Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
Ναϊρόμπι
Οι μοναδικοί βαλτότοποι του νοτιοανατολικού Ιράκ, όπου θεωρείται ότι βρισκόταν ο βιβλικός Κήπος της Εδεμ, έχουν αποκατασταθεί κατά 50% και η ιρακινή κυβέρνηση θα υποβάλει αίτημα για ένταξή τους στη λίστα της Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Η ανακοίνωση έγινε την Παρασκευή από την υπουργό Περιβάλλοντος του Ιράκ, ερμίν Οτμάν, και δημοσιοποιήθηκε από το Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα του ΟΗΕ UNEP) στο Ναϊρόμπι της Κένυας. βαλτότοποι της Μεσοποταμίας, μια περιοχή μείζονος πολιτιστικής και οικολογικής σημασίας, τροφοδοτείται με νερό από τον Τίγρη και τον Ευφράτη. Φιλοξενεί ορισμένα από τα πιο σπάνια είδη πουλιών και προσφέρει προσωρινό καταφύγιο για ξεκούραση σε χιλιάδες υδρόβια πτηνά που μεταναστεύουν μεταξύ Αφρικής και Σιβηρίας.
Τη δεκαετία του 1990, ο Σαντάμ Χουσέιν είχε δώσει εντολή για την κατασκευή φραγμάτων έτσι ώστε να τιμωρηθούν οι κάτοικοι της περιοχής, γνωστοί ως Άραβες των Βάλτων, τους οποίους κατηγορούσε για προδοσία κατά την περίοδο του πολέμου με το Ιράν από το 1980 έως το 1988. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το εμβαδόν της περιοχής, το οποίο ήταν 9.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα στις αρχές της δεκαετίας του 1970, να μειωθεί σε περίπου 700 τετραγωνικά χιλιόμετρα το 2002. Οι ειδικοί προέβλεπαν ότι χωρίς τη λήψη μέτρων οι βαλτότοποι θα εξαφανίζονταν σε πέντε χρόνια. «Εξαιτίας όσων έκανε ο Σαντάμ, οι Βάλτοι αντιμετώπιζαν τον κίνδυνο να εξαφανισθούν τελείως και τον ίδιο κίνδυνο αντιμετώπιζε και ο προαιώνιος πολιτισμός των Αράβων των Βάλτων» ανέφερε στη δήλωση της η Οτμάν, χαρακτηρίζοντας το θέμα «οικολογική αλλά και ανθρώπινη τραγωδία».
Έπειτα από την πτώση του Σαντάμ, οι κάτοικοι της περιοχής κατέστρεψαν πολλά από τα φράγματα, και ένα πρόγραμμα του UNEP, ύψους 14 εκατομμυρίων δολαρίων, έδωσε στα πουλιά και τα ψάρια τη δυνατότητα να επιστρέψουν. Στο πρόγραμμα συμπεριλαμβάνονταν και η δημιουργία υποδομών για την παροχή πόσιμου νερού στους κατοίκους, το φύτεμα καλαμιών για να φιλτράρεται το νερό και η εισαγωγή εναλλακτικών μορφών ενέργειας, όπως η ηλιακή. Σύμφωνα με την UNEP, το Ιράκ θα μπορούσε να καταθέσει αίτημα στην Επιτροπή Παγκόσμιας Κληρονομιάς το νωρίτερο το 2010.
Πηγή: http://www.in.gr
Με πληροφορίες από ΑΠΕ/Reuters
Εδώ θα βρείτε το κείμενο από το in.gr
ΕΘΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ
Κατά την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους (1828), αλλά και μετέπειτα, κανέναν δεν απασχόλησε η καθιέρωση «Εθνικού Ύμνου» (άλλωστε και η «Μασσαλιώτιδα» υιοθετήθηκε επίσημα ως «Εθνικός Ύμνος» της Γαλλίας μόλις το 1946, ο δε αμερικανικός «Εθνικός Ύμνος» επισημοποιήθηκε μόλις το 1931!). Την «εθνική» μουσική ανάγκη κάλυπταν γαλλικά εμβατήρια, που παίζονταν από τη Μουσική του Στρατού στις σπάνιες επίσημες περιστάσεις (1828-΄31).
Από την εγκατάσταση του Όθωνα, ως «Βασιλικός» και «Εθνικός Ύμνος» παίζονταν ο αντίστοιχος βαυαρικός, που του είχαν προσαρμόσει «ασορτί» ελληνικούς πατριωτικούς στίχους, παρότι ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» του Διονυσίου Σολωμού (1798 - 1857) δεν ήταν άγνωστος, όντας ήδη μελοποιημένος από τον Νικόλαο Μάντζαρο (1828-1830) στην Κέρκυρα (για 4φωνη ανδρική χορωδία και με χρήση λαϊκών σκοπών/μοτίβων).
Ο Μάντζαρος επιχείρησε και άλλες μελοποιήσεις (2η το 1837 και 3η το 1839-΄40), υποβάλλοντας το έργο στον Όθωνα και ευελπιστώντας να γίνει δεκτό ως «Εθνικός Ύμνος» (4η μελοποίηση, Δεκέμβριος 1844). Όμως το έργο (στίχοι και μελωδία) έγινε δεκτό μόνο ως «επιτυχής σύνθεσις» και ο Μάντζαρος τιμήθηκε με τον Αργυρό Σταυρό του Βασιλικού Τάγματος του Σωτήρος (Ιούνιος 1845), ενώ ο Σολωμός πήρε τον Χρυσό Σταυρό του ίδιου Τάγματος 4 χρόνια αργότερα (1849). Ο Μάντζαρος το 1861 επιχείρησε και 5η μελοποίηση (μετά από ενδιαφέρον του Υπουργείου Στρατιωτικών, που ήθελε να εξασφαλίσει εθνικά θούρια ως εμβατήρια).
Στο μεταξύ, στην Επτάνησο είχε ήδη επικρατήσει η 1η μελοποίηση, που παίζονταν συχνότατα και πάντα ενθουσίαζε τους ακροατές της. Αυτή τη μελοποίηση χρησιμοποίησε η «Φιλαρμονική Εταιρεία Κερκύρας», όταν ο νέος βασιλιάς Γεώργιος ο Α΄ επισκέφθηκε το 1865 το νησί. Το έργο προκάλεσε τόση εντύπωση, ώστε ακολούθησε Βασιλικό Διάταγμα του Υπουργείου Ναυτικών (υπουργός Δ. Στ. Μπουντούρης) που το χαρακτήρισε «επίσημον εθνικόν άσμα» και διατάχθηκε η εκτέλεσή του «κατά πάσας τας ναυτικάς παρατάξεις του Βασιλικού Ναυτικού». Επίσης ενημερώθηκαν οι ξένοι πρέσβεις, ώστε να παίζεται και από τα ξένα πλοία στις περιπτώσεις απόδοσης τιμών προς τον βασιλέα των Ελλήνων ή την Ελληνική Σημαία. Από τότε θεωρείται ως «Εθνικός Ύμνος» της Ελλάδος.
Η 1η έκδοση του «Εθνικού Ύμνου» (τονισμένου κατά την αρχική μελοποίηση του ποιήματος του Δ. Σολωμού από τον Ν. Μάντζαρο) έγινε το 1873 στο Λονδίνο, έναν χρόνο μετά το θάνατο του συνθέτη του. Αναφέρεται επίσης ότι και ο ίδιος ο Σολωμός είχε μελοποιήσει το ποίημά του, σύνθεση που όμως επισκιάστηκε από την αντίστοιχη του Μάντζαρου. Υπενθυμίζουμε ότι ο Σολωμός πέθανε χωρίς να δει τον «Ύμνο» του επισημοποιημένο ως «Εθνικό Ύμνο» της πατρίδας του.
Ο Ανχης ε.α. Μαργαρίτης Καστέλλης (Λαϊστα Ζαγορίων Ιωαννίνων 1907) τέως Δντής Μουσικού Σώματος εναρμόνισε τον «Εθνικό Ύμνο» για μπάντα κι αυτή του η μεταγραφή παίζεται από τις Στρατιωτικές Μουσικές ως σήμερα.
- Ο Εθνικός Ύμνος σε τύπο αρχείου mp3 (751 Kb). (Εμφάνιση στίχων)
ΠΙΝΔΟΣ
Εμβατήριο σε μουσική του Τχου ε.α. Ελευθερίου Μαυρομμάτη (Χανιά 1895) τέως Δντού Μουσικού Σώματος και ποίηση Τχου Κ. Γκικόπουλου.
- Το εμβατήριο σε τύπο αρχείου mp3 (2,74 Mb). (Εμφάνιση στίχων εμβατηρίου)
ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ
Εμβατήριο σε μουσική του Τχου ε.α. Διονυσίου Βισβάρδη (Ζάκυνθος 1910 - Αθήνα 1999) και ποίηση Τχου Κ. Γκικόπουλου. Η μουσική του εμβατηρίου γράφτηκε το 1935, εποχή που υπηρετούσε ο συνθέτης στη Μουσική Φρουρά Θεσ/νίκης. Είναι από τα πρώτα έργα του συνθέτη, γράφτηκε αρχικά για μπάντα και κατόπιν για τραγούδι και πιάνο, κυκλοφόρησε δε και σε δίσκους. Μορφολογικώς αποτελείται από δύο μουσικές περιόδους, στροφικής μορφής, που καταλήγουν σε μια επωδό. Εγκρίθηκε με έπαινο από το Γ΄ Σώμα Στρατού (αριθμ. πρωτ. 3383/1410/27-7-1935/Γ΄ΣΣ/ΙΙΙο Γραφ.) « ίνα παιανίζεται υπό των στρατιωτικών μουσικών κατά τας εκάστοτε παρελάσεις του στρατεύματος».
- Το εμβατήριο σε τύπο αρχείου mp3 (2,54 Mb). (Εμφάνιση στίχων εμβατηρίου)
ΜΑΥΡΗ ΕΙΝΑΙ Η ΝΥΧΤΑ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ
Διασκευή Βαυαρικού εμβατηρίου στο οποίο προσαρμόστηκαν ελληνικοί στίχοι. Μουσική - στίχοι - διασκευή αγνώστων.
- Το εμβατήριο σε τύπο αρχείου mp3 (2,22 Mb).
ΓΥΡΝΟΥΜ' ΑΠ' ΤΗ ΜΑΧΗ
Εμβατήριο διασκευασμένο από τον Ανχη ε.α. Αριστοτέλη Καζαντζή (Νάουσα Ημαθίας 1910 - Αθήνα 1980) τέως Δντού Μουσικού Σώματος αγνώστου συνθέτη μη διαθέτον στίχους.
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΞΑΚΟΥΣΤΗ
Διασκευή του παραδοσιακού «Μακεδονικού Χορού» σε εμβατήριο από τον Ανχη (ΜΣ) Φίλιππο Γκίτσα. Ο «Μακεδονικός Χορός» είναι ένα από Ελληνικά παραδοσιακά άσματα που η ρίζα τους ξεκινάει από τους Ακρίτες υπερασπιστές του Βυζαντίου. Ο στίχος του είναι γραμμένος σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο, η μουσική στηρίζεται στη Δωρική κλίμακα των Αρχαίων Ελληνικών τρόπων όπου και είναι γραμμένο, ο δε ρυθμός του είναι 2 τετάρτων και χορεύεται σε ρυθμό χασάπικο. Πολλοί συνθέτες έχουν διασκευάσει το τραγούδι αυτό και το έχουν κάνει Σουϊτα όπως: ο Τχης ε.α. Διονύσιος Βισβάρδης,ο Τχης (ΜΣ) Ιπποκράτης Αθανασιάδης και ο Ανθστής ε.α. και νυν μουσουργός Βασίλειος Δέλλιος.
- Το εμβατήριο σε τύπο αρχείου mp3 (2,03 Mb). (Εμφάνιση στίχων εμβατηρίου)
Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ
Εμβατήριο σε μουσική και ποίηση του Υποπλοιάρχου ε.α. Γεράσιμου Φρεν, τέως Αρχιμουσικού της Μουσικής του Βασιλικού Ναυτικού.
- Το εμβατήριο σε τύπο αρχείου mp3 (1,30 Mb).
ΘΕΣΣΑΛΙΑ
Εμβατήριο σε μουσική του Ανχου ε. α. Μαργαρίτη Καστέλλη (Λαϊστα Ζαγορίων Ιωαννίνων 1907) τέως Δντού Μουσικού Σώματος μη διαθέτον στίχους. Αποτελεί το «εντεχνότερο ελληνικό εμβατήριο» (κατά τον Νικηφόρο Νευράκη).
- Το εμβατήριο σε τύπο αρχείου mp3 (2,94 Mb).
Η ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ
Εμβατήριο σε μουσική του Τχου ε.α. Σπυρίδωνος Καίσαρη (Κέρκυρα 1857 - Αθήνα 1946) τέως Γενικού Επιθεωρητού Στρατιωτικών Μουσικών και ποίηση Α. Παράσχου.
- Το εμβατήριο σε τύπο αρχείου mp3 (1,73 Mb).
ΙΠΠΙΚΟ
Εμβατήριο αγνώστου συνθέτη μη διαθέτον στίχους.
Ο ΝΑΥΤΗΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ
Εμβατήριο σε μουσική και ποίηση του Α. Αλκαίου.
- Το εμβατήριο σε τύπο αρχείου mp3 (1,58 Mb).
ΑΕΡΟΠΟΡΟΣ
Εμβατήριο σε μουσική του Τχου ε.α. Σπυρίδωνος Καίσαρη (Κέρκυρα 1857 - Αθήνα 1946) τέως Γενικού Επιθεωρητού Στρατιωτικών Μουσικών και ποίηση Aντγου ε.α. Φραντζή Α. Γράφτηκε πριν το 1937.
- Το εμβατήριο σε τύπο αρχείου mp3 (1,69 Mb).
ΕΥΖΩΝΑΚΙ
Εμβατήριο διασκευασμένο από τον Ανχη ε.α. Αναστάσιο Ρεμούνδο (Νύμφιο Μ. Ασίας 1919), αγνώστου συνθέτη. Από τα παλαιότερα ελληνικά εμβατήρια που τραγουδιόταν κατά τους αγώνες του στρατού μας στην Μικρά Ασία.
- Το εμβατήριο σε τύπο αρχείου mp3 (2,21 Mb). (Εμφάνιση στίχων εμβατηρίου)
ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ
- Το εμβατήριο σε τύπο αρχείου mp3 (1,24 Mb).
25η ΜΑΡΤΙΟΥ
- Το εμβατήριο σε τύπο αρχείου mp3 (2,29 Mb).
ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟ
- Το εμβατήριο σε τύπο αρχείου mp3 (2,46 Mb).
ΣΤΙΧΟΙ
- Στίχοι εμβατηρίου - βιογραφικά δημιουργών.
Πηγη ΓΕΕΘΑ
[Εισαγωγή (προαιρετική): η παρουσίαση περιλαμβάνει τρία μέρη: βασικά ιστορικά στοιχεία, στοιχεία αρχιτεκτονικής και κατασκευής, και μία μικρή περιήγηση στο εσωτερικό της ΑΣ]
Η εξωτερική εμφάνιση της ΑΣ (Αγ. Σοφίας) δεν είναι εντυπωσιακή. Γι αυτό άλλωστε έχει γραφεί ότι η ΑΣ είναι όπως ο καλός χριστιανός, απλός και απέριττος, αφήνοντας να διαλάμψει ο εσωτερικός του πλούτος.
Ο ναός της ΑΣ είναι κάτι μοναδικό. Αποτελεί το πρώτο τετράγωνο κτίριο που σκεπάστηκε με ένα τόσο μεγάλο τρούλου. Ενώ σε σειρά μεγέθους ναού είναι το τρίτο μεγαλύτερο στον κόσμο μετά από το Άγ. Πέτρο στη Ρώμη ο οποίος χτίστηκε 1000 χρόνια μετά και η κατασκευή του διήρκησε 120 χρόνια (πολύ μεγαλύτερος όμως σε μέγεθος), και τον Άγ. Παύλο του Λονδίνου που χτίστηκε 200 χρόνια μετά τον Άγ. Πέτρο και χρειάστηκε 34 χρόνια για να τελειώσει, αρκετά περισσότερα από τα 6 περίπου χρόνια που χρειάστηκαν για την ΑΣ.
Η ιστορία της ΑΣ αρχίζει μαζί σχεδόν με αυτή της Κων/πολης και του Βυζαντίου. Το 325 ο Μ. Κων/νος χτίζει την πρώτη «Μεγάλη Εκκλησία», στο ίδιο μέρος, πολύ μικρότερη όμως. Το 381 όταν αυτοκράτορας ήταν ο Μ. Θεοδόσιος γίνεται η 2η Οικ. Σύν. η οποία επικυρώνει τις αποφάσεις της 1ης και συμπληρώνει το Σύμβολο της Πίστεως, καταλύοντας οριστικά την αίρεση του αρειανισμού.
Τότε όμως ξεσηκώνονται οπαδοί του Αρείου καταστρέφοντας εκτός των άλλων και την εκκλησία αυτή. Επιδιορθώνεται και λειτουργεί αμέσως μετά. Καταστρέφεται για 2η φορά στις 20 Ιουνίου του 404 επί Αρκαδίου, από οπαδούς του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου που διαμαρτύρονταν για την εξορία του ιερού πατρός. Επισκευάζεται και ξαναλειτουργεί από τις 10 Οκτωβρίου του 415. Καταστρέφεται για 3η και τελευταία φορά το 532 κατά τη στάση του Νίκα στον Ιππόδρομο. Την ίδια χρονιά ο Ιουστινιανός ο Α΄ αρχίζει την ανέγερση της ΑΣ.
(Ας δούμε τώρα ορισμένα στοιχεία αρχιτεκτονικής)
Είναι ναός ρυθμού τριτόκλιτης βασιλικής μετά του τρούλου (αν χρειάζεται εξήγηση βάσει της κάτοψης). Τα σχέδια και η αρχιτεκτονική επιμέλεια του ναού ανατέθηκαν στον μαθηματικό Ανθέμιο από τις Τράλλεις (σημερινό Αιδήνιο) και στον Ισίδωρο από την Μίλητο, 2 από τους καλλίτερους αρχιτέκτονες της εποχής, οι οποίοι κατάφεραν –γιατί περί κατορθώματος πρόκειται- να σχεδιάσουν την ΑΣ σε 4 μήνες. Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ιστορίας της ΑΣ ο απλός λαός περιέβαλλε το ναό αυτό σύμβολο με πολλούς θρύλους και παραδόσεις. Να τι λέει μία θρακιώτικη παράδοση για το αχειροποίητο σχέδιο της ΑΣ: «μετά τη λειτουργία, το αντίδωρο έπεσε από του Βασιλιά το χέρι και το πήρε μια μέλισσα και το πήγε στην κυψέλη και όταν άνοιξαν το μελίσσι βρέθηκε σε μελίπηκτη κερήθρα το πρόπλασμα (μακέτα) του ναού». Τα νούμερα και μόνο όμως της ΑΣ είναι ενδεικτικά του μοναδικού της κατασκευής. Διαστάσεις ναού: Νάρθηκας 60μ μήκος - 5,75μ πλάτος Κυρίως ναός 78,16μ - μήκος 71,82μ πλάτος Ύψος μέχρι κορυφή τρούλου 55,60μ δηλ. όσο περίπου μία πολυκατοικία 17 ορόφων (4+3*17=55) Σήμα κατατεθέν της ΑΣ αποτελεί ο τρούλος της. Διαστάσεις τρούλου: Διάμετρος 33μ -Ύψος από τη βάση του 13,80μ όσο δηλ. μία τριώροφη με τετραώροφη πολυκατοικία. Εκείνο όμως που προσδίδει λάμψη στον τρούλο είναι τα 42 παράθυρα που βρίσκονται στο κατώτερο μέρος του σε σύνολο 180 που έχει όλος ο ναός. Για την κατασκευή της ΑΣ χρειάστηκαν 5χρ. &10μήν. & 4ημ., σαφώς λιγότερα, όπως είδαμε, απ’ ότι στον Αγ. Πέτρο και τον Αγ. Παύλο.
Ο ναός καταλαμβάνει έκταση περίπου 8 στρέμ., όσο περίπου ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, ενώ τα ψηφιδωτά γύρω στα 16 στρέμ. καλύπτοντας κάθε καμπύλη, όλη τη στέγη και μέρος των περιμετρικών τοίχων του ναού. (να σημειωθεί ότι ήταν ολόχρυσα). Κόστος κατασκευής 3,6 εκατ. χρυσές λίρες, δηλ. περίπου 1,5 δις. δρχ., δηλ. περίπου 4,4 εκατ. € - και να ληφθεί υπόψιν τα χαμηλά ημερομίσθια της εποχής, δεν υπήρχε ασφάλιση των εργαζομένων, και πολλά από τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν ήταν δώρα διαφόρων ηγεμόνων. Συνολικά εργάστηκαν 10000 άνθρωποι 100 μάστορες που ο καθένας είχε 100 εργάτες. Οι εργασίες αρχίζουν… ο θεμέλιος λίθος τέθηκε στις 23 Φεβρουαρίου του 532 όταν Πατριάρχης Κων/πόλεως ήταν ο Επιφάνιος. 5000 εργάτες έχτιζαν από δεξιά και άλλοι 5000 από αριστερά. Ο Ιουστινιανός όμως ήθελε να δει γρήγορα τον μεγάλο του πόθο να πραγματοποιείται.
Γι αυτό λοιπόν έκρυβε κάθε μέρα 2500 μιλιαρίσια (αργυρά Βυζαντινά νομίσματα) στο χώρο των εργασιών, τα οποία έψαχναν και έβρισκαν οι εργάτες μόλις τέλειωναν την δουλειά τους. Από την αρχή είχε γραφτεί στη συνείδηση του λαού ότι το έργο αυτό ήταν θεάρεστο. Δύο παραδόσεις μας δείχνουν τη πίστη του αυτή. «το μεσημέρι της 7ης ημέρας δόθηκε εντολή να σταματήσουν οι εργασίες για φαγητό. Ο πρωτομάστορας Ιγνάτιος άφησε το γιο του να φυλάει τα εργαλεία. Όπως λοιπόν καθόταν το παιδί και φύλαγε, ξάφνου του φανερώθηκε κάποιος λευκοντυμένος, και το ρώτησε: -«για ποιο λόγο σταμάτησαν οι εργάτες και δεν τελειώνουν γρήγορα το έργο του Θεού, αλλά το ‘ριξαν στο φαγητό;» και τότε ο ξένος ,που ήταν άγγελος, του είπε παίρνοντας όρκο: -«πήγαινε φώναξέ τους. Κι εγώ δεν θα φύγω από εδώ ώσπου να γυρίσεις, μα την Αγία Σοφία, τον Λόγο του Θεού, που τώρα κτίζεται.» Σαν άκουσε τον όρκο του αγγέλου το παιδί πήγε στα γρήγορα και βρήκε τον πατέρα του. Μόλις άκουσε ο Ιουστινιανός αυτά που είπε το παιδί χάρηκε πολύ, και δόξασε το Θεό που έδειξε την ευδοκία Του για το έργο. Από τότε κάλεσε την εκκλησία Αγία Σοφία, λύνοντας έτσι την απορία του τι όνομα να της δώσει.» Από τότε η προστασία του αγγέλου ήταν εμφανής, και δυναμική. Κάποτε κάποιος ταλαίπωρος, λέει μία άλλη παράδοση, δεν άντεξε και παρέβη την εντολή του αυτοκράτορα να μη βλαστημήσει κανείς, και έπεσε επιτόπου καταγής νεκρός.
Για την συντήρηση και τη λειτουργία του ναού με νόμο ο Ιουστινιανός παραχωρεί ως ιδιοκτησία του ναού 365 κτήματα και ορίζει 1000 κληρικούς, ψάλτες και νεωκόρους να τον υπηρετούν. Ο ναός της του Θεού Σοφίας… Στις 27 Δεκεμβρίου του 537 όταν Πατριάρχης Κων/πόλεως ήταν ο Μηνάς, εορτάζονται λαμπρώς και πανηγυρικώς τα εγκαίνια της ΑΣ. Τότε έκθαμβος ο Ιουστινιανός, αν και δεν είχαν ολοκληρωθεί οι εργασίες διακόσμησης του ναού, φώναξε: «Δόξα τῷ Θεῷ τῷ καταξιώσαντί με τελέσαι τὸ τοιοῦτον ἔργον. Νενίκηκά σε, Σολομῶν» Δυστυχώς όμως, 20 χρόνια μετά, στις 7 Μαΐου του 558, ο τρούλος πέφτει, κατά μία ιστορική πηγή από ισχυρό σεισμό, σύμφωνα όμως με μία παράδοση, όταν ο Ιουστινιανός έβγαζε τις σκαλωσιές του τρούλου τα δοκάρια έπεφταν με δύναμη στο πάτωμα προκαλώντας ισχυρές δονήσεις. Έτσι λοιπόν, όταν τον επισκεύασαν γέμισαν, σύμφωνα με την παράδοση πάντα, τον ναό μέχρι τα πρώτα κατηχούμενα, περίπου σε ύψος 10-15μ., οπότε όταν έπεφταν τα δοκάρια στο νερό δεν δονούσαν την κατασκευή. Τα 2α εγκαίνια της ΑΣ εορτάζονται και αυτά πανηγυρικώς στις 24 Δεκεμβρίου του 563. Ο τρούλος ξαναπέφτει για 2η φορά, το 989, επισκευάζεται από τον Βασίλειο Βουλγαροκτόνο το 995.
29 Μαΐου 1453… η Πόλις εάλω… 1 Ιουνίου 1453… και η ΑΣ εάλω.
Αμέσως οι Οθωμανοί, την μετατρέπουν σε τζαμί, μαγαρίζοντας και λεηλατώντας το κόσμημα και σύμβολο ιερό ναό της ΑΣ. [εδώ γίνεται περιγραφή των αλλαγών που έκανα οι Τούρκοι. Αξίζει να τονισθούν: -καλύφθηκαν με άσπρο επίχρισμα (σοβά) όλα τα ολόχρυσα ψηφιδωτά (το κίτρινο χρώμα είναι από μεταγενέστερη ανακαίνιση που αναφέρεται στην επόμενη διαφάνεια), -κρεμάστηκαν τα στρογγυλά τελάρα από δέρμα καμήλας (τα μεγαλύτερα στον κόσμο) στα οποία αναγράφονται χωρία του κορανίου, -αφαιρέθηκαν τέμπλο, Αγία Τράπεζα, άμβωνας, -κρεμάστηκαν τα πολυκάνδηλα (τα έχει κάθε μουσουλμανικό τζαμί) {είναι αυτά που φαίνονται στο κάτω μέρος της φωτογραφίας}, -και τέλος προστέθηκαν το θεωρείο του Σουλτάνου {στα αριστερά του κεντρικού κλίτους}, η πύλη στο βάθος «το ιερό» τους Μιχράμπ, και η θέση του Ιμάμη {το ψηλό σαν καμπαναριό στα δεξιά της κόγχης του ιερού}] Συμπερασματικά λοιπόν, έχουμε: η ΑΣ λειτούργησε ως ναός από το 537 έως το 1453, για 916 δηλ. χρόνια, ως τζαμί χρησιμοποιήθηκε από το 1453 έως το 1935, δηλ. για 482 χρόνια. Εν τω μεταξύ το 1847-49, οι αδελφοί Fossati από την Ιταλία ανακαίνισαν την ΑΣ, βάφοντας το άσπρο σοβά με το κίτρινο αυτό χρώμα όπως είπαμε, προσπαθώντας ανεπιτυχώς βέβαια να αποδώσουν πως ήταν η ΑΣ πριν. Τέλος την 1η Φεβρουαρίου του 1935, μετά από απαίτηση του Κεμάλ Ατατούρκ που θεωρείται ο αναγεννητής και αναμορφωτής των Τούρκων, η ΑΣ εγκαινιάζεται ως «Μουσείο ΑΣ»… μέχρι σήμερα… για 68 χρόνια. Πριν τελειώσουμε, θα κάνουμε μία μικρή περιήγηση στην ΑΣ. [μπορεί να εξηγηθεί λίγο ο χάρτης:βλέπουμε μέρος της Δυτικής Ευρωπαϊκής Κων/πολης, θάλασσα Μαρμαρά (κάτω), Κεράτειος Κόλπος (πάνω αριστερά), Βόσπορος (πάνω δεξιά). Εκεί που δείχνει το βέλος ΑΣ, αριστερά Μπλε Τζαμί, δεξιά Τοπ Καπί – το παλάτι του Σουλτάνου. Μεταξύ της ΑΣ και του Μπλε Τζαμιού ήταν ο Ιππόδρομος και το παλάτι του αυτοκράτορα στο Βυζάντιο, σήμερα δε σώζεται σχεδόν τίποτα.] Κάτοψη, τομή και όψη κατά τον 7ο αι. της ΑΣ. Νάρθηκας. Μπαίνει κανείς στον κυρίως ναό από 9 πύλες – 3 στο βάθος, άλλες 3 στα δεξιά (φαίνεται μόνο η μία), από τις 6 αυτές πύλες έμπαινε ο λαός, και οι άλλες 3 στο κέντρο ήταν για τον αυτοκράτορα και την συνοδεία του. Η κεντρική που λέγεται και Βασίλειος Πύλη ήταν μόνο για τον Βασιλιά. Χαρακτηριστικά τα μάρμαρα τα οποία έχουν κατασκευαστεί με την τεχνική της ορθομαρμάρωσης δημιουργώντας συμμετρικά σχέδια, η τεχνική αναλύεται καλλίτερα παρακάτω. Επίσης φαίνονται τα πολυκάνδηλα των Τούρκων και τα περίπτερα για σουβενίρ που έχουν εγκατασταθεί για την εξυπηρέτηση των τουριστών. Μόλις κάποιος μπει στον κυρίως ναό το πρώτο πράγμα που τραβάει το βλέμμα του είναι το ύψος και το μέγεθος , η λάμψη του τρούλου και των πολλών καμπύλων που κοσμούν τον ναό. Μία λεπτομέρεια του τρούλου, όπου φαίνονται τα πολλά παράθυρα στη βάση του τρούλου, αλλά κυρίως ο μεταλλικός δίσκος που καλύπτει τον Παντοκράτορα, τον οποίο έβαλαν οι Οθωμανοί και πάνω στον οποίο γράφει χωρία του Κορανίου. Οι σκαλωσιές είναι της UNESCO, ενός διεθνή οργανισμού, στην προσπάθεια αφαίρεσης ενός τετάρτου του δίσκου ώστε να φανεί μέρος του ψηφιδωτού του Παντοκράτωρος. Χαρακτηριστικό είναι το ψηφιδωτό της Πλατυτέρας στην κόγχη του ιερού. Στον μωαμεθανισμό, στην ώρα της προσευχής δεν πρέπει να περνάει κανείς μπροστά από τον προσευχόμενο, ούτε και να υπάρχει εικόνα ανθρώπου, γι αυτό άλλωστε σοβαντίστηκαν όλα τα ψηφιδωτά της ΑΣ. Όταν λοιπόν πήγαν να σοβαντίσουν το ψηφιδωτό αυτό, ο σοβάς συνέχεια έπεφτε, δεν κολλούσε. Έτσι σώζεται έως σήμερα ανέπαφο, ενώ όταν ήθελαν να προσευχηθούν οι Τούρκοι το κάλυπταν με ένα λευκό πανί που κρέμαγαν από πάνω. Λεπτομέρεια της βάσης του τρούλου. Τα εξαπτέρυγα έχουν ύψος 11μ και πλάτος 7μ, ενώ είχαν πρόσωπο ανθρώπου, αετού, βοδιού, λιονταριού που συμβολίζουν τους 4 Ευαγγελιστές, τα οποία όμως καλύφθηκαν με χρυσά αστέρια κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Λεπτομέρεια της τεχνικής της ορθομαρμάρωσης. Φαίνεται η συμμετρία ως προς τον κεντρικό άξονα. Έπαιρναν το κομμάτι του μαρμάρου, το έκοβαν στη μέση και το άνοιγαν, οπότε προέκυπτε η εικόνα αυτή των συμμετρικών σχημάτων. Λεπτομέρεια των «καλαθόπλεκτων» κιονόκρανων των κολώνων. Το στρογγυλό στη δεξιά φωτογραφία είναι το μονόγραμμα του Ιουστινιανού και της Θεοδώρας. 2 από τα ελάχιστα ψηφιδωτά που έχουν σωθεί. Κάτω αριστερά: ο ΧΡ και το αυτοκρατορικό ζεύγος (όχι ο Ιουστινιανός και η Θεοδώρα). Πάνω δεξιά: η Βρεφοκρατούσα Παναγία, αριστερά της ο Μ. Κων/νος που προσφέρει την Κων/πολη (διακρίνονται τα τείχη), και δεξιά της ο Ιουστινιανός που προσφέρει την ΑΣ.
Λεπτομέρεια του πατώματος, εκεί που περίπου είναι σήμερα το δεσποτικό. Εκεί γινόταν η στέψη του Αυτοκράτορα, και γύρω-γύρω στεκόταν η συνοδεία του. Ο διάδρομος αυτός οδηγεί στον γυναικωνίτη (η είσοδός του είναι έξω στον νάρθηκα). Στον γυναικωνίτη ανέβαινε η γυναίκα του αυτοκράτορα και τα γυναικόπαιδα του παλατιού, και επειδή την γυναίκα του αυτοκράτορα την ανέβαζαν με άμαξα δεν έχει σκαλοπάτια.
Φωτογραφία από το γυναικωνίτη, ο οποίος έχει διαστάσεις γηπέδου βόλεϊ. Ένα αν όχι το πιο γνωστό ψηφιδωτό της ΑΣ. Η Δέηση. Δέηση λέγεται η εικόνα του Κυρίου, δεξιά του η Παναγία και αριστερά του ο Άγ. Ιωάν. ο Πρόδρομος. [πού συναντάμε την εικόνα αυτή; -Στην Καινή Διαθήκη του ΣΩΤΗΡΟΣ] Λεπτομέρεια από τα ψηφιδωτά που έχουν αποκαλυφθεί από τις εργασίες της UNESCO όπως αναφέραμε και προηγουμένως. Φανταστείτε την ΑΣ μόνο με τέτοια ολόχρυσα ψηφιδωτά. Κατασκευαστική αξιοσημείωτη λεπτομέρεια. Οι κολώνες είναι εγκιβωτισμένες σε μεταλλικούς δακτυλίους, οι οποίοι χρησιμοποιούνται και σήμερα, λίγο πιο εξελιγμένοι βέβαια, για αντισεισμική προστασία της κατασκευής.
Τέλος θα αναφερθούμε σε 3 χαρακτηριστικές παραδόσεις που αναφέρονται στην ΑΣ. Το χέρι αυτό που είναι αποτυπωμένο πάνω στην κολώνα, (στο ύψος του κιονόκρανου δηλ. σε ύψος περίπου 3 με 4μ.) λέει μία παράδοση ότι είναι του Μωάμεθ του Β΄ Πορθητή. Όταν μπήκε ο σουλτάνος στην ΑΣ την 1 Ιουνίου του 1453, εκείνη ήταν γεμάτη από τα πτώματα των χριστιανών που είχαν καταφύγει εκεί και σφαγιάστηκαν κατά την άλωση. Έφιππος λοιπόν ο σουλτάνος διέσχισε την ΑΣ μέχρι το ύψος του ιερού (βλέπε κάτοψη), εκεί όμως το άλογό του τρόμαξε και για να κρατηθεί άπλωσε το χέρι του, το οποίο, κατά την παράδοση, επειδή ήταν βουτηγμένο στο αίμα των χριστιανών αποτυπώθηκε στην κολώνα. Στη κολώνα αριστερά (δυστυχώς δεν υπάρχει φωτό), υπάρχει και σημάδι από πέταλο αλόγου καθώς και από σπαθιά.
[Σύμφωνα με μία άλλη καθόλου βέβαια χριστιανική παράδοση, στην κολώνα της φωτογραφίας, αν βάλλει κανείς το δάκτυλό του στην τρύπα το γυρίσει και κάνει μία ευχή, θα πραγματοποιηθεί. Τα πραγματικά αίτια δημιουργίας της τρύπας αυτής τα αγνοώ] – μπορεί να παραληφθεί.
Η 3η παράδοση αναφέρεται σ’ αυτήν την κακοχτισμένη πόρτα. Κάτω από την Κων/πολη υπάρχει ένα δίκτυο στοών και σηράγγων με το οποίο συνδέονται όλοι οι ναοί της Πόλεως με την ΑΣ. Αυτή η πόρτα, κατά την παράδοση, οδηγεί σε μία τέτοια στοά. Από αυτήν την πόρτα λοιπόν λέγεται ότι έφυγε μετά την τελευταία λειτουργία ο ιερέας με τα Τίμια Δώρα, για να μη πέσουν στα βάρβαρα χέρια των Οθωμανών. Και τελειώνει η παράδοση λέγοντας ότι όταν ανοιχτεί η πόρτα αυτή η Πόλι θα γίνει και πάλι δικιά μας.
ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΣΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦIΣΗ ΚΑΤΟΙΚΙΩΝ ΑΠΟ GOOGLE
Επίθεση κατά οχήματος της υπηρεσίας Street View στη Βρετανία
7/4/2009 9:35:15 πμ
http://www.lawnet.gr/news.asp?cat=3&article=18315
Εξοργισμένοι κάτοικοι της βρετανικής πόλης Μίλτον Κινς επιτέθηκαν κατά οχήματος της υπηρεσίας χαρτογράφησης δρόμων Street View της εταιρείας Google, όταν ο οδηγός επιχείρησε να βγάλει φωτογραφίες από τα σπίτια της περιοχής.
Η αστυνομία έσπευσε στην περιοχή για να διαλύσει την εκδήλωση διαμαρτυρίας των πολιτών, οι οποίοι καταγγέλλουν ότι το Street View παραβιάζει τις ατομικές τους ελευθερίες και “διευκολύνει την εγκληματικότητα”.
Ο Τζον Μπλιντ, μέλος του δημοτικού συμβουλίου, δήλωσε στο BBC ότι η κάμερα του Street View ήταν “αδιάκριτη” και οι πολίτες θα έπρεπε να είχαν ενημερωθεί εκ των προτέρων.
Από την πλευρά της η εταιρεία Google ανακοίνωσε ότι δεν παραβίασε καμία νομοθεσία και ότι φωτογράφιζε μόνο δημόσιους χώρους.
Η εταιρεία διαδικτυακών υπηρεσιών υποστηρίζει επίσης ότι έχει ενημερώσει διάφορες αστυνομικές αρχές και ότι έχει δώσει στους πολίτες τη δυνατότητα να μην συμπεριληφθούν τα σπίτια τους στην υπηρεσία Street View.
Το Street View προσφέρει διαδραστικές φωτογραφίες και εικόνες από τους δρόμους μεγάλων αστικών κέντρων.
Ἰωάννης Καποδίστριας καὶ Ῥωμηοσύνη
π. Γεώργιος Μεταλληνός –
Το παρακάτω κείμενο είναι, ουσιαστικά, μία περίληψη της μελέτης για τον Ι. Καποδίστρια του π. Γ. Δ. Μεταλληνού, όπως αναφέρεται στο βιβλίο του «Ελληνισμός Μαχόμενος».
Επιμέλεια - προσαρμογή - προσθήκες: Θωμάς ΔρίτσαςΕλληνισμός Μαχόμενος, Eκδόσεις Τήνος, Αθήνα 1995
Πολλοί έχουν πει πως ο Καποδίστριας ήταν ένας Ευρωπαϊστής, ένας άνθρωπος που «ήθελε να μετατρέψει τους Ρωμηούς σε Έλληνες», ισχύει όμως κάτι τέτοιο; Το 1819 γράφει στον Πατέρα του: «Είναι έργον μοναδικόν της προστασίας του Θεού και των θαυματουργών Αγίων που αναξίως επεκαλέσθην με δάκρυα ειλικρινούς καρδίας και αφοσιωμένης» προσθέτοντας την φράση: «Πίπτων εις τους πόδας του Θαυματουργού Αγίου μας και της Αειπαρθένου Πλατυτέρας (=Θεοτόκου)»[1] Είναι έκδηλη η ησυχαστική του συνείδηση (βλ. τις σημειωμένες φράσεις) σε ένα ιδιωτικό γράμμα που του επιτρέπει να αποκαλύψει τα μύχια της καρδιάς του. Είναι δε γεγονός ότι έβλεπε την ιστορική ύπαρξη του Γένους ζυμωμένη με την πίστη. Γράφει σε άλλη περίπτωση: «Η Χριστιανική Θρησκεία εσυντήρησεν εις τους Έλληνας και γλώσσα και πατρίδα και αρχαίας ένδοξους αναμνήσεις και εξαναχάρισεν εις αυτούς την πολιτικήν ύπαρξιν της οποίας είναι στύλος και εδραίωμα».[2] Συνδύαζε δηλαδή ο Καποδίστριας την ανάσταση και την ιστορική συνέχεια του Έθνους, όχι με την Ευρώπη και την οποιαδήποτε βοήθειά της, αλλά με την παράδοση του γένους και τα πνευματικά αποθέματά του. Ανάλογα θα δηλώσει και στον J. B. Georges Bory de saint Vincent [3]: «Πρώτα είμαι Έλληνας... γιατί γεννήθηκα σε αυτή την χώρα... Είμαι Έλληνας από πατέρα και μητέρα. Είμαι με την χάρη του Θεού που μού ανέθεσε την κυβέρνησιν αυτού του πτωχού λαού... Είμαι Έλληνας εκ γενετής, από καθαρή αγάπη, από αίσθημα, από καθήκον και από Θρησκεία»[4] Η αποστασιοποίησή του από το φράγκικο περιβάλλον της γενέτειράς του είναι τόσο εμφανής το 1815 ώστε να δικαιώνεται ο χαρακτηρισμός του από τον Π. Χριστόπουλο ως «ταξικού αποστάτου».[5] Παρατηρεί ο Καποδίστριας: «Η ενετική πολιτεία εκυβέρνα τας Ιονίους νήσους με το σύστημα της διαφθοράς. Οι Αντιπρόσωποι εκλέγοντο εκ της κλάσεως (=τάξεως) των ευγενών αρχόντων ήτις ήτο η ευκαταφρονεστέρα και η μάλλον διεφθαρμένη δι’ ανηθικότητα και ελεεινότητα... Η πολιτεία της Βενετίας εφοβείτο το έξοχον της φυσικής μεγαλοφυϊας των Ελλήνων και επροσπάθει να το καταβάλη με την αμάθειαν».[6]
Ήταν ευγενής στην καταγωγή, αλλά Ρωμηός στην καρδιά!Ο Καποδίστριας γνώριζε και τις αρρώστιες της Ευρώπης, κάτι που θα το εκφράσει σαφέστερα και συχνότερα κατά την πολιτική του δράση στην Ελλάδα. Στο πρόσωπο του Μέττερνιχ αντιμετώπισε την μεσαιωνική Ευρωπαϊκή τυραννία, προσπαθούσε να επιβιώσει. Στο πρόσωπο του Βοναπάρτη και της μετεπαναστατικής Γαλλίας πολέμησε την αλλοτριωμένη δημοκρατία που ως αστισμός υποκατέστησε την κληρονομική ολιγαρχία με την οικονομική. Αυτό εκφράζει το 1815: «έχομεν ήδη την απόδειξιν τούτου εις τας ταχείας επιτυχίας της κακοήθειας και της δολιότητος των Γάλλων. Δεν είναι είς μόνον ανήρ, τον οποίον η Ευρώπη είναι αποφασισμένη να πολεμήσει. Είναι μια γενεά ανθρώπων χωρίς θρησκείαν, χωρίς τιμήν, χωρίς πατρίδα, χωρίς αρχάς, μία γενεά την οποία πρέπει να τιμωρήσωμεν και να διορθώσωμεν».[7] Διατηρώντας την αρχαία Ελληνική αρετή που διατυπώνει ο Πλάτων στην Επινομίδα του [8] «ό,τι περ αν Έλληνες Βαρβάρων παραλάβωσι, κάλλιον τούτο εις τέλος απεργάζονται», προσέλαβε επιλεκτικά στοιχεία από την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, αλλ’ όχι την Ευρώπη στο σύνολό της.
Γι’ αυτό θα επιδιώκει, η νεολαία, που με την συνδρομή του σπούδαζε στην Ελβετία, «να σχηματισθή πρώτον ελληνιστί και όχι ελβετιστί η γαλλιστί. Η Ελλάς πρέπει πρώτον να μορφώνη Ελληνικώς την απαλήν ψυχήν των τέκνων της. Η δε Ευρώπη να τελειοποιή ύστερον τους ήδη εσχηματισμένους νέους» Η αιτία δηλώνεται στην επόμενη φράση «Ούτω το Έθνος φυλάττει τον εθνικόν χαρακτήρα του, δεν νοθεύεται»[9].Αν δεν γνωρίζαμε πως το γράμμα ανήκει στον Καποδίστρια, θα μπορούσε αβίαστα να αποδοθεί σε κάποιον από τους Κολλυβάδες Πατέρες!! (βλέπε και τις σημειώσεις).Παρ’ όλα αυτά, έχει διατυπωθεί η άποψη ότι «ο φιλελευθερισμός» του Καποδίστρια «είχε πατρίδα την Αγγλία» και ότι επεδίωκε «να μεταβάλη πρώτα απ’ όλα τους Ρωμιούς σε Έλληνες Πολίτες» και «να ενώση την Ελλάδα με την Ευρώπη – όχι να την επιστρέψη στο Βυζάντιο». [10] Είναι όμως έτσι;Ήδη στο γνωστό υπόμνημα της 18ης Απριλίου 1819, φαίνεται η Βούλησή του να θεμελιωθεί η φιλική Εταιρεία «ουχί επί της εθνότητος, αλλ’ επί της ευρείας και ζώσης ορθοδόξου εκκλησίας» [11] Τον Απρίλιο του 1828 μία ενέργειά του φανερώνει το ενδιαφέρον του για Ρωμαίικη λύση του ανατολικού ζητήματος. Υποβάλλει στον τσάρο Νικόλαο σχέδιό του, που προέβλεπε την αναδιοργάνωση της Οθωμανικής Ρούμελης (της Βαλκανικής) σε Ομοσπονδία πέντε αυτόνομων κρατών (Ελλάδος, Ηπείρου, Μακεδονίας, Σερβίας και Δακίας) με ελεύθερη πόλη την Κωνσταντινούπολη. Η προσπάθεια αυτή συνιστά οφθαλμοφανώς παραλλαγή του βαλκανικού σχεδίου του Ρήγα. Το καποδιστριακό σχέδιο, βέβαια, απορρίφθηκε με την συνθήκη της Αδριανουπόλεως (14.9.1829) [12], αλλά έγινε το θεμέλιο της Ρωσοευρωπαϊκής και Αμερικανικής πολιτικής της «βαλκανοποιήσεως», ενώ ο Καποδίστριας εργαζόταν για την απελευθέρωση και προοδευτική ενοποίηση των Ευρωπαϊκών επαρχιών της Αυτοκρατορίας της «Νέας Ρώμης». Έτσι κατανοείται και η μαρτυρία του Ν. Σπηλιάδη, για την επιθυμία του Καποδίστρια να επιτύχει την ίδρυση της «Νεορωμαϊκής αυτοκρατορίας» [13], δηλαδή ανάσταση της αυτοκρατορίας «Νέας Ρώμης» / «Βυζαντίου».Πώς μπορεί άλλωστε να ερμηνευθεί η επιμονή του Καποδίστρια να παραδεχθεί ο επίδοξος Βασιλιάς της Ελλάδος Λεοπόλδος του Σαξ – Κοβούργου την Ορθόδοξη πίστη, συναντώμενος σε αυτό με τον Στρατηγό Μακρυγιάννη, που έβλεπε το άρθρο 40 του συντάγματος (1844) ως το «βαγγέλιον του Θεού»; Το πρόβλημα της Βασιλείας στην Ελλάδα μετά τον Καποδίστρια δεν θα είναι η (πάντα δυτικού τύπου) αντίθεση «Βασιλευόμενης Δημοκρατίας» και «Προεδρευόμενης Δημοκρατίας» αλλά η φύση του βασιλικού θεσμού: Κληρονομικός (ρατσιστικός/απολυταρχικός) ή Αιρετός (δημοκρατικός);Άπλετο φως, τέλος, για την κριτική αποτίμηση των πολιτικών ενεργειών του Καποδίστρια ρίχνει η μελέτη της εκκλησιαστικής πολιτικής του [14], βασικότατο κεφάλαιο που δυστυχώς ορισμένοι δεν φαίνεται να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη, χάνοντας έτσι την βασικότερη ίσως προοπτική για την προσέγγιση και κατανόηση του Καποδίστρια ως διπλωμάτη και πολιτικού.Η σύνδεση του εκκλησιαστικού χώρου με την παιδεία στην «Γραμματεία των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίου παιδείας», χωρίς προηγούμενο ή και επόμενο στην «Ευρωπαϊκή» πολιτική σκηνή, συνιστά όχι μόνο ενσυνείδητη εμμονή του Καποδίστρια στο πνεύμα της παραδόσεως, που θέλει τους δύο αυτούς χώρους αδιάσπαστα ενωμένους (και ο Καποδίστριας τους θεωρούσε «αχώριστους» και «προς ένα συντρέχοντα σκοπόν, την ηθικήν των πολιτών μόρφωσιν» [15]), αλλά και την αντίθεσή του προς το πνεύμα τού χωρίς εισαγωγικά ευρωπαϊστή Κοραή, ο οποίος με τις καλβινίζουσες προϋποθέσεις του, ενέτασσε στο έργο του «Λειτουργού της Δημοσίου Παιδείας» την φροντίδα της Αστυνομίας, του Δικαίου και της Θρησκείας»[16]. Η οργάνωση, εξ άλλου, των Καποδιστριακών σχολείων με μελέτη πατερικών έργων και κατά το μοναστηριακό σύστημα φανερώνει την θέλησή του για την συντήρηση αυτής της σχέσης.[17] Το ίδιο αποδεικνύει όμως και η αντιμετώπιση από τον Καποδίστρια του ζητήματος τής εκκλησιαστικής περιουσίας για την αξιοποίηση και όχι τη διαρπαγή της, κάτι που δυστυχώς δεν βρήκε συνέχεια.[18]Μία ιδιαίτερα σημαντική του απόφαση τον Αύγουστο του 1831 φωτίζει καθοριστικά όχι μόνο το φρόνημά του, αλλά και το μαρτυρικό τέλος του, που προβάλλεται σε μία άλλη προοπτική.Κατά πληροφορία, που μας προσφέρει το Αρχείο του Ελληνικού Υπουργείου των Εξωτερικών (γράμμα Κων. Οικονόμου προς τον πρέσβη της Ρωσίας στην Πόλη Τιτώφ, από 16.2.1850) [19], ο Καποδίστριας βιαζόταν να αποκατασταθεί η σχέση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο κατά την δήλωση του, «ίνα μην πέση η υπόθεσις εις των Φράγκων τας χείρας και τότε εχάθημεν»! Ο Οικονόμος μνημονεύει δήλωση προς αυτόν τού από Ρέοντος και Πράστου και μετέπειτα Κυνουρίας Διονυσίου, τον οποίον «μετακαλέσας» ο Καποδίστριας «διώρισε δια την Κωνσταντινούπολιν» «ίνα γένηται η κανονική αναγνώρισης της εν Ελλάδι Εκκλησίας». Παρατηρεί δε ο Οικονόμος: «Πόσον πολιτικώς και ορθοδόξως άμα προείδε και τούτου του πράγματος την ανάγκην ο αείμνηστος εκείνος»! Αλλά, όπως συνεχίζει ο Οικονόμος, «Ενώ απήλθεν ούτος (ο Κυνουρίας) εις την επαρχίαν αυτού προς ετοιμασίαν, μετ’ ολίγας ημέρας συνέβη και η του Κυβερνήτου τελευτή» (=δολοφονία).Το σωζόμενο αρχειακό υλικό για την Ιόνιο Ακαδημία των αδελφών Τυπάλδων Ιακωβάτων (Ληξούρι) δίνει απάντηση στο ερώτημα για την σπουδή του Καποδίστρια τη συγκεκριμένη αυτή στιγμή. Από το υπόμνημα του Κων Τυπάλδου - Ιακωβάτου, καθηγητή της Ιονίου Ακαδημίας (Αύγουστος 1831) [20] πληροφορούμαστε για τις ενέργειες στον κύκλο της Αρμοστείας της Επτανήσου για ενεργοποίηση του μηχανισμού της αυτονομήσεως δια μέσου της αυτοκεφαλίας των εκκλησιαστικών επαρχιών της Ρωμαίικης Εθναρχίας. Όπως απέδειξε η συνέχεια (Ελλαδικό αυτοκέφαλο του 1833, Βουλγαρική Εθναρχία 1870) η δυτική πολιτική επεδίωκε την βίαιη απόσπαση των επαρχιών της Εθναρχίας και την οριστική διάλυση της Εθναρχίας ως συνέχειας της «Βυζαντινής» Αυτοκρατορίας. Αυτό, άλλωστε, γράφει και ο Υπουργός Εξωτερικών Αναστ. Λόντος στον Επιτετραμμένο της Ελλάδος Πέτρο Δεληγιάννη στις 6 Φεβρουαρίου 1850 (με την έναρξη των προσπαθειών για την λύση του Ελλαδικού Εκκλησιαστικού ζητήματος): «Αι κυβερνήσεις της Αγγλίας και Γαλλίας ενδιαφέρονται ουχί μικρόν εις το ζήτημα τούτο και επιθυμούσι δια πολιτικούς λόγους να ίδωσι την Ελληνικήν Εκκλησίαν εντελώς ανεξάρτητον του εν Κωσταντινουπόλει Πατριαρχείου» [21]. Ο Ρωμηός Ι. Καποδίστριας έσπευδε να επιτύχει λύση μέσα στο πνεύμα της ιστορικοκανονικής παραδόσεως της Ορθοδοξίας, που διαφοροποιούταν διαμετρικά από τα σχέδια της Ευρώπης για την Ορθόδοξη Ανατολή. Και μόνο η ενέργειά του αυτή είναι ικανή να δείξει την αληθινή φύση του ευρωπαϊσμού του. Η περίπτωση, μάλιστα, αυτή εντάσσει και σε ένα άλλο πλαίσιο την δολοφονία του Κυβερνήτη μετά από λίγες μέρες. Διότι με την αποστολή του Κυνουρίας, που πρέπει οπωσδήποτε να γνώριζαν οι Δυτικές κυβερνήσεις, χάραζε για το Ελληνικό Έθνος μια προοπτική που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα και τα σχέδια τους γι’ αυτήν.
Πολλοί προσπάθησαν να προσεταιριστούν το όνομα του Καποδίστρια ως «Ευρωπαϊστή», «Αδέσμευτου απ’ την Πίστη», «Προοδευτικού» κ.α. Όμως ο Καποδίστριας ήταν πάνω απ΄ όλα Ρωμιός. Και πιθανόν σήμερα κάποιοι πνευματικοί απόγονοι αυτών που τον σκότωσαν να θέλουν να τον προβάλουν ως δικό τους άνθρωπο. Ας είναι. Η Ιστορία θα τους διαψεύδει...
Σημειώσεις
1. Πολυχρ. Κ. Ενεπεκίδη, Ιωάννης Καποδίστριας 176 Γράμματα προς τον πατέρα του (1809 – 1920) Αθήναι 1972 σ. 273-74.2. Γ. Πρωτοψάλτη Ο Καποδίστριας ως Θρησκευτική προσωπικότης, ΑΝΑΠΛΑΣΙΣ, αρ 248 Δεκέμβριος 1976 σ. 4.3. Απ. Ε Βακαλόπουλου, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τ. Η’: Ιωάννης Καποδίστριας ή Η επώδυνη Γένεση του Νεοελληνικού Κράτους, Θεσσαλονίκη 1988, σ. 407.4. Για την Θρησκευτικότητα και την Ευσέβια του Καποδίστρια βλ. Ελ. Ε. Κούκκου, «Ιωάννης Καποδίστριας. Ο άνθρωπος. Ο αγωνιστής», Αθήναι 1962. Επίσης: Γ. Δ. Μεταληνού, Ιωάννης Καποδίστριας ο πολιτικός-Μάρτυρας της Ρωμηοσύνης Αθήνα 1992.5. Παν. Φ. Χριστόπουλου, «Σπηλιάδης και Καποδίστριας, Αθήναι 1979.6. Κ. Δαφνή Ιστορικά κείμενα, Αρχείο Ιωάννου Καποδίστρια, τομ β’, Κέρκυρα 1978.7. Όπως [1] σελ. 196.8. Επινομίς Χ (987 de)9. Απ. Ε. Βακαλόπουλου Ιστορία του Νέου Ελληνισμού οπ. π. σελ. 188. (Επιστολή Γεώργιου Τυπάλδου 6/18 Αυγούστου 1827).
Δες και σελ. 190 για τους φόβους του Καποδίστρια λόγω των ξένων επιδράσεων («Μας ξαναγυρίζουν τόσο αποξενωμένα από τα ήθη, τη γλώσσα, τη θρησκεία των πατέρων τους, ώστε, οποιεσδήποτε και αν είναι οι γνώσεις που απέκτησαν, δοκιμάζουν ακατανίκητες δυσκολίες στο να εγκλιματισθούν πάλι στη πατρίδα τους»).10. Όπως [1] σελ. 39-40.11. Χρυσ. Παπαδόπουλου, Η εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως και η Μεγάλη επανάστασις του 1821., ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑ (1950) σ. 316.12. M.S. Anderson, The Eastern Question, London 1966 σελ. 71.13. Ανέκδοτη Μαρτυρία, που ανακοινώθηκε στο συμπόσιο από τον κ. Παν. Χριστόπουλο.14. Βλ. Εμμ Ι. Κωνσταντινίδου, Η εν Ελλάδι Εκκλησία κατά την Επαναστατικήν και την μέχρι της αφίξεως του Όθωνος μεταβατικήν Εποχήν (1821-1833), Εν Αθήναις 1970 σελ. 53. Του ιδίου Ι. Καποδίστριας και η εκκλησιαστική του πολιτική, Αθήναι 1977 πρβλ Γ.Δ. Μεταληνού, Ιω Καποδίστριας οπ. π. σελ. 253.15. Γεν. εφημερίδα της κυβερνήσεως 1829 αρ 73, 74.16. Σημειώσεις εις το προσωρινόν πολίτευμα της Ελλάδος του 1822 έτους, στου Γ. Βαλέτα, Κοραή άπαντα τομ Α’ Αθήνα σ. 399.17. Τρ. Ευαγγελίδου, η Παιδεία επί τουρκοκρατίας, τομ. Α’ Αθήναι 1936.18. Γ. Δ. Μεταλληνού Εξευρωπαϊσμός και Ελλαδικός Μοναχισμός, στον τόμο του ιδίου, Ελληνισμός Μετέωρος Αθήνα 1992.19. π. Γ. Δ. Μεταλληνού Κων. Οικονόμος προς Τίτωφ.20. Γ. Δ. Μεταλληνού Ελλαδικού Αυτοκεφάλου Παραλειπόμενα, Αθήνα 1989 σελ. 33.21. Όπως επάνω σελ. 299.
Οι Προτεστάντες ρωτούν: Γιατί να είμαι Ορθόδοξος;
Ν. Μ. πρώην Προτεστάντη αιρεσιάρχη
Πηγή: Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας
Το ερώτημα αυτό, που ίσως φαίνεται τόσο αφύσικο σε έναν πιστό Ορθόδοξο, έχει μεγάλη σημασία για κάποιον που ΔΕΝ πιστεύει στην Ορθόδοξη πίστη, ή έχει μικρή σχέση με αυτήν. Ως πρώην ιδρυτής Προτεσταντικής ομάδας, και νυν Ορθόδοξος, πιστεύω ότι αξίζει να δώσω μια απάντηση από την παλιά μου εμπειρία, μέσα από την οπτική γωνία ενός Προτεστάντη, και πρώην ορκισμένου εχθρού της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Πώς βλέπει λοιπόν ένας Προτεστάντης την Ορθοδοξία; Και τι μπορεί να τον κάνει να την εκτιμήσει;
1. Μια αρνητική εικόνα στην Ορθοδοξία Οι ποιμένες του Προτεσταντισμού εδώ στην Ελλάδα, όταν αναφέρονται στην Ορθόδοξη Εκκλησία, σχεδόν πάντοτε το κάνουν με ένα επικριτικό πνεύμα. Και πράγματι, μέσα από την οπτική του Δυτικού ευσεβιστικού ανθρώπου, βρίσκουν πολλά ενοχλητικά στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας. Ας δούμε λοιπόν πρώτα, ποια είναι μερικά βασικά πράγματα που ενοχλούν έναν Προτεστάντη, από όσα βλέπει στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
A. Η αμάθεια του "όχλου" Όταν ένας Προτεστάντης συζητάει με έναν τυχαίο Ορθόδοξο, και αρχίζει να του αραδιάζει επιχειρήματα, (συνήθως από την Αγία Γραφή), στις περισσότερες περιπτώσεις, έχει μπροστά του έναν άνθρωπο άσχετο, και συνήθως "άγευστο" της Χριστιανικής πίστης, και συχνά φανατικό "οπαδό", και όχι ενσυνείδητο πιστό. Πράγματι, ο μέσος Ορθόδοξος, έχει ασχοληθεί με την Ορθόδοξη Εκκλησία, πολύ λιγότερο από ό,τι έχει ασχοληθεί με την ποδοσφαιρική ομάδα του, με την ξένη λογοτεχνία, με την επιστήμη, ή με τον... Βουδισμό! Έτσι, στα μάτια του Προτεστάντη, ο άνθρωπος αυτός, δεν είναι κάποιος που ΔΕΝ γνωρίζει την Ορθόδοξη πίστη, αλλά φαντάζει ως ένας εκπρόσωπος της... Ορθοδοξίας! Τους βλέπουν κάπως "αφ' υψηλού", σαν τους Φαρισαίους της εποχής του Χριστού, που έλεγαν: "ο όχλος ούτος ο μη γινώσκων τον νόμον επικατάρατοί εισι!" (Ιωάννης 7/ζ: 49).
B. Η ανεπάρκεια πρεσβυτέρων
Στα μάτια ενός Προτεστάντη, τα σκάνδαλα του Ορθόδοξου κλήρου, αποτελούν "επιβεβαίωση" της ορθότητας της επιλογής του, σε κάτι άλλο εκτός Ορθοδοξίας. Ο κάθε σχεδόν παπάς, στα μάτια τους φαίνεται ως "εχθρός", "μισθοφόρος του εχθρού", "απατεώνας", "λύκος άρπαγας", "ανήθικος" και "εκμεταλλευτής". Κυρίως όμως, ο φανατισμός και η εχθρότητα που διαφαίνεται ή εκδηλώνεται από κάποιους από αυτούς, είναι ο πλέον απωθητικός παράγοντας.
Γ. Έλλειψη ενοριακής συνοχής
Ενώ οι περισσότεροι Προτεστάντες, στις συναθροίσεις τους, έχουν ζεστές κοινωνικές σχέσεις, στις περισσότερες Ορθόδοξες ενορίες, παρατηρούν το ακριβώς αντίθετο. Οι ενορίτες νιώθουν ως άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, και αυτό για έναν Προτεστάντη, αποτελεί δείγμα έλλειψης της Χριστιανικής αγάπης, την οποία νιώθει ότι κατέχει στις μειονοτικές συνάξεις της ομάδας του, όπου όλοι γνωρίζονται με όλους, και έχουν στενότερη επαφή, λόγω της κοινής τους ιδιαιτερότητας.
Δ. Ο τρόπος λατρείας
Οι Προτεστάντες, θεωρούν τον τρόπο της Ορθόδοξης λατρείας, ως "εξω-Βιβλικό". Τους ενοχλούν οι εικόνες, οι ψαλμωδίες, οι ναοί, τα μυστήρια, τα άμφια, οι ακολουθίες, οι ιεροί κανόνες, κλπ. Ο,τιδήποτε έχουν διδαχθεί, ότι δεν ανήκει στο "πρωτοχριστιανικό Βιβλικό" πρότυπο λατρείας, δεν το θεωρούν "έγκυρο" Χριστιανικά, και το αποκαλούν: "ανθρώπινες παραδόσεις". Και ακόμα, τους ενοχλεί η "ασυδοσία" που φαίνεται να επικρατεί στην Ορθόδοξη ζωή και λατρεία, τόσο μεταξύ των λαϊκών, όσο και μεταξύ των κληρικών και των συμπεριφορών τους. Συνηθισμένοι από την πειθαρχημένη ζωή της ομάδας τους, θεωρούν την Ορθόδοξη πίστη "κέντρο διερχομένων". Από τα παραπάνω, είναι προφανές ότι οι Προτεστάντες, (αλλά και οι Δυτικο-θρεμμένοι "ορθόδοξοι" της εποχής μας που προβάλλουν ενστάσεις για την πίστη μας), μένουν κυρίως στο φαινόμενο, στη "συμπτωματολογία". Δεν διεισδύουν σε βάθος, στις αιτίες από τις οποίες προκύπτει το κάθε τι. Στέκονται στην επιφάνεια, και τους διαφεύγει η ουσία. Γενικεύουν το "όλον", και τους διαφεύγει το "επί μέρους". Και αγνοούν σημαντικές παραμέτρους της Χριστιανικής πίστης, χωρίς ποτέ να αναρωτηθούν, "πόσο έγκυρα είναι μερικά πράγματα που διδάχθηκαν ως δεδομένα" στον Προτεσταντισμό;
Εν τέλει, αποτυγχάνουν να ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΝ να δουν τα πράγματα από την οπτική του πιστού Ορθοδόξου. Γιατί μόνο έτσι, θα μπορέσουν να αντιληφθούν, το μεγαλείο της Ορθοδοξίας. Αν δεν προσπαθήσεις να κατανοήσεις τον άλλον, και τον τρόπο που σκέφτεται, ΠΟΤΕ δεν θα καταφέρεις να κατανοήσεις σε βάθος, ούτε τη συμπεριφορά του, ούτε τη "συμπτωματολογία" της πίστης του. Και αυτός είναι ο λόγος, που ΠΡΙΝ απαντήσω στο ερώτημα: "Γιατί να είμαι Ορθόδοξος;", θέλησα να δείξω πρώτα, τι είναι εκείνο που απωθεί έναν Δυτικο-θρεμμένο, από την Ορθοδοξία.
Αφού ανέπτυξα τους λόγους που κάποτε με έκαναν να μισώ την Ορθοδοξία, ας αναπτύξω τώρα, μερικούς λόγους, που έκαναν εμένα τον ίδιο να αγαπήσω την Ορθοδοξία, να διαλύσω την αιρετική ομάδα που είχα δημιουργήσει μέσα στην άγνοιά μου, και να ενταχθώ στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Κυρίου.
2. Η πηγή τής Χριστιανικής πίστεως
Το πρώτο βασικό πράγμα που αποτελεί επαρκή και σοβαρό λόγο για να είναι κάποιος χριστιανός (με την ευρεία έννοια του όρου), Ορθόδοξος, είναι να κατανοήσει τη σημαντικότητα της πηγής της πίστεως.
Ένας Προτεστάντης, έχει διδαχθεί (και έχει αποδεχθεί χωρίς έλεγχο και τεκμηρίωση), ότι δήθεν η πηγή της Χριστιανικής πίστης, είναι η Αγία Γραφή, και ότι τίποτα δεν πρέπει να δεχόμαστε έξω από αυτή. Μάλιστα, πιστεύει ότι η Αγία Γραφή αποτελείται από 66 βιβλία, χωρίς ποτέ να του έχουν εξηγήσει, για ποιο λόγο αφήνουν έξω από αυτή, τα 10 εκείνα βιβλία, που δέχονται οι Ορθόδοξοι.
Όταν ο άνθρωπος αυτός μάθει ότι η Αγία Γραφή έχει άλλα 10 βιβλία, ότι ΔΕΝ είναι "η πηγή της Χριστιανικής πίστης", αλλά ότι η πηγή της Χριστιανικής πίστης είναι "η εν Αγίω Πνεύματι" εμπειρία της Εκκλησίας διαχρονικά, (αυτό που λέμε: Ιερά Παράδοση), και ότι η Καινή Διαθήκη έχει συλλεχθεί από την Ορθόδοξη Εκκλησία του 4ου αιώνα μ.Χ., τότε κλονίζεται. Κατανοεί ότι "κάτι δεν πάει καλά" σε όσα του δίδαξε ο Προτεσταντισμός ως "αληθινά" και "αναμφισβήτητα". Η ίδια η βάση της πίστης του, έχει καταστραφεί ανεπανόρθωτα. Κατανοεί, ότι δεν είναι δυνατόν, να απορρίπτει την Ορθόδοξη Εκκλησία που του έδωσε την Αγία Γραφή, και να δέχεται μόνο την Αγία Γραφή, που είναι παράγωγο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Και αν ο άνθρωπος είναι λογικός και αγαπάει την αλήθεια, θα θελήσει να δει τα πράγματα μέσα από την Ορθόδοξη προοπτική, και να κατανοήσει τον πραγματικό "στύλο και εδραίωμα της αληθείας", που είναι "η Εκκλησία" (Α΄ Τιμόθεον 3/γ΄ 15), και όχι η Αγία Γραφή.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία λοιπόν, είναι εκείνη η Εκκλησία, που ΕΧΕΙ ΣΥΝΕΠΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΒΑΣΗ για την πηγή της πίστεως, σε αντίθεση με τον Προτεσταντισμό. Στηρίζεται στην εν Αγίω Πνεύματι ζωή των αγίων, και μαρτυρείται ιστορικά, από την αρχή ως σήμερα.
Κατανοώντας το αυτό ένας Προτεστάντης, παύει πλέον να λέει: "πού το λέει η Αγία Γραφή αυτό που κάνετε;" Γιατί πλέον, αντιλαμβάνεται, ότι είτε το λέει η Αγία Γραφή, είτε όχι, αρκεί να το πει η Εκκλησία εν Αγίω Πνεύματι, για να είναι έγκυρο και αποδεκτό, ως τρόπος λατρείας του Θεού.
3. Ιστορική μαρτυρία
Παράλληλα, έτσι ο άνθρωπος αυτός, μπαίνει σε μια πορεία αναζήτησης της ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ Εκκλησίας. Πέραν από τους ισχυρισμούς του καθενός, για τι δήθεν πίστευαν ή έκαναν οι πρώτοι Χριστιανοί στη λατρεία τους, υπάρχουν ιστορικά ντοκουμέντα, πρωτοχριστιανικά κείμενα και αρχαιολογικές ανακαλύψεις, που δείχνουν, ότι οι Χριστιανοί, από την αρχή κιόλας, λάτρευαν τον Θεό με τον Ορθόδοξο τρόπο, και όχι με τον Προτεσταντικό. Υπήρχαν Σύνοδοι , ειδικό ιερατείο, εικόνες, άμφια, τιμή αγίων και ιερών λειψάνων, καθορισμένα δόγματα, Θεία Λειτουργία , εξομολόγηση , ευχέλαιο, χρίσμα, μνημόσυνα , σταυρός , νηστεία , εορτές... Τα πάντα ήταν έτσι απ' αρχής, και μόνο σε ασήμαντες λεπτομέρειες άλλαξε το τυπικό τους. Όλα αυτά, αν ένας Προτεστάντης τα διαβάσει στις αρχαίες ιστορικές πηγές, καταλαβαίνει ότι όλα όσα του έμαθαν οι ηγέτες του, ήταν μια αυθαίρετη και ψευδής εικόνα για την πρώτη Χριστιανική Εκκλησία. Και αντιλαμβάνεται, ότι αυτό που μισεί στην Ορθόδοξη λατρεία ως "εξωβιβλικό", είναι αυτό ακριβώς που μας παρέδωσε ο Ίδιος ο Κύριος! Η ιστορική έρευνα, είναι σίγουρο, ότι θα οδηγήσει έναν καλής προαίρεσης άνθρωπο, στην Ορθόδοξη λατρεία, μακριά από Προτεσταντικά εφευρήματα του 16ου αιώνα.
4. Αποστολική Διαδοχή
Το επόμενο εξ' ίσου σοβαρό ζήτημα, που κάνει κάποιον να κατανοήσει, ότι δεν μπορεί να ισχυρίζεται "χριστιανικότητα" έξω από την Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι το θέμα της αποστολικής διαδοχής. Καθώς μελετάει τις αρχαίες Χριστιανικές πηγές, κατανοεί εδάφια της Αγίας Γραφής, τα οποία χωρίς αυτή τη γνώση, εύκολα παλιά παρερμήνευε, ή αγνοούσε. Κατανοεί, ότι η Εκκλησία λειτουργεί με το θεόδοτο Συνοδικό σύστημα. Ότι το σύστημα αυτό, είναι η εγγύηση της ενότητας, της συνοχής, και της εν Αγίω Πνεύματι ζωής της Εκκλησίας.
Η μελέτη αυτή, θα τον οδηγήσει στο να αντιληφθεί, ότι εξ αρχής, στην Εκκλησία του Χριστού, κανείς δεν ενεργεί αυθαίρετα, χωρίς εξουσία. Αλλά υπάρχει μια κλιμάκωση εξουσιοδότησης, που ξεκινάει από τον Ίδιο τον Θεό Πατέρα, και καταλήγει μέσω του επισκόπου της κάθε πόλης, στον τελευταίο Χριστιανό. Τότε ξυπνάει από τον Προτεσταντικό του λήθαργο, και κατανοεί ότι η εξουσία του Επισκόπου, δεν είναι "ανθρωποποίητη", αλλά βασικό Χριστιανικό δόγμα πίστης. Και αρχίζει να αναρωτιέται, για την πηγή της εξουσίας των Προτεσταντών ηγετών του, (ίσως και του ιδίου του εαυτού του, αν παριστάνει τον πρεσβύτερο σε κάποια από τις συνάξεις αυτές). Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να ποιμαίνουν τους άλλους;
Με έκπληξη, αντιλαμβάνεται, ότι η Εκκλησία ποτέ δεν αποστάτησε, (όπως του είπαν κάποιοι), αλλά πορεύεται στην ιστορία πάντοτε σε συνέργεια και ενότητα με τον Κύριο Ιησού Χριστό, εν Αγίω Πνεύματι. Και αυτή την αποστολικότητα, τη βρίσκει ΜΟΝΟ στην Ορθόδοξη Εκκλησία, όταν μαθαίνει τους λόγους και τον τρόπο που δημιουργήθηκε το σχίσμα με τους Παπικούς. Τότε ο δρόμος προς την Ορθοδοξία είναι πλέον γι' αυτόν μονόδρομος.
5. Συνεπείς βιωματικές απαντήσεις
Όλα τα ανωτέρω, του δίνουν πλέον συνεπείς απαντήσεις, για όλα εκείνα για τα οποία κάποτε κατηγορούσε την Ορθόδοξη Εκκλησία. Κατανοεί πλέον τους λόγους της "ασυδοσίας" σε πολλούς λαϊκούς και κληρικούς της Ορθοδοξίας. Αντιλαμβάνεται ότι στο Συνοδικό Σύστημα, όπου δεν υπάρχει "πυραμιδοειδής" ιεραρχία με απόλυτες μονολιθικές εξουσίες, είναι φυσικό να υπάρχουν διαφωνίες και συγκρούσεις μεταξύ επισκόπων, σε επουσιώδη ζητήματα. Κατανοεί ότι σε μια λατρεία ελευθερίας, τα ίδια συνέβαιναν πάντοτε στον λαό του Θεού, και ότι το χωράφι του Χριστού είχε, έχει και θα έχει ζιζάνια ! Γνωρίζει πλέον τι, γιατί, και πώς πρέπει να το πιστεύει. Έτσι, κατανοεί, ότι αντί να επικρίνει τη διαγωγή των άλλων, καλύτερα θα ήταν να επικεντρώνεται στη δική του ζωή και διαγωγή, που ξέρει πολύ καλά, ότι ούτε ήταν, ούτε είναι όπως θα όφειλε να είναι ενώπιον του Θεού. Και αντί να περιμένει από τους άλλους να κάνουν το πρώτο βήμα, θα ήταν καλύτερα ο ίδιος να προσπαθήσει να δημιουργήσει έναν κύκλο πιστών αδελφών του γύρω του, με τους οποίους να έχει τη Χριστιανική κοινωνία που επιθυμεί. Γιατί και ο ίδιος δεν είναι αμέτοχος σε ευθύνες απέναντι στους άλλους.
6. Δογματικό ξεκαθάρισμα
Είτε όμως ήταν κάποιος Προτεστάντης, είτε όχι, στην Ορθόδοξη Εκκλησία βρίσκει και κάτι ακόμα, που πουθενά αλλού δεν μπορεί να συναντήσει. Βρίσκει την ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΠΕΙΑ. Γιατί ακόμα και ως "κοσμοείδωλο" αν θελήσει να δει κάποιος (παρά φύσιν) την Ορθοδοξία, και πάλι η ανωτερότητά της είναι πασιφανής, με κάθε ανθρωποποίητο κοσμοείδωλο, κάθε φιλοσοφίας, θρησκείας ή ιδεολογίας. Γιατί μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία αποτελεί ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ Θεού στα ζητήματα της ζωής και της σωτηρίας. είναι φυσικό να υπάρχουν πληθώρα κληρικών και λαϊκών που εκμεταλλεύονται την ελευθερία αυτή κυρίως προς ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ βλάβη. Και ότι σε μια τέτοια πίστη ελευθερίας, είναι φυσικό να υπάρχουν ψευτοχριστιανοί και καιροσκόποι. Άλλωστε, ήδη πλέον ο άνθρωπος αυτός, γνωρίζει ότι μόνο στην Ορθοδοξία μαθαίνει κάποιος, τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ τρόπο που μπορεί να γνωρισθεί ο Θεός ως πρόσωπο, και την έννοια του προσώπου εν Ιησού Χριστώ. Μόνο στην Ορθοδοξία μαθαίνει κάποιος έναν δοκιμασμένο τρόπο ψυχοθεραπείας, με πειραματική επιβεβαίωση στο πρόσωπο των αγίων. Μόνο στην Ορθοδοξία μαθαίνει κάποιος, γιατί ο Θεός είναι Τριαδικός, και τι σημαίνει ότι "ο Θεός είναι αγάπη". Μόνο στην Ορθοδοξία νιώθει κανείς το στοιχείο της ελευθερίας στη λατρεία του, και μαθαίνει το λόγο της θυσίας του Χριστού, μακριά από τον φόβο ενός θεού - εκδικητή . Μόνο στην Ορθοδοξία μαθαίνει την αλήθεια για την κόλαση και τον παράδεισο, και εκτιμά το μεγαλείο της αγάπης του Θεού. Μόνο στην Ορθοδοξία μπορεί να βιώσει από τώρα, τον Μέλλοντα Αιώνα της Βασιλείας του Θεού, μακριά από "θα" και ψεύτικες υποσχέσεις για το μέλλον, που δεν έχουν πρακτικό αντίκρισμα στον αληθινό κόσμο.
Όλα αυτά, μαζί με τα επί μέρους στοιχεία της Ορθόδοξης δογματικής, έχουν μια πληρότητα τέτοια και μια συνέπεια, που πουθενά αλλού δεν μπορεί να βρει ο άνθρωπος. Γιατί πουθενά αλλού δεν μπορεί να βρει ανόθευτη τη Θεία Αποκάλυψη. Όταν ο άνθρωπος κάνει μέτρο σύγκρισης την Ορθόδοξη πίστη, βρίσκει κάθε ιδεολογία και κάθε ξένο δόγμα ανεπαρκές!
7. Η εν Αγίω Πνεύματι ζωή
Τέλος, καθώς ο άνθρωπος βιώνει μέσα στην Ορθόδοξη πίστη και ζωή την πραγματική έννοια της Ορθοδοξίας, και καθώς αλλοιώνεται προς την ομοίωση του Θεού του και Κυρίου του Ιησού Χριστού, αρχίζει να αντιμετωπίζει τη ζωή του και τους συνανθρώπους του, με έναν τρόπο διαφορετικό, που πουθενά αλλού δεν συναντιέται.
Μαθαίνει να συγκρίνει τον εαυτό του, όχι με τους "κακούς και επικατάρατους του κόσμου", για να νιώθει εκείνος "καθαρός" και "σκεύος εκλογής", αλλά με τον ΤΕΛΕΙΟ και ΠΑΝΑΓΝΟ Κύριο Ιησού Χριστό. Και κάθε τέτοια σύγκριση αφήνει στην ψυχή του ταπείνωση και μηδαμινότητα. Αντιλαμβάνεται πλέον τη Χριστιανική οδό, όχι σαν "αφ' υψηλού κατάκριση" των αδελφών του, αλλά σαν συλλογική πορεία της ανθρωπότητας, προς τον σκοπό της ύπαρξής της. Κάθε φορά που ο πιστός κοιτάζει τον αμαρτωλό αδελφό του, δεν τον κατακρίνει, αλλά λυπάται βαθιά ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, γιατί μετέχει στην ίδια εκείνη ουσία, και τον πονάει. Και γνωρίζει ότι όχι μόνο η αμαρτία εκείνου, αλλά και η δική του αμαρτία, είναι λάδι στη φωτιά της κακίας του κόσμου. Και προσεύχεται και μετανοεί αντί να κατακρίνει. Και νιώθει την πτώση του άλλου σαν δική του πτώση, και αγωνιά για τη σωτηρία του.
Κάθε φορά που αμαρτάνει, δεν απελπίζεται, αλλά κοιτάζει με ελπίδα στην καλοσύνη και την αγάπη του Θεού, που σταυρώθηκε για τον αμαρτωλό, και όχι για τον δίκαιο. Και ξανασηκώνεται και συνεχίζει τον αγώνα του, με ανανεωμένες δυνάμεις.
Αναζητάει ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ επαφή με τον αδελφό του, με τη μοναδικότητα που διακρίνει το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, και δεν απαιτεί την ισοπέδωσή τους σε ένα καθιερωμένο νομικίστικο πρότυπο συμπεριφοράς, ηθικής και ζωής. Γι' αυτό μπορεί να προσεύχεται για ευλογία σε μια πάναγνη αγία όπως η Θεοτόκος, και ταυτόχρονα σε έναν φονιά και βιαστή άγιο. Και μπορεί να χαίρεται για τον άναρχο τρόπο λατρείας σε μια Ορθόδοξη Εκκλησία, και αντί να δυσανασχετεί, να καμαρώνει για την ελεύθερη και ξεχωριστή έκφραση της πίστης του κάθε μοναδικού προσώπου απέναντι στον Θεό, χωρίς τυποποιημένες αγκυλώσεις.
Προσπερνάει τις ακαθαρσίες του κήπου της Εκκλησίας, και κάθεται στα λουλούδια του, για να απολαύσει τους ζωογόνους χυμούς τους. Και διδάσκεται από τον κάθε έναν, κατά το τάλαντο που του εμπιστεύθηκε ο Κύριος. Και εκτιμάει τη δύναμη του Θεού, που μπορεί να δημιουργεί άνθη σε έναν κήπο που διαρκώς βανδαλίζεται από κάθε είδους εχθρούς και πολέμιους.
Και καθώς σιγά - σιγά φωτίζεται ο άνθρωπος, ΜΟΝΟ στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Κυρίου, Τον συναντάει "όπως είναι πραγματικά", και βιώνει μαζί Του την υπέρβαση του χρόνου, μετέχοντας στη Ζωή του Θεού.
Για όποιον γνωρίσει σωστά έστω και λίγο από το μεγαλείο και το βάθος της Ορθόδοξης πίστης, και βάλει τα πόδια του στον δρόμο της σωτηρίας, και βαδίσει έστω και για λίγο με τους αγίους, και γευτεί έστω και λίγο από το νερό της ζωής, δεν υπάρχει επιστροφή! Ν. Μ. Μετάφραση του κειμένου στα Αγγλικά: Μετάφραση του κειμένου στα Γερμανικά
Ιερά Μονή Παντοκράτορα Μελισσοχωρίου
Powered by active³ CMS - 7/4/2009 2:41:51 μμ
Η δίκη του Χριστού - Μια νομική ανάλυση
(συνέβησαν τουλάχιστον 32 δικονομικές παραβάσεις ! )
του Χρήστου Δερμοσονιάδη (Δικαστή Κύπρου ε.τ.)
Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας
Όταν ο Πιλάτος βεβαιώθηκε για την αθωότητα του Χριστού και θέλησε να τον απολύσει τότε οι Ιουδαίοι φώναξαν: "Ημείς νόμον έχομεν και κατά τον νόμον ημών οφείλει αποθανείν, ότι Θεού υιόν εαυτόν εποίησε." (Ιωάν.10'7). Αυτή είναι και η σημερινή θέση των Εβραίων. Ισχυρίζονται ότι ο Χριστός παρέβη πράγματι το Μωσαϊκό Νόμο και δίκαια κατεδικάσθη σε θάνατο. Είναι δυνατόν όμως η ανθρώπινη Δικαιοσύνη να έφθασε σε τέτοια αντίθεση προς τη Θεία Δικαιοσύνη ώστε να καταδικάσει σε θάνατο τον ίδιο το Θεό και εν ονόματι του Νόμου να θανατώσει το Δημιουργό; Το βασικό λοιπόν ερώτημα είναι αν η δίκη του Χριστού ήτανε μία δίκαιη δίκη, κατά το ανθρώπινο μέτρο, αν δηλαδή έγινε σύμφωνα με το νόμο και τη δικονομία.
Ενεκρίθη από την γερουσία της Ιταλίας νόμος για απαγόρευση της διακοπής σίτισης των ασθενών
LawNews Center 27/3/2009 9:48:02 πμ
Ψηφίστηκε από την ιταλική γερουσία νόμος, ο οποίος θα απαγορεύει στους γιατρούς και το προσωπικό περίθαλψης να προχωρούν σε διακοπή σίτισης των ασθενών. Σύμφωνα με τις νέες διατάξεις, οι Ιταλοί θα έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν εκ των προτέρων και να αναφέρουν σε «βιολογική διαθήκη» τη φροντίδα που θα θέλουν να έχουν σε περίπτωση που χάσουν την επαφή με το περιβάλλον. Επίσης, οι ασθενείς δεν θα μπορούν να αρνηθούν τη σίτιση και το νερό που είναι «ζωτική υποστήριξη» και όχι θεραπεία, αναφέρει ο νόμος. Ο νόμος ενεκρίθη με 150 έναντι 123 ψήφων και θα χρειαστεί την έγκριση της Κάτω Βουλής πριν τεθεί σε ισχύ. Ωστόσο, ο γερουσιαστής της αντιπολίτευσης Ουμπέρτο Βερονέσι, δήλωσε ότι θα κινήσει τις διαδικασίες δημοψηφίσματος για την κατάργηση του νόμου. Τον Φεβρουάριο η υπόθεση της Ελουάνα Ενγκλάρο που ήταν σε κώμα εδώ και 17 χρόνια είχε συγκλονίσει και διχάσει την Ιταλία ενώ αποτέλεσε και την αφορμή για την κυβερνητική παρέμβαση. Ο πατέρας της μετά από πολυετή δικαστική μάχη κέρδισε το δικαίωμα να διακοπεί η μηχανική υποστήριξη, αλλά η κυβέρνηση έφερε αρκετά προσκόμματα.
Ο Άγιος Νικόδημος και η πνευματική προετοιμασία του 1821 Τετάρτη, 18 Μαρτίου 2009 Κωνσταντίνος Χολέβας http://www.antibaro.gr/articles/orthodoxy/0309-xolebas-nikodhmos.html
Ὁ ἑορτασμός τῶν Ἐθνικῶν Ἐπετείων ἀποκτᾶ μεγαλύτερη σημασία καί μεταδίδει πιό οὐσιαστικά μηνύματα ὅταν ἀναζητοῦμε ὄχι μόνο τούς πρωταγωνιστές τῶν πεδίων τῶν μαχῶν, ἀλλά κυρίως ὅταν ἀνιχνεύουμε τούς πνευματικούς προδρόμους, αὐτούς πού ἄνοιξαν τόν δρόμο. Τιμῶντας, λοιπόν, τήν 25η Μαρτίου, διπλῆ πανήγυρη, χριστιανική καί ἐθνική, καί ἀναλογιζόμενοι πόσοι ἥρωες ἀγωνίσθηκαν καί θυσιάσθηκαν κατά τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση, καλόν εἶναι νά τιμοῦμε καί τούς πνευματικούς πρωτοπόρους, τούς καθοδηγητές, τούς ἐμπνευστές. Ἕνας ἀπό αὐτούς εἶναι ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ ὁποῖος ἐκοιμήθη πρίν ἀπό 200 ἀκριβῶς χρόνια, στίς 14 Ἰουλίου 1809.
“Νόμος Nokia” στη Φινλανδία
http://www.lawnet.gr/articlemain.asp?id=18095
5/3/2009 9:59:26 πμ
Ενεκρίθη από τη βουλή της Φινλανδίας το επονομαζόμενο νομοσχέδιο “νόμος Nokia”, το οποίο δίνει στους εργοδότες το δικαίωμα να έχουν πρόσβαση στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο των υπαλλήλων τους, με στόχο την αποφυγή της «βιομηχανικής κατασκοπείας».
Όπως αναφέρει η ισπανική εφημερίδα “El Pais”, o νόμος συνδέθηκε με την εταιρεία Nokia, καθώς εκείνη πιέζει την κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια, ώστε να υπάρξει αλλαγή της σχετικής νομοθεσίας διότι έβλεπε όλο και πιο συχνά τα «μυστικά» της να διαρρέουν.
Με την ψήφιση του νομοσχεδίου οι εργοδότες θα μπορούν να ελέγχουν το μέγεθος των αρχείων που στέλνονται με email, την ώρα, τη μέρα και τον αποδέκτη. Ωστόσο δεν θα μπορούν να ανοίγουν το περιεχόμενο του μηνύματος.
Η υπόθεση με τη Nokia ξεκίνησε το 2005, όταν για πρώτη φορά ο φινλανδικός γίγαντας των τηλεπικοινωνιών ζήτησε από την αστυνομία να εξετάσει υπόθεση «διαρροής» μυστικών σε κινεζική εταιρεία.
Αρκετές επιχειρήσεις του κλάδου τάχθηκαν στο πλευρό της Nokia, ώστε η πίεση στην κυβέρνηση να γίνει εντονότερη.
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...