρη νά χαιρετᾶ τόν ἑλληνικό στρατό ἔφιππος πάνω στό κόκκινο ἄλογό του, ὅπως τόν ἔβλεπαν οἰ Βυζαντινοί/Ρωμηοί πρόγονοί μας νά καταδιώκει τούς εἰσβολεῖς. Οὔτε βεβαίως μποροῦμε νά ἀδιαφορήσουμε μπροστά στίς πάμπολλες διηγήσεις ἀξιωματικῶν καί στρατιωτῶν, οἱ ὁποῖοι στόν πόλεμο τοῦ 1940 ἔβλεπαν τήν Παναγία νά τούς ὁδηγεῖ καί νά τούς βοηθεῖ. Ὄχι, δέν εἶναι ἐθνικισμός, οὔτε ἐθνική ἀλαζονεία αὐτή ἡ παραδοχή. Ἡ Παναγία μας θέλει τό δίκαιο. Τό 1940 ἐμεῖς ἤμασταν οἱ ἀδικημένοι, οἱ ἀδίκως καί ἀναιτίως προσβαλλόμενοι. Ἄν εἴχαμε βλάψει ἤ ἀδικήσει, ἄν διεκδικούσαμε ἐδάφη πού δέν μᾶς ἀνήκουν, δέν θά εἴχαμε τήν βοήθειά της. 

 Γράφει σχετικά ὁ μακαριστός ἁγιορείτης λόγιος π. Θεόκλητος Διονυσιάτης στόν Θ΄ τόμο τοῦ ἔργου του Ἀθωνικά Ἄνθη (Ἐκδόσεις Σπηλιώτη, σελ 114): 
 «Τήν ἐποχήν ἐκείνην ὑπηρετοῦσα ὡς ἔφεδρος στά ὀχυρά τῶν ἑλληνοβουλγαρικῶν συνόρων. Μοῦ εἶχε ἀνατεθῆ ἡ διαφώτιση τῆς Μονάδος ἐπί τῶν πολεμικῶν γεγονότων. Καθημερινά ἔπαιρνα εἰδήσεις ἀπό τό Μέτωπον, διά τοῦ μοναδικοῦ ραδιοφώνου τοῦ Τάγματος. Στίς εἰδήσεις δέν ἔλειπαν οἱ ὁμολογίες τῶν πολεμιστῶν, ὅτι ἔβλεπαν τήν Παναγίαν, τόσον ὡς ἄτομα ὅσον καί ὡς ὁμάδες, νά ὑπερίπταται τῶν μαχῶν. Αὐτό πλέον εἶχε τόσον ἐξοικειώσει τούς στρατιῶτες, ὥστε νά φωνάζουν ἐν χορῷ: «Ἡ Παναγία, ἡ Παναγία. Ὁπότε ἀπό σεβασμόν φρόντιζαν νά εἶναι πάντοτε καθαροί, γιά νά βλέπουν τήν Παναγίαν , ὄχι σάν μιά Ἀθηνᾶ μέ τό δόρυ της, ἀλλά σάν βασίλισσα τῶν οὐρανῶν, πού τούς προστάτευε θαυματουργικῶς ἀπό τούς κινδύνους, ὡς Ὑπέρμαχος Στρατηγός τοῦ Ἔθνους.

 Ἦταν τόσον βέβαιοι γιά τήν προστασία τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί γιά τήν ὁρατήν Σκέπην Της, ὥστε νά αἰσθάνωνται χαράν καί αἴσθημα ἀσφαλείας, παρά τίς φοβερές κακοπάθειές των, μέσα στά χιόνια καί μέσα στίς ὀδῦνες τῶν κρυοπαγημάτων καί ἄλλων στερήσεων, κάτι πού καί σήμερα ἀκόμη διηγοῦνται στούς νεωτέρους, ὡς κάτι ὑπερφυσικόν». 

 Αὐτή ἡ πίστη, αὐτή ἡ ἀναφορά τῶν Ἑλλήνων στήν Νικοποιό Θεοτόκο, ἐκφράζει μεταξύ ἄλλων καί τήν συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὅλοι ἔχουμε ὑπ’ὄψιν μας τήν σωτηρία τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Ἀβάρους μέ τήν βοήθεια τῆς Παναγίας ἐπί αὐτοκράτορος Ἡρακλείου. Ἄς μήν λησμονοῦμε δέ τήν προσευχή καί τό τάμα τοῦ Θ. Κολοκοτρώνη στήν Παναγία. Ἄς θυμηθοῦμε ἐπίσης τά κείμενα τοῦ Μακρυγιάννη, τά ὁποῖα μέ τρόπο συγκινητικό ἀναφέρονται στόν Θεό καί στήν Θεοτόκο. Δέν μποροῦσε ὁ Μακρυγιάννης νά ἐννοήσει τό Ἑλληνικό Ἔθνος χωρίς τήν Ὀρθόδοξη Πίστη, γι’ αὐτό καί ἔγραψε ὕμνους στήν Θεοτόκο. 

 Ἡ ἐλευθερία τοῦ Ἔθνους καί πιό συγκεκριμένα οἱ ἀγῶνες τῶν Θεσσαλονικέων γιά τήν ἐλευθερία τῆς συμβασιλεύουσας καί συμπρωτεύουσας πόλης τους εἶναι ἄρρηκτα δεμένη, ὅπως προείπαμε, μέ τόν Ἅγιο Δημήτριο τόν Μυροβλήτη. Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἅγιος Φιλόθεος Κόκκινος στήν πανηγυρική Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου ἀνυμνεῖ μέ εἰδικόν Κανόνα τήν βοήθεια τοῦ Ἁγίου πρός τήν ἐλευθερία τῆς πόλεως καθώς καί τήν ἰαματική μυροβλυσία τοῦ Μάρτυρος:
 «Ὁ μέγας φρουρός Θεσσαλονίκης, ὁ ρύστης ἐν τοῖς κινδύνοις ὁ ἐξαίρετος, πρόμαχος ὁ κράτιστος, πάσης Ἐκκλησίας τε, οἵα πατήρ φιλόστοργος, τοῖς τέκνοις δίδωσι, θηλήν αὐξητικήν ψυχοτρόφον, σήν πλευράν ὡς γάλα, τό μύρον χορηγοῦσα». 

 Τά Θαύματα τοῦ Αγίου ἔχουν καταγραφεῖ σέ δύο βιβλία, τά περισσότερα δέ ἀπό αὐτά εἶναι πολιουχικά, δηλαδή ἀφοροῦν στήν ἐπέμβαση τοῦ Ἁγίου γιά τήν ἀπαλλαγή τῆς Θεσσαλονίκης ἀπό «βαρβαρικῆς ἁλώσεως καί ἐπιδρομῆς ἀλλοφύλων». Τήν προστασία τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ἐπιζητοῦσαν καί ἐλάμβαναν οἱ ἀγωνιστές τοῦ 1821 . Τό λάβαρο πού ὑψώθηκε στό Βουκουρέστι τόν Φεβρουάριο τοῦ 1821 κατά τήν ἐξέγερση τοῦ Ἀλ. Ὑψηλάντη ἔφερε τήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. Ὁ δέ Σπυρίδων Τρικούπης, ἱστορικός τῆς Ἐπαναστάσεως, ἀναφέρει ὅτι ἡ φράση «βοήθειά σου, ὁ Ἅγιος Δημήτριος μετά σοῦ» ἐνεθάρρυνε τούς μαχητές. 

 Πολλοί ἄλλοι Ἅγιοι συνδέονται μέ τήν ἐλευθερία τοῦ λαοῦ μας καί τῆς αἱματοβαμμένης πατρίδος μας. Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Ἀθωνίτης τό 961 μ.Χ. βρέθηκε στήν Κρήτη γιά νά ἐνισχύσει τόν Νικηφόρο Φωκᾶ στήν ἐκδίωξη τῶν Ἀράβων ἀπό τήν Μεγαλόνησο. Δύο χρόνια μετά ἔλαβε τήν εὐλογία τῆς Παναγίας γιά νά ἱδρύσει τήν Μονή τῆς Μεγίστης Λαύρας, τήν ἀρχαιότερη τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ὁ Ἅγιος Νεόφυτος ὁ Ἔγκλειστος, ὁ ὁποῖος ἔζησε ἀσκητικότατα κοντά στήν Πάφο, ἔγραψε γύρω στό 13οο τό ἔργο «Περί τῶν κατά τήν χώραν Κύπρον σκαιῶν» γιά νά ἐνισχύσει τό ἑλληνορθόδοξο πατριωτικό φρόνημα τῶν Κυπρίων ἔναντι τῶν Σταυροφόρων. Οἱ Νεομάρτυρες μέ τήν θυσία τους ἀπέτρεπαν τόν ὑπόδουλο λαό ἀπό τόν ἐξισλαμισμό καί ἔριχναν τόν σπόρο τους στό δένδρο τῆς ἐλευθερίας. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός μέ τήν διδασκαλία του καί μέ τίς προφητεῖες γιά τό ποθούμενο τόνωσε τήν ἐθνική καί θρησκευτική συνείδηση τοῦ λαοῦ μας σέ ἐποχές πραγματικά σκοτεινές. Καί ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στόν Ὕμνο του πρός τούς Ἀρχαγγέλους τούς παρακαλεῖ νά ἀπαλλάξουν τό Γένος ἀπό τόν ζυγό τῶν Ἀγαρηνῶν. 

 Ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη μας εἶναι Οἰκουμενική. Αὐτό ὅμως δέν ἀναιρεῖ τήν ἱστορική σύνδεση τῆς ἐλευθερίας μας και τῶν ἀγώνων μας μέ τήν Παναγία και τούς Ἁγίους. Σήμερα προσευχόμεθα καί προσπαθοῦμε ὥστε νά ζοῦμε εἰρηνικά μέ ὅλους τούς λαούς τοῦ κόσμου. Ἔχουμε, πάντως, δικάιωμα καί ὑποχρέωση νά τιμοῦμε τήν πίστη τῶν προγόνων μας καί νά εὐχαριστοῦμε τούς Ἁγίους μας γιά τήν βοήθειά τους. Αὐτή εἶναι ἡ ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας. Βίωμα πού δέν ξεριζώνεται, ρίζωμα καί προοπτική γιά τόν λαό μας καί γιά τήν Οἰκουμένη. 

Κ.Χ. 15-9-2008

Τρίτη, 19 Αυγούστου 2008 Κωνσταντίνος Χολέβας Αρθρογραφία - Ταυτότητα

http://www.antibaro.gr/articles/identity/2008_08_19_08_11_32.html

Ακούμε συχνά ορισμένους συμπολίτες μας να διακηρύττουν ότι οι έννοιες του Έθνους, της Πατρίδας, της θρησκευτικής κληρονομιάς , της πολιτιστικής ταυτότητας κ.τ.ο. είναι «ξεπερασμένες». Ως δικαιολογία άλλοι μεν επικαλούνται μία νεφελώδη παγκοσμιοποίηση, άλλοι θυμίζουν την συμμετοχή μας στην Ευρ. Ένωση και άλλοι αναμασούν παρωχημένα συνθήματα ενός μαρξίζοντος διεθνισμού. Η διεθνής, όμως, πραγματικότητα, άλλα μάς διδάσκει και διαψεύδει τους αρνητές της εθνικής ταυτότητας, της εθνικής κυριαρχίας και της εθνικής αξιοπρέπειας. Και στην Ευρώπη και εκτός Ευρώπης οι λαοί που σέβονται τον εαυτό τους ρυθμίζουν την εσωτερική και εξωτερική τους πολιτική με γνώμονα την αξία του Έθνους και της εθνικής ταυτότητος . Ας θυμηθούμε ορισμένα πρόσφατα γεγονότα.

 
Η τελετή ενάρξεως των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου μάς οδηγεί σε λίαν ενδιαφέροντα συμπεράσματα. 40 χρόνια μετά από την Πολιτιστική Επανάσταση του Μάο κατά των θρησκευτικών παραδόσεων της Κίνας, βλέπουμε τους Κινέζους να εξαφανίζουν κάθε αναφορά στον Μάο Τσε Τουγκ και αντιθέτως να αναφέρονται τιμητικά στην θρησκευτική κληρονομιά της χώρας τους. Ο Μάο έλειπε τελείως από την τελετή. Αντιθέτως ήταν παρούσα η Πατρίδα, την οποία ύμνησαν από την αρχή της τελετής με το τραγούδι που τραγούδησε -ως γνωστόν με την φωνή άλλου κοριτσιού- η μικρή συμπαθής Κινέζα. Ο Κομφούκιος, τον οποίο προσπάθησε να γκρεμίσει ο Μάο, είναι και αυτός παρών στην πολιτιστική ζωή της Κίνας. Η Κινεζική κυβέρνηση έχει ιδρύσει το Ινστιτούτο «Κομφούκιος» με σκοπό την διάδοση της κινεζικής γλώσσας στο εξωτερικό. Στόχος του Ινστιτούτου είναι να δημιουργήσει πολλά παραρτήματα σε όλο τον Κόσμο και να γίνει κάτι αντίστοιχο με το Βρετανικό Συμβούλιο και το Ινστιτούτο Γκαίτε. Συμπέρασμα: Οι έννοιες της Πατρίδας και της θρησκευτικής κληρονομιάς παραμένουν σταθερές, ενώ ο Μάο που ενέπνευσε πολυάριθμους «επαναστάτες» ανά την Υφήλιο πέρασε στα αζήτητα! 

Ερχόμαστε τώρα στην Ευρώπη: Όπως μάς πληροφορεί η γαλλική εφημερίδα LE FIGARO (13-8-2008), με την τροποποίηση του γαλλικού Συντάγματος, η οποία ενεκρίθη από την Βουλή και την Γερουσία στις 21-7-2008, θεσπίσθηκε ειδική διάταξη για την κρατική στήριξη και προστασία της παγκοσμίου γαλλοφωνίας. Η Γαλλία αναλαμβάνει να διατηρεί ειδικούς πολιτιστικούς δεσμούς και να καλλιεργεί την συνεργασία και την αλληλεγγύη με χώρες, οι οποίες χρησιμοποιούν την γαλλική γλώσσα. Οι Γάλλοι θεωρούν την γλώσσα τους θεμελιώδες στοιχείο πολιτιστικής ταυτότητας και επιπλέον την αξιοποιούν για να διαφημίσουν διεθνώς τον πολιτισμό τους και να αναπτύξουν την διπλωματία τους. Την ίδια ώρα βλέπουμε στην Ελλάδα και στην Κύπρο να υποβαθμίζεται η γλωσσική παιδεία των νέων μας και παρατηρούμε θλιβερά ελλείμματα ελληνογνωσίας από δημοσιογράφους του γραπτού και ηλεκτρονικού Τύπου.

Η υποστήριξη της γαλλοφωνίας δεν έχει μόνο πολιτιστική διάσταση. Φαίνεται ότι έχει και πολιτικές προεκτάσεις. Μία κατ’εξοχήν γαλλόφωνη εθνική ομάδα είναι οι Βαλλόνοι του Βελγίου, οι οποίοι βρίσκονται σε συνεχή διαμάχη με τους Φλαμανδούς (Ολλανδόφωνους). Ο βελγικός συνεταιρισμός κλονίζεται συθέμελα και ήδη αρχίζουν να γίνονται δημόσιες συζητήσεις για την πιθανότητα διασπάσεως του Βελγίου σε δύο κράτη. (Ερώτημα: Και οι Βρυξέλλες που φιλοξενούν τους ευρωενωσιακούς θεσμούς τί θα γίνουν; Ίσως πόλη –κράτος με ειδικό καθεστώς;). Και πάλι καταφεύγουμε στην LE FIGARO (29-7-2008) για να πληροφορηθούμε ότι σε πρόσφατη δημοσκόπηση το 49% των Βαλλόνων δήλωσαν ότι αν διαλυθεί η Βελγική Ομοσπονδία θέλουν να ενωθούν με τη Γαλλία. Χρήσιμο μάθημα για τους οπαδούς των Ομοσπονδιακών κατασκευασμάτων και ειδικά για τους κ.κ. Χριστόφια και Ταλάτ: Η εθνική ταυτότητα και το εθνικό συναίσθημα πολλές φορές είναι τόσο ισχυρά που απειλούν να κλονίσουν τα δυαδικά η πολυεθνικά ομοσπονδιακά κράτη. Παρά τις αφελείς δοξασίες των πάσης φύσεως διεθνιστών, η αξία του Έθνους, της ιστορικής συνείδησης, της πολιτιστικής ταυτότητας παραμένουν οι ισχυρότεροι παράγοντες των διεθνών σχέσεων.

Και επειδή βρισκόμαστε στην Ευρώπη ας έλθουμε λίγο πιο κοντά στα σύνορά μας. Στις 13 Αυγούστου τ.έ. η Σλοβενία ανακοίνωσε ότι δεν πρόκειται να επιτρέψει την ένταξη της Κροατίας στην Ε.Ε. αν η κυβέρνηση του Ζάγκρεμπ δεν αποδεχθεί ορισμένες συνοριακές ρυθμίσεις υπέρ των Σλοβένων. Ναι, αγαπητοί φίλοι. Η Ευρώπη, την οποία επικαλούνται ως πρόσχημα οι οπαδοί του εθνομηδενισμού και των υποχωρήσεων, βρίθει παραδειγμάτων εθνοκεντρικής εξωτερικής πολιτικής. Η Σλοβενία, αν και συνυπήρξε με τους Κροάτες εντός της Αυστρουγγαρίας και εντός της Γιουγκοσλαβίας, απειλεί να αφήσει εκτός Ευρ. Ενώσεως τους γείτονες εξ αιτίας μιας μικρής συνοριακής διαφοράς. Άρα κάλλιστα και πολύ ... ευρωπαϊκά πράττει η ελληνική κυβέρνηση που απειλεί να αφήσει τα Σκόπια εκτός Ε.Ε. και ΝΑΤΟ λόγω ονόματος και ιστορικών πλαστογραφιών. Και ακόμη καλύτερα θα πράξει η επίσημη διπλωματία μας αν επιδείξει την ίδια πυγμή προς την Τουρκία.

Αυτά τα λίγα παραδείγματα ήσαν τελείως ενδεικτικά. Θα βρείτε πολλά άλλα αν μελετήσετε την διεθνή επικαιρότητα. Τελικά καταλήγω να πιστεύω ότι μόνο στην Ελλάδα προβάλλονται με τόση ένταση οι απόψεις που αποδομούν τις αξίες του Έθνους, της ιστορικής συνέχεις και της Ορθόδοξης θρησκευτικής μας κληρονομιάς. Είμαι βέβαιος ότι οι αποδομητές αποτελούν απλώς μία θορυβώδη μειοψηφία και ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων ανά την Οικουμένη συνεχίζει να σέβεται τις εδραίες αξίες που μας βοήθησαν να αντισταθούμε στην ... παγκοσμιοποίηση των Ρωμαίων, των Σταυροφόρων, των Οθωμανών και των διαφόρων ολοκληρωτισμών.

16-8-2008
Κωνσταντίνος Χολέβας

Κινδυνεύουμε σήμερα από ένα νέο Μαντζικέρτ;

ΕΘΝΟΣ 14.10.08. Το Ματζικέρτ και το σήμερα 

Η ήττα του Βυζαντινού Στρατού στο Μαντζικέρτ, τον Αύγουστο του 1071, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από την επιβεβαίωση της παρακμής της άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας, πενήντα μόλις χρόνια μετά τον θάνατο ενός κορυφαίου αυτοκράτορα, του Βασιλείου Β’ του Βουλγαροκτόνου. Ποια ήταν, όμως, τα αίτια που οδήγησαν την αυτοκρατορία στην πτώση και άνοιξαν την πόρτα της Μικράς Ασίας στα τουρκικά φύλα;


Το Βυζάντιο είχε γνωρίσει στα μέσα του 11ου αιώνα τη μεγαλύτερη ασφάλεια στα εξωτερικά του σύνορα. Στη Μικρά Ασία οι κάτοικοι δεν είχαν γνωρίσει επιδρομές ξένων φυλών. Τότε η άρχουσα τάξη διέπραξε ένα τεράστιο σφάλμα, εγκαταλείποντας την άμυνα της χώρας για να ασχοληθεί μόνο με την εσωτερική πολιτική. «Οι εξωτερικοί πόλεμοι και οι στάσεις έχουν τερματισθεί. Οι εχθροί έχουν ειρηνεύσει και οι υπήκοοί μας έχουν συμφιλιωθεί. Τα ζητήματα των Ρωμαίων βρίσκονται τώρα σε μεγάλη ηρεμία. Τίποτε δεν αποσπά την προσοχή μας. Με την ευχή του Θεού επικεντρώνουμε όλες μας τις προσπάθειες στη μεταρρύθμιση της πολιτείας», δήλωνε αυτάρεσκα και με σιγουριά ο Κωνσταντίνος Θ’ Μονομάχος το 1047. Ηταν τόσο εμπεδωμένη η ψευδαίσθηση της ασφάλειας από τους εξωτερικούς εχθρούς, ώστε όταν το μικρασιατικό οροπέδιο συγκλονίστηκε από τις τουρκικές επιδρομές ο Μιχαήλ Ψελλός σημείωσε, το 1063: «Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πεπεισμένοι ότι τα έθνη γύρω μας διεξήγαγαν τις ξαφνικές επιδρομές κατά των συνόρων μας, τις απροσδόκητες αυτές επιδρομές, για πρώτη φορά στις ημέρες μας». Οι Βυζαντινοί είχαν λησμονήσει τι σήμαινε απειλή και θα το πλήρωναν ακριβά.

Οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης στην Κωνσταντινούπολη διεπίστωσαν ότι η συντήρηση ενός ισχυρού στρατεύματος απαιτούσε μεγάλα κονδύλια και αποφάσισαν, όπως είπαμε, την αισθητή μείωση των στρατιωτικών δαπανών. Ο Ψελλός έδωσε το στίγμα της πολιτικής του θρόνου: «Τα έσοδα που είχαν συγκεντρωθεί για τις στρατιωτικές δαπάνες διοχετεύθηκαν χωρίς λόγο προς όφελος άλλων ατόμων, ένα πλήθος συκοφαντών…ωσάν ο Βασίλειος Β’ να είχε γεμίσει το θησαυροφυλάκιό του με πλούτους για τον σκοπό αυτό…». Η αριστοκρατία της πρωτεύουσας δεν άργησε να συγκρουσθεί με την αντίστοιχη στρατιωτική της Μικράς Ασίας. Ο αγώνας εξελίχθηκε υπέρ των πρώτων, οι οποίοι είχαν στη διάθεσή τους το κρατικό θησαυροφυλάκιο και, κυρίως, προστατεύονταν από τα «θεοφύλακτα τείχη». Ετσι σταδιακά οι θεματικοί στρατοί παρήκμασαν, η στρατολογία υπονομεύθηκε, η μισθοδοσία περικόπηκε. Οταν ο Ρωμανός Δ’ ο Διογένης συγκέντρωσε το 1068 στρατεύματα για την πρώτη του εκστρατεία κατά των Σελτζούκων, αυτοί ήταν «λιγοστοί άνδρες…καταπονεμένοι από τη φτώχεια και την ανέχεια, χωρίς οπλισμό…φέροντας κυνηγετικά δόρατα και δρεπάνια», σύμφωνα με τον χρονογράφο Γεώργιο Κεδρηνό. Οι θεματικοί στρατοί δεν αποτελούσαν πλέον τα αξιόμαχα στρατεύματα διότι «…οι μισθοί και οι παραδοσιακές τους προμήθειες είχαν κοπεί». Οι αυτοκράτορες χρησιμοποιούσαν περισσότερο ξένους μισθοφόρους, θεωρώντας τους λιγότερο επικίνδυνους για στάση.

Οπως τότε έτσι και σήμερα, τηρουμένων των αναλογιών, οι Ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις βρίσκονται σε πορεία παρακμής, χωρίς την απαιτούμενη ανανέωση στους εξοπλισμούς και με συνεχή μείωση του αριθμού των στρατευσίμων και της θητείας. Η παρακμή της οικονομίας οδηγεί στην παρακμή του στρατεύματος. Οι πολιτικές ηγεσίες των τελευταίων δεκαετιών έχουν καταστήσει τους στρατιωτικούς έρμαια των κομματικών ελέγχων, αναγκάζοντάς τους να αποδέχονται όποιες «ρυθμίσεις» και αλλαγές έχουν αποφασίσει. Η συνεχής μείωση των κονδυλίων για την άμυνα, συμβαδίζει με την απαξίωση των εννοιών του έθνους, της πατρίδας και της σημαίας. Η κοινωνία θεωρεί ότι είναι εξασφαλισμένη από εξωτερικές απειλές και απορρίπτει μετά βδελυγμίας τις όποιες προειδοποιήσεις ως κινδυνολογίες, ας έχει γνωρίσει την τουρκική εισβολή του 1974 στην Κύπρο και την κρίση στα Ιμια το 1996, ας υφίσταται την επιδρομική συμπεριφορά της Τουρκίας στο Αιγαίο και ας ζει συνεχώς υπό την απειλή του πολέμου από τη «φίλη και σύμμαχο».

Σήμερα η Ελλάδα έχει την ίδια συμπεριφορά με το Βυζάντιο, μειώνοντας συνεχώς την ισχύ των Ενόπλων Δυνάμεων. Οι πολιτικοί όπως και οι απλοί πολίτες, οφείλουν να διδάσκονται από την Ιστορία για να μην επαναλαμβάνουν ολέθρια σφάλματα. Ο εφιάλτης του Μαντζικέρτ δεν έχει σβήσει από το συλλογικό ασυνείδητο του Ελληνισμού. Ας μη συνεχίσουμε να συμβάλλουμε με τις αποφάσεις μας στην επάνοδό του με νέα μορφή.

Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος
Διευθυντής Σύνταξης
ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Περί Θεού: Λόγος Αισθήσεως

© 2004, ΙΕΡΟ ΚΟΙΝΟΒΙΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΟΡΜΥΛΙΑΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ, Εκδ. ΙΝΔΙΚΤΟΣ, Αθήναι 2004.

http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/aimilianos_peritheou_6.html

6. Ο Γάμος, το μέγα Μυστήριον(*)


Κανείς δεν αμφισβητεί ότι η σπουδαιότερη ημέρα της ζωής του ανθρώπου, μετά από την γέννησι και την βάπτισι, είναι εκείνη του γάμου. Βεβαίως, η κοσμική λαίλαπα της εποχής μας ανάμεσα στους θεσμούς, τους οποίους προσπάθησε να συντρίψη, ήταν και το τιμιώτατο και ιερώτατο μυστήριο του γάμου.

Για πολλούς ο γάμος είναι μία ευκαιρία για διασκεδάσεις και απολαύσεις. Όμως η ζωή είναι μία σοβαρή υπόθεσις. Είναι ένας πνευματικός αγώνας, μία πορεία προς ένα τέρμα, τον ουρανό. Της πορείας αυτής κρισιμώτερο σημείο και σπουδαιότατο μέσον είναι ο γάμος. Κανείς δεν επιτρέπεται να ξεφύγη τα δεσμά του γάμου, είτε κάνει έναν μυστικό γάμο, αφιερώνοντας τον εαυτό του εις τον Θεόν, είτε κάνει έναν μυστηριακό.

Το θέμα, το οποίο θα μας απασχολήση σήμερα, είναι ο μυστηριακός γάμος, θα δούμε πώς είναι δυνατόν ο γάμος να συμβάλη στην πνευματική μας ζωή, για να συνεχίσωμε το θέμα το οποίο αρχίσαμε στην προηγούμενη ομιλία μας. Ξεύρομε ότι ο γάμος είναι θεσμός συσταθείς υπό του Θεού. Είναι τίμιος(1), είναι «μυστήριον μέγα»(2). Ο ανύπανδρος άνθρωπος απλώς περνάει από την ζωή και φεύγει, ενώ ο παντρεμένος ζη την ζωή του.

Άραγε γι' αυτόν τον ιερό θεσμό του γάμου, γι' αυτό το «μέγα μυστήριον», το οποίο ευλογεί η Εκκλησία μας, πώς σκέπτονται οι σύγχρονοι άνθρωποι; Υπανδρεύονται, και νομίζεις ότι ενώνονται δύο ταμεία, δύο συμφέροντα, δύο ματαιοδοξίες. Ενώνονται δύο άνθρωποι χωρίς ιδανικά, δύο μηδενικά θα λέγαμε. Διότι άνθρωποι χωρίς ιδανικά, χωρίς αναζητήσεις, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μηδενικά.

Παντρεύτηκα για να ζήσω την ζωή μου, ακούς συνεχώς τριγύρω σου, και όχι για να κλεισθώ μέσα σε τέσσερις τοίχους. Παντρεύτηκα για να γλεντήσω την ζωή μου, ακούς να λέγη ο άλλος, και παραδίδουν τα παιδιά τους, εάν έχουν κάνει παιδιά, σε κάποια ξένη γυναίκα για να μπορούν ελεύθεροι να τρέχουν στα θέατρα, στους κινηματογράφους και στις κοσμικές συντροφιές. Έτσι το σπίτι τους γίνεται ένα ξενοδοχείο, στο οποίο επιστρέφουν το βράδυ ή μάλλον μετά τα μεσάνυκτα, μετά από την διασκέδασι, για να ξεκουρασθοϋν. Οι άνθρωποι είναι μέσα τους άδειοι, γι' αυτό στο σπίτι τους νοιώθουν πραγματικό κενό. Καμιά ευχαρίστησις δεν υπάρχει εκεί και τρέχουν και γλιστρούν από εδώ και από εκεί, για να βρουν την ευτυχία τους.

Υπανδρεύονται χωρίς γνώσεις, χωρίς συνείδησι ευθύνης, διότι επιθυμούν να υπανδρευθούν ή διότι νομίζουν πως είναι απαραίτητο για να είναι κοινωνικοί άνθρωποι. Όμως ποιο είναι το αποτέλεσμα; Το βλέπομε καθημερινά. Τα ναυάγια του γάμου είναι γνωστά σε όλους μας. Ένας κοσμικός γάμος, όπως νοείται σήμερα, μόνον ένα χαρακτηριστικό μπορεί να έχη, ότι είναι δολοφόνος της πνευματικής ζωής του ανθρώπου. Γι’ αυτό πρέπει να νοιώσωμε ότι, αν αποτύχωμε στον γάμο μας, σχεδόν αποτύχαμε και στην πνευματική μας ζωή. Εάν επιτύχωμε στον γάμο μας, επιτύχαμε και στην πνευματική μας ζωή. Η ευτυχία ή η αποτυχία μας, η πρόοδος ή ο καταποντισμός μας στην πνευματική μας ζωή αρχίζει από τον γάμο μας.

Επειδή λοιπόν είναι ένα τόσο σοβαρό θέμα, αξίζει να δούμε ποιες προϋποθέσεις χρειάζονται και ποια προετοιμασία, για να επιτευχθή ένας ευτυχισμένος, ένας αληθινά χριστιανικός γάμος.

Για να κάνη κανείς έναν επιτυχημένο γάμο, θα πρέπει από μικρό παιδί να πάρη κατάλληλη αγωγή. Όπως το παιδί πρέπει να διαβάζη, όπως μαθαίνει να σκέπτεται και να ενδιαφέρεται για τους γονείς του ή για την υγεία του, έτσι θα πρέπει να ετοιμασθή, για να μπόρεση να κάνη έναν επιτυχημένο γάμο.

Όμως στην εποχή μας κανείς δεν ενδιαφέρεται να ετοιμάση τα παιδιά για το μεγάλο αυτό μυστήριο, το οποίο θα παίξη πρωταρχικό ρόλο στην ζωή τους. Ούτε οι γονείς ενδιαφέρονται, εκτός αν εξαιρέσωμε την περίπτωσι της προίκας για την οποία όντως ενδιαφέρονται.

Το παιδί από μικρό πρέπει να μάθη να αγαπά, να δίνη, να στερήται, να υπακούη. Να νοιώθη ότι είναι θησαυρός πολύτιμος η αγνότητα της ψυχής και του σώματός του, την οποίαν πρέπει να τηρή ως κόρην οφθαλμού.

Ο χαρακτήρας του παιδιού πρέπει να διαπλάσσεται κανονικά, για να γίνη ένας τίμιος, γενναίος, αποφασιστικός, ειλικρινής, χαρούμενος άνθρωπος και όχι ένα μισοκακόμοιρο πλάσμα που θα κλαίη συνεχώς την μοίρα του, ένα άβουλο αντικείμενο χωρίς καμία σκέψι και δύναμι.

Από μικρό να μάθη το παιδί να ενδιαφέρεται για κάποια επιστήμη η για ένα επάγγελμα, ώστε αύριο να είναι σε θέσι να συντηρήση την οικογένειά του ή, αν είναι κορίτσι, να βοηθήση αν χρειασθή. Η γυναίκα πρέπει να μάθη να είναι νοικοκυρά και όταν ακόμη είναι μορφωμένη. Να μάθη να μαγειρεύη, να ράβη, να κεντά. Μα, θα πη κανείς, πάτερ μου, αυτά που λες είναι αυτονόητα. Ρωτήστε τους συζύγους και θα δήτε πόσες γυναίκες, όταν παντρεύωνται, δεν ξεύρουν τίποτε από νοικοκυριό.

Η εκλογή επίσης του συντρόφου της ζωής είναι μία υπόθεσις η οποία, όταν έλθωμε σε κατάλληλη ηλικία, δεν πρέπει να αναβάλλεται. Οπωσδήποτε ο άνθρωπος δεν πρέπει να βιάζεται, διότι «γρήγορος γάμος, γρήγορη απελπισία», αλλά ούτε και να αναβάλλη την υπόθεσι αυτή της ζωής του. Δεν πρέπει να καθυστερή, διότι η καθυστέρησις είναι θανάσιμος κίνδυνος για την ψυχή του. Κατά κανόνα ο κανονικός ρυθμός της πνευματικής ζωής του ανθρώπου αρχίζει με τον γάμο. Ο ανύπανδρος άνθρωπος είναι σαν να ζη στον διάδρομο• δεν έχει προχωρήσει ακόμη στα δωμάτια. Οι γονείς ας ενδιαφέρωνται να έχη το παιδί κοινωνική συμπεριφορά, αλλά και να προσεύχεται, ώστε η ευλογημένη εκείνη ώρα να έρθη ως δώρο που θα στείλη ο Θεός.

Φυσικά, όταν φθάση στην εκλογή του συζύγου, θα λάβη υπ' όψιν του και την γνώμη των γονέων του. Πόσες φορές εσείς που είσθε γονείς δεν νοιώσατε μαχαιριές να τρυπούν την καρδιά σας, όταν τα παιδιά σας δεν σας ρώτησαν για εκείνον που θα τα συντρόφευε στην ζωή τους. Η μητρική καρδιά είναι ευαίσθητη και δεν αντέχει τέτοιο πλήγωμα. Το παιδί πρέπει να ρωτήση τους γονείς, διότι έχουν μίαν ιδιαίτερη διαίσθησι να αντιλαμβάνωνται τα πράγματα που τους αφορούν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο πατέρας και η μητέρα θα πιέζουν το παιδί τους. Ας το αφήσουν να κάνη τελικώς ελεύθερα την εκλογή του.

Αν εξαναγκάσης το παιδί σου στο θέμα του γάμου του, θα θεώρηση εσένα υπεύθυνο, εάν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Με την πίεσι δεν βγαίνει ποτέ καλό. Θα το βοηθήσης, αλλά θα το αφήσης να διαλέξη εκείνον που θα προτιμήση ή εκείνον προς τον οποίον θα νοιώση αγάπη• αγάπη, όχι λύπη ή οίκτο. Αν το παιδί σου μετά από μία γνωριμία σου λέγη, τον λυπάμαι τον κακόμοιρο, θα τον παντρευθώ, τότε να ξέρετε ότι είμαστε στα πρόθυρα ενός αποτυχημένου γάμου. Μόνον ο άνθρωπος, τον οποίον θα προτιμήση ή θα αγαπήση, μπορεί να σταθή στο πλευρό του παιδιού μας. θα πρέπει και οι δύο, ο άνδρας και η γυναίκα, να θέλουν τον γάμο τους, να ελκύεται ο ένας από τον άλλον, να θέλουν να ζήσουν μαζί αληθινά, εσωτερικά, αβίαστα. Στο θέμα αυτό δεν είναι δυνατόν να πιέζωμε τα παιδιά μας. Μερικές φορές, από την αγάπη μας, νομίζομε ότι είναι κτήματά μας, ότι είναι περιουσία μας και ότι μπορούμε να τα κάνωμε ό,τι θέλομε. Έτσι το παιδί μας γίνεται ένα πλάσμα ανίκανο να ζήση στην ζωή είτε ως άγαμο είτε ως έ'γγαμο.

Οπωσδήποτε θα προηγηθή του γάμου η γνωριμία που είναι ένα τόσο λεπτό ζήτημα, και όμως το ξεχνάμε. Η γνωριμία δεν θα πρέπει ποτέ να μας επαναπαύη, εάν δεν είμεθα βέβαιοι πως είναι αντικειμενική. Η αγάπη δεν τυφλώνει τον άνθρωπο. Η αγάπη του ανοίγει τα μάτια, για να βλέπη τον άλλον όπως είναι, με τα ελαττώματά του. «Παπούτσι από τον τόπο σου και ας είναι μπαλωμένο», λέει ο λαός. Δηλαδή πάρε άνθρωπο που τον γνώρισες. Και η γνωριμία πρέπει να είναι πάντοτε συνδεδεμένη με την μνηστεία, δηλαδή τον αρραβώνα που είναι ένα εξ ίσου δύσκολο θέμα.

Όταν πρότεινα σε μία κοπέλλα να σκεφθή σοβαρά εάν έπρεπε να συνέχιση τον αρραβώνα της, μου απήντησε: Εάν διακόψω, θα με σφάξη η μητέρα μου. Αλλά αραββώνας δεν υπάρχει, όταν δεν υπάρχη η δυνατότης να διαλυθή. Αρραβωνιάζομαι δεν σημαίνει ότι οπωσδήποτε θα παντρευθώ. Σημαίνει ότι δοκιμάζω εάν πρέπει να παντρευθώ τον άνθρωπο που αρραβωνιάζομαι. Αν μια κοπέλλα δεν είναι σε θέσι να διαλύση τον αρραβώνα της, δεν πρέπει να αρραβωνιασθή• ή καλύτερα, ας μην προχώρηση στον γάμο. Στο στάδιο του αρραβώνος πρέπει να είμεθα πολύ προσεκτικοί, διότι έτσι θα έχωμε πολύ λιγώτερες συγκρούσεις και δυστυχίες μετά τον γάμο. Ακόμη, στο διάστημα της γνωριμίας, όπως λέγει κάποιος, να κρατάς την καρδιά σου μέσα και στα δυο σου χέρια σαν να έχης μία αρκούδα. Γιατί ξεύρετε πόσο επικίνδυνη είναι η καρδιά, η οποία μπορεί αντί να σε οδηγήση στον γάμο, να σε οδήγηση στην αμαρτία. Υπάρχει ενδεχόμενο ο άνθρωπος, τον οποίον διάλεξες, να σε βλέπη σαν παιχνίδι ή σαν οδοντόβουρτσα για δοκιμή. Και μετά εσύ θα υπομένης την θλίψι και το κλάμα. Θα είναι πλέον πολύ αργά, διότι ο άγγελός σου θα έχη αποδειχθή ότι ήταν φτιαγμένος από λάσπη.

Μη διάλεξης άνθρωπο που σπαταλά τις ώρες του στις λέσχες, στις διασκεδάσεις, στα ταξίδια και στις πολυτέλειες. Ούτε αυτόν που θα ανακάλυψης ότι κάτω από τα λόγια της αγάπης του κρύβει εγωισμό. Μη διάλεξης ως γυναίκα σου εκείνη που μοιάζει με μπαρούτι και, μόλις της πης κάτι, αρπάζει φωτιά. Δεν κάνει για σύζυγός σου.

Ακόμη, όταν θέλης να κάνης έναν πραγματικά επιτυχημένο γάμο, μην πλησιάζης εκείνη την νέα ή τον νέο, που δεν μπορεί να εγκαταλείψη τους γονείς του. Είναι σαφής η εντολή του Χριστού: «Δια τούτο καταλείψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα και προσκολληθήσεται προς την γυναίκα αυτού»(3). Όταν βλέπης τον άλλον προσκολλημένο στην μάννα ή στον πατέρα, όταν βλέπης ότι τους ακούει με το στόμα ανοικτό και ότι είναι έτοιμος να κάνη ό,τι πη ο πατέρας και η μάννα, φύγε μακριά. Είναι ένας άρρωστος συναισθηματικά, ένας ανώριμος ψυχικά άνθρωπος και δεν θα μπόρεσης να κάνης μαζί του οικογένεια, θα πρέπη να έχη λεβεντιά αυτός τον οποίον θα κάνης σύζυγό σου. Αλλά πώς μπορεί να έχη λεβεντιά, εάν ακόμη δεν έμαθε, δεν κατάλαβε, δεν χώνεψε ότι το σπίτι του ήταν η γλάστρα στην οποία τον έβαλαν, για να τον βγάλουν κατόπιν και να τον φυτέψουν κάπου άλλου;

Επίσης, όταν πρόκειται να διαλέξης τον άνθρωπο της ζωής σου, πρόσεξε μήπως είναι κλειστός τύπος, οπότε δεν έχει φίλους. Αν σήμερα δεν έχη φίλους, αύριο θα δυσκολευθή πολύ να έχη εσένα ως φίλο και σύζυγο.

Πρόσεξε τους γκρινιάρηδες, τους παραπονιάρηδες, τους μελαγχολικούς που μοιάζουν με κλαψοπούλια. Πρόσεξε εκείνους που συνεχώς παραπονούνται: Δεν με αγαπάς, δεν με καταλαβαίνεις. Κάτι σε αυτά τα πλάσματα του Θεού δεν πηγαίνει καλά. Πρόσεξε ακόμη τους φανατικούς και τους θρησκόληπτους. Όχι τους θρησκευόμενους αλλά τους θρησκόληπτους, οι οποίοι ταράσσονται για ασήμαντα πράγματα, όλα τους φταίνε και είναι υπερευαίσθητοι. Πώς θα μπόρεσης να ζήσης με έναν τέτοιον άνθρωπο; Θα είναι σαν να κάθεσαι πάνω σε αγκάθια.

Ακόμη πρόσεξε εκείνους που βλέπουν τον γάμο σαν κάτι το κακό, σαν μια φυλακή. Εκείνους που λένε: Μα, δεν σκέφθηκα ποτέ στην ζωή μου τον γάμο.

Πρόσεξε και κάτι ψευτοχριστιανούς, που βλέπουν τον γάμο σαν κάτι το χαμηλό, σαν αμαρτία, που χαμηλώνουν αμέσως τα μάτια τους, όταν ακούσουν κάτι σχετικό με τον γάμο(4). Εάν παντρευθής έναν τέτοιο, θα είναι αγκάθι για σένα, φόρτωμα για το μοναστήρι του, αν καλογερέψη.

Πρόσεξε όσους νομίζουν ότι είναι τέλειοι και δεν βρίσκουν στον εαυτό τους κανένα ελάττωμα, ενώ στους άλλους βρίσκουν συνεχώς ελαττώματα. Πρόσεξε όσους νομίζουν ότι είναι «οι εκλεκτοί του Θεοϋ»(5) και μπορούν να αναμορφώσουν όλον τον κόσμο.

Να προσέξης και ένα σοβαρό θέμα, το κληρονομικό. Να γνωρίσης καλά τον πατέρα, την μάννα, τον παππού, την γιαγιά, τον θείο. Ακόμη να υπάρχουν οι στοιχειώδεις υλικές προϋποθέσεις.

Προ πάντων όμως να προσέξης την πίστι του ανθρώπου. Έχει πίστι; Έχει ιδανικά ο άνθρωπος, τον οποίον σκέπτεσαι να κάνης σύντροφο της ζωής σου; Αν ο Χριστός γι' αυτόν δεν σημαίνη τίποτε, πώς θα μπόρεσης να μπης εσύ στην καρδιά του; Εάν δεν μπόρεσε να εκτιμήση τον Χριστόν, έχεις την εντύπωσι πως θα εκτιμήση εσένα(6); Λέγει στον άνδρα η Αγία Γραφή, η γυναίκα σου να είναι «γυνή διαθήκης σου»(7), δηλαδή της πίστεώς σου. της θρησκείας σου, να είναι αυτή που θα σε συνδέη με τον Θεόν. Τότε μόνον μπορείς να κάνης, όπως λέγουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, έναν γάμο «μετά γνώμης του επισκόπου»(8), δηλαδή με έγκρισι εκκλησιαστική και όχι με τυπική άδεια. Προηγουμένως συζήτησε με τον πνευματικό σου. Εξέτασε μαζί του το κάθε τι και εκείνος θα σταθή πλάι σου σαν πραγματικός φίλος και, όταν φθάσετε στο ποθούμενο τέρμα, τότε πλέον ο γάμος θα είναι για σένα ένα δώρο του Θεού. θα είναι ένα χάρισμα, διότι «έκαστος ίδιον χάρισμα έχει»(9). Στον καθένα μας ο Θεός δίνει το δικό του χάρισμα. Στέλνει τον έναν στον γάμο και τον άλλον στην παρθενία. Όχι ότι ο Θεός κάνει την εκλογή λέγοντας εσείς να πάτε από εδώ και εσείς από εκεί, αλλά εκείνο που διαλέγει η καρδιά μιας, για εκείνο μας δίνει ο Θεός το θάρρος, το κουράγιο, την δύναμι, για να το φέρωμε εις πέρας.

Αν έτσι διαλέξετε τον άνθρωπό σας, τότε ευχαριστήσατε τον Θεόν. Συνδέστε τον με τον πνευματικό σας. Αν δεν έχετε, διαλέξτε και οι δυο έναν πνευματικό, ο οποίος θα είναι ο Γέροντάς σας, ο πατέρας σας, εκείνος που θα σας θυμίζη και θα σας δείχνη τον Θεόν.

Θα έχετε πολλές δυσκολίες στην ζωή. Τα ερωτηματικά θα έρχωνται βροχή. Οι μέριμνες θα σας περικυκλώνουν και θα βλέπετε συχνά πυκνά την χριστιανική σας ζωή να γίνεται δύσκολη. Μην ανησυχήτε. Ο Θεός θα βοηθήση. Εσύ κάνε εκείνο που περνάει από το χέρι σου. Μπορείς να μελετήσης πέντε λεπτά την ήμερα; Μελέτησε. Μπορείς να προσευχηθής πέντε λεπτά την ημέρα; Προσευχήσου. Και αν δεν μπορής πέντε, προσευχήσου δύο. Τα υπόλοιπα είναι υπόθεσις του Θεού.

Όταν βλέπης στον γάμο σου δυσκολίες, όταν βλέπης την πνευματική σου ζωή να μην προχωρή, μην απελπίζεσαι. Ούτε όμως να αρκήσαι σε εκείνα που κέρδισες. Ύψωσε την καρδιά σου στον Θεόν. Μιμήσου εκείνους που έχουν δώσει τα πάντα σε αυτόν και κάνε ό,τι μπορείς για να τους μοιάσης(10), έστω και με την λαχτάρα της καρδιάς σου. Την πράξι άφησέ την στον Χριστόν. Όταν εσύ προχωρήσης έτσι, θα νοιώσης αληθινά ποιος είναι ο σκοπός του γάμου. Αλλοιώς, όπως ο τυφλός περιπλανιέται, έτσι και συ θα περιπλανιέσαι μέσα στην ζωή. Ποιος είναι λοιπόν ο σκοπός του γάμου; Θα σας αναφέρω τρεις κύριους σκοπούς. Πρώτον, ο γάμος είναι μία πορεία πόνου. Η συντροφιά του άνδρα και της γυναίκας ονομάζεται συζυγία, δηλαδή κάτω από τον ίδιο ζυγό σηκώνουν κοινό φορτίο. Ο γάμος είναι συμπόρευσις και συγκλήρωσις στον πόνο, βεβαίως και στην χαρά. Αλλά συνήθως οι έξι χορδές της ζωής μας χτυπούν πένθιμα και η μία μόνον χτυπάει χαρούμενα. Θα πίνουν ο άνδρας και η γυναίκα από το ίδιο ποτήρι της τρικυμίας, της θλίψεως, της αποτυχίας. Κατά την τέλεσι του μυστηρίου του γάμου ο ιερεύς δίνει στους νεόνυμφους να πιουν από το ίδιο ποτήρι, το οποίο ονομάζεται «κοινόν ποτήριον»(11), γιατί μαζί θα σηκώσουν τα βάρη του γάμου. Ονομάζεται και «ένωσις» το ποτήρι αυτό, διότι ενώνονται για να σηκώσουν μαζί χαρές και πόνους(12).


Όταν παντρεύωνται δυο άνθρωποι είναι σαν να λένε: Μαζί θα προχωρήσωμε, χέρι χέρι, και στα ευχάριστα και στα δυσάρεστα. Θα περάσωμε ώρες σκοτεινές, ώρες θλίψεων γεμάτες από βάρη, ώρες μονοτονίας. Αλλά μέσα στην βαθειά νύκτα πρέπει να δείχνωμε ότι πιστεύομε στον ήλιο και στο φως. Ω, αγαπητοί μου, ποιος μπορεί να πη ότι δεν περνάει δύσκολες στιγμές στην ζωή του; Όμως δεν είναι μικρό πράγμα να ξεύρης ότι στις δύσκολες στιγμές σου, στις αγωνίες σου, στους πειρασμούς σου, θα κρατάς στο χέρι σου ένα άλλο αγαπημένο χέρι. Η Καινή Διαθήκη λέγει ότι θα πόνεση κάθε άνθρωπος, προ πάντων ο εις γάμον ερχόμενος. «Λέλυσαι από γυναικός;» ερωτά ο απόστολος Παύλος. Είσαι δηλαδή ανύπανδρος; «Μη ζήτει γυναίκα• εάν δε και γήμης, ουχ ήμαρτες». Εάν παντρευθής, δεν έχεις αμαρτία. «Και εάν γήμη η παρθένος, ουχ ήμαρτε• θλϊψιν δε τη σαρκί έξουσιν οι τοιούτοι. Εγώ δε υμών φείδομαι»(13). Από την στιγμή που παντρεύεσαι, να θυμάσαι, λέγει, ότι θα πονέσης πολύ, θα υποφέρης, η ζωή σου θα είναι ένας σταυρός, αλλά ανθισμένος σταυρός, θα έχη και τις χαρές του και τα χαμόγελά του και τις ομορφιές του. Όταν πάλι περνάς λιακάδες στην ζωή σου, να θυμάσαι τα λουλούδια που κρύβουν έναν σταυρό(14). Έτσι και στην δική σου λιακάδα ξαφνικά μπορεί να βγη ένας σταυρός.

Δεν είναι γλέντι η ζωή, όπως νομίζουν μερικοί που οδηγούνται στον γάμο και ύστερα πέφτουν από τον ουρανό στην γη. Ο γάμος είναι μια πλατειά θάλασσα πού δεν ξεύρεις τι θα σου βγάλη. Παίρνεις τον άνθρωπο που τον διάλεξες με φόβο και τρόμο και με πολλή προσοχή και ύστερα από έναν χρόνο, από δύο χρόνια, από πέντε χρόνια ανακαλύπτεις πως σε κορόιδεψε.

Είναι νοθεία του γάμου να πιστεύωμε ότι ο γάμος είναι δρόμος, στον οποίον πρέπει να ζητήσωμε την ευτυχία μας, την άρνησι του σταυρού. Χαρά του γάμου είναι ο άνδρας και η γυναίκα να βάζουν και οι δυο τους ώμους τους και να προχωρούν μαζί στις ανηφοριές της ζωής. «Δεν έχετε υποφέρει; Δεν έχετε αγαπήσει», λέγει ένας ποιητής. Μόνον εκείνος που υποφέρει, μπορεί πραγματικά να αγαπήση. Γι' αυτό η θλίψις είναι απαραίτητο στοιχείο του γάμου. «Ο γάμος», λέγει κάποιος αρχαίος ποιητής και φιλόσοφος, «είναι ένας κόσμος που τον ομορφαίνει η ελπίδα και τον ενδυναμώνει η δυστυχία». Όπως μέσα στην φωτιά αποδεικνύεται το ατσάλι, έτσι ακριβώς και ο άνθρωπος χαλκεύεται στον γάμο, στην φωτιά των δυσκολιών. Όταν βλέπης τον γάμο σου από μακριά, όλα σου φαίνονται μέλι γάλα, όλα σου χαμογελούν. Όταν πλησίασης, τότε θα δης πόσες σκληρές στιγμές κρύβει.

«Ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον είναι»(15), λέγει ο Θεός, γι' αυτό έβαλε πλάι του έναν σύντροφο, έναν βοηθό για όλες τις στιγμές της ζωής του, ιδίως για τους αγώνες της πίστεως• διότι, για να μπόρεσης να κράτησης την πίστι σου, πρέπει να πονέσης πολύ. Την χάρι του την στέλλει σε όλους μας ο Θεός. Την στέλλει όμως, όταν εμείς είμεθα πρόθυμοι να υπομένωμε και να υποφέρωμε. Μερικοί μόλις δουν τα εμπόδια, το βάζουν στα πόδια. Ξεχνούν και τον Θεόν και την Εκκλησία. Αλλά η πίστις, ο Θεός, η Εκκλησία δεν είναι πουκάμισο, που το βγάζομε μόλις ιδρώσωμε.
Ο γάμος λοιπόν είναι μία πορεία μέσα σε θλίψεις και σε χαρές. Όταν σου φαίνωνται πολύ δύσκολες οι θλίψεις, να θυμάσαι ότι είναι μαζί σου ο Θεός. Αυτός θα σηκώση τον σταυρό. Αυτός που σε στεφάνωσε. Όταν παρακαλούμε τον Θεόν, δεν προσφέρει πάντοτε αμέσως την λύσι. Μας οδηγεί πολύ σιγά. Καμιά φορά κάνει και χρόνια. Το Πνεύμα το Άγιον «υπερεντυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις»(16). Δηλαδή υποφέρεις εσύ και μαζί σου πονάει ο ίδιος ο Χριστός. Πρέπει να πονέσωμε• αλλοιώς δεν θα έχη αληθινό νόημα η ζωή μας.

Δεύτερον, ο γάμος είναι μία πορεία αγάπης. Είναι δημιουργία ενός καινούργιου ανθρώπου• «έσονται εις σάρκα μίαν»(17), λέγει το Ευαγγέλιο. Ενώνει ο Θεός δύο ανθρώπους και τους κάνει έναν. Από την ένωσι των δύο που αποφασίζουν να συγχρονίσουν τα βήματά τους και να συναρμονίσουν τους κτύπους των καρδιών τους, βγαίνει ένας άνθρωπος. Με την βαθειά αυτή και πηγαία αγάπη ο ένας είναι μία παρουσία, μία ζωντανή πραγματικότης μέσα στην καρδιά του άλλου. Είμαι παντρεμένος σημαίνει πως δεν μπορώ να ζήσω ούτε μία ημέρα, ούτε καν λίγες στιγμές, ει δυνατόν, χωρίς τον σύντροφο της ζωής μου. Ο άνδρας μου, η γυναίκα μου είναι ένα κομμάτι του είναι μου, της σάρκας μου, της ψυχής μου• είναι συμπλήρωμά μου. Αποτελεί την απασχόλησι του μυαλού μου. Αποτελεί τον λόγο, για τον οποίον νοιώθω να κτυπά η καρδιά μου.

Αλλάζουν τα δακτυλίδια των αρραβώνων, για να δείξουν ότι στις αλλαγές της ζωής, τελικώς, θα μείνουν πάλι ενωμένοι. Ο καθένας φοράει το δακτυλίδι που γράφει το όνομα του άλλου και το βάζει συμβολικά στο δάκτυλο, από όπου ξεκινάει μία φλέβα που πάει απ' ευθείας στην καρδιά. Δηλαδή το όνομα του άλλου γράφεται στην δική του καρδιά. Ο ένας, θα λέγαμε, δίνει στον άλλον το αίμα της καρδιάς του. Τον κλείνει μέσα στα σωθικά του.

«Τι κάνεις;» ρώτησαν κάποτε έναν μυθιστοριογράφο. Εκείνος παραξενεύθηκε. «Τι κάνω; παράξενο ερώτημα. Μα αγαπώ την Όλγα, την γυναίκα μου». Ζη ο άνδρας για να αγαπά την γυναίκα του. Ζη η γυναίκα για να αγαπά τον άνδρα της.

Το βασικώτερο στον γάμο είναι η αγάπη. «Καμιά θάλασσα και κανένα βουνό, κανένας τόπος και χρόνος, καμιά πικρή γλώσσα δεν θα μπορέσουν να μας χωρίσουν», έλεγε κάποιος που αγαπούσε την σύζυγο του. «Αν μπορής, πάρτον», έλεγε μία άλλη, «τον έχω κρυμμένο μέσα στην καρδιά μου». Τον ζητούσαν για να τον δικάσουν μετά από μία συκοφαντία και εκείνος κρυβόταν.

Γάμος λοιπόν σημαίνει ένωσις εις εν. Ο Θεός βδελύσσεται την διάζευξι και το διαζύγιο, θέλει την αδιάσπαστη ενότητα(18). Ο ιερεύς βγάζει τα δακτυλίδια από το αριστερό δάκτυλο, τα βάζει στο δεξί και κατόπιν πάλι στο αριστερό και τελικώς τα βάζει στο δεξί τους χέρι. Διότι το δεξί χέρι είναι εκείνο με το οποίο κυρίως ενεργούμε. Αυτό δείχνει ότι το χέρι μου το κατέχει πλέον ο άλλος. Δεν κάνω τίποτε που δεν θέλει. Είμαι δεμένος μαζί της. Είμαι δεμένη μαζί του. Ζω για τον άλλον, γι' αυτό ανέχομαι τα ελαττώματά του. Όποιος δεν μπορεί να ανεχθή τον άλλον, δεν μπορεί και να παντρευθή.

Τί θέλει ο σύντροφος μου; Τι τον ενδιαφέρει; Τι τον ευχαριστεί; Αυτό πρέπει να ευχαριστή, να ενδιαφέρη, να απασχολή και εμένα. Αναζητώ ακόμη αφορμές για να του δώσω μικροχαρές. Σήμερα πώς θα δώσω χαρά στον άνδρα μου, στην γυναίκα μου, είναι το ερώτημα που θέτει στον εαυτό του κάθε ημέρα ο παντρεμένος άνθρωπος. Ασχολείται με τις σκοτούρες του, με τα ενδιαφέροντα του, με την επιστήμη του, με την εργασία του, με τους φίλους του, για να έχουν κοινά τα πάντα, για να δείχνη ότι είναι μέσα στην καθημερινότητά του.

Αν χρειασθή να υποχωρήση, υποχωρεί. Εκείνος που αγαπά κοιμάται τελευταίος και σηκώνεται το πρωί πρώτος. Τους γονείς του άλλου τους βλέπει σαν δικούς του γονείς, με αφοσίωσι, με στοργή. Διότι ξεύρομε πολύ καλά ότι, όταν παντρεύεται το παιδί, για τον γονέα, έστω και αν έχη ετοιμάσει τον γάμο, είναι επίσης μία στιγμή πολύ δύσκολη. Ο γάμος είναι κάτι που κάνει την μάννα και τον πατέρα να κλαίνε, διότι αποχωρίζονται το παιδί τους.

Η γυναίκα εκφράζει την αγάπη της στον άνδρα με την υποταγή της. Υποτάσσεται σε αυτόν, όπως ακριβώς η Εκκλησία εις τον Χριστόν(19). Ευτυχία της είναι να κάνη το θέλημα του ανδρός της. Νάζια, πείσματα, γκρίνιες είναι τσεκούρια που σπάνε το δένδρο της συζυγικής ευτυχίας.

Η γυναίκα είναι η καρδιά. Ο άνδρας είναι η «κεφαλή». Η γυναίκα είναι η καρδιά που αγαπά. Στις δυσκολίες του ανδρός στέκεται όπως στάθηκε η αυτοκράτειρα Θεοδώρα που στήριξε τον άνδρα της στον θρόνο(20). Στις στιγμές της χαράς του προσπαθεί να τον ανυψώση ακόμη περισσότερο σε ύψη ιδανικών. Στις στιγμές της θλίψεώς του στέκεται σαν ένας κόσμος υπέροχος και γαλήνιος για να του προσφέρη την γαλήνη.

Ο άνδρας πρέπει να θυμάται ότι η γυναίκα του είναι αυτή την οποία εμπιστεύθηκε ο Θεός στα χέρια του. Η γυναίκα του είναι μία ψυχή που του την έδωσε ο Θεός, για να την επιστρέψη σε Εκείνον. Την αγαπάει την γυναίκα του, όπως αγαπάει ο Χριστός την Εκκλησία του(21). Την προστατεύει, την περιποιείται, της παρέχει ασφάλεια, ιδιαίτερα όταν είναι στενοχωρημένη, όταν είναι άρρωστη. Ξεύρομε άλλωστε πόσο ευαίσθητη είναι η γυναικεία ψυχή, γι' αυτό, όπως λέγει και ο απόστολος Πέτρος, «ως ασθενεστέρω σκεύει τω γυναικείω απονέμομεν τιμήν»(22). Πληγώνεται η γυναικεία ψυχή, μικροψυχεί, μεταβάλλεται πολύ εύκολα, απελπίζεται ξαφνικά. Γι' αυτό ο άνδρας πρέπει να στέκεται γεμάτος αγάπη και τρυφερότητα, ώστε να καταφέρη να γίνη ο θησαυρός της.

Ο γάμος, αγαπητοί μου, είναι σαν μια βαρκούλα πού πλέει μέσα στα κύματα ανάμεσα σε βράχια. Λίγο άμα δεν προσέξης, θα γίνη συντρίμμια.

Ο γάμος, είπαμε, είναι πρώτον, μία πορεία πόνου• δεύτερον, μία πορεία αγάπης και τρίτον, μία πορεία προς τον ουρανό, μία κλήσις του Θεού. Είναι, όπως λέγει ή Αγία Γραφή, «μυστήριον μέγα»(23).

Γνωρίζομε τα επτά μυστήρια. Εδώ μυστήριο σημαίνει ένα σημάδι της μυστικής παρουσίας κάποιου αληθινού γεγονότος. Η εικόνα είναι ένα μυστήριο. Όταν την προσκυνούμε, δεν προσκυνούμε το ξύλο αλλά τον Χριστόν ή την Παναγία ή τον άγιο που παρίσταται μυστικά σε αυτήν. Ο τίμιος Σταυρός είναι σύμβολο του Χριστού. Σε αυτόν υπάρχει η μυστική παρουσία του Χριστού. Κάτι τέτοιο είναι και ο γάμος. Όπου, λέγει, είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί ανάμεσά τους είμαι και εγώ(24). Παντρεύονται δύο άνθρωποι εις το όνομα του Χριστού• αυτοί πλέον γίνονται το σημάδι που κρατάει και κατέχει τον ίδιο τον Χριστόν.

Επομένως, όταν βλέπης ένα ανδρόγυνο με αυτήν την γνώσι, είναι σαν να βλέπης τον Χριστόν. Υπάρχει εκεί μία θεοφάνεια. Γι' αυτό σε άλλες χώρες βάζουν στέμματα κατά την τέλεσι του μυστηρίου, για να δείξουν πως ο άνδρας είναι ο βασιλιάς Χριστός και η γυναίκα η Εκκλησία, ή χρησιμοποιούν κλάδους ελαίας(25).

Όλα λοιπόν στον γάμο είναι συμβολικά. Οι αναμμένες λαμπάδες συμβολίζουν τις πέντε παρθένες. 
Όταν τις δίνη ο ιερεύς στα χέρια των νεονύμφων την ώρα του μυστηρίου, είναι σαν να τους λέγη: Σαν τις πέντε παρθένες να περιμένετε τον Χριστόν(26) Ή συμβολίζουν τις γλώσσες του πυρός, που κατέβηκαν την Πεντηκοστή και ήταν στην ουσία η παρουσία του Αγίου Πνεύματος(27). Τα δακτυλίδια τους, τις βέρες τους, τις παίρνει ο ιερεύς από την αγία Τράπεζα, όπου τις είχε τοποθετήσει προηγουμένως, και τις βάζει στο τραπέζι(28), για να δείξη ακριβώς ότι ο γάμος αρχίζει από τον Χριστόν και θα τελειώση στον Χριστόν. Ο ιερεύς επίσης ενώνει τα χέρια τους, για να δείξη ότι τους ενώνει ο ίδιος ο Χριστός. Δηλαδή συμπλέκεται ο Χριστός στο μυστήριο και στην ζωή τους(29).

Όλα όσα χρησιμοποιούνται, κατά την τέλεσι του γάμου, είναι σκιές και σύμβολα που δείχνουν ότι εκεί είναι ο Χριστός. Όταν κάθεσαι και βλέπης ξαφνικά μια σκιά, καταλαβαίνεις ότι κάποιος έρχεται. Δεν τον βλέπεις• το ξεύρεις όμως. Πρωί πρωί σηκώνεσαι και βλέπεις κατακόκκινο τον ορίζοντα στην ανατολή, θα βγη, λες, σε λίγο ο ήλιος. Πράγματι εκεί, πίσω από το βουνό, προβάλλει ο ήλιος.

Όταν βλέπης τον γάμο σου, τον άνδρα σου, την γυναίκα σου, όταν βλέπης τις στενοχώριες σου, το σώμα του συντρόφου σου, τα πάντα μέσα στο σπίτι σου, να ξεύρης ότι είναι σημάδια της παρουσίας του Χριστού. Είναι σαν να ακούς τα βήματά του, σαν να έρχεται, σαν να πρόκειται να ακούσης τώρα και την φωνή του. Σκιές είναι όλα αυτά που δείχνουν ότι μαζί μας είναι ο Χριστός(30). Είναι αλήθεια ότι εξ αιτίας των μεριμνών μας τον νοιώθομε ως απόντα. Τον βλέπομε όμως μέσα
στις σκιές και είμαστε βέβαιοι ότι είναι μαζί μας. Γι' αυτό ακριβώς την αρχαία εποχή δεν είχαν ξεχωριστή ακολουθία. Έπαιρναν τον άνδρα και την γυναίκα, τους έφεραν στην εκκλησία, τους κοινωνούσαν και έφευγαν. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η ζωή τους πλέον είναι μαζί με τον Χριστόν.

Σύμβολο της παρουσίας του Χριστού είναι και τα στέφανα. Ειδικώτερα συμβολίζουν το μαρτύριο. Θυμάσθε τους Σαράντα Μάρτυρες μέσα στην παγωμένη λίμνη που τους στεφάνωσε ο Χριστός; Έτσι στεφανώνει τώρα η Εκκλησία τους νεονύμφους, μνημονεύοντας και τον άγιο Προκόπιο, ο οποίος είχε συμβουλεύσει μερικές γυναίκες να μαρτυρήσουν, για να δείξουν την αγάπη τους στον Χριστόν(31). Φορούν λοιπόν στέφανα ο άνδρας και η γυναίκα, για να δείξουν ότι είναι έτοιμοι να γίνουν μάρτυρες χάριν του Χριστού, ο οποίος είναι μαζί τους.

Παντρεύομαι σημαίνει ζω και πεθαίνω για τον Χριστόν. Παντρεύομαι σημαίνει επιθυμώ και διψώ τον Χριστόν.

Ποιοι άλλοι εστεφανούντο; Οι βασιλείς εστέφοντο. Επομένως, τα στέφανα δείχνουν ότι οι σύζυγοι είναι βασιλιάδες και το σπίτι τους βασίλειον, βασίλειον της Εκκλησίας, ένα κομμάτι της Εκκλησίας.

Πότε άρχισε ο γάμος; Όταν ο άνθρωπος αμάρτησε. Προηγουμένως δεν υπήρχε γάμος με την σημερινή έννοια. Όταν, μετά την πτώσι, οι πρωτόπλαστοι έχασαν τον παράδεισο, τότε γνώρισε ο Αδάμ την Εύα(32), και άρχισε ο γάμος. Γιατί; Για να θυμούνται την πτώσι τους και την έξοδό τους από τον παράδεισο και να τον ζητούν. Ο γάμος γίνεται τώρα μία επαναφορά στον πνευματικό παράδεισο, την Εκκλησία του Χριστού. Παντρεύομαι λοιπόν σημαίνει γίνομαι βασιλιάς, γίνομαι πιστό και αληθινό μέλος της Εκκλησίας του Χριστού και εργάζομαι πλέον για την δόξα του.

Τα στέφανα ακόμη δείχνουν την τελική νίκη στην βασιλεία των ουρανών. Όταν ο ιερεύς παίρνη τα στέφανα, λέγει στον Χριστόν: «ανάλαβε τους στεφάνους αυτών εν τη βασιλεία σου»(33) πάρε τα στεφάνια τους επάνω στην βασιλεία σου.

Επομένως, ο γάμος είναι ένας δρόμος• αρχίζει από την γη και τερματίζει στον ουρανό. Είναι μία σύναψις, ένας σύνδεσμος μαζί με τον Χριστόν, που μας βεβαιώνει ότι θα πάμε κάποτε στον ουρανό. Γάμος είναι μία «γέφυρα μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν»(34). Σαν να λέγη το μυστήριο της Εκκλησίας μας: Πάνω από την αγάπη, πάνω από τον άνδρα σου, πάνω από την γυναίκα σου, πάνω από τα καθημερινά σου γεγονότα, να θυμάσαι ότι προορίζεσαι για τον ουρανό, ότι μπήκες στον δρόμο που πρέπει οπωσδήποτε να σε βγάλη εκεί. Η νύμφη και ο γαμπρός δίνουν τα χέρια τους, τους πιάνει και ο ιερεύς και ακολουθούν γύρω από το τραπέζι χορεύοντας και ψάλλοντας. Αυτό σημαίνει ότι ο γάμος είναι η πορεία, το ταξίδι που θα κατάληξη στον ουρανό, στην αιωνιότητα.

Στον γάμο φαίνονται ότι παντρεύονται δύο. Δεν είναι όμως δύο αλλά τρεις. Παντρεύεται ο άνδρας την γυναίκα και η γυναίκα τον άνδρα, αλλά και οι δύο μαζί υπανδρεύονται τον Χριστόν. Τρεις επομένως λαμβάνουν μέρος στο μυστήριο και τρεις πλέον παραμένουν στην ζωή τους.

Στον χορό τους σέρνει ο ιερεύς, ο τύπος του Χριστού. Αυτό σημαίνει ότι μας άρπαξε ο Χριστός, μας εξηγόρασε(35), μας αιχμαλώτισε, μας έκανε δικούς του. Γι' αυτό ακριβώς «το μυστήριον τούτο μέγα εστίν»(36).

Την λέξι «μυστήριον» στα λατινικά την απέδωσαν με την λέξι «sacramentum» που σημαίνει όρκος. Δηλαδή ο γάμος είναι όρκος, σύναψις, σύνδεσμος, όπως λέγαμε προηγουμένως. Είναι μόνιμος πλέον δεσμός με τον Χριστόν.

Παντρεύομαι λοιπόν σημαίνει σκλαβώνω την καρδιά μου στον Χριστόν. Εάν θέλης, μπορείς να παντρευθής• εάν θέλης, δεν παντρεύεσαι. Εάν παντρευθής όμως, αυτήν την έννοια έχει ο γάμος στην Εκκλησία σου την Ορθόδοξη, η οποία σε γέννησε. Είμαι παντρεμένος σημαίνει είμαι σκλάβος του Χριστού.


Σημειώσεις

*. Κήρυγμα στον Ι. Ναόν Αγίου Νικολάου Τρικάλων, 17 Ιανουαρίου 1971.

1. Εβρ. 13,4.

2. Εφ. 5, 32.

3. Βλ. Μάρκ. 10, 7.

4. Βλ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, «Εις Κολοσσαείς ομιλία» 12, 6, PG62, 388: «Τι αισχύνη τω τιμίω; τι ερυθριάς επί τω αμιάντω; ... Ύβρισται το του Θεού δώρον, η ρίζα της ημετέρας γενέσεως».

5. Βλ.. Ρωμ. 8, 33 κ.ά.

6. Ένθ' ανωτ. «Ομιλία» 12, 7, PG62, 390.

7. Μαλ. 2, 14.

8. ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ, «Προς Πολύκαρπον 5, PG5, 724Β.

9. Α’ Κορ. 7, 7. 

10. Πρβλ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΣίΝΑΪΤΟΥ, «Κλϊμαξ 26, Περί διακρίσεως», PG88, 1020D: «Φως πάντων ανθρώπων μοναδική πολιτεία».

11. ΣΥΜΕΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, «Διάλογος», κεφ. 277, PG 155, 508Β. 

12. Πρωτοπρ. ΚΩΝ. ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ, «Ο χριστιανικός ναός και τα τελούμενα εν αυτώ», έκδ. Γρηγόρη, Αθήναι 1968, σελ. 514.

13. Α ' Κορ. 7, 27-28.

14. Όπως π.χ. η παπαρούνα η οποία έχει τέσσερα πέταλα με μαύρη βούλα προς το κέντρο σε σχήμα σταυρού.

15. Βλ. Γεν. 2, 18.

16. Ρωμ. 8, 26.

17. Ματθ. 19,5• Μάρκ. 10, 7.

18. Ματθ. 19, 3-9• Μάρκ. 10, 2-12.

19. Εφ. 5, 22-24.

20. Είναι γνωστόν ότι η Θεοδώρα στήριξε τον Ιουστινιανό (527-565) κατά την στάσι του Νίκα (532)• βλ. ΜΙΧΑΗΛ ΓΛΥΚΑ, «Βίβλος χρονική, από κτίσεως κόσμου μέχρι της βασιλείας Αλεξίου του Κομνηνού 4», PG 158, 500C.

21. Εφ. 5, 25.

22. Βλ. Α’ Πέτρου 3,7

23. Εφ. 5, 32.

24. Ματθ. 18,20.

25. Πρωτοπρ. ΚΩΝ. ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ, ένθ' ανωτ., σσ. 513-514.

26. Ματθ. 25, 1-11. 

27. Πράξ. 2, 1-4.

28. Ακολουθία επί μνήστροις, ήτοι του αρραβώνος.

29. Βλ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ, «Επιστολή 193», PG37, 316C: «... πάρειμι και συνεορτάζω και των νέων τας δεξιάς αλλήλαις τε εμβάλλω και αμφοτέρας τη του Θεού».

30. Βλ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, «Εις Κολοσσαείς ομιλία» 12, 6, PG62, 389: «Τύπος της του Χριστού παρουσίας εστίν ο γάμος».

31. Η ακολουθία του στεφανώματος κάνει μνεία των Τεσσαράκοντα Μαρτύρων στην β’ ευχή αυτής, καθώς και του αγίου Προκοπίου στην απόλυσι• βλ. και Μέγας Συναξαριστής, τ.3,7, Αθήναι 61999, σσ. 160-185, 135-138.

32. Γεν. 4, 1.

33. Ακολουθία του στεφανώματος, ευχή προ της απολύσεως.

34. Ακάθιστος ύμνος.

35. Βλ. Γαλ. 3, 13.

36. Εφ. 5, 32.

Κινδυνεύουμε σήμερα από ένα νέο Μαντζικέρτ; 
 

ΕΘΝΟΣ 14.10.08. Το Ματζικέρτ και το σήμερα 

Η ήττα του Βυζαντινού Στρατού στο Μαντζικέρτ, τον Αύγουστο του 1071, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από την επιβεβαίωση της παρακμής της άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας, πενήντα μόλις χρόνια μετά τον θάνατο ενός κορυφαίου αυτοκράτορα, του Βασιλείου Β’ του Βουλγαροκτόνου. Ποια ήταν, όμως, τα αίτια που οδήγησαν την αυτοκρατορία στην πτώση και άνοιξαν την πόρτα της Μικράς Ασίας στα τουρκικά φύλα;

Το Βυζάντιο είχε γνωρίσει στα μέσα του 11ου αιώνα τη μεγαλύτερη ασφάλεια στα εξωτερικά του σύνορα. Στη Μικρά Ασία οι κάτοικοι δεν είχαν γνωρίσει επιδρομές ξένων φυλών. Τότε η άρχουσα τάξη διέπραξε ένα τεράστιο σφάλμα, εγκαταλείποντας την άμυνα της χώρας για να ασχοληθεί μόνο με την εσωτερική πολιτική. «Οι εξωτερικοί πόλεμοι και οι στάσεις έχουν τερματισθεί. Οι εχθροί έχουν ειρηνεύσει και οι υπήκοοί μας έχουν συμφιλιωθεί. Τα ζητήματα των Ρωμαίων βρίσκονται τώρα σε μεγάλη ηρεμία. Τίποτε δεν αποσπά την προσοχή μας. Με την ευχή του Θεού επικεντρώνουμε όλες μας τις προσπάθειες στη μεταρρύθμιση της πολιτείας», δήλωνε αυτάρεσκα και με σιγουριά ο Κωνσταντίνος Θ’ Μονομάχος το 1047. Ηταν τόσο εμπεδωμένη η ψευδαίσθηση της ασφάλειας από τους εξωτερικούς εχθρούς, ώστε όταν το μικρασιατικό οροπέδιο συγκλονίστηκε από τις τουρκικές επιδρομές ο Μιχαήλ Ψελλός σημείωσε, το 1063: «Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πεπεισμένοι ότι τα έθνη γύρω μας διεξήγαγαν τις ξαφνικές επιδρομές κατά των συνόρων μας, τις απροσδόκητες αυτές επιδρομές, για πρώτη φορά στις ημέρες μας». Οι Βυζαντινοί είχαν λησμονήσει τι σήμαινε απειλή και θα το πλήρωναν ακριβά.

Οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης στην Κωνσταντινούπολη διεπίστωσαν ότι η συντήρηση ενός ισχυρού στρατεύματος απαιτούσε μεγάλα κονδύλια και αποφάσισαν, όπως είπαμε, την αισθητή μείωση των στρατιωτικών δαπανών. Ο Ψελλός έδωσε το στίγμα της πολιτικής του θρόνου: «Τα έσοδα που είχαν συγκεντρωθεί για τις στρατιωτικές δαπάνες διοχετεύθηκαν χωρίς λόγο προς όφελος άλλων ατόμων, ένα πλήθος συκοφαντών…ωσάν ο Βασίλειος Β’ να είχε γεμίσει το θησαυροφυλάκιό του με πλούτους για τον σκοπό αυτό…». Η αριστοκρατία της πρωτεύουσας δεν άργησε να συγκρουσθεί με την αντίστοιχη στρατιωτική της Μικράς Ασίας. Ο αγώνας εξελίχθηκε υπέρ των πρώτων, οι οποίοι είχαν στη διάθεσή τους το κρατικό θησαυροφυλάκιο και, κυρίως, προστατεύονταν από τα «θεοφύλακτα τείχη». Ετσι σταδιακά οι θεματικοί στρατοί παρήκμασαν, η στρατολογία υπονομεύθηκε, η μισθοδοσία περικόπηκε. Οταν ο Ρωμανός Δ’ ο Διογένης συγκέντρωσε το 1068 στρατεύματα για την πρώτη του εκστρατεία κατά των Σελτζούκων, αυτοί ήταν «λιγοστοί άνδρες…καταπονεμένοι από τη φτώχεια και την ανέχεια, χωρίς οπλισμό…φέροντας κυνηγετικά δόρατα και δρεπάνια», σύμφωνα με τον χρονογράφο Γεώργιο Κεδρηνό. Οι θεματικοί στρατοί δεν αποτελούσαν πλέον τα αξιόμαχα στρατεύματα διότι «…οι μισθοί και οι παραδοσιακές τους προμήθειες είχαν κοπεί». Οι αυτοκράτορες χρησιμοποιούσαν περισσότερο ξένους μισθοφόρους, θεωρώντας τους λιγότερο επικίνδυνους για στάση.

Οπως τότε έτσι και σήμερα, τηρουμένων των αναλογιών, οι Ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις βρίσκονται σε πορεία παρακμής, χωρίς την απαιτούμενη ανανέωση στους εξοπλισμούς και με συνεχή μείωση του αριθμού των στρατευσίμων και της θητείας. Η παρακμή της οικονομίας οδηγεί στην παρακμή του στρατεύματος. Οι πολιτικές ηγεσίες των τελευταίων δεκαετιών έχουν καταστήσει τους στρατιωτικούς έρμαια των κομματικών ελέγχων, αναγκάζοντάς τους να αποδέχονται όποιες «ρυθμίσεις» και αλλαγές έχουν αποφασίσει. Η συνεχής μείωση των κονδυλίων για την άμυνα, συμβαδίζει με την απαξίωση των εννοιών του έθνους, της πατρίδας και της σημαίας. Η κοινωνία θεωρεί ότι είναι εξασφαλισμένη από εξωτερικές απειλές και απορρίπτει μετά βδελυγμίας τις όποιες προειδοποιήσεις ως κινδυνολογίες, ας έχει γνωρίσει την τουρκική εισβολή του 1974 στην Κύπρο και την κρίση στα Ιμια το 1996, ας υφίσταται την επιδρομική συμπεριφορά της Τουρκίας στο Αιγαίο και ας ζει συνεχώς υπό την απειλή του πολέμου από τη «φίλη και σύμμαχο».

Σήμερα η Ελλάδα έχει την ίδια συμπεριφορά με το Βυζάντιο, μειώνοντας συνεχώς την ισχύ των Ενόπλων Δυνάμεων. Οι πολιτικοί όπως και οι απλοί πολίτες, οφείλουν να διδάσκονται από την Ιστορία για να μην επαναλαμβάνουν ολέθρια σφάλματα. Ο εφιάλτης του Μαντζικέρτ δεν έχει σβήσει από το συλλογικό ασυνείδητο του Ελληνισμού. Ας μη συνεχίσουμε να συμβάλλουμε με τις αποφάσεις μας στην επάνοδό του με νέα μορφή.

Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος
Διευθυντής Σύνταξης
ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης επιτέθηκε στον Ευρ. Στυλιανίδη για την εγκύκλιο που καθιστά την παρακολούθηση των Θρησκευτικών προαιρετική. Εύσημα για τη Γιαννάκου, βέλη για... Ρίτσο. 

Ξεσπάθωσε συλλήβδην κατά όλων των πολιτικών, χθες, ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, κ. Ανθιμος, ο οποίος μίλησε για όλα τα θέματα με αφορμή, όπως είπε, την εγκύκλιο του υπουργείου Παιδείας που επιτρέπει στους μαθητές να μην παρακολουθούν το μάθημα των θρησκευτικών χωρίς δικαιολογία. 

Επιτέθηκε στον υπουργό Παιδείας, Ευριπίδη Στυλιανίδη, μεταφέροντας, όπως είπε και διαμαρτυρίες κατοίκων της Ροδόπης, όπου εκλέγεται βουλευτής και μίλησε με κολακευτικά λόγια για την πρώην υπουργό Μαριέττα Γιαννάκου, σημειώνοντας με έμφαση ότι αν δεν αποσυρθεί η εγκύκλιος «θα το πληρώσουμε πολλαπλώς πάρα πολύ και ιδιαίτερα όλοι εσείς που θα το ψηφίσετε».

Το ξέσπασμα
«Καθιστούν προαιρετικό το μάθημα των Θρησκευτικών. Ε, για όνομα του Θεού πλέον, σταματήστε πλέον», είπε και πρoσέθεσε αναφερόμενος στην υπεύθυνη δήλωση που θα καταθέτει ο μαθητής χωρίς να αναγράφει τη δικαιολογία για τη μη παρακολούθηση του μαθήματος: «Γιατί χωρίς δικαιολογία, κύριοι του υπουργείου Παιδείας; Για να μη θιγούν τα προσωπικά δεδομένα. Μας έχουν πεθάνει μ αυτά τα προσωπικά δεδομένα, που όταν δεν τους αρέσει αλλάζουν τις επιτροπές των αρχών. Προσέξτε! Πρέπει να αντιδράσουμε, εμένα με πήραν άνθρωποι από παντού, κι από την Κομοτηνή, γιατί ο υπουργός είναι από την Κομοτηνή και λένε: «Εμείς δεν ψηφίσαμε αντιπροσώπους για να καταργήσουν τα θρησκευτικά, όταν ζούμε μέσα σε τέτοια παρουσία εντάσεως του Ισλάμ με όλα αυτά που κάνει το προξενείο των Τούρκων στη Δυτική Θράκη και κινδυνεύουμε κάθε ώρα». 

Παράλληλα, κάλεσε τον πρωθυπουργό και την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας να αναθεωρήσουν την εγκύκλιο αυτή και να επαναφέρουν εκείνη της κ. Γιαννάκου «της βασανισμένης αυτής υπουργού, η οποία αγωνίστηκε όπως αυτή νόμιζε για την Παιδεία, υπέστη τα όσα υπέστη, έχει και τη δοκιμασία της υγείας της, αλλά είχε κάνει μια εγκύκλιο όπου έλεγε ότι θα γράψει αυτός που θα δηλώσει ότι δεν θέλει το θρήσκευμα για συγκεκριμένο λόγο».

Από τον Ιερό Ναό της Αγίας Βαρβάρας στην Τούμπα, ο κ. Ανθιμος, γύρισε χρόνια πίσω ενθυμούμενος την κατάργηση του πολυτονικού και «την εφαρμογή μιας δημοτικής που ήταν χυδαία και που εξακολουθεί σε πολλά επίπεδα να είναι σήμερα», «τον πόλεμο για την εκκλησιαστική περιουσία», αλλά και τη διαγραφή του θρησκεύματος από τις νέες ταυτότητες, την οποία χαρακτήρισε ως «έγκλημα για την Ελλάδα και την ορθοδοξία».

Ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κάλεσε τους πολιτικούς να είναι κοντά στον Θεό, αφού, όπως διαπίστωσε, είναι εχθρικοί απέναντι στην εκκλησία.

Για τους ποιητές
Από τα βέλη του δεν γλίτωσε ούτε ο... Γιάννης Ρίτσος, «ο οποίος δεν έχει σημασία αν ήταν αριστερός, είναι μεγάλος ποιητής», αλλά ζήτησε να μη διδάσκεται μόνο αυτός στα σχολεία (!) και να διδάσκονται οι -διαγραφέντες κατ αυτόν- Σολωμός, Παλαμάς, Κάλβος, Βαλαωρίτης. 

Καταφέρθηκε ακόμη εναντίον του αυτόματου διαζυγίου, αλλά και του σύμφωνου συμβίωσης, το οποίο αποτελεί, όπως είπε, «προϋπόθεση διάλυσης της οικογένειας». 

Οσο για την καύση των νεκρών, τη χαρακτήρισε εθνικό θέμα και μετέφερε τις... ανησυχίες των πολιτών που προβλέπουν ότι θα ανέβουν στα ύψη τα έξοδα της κηδείας, προκειμένου να νομιμοποιηθεί η καύση. 

«Εμείς θα σας πούμε ότι είστε ελεύθεροι να κάνετε ό,τι θέλετε όταν γίνει ο νόμος, αλλά θα σας πούμε όχι στη στάχτη, όχι στον μηδενισμό, όχι στην κατάργηση του εθίμου 2.000 χρόνων», είπε χαρακτηριστικά.

ΜΑΡΙΑ ΡΙΤΖΑΛΕΟΥ

Πηγή: ΕΘΝΟΣ - 04/08/2008

Θάνος Βερέμης, πρόεδρος του ΕΣΥΠ,
Περιοδικό ΕΨΙΛΟΝ Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας 17 - 08 -2008
Συνέντευξη στον Απόστολο Διαμαντή
 
Ο ιστορικός και καθηγητής Θάνος Βερέμης, πρόεδρος του ΕΣΥΠ, άνοιξε και πάλι μεγάλη συζήτηση για ένα θέμα που ανέκαθεν καίει τους πάντες: το θέμα της εκπαίδευσης ή καλύτερα το πώς θα μπουν τα παιδιά μας στο πανεπιστήμιο. Δεν έχει και τόση σημασία σε τι είδους πανεπιστήμιο ή τι ακριβώς θα μάθουν μέσα εκεί. Αρκεί να μπουν. Με την κρίση, όμως, που περνάει η ελληνική εκπαίδευση γενικώς, κάθε νέα πρόταση βρίσκει σίγουρα αντιπάλους. Ειδικώς όταν μπούμε στο κρίσιμο θέμα των εξετάσεων. Εκεί παίζονται πολλά λεφτά και οι αντιδράσεις πιάνουν κόκκινο.

Ν 2811 -2000 Α-62 Ποινική διώξη καταληψιών σχολείων (Κύρωση Π.Ν.Π)

 Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

  Εκδίδομε τον ακόλουθο νόμο που ψήφισε η Βουλή :

  Άρθρο πρώτο

  Κυρώνεται και έχει ισχύ νόμου από τη δημοσίευσή της στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, η από 4 Δεκεμβρίου 1999 Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου με τον τίτλο "Ομαλή λειτουργία δημοσίων σχολείων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης", που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως την 4η Δεκεμβρίου 1999, Τεύχος 272 Α', της οποίας το κείμενο έχει ως εξής :

  "ΠΡΑΞΗ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ


  "Ομαλή λειτουργία δημοσίων σχολείων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης"

  Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

  Έχοντας υπόψη :

  1. Τη διάταξη του άρθρου 44 παρ. 1 του Συντάγματος.

  2. Την εξαιρετικώς επείγουσα ανάγκη να λειτουργήσουν κανονικά τα δημόσια σχολεία, των οποίων η λειτουργία παρεμποδίζεται παρόνομα λόγω απρόβλεπτων καταλήψεων σχολικών κτιρίων.

  Με πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου

  Αποφασίζουμε

  Άρθρο μόνο

  Όποιος καθ' οιονδήποτε τρόπο παρεμποδίζει, διαταράσσει ή διακόπτει την ομαλή λειτουργία των δημόσιων σχολείων πρωτοβάθμιας ή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ή παρανόμως παραμένει στους χώρους λειτουργίας αυτών, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών. Η ποινική δίωξη των υπαιτίων ασκείται αυτεπαγγέλτως.

  Η παρούσα πράξη να δημοσιευθεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.

  Αθήνα, 4 Δεκεμβρίου 1999


  Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
  ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

  Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ
  ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΗΜΙΤΗΣ

  ΤΑ ΜΕΛΗ
ΒΑΣΩ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, ΓΙΑΝΝΟΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΑΡΣΕΝΗΣ, ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΑΝΩΜΕΡΙΤΗΣ, ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ, ΛΑΜΠΡΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΑΣ, ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΛΙΣΑΒΕΤ
ΠΑΠΑΖΩΗ, ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΟΥΜΑΚΗΣ, ΜΙΧΑΗΛ ΧΡΥΣΟΧΟΙΔΗΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΓΚΡΙΩΤΗΣ, ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΠΕΝΟΣ, ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΜΑΝΤΕΛΗΣ, ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΡΕΠΠΑΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΕΙΤΟΝΑΣ"